09-04-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

Chéri is de adaptatie van het gelijknamige boek van de franse auteur Colette. Dit romantisch drama speelt zich af in het Parijs van de jaren '20 en vertelt de passionele relatie tussen een rijke, jonge man (Chéri) en zijn beeldmooie oudere minnares (Michelle Pfeiffer). Wanneer Chéri na 6 jaar verplicht wordt de relatie stop te zetten, trekt hij zich terug in zijn fantasieën.
Omwille van de release van deze film kunnen jullie vanaf vandaag een deel van het interview lezen met Michelle Pfeiffer. Het vervolg kan u dan morgen en overmorgen lezen op uw favoriete filmblog.



Vijftig lentes zou je Michelle Pfeiffer niet geven. Zowel in levenden lijve als op het scherm heeft ze nog niets van haar uitstraling verloren. En dat toont ze ook nu weer met haar rol als courtisane in Chéri, de reünie met Dangerous Liaisons-regisseur Stephen Frears.

Michelle Pfeiffer speelde rollen in films met onder meer Al Pacino (Scarface), Jeff Bridges ( The Fabulous Baker Boys), Daniel Day-Lewis(The Age of Innocence) en Jack Nicholson (The Witches of Eastwick en Wolf).

Het is echter moeilijk om het níét over haar uiterlijk te hebben. Sinds haar carrièrepauze van vijf jaar om voor kind en gezin te zorgen speelt ze immers telkens opnieuw vrouwen voor wie leeftijd en schoonheid cruciaal zijn. Zowel in I Could Never Be Your Woman als in Stardust kroop ze in de huid van een dame die geobsedeerd is door het idee dat ze ouder wordt en aftakelt, in Hairspray in die van een voormalige schoonheidskoningin.

Ook Chéri, een prikkelende verfilming van de roman uit 1920 van de Franse schandaalschrijfster Colette, zit in dat vaarwater. Pfeiffer stapt met veel overtuiging in de rol van Lea de Lonval, een Parijse courtisane op leeftijd die weet dat de aantrekkingskracht waarmee ze haar brood verdient op zijn einde loopt. En dan begint ze een stomende affaire met een veel jongere man.

Chéri betekende voor Pfeiffer ook een blij weerzien met regisseur Stephen Frears en scenarist Christopher Hampton, met wie ze dik twintig jaar geleden Dangerous Liaisons maakte. Gespreksstof genoeg dus, maar het interview begint toch bij het geheim achter Pfeiffers slanke taille.

Michelle Pfeiffer: Dank je voor het compliment, maar de waarheid is banaal. Ook ik moet rekening houden met het spijtige feit dat je naarmate je ouder wordt steeds minder mag eten. Vreselijk is dat. Tegen dat ik zeventig ben, zal ik enkel nog lucht mogen eten. Ik weet nog dat mijn grootmoeder elke dag hetzelfde at: een half sneetje toast met wat beleg. En toch bleef ze zo'n sterke vrouw. Toen vroeg ik me af hoe ze kon overleven, nu weet ik wel beter.

Een mens moet eten, want anders wordt hij ongelukkig!
Pfeiffer: Dat is zo, en ik probeer er sowieso van te genieten. Maar ik kan het me niet permitteren om niet op te letten. Ik zou binnen de kortste keren in een vet varken veranderen. Maar ik ga nog steeds graag aan tafel zitten.

Hecht je veel belang aan je uiterlijk?
Pfeiffer: Ik moet wel, in deze business. Op zich zal ik niet ijdeler of zelfbewuster zijn dan iemand anders, maar ik moet rekening houden met professionele overwegingen. De mensen hebben een vertekend beeld van mij. Ze zien me enkel als ik aan een film werk of er publiciteit voor maak en dan ben ik fitter dan gewoonlijk. Dan let ik op mijn eten, probeer ik genoeg te slapen en breng ik veel tijd in de gym door. Als ik tussen twee projecten thuis bij mijn gezin ben, doe ik dat niet.

Hollywoodactrices klagen vaak dat de rollen schaars worden als je eenmaal de veertig voorbij bent. Spreekt 'Chéri' dat niet tegen? Pfeiffer: Neen, want het is een uitzonderlijke rol. Kansen als deze krijg je niet vaak. Maar dat geldt in mijn ogen voor alle personages in deze film. Rupert Friend, die de titelrol speelt, zal ook niet elke week scripts van dit niveau te lezen krijgen. Het klopt dat er tegenwoordig meer interessante vrouwenrollen zijn. De keerzijde van de medaille is echter dat er minder films gemaakt worden, waardoor die toename geneutraliseerd wordt.

Je hebt een carrièrepauze van vijf jaar genomen. Heb je overwogen om er helemaal mee te kappen?
Pfeiffer: Nooit. Daarvoor doe ik het te graag. (Lacht)

Je werkt niet zo vaak, wat natuurlijk wel het voordeel heeft dat je dan een grotere impact op de kijker hebt.
Pfeiffer: Is dat zo? Ik denk altijd dat het publiek me kotsbeu is. (Lacht) Ik was zo verrast om gisterenavond bij de première van Chéri al die mensen te zien roepen. In de tweede helft van de jaren 90 had ik het gevoel dat ik heel veel werkte, en waarschijnlijk komt mijn indruk daar nog vandaan.

Het valt me op hoe het thema van schoonheid en ouder worden in je huidige films steeds terugkeert. Is dat bewust?
Pfeiffer: Laten we zeggen dat ik het aangenaam zou vinden om eens iets anders te spelen. Aan de andere kant ben ik nooit naar bepaalde thema's op zoek en eerlijk gezegd kan het me ook niet schelen of ik in herhaling val, als het script maar de moeite loont. Ik denk ook niet dat je I Could Never Be Your Woman, Stardust en Chéri over dezelfde kam kunt scheren. Ze hebben elk hun eigen visie op het onderwerp. Als thema's terugkeren, is het vaak omdat ze sterk zijn en tot de verbeelding van het publiek spreken. Er zijn in het leven überhaupt, maar weinig echt originele onderwerpen.

Klopt het dat Darius Khondji, de cameraman van 'Chéri', weigerde om je in een minder vleiend licht te filmen?
Pfeiffer: Mijn God, wat Stephen Frears allemaal heeft moeten doen om Darius zo ver te krijgen dat hij de scènes aan het einde van de film wilde draaien, waarin ik voor de spiegel zit en je mijn rimpels ziet! Hij kon het niet over zijn hart krijgen. Hij werd bijna hysterisch. Je zag hem steeds bleker wegtrekken. 'Zo ver wil ik gaan en geen stap verder', siste hij uiteindelijk. ' That's it!' (Lacht)

Mooi compliment.
Pfeiffer: Absoluut. En heel lief.

