De Cape Pioneer Trek 2017

Het minste dat je van de heren organisatoren kan zeggen is dat ze blijkbaar een hekel hebben om te communiceren. De website van 2017 hangt met haken en ogen aan elkaar hangt en is verwarrend. Het is niet makkelijk om je hele pakket (tenten, massage, transport, service etc) samen te stellen. Eens je je daardoor hebt geworsteld blijf je met de vraag zitten of alles wel correct is zoals jezelf wenst. Vragen daarover worden niet of nauwelijks beantwoord.

Ook staat er op hun website op de ene pagina dat het tentendorp aan de start in Mosselbaai beschikbaar is vanaf zaterdag, daags voor de start zondag. Een pagina verder staat er te lezen vanaf zondag na de finish van de eerste rit. Ook hier wordt niet echt een duidelijk antwoord over gegeven en de verwarring blijft, want de site wordt ook niet aangepast. Soms vroeg ik (ook Kristof) me af of die koers wel zou doorgaan. De enige berichtgeving die we ontvangen van het eventbureau Dryland zijn steeds uitnodigingen om in te schrijven voor andere wedstrijden in Zuid Afrika die zij organiseren. Dit kan echt stukken beter, maar het is niet anders.

Na de lange vlucht komen we donderdagmiddag toe in Cape Town en moeten we nog 400 km met een huurauto naar Mosselbaai. Het ophalen van een huurauto (al betaald en geboekt voorafgaand via het internet), neemt aardig wat tijd in beslag. Rekenen is niet de sterke kant van de man met andere huidskleur achter de balie, maar ook de manager die ter hulp komt is net het telraam ontsnapt, want zijn berekeningen met rekenmachiene en op pc kloppen nog minder. Maar de zwarte Zuidafrikaanse medemens blijft vriendelijk, blijft zijn witte tanden bloot lachen na de zoveelste foute berekening, en na veel yes yes en ok ok komt een uurtje later alles in orde. Welkom in Zuid Afrika waar het leven veel trager gaat, maar is dat erg?

Kristof is niet echt avontuurlijk aangelegd, en heeft al maanden op voorhand heel zijn fiets- en reisavontuur geboekt, tot op de minuut is met zijn slimme telefoon alles geregeld. Twee dagen voor afreis maakt hij zich zorgen dat hij de 400km lange route naar de start niet in één dag kan maken, en boekt hij nog een kamer halverwege. Ik en Geja doen dat niet omdat we tijd zat hebben die dag, en moest het toch niet lukken we wel een hotel vinden onderweg. Uiteindelijk blijven we samen en komen we in het donker rond 19.00 uur toe in ons hotel “The Point Hotel”, dat zichzelf omschrijft als het hotel ter wereld het dichtst bij de oceaan gelegen. Onze kamers hebben 100% “ocean-vieuw”, en als we s’anderendaags onze gordijnen open trekken is het uitzicht adembenemend. Geen letter overdreven in de hotelomschrijving, we staan bijna met onze voeten in de oceaan, ware het niet dat we op de tweede verdieping sliepen. Als we ons schuifraam opendoen en op het balkon staan voel je de druppels van het beukende en schuimende water zo in je gezicht kletsen. Het is prachtig. En hier slapen we dan drie keer.

Na het heerlijke ontbijt gaan we onze fietsen monteren, om nadien een 20 km los te rijden. Mijn twee vederlichte Magura remschijven staan helemaal krom, en na raadpleging van de slimme Kristof-telefoon besluiten we naar de beste fietswinkel van Mosselbaai te rijden in de hoop dat ik daar nieuwe remschijven vind. Eén ding wordt onmiddellijk duidelijk wanneer we vertrokken zijn, wind wind en wind die ongenadig beukt. Als dat ook zo tijdens de koers is, is het stoempen . Op weg naar de fietsenzaak stel ik ook vast dat er een schroef van mijn pedaal helemaal losstaat, en op onze tools staat alles, behalve………juist!

We komen toe in de winkel en worden onthaald door een mechanieker-madam die onmiddellijk uit haar overall de juiste schroevendraaier haalt en mijn losgekomen pedaalschroef vastdraait. Binnen in de winkel is het een zooitje, het is eerder een museum met allemaal 2-hands fietsen, overal staan en hangen oude stalen verroeste fietsen en kaders aan de muur en het plafond. De werkplaats is één vettig boeltje en rommelig tot en met. De eerste woorden van de “Krikke” zijn; “Das ie moar niks, leutte gij een madam aan uwe velo sleutelen”? Terwijl hij deze gevleugelde woorden eruit flapt komt er nog een zwarte medemens uit de vettige werkplaats gekropen, even vettig en ook mecanieker.

