Vanochtend werd ik tegen 5.50u (volledig tegen mijn gewoonte in, wil ik daar wel aan toevoegen) wakker, om de eenvoudige reden dat ik nagenoeg op de grond lag. Mijn luchtbed is lekgeslagen. En het vervelende is dat ik het gaatje (en het is wel degelijk een klein gaatje, want het duurt de hele nacht om leeg te lopen) niet kan vinden...en dus ook niet kan plakken. Dat belooft de komende paar nachten nog interessant te worden. Dat met die bank van twee berichten geleden, dat is ook falikant afgelopen. Vandaag stak er een brief in de bus dat mijn cheque geind was voor het geld op de rekening stond. Dat kost mij dus 33$ aan kosten. En ik kan er geeneens over zagen, want het staat allemaal duidelijk gespecifieerd in mijn contract: geld dat van de rekening gaat gaat daar twee dagen *vroeger* af dan de cheque wordt geind, en geld dat aan het loket op de rekening wordt gestort komt daar twee dagen *later* pas op aan. Niks aan te doen dus ...ik had een briefke bij mijn cheque moeten steken dat ze een paar dagen moesten wachten met hem te incasseren.
U hebt allen zonder twijfel het vorige bericht gelezen over mijn 33$ "overdraft" kosten op mijn rekening. Gisteren ging ik naar de bank om de cheque van de unief die was gearriveerd op mijn rekening te zetten, en de loketbediende vraagt, na de nodige moeikijkheden met te begrijpen wat voor soort cheque het was en of ze die wel konden innen voor mij (en mijn rekening stond onder nul !), of er nog iets is wat ze voor mij kon doen vandaag. Ik zeg dus dat ik niet zo tevreden ben over die 33$ kosten. "Ah," zegt ze,"wil ge daar met iemand over praten ?". Ik zeg dat dat geapprecieerd zou worden. Na een kwartier wachten is de manager ter beschikking, en ik leg dus uit dat die cheque geind is voor ik hem had opgestuurd etc etc ... waarop zij zegt dat als een "one-time courtesy" ze die kosten wel kunnen laten vallen. Bon, mooi meegenomen natuurlijk. Ge zou voor minder een grote bek krijgen. Een ander voorbeeld: ik kreeg een verkeersboete voor te snel rijden. 50 mph waar ge maar 35 moogt. (Ter verdediging, het was midden in de nacht op een viervaksbaan, en er was geen kat te bespeuren (behalve die politiewagen natuurlijk). Buitenspelende kinderen zijn hier ook niet echt een issue) Minimum boete is 210$, en er worden vier punten (van de elf) van uw rijbewijs afgetrokken. Bovendien wordt het doorgegeven aan uw verzekeringsmaatschappij (of die zorgen er alleszins zelf wel voor dat ze dat te weten komen), en over de volgende drie jaar betaalt ge ongeveer 700$ meer aan verzekering. Nu, die punten en die verzekering konden mij geen barst schelen, want ik ben hier toch weg voor mij dat op enige manier last kan bezorgen, maar die boete, dat vond ik toch nogal veel geld. Ik pleit dus "onschuldig", wat betekent dat ge voor de rechter moet verschijnen. Kennismaken met het Amerikaanse rechtssysteem leek me wel wat - ik dus braaf naar de rechtbank, met mijn verdediging netjes uitgewerkt. Voor ge de rechtszaal binnenmoogt, moet ge langs een klerk passeren, die met een half oog uw dossier bekijkt, en dan zoiets zegt in de trant van "Bon, 15 mph te snel, daar maken we een parkeerovertreding van. Schuldig pleiten als uw dossier afgeroepen wordt. De boete is 130$." Dat betekent dus dat ge door niet bij de pakken te blijven neerzitten, uw groot bakkes netjes dicht te houden en de boete te betalen als die in de post arriveert, ge niet alleen 80$ boete spaart, maar ook 700$ verzekering en 4 punten op uw rijbewijs. Wat voor een signaal geeft ge dan aan de mensen, moet ge u toch afvragen ?
Vorige zaterdag zijn we gaan wandelen in Zoar Valley, zo'n beetje het alternatieve Niagara Falls voor wie het allemaal wat minder groots ziet. De geologische processen waardoor de vallei is gevormd zijn wel dezelfde - de rotslagen zijn ook dezelfde. Het was een "group hike", dat betekent traditioneel dat prof. C. voorop loopt, en dat er achteraf pizza wordt voorzien bij hem thuis. Veel meer is er eigenlijk niet over te vertellen- het weer was schitterend, Zoar Valley is mooi, de watervallen zijn erg toegankelijk en voor de liefhebbers ook zwembaar, en uiteraard moest prof. C. de waaghals gaan uithangen en met zijn 76 jaar de waterval trachten te beklimmen. We hebben allemaal wel een momentje de adem ingehouden en gedacht "oei, als ie nu naar beneden stuikt ..." De foto's zijn te vinden op : http://fotos.telenet.be/9701454156
Ge vraagt u werkelijk af of mijn autooke nu echt zo klein is, of of wellicht al die andere auto's zo groot zijn ... in elk geval, toen ik in december terug in Belgie was, ging de terugreis van Zaventem over de E40 gepaard met wild gegiechel van mijn kant: "Ochgot, ziet da camionneke ..."