Veel scènes spelen zich in bed af. Voel je je daar als vijftigjarige vrouw ongemakkelijker bij dan vroeger?
Pfeiffer: Ik zou niet zeggen dat ik er nerveus van word, maar ik ben toch opgelucht als ze voorbij zijn. (Lachje) Je voelt je nooit echt goed bij die scènes.

Het zijn wel veelzeggende scènes in de film.
Pfeiffer: Dat is zo, en je doet er zeker alles aan om ze zo goed mogelijk in beeld te brengen. Maar je wil niet langer halfnaakt in dat bed liggen dan nodig. Stephen was gelukkig ook zo vriendelijk om die scènes pas helemaal aan het eind van de draaiperiode te filmen, waardoor Rupert Friend en ik elkaar al beter kenden en we ons meer op ons gemak voelden.

Op je 31e kronkelde je in 'The Fabulous Baker Boys' op een piano. Zie je jezelf nog steeds zoiets doen?
Pfeiffer: Ik herinner me vooral hoe ik al mijn moed bij elkaar heb moeten rapen om op die piano te klimmen. Als je een script leest, sta je niet bij elk moment stil. Het was pas toen Steve Kloves, de regisseur, me eraan herinnerde dat we de volgende dag die scène zouden draaien dat ik me realiseerde dat ik op een piano zou moeten staan en zingen. Plots leek dat zo ongelooflijk onnozel. Ik heb Steve gesmeekt om iets anders te verzinnen. Ik was doodsbang dat ik mezelf belachelijk zou maken. Maar hij beloofde dat hij het niet zo ver zou laten komen. Michael Ballhaus was toen cameraman en hij heeft die scène naar een heel ander niveau getild. Ik ben er hem eeuwig dankbaar voor.

In 'I Could Never Be Your Woman' speelde je iemand die verliefd wordt op een veel jongere man, in 'Chéri' opnieuw.
Pfeiffer: De waarheid is dat ik intussen nog zo'n rol heb gespeeld. In Personal Effects heb ik net als in Chéri een relatie met de zoon van Kathy Bates. Dus ja, ik val in herhaling. (Lacht) Ik heb wel vernomen dat de film door financiële verwikkelingen waarschijnlijk recht op dvd zal vliegen.

Ben je erg teleurgesteld als een van jouw films enkel op dvd verschijnt?
Pfeiffer: Het is triest. Een film maken vergt zoveel energie en toewijding van zoveel mensen dat het altijd zonde is. Stel je voor dat je maanden of een jaar aan een boek schrijft en dan moet vaststellen dat het recht naar de afdankertjes verwezen wordt.

Het thema van oudere vrouwen en jongere mannen kwam op de Berlinale in zeker vijf films terug. Vind je het belangrijk?
Pfeiffer: Misschien wijst het erop dat het taboe bijna gebroken is. Je ziet het ook in het dagelijkse leven. Ik heb eigenlijk nooit begrepen waarom het een probleem hoeft te zijn. Het zou me niet verbazen als koppels met zo'n leeftijdsverschil evenveel kans maken als traditionele relaties. Waarom zou het dan een taboe moeten zijn?

Wat wist je van de wereld van de courtisanes waarin 'Chéri' zich afspeelt?
Pfeiffer: Niet veel, moet ik toegeven. Toen ik het script las, was ik echt verrast. Iedereen heeft die cliché-ideeën over dat wereldje van de dure gezelschapsdames. Wat ik zo geweldig vind aan Lea de Lonval, het personage dat Colette verzonnen heeft, is dat ze niets heeft om zich over te schamen. Het enige punt is de vraag wat je vindt van het idee dat een vrouw dus de keuze maakt om seks als koopwaar te gebruiken. Daar zal iedereen zijn eigen mening over hebben. Maar los daarvan is Lea een integer persoon, intelligent, ontwikkeld, gevoelig en medelevend. Zo'n personage had ik nog nooit gezien.

Het waren in elk geval vrijgevochten vrouwen.
Pfeiffer: Zeker als je er rekening mee houdt dat vrouwen op dat moment hoegenaamd geen macht hadden. Ze hadden geen inspraak in hun finan-ciële situatie, ze bezaten geen onroerend goed: noem maar op. Dat deden de courtisanes wel. Ze waren zeer geslepen zakenvrouwen. Maar iemand die voor anderen de weg effent, moet daar per definitie een prijs voor betalen. Dat heeft Colette trouwens zelf ervaren. Omdat ze haar tijd ver vooruit was, stootte ze vaak op onbegrip en afgunst. Er zit veel Colette in de figuur van Lea.

Heb je je in haar werk verdiept?
Pfeiffer: Ik heb vooral haar biografie gelezen en natuurlijk ook het boek Chéri. Colette heeft zelf ook een affaire gehad met een veel jongere man - haar stiefzoon, om precies te zijn. Ze was echt een schandaalfiguur, iemand die ervan hield om taboes met de voeten te treden. Ze heeft Chéri bijvoorbeeld tot een toneelstuk bewerkt waarin ze zelf naakt op de planken stond. Een slechte vrouw kon je haar niet noemen, al was de stiefzoon met wie ze een relatie had amper zestien. (Lacht)

Kan je Colette als schrijfster waarderen?
Pfeiffer: O ja, en vooral de manier waarop ze met zo weinig woorden zoveel vertelt. Als je Chéri voor het eerst leest, lijkt het mooi geschreven, maar lichtvoetig en niet bijzonder complex. Als je het boek echter beter bekijkt en herleest, merk je dat je net als bij een ui telkens nieuwe lagen kan blootleggen. Alles is enorm specifiek en dat is de schoonheid en kracht van haar werk. Ze kan in één zin overbrengen waar anderen een hele paragraaf of pagina voor nodig hebben.

Het vervolg van dit interview kan u morgen lezen.


Regie: Stephen Frears
Cast:   Michelle Pfeiffer, Kathy Bates, Rupert Friend
Genre: Drama
Duur:   100 minuten

08-04-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

Voor autofreaks en fans van Vin Diesel zijn het leuke tijden. Volgende week komt ‘Fast and Furious’, de vierde film in de adrenalinereeks rond wagengekke criminelen en flikken in de bioscoop en vanaf deze week kan je de eerste drie films in de serie op dvd herontdekken. Ook nieuw uit op dvd is ‘Babylon A.D.’, de actiefilm die Diesel maakte met Matthieu Kassovitz. Intussen werkt de acteur-zakenman volop verder aan ‘Hannibal, the Conqueror’.

Voor het gesprek met Vin Diesel, is het even lachen geblazen met zijn tegenspeler Paul Walker, een acteur die verzot is op alles wat een stuur en vier wielen heeft. Hij vindt de stoere rijstijl van Diesel hilarisch. Diesel is immers een geboren New Yorker en die weet alles van het openbaar vervoer en quasi niets van illegale races in Los Angeles.

