Dossier wereldsterren: deel 8: interview met Sharon Stone.
In 2006 kwam de toen 48-jarige Sharon Stone terug in de spotlights als de mysterieuze Catherine Tramell in het vervolg op de killer thriller Basic Instinct. Een interview met de actrice uit films als Basic Instinct, Casino en Total Recall:
Zo, na veertien jaar pakte je de ijsprikker weer op... Sharon Stone: Sorry hoor, maar zo lang was het nou ook weer niet geleden, dat ik de eerste film maakte, toch? Wat, is-ie al in 1992 uitgekomen?! Oh my God, ik ben 103 jaar oud. In echte jaren!
Hoe kijkt u terug op alle herrie die 'Basic Instinct' destijds heeft veroorzaakt?
Sharon Stone: Weet u, de reactie van mijn moeder vond ik nog de beste. Toen de film net uit was, woonde ze in een klein stadje, en ze werd voortdurend gebeld door mensen die haar dingen vroegen als: 'Wat vind je ervan dat je dochter een lesbienne speelt? Wat vind je ervan dat ze naaktscènes doet?' Dan antwoordde ze ijzig kalm: 'Het baart me veel meer zorgen dat mijn dochter een psychopathische moordenares speelt. Maar toch bedankt voor uw telefoontje.'
In hoeverre is je personage veranderd in die jaren? Sharon Stone: Aan het einde van de eerste film bleek Catherine toch een seriemoordenaar te zijn. In deel 2 borduurden we daarop voort en vragen we ons af wat er met haar zou gebeuren als ze verhuist naar een andere stad in een ander land. Catherine is een zeer intrigerend personage, waarvoor ik de eerste keer ook al veel research heb moeten doen. Voor de tweede keer ben ik mezelf als actrice tegengekomen in deze rol, vanwege het vele geweld en de bloot- scènes. En dat zijn zeker niet de makkelijkste scènes om te spelen. Mensen vermoorden lijkt makkelijk, maar psychologisch gezien vergt dit heel veel van mij als acteur. Het spelen van haar blijft voor mij een grote uit- daging.
En ben jijzelf sinds de eerste film veel veranderd?
Sharon Stone: Basic Instinct was de film die van mij een superster heeft gemaakt. En dat is niet altijd even gemakkelijk geweest. Maar ik heb ermee leren omgaan. Nu was precies het juiste moment in mijn carrière om het leven van Catherine Tramell weer op te pakken, om te zien hoe het nu met haar gaat.
De film begint meteen al goed: je rijdt in een Spyker met een noodgang door Londen en eindigt op de bodem van de Theems. Heb je die stunt helemaal zelf gedaan?
Sharon Stone: Het was de moeilijkste en meest confronterende stunt die ik ooit voor een film heb moeten doen. Ik weet niet of je wel eens bang bent geweest om te verdrinken of slecht tegen kleine ruimtes kunt? De regisseur dacht: Waarom doen we het niet allebei? We hebben dagenlang in een watertank in die krappe sportauto moeten doorbrengen. En dat was geen pretje. Op het laatst kwam die scène dat de auto zich helemaal met water had gevuld, terwijl wij er ook inzaten. Ik bleef toen achter één van de deuren haken en raakte een beetje in paniek. Dat zou ik niet graag nog eens overdoen.
Hoe anders was het om deze keer niet met Paul Verhoeven te werken?
Sharon Stone: Ik vond het erg jammer dat hij het vervolg niet wilde maken. Maar ik respecteerde zijn besluit wel. Met Paul aan de eerste werken, was zeer intens. Hij was overal nauw bij betrokken, vooral bij de seks- scènes. Een andere Nederlander, Jan de Bont, is gevraagd de regie van dit vervolg op zich te nemen, maar dat ging ook niet door. Michael (Caton-Jones) is een goede opvolger van Paul gebleken. Hij werkt weer op een totaal andere manier, maar dat houdt het voor iedereen vers. Ik hoop wel ooit nog een film met Paul te mogen doen. Wie weet.
Werkt het spelen van zon zware psychologische rol therapeutisch in je eigen leven? Sharon Stone: Nee. Therapie en acteren zijn twee totaal verschillende dingen. Acteur is een beroep dat je serieus moet nemen. Ik zou ook niet naar iemand toegaan die zegt dat hij tandarts is, omdat hij vindt dat die witte jas hem zo leuk staat. Kijk maar wat er gebeurt wanneer popsterren en modellen zeggen dat ze ook graag willen acteren. Ze nemen het acteervak dus licht op. Daarom vind ik het beter als men alleen geschoolde acteurs inhuurt voor een film. Zij nemen het vak wel serieus.
Tijdens het schieten van deze film heb je je tweede kind geadopteerd. Zijn die twee dingen goed te combineren?
Sharon Stone: Tja, er is natuurlijk wat meer stress. Maar die valt in het niet bij de voordelen van een lieve baby erbij. Op de dag van de aanslagen in Londen was ik net buiten de stad met deze film bezig, terwijl mijn twee kinderen in hartje Londen zaten. Op zo'n moment weet je even niet meer hoe je het hebt en denk je alleen maar aan hun gezondheid en veiligheid en niet aan het maken van een film. Maar ik ben blij dat ik mijn twee zoontjes een warme en veilige omgeving kan bieden.
Eén van de bekendste scènes uit Basic Instinct is natuurlijk die waarin je in de ondervragingsruimte je benen uit elkaar doet.
Sharon Stone: Ja, die scène is bijna een eigen leven gaan leiden, hè? In Basic Instinct 2 zit weer zo'n gedenk- waardige scène, die misschien nog een stukje verder gaat dan de eerdere.
Als film moet 'Basic Instinct 2' het origineel laten voorgaan, maar van de présence van hoofdrolspeelster Sharon Stone is de zwoele prent natuurlijk wél doordrongen. Dat Stone er op haar 51ste nog sexy uitziet, toonde ze pas nog aan 'Paris Match' in een weinig verhullend interview.
Voor u dingen zegt waar u later spijt van krijgt, eerst even dit: noem Sharon Stone nooit 'dom blondje'. Ze heeft een IQ van 154 en studeerde letteren, kunst en rechten. Daar word je natuurlijk niet wereldberoemd mee, wel met een film van Paul Verhoeven waarin je even in je kruis laat kijken. Mocht u tijdens het zien van Basic Instinct 2 opvallen dat de toen 48-jarige Stone er nog bijzonder goed uitziet, dan heeft u het Franse glamourblad Paris Match nog niet gezien.
De actrice die ooit als klein meisje zei 'ik zal op een dag Marilyn Monroe zijn', maar uiteindelijk nog beter deed door zichzelf te worden, heeft zich voor het openhartige interview ook laten fotograferen. Bijna naakt dus.
'Aan de helft van je leven zitten, is niet het einde', zegt Stone die vindt dat er geen leeftijd staat op het moment dat je niet meer naakt voor de lens mag gaan staan. Makkelijk praten heeft ze natuurlijk wel. Met dank aan de wonderen die de schoonheidsindustrie tegenwoordig verricht, pronkt ze met een behoorlijk perfect lijf. 'Mét rimpeltjes', preciseert ze evenwel.
'Ik begrijp al die vrouwen niet die allemaal op elkaar willen lijken en daarvoor hun huid laten liften zodat ze elke uitdrukking verliezen. Weet je wat het mooiste is wat een man ooit tegen me zei? De plooitjes om je mond zijn de haakjes waartussen alle mooie dingen staan die je ooit hebt gezegd . Ik had die kerel wel kunnen zoenen!'
Stone zegt in de tweede helft van haar leven zichzelf te willen zijn, wat betekent dat ze zich nog meer voor anderen wil inzetten. 'De dag dat ik 50 werd, heb ik de helft van alles wat ik had weggeven. Kleren, juwelen, meubelen, kunstwerken. Maar dat bleek nog niet voldoende. Toen heb ik gekeken naar de massa's mensen met wie ik regelmatig omging. De helft daarvan bleken verwaande en oninteressante lieden te zijn en dus heb ik een streep gezet onder de helft van mijn relaties.
Tenslotte heb ik naar mezelf gekeken en ook daar heb ik al het futiele overboord gegooid. Ik heb bijvoorbeeld alle foto's van mezelf van de muur gehaald. Ouder worden is je ontdoen van al het overbodige.'
Of ze dan spijt heeft van sensationele films als Basic instinct ? 'Geenszins', vertelt Stone toen nummer 2 in 2006 uitkwam. 'Basicinstinct is een film waarover nog altijd wordt gepraat en weet je waarom? Omdat ik het mannelijke brein een behoorlijke oplawaai verkocht. Plots realiseerden al die heren zich dat ik niet alleen onder mijn jurk liet gluren, maar dat ik ook nog kon acteren én verstand had. Dat geeft je als vrouw macht.'