Ik begin me ook wel te realiseren dat als je de foto's bekijkt, dat het er dan ernstig op lijkt dat er hier nooit binnen gegeten wordt ... niets is uiteraard minder waar. Nochtans, als we de kans hebben gaan we altijd wel ergens naartoe, en als ge dan eten meeneemt is een BBQ snel aangelegd natuurlijk - te meer daar er hier overal in alle parken publieke BBQ's ter beschikking staan. Misschien nog een idee voor in Belgie ...het spoort de mensen aan om wat meer buiten te komen. Barbecue-en in het park, waarom ook niet ? In elk geval, zondag hebben we een picnic georganiseerd in Beaver Island State Park, wat keer op keer wordt gestemd als de beste plaats in NY State om te gaan picnicken. Dat betekent uiteraard ook wel dat er op de gemiddelde zondag een paar honderdduizend New Yorkers zitten en dat ge 7$ toegang moet betalen. In elk geval, we hebben ons goed geamuseerd - lekker gegeten, strandwandelingetje langs de Niagara river, dan wat door de bossen hossen, een dutje op het strand, en met de schommels spelen, en tot slot ijskreem bij K.M. thuis. Wat wenst een mens zich nog meer in het weekend (behalve dan het wat langer uitblijven van maandag) ? Foto's op http://fotos.telenet.be/8784344832
Deze week is een beetje een lamlendige week in het lab, want Prof. C. heeft zijn kinderen en kleinkinderen op bezoek. Dat betekent dat hij er meestal niet is, en als de kat van huis is ...dansen de muizen (in dit geval de postdocs). Hij laat altijd wel een achterpoortje open nochtans. Gisteren (maandag) moest hij de secretaresse opdracht geven om vanalles te doen gedurende de week, en zei hij tegen haar dat hij misschien morgen (dinsdag) "toch even langs zou komen". Inderdaad, zo blij als een kermisvogel verscheen hij dus in zijn bureau om 4 uur. Tegen K.M. legt hij uit: de familie is naar de bioscoop, en ik ben weggeslopen!".... over workaholic gesproken !
Een andere bijzonder grappige anekdote is dat hij sinds een paar jaar zijn geboortedatum van zijn CV heeft geschrapt. Kwestie van geen vervelende vragen over pensioen te moeten beantwoorden.
In elk geval, toen Prof. C. het dan eindelijk afgebold was tegen 6 uur, hebben we in zeven haasten alles ingepakt, om te gaan barbecue-en voor K.M.'s verjaardag. Dat geschiedde in een parkje naast Elicott Creek, handig aan het einde van de straat waar de volledige groep (met uitzondering van mij) nu woont. Het was allemaal een beetje moeilijk, want ik was K.M.'s cadeau (een orchidee) vanmorgen thuis vergeten, S.Z. was zijn cadeau ook op de unief vergeten en ontdekte dat pas toen hij al bijna daar was, Y.P. was nog een experiment aan het uitvoeren en haar man M.P. was dus op haar aan het wachten, en M.G. moest op duikcursus (gelukkig enkel de theorie) en was dus ook een tikje later, maar tegen 9 uur waren we toch wel voltallig. Tegen dan was het spijtig genoeg te donker om foto's te nemen. http://fotos.telenet.be/8785344183
't Was niettemin een gezellig, zij het ietwat Oost-Europees onderonsje. Door de aanwezigheid van M.G.'s zuster L.G., die geen Engels spreekt, en O.T., die voor het Roswell Park Cancer Institute werkt en ook Tjechisch is, was de voertaal iets tussen Tjechisch, Pools en Slovaaks in, met het occasionele Hongaarse woord. Voornamelijk jeugdherinneringen in de vorm van cartoons werden bediscussieerd, en zo kom je te weten dat ondanks (misschien net dankzij) het communisme Maja de Bij en Nils Holgersson wel degelijk internationaal gekend zijn. Niettemin, 't was gezellig. Dat we nu weer twee dagen uren in de wind naar houtskool stinken zullen we er dan maar bijnemen.
