Ik heb de vraag gekregen  om meer informatie te geven over mijn trainingsschema’s.

Eerst een woordje “vakkundige” uitleg om aan te geven uit welk “fietstijdperk” ik afkomstig ben. Vandaag (21^ste eeuw) leven we in de moderne tijd (van het fietsen en wielrennen). Het ontstaan van fietsen  plaatsen we dan in die denkbeeldige tijdlijn in de Prehistorie of Oudheid  (eind 18^e eeuw).  De eerste Tour de France wordt dan het Grieks tijdperk (beginjaren 1900), de succesjaren van Stanneke Ockers het Romeinse tijdperk. De gouden jaren van Eddy Merck vinden plaats in de Middeleeuwen. Wel daarna kom ik en dat kunnen we dan plaatsen in de zogeheten  Nieuwe Tijd. Om maar aan te geven dat ik begon te fietsen toen een zeemvel in een  koersbroek nog een echt zeemvel was, puur natuur maar ook puur karton na een wasbeurt. Pedalen hadden  voethaken en riempjes, versnellingshendels stonden op de schuine buis van het kader (max. 10 versnellingen). De snelsluiting op de wielen bestond net en verving de vleugelmoer. Een moderne “computer” was een kilometerteller met riempje gemonteerd op de as van het wiel. Er was van belange geen sprake van hartslag- cadans-en watt-meetingen. Gegevens van kms, afstand en gemiddelden werden  (aangedikt) en opgeschreven met een “ Bic” in een atoma of A4 schriftje. Je had vlakke ritten, veel wind op kop ritten, en veel bergop ritten. Dat was sterk afhankelijk van je conditie en moraal. Er werd gefietst op het gevoel van lijf en ledematen, fietsen tot je tussen je kader hing , en je gebruikte druivensuiker en rijsttaartjes om te recupereren. EPO bestond niet, je moest alleen maar uitkijken dat je niet zwanger was bij een urinetest vanwege een peer onder je schouder . Elvis was still in the building, en Belgie werd geleid door 3 Kings terug. Als je van school wat “beschadigd” thuiskwam met of zonder straf, kreeg je eerst nog wat (muil) “peren” rond uw oren bij, voor je uitleg mocht geven, en het leger was nog verplicht. Kortom, en mijn leeftijdsgenoten zullen dit beamen, het was de laatste generatie echte mannen.  Mietjes,  nerds en analisten moesten nog uitgevonden worden in Belgie, maar ik denk dat ik aan het afwijken ben . Dat was mijn “tijdperk”. Je conditie bouwde je op door karakter en te fietsen en niet door naar metertjes te kijken en waarden te analyseren.

Een oude vos verliest zijn streken niet, maar moet zich om te overleven noodgedwongen aanpassen aan zijn veranderende biotoop. Ik kan nu typen met iets meer dan 2 vingers, heb sinds kort een smart-phone (wat heb ik daar al op gevloekt, en ik beschik over een heuse fietscomputer op elke fiets en heb een fiets-gps (met veel moeilijke woorden, teveel kleurrekes en opties). Excel-files en Word documenten vervangen het atoma-schriftje. Maar uiteindelijk draait alles nog steeds om het karakter, de“forme”, de conditie en vooral de goesting.

Ik noteer heden ten dage met plezier mijn metingen, waarden en cijfers, ja ja op een heuse laptop. Mijn tabelletjes bekijk ik, van analyseren heb ik geen kaas gegeten. Ik luister nog steeds naar mijn lijf en ledematen. Ik merk aan mijn tabelletjes dat ik harder, langer en soepeler fiets,  meer omwentelingen draai  aan een gemiddelde lagere hartslag. Ik krijg meer power in mijn benen , kan ook hogere Watt-waarden trappen, die ik ook langer kan volhouden. Maar dat, en das belangrijker denk ik, dat voel ik tenslotte ook als ik fiets. Niet door te meten, maar door veel en langer te fietsen, kan ik ook grotere en zwaardere trips aan en recupereer ik sneller.  De druivensuiker van toen is vervangen door gellekes en energy-bars, het rijsttaartje gelukkig gebleven.  Theorie is voor mij prettig en je kan daar discussie’s over hebben, want met cijfers kan je alles uitleggen. Maar de praktijk daar draait het om. De grootste atleet met de beste cijfers die tegen zijn goesting sport wordt verslagen door iedereen.

