Eind 2016 krijg ik een telefoontje van “de Luc” (de pechvogel in de derde etappe van de Crocodile Trophy 2016, aan wie ik ook mijn reservebinnenbandje gaf, met alle narigheden en ellende tot gevolg). Of ik geen zin heb om  met hem te vormen in de Algarve Bike Challenge 2016, in Tavira, van 3 tem 5 maart.

Deze wedstrijd bestaat uit een avondproloog  van 2,5 km dwars door het pittoreske stadje , en twee ettape’s in het binnenland van de regio. Ik ben weer direct akkoord, als we maar weg zijn en de hort opkunnen. Mijn esposa Geja heeft nog gratis vliegtickets liggen van Brussels Airlines, dus kunnen we die daarvoor gebruiken, en met haar beslis ik om er ineens 7 dagen van te maken. Een weekje vakantie in een luxe-resort in d’Algarve, “echt iets voor ons”. Dat gaat wat geven.

We proberen ons in te schrijven als Team Tettekerèire, maar dat lukt jammer genoeg niet. Ik had het de Portugezen graag horen uitspreken. Dus wordt het maar Team JanLuc, in de categorie 50+, de Grand Masters , alhoewel ik de “ouweventencategorie” leuker klinken vindt. Ik weet weer waarvoor ik mag trainen.

Eind januari begeeft mijn achterdemper van mijn Specialized Epic het. Vermits het een onderdeel is van het gepatenteerd Brain Systeem van Specialized moet de herstelling gebeuren bij de verdeler. Minstens twee weken zonder fiets. Prachtig marketingsysteem ook vind ik. Ik koop dan maar een S-Works Epic kader en laat deze opbouwen identiek als mijn Specialized Epic. Levertijd 4 dagen, en ik kan verder  trainen.  Het vervolg van deze komedie, want zo gaat dat altijd bij mij, vertel ik later eens misschien.

Op 28 februari nemen Geja en ik het vliegtuig naar Faro, vandaar verder met de huurwagen naar ons resort,  Vila-Gale Albacora in Tavira. Geweldige locatie, een omgebouwd oud visserdorp  en zeer rustig,  want bij aankomst zijn er maar een 10-tal kamers van de slordige 250 bezet. In het hoogseizoen zal dat wel anders zijn. Net als tijdens het raceweekend.

Met een bang hartje haspel ik daar op woensdag (110 km en 2500htm) en donderdag (80km en 2200htm) twee ferme trainingsritten af. De twee tracks van de editie 2016 die ik gedownload heb op mijn gps. Ik kom onderweg regelmatig  en vooral op de zwaardere stukken markeringen en pijlen tegen voor de koers van dit jaar. Het zal duwen, stoempen , puffen en blazen worden, want dit is ook een UCI-wedstrijd.

Donderdagavond begroet ik mijn teammaat Luc. Ik geef hem de hand en hij kan nog net op tijd ingrijpen wanneer ik hem een schouderklop wil geven.  Heeft hij toch wel twee weken voordien drie ribben gebroken bij een schuifpartij op het asfalt, in een mountainbikerace in Spanje!!! Maar zegt Luc, ik ga proberen de proloog te rijden, zaterdag te starten en wanneer de mtbikers het veld indraaien, rij ik rustig verder de weg op, dus Jan ge zult zonder mij moeten rijden. Luc is ook ingeschreven om de Cape Epic in Zuid Afrika te rijden, de derde week van maart, en hij wil na zijn val dit weekend terug beginnen bollen. Karaktervent of zou zot zijn echt geen zeer doen? Behalve met drie gebroken ribben dan!

Het is altijd iets met ouwe mannen die  perse jong willen blijven. Petanque, schaken en dammen, de drie enige sporten die nog zouden mogen toegelaten worden eens je de 50 bent gepasseerd. Hoor wie het zegt. Het wordt er ook niet beter op wanneer we een groot aantal van de 400 twee-mansploegen, 800 deelnemers dus zien binnenvallen. Zelden zien we iemand die meer dan 65 kg weegt, laat staan de 80kg van mij, de 90 kg van de Luc. De koers wordt hier duidelijk bergop gereden en gewonnen.

