Dag 6 Oudsthoorn – Oudtshoorn 100km / 2500 htm (Koninginne-etappe)

De dag waar iedereen het meest voor bevreesd is. Lang, vele hoogtemeters, wind en vooral de beklimming na 92 km van de Swartbergpas. De laatste 8 km moet er bijna 1000 hoogtemeters overwonnen worden. Vandaag kan je veel tijd winnen en veel tijd verliezen. We zullen zien wie het meest gedoseerd heeft de voorbije dagen.

Mijn start was weer dramatisch slecht en het duurde weer een dik halfuur vooraleer ik kon stampen op de pedalen en omwentelingen draaien. Ondertussen zat ik naar dagelijkse gewoonte heel alleen, en begon mijn eigenlijke koers daar.

Groepjes inhalen en achterlaten, groepjes inhalen en achter laten, solorijders inhalen en achterlaten, en na 70 km……. De Hollanders en Powerman!!! Ik haalde hen in, begroette hen en hoorde hen zeggen, daar is hij weer. En zoals gisteren deelde ik het kopwerk met Powerman. De Hollanders moesten er op een lange helling af, en ik moest krabben en harken om op die helling van 4 a 5% Powerman te volgen……….die notabene zijn teammaat ondertussen aan het duwen was. Ongelooflijke sterke pee. En dat deed hij telkens weer wanneer het niet te steil omhoog ging op de brede gravelwegen. Waar ik kon nam ik over van Powerman, maar in mijn achterhoofd zat ik te denken aan de laatste klim.

Net voor de klim was er de laatste bevoorrading waar Geja stond met een gelleke en mijn windjack om na de aankomst op de top met de mtbike terug naar dit punt te dalen. Ik mijn tijd nam om te eten en te drinken. Dat deden mijn Zuidafrikaanse kameraden niet en zo waren ze weer uit mijn gezichtsveld toen ik terug opstapte en aan de klim begon.

Ik had duidelijk nog kracht over en algauw passeerde ik Powerman en zijn teammaat die het duidelijk moeilijk had. Op deze hellingen kon Powerman zijn teammaat niet helpen. Ik reed nog verschillende mensen voorbij en tijdens mijn klim op 4 km van de top kwam ik Mark en wat later de “Krikke” tegen die allang over de finish waren en nu in daalmodus terug naar het laatste waterpunt reden. De “Krikke” stopt, stak zijn fiets in de hoogte om met luide stem te roepen "Allei Jakke, komaan, alles geive"!!!. Uiteindelijk rijd ik hijgend boven over de aankomstlijn, waar ik toch enkele minuten moest bekomen van de inspanningen. Terwijl ik naar mijn windjack op zoek was die Geja, in mijn camelbag had gestoken, genoot ik van het waanzinnige uitzicht. Ik ben in mijn camelbag gekropen, maar mijn windjack had ik niet mee. Zoals meestal zijn de vrouwen vooral in de weer voor andere venten, de broodwinner thuis......? Misverstand tussen twee mensen uit verschillende landen die een andere taal spreken zeker. Dan maar een stuk karton gezocht en als een Ikea-doos naar beneden. Dit was echt een mooie mountainbike parcours. Dat wordt ook door iedereen beaamt.

56^ste in de daguitslag maar ik win geen plaats in de GC alleen veel tijd. Kristof behoudt zijn ranking maar Mark staat opnieuw als derde op het podium die avond, en het ziet ernaar uit dat dat zo blijft met nog één korte etappe te gaan. Het is ook opvallend dat op alle podiums die avond veel Hollanders staan. Mijn wederhelft Geja vergeet weer dat ze op enkele weken na eigenlijk Belgische is en emigreert weer naar Holland, de overloopster. Veel leute aan de eettafel langs de plezante kant, zelfs de ietwat serieuzere kant van tafel lacht af en toe mee, behalve de brandweerman natuurlijk. De “Krikke” blijft ook plakken die avond, ipv van 20.00 uur blijft hij zitten tot 20.15 uur, het fuifbeest. Hij bestiert het zelfs om 2 glazen wijn te drinken.