...en dan hebben we het niet over de volleybal van Tom Hanks in "Castaway", maar wel over het piepkleine dorpje dat vlak naast lake ontario ligt, en waar je als Buffalonian naartoe gaat om van de zonsondergang, een aangenaam diner (met porceleinen borden en echte glazen) en live muziek te genieten (maar van dat laatste waren we niet op de hoogte). In elk geval, we hebben heel de bende in twee auto's gestopt en zijn naar Wilson, NY gereden. De foto's zijn erg gelijkaardig aan die uit Olcott Village, wat ook een pittoresk dorp naast Lake Ontario is, en er staan voornamelijk mensen op : L.G, M.G.'s zus. (M.G. zelf zat ergens op de bodem van het meer zijn eindexamen voor de scuba-dive cursus te oen, dus die was er niet bij), dan Oliver en K.M., S.Z. (onze Chinees), en de M.P en Y.P. En dan natuurlijk ik, in bijzonder eigenaardige lichtomstandigheden soms wel... zie hiernaast. http://fotos.telenet.be/9768354648 Daarna zijn we (lekker !) gaan eten in het harborview restaurant, hebben getracht "Buveur d'absinthe" in scene te zetten, zijn dan een beetje over the top gegaan met het aantal hopeloze gevallen aan een tafel, en hebben per slot van rekening nog maar eens een wandeling gemaakt naar de pier, om in het maanlicht (en de harde wind) nog een paar foto's te nemen. Vergis u niet, de belichtingstijd is 15 seconden. M.P. en Y.P. waren gevlucht voor de wind en de kou, dus ik laat hen achteraf die foto zien, en M.P. zegt "But that is not true ! It is pitch black out there !" Daarna zijn we maar teruggereden, dat probeerden we althans, want de 425 kruist een spoorweg, en uiteraard was daar net een auto onder een trein gereden, dus was heel de boel versperd. Overwegen in de VS, daarvoor gelden dezelfde regels als voor die in Belgie : als de slagbomen naar beneden zijn en de rode lichten flikkeren, dan moogt ge niet passeren. Dat heeft voor gevolg dat de *meeste* mensen in Belgie dat dan ook niet doen. De reden is dat ALS de slagbomen naar beneden zijn en de rode lichten zijn aan, dat ge er betrekkelijk zeker van kunt zijn dat er binnen afzienbare tijd ook echt een trein gaat passeren ...of misschien zelfs twee. Hier hebt ge hoegenaamd geen garanties. Dus hebben wij ook een keer 20 minuten als idioten voor zo'n flikkerend stoplicht gestaan aan een overweg op weg naar Niagara Falls, terwijl alle andere auto's ons voorbijstaken en de overweg gewoon overreden. Degene die dat soort stunt gisteren echter heeft uit trachten te halen op die overweg op de 425, heeft daar nu waarschijnlijk al dik spijt van ... Vanavond eten we Hongaarse goulash, door M.G.'s zus L.G. gemaakt ... het zijn halve Magyaren, en ze spreken ook Hongaars, dus ben ik eens heel benieuwd.
...Was een beetje turbulent, om verschillende redenen. Er heerst nog steeds dat "fin d'été" gevoel dat iedereen als gek activiteiten doet verzinnen. Bovendien was het de laatste week van de zus van M.G. hier, en moest er dus een afscheidsfeestje gegeven worden. En daarbuiten was het ook de laatste week van Oli in Buffalo (die voor het Roswell Park Cancer instituut werkt), en vermits die jongen ook Tjech is, en hij het goed kon vinden met de zus van Milan, moest er ook door hem nog een vaarwelfeestje gegeven worden waar de zus van M.G. nog bij was op dinsdag, en dan opnieuw voor de andere vrienden op donderdag. Dus behalve het gebruikelijke volleybal in het weekend, was er meer dan genoeg te doen ... en ben ik niet veel thuis geweest. Het feestje van de zus van M.G. omvatte onder andere die befaamde Hongaarse goulash, die inderdaad, zoals door iedereen geanticipeerd, fenomenaal was. Er was ook een speciale aardappelsalade, ook heel lekker. Foto's op : http://fotos.telenet.be/5700564154 Van de andere feestjes zijn geen foto's. Op maandag zijn we dan ook nog naar de Niagara Falls gegaan om nog eens met M.G.'s zus met de Maid of the Mist te gaan varen, en de "Falls by Night" te bekijken. Foto's op : http://fotos.telenet.be/7707574187 En dan kwam het natuurlijk ... na Wilson had ik aan Oli aangeboden om hem naar de luchthaven te rijden op vrijdag. De luchthaven bleek in Toronto te zijn, want Czech Airlines vliegt blijkbaar van Praag naar Toronto en terug. Een kleine twee uur rijden dus, maar goed, voor vrienden doen we dat graag, en hij stelde dan meteen ook voor om er een daguitstap van te maken - zijn vliegtuig was om 4 uur en als we 's ochtends vroeg vertrokken konden we nog naar het Royal Ontario Museum. Dat leek me wel wat, vooral vermits prof. C. vrijdagmorgen naar Europa vertrokken is, en we dus voor twee weken het kot alleen hebben en onze goesting kunnen doen. M.G. en K.M waren ook geinteresseerd, en na een hartelijk lachbui over mijn voorstel om mijn auto te nemen (daar is ook nog een verhaal over trouwens) werden we het eens over de Mercury Sable van K.M. Maar toen ... was er het afscheidsfeestje van Oli op donderdag. Waar ge normaalgezien de avond voor uw vertrek twee grote koffers en wat handbagage in uw appartement hebt staan, dat voor de rest leeg en schoon is, bleek dat het appartement er om 8 uur 's avonds nog precies zo uitzag als de twee jaar daarvoor. Inclusief ongeveer 800kg