Voor wie nog eens naar Basic instinct 2 kijkt: Stone doet haar benenscène nog heel even over. 'Een knipoog die de regisseur er graag in wilde hebben, maar mij best: ik heb met bloot helemaal geen probleem, zolang het maar naturel is. En artistiek verantwoord blijft, zoals met de foto's van Alix Malka.'
Wat mogen we in de toekomst op filmgebied nog verwachten van Sharon Stone: momenteel heeft ze een rol in de serie Law & Order: Special Victims Unit en op datum van 16 februari 2011 komt de film Largo Winch(tome 2) in de zalen, de film waarvoor er recent nog opnamen plaatsvonden in Merksem, en waarin ook Koen de Bouw te zien zal zijn. Op dit moment zijn de opnames bezig van Satisfaction, een drama met oa. ook nog Carice Van Houten, de actrice uit Zwartboek, en zijn de voorbereidingen gaande voor de film Waco, een project waarover nog niet veel geweten is, maar waarin naast Sharon Stone ook Adrien Brody en Kurt Russell te zien zullen zijn.
Volgende week, filmfreaks, krijgen jullie in het kader van de reeks interviews met wereldsterren een interview met Sandra Bullock, Jeff Bridges, Woody Harrelson, Morgan Freeman en Gabourey Sidibe.
10-12-2010 om 16:34
geschreven door Patje007
09-12-2010
Acteur Danny Trejo en regisseur Robert Rodriguez over Machete.
Na 180 bijrollen als bad guy kreeg de zestiger Danny Trejo eindelijk een hoofdrol als held. De acteur en zijn regisseur Robert Rodriguez over de exploitatiefilm Machete:
Wie het vraagt, toont hij met alle plezier even zijn borsttatoeage. En wie het niet vraagt ook. Acteur Danny Trejo (1944, Los Angeles) draagt zijn oversized ruitenhemd gettostijl: slechts de middelste twee knoopjes zitten dicht, zodat zijn imposante borstkas zichtbaar is, evenals zijn navel. En die Mexicaanse dame van inkt natuurlijk, lonkend onder haar sombrero op Trejos borstkas. Begin jaren zestig gezet door ene Harry, bijnaam super Jew, in de beruchte San Quentin gevangenis, met een gewone naald. De bekendste tatoeage ter wereld, zegt de bezitter trots tegen het handje- vol journalisten om hem heen, in een strandtent op het Lido in Venetië. En dat is officieel.
Het International Tattoo Magazine plaatste zijn borstversiering onder die noemer op de cover van het novembernummer, in 2008. Maar wie Trejo ontmoet, valt toch vooral zijn markante gezicht op: huid van leer, pokdalig en gegroefd, ver- vaarlijke blik en druipsnor. Bekend van ongeveer 180 filmrolletjes, waarvan het gros in B-films als gedetineerde, bendelid of non-descripte boef zon personage dat het einde van de scène niet haalt. De acteur: Soms moest ik nog iets grommen, soms niet.
Maar nu is alles anders. Vanwege zijn allereerste hoofdrol, als de extreem gewelddadige ex-agent, vrouwenmagneet én dood- goeie held Machete, in de gelijknamige actiefilm. die in de Verenigde Staten net onder Anton Corbijns The American prijkt, bovenaan de box office. Het maakt Danny Trejo een bonafide actieheld. De éérste Mexicaanse actieheld, benadrukt regisseur Robert Rodriguez(Desperado, From Dusk Till Dawn, Sin City), die als rechtgeaarde Texaan zijn cowboyhoed ophoudt tijdens interviews.
Robert Rodriguez
Wij zaten in Hollywood altijd op de muilezels, weet je? zegt zijn acteur. Als Pedro Gonzalez-Gonzalez de lollige Mexicaan in John Wayne zn films. De journalist die Zorro als eerdere gunstige uitzondering in de filmgeschiedenis opvoert, wordt met een gespeeld norse blik terecht gewezen. Zorro kwam uit Spanje, homes, corrigeert Trejo op zn straat-Mexicaans.
Machete staat op tegen de Mexicaanse kartels, zegt Rodriguez, die zelf het script schreef. Als die vervolgens zijn familie vermoorden vlucht hij naar Amerika, waar hij werk vindt als dagwerker. Tot wat bad guys hem inhuren en mis- bruiken voor een vuil klusje, en hij zich tegen hen keert.
De speelfilm Machete groeide uit de neptrailer die Rodriguez in 2006 opnam voor zijn Grindhouse-project met Quentin Tarantino, waarin de twee bevriende filmmakers hun liefde voor de goedkoop gemaakte en met veel geweld gevulde cinema van weleer wilden vieren. Het soort vermaak dat de Amerikanen in de jaren zeventig graag tot zich namen in een goedkope dubbele voorstelling, vanuit hun geparkeerde autos. Om het idee over te brengen, werd het nieuwe filmmateriaal zo bewerkt dat het gemangeld en versleten oogde, en op- getuigd met aankondigingen van niet-bestaande films. De doublebill-hommage Planet Terror (Rodriguez) en Death Proof (Tarantino) viel goed bij de fans maar werd door bioscopen nauwelijks aaneen vertoond, zoals oorspronkelijk de bedoeling was.
Het weerhield de neptrailer met Danny Trejo als Machete (de introductiestem: they just fucked with the wrong Mexican!) er niet van een eigen leven te gaan leiden. Trejo en Rodriguez werd voortdurend gevraagd of, en wanneer, de hele film zou worden gemaakt. Ze voelden dat het er in zat, zegt de regisseur. Dat is ook een compliment aan Danny. Veel acteurs spelen harde personages, hij is het. Het publiek gelooft hem.
Danny Trejo en Michelle Rodriguez
Rodriguez huurde de acteur voor het eerst in met Desperado, als de messenwerper Navajas die de door Antonio Banderas gespeelde held mocht belagen. Toen zag ik meteen al hoeveel effect hij heeft. Omstanders dachten tijdens de opnames steeds dat de film over hém ging, spraken hem aan. Hij hoeft er ook niet zoveel voor te doen. Hij kan staan en niks doen, dan kijken ze ook. Trejo, die zich als twintiger in Los Angeles bezig hield met overvallen, geweldsdelicten en zijn drugsverslaving, zat al met al een jaar of tien vast, verdeeld over de zwaarste gevangenissen van Californië. Ik zeg altijd: de eerste helft van mijn leven was een karakterstudie. Bokskampioen licht- en middengewicht was hij, in de competitie binnen de muren. Toen ik vrijkwam kreeg ik geen licentie om prof te worden, vanwege mijn verleden. Dus toen werd ik drugshulpverlener.
Eén van de jonge ex-verslaafden waarmee hij werkte, had een bijbaantje op de set van de film Runaway Train (1985). Een bezoekje van Trejo liep uit op diens eerste klus als figurant. Sindsdien had ik altijd werk. Mensen zeiden wel: ben je niet bang dat je getypecast wordt? Dan dacht ik: kom op, kijk naar me. Denk je dat ze mij ooit de held laten spelen?
Zijn cv staat vol obscure filmtitels als Death Wish 4: The Crackdown (1987) of Maniac Cop 2 (1990), maar ook met bekende als Heat (1995), Con Air (1997) en From Dusk Till Dawn (1996), Robert Rodriguez misdaadhorror-genremix waarin Trejo als barman/vampier George Clooney een drankje weigert. Hij is tevens te zien in de twee vervolgdelen. Robert traint me in feite al jarenlang voor deze rol. Hij weet altijd precies wat hij van me wil. Stop met acteren, adviseert hij wel eens op de set. Ik moet in mijn spel niet té veel acteren.
Acteurs als Robert de Niro, Steven Seagal en Don Johnson strikken voor de bijrollen kostte weinig moeite, zegt Rodriguez. Ik kon ze de trailer al laten zien. De Niro wilde wel iets leuks, iets satirisch. Ik had wat nepposters gemaakt, met hem erop met twee pistolen in zijn handen, en daaronder stond: Robert de Niro als de senator. Hij zei meteen: oké, doe ik. Buiten dat: ze deden het ook voor Danny. De Niro had hem al eens vermoord in een film, Seagal al twee keer.
Steven Seagal
Flarden uit de vijf jaar eerder opgenomen Machete-trailer plakte hij gewoon in de film, ook als dat niet helemaal correspondeerde met het nieuwe materiaal. Zo doe je dat in een exploitatiefilm. Vroeger werden dit soort films gemaakt door kleine bedrijfjes die met weinig budget probeerden te concurreren met de grote filmmaatschappijen. Om die competitie aan te kunnen, stopten ze er zoveel mogelijk idiote ideeën in. En niemand maakte zich druk om kleine continuïteitsfouten. Ik werk zelf ook graag snel en goedkoop. Als ik eens voor 200 miljoen een film zou mogen maken, zou ik de helft ongebruikt in mijn zak steken. Ik geloof niet eens dat ze in Hollywood het verschil kunnen zien.
