DRAMA!

Het is gebeurd. Pech zit in een klein hoekje, of in mijn geval, in een diepe put tijdens een afdaling in de buurt van Ciney, afgelopen zaterdag de DERTIENDE september. De Crocodile Trophy 2014 gaat van start met minstens één deelnemer uit Belgie minder. Me, myself and i , of ikke Jan Buelens.

Nadat ik vorige week mijn voorbereiding had hervat met twee mtb-trainingen in de streek van Bertem, ben ik zaterdagmorgen vol vertrouwen naar de tweedaagse toertocht “de Transcondroz” vertrokken. Onmiddellijk na de start van de eerste 115 km lange etappe had ik benen vol power. Na enkele kms reed ik helemaal alleen, iedereen achterlatend. Het ging zo goed dat ik de eerste (verplaatste) controle na 40km niet eens had gemerkt, en dat men mij telefonisch op de hoogte bracht dat ik er voorbij was. Ook omdat de controlestand nog niet volledig in orde was.

Aan km 85, tweede controleblad, voorsprong meer dan 20 minuten. Rustig voorraad eten en drinken aangevuld, en verder. Tien km later hopeloos de gps-track kwijtgeraakt aan de oever van een rivier. Toen ik uiteindelijk doorhad dat we de rivier moesten oversteken via een (niet meer in gebruik zijnde) spoorwegbrug, was ik zo goed als alle voorsprong kwijt. Aan de overkant gekomen vond ik onmiddellijk mijn tempo terug en reed weer alleen verder.

En dan km 101. Een steile afdaling in een bos, vol rotsblokken. Geconcentreerd slingerend tussen putten en rotsen. Bijna beneden, uit het bos, zie ik het onmiddellijk. Ik zit in het verkeerde spoor. Twee diepe putten vlak na elkaar, remmen is onmogelijk vanwege de hellingsgraad. Ik voel dat het zeer gaat doen, de eerste put lukt wonderwel, de tweede is er teveel aan. Een keiharde smak overkop op de rotsgrond. Hoofdpijn, groggy en duizelig, ik moet bijna braken, mijn rechterschouder!

Er komen nog deelnemers aan. Die kunnen mij niet zien vanwege het bos dat daar eindigt. Mijn fiets en ikzelf moeten hier weg, en  ik moet ze verwittigen om nog meer tuimelpartijen te voorkomen. Ik slaag in mijn opzet net op het moment dat ik drie mtbikers hoor afkomen, en begin te roepen dat ze moeten stoppen. Daarna wordt ik door hen geholpen (nadien nog door vele anderen), waarvoor oprechte dank. Zij zien wat ik niet kan zien, mijn sleutelbeen steekt 5 cm hoger. Omdat ik nog steeds wat groggy en misselijk ben en vooral barstende hoofdpijn heb, voel ik niet echt schouderpijn. Maar wel dat ik mijn arm niet kan tillen.

Nadat mijn helpers gsm verbinding hebben gevonden, ben ik al wat van de slag bekomen en wandel ik mijn rechterarm steunend in mijn linker, rustig het bos uit. Tijdens die wandeling van een half uur vraagt iedere deelnemer die mij voorbij rijdt of ze kunnen helpen. Ik bedank hen, maar wil eigenlijk even mijn teleurstelling alleen verwerken want ik besef dat mijn jaar voorbereiding voor niks is geweest. In de laatste rechte lijn naar de start ben ik Murphy tegengekomen. Pech, tegenslag, niks aan te doen. Geen Crocodile Trophy 2014 voor mij. Ik wordt met de wagen opgehaald, en besluit om thuis naar het hospitaal te gaan ipv in Dinant.

Nadat ik Geja heb verwittigd om me op te halen, wordt ik langs alle kanten geholpen door collega-mtbikers. De hulp bij de warme douche na de ijskoude (teleurstelling) deed deugd, veel deugd.

Om halfnegen s’ avonds toegekomen op de Spoed in het St-Maarten ziekenhuis in Mechelen. Wat later de chirurg met de conclusie, maar ik had eerst een vraag voor hem. Kan ik binnen vier weken starten in Australie? Het antwoord was kort, krachtig en duidelijk. NEEN!

Geen botbreuk, wel gescheurde pezen en spieren of in hun taaltje “AC-luxatie  graad 3 rechterschouder”. Een botbreuk was simpeler geweest. Donderdag 18/9 eerste operatie, zes weken later een tweede.

Er zijn ergere dingen in het leven.

THE END (of komt er een sequel in 2015?)

15-09-2014 om 12:09 geschreven door Jan Buelens