aan wetenschappelijke tijdschriften. En het appartement is op de vierde verdieping. En er is geen lift. Na veelvuldig verzekeren van Oli dat alles in orde zou komen verliep het feestje in de tuin van de buurman in een licht bezorgde en gespannen atmosfeer. Tegen 10 uur hadden we besloten dat we Oli een handje zouden helpen met het weggooien van alles wat hij toch niet kon meenemen. Dat was echter buiten de waard (in dit geval Oli) gerekend. Iedere stapel tijdschriften die we vastpakten moest hij nog "eerst bekijken" om te sorteren welke echt weg mochten en welke hij wou meenemen. Na die eerst controle kon dan de helft van de stapels weg, en tegen 12 uur 's nachts hadden we nog een dikke 400 kg tijdschriften over. Vermits de bagage gelimiteerd is tot twee stuks van 23 kilo elk was dat nog steeds een beetje veel om in te pakken, en met twee hebben we dan tot 1.30 nog meer tijdschriften de trappen afgedragen - dan door de kelder- en weer terug naar boven door de achterdeur. Daarna ging hij naar zijn werk (om DAAR op te ruimen). Toen we dus op vrijdag, nadat we zeker waren dat prof. C. niet meer zou opduiken, om 11uur aankwamen bij Oli, zag het appartement er nog quasi hetzelfde uit als om 1.30u 's nacht - afgezien dan van de extra rommel die hij VAN zijn werk NAAR zijn appartement had gebracht. We hadden precies een uur, en hebben hem dan in het midden van de kamer gezet, met de instructie : drie stapels, een om weg te gooien, een om op te sturen, en een om mee te nemen, en ge zorgt er beter voor dat die ge wil meenemen of opsturen niet te groot is ... We hebben dan een uur aan de weggooi stapel gewerkt, op en af de trappen, tot het twaalf uur was, het appartement op miraculeuze wijze min of meer leeg, en Oli met twee gigantische stukken bagage en een hoop kleine zakjes en tasjes beneden aan de auto stond. Toen bleek dat hij de tweede set sleutels van het appartement kwijt was. Die moesten eigenlijk in zijn brievenbus zitten, en hij was er 99% zeker van dat dat ook zo was, helaas was hij de sleutel van de brievenbus ook kwijt, en kon hij dat dus niet checken. Om 12.10 zijn we dan naar Roswell Park gereden, omdat hij ook daar zijn sleutels moest afgeven. Gedurende die trip heeft hij heel de tijd koortsachtig zitten graven in zijn twee tasjes die hij binnen handbereik had. om dan tot de conclusie te komen dat hij de sleutels van Roswell park ook kwijt was. Dat moest hij dan aan zijn baas gaan uitleggen, terwijl wij compleet afgepeigerd voor de deur van Roswell illegaal geparkeerd en maar half aangekleed (het was f*cking heet en honderden kilo's tijdschriften de trap afdragen is misschien goed voor de lijn, maar vast en zeker niet voor de lichaamstemperatuur) zaten te bediscussieren dat die mens ons maar beter een ERG dankbare mail zou schrijven eens hij terug in Europa was ... Om 12.20 dan naar Toronto vertrokken, over de grens met Canada gestopt bij een super-Walmart om een extra stuk bagage te kopen om alle losse zakjes in te stoppen, en zo met een volledig afgeladen auto door naar de luchthaven. Precies anderhalf uur voor vertrek stonden we aan de check-in, waarna Oli doodleuk zijn piepschuimen doos met gevoelige biologische stalen met coldpacks begon over te laden in een thermosfles, en vrolijk opmerkte dat we de doos terug mochten meenemen, want dat er tussen de coldpacks ook nog honing zat, die we gerust mochten opeten. Honing ? HONING ?!?? Enfin, na dat laaste incident hebben ze zijn bagage - drie stuks van 30, 30 en 34 kg (dat is dan 175$ extra meneer) - netjes ingecheckt en hem zijn boarding pass gegeven, waarna wij als wrakken in elkaar zijn gezakt en na een korte recuperatieperiode en intense psychotherapie de toerist zijn gaan uithangen in Toronto. Dat was gisteren, foto's zijn hier : http://fotos.telenet.be/7709574924 en van de CN tower "by night" hier : http://fotos.telenet.be/8702574322 En op zondag vertrekken we naar de Finger Lakes region, om van het laatste restje zomer te profiteren... verslag volgende keer.
Zoals al vermeld zijn we dus vorige zondag en maandag naar de Finger Lakes region gereden, K.M, M.P., Y.P en ik. In de Finger Lakes region (en als ge op de kaart kijkt ziet ge direct waarom die meren finger lakes heten) zijn er een hele boel door rivieren uitgesleten valleien en dan uiteraard ook de watervallen waar heel West-New York zo bekend om staat. Daarmee zijn we dus begonnen - ontbijt op de pier in Geneva, en dan op de weg naar beneden gestopt in Watkins Glen, waar een heel mooie canyon/State Park ligt. Na het nodige wandelen dan omhoog naar Taughannock Falls, nog een State Park met een mooie waterval (als het geregend heeft tenminste, want nu stond het nagenoeg droog, en was het maar triestig). Daar hebben we dan gepic-nict en met onze voetjes in het water gestaan, en dan kwam natuurlijk de grap van de dag - tegen half vijf 's namiddags gingen wa aan de "wine-trail" beginnen. De Finger Lakes zijn namelijk New York's wijnstreek. Ligt u ook al in een deuk na het horen van de verhalen over meters sneeuw hier ? Wel, niettegenstaande het tegenvallende klimaat wordt er hier noest en met overtuiging aan