Paul Walker zegt dat je een héél slechte chauffeur bent. En dat je met één arm rijdt, gewoon om je spieren te kunnen tonen.
Vin Diesel: (lichtjes geïrriteerd) Misschien wel. Laat me dit zeggen: ik ben een heel goede chauffeur, maar ik ben ook een druk bezet man. Je zal me geen tijd zien verdoen op een racebaan. Ik ben Dom Toretto uit ‘Fast and Furious’ niet, ik ben Vin Diesel. Ik ben een man die heel veel verplichtingen heeft en heb veel andere passies dan autoracen. Ik vind het cool dat Paul Walker zoveel tijd doorbrengt op het circuit en dat hij zo wild is van wagens - het helpt hem in het scheppen van zijn personage -,.maar ik werk dus anders.


Vin Diesel en Paul Walker

Hoe zit het met de plannen voor ‘Fast and Furious 5’? Want het einde van de nieuwe film wijst duidelijk naar nog een sequel.
Vin Diesel: (aarzelt) Als ik ja zeg, zou je dat dan geloven? Je weet dat ik idealistisch ben en dat ik niet zomaar toehap. Zo werkt het bij mij niet. Er moet iets betekenisvol zijn als ik me aan een vijfde film waag. De vraag is: kunnen we daar geraken? Kunnen we een betekenisvol verhaal creëren en het Robin Hood-thema verder verkennen dat in dit nieuwe hoofdstuk werd geïntroduceerd? Als dat lukt, ben ik zeker bereid om de reeks verder te zetten. Maar ik zou nooit meedoen omdat het vorige deel succesvol was. Dat werkt niet. Een nieuw deel moet integriteit hebben. Dus laten we voorlopig genieten van deze film voor we praten over een vijfde.

Je bent eigenlijk een businessman die acteert, regisseert, produceert en nog een eigen videogamebedrijf heeft. Hoeveel tijd nemen al die activiteiten in?
Vin Diesel: Die gamesbusiness is eigenlijk een zeer vermoeiende luxebezigheid. Het meeste van mijn tijd word ingenomen door film. Veel mensen spreken over hoe hard het is als je aan een film werkt. Maar ik werk net meer als ik niet aan het filmen ben. Als ik het personage kan vinden en er genoeg over kan mediteren, dan kan ik mezelf in dat karakter opsluiten. Dan is het werk gedaan. Weet je, er is iets therapeutisch aan acteren, want het is eigenlijk het enige moment dat ik mijn identiteit niet in vraag stel. Een zeer comfortabele plek om te vertoeven. Maar als ik geen personage speel, probeer ik het onmogelijke te doen. Zoals een videogamebedrijf runnen of ‘Hannibal, the Conqueror’ op het witte doek brengen.




Wat ‘Hannibal’ betreft: je schrijft mee aan het script, produceert, zal de hoofdrol spelen en bovendien de film regisseren…
Vin Diesel: Ik weet het. Een heel, heel zware en lastige taak. Om eerlijk te zijn, stel ik me ook de vraag of het allemaal niet te veel wordt. Maar eigenlijk moet ik die vraag aan jou stellen. Moet ik deze epische film zelf regisseren op de manier waarop ik het mij al vijf of zes jaar inbeeld? Of moet ik afstand nemen, me tevreden stellen met de voorbereidingen en een regisseur inhuren? Want een regisseur die meer vertrouwen geniet van de studio kan een groot budget krijgen. Wat zou jij doen?

Denk aan Kevin Costner. Zijn eerste film ‘Dances with Wolves’ heeft hij zelf geregisseerd. Iedereen noemde hem een zelfmoordenaar, maar hij maakte een grote hit. Ik denk dat je het moet proberen…
Vin Diesel: Je hebt gelijk. Verschillende mensen zeggen me: ‘Maak gewoon de film, je moet hem niet regisseren. Je kan hem produceren en dan heb je ook bereikt wat je wil.’ Maar ik wil niet gewoon een film maken. Ik wil echt een heel diepgaande cinema-ervaring maken.

Nu verwacht ik wel iets…
Vin Diesel: Beloofd. Het gaat iets moois worden.

03-04-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

Ook Hilde De Baerdemaeker is weer van de partij als Linda. Andere rollen worden gespeeld door Greg Timmermans, Marieke Dilles, Jappe Claes, Filip Peeters en Blerim Destani. Jan Verheyen neemt plaats in de regiestoel. De opnames van "Dossier K" starten op 25 mei en zullen plaatsvinden in de Pyreneeën, in de Condroz-streek en in Antwerpen. Op 9 december verschijnt de film in onze zalen.

02-04-2009 om 20:04 geschreven door Patje007

Paul Walker: snel & driftig

Een gesprek met Paul Walker, die samen met Vin Diesel schittert in het vierde deel van The Fast and the Furious. Walker was eerder te zien in het eerste en tweede deel van de reeks en in films zoals Into the Blue en Running Scared.

Waarom ben je teruggekeerd voor het vierde deel?
Paul Walker: Dat is een goede vraag! Ik moet eerlijk toegeven, dat ik na de eerste eigenlijk niet van plan was om terug te keren voor het tweede deel. Ik was toen acht jaar jonger en alles wat op m'n pad kwam vond ik te gek. Over het derde deel van de film was ik trouwens best wel teleurgesteld, maar ik denk dat ik hem wel had gedaan, als ze me gevraagd hadden!

Werd je niet gevraagd voor het derde deel?
Paul Walker: Nee, dat was erg raar. Maar iets in me zei: 'Ach, laat het maar varen!' En toen kwam de vraag of ik met Vin Diesel in het vierde deel wilde spelen. Vin kwam me zelfs persoonlijk vragen of we nog één keer cool konden zijn. Ik dacht, wat kan mij het verrekken! We springen weer in de auto en krijgen er nog voor betaald ook.

En...was het ook cool?
Paul Walker: Ja, het was echt cool. Vooral werken met regisseur Justin Lin was plezierig. Hij staat met beide benen op de grond en is zeer relaxed.

Hoe was het om weer samen te spelen met Vin Diesel?
Paul Walker: Voor mij was het net als toen we voor het eerst met elkaar werkten. Het voelde gewoon alsof we het werk oppakten, waar we acht jaar geleden waren gestopt.

Er wordt gezegd, dat je enorm veel van auto's afweet. Is dat zo?
Paul Walker: Laat ik het zo zeggen, als ik een auto voorbij zie rijden, kan ik je precies zeggen wat voor wagen het is. Ik weet de motorinhoud en allerlei details. Niet alleen van Amerikaanse auto's, ook van Europese en Aziatische merken. Geen idee hoe ik dat allemaal weet.


Heb je je rijvaardigheid nog bijgespijkerd voor Fast & Furious?
Paul Walker: Nee, niet echt. Ik racete altijd eigenlijk al, dus ik had de nodige rijervaring op zak.