Ik leg aan de vriendelijke vetvrije winkeldame op leeftijd uit dat ik op zoek ben naar twee remschijven, waarna zij, de vettige zwarte mecanieker, en ook de vettige blanke madam-mecanieker tussen alle rommel op zoek gaan, en even later halen ze uit de rommel twee spiksplinternieuwe remschijven, en dan nog verstevigde zelfs! Ik vraag of ze tijd hebben om die te monteren en negeer de Krikke die zijn gevleugelde woorden nog eens herhaalt , maar ook “zwette” eraan toevoegt, en een kwartier later draaien mijn wielen als nooit voorheen, zonder tegen mijn kaarsrechte remschijven te wrijven.

In die 15 minuten is het een komen en gaan in de winkel, en gaat de Kristof vruchteloos op zoek naar Hope remblokjes, want zenuwachtig als hij soms is vertrouwt hij plots zijn rempads niet meer. Ik koop nog drie 25 gram co2-bommetjes, en twee reservebinnenbanden. Mijn rekening, inclusief de 2 remschijven en de montage 450 Rand of nog geen 30 euro. Ik probeer de “Krikke” uit te leggen dat je vaak beter af bent in een vettige rommelige workshop dan in een werkplaats waar alles netjes blinkt en glanst. Maar dat staat niet in zijn slimme telefoon, dus begrijpt hij dat niet.

In de namiddag gaan we Kristof zijn huurwagen afzetten in Oudtshoorn aan de aankomstplaats van deze 7-daagse race, 100 km dieper het land in. Als we afkomen rijden we via George (aankomstplaats dag 3 en 4) waar een Specialized dealer te vinden is, in de hoop dat hij de Hope rempads heeft voor Kristofs bike. Een lekker stuk taart en koffie in Oudtshoorn beslissen daar anders over. Te laat om nog naar George te rijden, dat doen we zaterdagmorgen dan maar.

De volgende morgen rijdt chauffeur van dienst Geja met ons naar George naar de Specialized dealer. Het contrast met “mijn vettige fietswinkel” daags voordien met deze nette, blinkende concept store van Specialized kan niet groter zijn. De “Krikke” zijn smile op zijn gezicht is niet weg te krijgen. Ik denk zelfs dat zijne slimme telefoon meelacht. Ook ik kan hier wel een tijdje in rondwandelen. Kristof vindt zijn setje rempads die haast evenveel kosten als mijn rekening gisteren. Maar het paniekmannetje is weer even rustig nu hij zijn pads heeft. We maken een leuke babbel met de mecanieker die niet veel om handen heeft, zijn werkplaats is kraaknet en blinkt even hard als de hele winkel. De hele tijd komt er ook geen mens in de winkel. Ook dit contrast is bijzonder groot met het vettige winkeltje in Mosselbaai.

Na de lunch gaan we naar het tentendorp voor registratie en het rugnummer etc. Daar aangekomen blijken de tenten nu toch wel beschikbaar te zijn, maar zonder ontbijt zondagmorgen. Heren organisatoren van Dryland, dit zijn toch fameuze minpunten, hopelijk betert het de volgende dagen. Maar wij slapen die zaterdagnacht nog in onze kamer met 100% ocean-vieuw. De registratie gaat vlotjes en we gaan onze “luxetenten” eens bekijken. We zijn zeer blij dat we deze meerkost betalen want de gewone tentjes zijn bijzonder klein. De “Krikke” loopt daar nog wel in verloren, maar mijn milf , de haast twee meterlange Geja kan daar nooit in. Leve de luxetent!

Op het moment dat we vertrekken kom ik een oude bekende Hollander tegen. Mark Vennix die ik leren kennen heb als steengoede mtbiker in de Crocodile Trophy vorig jaar. Superkerel, het weerzien is hartelijk en ik stel Kristof en Geja voor. Mark stelt zijn maat Stijn voor, supporter, verzorger, stand up comedian, en vooral cameraman die Marks prestaties en hun daaropvolgende reis door Zuid Afrika, in zeer leuke filmpjes gaat vastleggen voor hun reisblog.

http://markenstijn.reislogger.nl/

Het klikt onmiddellijk en zeg tegen Kristof “As ge dieje kunt volgen en voorbij rijdt stade oep’t podium”, waarbij Mark ontkennend lacht (hij lacht altijd trouwens), maar nadien zal blijken dat dit geen loze woorden waren.