wijn gewerkt. Had ik al gezegd dat behalve het tegenvallende klimaat ook de bodem eigenlijk niet geschikt is voor druiven ? Veel te alkalisch. Maar niet getreurd, dan werkt ge toch gewoon samen met de Cornell universiteit om een druivenvariant te kweken die daar tegen bestand is zeker ... (Cayuga white). Toen bleek dat na de eerste wijnproeverij (3$ om te proeven - en de wijn was volgens K.M. vergelijkbaar met wat zij in Slowakije thuis brouwen, zonder daar zoveel truut rond te verkopen) al de volgende al dicht waren.... sluiten doet ge toch tussen 5 en 6 zeker ? Dan maar op onze stappen teruggekeerd naar Ithaca, waar het hotel gelegen was, de zonsondergang over het meer bewonderd (compleet met speciale effecten, want bekeken door Y.P.'s zonnebril kreeg de lucht de meest eigenaardige oranje en purpere kleuren.) Na inspectie van het motel en de ontdekking dat de badkamerdeur niet sloot, en ook de tussendeuren tussen de kamers niet in het slot vielen, zijn we gaan eten in New York's beste Thaise restaurant, en dat was inderdaad fenomenaal lekker aan een zeer redelijke prijs. De volgende ochtend zijn we dan naar Lake Owasco gereden omdat daar zogezegd gezwommen kon worden. Dat bleek fake. Aan de ingang hing een bord dat "the beach is closed for the season". Confrontatie van het oude dametje in het kassahok leverde op dat al de badmeesters al terug naar school waren, want het was september, en dat er daarom niet gezwommen kon worden. Wij dachten bij onszelf allemaal "dat krasse madammeke wil ik ons wel eens op haar uppie zien tegenhouden." Doch het lot was tegen ons. Het afgebakende stuk meer om in te zwemmen (anders wordt ge gegarandeerd overvaren door waterscooters/waterskiers/zeilboten/motorboten) bleek op het diepste punt precies tot aan mijn middel te komen. Ver hebben we dus niet gezwommen ... Dan was het 2 uur en tijd om weer serieus aan de wine-trail te beginnen Plichtsbewust hebben we ons dus door alle wijnproeverijen gewerkt, en terwijl er een aantal wijnen eerder drinkbaar tot zelfs te genieten waren, hebben we toch meer dan eens elkaar pijnlijk aangekeken met een mond vol wijn die we geen van allen wilden doorslikken, om dan aan te schuiven bij het uitspeek-emmertje... Geloof me, ge koopt beter een Franse tafelwijn ... Na de laatste wijnproeverij belandden we in Corning, waar het "Museum of Glass" is. We vroegen ons af of we voor dat laatse uurke geen korting op de toegangsprijs konden krijgen (12$ p.p.) maar dat bleek onmogelijk, want de tockets zijn twee dagen geldig, en dan zouden we de dag erop dus kunnen terugkomen. Geen glas dan maar, en gewoon recht naar huis. De fotos : http://fotos.telenet.be/4790414210
Prof. C. heeft heel de week in Europa gezeten, en het is dus zeer zeer kalm geweest op den dienst ...dat zal volgende week wel anders zijn vermoed ik. Morgen ga ik trachten mijn auto te repareren ... M.P. draaide mijn raamke aan de passagierskant open, en plots draaide het hendelke zot. Vermits ze die auto's beginnen bouwen door vier van die raamhendelmechanismes op een lege tafel te leggen en daar dan stelselmatig de rest van de auto omheen te monteren, liefst nog gebruikmakend van rivetten, is een echte reparatie geen optie, en het raam zit op volslagen mysterieuze wijze muurvast. - ik rij dus al twee weken rond met plakband bovenaan mijn raam. De enige oplossing is een tweedehands deur met werkend raammechanisme. Dus ...het autokerkhof maar weer.
En dan tot slot - het is hier herfst. Het weer blijft mooi en warm, maar tussen nu en het begin van vorige week hebben alle bomen een gelige tint gekregen. Het is dus officieel- de zomer in Buffalo is voorbij !
Enfin, een tekeningske moet ik er niet bij maken zeker ... ik heb dus zaterdag mijn deur vervangen. De rest van de dag stond eveneens in het teken van auto's, want tussendoor hebben we ook een paar beginnende roestvlekjes op K.M.'s auto onder handen genomen, met het oog op de nakende winter. En nu staat de auto te koop. Als er iemand geinteresseerd is, voor 1000 Euro mag hij weg. Transport moet ge wel zelf regelen
... vallen qua gewicht nogal mee. Wat heb ik de voorbije week zoal uitgespookt ? Eerst en vooral chocolade-feestje nr. 2 gegeven, met de overschot van de chocolade die Katrien had meegebracht. Dat moest op donderdag gebeuren, want op zaterdagochtend vroeg vertrokken M.P. en Y.P. weer naar Polen om hun visum te gaan verlengen, en familie en vrienden te bezoeken. Omdat dit voor de collega's mijn afscheidsfeestje was, heb ik meteen ook een heleboel boeken gekregen, met name "De Oceaan", "De Grand Canyon" en "Architectuur in Buffalo". Het onfortuinlijke daaraan is dat ze, in tegenstelling tot die laatste loodjes, wel loodzwaar wegen. Verder heb ik mijn tijd nuttig besteed met zo goed en zo kwaad als het ging in te pakken. Mijn kamer ziet er niet uit, maar de kans op succes lijkt redelijk aanvaardbaar te worden. Ik zil nu niet staalhard beweren dat ik alles ingepakt ge krijgen in de toegestane twee koffers maar ver zal het er toch niet naast zitten. Gewicht, dat is een ander paar mouwen ... Natuurlijk bleek op vrijdag de x-straalgenerator het nog eens