Robert De Niro(midden)
Rodriguez schreef met zijn filmdagboek Rebel Without a Crew uit 1995 een bestseller waarin te lezen valt hoe hij het budget (7.000 dollar) voor zijn debuut El mariachi bijeen schraapte door zich op te geven als proefpersoon voor medische tests. Destijds kon hij geen bekende acteurs betalen, dat is nu wel anders. Als grap doen we in Machete wel alsof we nog altijd geen sterren hebben. Dan staat er introducing Don Johnson, alsof niemand hem kent. Dat zijn nieuwe film tevens een tamelijk grove, satirische blik werpt op alle grensperikelen tussen Mexico en de Verenigde Staten, past ook bij het genre. Wat op straat leefde, stopte je zo snel mogelijk in een exploitatiefilm. Maar dat het migratiedebat onlangs weer zo hevig zou opspelen, konden we niet voorzien. De staat Arizona nam in april 2010 een wet aan die het mogelijk maakt illegalen en de mensen die hen helpen of werk aanbieden strenger te vervolgen, wat tot nationale en internationale controverse leidde. Arizona verzorgt de pr voor onze film, mompelt Trejo.
Rodriguez, die net als zijn hoofdrolspeler Amerikaan van Mexicaanse origine is, noemt zich tegelijk nadrukkelijk geen Mexicaanse filmer. Guillermo del Toro (regisseur van Pans Labyrinth) zei eens tegen me: ik houd van je films, maar ze zijn heel raar, want je schept een Mexico dat niet bestaat. Dat klopt: het is fantasie, niet echt. Al zullen er best wat Amerikanen zijn die vanwege mijn films denken dat iedereen in Mexico echt met gitaarkoffers vol geweren rondloopt, zoals in El mariachi. Hij hoopt dat het Amerikaanse publiek zich door Machete, bewust of onbewust, wel voor het eerst vereenzelvigt met een Latijns-Amerikaanse actieheld. Ongeveer zoals ik dat zelf als kind ervoer toen ik John Woos films met Chow Yun-fat zag. Dan wilde ik ineens Chinees zijn.
De vervolgdelen op Machete, Machete Kills, en Machete Kills Again, laat hij aan het einde van de film al aankondigen. Dat bedacht ik pas op het laatste moment, omdat het einde niet helemaal liep. En als het publiek het wil, dan maken we ze gewoon, belooft Rodriguez.
Tot die tijd voelt Trejo zich in elk geval niet te groot voor de hem vertrouwde bijrollen. Ik kluste lange tijd wat bij als schilder. Als ik eens een groot huis schilderde, zei ik daarna ook niet: o, vanaf nu schilder ik alleen nog grote huizen. Ik schilderde élk huis. Acteren is net zoiets.
09-12-2010 om 15:50
geschreven door Patje007
08-12-2010
Michelle Rodriguez over Machete.
In de actiefilm Machete speelt Michelle Rodriguez(Avatar, Lost) de rol van tacoverkoopster Luz die de Mexicaanse titelheld bijstaat in zijn strijd tegen een leger aan racistische, moordlustige blanke mannen. Een gesprek met Rodriguez over haar rol van deze sterke vrouw.
Waarom denk je dat Luz zich aangetrokken voelt tot Machete? Michelle Rodriguez: Omdat Machete eigenlijk een soort Mexicaanse James Bond is. Ieder meisje dat hij tegenkomt, werpt zichzelf aan zijn voeten, met hun onderbroek in de hand. Zo werkt dat nou eenmaal.
Jij staat bekend om je vertolkingen van sterke vrouwen. Is het moeilijk om sexy en sterk tegelijk over te komen? Michelle Rodriguez: De meeste personages die ik in het verleden heb gespeeld, waren super macho. Net als Linda Hamilton in Terminator 2 of Sigourney Weaver in Aliens. Het waren eigenlijk net mannen. Tegenwoordig zie je bij sterke vrouwenpersonages een andere balans tussen een mannelijke en een vrouwelijke kant, zoals bij actiefilms met Angelina Jolie. Robert Rodriguez weet die balans precies te vinden. Luz is een sterke vrouw die geleerd heeft om zich aan te passen aan de ruige mannenwereld en tegelijkertijd snapt hoe ze in bepaalde situaties haar seksualiteit kan gebruiken.
Hoe heb je je fysiek voorbereid op deze rol? Michelle Rodriguez: Gelukkig werkte ik ook aan opnames van de actiefilm Battle: Los Angeles, waarvoor ik een zwaar trainingskamp had ondergaan. Buikspieroefeningen, hardlopen, schieten. Dat kwam goed uit voor de fysieke scènes in Machete, want ik hou helemaal niet van de sportschool. Dat vind ik alleen maar saai. Ik hou van meer activiteit. Daarom vind ik actiefilms ook zo leuk om te doen.
Danny Trejo en Michelle Rodriguez
08-12-2010 om 15:55
geschreven door Patje007
Filmaffiche Machete.
Robert De Niro
08-12-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
07-12-2010
Filmaffiche Machete.
Machete speelt vanaf 8 december 2010 in de Kinepolis-bioscopen.
Plot: Machete (Danny Trejo) is een losgeslagen voormalige "Mexican Federale" die zijn naam te danken heeft aan het handig gebruik maken van kapmessen. Nu zoekt hij werk in Amerika nadat hij gebruikt is door de Mexicaanse drugslord Torrez (Steven Seagal). Machete twijfelt dan ook niet lang over een klus om de corrupte senator McLaughlin (Robert De Niro) om te leggen. Maar als blijkt dat hij weer in een val is getrapt moet hij opnieuw op de vlucht. Tot hij bedenkt dat het genoeg geweest is en hulp inroept om een genadeloze wraakactie op te zetten. Die krijgt hij van een stel outlaws, waaronder de bikkelharde Luz (Michelle Rodriguez), de anders zo brave douanebeambte Sartana (Jessica Alba), de gewapende priester Benito del Toro (Cheech Marin) en zelfs April (Lindsey Lohan), de dochter van zijn grote vijand. Om hen heen groeit een klein leger aan illegalen totdat de jacht geopend kan worden op iedereen die hem ooit dwarszat.
Regie: Robert Rodriguez Cast: Danny Trejo, Robert De Niro, Jessica Alba Duur: 107 minuten Genre: Actie
07-12-2010 om 16:37
geschreven door Patje007
05-12-2010
Denzel Washington over Unstoppable: 'Tony Scott luist me er altijd weer in.'
De actiefilm Unstoppable markeert de vijfde samenwerking tussen acteur Denzel Washington en regisseur Tony Scott. Dit nieuwe spektakelstuk draait om een op hol geslagen onbemande trein, die volgeladen met chemicaliën over het spoor van Pennsylvania raast. Washington speelt een spoorveteraan die zijn onenigheid met nieuweling Chris Pine opzij moet zetten om samen het vernietigende gevaarte tot stilstand te brengen. Een gesprek met Denzel Washington en regisseur Tony Scott vanuit Los Angeles:
Denzel Washington en Tony Scott
Je hebt nu al vijf films met Tony Scott gemaakt. Hoe is die samenwerking begonnen? Denzel Washington: Ik kende hem nog niet voordat we Crimson Tide maakten. Die rol kreeg ik via producenten Jerry Bruckheimer en Don Simpson. Voor mij betekende het een kans om tegenover Gene Hackman te spelen. Daarna zou het nog negen jaar duren voordat ik opnieuw met Tony Scott zou werken en in de laatste jaren hebben we vier films samen gemaakt. Ik vind het prettig om met hem te werken, want ik weet dat hij altijd een goede film wil afleveren. Dat gold vooral voor Man on Fire, die hij eigenlijk al na zijn debuut The Hunger had willen maken. Destijds wist hij de studio's niet te overtuigen en besloot hij maar te werken aan een ander filmpje, getiteld Top Gun. Omdat hij Man on Fire zo graag wilde doen, wist ik dat het een film zou worden waar ik ook trots op zou zijn. Sinds- dien is hij me blijven vragen.
Tony, waarom werk jij zo graag samen met Denzel? Tony Scott: Omdat ik in iedere film een andere kant van zijn persoonlijkheid kan gebruiken. Als referentie voor mijn acteurs, probeer ik altijd een echt persoon voor ze te vinden, omdat het anders zo abstract blijft. Je kunt een personage wel op tien verschillende manieren neerzetten. Voor The Taking of Pelham 123 bracht ik Denzel bijvoorbeeld samen met een gepensioneerde 65-jarige Albanese arbeider. Binnen vijf minuten begreep hij hoe ik wilde dat het personage gespeeld moest worden. Denzel bereidt zich altijd enorm goed voor, hij doet zijn huiswerk en verwerkt de rol helemaal. Zelfs zonder iets te zeggen, kan hij daardoor van alles overbrengen.
Chris Pine en Denzel Washington
Hoe krijgt Tony je zover dat je al dat stuntwerk doet voor zijn films? Denzel Washington: Hij laat me altijd in de val lopen, en ik trap er telkens weer in. Ook toen ik op die voortdenderende trein stond, dacht ik: hij heeft me er weer ingeluisd. Ik voel me bedrogen!