Op vrijdagavond 3 maart staan wij in het donker op het startpodium om 19.23 uur voor onze 2,5 km lange proloog. Heel het parcours bestaat uit kasseien, trappen op en trappen af, en op de koop toe regent het een beetje, de kasseien zijn spekglad. Ik kan het niet over mijn hart krijgen Luc achter te laten. Heel behoedzaam rij ik met hem de 2,5 km in meer dan 15 minuten, en samen rijden we over de finish. Hoeveel teams er ons voorbij zijn gereden tel ik niet, heeft ook geen belang, want als één rijder van een team opgeeft mag de andere wel verder rijden, maar wordt hij niet meer in de ranking opgenomen. Ondanks onze recordtijd zijn er nog 8 teams trager dan ons, die moeten lekgereden en/of gevallen zijn, dat kan niet anders. Maar we hebben ons toch geamuseerd en een terraske gedaan met de vrouwen. Het heeft wel iets , deze avondproloog in dat stadje , ondanks het gedruppel, leuke sfeer.

Zaterdagmorgen 4 maart regent het pijpestelen en ouwe wijven tegelijk. Er blaast ook een zeer harde wind. De organisatoren besluiten wijselijk de start 2 uur te verlaten en de eerste etappe wordt ook ingekort met ongeveer 15 km. Om halftwaalf worden 798 smalle mannen en 2 wat oudere en dikkere heren, helemaal achteraan in het peleton, op gang geschoten. Enkele kms verder zwaait Luc mij uit, wenst me het  beste, en zegt rij maar. Ik maan hem aan tot voorzichtigheid op zijn wegritteke en duik het rode modderbad in vanwege de regen. Modder is het niet echt, eerder een rode waterige pap vanwege de hevige regenval. Het zal een proper ritteke worden, maar de zon is terug van de partij, en dat  geeft de burger moed.

Ik vind snel mijn tempo en het verbaast mij dat ik constant smalle jongere gasten voorbij peddel, ook bergop. Als je in zo’n pak achteraan start kom je natuurlijk de traagste eerst tegen, en ook veel sukkelaars die niet veel kennis hebben in techniek. Niet dat ik zo’n kennis heb maar goed gelanceerd bergaf  rijden om de volgende helling op te stormen, dat ken ik. Tandje per tandje kleiner schakelen zodat je steeds een constant omwentelingsaantal draait tegen een behoorlijke snelheid is iets wat velen niet kennen. Zo rijd ik ze met tientallen voorbij. zij die aan de voet van een klim onmiddellijk van groot naar klein schakelen en zo direct stilstaan voor ze eigenlijk aan het klimmen gaan.

Ik blijf constant inhalen maar hoe verder ik door het pak rij, hoe meer gaten er zijn die ik moet overbruggen vooraleer een volgend groepje tegen te komen, maar het gaat goed. Hier en daar staat ook Geja te supporteren die met de auto de punten heeft gezocht waar we de openbare weg oversteken. Prettig weerzien steeds.

Na zowat 50 km rij ik al een tijdje in hetzelfde groepje en stop aan de tweede bevoorrading. Dit is zowat het hoogste punt van de rit, en nu gaat het vooral bergaf naar de kust met toch nog wel wat nijdige klimmen in. Ook Geja is hier en zegt dat ze de Luc op het vorige punt (waar ik al voorbij was) heeft gezien. Dieje zit IN DE KOERS!!! Straffe pee, ik kan het niet dikwijls genoeg zeggen. Ik besluit om op hem te wachten,  en sla ondertussen een babbel met een toevallige voorbijfietsende Belg op een koersfiets die stiekem een banaan kwam pikken. Een kwartier later reed hij verder en was Luc nog niet te zien. Was hij nog wel in koers? Ik besluit om toch maar verder te rijden. Geja gaat wachten en mij per sms berichten of hij daar nog passeert, en te vragen wat zijn plannen zijn. Ik vind mijn pedaaltred terug en haal weer rijders in,  om vlak voor  het binnenrijden van Tavira terug bij het groepje rijders te zitten die mij achterlieten bij de 2^e bevoorrading.