Day 7 Oudtshoorn – Oudtshoorn 70 km / 1000 htm (Final stage)

Omdat de etappe kort is, is het te verwachten dat er onmiddellijk gas gegeven zou worden. Daarom had ik mijn eerste medicijn-inname van de dag om 5.30 uur bij het opstaan genomen en ipv om 9.30 mijn tweede, nam ik die bij de start om 7.30 uur. Of dat slecht of fout was, dat weet ik niet. Ik hoopte dat mijn off blokkering vanwege dopaminetekort zou uitblijven voor de eerstvolgende drie uur. En inderdaad kon ik van bij de start goed mee. Ik zat in de derde groep maar na de eerste beklimming lag alles uit elkaar. Ondanks mijn hoop om geen off-periode te hebben blokkeerde ik toch na 20 km, en was het weer traag verder bobbelen over rots en zandtracks. Regelmatig werd ik voorbij gereden, tot ik plots weer op mijn plaats zat ergens halverwege het pak, want de gaten tussen de rijders werden groter en groter.

Ik zie een hondertal meter voor mij uit een man fietsen in een rood t-shirt die mij een tijdje geleden gepasseerd is………………..

***“ Aan de bevoorrading is het prettig toeven, veel lekkers, en er wordt gelachen, het is de laatste etappe. Geja is daar ook, en de bevoorrading is op een geasfalteerde weg” ***

Kreunend kom ik overeind en zie een bikster in roze outfit en twee bebaarde bikers die  mij helpen rechtstaan. Mijn hoofd draait als een tol en barst van de hoofdpijn. Ik wil mijn fiets nemen, maar één van de mannen houdt mij tegen en zegt “You going nowhere, we have already phone’t de doctor. Ze vragen wie ik ben en waar ik zit, en daar antwoord ik correct op. En ik zeg hen ook dat we net de geasfalteerde bevoorrading achter de rug hebben.

Ze zeggen alledrie onmiddellijk dat er nog helemaal geen bevoorrading geweest is, dat die er binnen enkele kms aankomt. Vol ongeloof kijk ik hen aan, en ga op een rots zitten. Ik kijk eens goed rond en wij zijn op een haast vlakke, rechte zandweg zonder enig obstakel, enkel struikgewas langs de kant , één meter hoog. Ik herken ook de drie bikers, omdat ze steevast alle dagen als allerlaatste met veel achterstand binnenkomen. Het kan niet dat ik voorlaatste reed, das onmogelijk. Ondertussen neem ik mijn splinternieuwe Specialized Ambush helm af, en die is achteraan helemaal ingedeukt en gebarsten op 4 plaatsen. Zelf heb ik geen enkele verwonding buiten een kleine kras, en ook aan mijn fiets is niks te zien.

Wat is er in godsnaam gebeurd met mij?

Enkele minuten later stopt er een dokter in een Jeep, vraagt wat er is gebeurd, maar ik moet het antwoord schuldig blijven. De drie zeggen dat ze me bewusteloos hebben gevonden en dat ik wartaal uitkraamde. Heel mijn lijf, al mijn botten doen pijn en ik kan amper in de jeep stappen. Mijn koers is voorbij, 30 km voor de finish en ik word per wagen naar de aankomst gebracht. Elke put of rots dat onder de 4x4 wielen komt doet enorm pijn in mijn bekken. Mijn hoofdpijn is ondertussen verdwenen.

Wat is er in godsnaam mij overkomen, das het enige waaraan ik kan denken, ik weet niks.

Aangekomen heb ik hulp nodig om uit de wagen te geraken, ik ben geradbraakt. De dokter onderzoekt mij en legt mijn bekken in ijs en geeft mij pijnstillers. Ik kan amper stappen en zie in een flits de “Krikke” lopen, en roep op hem. Dolenthousiast en blij als een kind komt hij op me afgestapt; “ook al binnen”? Ik lach groen en zeg; “ja , met de ambulance”. Ik leg hem uit wat mij overkomen is en dat duurt niet lang, want ik herinner mij dus niks.

“Allee joeng, neeje , neeje , nu toch ni” zegt hij. Al wat bekomen zeg ik hem, beter nu dan in de eerste etappe. Op mijn vraag gaat hij op zoek naar Geja, die snel gevonden is.

Even later zie ik twee Belgen die ook meer achteraan in het peleton fietsen en die vragen hoe het is. Ik geef antwoord en stomverbaasd zeggen zei dat ze mij gepasseerd zijn terwijl ik recht naast mijn fiets aan de kant stond, en dat ik zei dat alles in orde was terwijl ik mijn helm vastklikte. Ik weet daar niks meer van. Even later de Belgische dokter die enkele minuten voor die twee andere Belgen reed (want ze hebben elkaar gezien op het eerste bevoorradingspunt). Die man heeft mij  dan weer niet gezien. En zo hoor ik gelijkaardige verhalen die dag. Velen hebben mij niet gezien en enkele wel. Waar ben ik geweest dan? Het lijkt erop dat ik meer dan een uur kwijt ben.