Was het niet enorm moeilijk om op een echte trein te draaien? Tony Scott: Onvoorstelbaar moeilijk. We hadden meer dan vijftien kilometer aan vrije rails nodig om de scènes te kunnen draaien. En hoewel alle opnames op een rijdende trein plaatsvonden, wilde ik filmen alsof ik in de studio stond, met de ronddraaiende camera's die kenmerkend voor mijn werk zijn. Dus we bouwden een hele stellage rondom het treinstel, zodat ik al rijdend met vier ronddraaiende camera's tegelijk kon opnemen. Zo kon ik de focus op de personages blijven houden. Want Unstoppable draait niet alleen om actie, maar ook om karakters. En hierin heb ik een goede balans gevonden. De studio verklaarde me wel voor gek dat ik halsbrekende toeren uithaalde met twee supersterren als Denzel Washington en Chris Pine. Maar zelf stonden zij er helemaal achter.
Unstoppable ziet eruit als een echte klassieke actiefilm, zonder effecten uit de computer. Tony Scott: Dat klopt, ik heb geen CGI gebruikt. Niet omdat ik een oude zak ben, maar omdat het creatief gezien beter aanvoelt. Mijn kracht als regisseur ligt bij de mensen. Ik zet echte mensen in een sneltrein, in een raceauto of in een vliegtuig- daar kan CGI weinig aan bijdragen. Ik had er best gebruik van kunnen maken, maar in de postproduktie krijg je nooit hetzelfde gevoel van kwaliteit als je op de set kunt bereiken. Er hingen helikopters in de lucht, treinen die 140 per uur reden. Er gebeuren altijd onverwachte dingen als alles echt is. Zelfs mijn oude moeder kon op 95-jarige leeftijd altijd zien of iets uit de computer kwam of dat het echt was. "Die scène ziet er raar uit," zei ze dan, "die voelt niet normaal aan."
Denzel, wanneer besloot jij eigenlijk om acteur te worden? Denzel Washington: Ik begon pas met acteren toen ik twintig was. Op de universiteit speelde ik mee in The Emperor Jones van Eugene O'Neill. Ik kreeg goede recensies, maar dat zei me niet veel want ik had nog nooit een recensie gehad. Maar men begon er toch over te praten op school. Ik weet nog dat ik ooit de zaal inkeek en dacht: "Wow, al die mensen komen speciaal naar dit toneelstuk kijken, misschien doe ik wel iets goed." En zo vind je je roeping. Ik begon acteerlessen te nemen en had succes zonder ervoor betaald te krijgen. Als ik had geweten dat ik geen geld zou verdienen, had ik het misschien niet gedaan. Maar dat is uiteindelijk wel goed gekomen.
05-12-2010 om 14:55
geschreven door Patje007
04-12-2010
Filmaffiche Unstoppable.
Unstoppable speelt sinds 10 november 2010 in de Kinepolis-bioscopen.
Plot: Door het lakse gedrag van een spoorwegmedewerker begint een trein - gevuld met gevaarlijke chemicaliën - aan een razende rit. Een ervaren treiningenieur (Denzel Washington) en een jonge conducteur (Chris Pine) proberen met alle mogelijke middelen de losgeslagen en onbemande trein - die steeds aan snelheid wint - te stoppen. Als ze falen, dreigt een dicht bevolkt gebied het slachtoffer te worden van een enorme ramp...
Regie: Tony Scott Cast: Denzel Washington, Chris Pine Genre: Actie, thriller Duur: 95 minuten
04-12-2010 om 15:39
geschreven door Patje007
Dossier wereldsterren: deel 7: interview met Christian Bale.
In 'Public enemies', een thriller van Michael Mann(2007) zit Christian Bale geen seconde op een paard. Maar Bale leerde wel paardrijden in Engelse stijl voor de rol van de agent die de gangster John Dillinger vatte. 'Misschien beïnvloedde dat paardrijden zijn houding wel', zo verdedigt Bale zich. Een gesprek met een perfectionist. Zijn bekendste rollen: de kleine jongen uit Spielbergs Empire of the sun, de psycho uit American psycho, de griezelige magere uit The machinst, de getergde Batman.
Had u niet liever John Dillinger gespeeld? Christian Bale: 'Natuurlijk had ik Dillinger willen spelen. Voor zo'n fascinerend personage staat iedere acteur te springen. Maar Johnny Depp heeft fantastisch goed werk geleverd.'
De tweestrijd tussen uw Purvis en Depps Dillinger roept herinneringen op aan 'Heat', de moderne klassieker waarin Michael Mann Al Pacino op Robert De Niro laat jagen. Christian Bale: 'Ik hou niet van die vergelijking. Ten eerste is het buitensporig om me te vergelijken met acteerlegendes als Pacino en De Niro. Bovendien was Heat een double header, de film werkte toe naar de onvermijdelijke botsing tussen én de personages én de acteurs Pacino en De Niro. Public enemies is het verhaal van Dillinger. Ik speel maar een bijrol. Over Purvis verneem je alleen maar dingen in verband met zijn jacht op Dillinger.'
'Een film over Purvis had ook gekund. Op een bepaald moment werd hij tot de tien invloedrijkste mensen ter wereld gerekend. Franklin D. Roosevelt was de enige andere Amerikaan in het lijstje. Hij was geen gewoon man en viel op. Hij had een prachtige wagen met chauffeur. Tot op vandaag heeft niemand meer publieke vijanden onschadelijk gemaakt. Dat de pers hem graag opvoerde, zal zeker meegespeeld hebben in de escalerende ruzie met Edgar J. Hoover. Hoover heeft zijn best gedaan om Purvis' bijdrage tot de oprichting van de FBI te minimaliseren, maar de feiten spreken voor zich.'
Pleegde Purvis uiteindelijk geen zelfmoord in 1960? Christian Bale: 'Dat is nooit opgehelderd. Ik ben bevriend geraakt met zijn zoon. Hij weet niet hoe zijn vader precies aan zijn einde gekomen is en zal het nooit weten. Hij vindt ook dat het al lang geen belang meer heeft, wat ik wijs vind. Een jaar na de dood van Dillinger verliet Purvis ontmoedigd en gedemoraliseerd de FBI. Hij vond dat hij een te hoge prijs moest betalen voor zijn successen. Op aansturen van Hoover, zijn mentor en baas, had hij methodes moeten toepassen die niet strookten met wat hij persoonlijk aanvaardbaar vond.'
Christian Bale in Public enemies
Hoe heeft u zich op de rol voorbereid? Christian Bale: 'Het is bizar in hoeveel films ik wapens in mijn handen krijg. Purvis was een behendige schutter. Je vond me dus vaak in de schietstand met machinegeweer of revolver. Tijdens de drie dagen dat we de beruchte FBI-raid op de Little Bohemia Lodge in Wisconsin opnamen, moet ik wel duizenden kogels afgevuurd hebben. Een week later had ik nog steeds een metaalsmaak in mijn mond.'
'Ik ben met vrienden en familie van Purvis gaan praten en er bestaan heel veel krantenstukken en newsreels over hem. Met Michael Mann bezocht ik het hoofdkwartier van de FBI in Quantico. Dat ik lessen paardrijden Engelse stijl heb genomen, zal je wellicht verbazen. In geen enkele scène zie je me op een paard. Maar misschien beïnvloedde dat paardrijden wel Purvis' houding. (kamerbrede grijns)Purvis hield van paardrijden en verkoos de Engelse stijl boven de westernstijl.'
Voor de film 'The machinist' hongerde u zich bijna dood. Vanwaar die hang naar extreme voorbereidingen? Bent u een perfectionist? Christian Bale: 'Ik vind mezelf geen perfectionist. Ik geloof dat toevalligheden de film verrijken. Als je perfectie nastreeft, raak je erg gefrustreerd wanneer de dingen niet volgens plan verlopen. Ik volg geen plan, ik leg vooraf niet vast hoe de scène moet gespeeld worden. Ik ontdek het wel terwijl ik spéél en probeer het moment goed aan te voelen. Wel wil ik de dingen zo goed mogelijk doen. Ik begrijp heel goed dat niet elke acteur dat nodig heeft, maar ik voel me beter als ik research doe. Meer nog, ik vind het geweldig om me ergens obsessioneel in te verdiepen - dat is misschien ongewoon, behalve voor iemand die meewerkt aan een film of een andere creatieve vorm van expressie.'
Christian Bale in The Machinist
Maar wat u buiten uw voorbereidingen doet in uw vrije tijd, vindt u privé? Christian Bale: 'Ik heb liever dat de mensen niet weten wat voor iemand ik ben, anders kijken ze misschien bevooroordeeld naar mijn personage. Ik maak me geen zorgen om mijn positie of reputatie. Die dingen kunnen van de ene op de andere dag radicaal veranderen en je hebt er toch geen controle over.'
