Cape Pioneer Trek 2017

7 dagen - 550km – 10500htm

Flashback november 2016 (zie blog the sequel……….2 jaar later, laatste alinea).

Ik schreef toen over mijn Crocodile Trophy beleving “de historische woorden”; ……. mijne kopman, Mr Parkinson, zal straf uit de hoek moeten komen wil hij mij thuishouden van de Crocodile Trophy in 2017.

Dat is dus gebeurd. Nadat ik in het voorjaar de JoBerg2c heb gereden ben ik tot het besef gekomen dat het vanwege mijn Parkinson-probleem alweer wat moeilijker functioneren en fietsen is dan vorig jaar in november. Ook had ik het plan opgevat om een week na de Crocodile 2017 te starten in de Himalaya Bike Challenge. Dat vond ik nog eens een pittige uitdaging.

Maar dat is dus niet doorgegaan om bovenvernoemde reden. Ik val meer en sneller stil (off-toestand), zeer sterk merkbaar als ik fiets. Om dit stilvallen tegen te gaan en toch enigszins nog wat te functioneren moet ik sinds mei alweer meer en zwaardere medicijnen slikken. Daardoor heb ik meer last van medicinale bijwerkingen zoals, oncontroleerbare bewegingen, sufheid, krampen en stijfheid, zeer sterk verstoord slaappatroon (s’nachts), slaperigheid (overdag) en zo kan ik nog wel wat doorgaan. Tijdens het fietsen klik ik daardoor af en toe  uit mijn klikpedalen, wat me al wat tuimelpartijen heeft bezorgd. En bij het stoppen geraak ik soms niet op tijd uit mijn klikpedalen, en lig ik ook daardoor af en toe tegen de grond. Of ik begin plots als een plank zo stijf op mijn fiets te zitten, te knijpen in mijn stuur, mijn ene been duwt vooruit, en het andere probeert dat tegen te houden. Ook hier is de lijst bijwerkingen tijdens het fietsen langer, maar als ik wil fietsen, moet ik deze bijwerkingen erbij nemen. Of kiezen tussen de pest en de cholera, zoals mijn neurologe dat mooi zegt.

Eigenlijk zou ik nog zwaardere medicijnen moeten nemen , om al die bijwerkingen te vermijden, maar dan loop ik de hele dag versuft rond. Om dat te vermijden en het medicijngebruik fors te verminderen en mogelijk (voor een niet vooraf te bepalen periode) helemaal weg te laten, heeft mijn neurologe het voorstel geopperd om een DBS (Deep Brain Stimulation)- operatie te laten uitvoeren in het UZ-Leuven.

Ik was onmiddelijk bereid om de talloze onderzoeken en testen te ondergaan om te zien of ik hiervoor in aanmerking kon komen. Het resultaat was positief, lang geleden dat ik nog eens een goed rapport mee naar huis mocht nemen, met een diploma dat ik tenminste  nog een brein heb dat werkt. Wie kan dat nog zeggen?  Ik sta dus op de lijst om twee antennekes in mijn hoofd te laten boren, een batterij in mijn borstkas te laten planten, en de afstandsbediening in de pollen van mijn Hollandse milf Geja te geven. Zodoende kan ze mij laten afwassen, poetsen, strijken…….. neen, even serieus, meer informatie hierover vind je op volgende link ;  

https://www.uzleuven.be/sites/default/files/Diepe%20hersenstimulatie%20bij%20de%20ziekte%20van%20Parkinson.pdf

Ondanks het feit dat deze operatie niet vaak wordt uitgevoerd is de datum voor deze ingreep vastgesteld op 25 mei 2018. Heel waarschijnlijk duurt het zolang voor er een Poolse bezetter vrij is om de twee boorgaten in mijn schedel dicht te plamuren.

Tot zover mijn huidige Parkinson toestand.

Geen Crocodile Trophy en Himalaya BC (dit jaar) dus, ik heb me dan maar tevreden gesteld om dan “maar” de Cape Pioneer Trek in Zuid Afrika te rijden. Kort na mijn inschrijving kreeg ik contact met een mtbiker uit de buurt , de Kristof, die ook deze 7-daagse ging rijden.

De eerste kennismaking met dit “manneke”, was enkele dagen na mijn terugkeer van de JoBerg2c op de ToerTocht, aan de inschrijving in Overijse en dat ging zo;

Hallo, ik ben de Kristof, hallo ik ben de Jan.

Kristof; Goesting om met ons mee deze TT te rijden (Hij is lid van de mtbclub MTBHa8, en was daar met nog enkele leden).

Ikke; Jazeker, als ik mag , graag.

Kristof; Dan zijn we weg. En we vertrokken, bergaf en na 200 meter scherpe bocht linksaf.

PATS!!!! En daar lag de Kristof, plat “oep zijn bakkes”. Ik dacht : Amai das weer ne nette die ik heb leren kennen…… maar ik gaf hem toch nog een tweede kans. Dik 100 km verder besloot ik om voor de eerste keer sinds ik mtbike, ook lid te worden van deze club. En ondanks de bijzondere manier van kennismaken heb ik tot op heden daar nog geen seconde spijt van gehad. Info, zie de website; www.mtbHa8.be

In tussentijd heb ik de Kristof, “Krikke” voor de vrienden (37 jaar, een schriel venteke, droog aan de haak 60 kg, anderhalve meter “groot” en rijdend op een S Works “kinderfietske”), leren kennen als een kadee met fameus wat kracht in zijn korte poten. Iemand die maar al te graag plezier maakt, niet zal nalaten om een practical joke uit te halen, en ook tegen een weerbots kan, kortom een bijzonder toffe kerel. Ook één van de hardwerkende krachten, initiatiefnemer en organisator allerlei van mtbHa8.