Mijn programma voor de volgende maanden zal er niet anders uitzien dan de voorbije. Fietsen, fietsen en velorijden, met goesting, goeste,  en plezier,  tegen mijn zin fiets ik niet, ik ben geen topatleet om den brode. Als de goesting wat afneemt zal ik enkele keren een recuperatieperiode inlassen. De carbonnen racefiets en mountainbike wordt dan vervangen door de ijzeren tweewieler, mijn Harley Davidson. Dan trek ik er met mijn madam op uit (zij op haar Harley, en zoals het hoort slaafs achter mij ). Ook die vakanties zijn al gepland.  En als we dan terug thuiskomen zal de goesting om mijn fietsen te bestijgen  er terug zijn. Het is nooit anders geweest.

 O ja, ik blijf wel maniakaal mijn cijfers, metingen en waarden noteren, ze vergelijken en bekijken, “gelijk nen echte”.

Mijn totalen sinds kerstdag 2013 zijn, op de Tacx 24308 hoogtemeters, 802 km verdeeld over 13 ritten. Op de mountainbike  3238htm, 248 km, gefietst in 4 Toertochten. 

De details ervan zie je hieronder in de Excel-files .

Bijlagen:
Fiets Tacx.pdf (252.1 KB)   
Mountainbike.pdf (175.7 KB)   

We zijn bijna aan het einde van januari. Weer een maand korter bij het grote doel, maar na een bezoek aan VeloFollies in Kortrijk zou een mens gaan denken dat de aankoop van mijn Specialized Stumpjumper een verkeerde aankoop is. Haast alle merken pakken uit met "mountainbikes oep elentriek". Had ik dat maar voordien geweten . Vermits ik afgelopen maand een zonnepaneeltje heb gekocht mag het opladen van die batterijen daarginds Downunder toch geen probleem zijn  . Het zal u maar overkomen dat er dan gedurende die dagen geen zon te zien zal zijn, sta je daar met een velo die 10 kilo zwaarder weegt . Enfin, ik zal al blij mogen zijn dat ik mijn gsm zal kunnen opladen met mijn zonnepaneeltje.

En dan iets wat ik afgelopen zondag mocht meemaken op de TT in Huldenberg. Erg trots ben ik er niet op, maar een mens in volle inspanning heeft geen tekort aan adrenaline;

De laatste 50 meter wordt het dus echt steil, en ik hoor achter mij plots die volgwagen naar boven komen, slippend met zijn banden, en ma claxoneren, zo'n echte wielerclaxon. Ik rij in het midden van da paadje, omdat het daar het beste ligt, kan eigenlijk geen kant op, en denk bij mezelf "kust mijn kloten hè gast".  Ik blijf verder pedaleren op de rug van de kasseien. Zijn koppeling begint gaan te slippen, nog harder dan zijn banden, en ma claxoneren. Ik kom boven op de betonnen weg, draai links en diene onnozelaar schiet mij voorbij,  begint te foeteren, da'k rechts moet rijden van de weg etc. Ik nog vol adrenaline van de inspanning roep natuurlijk wat onhebbelijkheden terug. De chauffeur kan er echt niet mee lachen, remt en snijdt mij de weg af. Ik kan nog net links voorbijsteken maar die gek gooit koleirig zijn deur open. Voor hij eruit is geef ik hem een lap op zijn gezicht, stop en spring van mijne velo, en het zit erop è . Nog wat geroep en getier, de koleire zot wordt tegen gehouden door enkele van zijn wielertoeristen en springt tenslotte terug in zijne wagen, vertrekt met gierende banden en  rijdt tegen een houten paaltje. Ja, ik kon niet anders dan lachen , het water kwam in mijn ogen, ook adrenaline zeker. Zeggen die mannen die ondertussen naar boven zijn gewandeld en terug op hunne fiets zitten tegen mij, let er ni op die denkt altijd dat hij een echte sportbestuurder is. Onnozelaar.

28-01-2014 om 20:19 geschreven door Jan Buelens