'Maar het publiek zou wel moeten weten hoe vaak acteurs verkeerd geciteerd worden. Als het niet extreem verkeerd is, lig ik daar niet van wakker. Maar ik heb ooit wel het bedrijf achter de populaire internetdatabase imdb opgebeld om hen te wijzen op enkele quotes die me verkeerdelijk in de mond gelegd werden. Weet je wat ze antwoordden? U bent niet bevoegd om ons te vertellen wat u al dan niet gezegd hebt,.'
Christian Bale in The Dark Knight
Tot slot: Wat mogen we in de toekomst nog verwachten van Christian Bale: The Fighter, een drama met naast Christian Bale oa. Mark Wahlberg, een film die omstreeks 9 maart 2011 bij ons in de zalen komt. Verder kruipt Christian Bale naar eigen zeggen nog een laatste maal in de rol van Bruce Wayne/Batman in The Dark Knight Rises. Deze laatste film komt in de loop van 2012 in de cinemazalen.
Volgende week kan u op deze blog in het kader van de reeks interviews met wereldsterren een interview lezen met Sharon Stone.
04-12-2010 om 15:39
geschreven door Patje007
03-12-2010
Sam Mendes regisseert nieuwe Bondfilm.
De Britse regisseur Sam Mendes zal de nieuwe James Bondfilm op het witte doek brengen. Dat heeft zijn ex-vrouw, actrice Kate Winslet, gezegd in een interview met de Britse tabloid Daily Mail. Het was lange tijd onzeker of de regisseur van veel bekroonde films als "American Beauty" en "Revolutionary Road" het nieuwe Bondavontuur voor zijn rekening zou nemen.
Winslet vertelt dat zij eind 2011 naar Londen verhuist zodat hun twee kinderen in de draaiperiode dicht bij hun vader kunnen zijn. Mendes en de actrice gingen eerder dit jaar uit elkaar, maar zien elkaar nog wel geregeld. Winslet ontkent bovendien met klem dat zij de Bondgirl speelt in de nieuwe productie.
De 23e Bondfilm wordt eind 2012 in de bioscopen verwacht. Naar verwachting speelt acteur Daniel Craig weer de hoofdrol van geheim agent 007.
03-12-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
Morgen deel 7 in de reeks interviews met wereldsterren: Christian Bale.
Christian Bale
03-12-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
02-12-2010
Reese Witherspoon heeft ster op Walk of Fame.
Oscarwinnares Reese Witherspoon is woensdag vereeuwigd met een eigen ster op de Hollywood Walk of Fame. De ster van de 34-jarige actrice is de 2.425ste ster op de beroemde Hollywoodboulevard.
Witherspoon, die een Oscar kreeg voor haar rol in 'Walk the line', de film over het leven van de Amerikaanse zanger Johnny Cash, bracht onder meer chihuahua 'Bruiser' mee naar de ceremonie. Het hondje had een rol in 'Legally Blonde'. Ook dochter Ava en zoon Deacon, en huidige vriend Jim Toth vergezelden de blonde actrice bij de inhuldiging van de ster.
Reese Witherspoon en haar kinderen
Midden december is Witherspoon in de Amerikaanse bioscopen te zien in de romantische komedie 'How Do You Know', aan de zijde van Paul Rudd, Owen Wilson en Jack Nicholson
02-12-2010 om 13:42
geschreven door Patje007
Matt Dillon jaagt op bankrovers in Takers.
Matt Dillon werd in zijn tijd als tienerster de nieuwe Marlon Brando genoemd. Toch koos de eigenzinnige Dillon nooit de makkelijke weg van de blockbusters: films als Crash en Drugstore Cowboy vonden nauwelijks hun weg naar het grote, popcornverslindende publiek. Toch is ook de nieuwste Dillon een aanrader: in Takers speelt hij een snoeiharde agent die een bende overvallers op de hielen zit. «Personages die een beetje geobsedeerd of beschadigd zijn: dat speel ik graag.»
In Takers vertolkt Dillon de harde cop die een bende bankrovers (Paul Walker, Hayden Christensen, Michael Ealy, Chris Brown en Idris Elba) achtervolgt. Voor hem wordt de zaak steeds meer persoonlijk waardoor hij ze niet meer wil loslaten en de boeven beseffen dat ze geen kant meer op kunnen.
Net voor Takers deed u Armored, nog een film over een overval. U houdt van het genre? Matt Dillon: «Zo lijkt het inderdaad. Ja, ik hou wel van heist movies, maar het is eerder toevallig dat ik die films na mekaar maakte. Ze gaan in feite alle twee over een bende die een gepantserde wagen overvallen. Maar in het geval van Armored handelt de film uitsluitend over de gepantserde wagen. Takers gaat meer over een ongrijpbare bende. Ik hou er eigenlijk vooral van om veel verschillende dingen te doen. Voor Armored en Takers heb ik bijvoorbeeld Old Dogs gedaan, een komedie met John Travolta en Robin Williams. In die prent speel ik een overijverige scoutsleider. Het was gewoon leuk om iets met kerels zoals Travolta en Williams te doen. Ik hou er van om alle mogelijke richtingen uit te gaan. Armored deed ik omwille van de regisseur, Nimrod Antal. Ik was enorm onder de indruk van deze Hongaar. Een echte cinematografische kracht. Heel getalenteerd. Ik hield veel van zijn Control die hij in Boedapest had opgenomen. Takers heb ik gedaan omdat het me aan een heist movie uit de jaren 70 deed denken. En zon specifieke genre- film had ik nog nooit gemaakt. Ik heb al wel actiefilms gedaan, maar nog nooit zon cops-and-robbers-actieprent.»
Maar wat zag u in de rol van politieman Jack Welles? Matt Dillon: «Hij is een man met fouten. Persoonlijk vind ik boeven interessanter dan politiemannen, maar dan alleen in films. In het echte leven vind ik cops boeiender. Wat Jack Welles interessant maakt, is dat hij een adrenalinejunkie is. Hij kan niet wegblijven van de actie. Zijn persoonlijk leven is bijna onbestaand. Er is een sequens in de film waarin hij met zijn dochter naar het museum gaat en zelfs dat kan hij niet naar behoren doen. Hij merkt enkele van de boeven op en begint hen, met zijn dochter in de auto, te volgen. Er zit duidelijk vlees aan zon personage. En dat moet ik hebben. Ik ben niet zo gek op integere personages zonder fouten. Mensen die geobsedeerd of beschadigd zijn, zijn doorgaans boeiender.»
Wat vond u interessant aan het verhaal? Matt Dillon: «Dat het eigenlijk twee verhalen zijn. Je hebt het verhaal van mijn personage en zijn partner, en dat van de boeven. Mijn verhaal is een beetje dat van een vriendschap tussen twee mensen die een totaal andere filosofische kijk op het leven hebben. Het verhaal van de boeven is helemaal anders. En die twee plotlijnen kruisen mekaar op het einde. Maar dat vond ik nu net zo origineel. Het personage van Paul Walker en ik komen elkaar pas tegen in de laatste scène. Het enige personage dat ik gedurende de film wel ontmoet, is Chris Brown, die ik lange tijd achtervolg in L.A. Ik moet nog altijd ijs leggen op mijn knie. Ik ben een beetje atletisch, maar Chris, die is pas echt atletisch. En een hele fijne kerel.»
Paul Walker
Houdt u van fysieke actie en stunts? Matt Dillon: «Ja, heel erg. En dat merken de stuntmannen ook. Op een dag zei één van die kerels: Jij kan wel een beetje vuur verdragen. Ik: Wat bedoel je met een beetje vuur verdragen? Die stuntman: We gaan je been een beetje in brand steken. Een klein beetje maar. Ik had zoiets nog nooit meegemaakt en dus probeerde ik het maar. Men smeerde brandgel over mijn been en stak mijn been in de fik. Na een paar seconden voelde ik dat het warmer werd aan mijn been. Ik dacht dat dat erbij hoorde. Na de scène zei ik: Het voelde wat warm aan. Die stuntman werd bleek: Wanneer dat gebeurt, moet je ons dat onmiddellijk zeggen. Want dat mag eigenlijk niet. Het zou leuk geweest zijn als ik dat op voorhand geweten had (lacht). Maar ik hou wel van zon stunts.»
Heeft u een favoriete heist movie? Matt Dillon: «Ja, en de beste komen uit de jaren 50. Mijn favoriet is House of Bamboo van Samuel Fuller. Grootse film met Robert Ryan en Robert Stack. Ik geloof dat ik die film zes of zeven keer gezien heb. Maar ik hou ook van The Asphalt Jungle van John Huston met Sterling Hayden. En de films van Jean-Pierre Melville.»
Wat is uw favoriete film? Matt Dillon: «Le Salaire de la Peur van Clouzot. Geen heist movie, maar wel een geweldige actieprent. Over een paar kerels die met vrachtwagens vol nitroglycerine door de jungle rijden. Die film was mijn voorbeeld toen ik mijn eerste film City of Ghosts regisseerde. Wat die prent, Le Salaire de la Peur en heist movies zoals Takers en Armored gemeen hebben, is het verhaal van mannen aan het eind van hun Latijn. Wanneer ze s morgens wakker worden, beseffen ze dat ze nergens meer heen kunnen.»
