Day 6 ; Cliffton to Glencairn 123km / 1900htm

Zeer zware rit met na 20km een 2km lange helling, recht omhoog, haast nooit onder de 16% de “Gumtree-klim”, waar je neus regelmatig tegen je stuur zal tikken, zo staat het in het briefingsboekje. Om af te sluiten zijn de laatste 200 meter minimum 20% zwaar, loodzwaar. En er  komt nog veel meer moois die dag. Persoonlijk vind ik dit de mooiste rit van de negen dagen, alhoewel het moeilijk kiezen is.

Aan de start om 7.00 uur is het dringen, alsof ze allemaal niet snel genoeg aan de Gumtree-klim kunnen beginnen. Ik sta weer ergens halfweg in het pak dat ondertussen al met 150 rijders minder is. Opgevers, om verschillende redenen zoals één duidelijk niet getrainde Belg, een Waal met  teveel buikvet. Onder begeleiding van doedelzakspelers en amazones te paard verlaten we de Cliffton High School waar we bijzonder lekker hebben gegeten en geslapen.

Na 2km wordt de etappe op gang geschoten, 20km licht dalend naar de voet van de gevreesde klim. Na 200 meter gebeurt het weer. Een echte Parkinson-blokkage, een on-periode. Bergop en bergaf moet ik iedereen laten voorbij rijden en na 15 km zie ik niemand meer achter me. Ik rijd op het vlakke dan ook amper 10 a 12 km/uur. De fufuzela bezemmotard zie ik nog niet achter mij, maar dat is omdat er enkele anderen ongelukkige bikers  al lek gereden zijn, en daar moet hij achter blijven. Maar ik weet met zekerheid dat er geen 20 meer achter mij rijden. Dat betekent dat er  voor mij een slordige 630 bikers fietsen!!!

Ik geef toe dat ik  op dat moment zo niet dacht, want ik zou ter plekke gestopt zijn. Ik was vooral bezig met het moment af te wachten wanneer deze verdoemde blokkage over zou zijn. Een tweetal km voor de waanzinklim was het weer ineens voorbij. Tegen dat we haaks de Gumtree opdraaiden sloot ik bij de laatste rijders aan die onmiddellijk van de fiets stapten. Gelukkig is dit een “brede” klim, en geen singletrack. Hierdoor kon ik laverend, slingerend en roepend tot boven rijden. Twee keer heb ik voet aan de grond moeten zetten omdat er tussen de vele stappers op dat moment geen plaats meer was om voorbij te rijden. Boven gekomen was ik zeker dat ik meer dan de helft van alle vertrekkers die dag voorbij gereden ben, omdat tragere rijders op zo’n hels stuk automatisch in de achterste gelederen verzeilen. Aan de eerste bevoorrading na 35 km kwam ik Nic tegen, de Belg uit Zemst die alle dagen rond plaats 300 of verder binnenkwam. Dat bevestigde mijn vermoeden. De volgende 10 km reden we weer op een plateau met de wind vaak pal op de neus, en bijgevolg ideaal om weer plaatsen te pikken. En dan reden we de singletracks op, en dit haast voor de volgende 90km. Eerst was er een speciaal voor de JoBerg2c gemaakte downhill track ,  “Harrison’s Pass”, met meer dan 50 uiterst scherpe steile haarspeldbochten. Zeer technisch en prettig maar onmogelijk voorbij te steken. In enkel kms daal je haast 600htms om uit te komen pal in een Zoeloedorp. En ook daar is  het de hele dag kermis en feest, zingende, dansende kinderen, vrouwen en mannen. Bijzonder aangenaam maar als je erover nadenkt, wij westerlingen zullen daar eventjes passeren op onze 10.000€ kostende mtbike. Bedrag dat deze mensen nooit van hun leven gaan zien. Maar we hebben ze op zijn minst toch één dag plezier bezorgd.

Na de passage door het dorp waar ik weer enkel rijders kan passeren, is het terug stevig klimmen, om de zone “Rock ’n Roll” in te rijden. 30 km op en neer en waar vooral de eerste 15 km zeer technisch zijn, op en over veel rollende ronde witte stenen en rotsblokken. Ook nadien gaat het nog verder met de singletrack, het woud in, waar inhalen soms mogelijk is.

Op de witte stenen-zone gebeurt het volgende. Ik sluit aan bij een vrouwentrio die veel te traag voor mij rijden, maar noodgedwongen moet ik erachter blijven. Ze botsen en schodderen over elke steen en rijden enkele meters uit elkaar. Plots panikeert de eerste bij het zien van een “afsprongetje” van 20 a 25 cm, ik hoor ze roepen “owowowow”, en pats daar gaat ze over kop. De tweede heeft tijd zat om te stoppen, maar om één of andere duistere reden lukt dat niet of wil ze niet, en ze gaat collegiaal haar vriendin achterna. Ze tuimelt ook over kop , pats op haar vriendin. De derde……ja het is echt waar, doet krek hetzelfde, ik geloof niet wat ik zie. Het is net of ik in een scene van Comedy Capers of Laurel & Hardy zit. Ik moet zelfs niet remmen om te stoppen, mijn voet uit het klikpedaal en ik sta stil, stap af en begin de dames op te rapen om nadien hun fietsen uit elkaar te halen. De eerste had zich toch wel wat bezeerd maar mtbike madammen kunnen wel lomp zijn, maar  het zijn harde tantes. Van één fiets stond het stuur scheef, van een andere was de bidonhouder half afgebroken. Ik heb altijd wat materiaal mee, en met een kniptang en een strippeke lapte ik de bidonhouder op, met de juiste sleutel positioneerde ik de andere haar stuur. Ondertussen was er toch weer wat trager volk ons voorbij gereden en besefte ik dat mijn resultaat die dag niet schitterend zou zijn. Het was voor mij niet alleen een Parkinson-dag, maar ook vanwege het niet kunnen passeren ook een ParkinGson-dag!