Mark weet ons nog te zeggen dat er 3 Belgen en 10 Nederlanders aan de start staan. Omdat Kristof nog weet heeft van twee startende Belgen vinden we dat raar. Later komen we nog twee andere Belgen tegen, dat zijn er dus al 6. Kristof neemt zijn smartding in zijn hand en begint te schuiven, en barst in lachen uit. Blijkt dat Mark en Stijn in de alfabetische deelnemers/landen lijst zijn gaan snuffelen. Belgie staat alfabetisch op drie en Nederland op plaats tien in de 19 landen die vertegenwoordigt zijn. Dat hebben de Hollanders wel enkele keren moeten horen die week , net als het woord “neger” dat Mark onbewust gebruikte tijdens een conversatie ipv zwarte medemens. Enfin, het was plezant toeven met die gasten, en ik kom hen hopelijk nog wel eens ergens tegen op de aardkloot.

Een tweede bekende die ik tegenkwam, ook uit dezelfde Crocodile was de Duitser Thomas die nadat hij mijn verhalen over de superkoers de JoBerg2c zich ook hiervoor had ingeschreven…………..hij had onthouden dat het in Zuid Afrika was, en niet de Cape Epic, dus was het de Cape Pioneer. Nadat ik hem al lachend had uitgelegd dat hij er toch enkele maanden en locaties naast zat en niet op de JoBerg2c ingeschreven was zei hij lachend “Dan mut ik das nextes jaare machen” (of zoiets).

Die zaterdagavond zijn Kristof, Geja en ik uit eten gegaan in het beste restaurant van Mosselbaai, aldus internetheld Kristof en zijn phone. En het was lekker, tot we de rekening kregen, bijna 900 Rand………of geen 60 euro totaal, 3 gangen en een lekkere fles wijn, ongelooflijk toch, maar duur naar Zuidafrikaanse norm.

Uiteindelijk start de koers dan toch!

Day 1 Mosselbaai – Mosselbaai 95 km / 1600 htm

Zondagmorgen 7.30 wordt in een druilerig Mosselbaai de wedstrijd op gang geschoten, want daar zijn we tenslotte voor naar hier gekomen. Enkele kms neutralisatie tot we buiten Mosselbaai zijn, en dan wordt de meute van 300 deelnemers losgelaten en gaat het onmiddellijk bergop. Ondertussen is het gestopt met regenen maar de wind steekt sterk op en het gaat alsmaar harder waaien. Het hele peleton scheurt helemaal uiteen en onmiddellijk begint voor mij mijn lijdensweg. Ik word door velen voorbijgereden en geraak verzeilt in de achterste gelederen. Kristof en Mark zie ik allang niet meer. Naargelang de kms vorderen op de vooral brede rotserige gravelwegen door parken begin ik in mijn ritme te komen, en na 15 km begin ik volgens mijn gekend procédé mensen in te halen. Dit zal de rest van de etappe zo zijn, ik rij van groepje naar groepje alhoewel het soms lang kan duren eer ik terug iemand voor me zie rijden. Aan de eerste bevoorrading onderweg stop ik even om met Geja 5 minuutjes te babbelen en te vragen waar de twee helden zitten. Kristof en  Mark zijn echt goed bezig en rijden ver voor me uit.

Halverwege de rit krijgen we een leuk stuk singletrack doorheen een droge rivier, onmiddellijk gevolgd door bevoorrading twee. Mark en Kristof rijden dan een half uur voor me uit. Het laatste derde deel is eerder saai. Op een 7-tal km gaan we terug de geasfalteerde wegen opzoeken en razen we vanwege een fameuze afdaling Mosselbaai binnen. Mijn top in deze afdaling tegen de beukende wind in bedraagt 78 km/uur. Ik haal nog enkele leeftijdsgenoten in en eindig op plaats 66 algemeen, 22^ste in de categorie solo mannen (leeftijd tussen 16 en 88 jaar), en verlies een slordige 40 minuten op de twee snotneuzen van 37, Kristof komt binnen op 30 algemeen/ 7^e solo man. Mark 26 alg/ 6^e solo man. Maar ik heb wel de hoogste topsnelheid in de laatste afdaling. Het was een plezant ritje over af en toe toch wel saaie stukken. Douchen, samen middageten, massage en avondeten, verder is er die dag weinig te beleven. De meerderheid van de deelnemers komen echt om te koersen en blijven de hele namiddag in hun tent liggen.

Blooper van de dag is toch het maatje van de Mark Stijn, die met reservemateriaal , proviand en drinkbussen naar de bevoorradingspunt rijdt waar de koers enkele dagen later passeert. Zenuwen zeker.