Je racete al voor Fast & Furious?
Paul Walker: Ja! Daarom werd ik ook gevraagd in het eerste deel te spelen. Voor het eerste deel moest ik al in auto's scheuren in de film The Skulls van regisseur Rob Cohen. Een maand na de opnames van die film startte de productie van Cohens The Fast and the Furious.

Waarom is acteren altijd iets geweest wat je wilde doen?
Paul Walker: Ik hou van de vrijheid die je hebt als acteur. Je reist de hele wereld over, ontmoet coole mensen en je maakt ontzettend veel mee . Vooral het reizen spreekt me erg aan. Mijn favoriete bestemmingen zijn Centraal Amerika en Europa. Ierland en India zijn de eerstvolgende plaatsen waar ik graag heen wil!

01-04-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

29-03-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

25-03-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

De Vlaamse acteur Nand Buyl is vanmorgen om 8.30 uur overleden in het UZ Brussel. Hij werd 86 jaar oud. Dat meldt zijn echtgenote Chris Lomme. Nand Buyl was vorige week in het ziekenhuis opgenomen nadat hij een beroerte gekregen had.

Buyl is een van onze grootste acteurs én een pionier van de Vlaamse televisie. Hij was zestig jaar verbonden aan het Brusselse theaterhuis KVS, maar werd bij het grote publiek bekend met Schipper naast Mathilde ('55), waar hij Chris Lomme leerde kennen, en Axel Nort ('65).
Hij stond ook in Thuis, Ons geluk en Stille waters. Ondanks zijn hoge leeftijd blijft hij actief.
In 2005 was hij te zien in De Kavijaks, een jaar later speelde hij de hoofdrol in de film Vidange Perdue.




Jonge theatergezelschappen droeg hij een warm hart toe. Zo stond hij vorig jaar nog samen met zijn echtgenote Chris Lomme op de planken in Spoon river van Braakland/Zhebilding en maakte hij met Leporello in 2007 Fool for love. In die productie naar een tekst van Sam Shepard was hij deze dagen dus nog te zien.

24-03-2009 om 19:48 geschreven door Patje007

23-03-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

Robert De Niro speelt in de komedie 'What Just Happened?' de rol van filmproducer Ben, die tegenslag na tegenslag op zijn pad vindt. De film is gebaseerd op het boek 'What Just Happened?: Bitter Hollywood Tales From The Front Line', de autobiografie van Hollywood-producer Art Linson. Ook al is de film pas vanaf 28 maart 2009 in de Kinepolis-bioscopen te zien, in mei 2008 werd de film al vertoond als slotfilm op het Festival van Cannes. De Niro lichtte de film daar zelf toe.

Waarom doet u steeds meer komedies? U lijkt er tegenwoordig wel de voorkeur aan te geven?
Ik hou van films die een mix tussen komedie en drama zijn, zoals bijvoorbeeld deze film. Het verhaal is gebaseerd op de ervaringen van Art Linson, die hij op een grappige manier heeft opgeschreven. Vol ironie, maar zonder wrok. Barry Levinson (de regisseur, red.), ik en Art weten allemaal waar hij het over heeft, we kennen het uit de eerste hand.

U staat bekend als method acteur, doet u dat nog steeds?
Bij 'What Just Happened?' zat er zoveel ervaring in de rol ingebakken... Ik hield me vooral bezig met het ritme van het script; Art's timing is erg goed en scherp. Iemand als David Mamet heeft dat ook, en als acteur moet je precies dát ritme te pakken krijgen om je rol en je teksten goed te kunnen doen.

Hoe oefent u? Bekijkt u elke draaidag alle opnames die er die dag gemaakt zijn?
Sommige regisseurs willen vooraf oefenen, sommige niet. Ik houd er persoonlijk niet van om vooraf te oefenen want als je dat niet doet krijg je namelijk meer spontaniteit op de set.

U bent zelf ook producer, heeft u geprobeerd om elementen gebaseeerd op uw eigen ervaring in de rol te verwerken?
Er zijn een hoop producers die hun naam aan een film verbinden zonder dat ze er zelf zoveel aan doen. Dit is een producer die wél alles zelf doet en zo doen Art en ik het zelf ook altijd.

Was het raar voor u om een producer te spelen en tegelijk een producer te zijn voor diezelfde film?
Nee, ik kende het verhaal en het personage kwam echt tot stand als een wisselwerking tussen Art, Barry en mijzelf. Ik had er lol in, ik wist dat alles wat Art geschreven had op echte gebeurtenissen gebaseerd was. Daarom wilde ik het script eer aandoen door zijn ritme en stijl te pakken te krijgen, ook in mijn timing met de andere acteurs.

Art Linson, de schrijver en producent van deze film, zei naar aanleiding van deze film dat hij denkt dat er veel ongelukkige mensen rondlopen in Hollywood. Bent u ook zo iemand?
Nee, ik heb een goed leven, ik mag niet klagen. Maar ik herken het wel ja: het hangt van die ene acteur af of een film wel of niet doorgaat, dat soort dingen. Het regisseren van 'The Good Shepherd' was voor mij een belangrijke ervaring in dat opzicht. Daar heb ik veel geleerd wat in deze film terugkomt.

Wat heeft uw voorkeur, acteren, regisseren of produceren?
Dat zou ik echt niet weten, die vraag kan ik niet beantwoorden. Ik ben niet zo weg van het regisseursvak, maar ik mag het allemaal graag doen.

Hoe was het toen u voor het eerst in Cannes was? En wanneer was dat? Met Taxi Driver in 1976?
Nee, eerder al: voor Mean streets in 1974. Ik hou van Cannes, het is een mooi festival in een romantische omgeving. Maar ik zou hier graag wel eens voorzitter van de jury willen zijn!

En hoe is het om hier nu terug te zijn?
Het weer is niet meer zo goed als voorheen; we filmden hier vorig jaar in de stromende regen en nu regent het weer?!

Scorsese zei anderhalf jaar terug dat hij nog wat films met u wilde doen?
We hebben een project wat we aan het opzetten zijn, ik ben daar erg enthousiast over en ik ben vol ongeduld om daar mee te beginnen.

What just happened speelt vanaf 25 maart 2009 in de Kinepolis-bioscopen.

Regie:  Barry Levinson
Cast:   Robert De Niro, Bruce Willis, Stanley Tucci, John Turturro, Kristen Stewart, Catherine Keener, Sean Penn
Genre: Komedie
Duur:   103 minuten

21-03-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

19-03-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

Het is een tijdje stil geweest rond Clive Owen, maar met de complotthriller The International én de spionagekomedie Duplicity is Blighty's gevoeligste Hollywoodmacho weer helemaal terug. Een gesprek over de financiële crisis, Julia Roberts en de titelkansen van Liverpool F.C.

Over James Bond - een rol waarvoor hij lange tijd werd getipt - wil Clive Owen (44) het liever niet meer hebben. Maar dan moet de Britse acteur uit Closer, Inside man en Children of men vooral niet beginnen mee te spelen in spionagefilms waarin de geest van 007 steeds om de hoek lijkt te loeren.