opgegeven te hebben, waardoor we de anode moesten herpolijsten en twee
dagen langzaam de stroom en spanning weer opvoeren, maar gelukkig is dat naar
behoren verlopen, en hij draait weer als een zonnetje. Dit weekend ben ik met K.M. (nog eens) naar Toronto gereden, om snel nog wat sfeer te snuiven (en een paar musea te bezoeken - het Royal Ontario Museum en het Bata schoenenmuseum bijvoorbeeld), en geloof het of niet, daar in de jeugdherberg 's ochtends wandelt er een knul binnen die zo op het eerste gehoor Vlaams blijkt te spreken. Nadat er nog een aantal exemplaren zijn komen bijzitten, zeg ik dus vriendelijk goeiemorgen, en wat blijkt ? Die mensen studeren allemaal in Buffalo, in Canisius College. Er is blijkbaar een uitwisselingsprogramma tussen Canisius en de faculteit TEW van de Universiteit Antwerpen. De wereld is klein, zoals ze zeggen. Ook zaterdag was het de laatste dag van het Internationale filmfestival van Toronto, en dat betekende dat de hoofdsponsor van dat event (Stella Artois) in het straatbeeld en ook in nagenoeg alle cafe's alomtegenwoordig was. Ik heb dus van het speciale feestmenu in de "Elephant & Castle" de "Kip met Stella Artois" gegeten. Een ander voordeel was dat het internationale filmfestival de opnamen van "De Hulk 3" had meegebracht, waardoor er dus een volledig uitgebrande New Yorkse stadsbus door het straatbeeld reed, dat voor de gelegenheid was omgetoverd tot een stukje Queens, compleet met USPS postbussen, auto's met New Yorkse nummerplaten en groene straatnaamborden... tot en met speciale riooldeksels toe waar dan een slang met rook naartoe loopt zodat ze rook produceren, precies zoals de riolen van New York City. Wat de mensen toch niet allemaal uitsteken voor een film ... Ik moet in de groepmeeting van donderdag wel iets komen vertellen over mijn werk tot nu toe, en dat betekent dat het nu een paar dagen hard doorwerken wordt om dat nog voor elkaar te krijgen. Andere dingen die nog snel op de agenda staan : de auto verkopen, hopelijk morgen al, en in de mechanische werkplaats nog een stuk van het rekenmachineonderdeel dat ik heb gefabriekt afslijpen, want het is nog een beetje dik om goed te kunnen werken. Enfin, ge hoort het, tijdens mijn laatste week ga ik me zeker en vast niet vervelen...
De foto's van Toronto van vorige keer : http://fotos.telenet.be/6754284151
Gisteren in de plaatselijke lesbian bar (wist ik ook veel ...alhoewel - ze heet "Miss Kitty") een feestje gegeven voor "iedereen". Er is al bij al dan toch drie man opgedaagd om dag te zeggen, en het was zeer gezellig.
Verder leidt het afronden van mijn verblijf hier natuurlijk tot Kafkaiaanse toestanden ... Een kort overzicht van de gebeurtenissen van de voorbije week : 1. Ik verkoop mijn auto, en vergeet stommelings de nummerplaten eraf te halen. De mens die de auto kocht woont 37 mijl ten zuiden van Buffalo. Nu wilde ik eigenlijk graag die nummerplaten zelf houden, en ze zeker niet terug afgeven aan de DMV - bij wijze van souvenir. De procedure : a) mens opbellen om te zeggen dat ik die nummerplaten er kom afvijzen. Bij arriveren worden opgewacht door de vader van de mens in kwestie, die hoopte dat ik de pizza delivery guy was. Vervolgens worden uitgenodigd om mee pizza te eten als de pizza delivery guy arriveert. Platen van de auto vijzen, uitnodiging vriendelijk afslaan, en 37 mijl terugrijden naar Buffalo. b) Proberen een politiebureau te vinden. Niet simpel. U vervolgens verbazen over hoe politiebureau's er hier uitzien. De wachtkamer bevat zes stoelen in een vierkant kamertje van drie meter op drie. Verdere features zijn een gewapende stalen deur en een kogelvrij venster met 1 loket. Na verloop van tijd gaat de gewapende deur open en vraagt een mevrouw "next please". Ge moogt dan tot aan de deur wandelen (maar niet binnenkomen !) en den uitleg doen. c) Zo dus aangifte gaan doen van verloren platen. d) terug naar huis om de registratie van de auto te gaan halen om aangifte te *kunnen* doen van verloren platen e) tweede poging om aangifte te doen van verloren platen f) formulier dat de polies heeft ingevuld naar het registratiebureau brengen. Betaal 1$ ( passeer niet langs start - u krijgt geen 100$) g) bij nader inzien, passeer wel langs start - ze willen mij graag het tweede jaar van mijn registratie terugbetalen. Per cheque in de post. h) verander adres waar ze de cheque naartoe moeten sturen i) Wacht of de cheque ooit arriveert op het (uiteraard misspelde) adres op het formulier, en laat collega mijn handtekening vervalsen op de achterkant om mijn 25$ terug te krijgen ...
2. Probeer de boeken, die loodzwaar wegen, terug te sturen naar Belgie. USPS blijkt de optie "per boot" te hebben afgeschaft. De mogelijkheden zijn een flat rate box voor 37$, of media mail voor 45$. Het boek over de Grand Canyon is te groot om in een flat rate box te passen. Stop al de andere boeken in twee flat rate boxes. Betaal 74$ - met mijn Belgische kredietkaart, want de bank vond het blijkbaar nodig na mijn weekend in Toronto mijn kaart te blokkeren. Iedere transactie in het buitenland is namelijk verdacht wegens de mogelijkheid tot fraude.