Heeft u nog zin om zelf iets te regisseren? Matt Dillon: «Ja, ik heb nu een script waarvan ik samen met getalenteerde scenaristen al verschillende versies heb geschreven. Maar ik voel dat het nog niet klaar is. Dus wacht ik en hoop ik dat ik net dat vind om het scenario filmklaar te maken. Ik denk wel dat het commercieel genoeg is om geld te vinden en hem als een independent te maken. We zullen wel zien.»
Takers speelt vanaf 1 december 2010 in de Kinepolis-bioscopen.
Regie: John Luessenhop Cast: Matt Dillon, Paul Walker Genre: Actie Duur: 107 minuten
02-12-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
30-11-2010
Interview met Bruce Willis n.a.v. de release van Red.
Bruce Willis staat weer volop in de belangstelling. Met dank aan eighties hommage The Expendables. In Parijs verzamelde de wereldpers zich voor zijn nieuwste actie-avontuur: Red. Een gesprek met de acteur:
Hoe kun je Red het best omschrijven? Bruce Willis: Het is een ingewikkelde film, want er zit van alles in: actie, romantiek, humor. Alle acteurs die werden benaderd, zoals John Malkovich, Helen Mirren en Morgan Freeman, zeiden op basis van het script direct ja'. Dat maakte het extra leuk om aan de film te werken. Ik heb lange tijd niet met zulke sterren gewerkt. We hebben verschrikkelijk veel lol gehad tijdens de opnamen.'
Is het een actie-komedie of een komedie met actie? Bruce Willis: Ik heb de film nog niet af gezien. Alle elementen zijn in het verhaal aanwezig maar of humor of actie de boventoon voert, dat weet ik nog niet. Tijdens de opnamen hield de regisseur alle elementen keurig in balans. Behalve romance is er zelfs sprake van bromance... een beetje met Morgan, en een boel met John!'
Had je nuttige actie-adviezen voor je collega's? Bruce Willis: Nee. Iedereen kwam goed voorbereid op de set. Helen had wel wat schietlessen gehad. Is een fraai gezicht, haar in een avondjurk met een machinegeweer te zien schieten.
Was het fysiek een zware rol? Bruce Willis: Niet zo zwaar als de laatste Die Hard. Daarin heb ik dingen gedaan die ik nog nooit had uitgevoerd. De stuntjongens vertelden me precies hoe ik het moest doen, en daar zag ik de uitdaging wel van in. Daar had ik bij Red veel profijt van. Ik heb een heftige vechtscène met Karl Urban. Echt van man tot man. Hij duurt maar 2 minuten, maar is erg gewelddadig. We gingen er helemaal in op. Er ging een bureau aan stukken en we raakten beiden gewond in ons gezicht. Voor een stunt waarbij ik door een glazen plaat moest lopen, heb ik toen maar een stuntman gevraagd. Ik kan het nog wel, maar hij kon het beter!'
John Malkovich en Bruce Willis
Heb je de comic gelezen, die is heel erg zwart en gewelddadig? Bruce Willis: Ehhh... een beetje. De comic was eigenlijk alleen het uitgangspunt. We hebben met de makers gesproken en die zeiden dat een film op basis van de strip maar 14 minuten kon duren. Ze stelden voor er maar het een en ander bij te verzinnen. De film is zeker niet zo bloederig als de strip. Dat kan ook niet. Dan zou het geen entertainment meer zijn, althans niet voor mij.'
Alleen de plot bleef over? Bruce Willis: Ja. Het is het verhaal van een man die zich tegen de CIA keert omdat hij niet met pensioen wil. Alleen heeft hij er in de film een team bij gekregen. Het is een personage dat vrij nieuw voor me was. Ik heb hem low key gespeeld. Ik moest me inhouden om de komische kant niet te veel te benadrukken, wat erg moeilijk was gezien het plezier op de set.'
Helen Mirren en John Malkovich
The Expendables is een hit. Hoe kwam jouw rol tot stand? Bruce Willis: Ik wist dat Stallone al heel lang met die film bezig was. We bezoeken dezelfde sport- school en hebben dezelfde trainer. Iedere dag hoorde ik van hem wie Sly nu weer had gecast. Waarom vraagt-ie mij niet,' vroeg ik mijn trainer. Zeg maar dat ik beledigd ben. Zo kwam ik aan mijn rol.'
In de jaren 80 waren de actie-acteurs vooral spierbonken. Jij was altijd de intelligente actieheld. Bruce Willis: Klopt. Iemand rekende me laatst voor dat ik al 11 keer de wereld heb gered. Toch sta ik niet te springen om alleen maar dat soort rollen. De laatste paar jaar krijg ik gelukkig allerlei soorten films aangeboden. Ik ben bijvoorbeeld enthousiast over de nieuwe van M. Knight Shyamalan. Hij heet The Connected, en is weer een typische Shyamalan mystery-thriller. Je moet m een paar keer gaan zien om het verhaal te snappen.'
Morgan Freeman
Improviseer je weleens in een film? Bruce Willis: Nee. Eigenlijk wacht ik tot het allerlaatste moment om te beslissen hoe ik mijn personage ga spelen. Toch kom ik steeds vaker met eigen ideeën. Volgende week film ik een cameo in Louisiana. De film heet Catch 44 en ik speel de bad guy. In het script ziet hij er goed uit, alle vrouwen vallen voor hem omdat hij macht en geld heeft. Maar ik vind het leuker om hem als een sleazebag te spelen. Met een slechte huid, matje, bril met tape aan de zijkant, beetje dik. Dat was echt mijn input en de regisseur ging er helemaal in mee.'
Om terug te komen op Red: wanneer ga jij met pensioen? Bruce Willis: Haha, nooit! Ernest Borgnine heeft ook een rolletje in Red. Echt heel leuk. Hij is 93 en nog heel erg bij de tijd en vooral grappig. Zo wil ik ook oud worden.'
Red speelt vanaf 1 december 2010 in de Kinepolis-bioscopen
Plot: Frank Moses (Bruce Willis) was ooit een keiharde geheime CIA-agent, maar die jaren liggen achter hem. Tenminste, tot de dag dat een zwaarbewapende special agent hem om wil leggen. Als zijn identiteit bekend wordt gemaakt loopt de vrouw om wie hij geeft (Mary-Louise Parker) ook gevaar. Frank verzamelt daarom zijn ex-collega's (Morgan Freeman, John Malkovich en Helen Mirren) om zijn jonge tegenstanders te laten zien dat ze zich niet zomaar laten uitschakelen.
Regie: Robert Schwentke Cast: Bruce Willis, Morgan Freeman, Helen Mirren Genre: Actie, komedie Duur: 111 minuten
30-11-2010 om 12:14
geschreven door Patje007
29-11-2010
Gandalf keert terug in The Hobbit.
Acteur Ian McKellen (The Lord of the Rings-trilogie) heeft officieel bekend gemaakt dat hij zal terugkeren als Gandalf in de nieuwste film van Peter Jackson, The Hobbit.
Oorspronkelijk was er nogal wat onduidelijkheid of McKellen zijn rol die hij zo goed vertolkte in The Lord ofthe Rings-trilogie opnieuw zou doen. De acteur vertelde namelijk begin november dat hij nog niet getekend had voor een eventuele terugkeer. Destijds verklaarde hij niet waarom.
Daar kwam afgelopen woensdag echter verandering in. McKellen maakte namelijk toen op zijn eigen website bekend dat hij wel degelijk terugkeert in de wereld van The Hobbit. Naast deze bekendmaking stond het volgende op zijn site: "The Hobbit (Part 1 en Part 2), twee films waarvan de opnames februari 2011 in Nieuw-Zeeland zullen van start gaan. Opnames zullen ongeveer een jaar gaan duren. Casting in Los Angeles, New York City en London is begonnen. Het script is ook onderweg. De eerste versie gaat over oude en nieuwe vrienden, wederom op avontuur in Middle Earth."
29-11-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
Resident Evil: Afterlife 3D.
Resident Evil: The Afterlife 3D speelt sinds 29 september 2010 in de Kinepolis-bioscopen, en kan je momenteel nog steeds bekijken(vandaag enkel om 22u15).
Regie: Paul W.S. Anderson Cast: Milla Jovovich, Wentworth Miller Genre: Actie, avontuur Duur: 97 minuten
29-11-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
'Naked Gun'-ster Leslie Nielsen (84) overleden.
De Canadese acteur en komiek Leslie Nielsen is gisteren overleden in een ziekenhuis in Fort Lauderdale, Florida. Dat maakte zijn neef Doug Nielsen bekend. Nielsen is 84 jaar geworden. Hij overleed in een ziekenhuis in de buurt van zijn huis in Fort Lauderdale in Florida in aanwezigheid van zijn vrouw Barbaree en enkele vrienden. Nielsen was ruim anderhalve week geleden met een longontsteking opgenomen in het ziekenhuis.