In The International van Lola rennt-regisseur Tom Tykwer zet Owen een verbeten Interpolagent neer die samen met Naomi Watts wereldwijd een stel maffiose CEO's en bankiers achterna- zit. In Duplicity van Michael Clayton-maker en The Bourne trilogy-scenarist Tony Gilroy is hij dan weer een gewiekste bedrijfsspion die samen met Julia Roberts een sexy oplichtersduo vormt en van een multinational een geheime formule hoopt te ontfutselen.

Aan de oppervlakte lijken beide films nogal wat met elkaar gemeen te hebben - van de spionageplot in de wereld van de haute finance tot de chique en exotische locaties - maarzowel qua toon als qua look kunnen ze nauwelijks meer van elkaar verschillen. Zo is The International een strak uitgelijnde en kille dossierthriller met enkele gewelddadige uitbarstingen, waaronder een shootout in het Guggenheim Museum, terwijl in het zwierigere Duplicity vooral de psychologische powerplay en bijtende dialogen voor de nodige vonken zorgen.

'Interviews geven over twee totaal verschillende filmsis ook nieuw voor mij', grijnst Owen wanneer hij het hippe Londense Soho Hotel binnenstapt, zoals steeds strak in het pak met een nonchalant open hemdje. 'De crisis slaat blijkbaar ook in de filmbranche toe. Ik kreeg daarnet zelfs maar één klontje suiker bij mijn koffie.'

2009 wordt blijkbaar je spionagejaar.

Clive Owen: Weet je dat ik daar zelf nooit aan gedacht heb? Omdat het totaal verschillende films en personages zijn. De spion uit The International is koel en analytisch, een no-nonsense- type dat zijn tanden in een dossier zet. Mijn personage uit Duplicity is een zelfverzekerde mooiprater, een spion die zijn actie liever horizontaal in luxueuze hotelsuites beleeft. (Lacht) Wat beide films wél gemeen hebben, zijn een sterk script en een geweldige regisseur. En dat blijven mijn voornaamste parameters om een rol te kiezen.

'Duplicity' bevat veel meer humor dan 'The International', een kant die je niet vaak laat zien. Houd je meer van drama?

Owen: Neen. Ik houd van afwisseling. Alleen vind ik de meeste komedies te melig of te flauw. Topscripts als die van Closeer of Duplicity - waarin de humor volwassen, slim en bijtend tegelijk is - zijn ontzettend zeldzaam. Dat van Duplicity heb ik in één ruk uitgelezen. Zodra ik de laatste pagina omgeslagen had, heb ik mijn manager gebeld en gezegd: ' This is fucking fantastic. Doe alles wat Tony Gilroy je vraagt en zeg hem dat ik dit desnoods gratis doe.' Duplicity is geen komedie pur sang - het is een genremix met zowel spanning, als satire en romantiek en daar kies ik nog altijd het liefst voor. The International is evenmin een pure genrefilm. Hij bevat wel actie, maar knipoogt vooral naar de paranoïde complotthrillers uit de jaren 70, zoals Three days of the Condor en the Parallax View.

Dit is respectievelijk de vijfde en zesde keer dat je een soort van spion speelt. Niet bang voor typecasting?

Owen: Totaal niet. Spionnen zijn nu eenmaal populaire filmpersonages, net als flikken of cowboys. Ik denk ook niet dat ik daarom een bepaald persona heb. Ik probeer in elk geval zo vaak mogelijk te variëren. In King-Arthur ben ik een stoere Romeinse veldheer, in Children of Men een lafaard die zo snel mogelijk uit beeld wil verdwijnen, in Elizabeth: The Golden Age een koene ridder in maillot en in Sin City een cynische hoerenloper met leren jekker. En in mijn volgende project The boys are back in town, een kleine, Australische film van Shine-regisseur Scott Hicks, probeer ik als alleenstaande vader twee kleine kinderen op te voeden. Ik bedoel maar: een typische Clive Owenfilm bestaat niet. En die vrijheid koester ik. Vandaar dat ik altijd veel bewondering voor iemand als Johnny Depp heb gehad. Die kan van een ernstig literair drama moeiteloos naar een blockbuster over piraten overstappen, zonder dat het publiek daar problemen mee heeft. (Lacht) Andere topacteurs - hoe goed ze ook zijn - kunnen dat niet.

Zoals Daniel Craig?

Owen: (Lacht) Daar trap ik niet in. Daniel is een prima acteur en heeft intussen voldoende bewezen de meest diverse rollen aan te kunnen. Wat wel klopt, is dat de rol van James Bond je persona vormt. Kijk naar Timothy Dalton of Roger Moore. Die hadden het moeilijk om naast Bond nog een andere carrière uit te bouwen. Maar for the record: voor mij is Bond nooit een werkelijkheid noch een optie geweest. Laat dat duidelijk zijn. Het zijn journalisten en producenten die me telkens in dat spelletje hebben meegesleept.

Iets anders dan. In beide films mag je alweer de wereld rondreizen.

Owen: Great job, isn't is. The International hebben we in Berlijn, New York, Milaan en Istanboel gedraaid. Voor Duplicity zat ik in Rome, New York en de Bahama's. Meestal ging het om shoots van hooguit vier weken. Langer wil ik mijn gezin niet missen en als hun schoolagenda het toelaat, neem ik mijn dochters Hannah en Eve het liefst overal mee.

Kijken ze op naar hun vader?

Owen: Integendeel. Ze stellen vast dat hun vader meestal in een trailer woont, terwijl die van hun vriendjes een echt huis uit baksteen heeft. Ze zijn nog te klein om ten volle te beseffen wat ik doe, maar dat reizen vinden ze gelukkig erg leuk. Ik zou voor hen trouwens graag eens in een kinderfilm spelen, maar wacht nog steeds op een gepast script. Voor Closer vind ik ze nog net iets te jong. (Lacht)

Ben je een strenge vader, of laat je hen kijken naar wat ze willen?

Owen: In geen geval. Ze hebben - denk ik - zelfs nog maar drie of vier films van me gezien. Ik ben niet een van die types die geloven dat cinema zo'n diepe impact heeft dat het je gedrag beïnvloedt, maar ik vind wel dat alles zijn plaats en zijn tijd heeft. Als ze achttien zijn, mogen ze zien en zeggen wat ze willen, maar daarvoor is het strikt verboden om vriendjes te hebben of in mijn huis te vloeken. God dammit!

Je bent ook nog steeds niet van plan naar Hollywood te verhuizen?