3. Probeer kaart te deblokkeren - bel het nummer op de kaart. Zoek je weg door het telefoonmenu naar de optie die u een echte mens aan de lijn bezorgt. De manier om dat te doen is ingeven dat ge een nieuwe rekening wil openen. Ze vinden het dan ook doodnormaal dat ge over iets anders begint, maar ge moet het maar weten he ... In elk geval, mijn aankoop die ik in Toronto had gedaan was de reden voor het blokkeren van de kaart. Klopte dat dat ik daar iets gekocht had ? Ja dat klopte ...ok, blokkering verwijderd. Ik leg de telefoon in en herinner me dan dat ik had geprobeerd om met mijn kaart te betalen, maar dat dt om een of andere reden niet lukte, en de transactie was niet doorgegaan - ik had weer maar eens met mijn Belgische kredietkaart betaald. Terugbellen dan maar - weer twintig minuten muziek. - ja, ik was het die die transactie had geprobeerd te doen in Toronto, maar volgens mij was ze niet doorgegaan. En inderdaad, zo bleek, dat klopte, er was niets van mijn rekening af. Konden ze dat nu niet ineens zeggen ?
En dan tot slot ben ik bezig met al mijn files te back-uppen om mee te kunnen nemen, en het labo een beetje op te kuisen voor mijn vertrek. Daar zal ik de komende paar dagen nog wel efkes mee bezig blijven vermoed ik.
Mijn vlucht is woensdag - nog vier dagen te gaan !
Zo dan, lieve mensen die het tot het allerlaatst hebben volgehouden ...
Ik zit op Delta vlucht DL140 New York Brussel, en heb de VS achtergelaten, na een bijzonder turbulente week van inpakken en wegwezen. De highlights van de voorbije week zijn een ongelooflijke opeenvolging van afscheidsdiners/feestjes/lunches/ met de collegas, met de vrienden, lunch met de groep, nog eens met de collegas, dan met wat minder collegas omdat er al een gedeelte terug on Polen zat. Verder inpakken natuurlijk, thuis en op het werk, en opkuisen. Nadat de auto verkocht was geraakt mocht ik de auto van M.P. en Y.P. (die dus in Polen zitten) gebruiken. Zondag hebben we ervan geprofiteerd om een wandeling te gaan maken langs de bodem van de canyon die de Niagara river na de watervallen heeft uitgesneden in het lokale gesteente. Onze Chinese medewerker hadden we niet meegenomen, en dat was misschien maar goed ook, want we hebben alledrie (M.G., K.M. en ik) gedurende de wandeling bijna onze kaas gelaten. In het midden van de canyon tussen waar ge naar beneden kunt en waar ge weer naar boven kunt, is namelijk eigenlijk geen pad, en moet ge de meest halsbrekende toeren uithalen om levend aan de andere kant van steile hellingen met losse steentjes te geraken. Maar we hebben het overleefd, en het was een zeer plezierige manier om afscheid te nemen van de Niagara Falls en de Niagara River. http://fotos.telenet.be/4744244617 Verder hebben we met de collegas alle goeie restaurants in heel Buffalo bezocht, voor diners en lunches, en ons allemaal gruwelijk overeten, en dan gisteren zijn we met het resterende gedeelte van de groep bij de Libanees gaan eten, wat ook bijzonder goed is meegevallen. Vermits professor C. vandaag een lezing moest geven op Yale, was dat meteen ook het afscheid van hem. Hij heeft me verzekerd dat ik altijd welkom ben als ik terug wil komen, maar spijtig genoeg staat de dollar op dit moment zo laag in vergelijking met de euro dat ge als Europees onderzoeker in de VS niks anders kunt doen dan er gruwelijk uw broek aan scheuren. Dus voorlopig weer gewoon terug naar huis, na negen maanden VS en Canada. Als het gelukt is om de oceaan over te vliegen (en daar ziet het op dit moment toch wel naar uit) ben ik ondertussen thuis (ja, anders kan ik dit niet uploaden he)
Ik ben na de kerstvakantie beginnen merken dat het aantal bezoekers op de blog is beginnen afzwakken van een 200-tal per maand tot een meer bescheiden 150 per maand. Maar op dan niveau is het consequent blijven hangen, en dientengevolge heb ik een kleine 4000 bezoekers mogen ontvangen op mijn blogsite. Ongeveer 4% van dat verkeer was ikzelf, voor controles en nalezen. Sommige bezoekers waren herkenbaar (agfa.be 3% ? ua.be 6% ? ugent.be 8% ? jnj.com 8% ?), sommige iets minder (telenet.be 17%, belgacom.net 18%). De landenverdeling was overwegend Belgisch (voor 71 %), maar over herkenbare bezoekers gesproken, 4.7% kwam uit Duitsland ... Verder zijn er ook 3.3 % Nederlanders en 0.5 % Fransen op de site beland, en dan hebben we het niet over het ene enigmatische bezoek van een Ier, en zowaar 4 paginaweergaves naar Saudi-Arabie. Dat lijkt er in elk geval op de wijzen dat het opzet om de blog verregaand prive te houden voor een groot gedeelte is geslaagd. Aan de technische kant heeft slechts 0.3% van u een Macintosh, al de rest doet het met een PC. 64% gebruikt IE6, en 11% van de bezoeken zijn gebeurd na upgraden tot IE7. Firefox maakt 21% van de bezoeken uit. Windows XP en 2000 maken in totaal 75 procent van de besturingssystemen uit. Er is 1 iemand met Windows 98 - Katrien ... over herkenbaarheid gesproken Slechts 1.1% van de bezoeken zijn gebeurd vanop een linux machine. En helemaal niemand heeft tot nu toe Windows Vista. Dat alles wordt zo maar in statistieken gecompileerd, waardoor ik dus op de voet kan volgen wie mijn blog bezoekt en wanneer ... En dat is meteen de volgende shocker: de meeste bezoeken vinden plaats op weekdagen rond 9 a 10 uur 's ochtends. Het lijkt erop dat mijn blog een populaire manier is om de werkdag te starten ... moeten jullie niet werken zeg ? :-p
In elk geval, ik ben weer veilig terug in Belgie, thuis bij Katrien, de kat, de kip, de slang en de vissen, en niet te vergeten al de mechanische rekenmachines. Een heleboel ervaringen en ontmoetingen rijker, en ook een aantal illusies armer, precies zoals verwacht eigenlijk.