Als jonge acteur speelde Nielsen vooral serieuze rollen, onder meer in sciencefictionfilms als 'Forbidden Planet' en 'The Poseidon Adventure'. Eenmalige optredens in televisieseries als 'M*A*S*H' en 'Columbo' brachten hem geen roem. Pas op latere leeftijd maakte hij furore met de rol van Frank Drebin in 'The Naked Gun'-serie. Ook 'Airplane!' (1980), waarin hij een ongelukkige arts neerzette, bracht Nielsen succes. Onder zijn meest recente films zijn 'Scary Movie 3' (2003) en 'Scary Movie 4' (2006). Hij speelde hierin een Amerikaanse president. Nielsen heeft in totaal in ruim tweehonderd films en series gespeeld.
Nielsen trouwde vier keer. Uit zijn tweede huwelijk, met Alisande Ullman, heeft hij twee dochters, Maura en Thea.
29-11-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
28-11-2010
Filmaffiche Takers.
Takers speelt vanaf 1 december 2010 in de Kinepolis-bioscopen.
Plot: Takers is het verhaal van een bende criminelen (Idris Elba, Paul Walker, T.I., Chris Brown, Hayden Christensen en Michael Ealy) die de politie steeds te snel af zijn met hun perfect uitgevoerde bankovervallen. Op een mum van tijd klaren ze hun klus en laten geen sporen na. Tussen overvallen in houden ze zich gedeisd. Maar wanneer ze een laatste slag willen slaan die meer geld zal opleveren dan ooit tevoren, worden hun plannen gedwarsboomd door een ervaren detective (Matt Dillon) die vastbesloten is om de zaak op te lossen.
Regie: John Luessenhop Cast: Matt Dillon, Paul Walker Genre: Actie Duur: 107 minuten
28-11-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
27-11-2010
Zoon Van Garcia Marquez scoort met Mother and Child.
De 51-jarige Rodrigo Garcia is veel meer dan de zoon van de Colombiaanse Nobelprijswinnaar Gabriel Garcia Marquez. Hij is stilaan een van de bepalende figuren van de Amerikaanse audiovisuele sector. Dat bewijst hij ook met Mother and Child, een sterk psychologisch drama met Naomi Watts en Annette Bening.
Rodrigo Garcia(rechts)
Rodrigo Garcia is nog niet echt een grote naam, maar dat komt misschien omdat hij een nogal onduidelijk profiel heeft. Hij is cameraman, scenarist, projectontwikkelaar, producent en regisseur. Met zijn veelzijdigheid kan je vanaf 24 november 2010 van dichtbij kennismaken. Op dvd is zopas zijn formidabele reeks In Treatment (seizoen 2) uitgekomen en in de zalen start Mother and Child. Die film volgt twee getraumatiseerde vrouwen. Aan de ene kant heb je de moeder (Annette Bening) die op 14-jarige leeftijd haar kind opgaf voor adoptie. En aan de andere kant is er dat kind zelf, nu een volwassen vrouw (Naomi Watts), die gekweld wordt door de gedachte dat haar moeder, van wie ze niet eens weet hoe ze eruit ziet, nooit van haar gehouden heeft.
Waarom bent u zo laat begonnen als schrijver en regisseur? Rodrigo Garcia: «Ik vraag het mij ook af. Ik ben immers via mijn vader grootgebracht in een wereld van literatuur en verhalen. Ik had vroeger nooit plannen om te schrijven of te regisseren. Maar als cameraman raakte ik meer en meer geïnteresseerd in wat een regisseur of een scenarist deed. Waarschijnlijk moest het er ooit wel van komen.»
Hoe bent u bij Annette Bening beland? Ze is een echte topactrice. Rodrigo Garcia: «Ik had een project dat ik samen wilde doen met Warren Beatty, de echtgenoot van Annette, en ik heb wat tijd met hem doorgebracht. Ik heb toen Annette leren kennen. Maar ik wist al lang dat ze een uitstekend actrice was. Hetzelfde geldt voor Naomi Watts. Ik ben heel blij dat ze mee wilden werken. Maar weet je, goede acteurs willen altijd wel volwassen en complexe films maken.»
Ik vind dat de Amerikaanse cultuur geobsedeerd is door het concept familie. Alsof bloedbanden de enige lijm is voor een gezin. U lijkt dat enigszins te doorbreken in Mother and Child Rodrigo Garcia: «De familie biedt heel wat verhalen en dus zal je er veel films over vinden. Maar wat ik niet zo leuk vind aan de Hollywood-benadering is dat alles positief lijkt. Alles loopt goed af en we zijn allemaal doorbrave mensen. Maar dat is een veel te simplistisch beeld. Vele films van Ingmar Bergman handelen over families, maar op het einde gaat het meestal niet zo goed met hen.»
Moeders en kinderen en hun traumas zijn themas die de jongste jaren meer en meer terugkomen in de volwassen bioscoopfilms. Denken we dat we onze kinderen niet meer kunnen opvoeden? Rodrigo Garcia: «We zijn er neurotisch door geworden. We willen het te perfect doen. We kunnen het nog wel, maar we maken ons veel te veel zorgen dat iets fout zal lopen. Het is typisch voor de middenklasse om perfectie na te streven.»
Is verlies van identiteit, iets waar Bening en Watts in de film mee kampen, ook typisch voor deze tijd? Rodrigo Garcia: «Dat denk ik niet. Daar zal men nog veel verhalen over vertellen. Want het is iets van het post- industriële tijdperk. Alles in de reclame vertelt dat jij en ik bijzonder zijn. En we vertellen onze kinderen dat ze heel bijzonder zijn. Maar op een bepaald moment begin je na te denken en besef je dat het maar reclame was. En dat voel je ook wanneer je naar dezelfde scholen gaat, shopt in dezelfde supermarkten, dezelfde producten koopt en dezelfde websites bezoekt. Dan ga je je automatisch afvragen: Hoe verschillend zijn we van mekaar? We verliezen onszelf in de conformiteit en dat schept een crisis.»
Mother and Child speelt vanaf 24 november 2010 in de Kinepolis-bioscopen, dit in het Cinémanie-concept.
Dossier wereldsterren: deel 6: interview met Jodie Foster.
In The Brave One, een thriller uit 2007, speelt Jodie Foster een kille wreekster. 'De film laat zien dat de grens tussen beschaafd en crimineel flinterdun is.'
The safest big city in the world. Wanneer Jodie Foster die woorden over New York uitspreekt, dan klinkt er spot door. Ze kijkt weliswaar serieus, en toch is op slag duidelijk dat dergelijke uitspraak niet aan haar is besteed. The safest big city in the world? 'Je kunt overal veel geld instoppen en er een park van maken, maar dat blijft toch het oppoetsen van de oppervlakte. Het explosiegevaar ligt niet op straat. Dat zit in de hoofden van mensen.'
In The Brave One van regisseur Neil Jordan speelt Foster Erica Bain. Een gelukkige vrouw is ze. Met een leuke baan bij de radio, een fijn appartement op Manhattan, en een verloofde die haar niets te wensen over- laat. Die idylle gaat op een avond in Central Park definitief aan flarden. In een tunneltje worden Erica en haar geliefde afgetuigd door een stel schoften - een misdaad die haar vriend niet overleeft, en die Erica doet veranderen in een bange, boze vrouw. Een vrouw die een pistool koopt, en besluit het recht in eigen hand te nemen.
Ongebruikelijk, erkent Foster, een vrouw die als een kille wreker uit schieten gaat. 'Het is statistisch een feit dat bij vrouwen geweld naar binnen slaat. Vrouwen doen zichzelf pijn. Of hun naaste omgeving. Ze drinken zichzelf dood. Plegen zelfmoord. Ze doden, zoals Medea, hun kinderen. Hun partner.
'Erica Bain maakt zich los van dat cliché. Ze gaat die grens over, treedt naar buiten en zegt: ik kan hiermee niet leven. Ik pik dit niet! Ik vermoord jou!'
The Brave One is een film die jarenlang op de plank lag in Hollywood. Eigenlijk zou Nicole Kidman de hoofdrol spelen, maar zij zag er in een laat stadium vanaf - de rol van een moordende vrouw was voor haar net iets te gevaarlijk terrein. Toen Foster het script las, verbond ze zich ook als producent aan de film.
Jodie Foster: 'Ik vond het idee een vrouwelijke killer te spelen meteen aantrekkelijk. Dit verhaal gaat over hoe om te gaan met angst, met het kwaad in jezelf. Over hoe het is die geheime gevoelens vrij te laten, en te handelen in strijd met wat je zelf rationeel verwerpelijk acht. Voor een actrice is het ongekend bevredigend in de kelders van het bewustzijn rond te kijken. Om op zoek te gaan naar een plek in jezelf die om allerlei begrijpelijke redenen zorgvuldig is toegedekt.'