Owen: Fuck no. Ik ben een Britse arbeidersjongen uit Coventry en een brave familieman bovendien. Ik heb niets met Hollywood, waar alles om geld en film draait en waar je door fans of paparazzi geen seconde met rust gelaten wordt. Dat wil je je vrouw en kinderen niet aandoen. Zelfs het weer ligt me niet. Laat me ginds een maand in de zon bakken en ik heb heimwee naar een heerlijk druilerige, typisch Britse klotedag. (Lacht) Dat je voor je carrière naar Hollywood moet verhuizen, is trouwens bullshit. Die van mij loopt prima, blijkbaar weten producers je dus ook in Londen te vinden.

Zoals voor 'Inside Man 2' en 'Sin City 2' blijkbaar.

Owen: Over die Sin City-sequel wordt al jaren gesproken, maar er is nog steeds niets concreets. Wat Inside Man 2 betreft: men is nog volop met het script bezig.

Is dat niet typerend voor de ideeën-crisis in Hollywood: een auteur als Spike Lee die een sequel draait van een heistmovie die al een halve re-make van 'Dog Day Afternoon' was?

Owen: Niet noodzakelijk. Tenminste als je dezelfde cast en crew bij elkaar kunt krijgen. Inside Man was een uitstekende film met een perfecte mix van smaken en personages. Plus: het was ook geen doodernstig drama, maar goed gemaakt entertainment. The French Connection 2 was anders ook niet slecht, meen ik me te herinneren.

In je nieuwe films mag je als brave familieman met niet onaardige dames als Naomi Watts en Julia Roberts flirten. Zorgt dat thuis nooit voor spanningen?

Owen: Neen. Want op een filmset zijn er minstens vijftig getuigen van mijn 'overspel'. Seksscènes zijn trouwens veeleer gênant dan opwindend, maar kom: we zijn professionals. We dig deep and we deliver. (Lacht). Naomi ken ik al jaren en is een schat om mee te werken. En Julia ken ik van Closer en is een zo mogelijk nog grotere schat. Toen ik voor Duplicity tekende, drong ik er bij regisseur Tony Gilroy zelfs meteen op aan om haar te casten, al was ze toen net zwanger. Voor één keer was ik blij dat het twee jaar heeft geduurd voor het budget rond was.

Het gaat er tussen jullie dus nooit zo bitsig toe als in 'Closer', waarin jullie voortdurend lopen te bekvechten?

Owen: Ik heb haar in het echte leven nog nooit een 'gore slet', 'vuile teef' of 'achterbakse hoer' genoemd, als je dat bedoelt. We hebben trouwens wat afgelachen met die dialogen, hoe ruw en emotioneel sommige scènes ook waren. Ik zou liegen als ik zeg dat Julia altijd even makkelijk en nooit veeleisend is, maar ze heeft gelukkig dezelfde soort humor, is supergetalenteerd en tilt mijn acteerprestatie telkens naar een hoger niveau. Bij haar lijkt alles spontaan en soepel te gaan, terwijl ik altijd moet wroeten en ploegen. Maar misschien passen we net daarom wel zo goed bij elkaar.

Owen: Vreemd, hé? Nochtans was er geen sprake van een krediet- of bankcrisis toen ik voor het eerst het script van The International las, dat trouwens al enkele jaren oud is. Het was alsof de filmvoor onze ogen werkelijkheid werd. Ofwel speelt dat in ons voordeel nu mensen gedwongen zijn om over aandelen, speculeren en verantwoord geldbeheer na te denken. Ofwel speelt het in ons nadeel aangezien ze er sowieso al mee geconfronteerd worden en ze in de bioscoop liever een ontspannende brok escapisme willen zien. Ik hoop op het eerste.

Zelf getroffen door de crisis?

Owen: Niet echt, neen. Ik ken niets van aandelen en heb er ook geen. Naar verluidt zijn mijn spaarcenten veilig. Ik heb wel enkele vrienden die al weken niets anders doen dan hun geld van hot naar her loodsen en inmiddels duizenden ponden verloren hebben.

Waarom heb je zelf geen aandelen?

Owen: Ten eerste omdat ik er niets van afweet en ten tweede omdat het me een heel bizar gegeven lijkt om geld te verdienen zonder daarvoor je mouwen op te stropen. Noem me gerust een ouderwetse arbeidersknul, maar logisch klinkt dat niet. Als je dan toch speculeert, moet je aanvaarden dat je ook geld kunt verliezen.

Je bent pas op je 40e door Hollywood ontdekt. Hebben roem en rijkdom je inutssen veranderd?

Owen: Ik denk en hoop van niet, al zou je dat beter aan mijn vrouw of vrienden vragen. Wat wel veranderd is, zijn mijn levensomstandigheden. Er is meer commerciële druk, ik word vaker herkend en de projecten waarin ik meespeel, zijn groter en duurder. Onvermijdelijk heeft dat een impact op je persoonlijkheid, al denk ik dat de schade in mijn geval best meevalt. Omdat ik al veertig was toen ik een 'ster' werd en dus eerst mijn stiel in alle rust heb kunnen leren. En omdat ik uit een bescheiden nest kom (Owens stiefvader was spoorwegbediende en zijn moeder huisvrouw; ) dat me altijd met beide benen op de grond heeft gehouden. Ik ben de vierde van vijf broers. Als je denkt dat ik thuis de vedette ben, then you're wrong as hell. (Lacht)

De slotvraag dan maar. Wat verkies je: een Oscar of de titel voor je favoriete voetbalploeg Liverpool F.C.?

Owen: Een Oscar. Want Liverpool wordt sowieso kampioen. (Lacht) Hoewel. De jongste weken begin ik toch zenuwachtig te worden. Manchester United ligt nog altijd enkele punten voor en zo goed als in het begin van het seizoen spelen we allang niet meer. Kom binnen enkele weken nog eens terug. Dan weet ik meer.

The International speelt vanaf 11 maart 2009 in de Kinepolis-bioscopen.


Regie: Tom Tykwer
Cast:   Clive Owen, Naomi Watts, Armin Mueller-Stahl, Ulrich Thomsen, Brian F. O'Byrne
Genre: Actie, Thriller
Duur:   118 minuten

17-03-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

Een gesprek met de legendarische producent Jerry Bruckheimer tijdens de montage van de hilarische nieuwe komedie CONFESSIONS OF A SHOPAHOLIC. Hij onthult hier het één en ander over de cast, de kostuums, het plot en het thema van de Walt Disney film waarin Isla Fisher de rol speelt van Becky Bloomwood, een charmante maar onverantwoordelijke jonge vrouw die het winkelen maar niet kan laten.
Ironisch genoeg krijgt deze shopaholic een baan bij een financiëel tijdschrift, waar Luke Brandon (Hugh Dancy) als eindredacteur werkt. In tegenstelling tot zijn verslaggeefster is hij een workaholic zonder enige interesse in winkelen. Ze lijken tegenpolen, maar naarmate het verhaal vordert blijken ze toch heel wat met elkaar gemeen te hebben. De film, onder de regie van P.J. Hogan, is gebaseerd op de populaire romans van Sophie Kinsella.