Dit laatste verhaal en deze paar statistieken zijn de laatste post op de blog. Ik wil iedereen bedanken voor het meelezen en het soms geanimeerd meeleven van mijn escapades in de USA. Ik hoop dat ik er jullie mee heb kunnen amuseren. Het was in elk geval een bijzonder genoegen om voor jullie te mogen schrijven, en ik kijk er naar uit om iedereen persoonlijk terug te zien. Ondertussen kan ik dan proberen al mijn slechte gewoontes die ik in de VS heb gecultiveerd weer af te leren ...
Vorige zaterdag zijn we gaan wandelen in Zoar Valley, zo'n beetje het alternatieve Niagara Falls voor wie het allemaal wat minder groots ziet. De geologische processen waardoor de vallei is gevormd zijn wel dezelfde - de rotslagen zijn ook dezelfde.
Ge vraagt u werkelijk af of mijn autooke nu echt zo klein is, of of wellicht al die andere auto's zo groot zijn ... in elk geval, toen ik in december terug in Belgie was, ging de terugreis van Zaventem over de E40 gepaard met wild gegiechel van mijn kant: "Ochgot, ziet da camionneke ..."
...en dan hebben we het niet over de volleybal van Tom Hanks in "Castaway", maar wel over het piepkleine dorpje dat vlak naast lake ontario ligt, en waar je als Buffalonian naartoe gaat om van de zonsondergang, een aangenaam diner (met porceleinen borden en echte glazen) en live muziek te genieten (maar van dat laatste waren we niet op de hoogte).
...Was een beetje turbulent, om verschillende redenen. 
Zoals al vermeld zijn we dus vorige zondag en maandag naar de Finger Lakes region gereden, K.M, M.P., Y.P en ik. In de Finger Lakes region (en als ge op de kaart kijkt ziet ge direct waarom die meren finger lakes heten) zijn er een hele boel door rivieren uitgesleten valleien en dan uiteraard ook de watervallen waar heel West-New York zo bekend om staat. Daarmee zijn we dus begonnen - ontbijt op de pier in Geneva, en dan op de weg naar beneden gestopt in Watkins Glen, waar een heel mooie canyon/State Park ligt. Na het nodige wandelen dan omhoog naar Taughannock Falls, nog een State Park met een mooie waterval (als het geregend heeft tenminste, want nu stond het nagenoeg droog, en was het maar triestig). Daar hebben we dan gepic-nict en met onze voetjes in het water gestaan, en dan kwam natuurlijk de grap van de dag - tegen half vijf 's namiddags gingen wa aan de "wine-trail" beginnen. De Finger Lakes zijn namelijk New York's wijnstreek. Ligt u ook al in een deuk na het horen van de verhalen over meters sneeuw hier ? Wel, niettegenstaande het tegenvallende klimaat wordt er hier noest en met overtuiging aan wijn gewerkt. Had ik al gezegd dat behalve het tegenvallende klimaat ook de bodem eigenlijk niet geschikt is voor druiven ? Veel te alkalisch. Maar niet getreurd, dan werkt ge toch gewoon samen met de Cornell universiteit om een druivenvariant te kweken die daar tegen bestand is zeker ... (Cayuga white). Toen bleek dat na de eerste wijnproeverij (3$ om te proeven - en de wijn was volgens K.M. vergelijkbaar met wat zij in Slowakije thuis brouwen, zonder daar zoveel truut rond te verkopen) al de volgende al dicht waren.... sluiten doet ge toch tussen 5 en 6 zeker ?
Enfin, een tekeningske moet ik er niet bij maken zeker ... ik heb dus zaterdag mijn deur vervangen. De rest van de dag stond eveneens in het teken van auto's, want tussendoor hebben we ook een paar beginnende roestvlekjes op K.M.'s auto onder handen genomen, met het oog op de nakende winter. En nu staat de auto te koop. Als er iemand geinteresseerd is, voor 1000 Euro mag hij weg. Transport moet ge wel zelf regelen 
... vallen qua gewicht nogal mee.
Zo dan, lieve mensen die het tot het allerlaatst hebben volgehouden ...