Wat is mij toch overkomen?

Ik doe mijn best om mij te douchen en aan te kleden, maar verrek van de pijn bij elke beweging dat ik maak. De “Krikke” neemt de honneurs van mijn fiets waar, en wat later zie en bedank ik de drie mensen die me opgeraapt hebben. Er gaan geruchten de ronde dat er iemand is aangereden tegen een zebra. Zou het?

Ik sta dus in de categorie D.N.F. (Did Not Finished), maar doe een diepe figuurlijke buiging voor Kristof die uiteindelijk op de 5^e plek is geeindigd in de GC Solo’s, en voor Mark die inderdaad in dezelfde categorie op het podium gaat, op plaats drie. Super gereden gasten!!

De verdere namiddag verloopt prettig en pijnlijk aan de Belgische/Hollandse tafel, maar het plezante overheerst, ondanks dat de brandweerman nog steeds niet glimlacht, laat staan lacht, hij blijft zeuren…

’s Avonds vieren we het gebeuren met een bijzonder lekker etentje , lekkere wijn in ons hotel met Geja, Kristof, Mark, Stijn en mezelf. We moeten tenslotte het premiegeld opdoen wat Mark heeft verdiend met zijn derde plaats. Omgerekend 100 euro, verminderd met 15% tax, en dan moet hij nog de internationale bankkosten betalen vermits het geld op zijn rekening wordt gestort. Hij zal moeten bijleggen, denk ik.

Dikke merci Geja voor de bijstand en het het gesleur met vanalles en nog wat tijdens deze koersweek.

Krikke, Mark en Stijn, proficiat en merci voor het gezelschap.

Dit was mijn Cape Pioneer Trek 2017 beleving. Een 8/10 is het zeker waard, ondanks dat ik het parcours wat naar de saaie kant vond. De communicatie van organisatoren naar deelnemers is ondermaats. Maar dat staat in schril contrast met de rest van het gebeuren. De route is zeer goed afgepijld, de bevoorradingen bieden alles wat je maar wil hebben, kleren worden voor een spotprijs (10Rand) gewassen. Het eten is bijzonder lekker, en er is genoeg variatie. De tentenkampen zeer verzorgd, en de bedden in onze luxetent worden zelfs dagelijks opgemaakt en zijn voorzien van kraakwitte lakens en donsdekens.

Een dikke week later ben ik zo goed als helemaal hersteld van mijn smak. En heb al veel nagedacht over dit voorval, waaruit deze theorie komt;

Ik heb op één of andere manier een aanrijding gehad op die rechte zandweg toen een zebra (of andere viervoeter) over het struikgewas sprong, en mij meenam waardoor ik met fiets en al achter het struikgewas ben beland, groggy. Daar heb ik dan een tijdje gelegen, waardoor diegenen die daar voorbij reden mij niet zagen liggen. Ik ben uiteindelijk recht geklefferd, terug op de zandweg beland op het moment dat die twee Belgen en enkele anderen daar passeerden. Nadien moet ik achterwaarts terug in elkaar gestuikt zijn op enkele rotsblokken, waardoor mijn helm aan de achterkant zo zwaar beschadigd is. Zelf ben ik dan terug bewusteloos gevallen tot wanneer ik ontwaakte toen mijn redders over mij heen gebogen stonden. De rest is geschiedenis. Ik kan niks anders bedenken of het moet E.T. geweest zijn.

PS; Indien vroeg of laat er een filmpje opduikt op youtube van een mtbiker die crasht met een zebra, olifant of neushoorn, stuur mij dat door, want ik zou ooit willen weten wat mij daar overkomen is, waar ik gezeten heb.

Nawoord door de “Krikke”;

Klik op deze link en speel dit liedje af tot het refrein in je hoofd zit.

https://www.youtube.com/watch?v=SkOWupwjmOI

En zing uit volle borst daarna deze tekst mee met het refrein;

Jakke is overreeje deur ne Zeebraa,

‘t was ievrans in Oudtshoorn diep inne vallei,

Krikke kon en wou het ni geloeive,

mor Jakke wel… dieje was ‘r zellef bij…