Als ik de finishboog zie staan stop ik in de zon op een brug om naar mijn telefoon te kijken. De Luc is nog steeds in koers en fietst met zijn 3 gebroken ribben en een hoop  pijnstillers op zijn tempo naar de aankomst. Ik wacht want ik wil diene kerel zien voor de aankomst om samen als team de meet over te rijden.

Zo wacht ik ongeveer een half uur , honderden rijders zijn al gepasseerd en daar duikt hij op. Scheef op zijne fiets en met een van pijn verwrongen gezicht tovert hij een grijns op zijn vuile moddersmoel als hij mij ziet. Super man, ondanks dat ik vind dat je een idioot bent bewonder ik uw karakter, proficiat, geweldig. Ijzersterke  vent,  en samen bollen we net als de dag voordien over de meet. Ons klassement en de tijd? Wat kan ons dat schelen. Toffe rit (75 km en 2400htm) alhoewel het voor het éné teamlid wat plezanter zal geweest zijn dan de andere.

S’Avonds aan tafel met de bende is het prettig toeven. Zeker  wanneer ik merk dat mijn solidariteit vanwege het wachten op  mijn halve team, beboet wordt met een STRAFTIJD van 3uur 55 minuten!!!!! Blijkt dat er onderweg enkele geheime controlepunten zijn. Het reglement zegt dat teams ten allen tijde bij elkaar moeten blijven , zoniet worden er vijf minuten straftijd toegekend per minuut dat een team uit elkaar rijdt. Deze straftijd geldt alleen voor de “wegrijder”. De “achterblijver” krijgt gewoon zijn gereden tijd. Zodoende heb ik door een halfuur te wachten op de brug vlak voor het laatste controlepunt, de finishlijn  150 minuten of 2uur 30 minuten “gewonnen” Merci Luc!!!!!!

Zondag 5 maart derde etappe. Weerom staan we achteraan het pak en Luc gaat proberen om  na zijn volhardingstest gisteren deze rit ook uit te rijden. Ik blijf bij hem, ik ga deze keer geen extra straftijd riskeren. Maar mijn “solidariteits-achterstand” kan ik nooit goedmaken op hem als hij uitrijdt. En hij zal uitrijden, want nu heeft hij een reden meer natuurlijk. Na het startschot zijn we weg en kijk, ook nu halen we samen regelmatig anderen in. Ik wil ten allen tijde vermijden dat hij valt omdat hij mij probeert te volgen. Of ik rij achter hem of bij het klimmen zoek ik mijn tempo , en  laat hem  achter, maar zodra ik hem niet meer zie of op de top wacht ik hem op. Waar het kan neem  ik hem op sleeptouw en zo rijden we toch een aardig tempo. Ik zeg nog eens dat hij karakter heeft, botsen en schodderen met drie gebroken ribben, doe het maar.

 De laatste 20 km zijn vooral bergaf en vlak en daar geef ik er nog eens een lap op, en hij blijft goed in mijn wiel. Het team JanLuc zal als team uitrijden en aankomen. Op het einde zitten we op de asfaltweg en wordt Luc zowat euforisch en neemt hij zelfs de kop, ik moet begot krabben om in zijn wiel te blijven. Neeje, dat plezier om  mij eraf te rijden gun ik hem niet. In de laatste km jaagt de organisatie ons om één of andere reden door een ondergelopen fietstunneltje waar het water kniehoog staat, en moeten we nog van de fiets, ik ben daar niet kwaad voor. Even later rijden we blij en voldaan hand in hand de meet over waar onze vrouwen ons staan op te wachten.

Leuk evenement, goed georganiseerd en goede sfeer (zelfs met drie gebroken ribben).

Algarve Bike Challenge is een absolute aanrader!