“Rebecca Bloomwood ontdekt alsmaar weer leuke dingen om te kopen,” aldus Jerry Bruckheimer, producent van Confessions of a shopaholic. “Ze draagt graag mooie kleren, dus iedere keer wanneer ze iets ziet, moet ze weer een manier weten te vinden om het te kopen. Maar helaas, haar financiën zijn een ramp en ze steekt zich enorm in de schulden – echt een puinhoop”. De regie van deze nieuwe komedie is in handen van P.J. Hogan (Muriel's wedding en My best friend's wedding) en het verhaal is gebaseerd op Sophie Kinsella’s bestseller-reeks waarvan er wereldwijd meer dan tien miljoen verkocht zijn.

“Haar verhalen,” vertelt Bruckheimer, “zijn onweerstaanbaar en vormen de basis voor deze vrolijke en geestige komedie“. Hij heeft ze met plezier gelezen en meldt dat Kinsella zelf razend enthousiast is over de film: “Ze is nauw betrokken geweest bij het maken van de film en staat er ook volledig achter.” “De film is een genot van het begin tot het eind,” volgens Kinsella, “grappig, kleurrijk en luchtig en ook lekker snel gemonteerd. Het gaat over winkelen en speelt zich af in New York, wat wil je nog meer?”

Isla Fisher

Het verhaal draait om de onverbeterlijke Rebecca Bloomwood: een mooie, warme en vrolijke meid, maar zonder enige zelfbeheersing wanneer het om winkelen gaat. Ondanks haar rampzalige financiën blijft ze haar creditcard maar trekken in exclusieve winkels zoals Barneys New York, Henri Bendel en Prada. De afrekening komt iedere keer weer als een enorme schok en dat is één van de redenen waarom we haar zo aantrekkelijk en sympathiek vinden.

Ironisch genoeg krijgt deze aan koopjes verslaafde jonge vrouw een baan als financiëel journaliste en voorziet ze haar lezers van wijze raad. ”Ze schrijft een column waarin ze mensen uitlegt hoe ze met hun geld moeten omgaan,” vertelt Bruckheimer, “en daarbij houdt ze haar eigen rampzalige financiën verborgen. Haar advies is precies het tegenovergestelde van wat ze zelf doet.” Hugh Dancy (King Arthur en The Jane Austen book club) speelt de rol van haar ambitieuze baas. Hij vormt een perfect contrast met Becky’s frivole en nogal chaotische charme.

De aantrekkingskracht tussen de twee hoofdpersonages is bijna voelbaar. ”Isla is een ontzettend talentvolle actrice en comédienne. Ik heb het idee dat ze op weg is een superster te worden; ze doet me denken aan een hedendaagse Lucille Ball,” aldus Jerry Bruckheimer, die een geweldige staat van dienst heeft wat betreft het casten van jonge acteurs (waaronder Keira Knightley, Tom Cruise, Clive Owen en Orlando Bloom).

Na rollen in twee van zijn films, Black Hawk Down en King Arthur was Bruckheimer ervan overtuigd dat Hugh Dancy perfect zou zijn als Luke Brandon, de financiële journalist die voor Becky valt, ondanks (of misschien juist dankzij) haar zwakke plek. “Isla heeft tegenwicht nodig,” legt hij uit, “omdat haar personage zo maf is. Dat vraagt om een aangever. Als ze allebei zo hilarisch waren zou het niet werken. En nu is de wisselwerking tussen Hugh en Isla prachtig”

De producent heeft heel wat kaskrakers op zijn naam heeft staan, waaronder de drie Pirates of the Carribean films, National treasure, Armageddon, Flashdance, Top Gun en Days of Thunder.
“Weet je, het is helemaal niet moeilijk om een toekomstige ster te vinden,” legt hij uit, zijn schouders ophalend. “Ik zie zoveel acteurs tijdens audities dat de talentvolle er met kop en schouders boven uitsteken. Waar het om gaat is hoe ze het filmscript interpreteren en juist dat weten over te brengen.”

De film ziet er fantastisch uit, en dat is onder meer te danken aan de briljante en befaamde kostuumontwerpster Patricia Field. Field was het creatieve brein achter de outfits voor Sex and the city(zowel de film als de TV-serie) en The Devil wears Prada. Ze heeft Confessions of a shopaholic weten te doordringen van haar unieke stijl, gevoel voor kleur en humor. Rebecca’s garderobe is een fantastische mix van couture, felgekleurde Japanse ‘Harajuku’ kleren, eigenzinnige vintage kledingstukken en accessoires en dat alles door Field gecombineerd in samenwerking met een hele reeks ontwerpers, van Todd Oldham tot Pucci, Gucci en Versace en van Prada tot Dolce & Gabbana. “Rebecca Bloomwood is zo gek van mode en zo hip dat we iemand moesten hebben met genoeg fantasie om zo’n stijl te creëren,” vertelt Bruckheimer. “Patricia Field is geweldig. Ze heeft een geheel eigen stijl en dat geeft de film iets heel unieks,” lacht hij.

Tim Ware, Hugh Dancy en Isla Fisher

Met hun gebreken, charme en humor zijn alle Shopaholic personages heel herkenbaar. Uiteraard is het onderwerp op zich fascinerend. “Het idee achter deze film is geweldig,” zegt Jerry Bruckheimer. “We hebben allemaal creditcards en kopen allemaal wel eens dingen die we ons niet kunnen permitteren”. Alhoewel, Bruckheimer verklapt dat hij persoonlijk het geld nooit zo laat rollen. ”Ik doe mijn best en ben altijd voorzichtig geweest.” Maar hij bekent dat hij een zwak heeft voor mooie horloges en pennen. ”Ik heb geen idee hoeveel ik er heb,” lacht hij.

De film komt uit nu de hele wereld met een recessie kampt en dat maakt het onderwerp eigenlijk nóg interessanter en relevanter. In één van de scènes gaat Rebecca naar een Shopaholics Anonymous bijeenkomst waarin iedereen om de beurt zijn of haar verslaving bekent. Kunnen we iets te leren van Rebecca’s spilzucht? Heeft de film, naast amusement en hilariteit, ook een moraal? “Ik denk het wel,” zegt Bruckheimer, “dit boek is vier of vijf jaar geleden geschreven en kijk eens wat we nu allemaal meemaken tijdens deze crisis. Het is heel toepasselijk, want Rebecca ondergaat een leerproces en ze krijgt haar verdiende loon”. Maar terwijl de producent erop wijst dat hij en zijn team geen “films met boodschappen, maar amusement” maken, vindt hij dat de manier waarop Rebecca met haar problemen omgaat een heel positieve boodschap uitdraagt: “De film spreekt jonge vrouwen aan en dat vind ik fantastisch. Je zult de bioscoop gegarandeerd in een goede bui verlaten. We proberen gewoon om de kijkers een paar uur lang te vermaken. Dit is een leuke romantische komedie voor een groot publiek. Vrouwen zullen ‘m uiteraard leuk vinden, maar hun mannen zullen het ook wel kunnen waarderen. De humor spreekt iedereen aan.”

