Het is vandaag 12 augustus. Over exact twee maanden vertrekt mijn vliegtuig naar de andere kant van de wereldbol, om daar de Crocodile Trophy te rijden. Het is al meer dan negen maanden geleden dat ik me heb ingeschreven. Negen maanden aftellen, trainen en voorbereiden. Het lijkt of het gisteren was om maar eens een clichè te gebruiken.

Sinds gisteren zit ik over de helft van mijn “hoogtestage” in de Franse Alpen. Acht ritten en 950 km gefietst met tot op heden ongeveer 20000 hoogtemeters op het conto. Vanwege het weer in een iets andere volgorde dan op mijn schema. Het gaat me beter af dan ik had verhoopt. Maar het is blazen, puffen, zweten en doorbijten. Je voelt de roes van de overwinning elke keer weer wanneer je bovenkomt op een prestigieuze col in dit majestieus landschap. En dan volgt er de afdaling als beloning, jammer dat dat zo snel voorbij is vooraleer het weer stoempen is.

Het zegt misschien niks, maar het geeft mij voldoening dat er tot op vandaag maar 2 fietsers zijn die mij hebben voorbijgereden tijdens het vele klimwerk, en dat ik er vele tientallen heb ingehaald. Het geeft de mens moed. Ik ben tot op vandaag ook nog geen andere wielertoerist tegengekomen die net zoals ik gek genoeg is om hier toertochten van meer dan 110 km, met telkens 3 tot 5 cols erin, samen met mij af te haspelen. Die gekken zijn dun gezaaid blijkbaar.

Toen ik op zondag 3 augustus mijn eerste col aanvatte (col de la Colombiere) trapte ik aan een tempo van gemiddeld 65 omwentelingen bergop. Ondertussen ligt de cadans al rond de 75, en kan ik een gemiddelde van 10 a 12 km/u aanhouden wanneer de hellingsgraad tussen de 6% en 11% bedraagt, met een hartslag tussen de 140 en 150 slagen.

Na mijn eerste beklimming van de col d’Iseran moest ik in volle afdaling naar Val d’Isere stevig in de remmen na een bocht voor een overstekende marmot. Vermoedelijk schrok het beestje harder dan ik want ondanks dat het beestje al 2/3 van het wegdek was overgestoken, besloot ze toch vierklauwens op haar poten terug te keren, naar de kant waar ze vandaan kwam. De glimlach van de omhoogfietsende mountainbiker zei genoeg toen ik hem passeerde.

Ik heb al vele bekende cols  beklommen maar het zijn vooral enkele mindere gekende die me het meest pijn deden aan mijn benen. Zoals gisteren toen ik na 90 km te hebben afgelegd  en  daarbij al 2 cols te hebben beklommen,  de col de la Couillole op mijn bord kreeg. Vanuit St Saveur sur Tinèe, 21 km klimmen aan een gemiddelde van 7 procent op een slecht wegdek. Dat doet wat met een mens zijn door warmte en dorst vermoeid lijf. Ook sinds gisteren op die klim heb ik beloofd nooit nog te lachen met een Bmw-motard, want ik was maar al te blij dat ik van één van die voor mij vreemde wezens een flesje water aangereikt kreeg op 3 km van de top, en het was begot nog een Hollander ook.

De beklimming die het meest in mijn benen kroop was de 8 km lange col naar het plateau des Glières (vanaf de D12). Niet zozeer vanwege de laatste 5 km asfalt, nauwelijks de naam van een veredeld “geasfalteerd” geitepad waardig, maar wel vanwege de steiltegraad. Vijf km nooit onder de 11% en met pieken tot 17%. Mijn cadans bedroeg op die stukken dan ook soms maar 38 omwentelingen. Eigenlijk tegen het omvallen af moest er zijwind geweest zijn. Beestig, en dan kom je boven op een 3 km lange zandweg. Maar ik wist waar ik aan begon, want ook met de Harley’s zijn we hier al enkele keren overgereden, maar das wel stukken makkelijker.

En om bij de beesten te blijven, eergisteren de col des Champs opgereden vanuit Villards-Colmars. Twaalf km , gemiddeld 8%, ook hier en daar wat asfalt neergegooid op een oud bospad, want 3/4 van deze klim gaat door een bos. Vliegen, tientallen vliegen rond mijn hoofd, lijf, armen en benen, en vooral om één of andere reden op mijn handschoentjes. Je weet onmiddellijk waarom een koe of “ne meutte” het opgeeft om vlieg-attacks te bestrijden. Het is gewoon onmogelijk. Op de stukken waar het zonlicht door de bomen priemden zag ik op de schaduw op het asfalt een zwerm vliegen rond mijn helm hangen. En de eerste kms deed ik alle moeite om regelmatig die beesten rond mijn kop weg te slagen, tevergeefs. Op deze klim reed ik ook een groepje van vier man voorbij. En jawel, ook zij hadden overal vliegen rondom zich die traag maar gestaag met hen meeklommen. Er was echter één fietser bij die geen vliegen rondom zich had. Te wijten aan de lijfgeur van zijn maten (en dus ook de mijne)? Of stonk hij te hard? Alleszins bizar. Eens de boomgrens voorbij, op de meer winderige hoogvlaktes waren de beestjes ook onmiddellijk weg.

Nu resten er nog zeven ritten. Met uitzondering van één rit, steeds meer dan 3000 hoogtemeters, over vooral vele gekende tourcols. De apotheose volgt ergens volgende week, 150 km met 3800 hoogtemeters. Volgens de gps althans, en dat beestje durft ook wel eens “liegen”. Soms in het voordeel (minder htms), soms in het nadeel (meer htms).

Als binnen exact twee maanden vanaf vandaag het vliegtuig naar Australie vertrekt zal het niet aan mijn trainingsijver gelegen hebben moest ik het einde van de Crocodile Trophy niet halen. Dat is wel zeker. Nu nog wat rusten met een hazenslaapje vanmiddag.

Bijlagen:
Fietsprogramma Alpen 2014.docx (15.3 KB)