Na de beklimming volgde er weer een prachtige 3 km speciaal aangelegde singletrack door het woud, om zo de laatste 7 km vlak naar de finish te rijden. 244^ste ben ik geëindigd, “slechts” drie kwartier na de Marc die alweer rond de 110^e plaats was binnengereden, de regelmaat zelve.

Het tentendorp was voor de zoveelste dag op rij op een schitterende plaats opgetrokken. Op één van de vele boerderijen van farmer Glenn, één van de drie organisatoren. Superlocatie!

Day 7 ; Glencairn to McKenzie Club 87km / 1378htm

Tijdens de briefing de avond voordien werd dit voorgesteld als een overgangsrit. Vooral omdat er meer daalmeters dan hoogtemeters zijn, maar dat wil niks zeggen.  Ik heb alle Belgen die ook s’avonds bij elkaar aan tafel zitten gezegd ; “Tétekeréire, geloof het maar niet”. Stevige rit, niet vergeten dat we al zes dagen weg zijn.

Vanwege de vele singletracks terug in groepen vertrokken. Ondanks mijn triest presteren van gisteren , 244^ste en daardoor gezakt tot de 122^ste plaats in de ranking, mocht ik nog steeds in groep B vertrekken. Vertrekken toch, want ook vandaag zat ik 300 meter na de start alleen, iedereen uit groep B was weggedemareerd en ik bleef eenzaam zitten.  Vandaag waren het weer de afschuwelijke teenklauwen die me parten speelde. Het was zeer lichtjes bergaf de eerste 15 km, maar ik kon mijn voet onmogelijk in het klikpedaal zetten, en moest mij eerder lichtjes laten bollen omdat elke trapbeweging terug het teenklauwen veroorzaakte.  Tegen dat we na 15 km de singletrack opdraaiden hadden de koplopers van groep C me ingehaald, maar het moet zeer eigenaardig zijn voor hen, want op het moment dat ik ingehaald werd kon ik er terug los van weg rijden. De crisis was weer voorbij en “Sterke Jan” (aldus de Vincents) vond zijn kracht en pedaaltred terug. Tijdens de traditionele inhaaljacht kwam ik op een singletrack vast te zitten achter een groepje, waarbij de twee laatste forse potige lady’s waren. Tijdens de voorbije dagen en ook deze dag hadden we nog geen modder gezien, alleen stof. En plots duikt er op de track een modderpoel op van wel drie meter lang!!!! Je kon van veraf zien welk spoor de voorrijdende bikers genomen hadden, echt niks moeilijk om erdoor te bollen…..behalve voor forse manwijven. Ons groepje komt in eendenpas aangereden, niemand sukkelt, maar het eerste manwijf weigert te trappen, waardoor de tweede op haar botst en deze loemperik tegen de laatste tikt, en pardoes voor de vierde keer een pausenkus op Zuid-Afrikaanse bodem geeft. Plat in het slijk, ik had het zien aankomen eigenlijk, ezel dat ik ben. Manwijven “oep ne velo”, ge moet er voor opletten. Van wijven “oep ne velo” moet je ook geen sorry verwachten. Dat is dan ook de reden waarom het woord gentleMAN bestaat, en gentleVROUW allang uit  het groene boekje en andere woordenlijsten uit het ganse universum geschrapt is. Enfin, een goed vettig fietskostuumpje was het enige dat ik eraan over hield, en deels uit colere heb ik ook als een gentleWIJF die twee onmiddellijk voorbijgereden met ellebogenwerk.

Aan het eerste waterpunt na 40 km sloot ik terug aan bij een groep van een 40-tal bikers uit groep B. Hier zaten de Johan en “den Diestse deggereir” bij, ook de twee Vincents. Door het voortdurend op en af, technische beklimmingen en afdalingen was dit zoals voorspeld geen overgangsrit, maar voor de derde dag opeenvolgend loodzwaar. In de laatste 10 km spat alles uit elkaar  en kom ik binnen als 82^ste.  Ik klim terug wat plaatsen in de algemene rangschikking en kom uit op de 125^ste plaats.

Het onderwerp van de dag bij de Belgen, het overgangsritteke, manwijven “oep ne velo” modderbaden en “den Diestse deggereir”. Goed gelachen en ook veel leute aan tafel tijdens het lekkere diner.