Tijdens het korte gesprek in Berlijn liep Foster (48) op blote voeten door het hotel. Dat is de enige frivoliteit die ze zich permitteert. Wie Foster interviewt, stuit op een en al efficiëntie. De actrice, in de entertainmentindustrie actief sinds haar derde levensjaar, doseert de krachten zorgvuldig. Ze schudt de hand, formuleert heldere antwoorden, reageert direct wanneer ze een ondertoon bespeurt. Maar geen seconde biedt ze meer dan die professionele accuratesse - een persoonlijke noot of een terzijde is er niet bij.
Scène uit The Brave One.
Die zakelijkheid vormt een belangrijk onderdeel van haar imago. Foster is de actrice waarvan iedereen weet dat ze als kind al meerdere talen sprak. Zodra haar naam valt, valt ook het woord intellectueel. Studeerde magna cum laude af in Literatuurgeschiedenis aan Yale, weet alles van filosofie en politicologie, volgde nooit één acteerles - ze kan huilen op commando en vindt het onnodig daarvoor ook echt aan zielige dingen te denken.
Ook typisch Foster: als een van de weinige Hollywoodsterren slaagt ze erin haar privéleven buiten de bladen te houden; de roddelpers heeft nooit boven water gekregen wie de vader van haar zoon Charles is. Evenmin bestaat er kennis over haar liefdesleven.
De rollen die Foster selecteert, getuigen van een kritische houding ten aanzien van de maatschappij. Vrijwel al haar personages reflecteren op de verhouding tussen mannen en vrouwen. Ze was een verkrachte wraakgodin in The Accused (haar eerste Oscar, in 1988) of een buiten de beschaving opgegroeid wolfskind in Nell (weer een nominatie, 1994). Fosters tweede met een Oscar bekroonde rol - Clarice Starling in Silence of the Lambs (1991) - bleek meer overeenkomsten met Hannibal Lecter te vertonen dan dat ze van de kannibaal verschilde. Recenter, in Panic Room (2002) en Flightplan (2005), was Foster te zien als alleenstaande, knokkende moeder. In Inside Man (2005) dook ze op als een invloedrijke ritselaar in maatpak die namens een bankconsortium de CIA voor de voeten loopt - 'een rol waarvoor vanzelfsprekend een man werd gezocht, totdat ik me meldde en riep dat er in het nieuwe millennium ook vrouwen zijn met topbanen'.
Het is niet zo dat ze ernaar streeft om als een auteur een oeuvre met een eigen signatuur op te bouwen. Daarvoor is de filmindustrie, zegt ze, te grillig. Aan de andere kant: als ze haar werk zo even langsloopt, is er inderdaad die occupatie met wat typisch mannelijk dan wel vrouwelijk zou zijn. Lachend: 'Ik ben blijkbaar niet het ideale type voor een romantische komedie.'
In The Brave One wordt Fosters oeuvre voor een groot deel samengebald. De wraakfilm doet nadrukkelijk denken aan Taxi Driver (1976), waarin ze als 14-jarige een prostituee speelde. Beide films hebben New York als decor. De hoofdpersoon neemt in beide films het recht in eigen handen, en in beide scenario's kan de rondschietende wreker op de nodige sympathie rekenen.
Scène uit The Brave One
Jodie Foster: 'Destijds was de stad het decor van een op drift geraakte cultuur. Een plek waar geen grens meer bestond tussen goed en slecht. Sindsdien is er veel veranderd. The Brave One speelt op een moment dat veiligheid bovenaan de politieke agenda staat. Er is zoveel blauw op straat dat het bijna onwerkelijk aandoet. En de ironie is dat het onbehagen niet minder wordt. In New York heerst voortdurend de angst dat er iets verschrikkelijks kan gebeuren. Dat maakt de stad neurotisch.'
In Taxi Driver besluit taxichauffeur Travis Bickle als 'lone crazy gunman' het gespuis op straat te wreken dat de verslaafde Iris dwingt haar lichaam te verkopen. Dertig jaar later belichaamt Foster de vrouwelijke evenknie van Bickle. Haar Erica staat symbool voor de progressieve veertiger, die zijn idealen heeft zien sterven en de primitieveling in zichzelf met moeite achter het politiek-correcte masker weet te houden.
Jodie Foster: 'Het is een film die laat zien dat de grens tussen beschaafd en crimineel flinterdun is. Dat vind ik geen moreel dubieus standpunt. Eerder realistisch, zou ik zeggen. Het is beter te erkennen dat in elk mens een schurk huist dan om net te doen of het kwaad altijd van buiten komt. Van andere mensen. Van mensen die minder zouden zijn dan wij. Of primitiever. De meeste moorden worden nog altijd gepleegd door doodgewone mensen met keurige huizen en een leuke betrekking.'
Ook Fosters eigen leven is deels bepaald door een pistoolschot. De psychopaat John W. Hinckley jr. probeerde in 1981 de toenmalige president Ronald Reagan te vermoorden uit wat hij later noemde zijn 'liefde voor Jodie'. Daarover schreef ze een jaar later voor Esquire het artikel Why Me?, waarin ze de angst uitsprak dat de Hinckley-zaak haar de rest van haar leven zou achtervolgen.
Nu een vraag beantwoorden over die tijd acht ze niet opportuun. Te privé. Wel wil ze nog iets kwijt over wat haar werk voor haar betekent.
Scène uit The Brave One. Jodie Foster: 'Film heeft een enorme impact, doordat miljoenen mensen bereikt worden. Dat is een feit waar- mee ik altijd rekening houd. Ik hoop dat mensen na The Brave One iets meer begrijpen over het effect van geweld. Dat geweld niet zomaar is af te dekken. Als dat lukt, op zo'n grote schaal, dan vind ik dat een wonder. Dan stel ik tevreden vast dat dat mijn bijdrage aan de wereld is.'
26-11-2010 om 11:24
geschreven door Patje007
25-11-2010
Mark Wahlberg nu ook als komiek in 'The Other Guys.
De 39-jarige Mark Wahlberg heeft vele watertjes doorzwommen. De kleine crimineel uit Boston schopte het tot rapper Marky Mark, om zich vervolgens te verpoppen tot brutale actieheld (The Italian Job), stevige karakteracteur (The Departed) en verrassende producer (Entourage). Vanaf vandaag kan je ook kennismaken met een nog andere Wahlberg: de kluns in de politiekomedie The Other Guys.
Mochten jullie veel improviseren? Mark Wahlberg: «We hadden een zeer strikt percentage. Eens we aan de 23% zaten, mocht niemand nog praten of improviseren. Neen, serieus, in elke scène hebben we spontaan gekke dingen gedaan, maar we doen altijd wel een paar takes zoals het in het script staat. Eens we tevreden zijn over die klassieke takes, mag iedereen volledig uit de bol gaan.»
Was het een buitenkans om nu eens de sul te spelen in plaats van de held ? Mark Wahlberg: «Euh ik probeerde eigenlijk de held te spelen... (lacht) Ik heb altijd al komedie willen doen en voelde me zeer vereerd toen Will Ferrell en regisseur Adam MacKay me in deze rol zagen. Ze namen me uit eten en vroegen me op de man af of ik bij het team wilde komen. Het kon me eigenlijk niet schelen wat de film zou zijn, ik was zo blij als een kind dat ik met hen mocht meespelen. Ik smeekte om een komische rol, al is daar ook een zeker risico aan verbonden. Want als je zon komedie verknalt, krijg je geen tweede kans meer. Will en Adam zijn specialisten in het genre, dus in feite was dit voor mij een perfecte situatie.»
Mark Wahlberg en Will Ferrell
Uw personage van geïrriteerde en wanhopige cop is vrij geestig. Benaderde u die komische rol zoals u in het verleden andere rollen aanpakte? Mark Wahlberg: «Wat ik moest doen, stond eigenlijk allemaal wel in het script. Ik kwam naar de set en deed mijn ding. Maar achteraf gezien ben ik blij dat ik zo lang gewacht heb om een komische rol te spelen. Want ik denk dat ik veel te zelfbewust was om vanalles uit te proberen, en dan riskeer je om jezelf belachelijk te maken. Maar zoals ik al zei, was ik in goede handen. Elke dag was een feest.»
Hoe ziet u de toekomst. Naar verluidt zou u stoppen met acteren en u concentreren op het ouderschap en golf Mark Wahlberg: «Tja, mijn talent op het golfterrein is momenteel niet echt om over te pochen. En ik heb intussen vier kinderen en het leven wordt almaar duurder. Ik heb dus geen andere keuze dan te blijven werken. Och, ik amuseer me nog altijd met acteren. Ik ben enkel wat selectiever geworden.»
Hoe staat het met de muzikale Mark. Bestaat die nog? Mark Wahlberg: «Zeker niet. Die is gepensioneerd. De hele muziekindustrie is eigenlijk gebouwd op rotzooi en onzin. Ik werd het beu. Ik vind zelfs dat men rappers boven de 35 moet verbieden om nog te rappen, dat is de pensioen- gerechtigde leeftijd.»