16-03-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

12-03-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

Jason Statham (1972) is in de afgelopen tien jaar uitgegroeid tot één van de grootste actiesterren van het witte doek. En tegenwoordig kun je gewoonweg niet om “The Stath” heen: in de bioscopen trapte hij vorige maand nog wild om zich heen
in alweer het derde deel van ‘The Transporter’, terwijl in de eerste week van februari maar liefst twee recente actieknallers van deze Britse bikkel op dvd uitgekomen zijn: de thriller ‘The Bank Job’  en het race-spektakel ‘Death Race’ 

Ter gelegenheid van de dvd-release van ‘Death Race’ vertelt “Het Britse antwoord op Bruce Willis”, zoals Jason ook al genoemd wordt, uitvoerig over de opnames van deze bloederige maar adrenalinerijke actiefilm, die gebaseerd is op de cultfilm ‘Death Race 2000’ uit 1975.

Wat voor auto heb je zelf en krijg je vaak boetes voor te hard rijden?
Jason Statham: Ik ben weg van Duitse auto’s. Alle auto’s die ik heb zijn van Duitse makelij. Ik heb een Audi S8 en een Porsche GT2. De laatste paar jaar krijg ik nog maar weinig bekeuringen, maar toen ik nog een jochie was lag dat wel anders… Ik heb toen mijn lesje wel geleerd.

Wat vond je tof aan deze film? De auto’s en het racen?
Jason Statham: Ja, ik hou niet alleen van auto’s maar ook van films met veel auto’s: ‘Bullitt’ en ‘Mad Max’ bijvoorbeeld. Toen Pal W.S. Anderson mij de ontwerpen liet zien voor de auto’s die ze voor deze film hadden was ik zo onder de indruk dat ik meteen deze film wilde doen.

Waren er nog stunts die je graag zelf had willen doen?
Jason Statham: ja, meerdere van de grote botsingen in de film eigenlijk, maar dat mocht ik niet doen. Het is natuurlijk de absolute nachtmerrie van de filmstudio dat mij wat zou overkomen.

Toch heb je nog aardig wat zelf mogen rijden. Wat is de stoerste stunt die je kan doen?
Jason Statham: Ik kan 360 graden draaien met een auto: dan kom je aan met zo’n 140 kilometer per uur, en dan trek je de handrem op. Daardoor stop je en draai je horizontal. Zo gauw je 180 graden gedraaid bent gooi je het wiel om en blijf je gas geven in z’n twee.

We weten dus dat je weg bent van autoracen, maar waar ben je nog meer bezeten van?
Jason Statham: Snowboarden en duiken. Ik ben al wezen duiken op de Seychellen en op de Fiji-eilanden, van die tropische wateren zijn daar het best voor. En ik mediteer veel. Maar mijn stress loos ik in de sportschool.

Je bent weer fysiek in topvorm in ‘Death Race’. Had je een zwaar trainingsschema?
Jason Statham: Onze trainingsschema’s waren uitgestippeld door een oud-commando genaamd Logan Hood. Zes dagen per week stonden we om vijf uur ‘s ochtends op en gingen we eerst hardlopen. Daarna deden we drie kwartier tot een uur krachttraining. En daarna gingen we pas opnemen. Maar het is verrassend hoeveel energie je ervan krijgt als je eenmaal in het ritme zit!

Moest je ook nog een speciaal dieet volgen?
Jason Statham: Ja, veel proteïnen, groenten, fruit, noten, bessen, wat zuivel, geen koolhydraten, geen pasta, brrod, suikers of sappen. Daar werd ik knap ongelukkig van. Maar het hoort erbij, en je doet het niet voor niets. Dus het voelt wel goed om zo gefocust en toegewijd bezig te zijn.

Jij lijkt ook in het echte leven een stoere vent. Hoe zou men indruk op jou kunnen maken? Met een mooie auto lukt het niet want die heb je zelf ook.
Jason Statham: Ik hou van humor, als iemand mij een goed verhaal of een goede grap vertelt, dan zou dat wel indruk op mij maken.

Wat voor grappen haalden jij en je tegenspeelster Natalie Martinez met elkaar uit op de set?
Jason Statham: Oew, als ik je dat zou vertellen zou ik je moeten vermoorden, haha. Nee, we hebben het bij kletsen gehouden. Natalie is een toffe meid; ze ziet er graag mooi en verzorgd uit maar ze kan ook mee bier drinken met de kerels en dat mag ik altijd wel in een vrouw. En ze ziet er geweldig uit en heeft ook nog een dirty mind!

Hoe zou jij ‘Death Race’ beschrijven?
Jason Statham: Ian McShane, één van mijn tegenspelers in de film, omschreef het laatst nog het best: hij noemde het een soort Mad Max dodenrit in de toekomst… Met een scheldende Joan Allen!

Over Joan Allen gesproken, zij zegt trouwens dat je in de film een bikkel lijkt maar dat je eigenlijk een zachtaardige jongen bent. Klopt dat?
Jason Statham: Tja, daar moet ik het dan maar mee eens zijn.

Paul W.S. Anderson zei ook dat hij juist jou voor deze rol wilde omdat de meeste jongens in Hollywood alleen knappe koppen zijn maar dat jij als één van de weinigen lijkt op oude actiehelden als Steve McQueen of Charles Bronson. Vindt je het een bezwaar of juist een compliment om met hun vergeleken te worden?
Jason Statham: Het is meer dan een compliment om in één adem met zulke namen genoemd te worden. De meeste van mijn favoriete acteurs zijn oude filmsterren als Paul Newman, Clint Eastwood en Steve McQueen, die je net al noemde. Films als Paul Newman’s ‘Cool Hand Luke’ of ‘Butch Cassidy and the Sundance Kid’ kijk ik nog steeds regelmatig. Al vanaf dat ik kind was waren zulke films een inspiratiebron voor mij. Ik denk ook dat het allemaal acteurs zijn die zowel bij mannen als bij vrouwen populair zijn.

Weet je dat sommige van die oude acteurs destijds acteerlessen volgden om meisjes te leren kennen?
Jason Statham: Ik heb nooit de traditionele route van toneelschool gevolgd. Ik belandde in de filmbusiness; iemand zette mij in een kamer naast Guy Ritchie en die besloot mij een rol te geven in een film. Ik had geen brandend verlangen om acteur te worden ofzo, het ging per ongeluk. Het was een geval van op de juiste tijd op de juiste plaats zijn.

Maar nu heb je het gevoel dat jouw tijd gekomen is?
Jason Statham: Ik ben erg gelukkig dat ik in de filmindustrie mag werken. Ik heb lol in de films die ik maak, het zijn allemaal actiefilms en ik ben altijd al een actieveling geweest; ik doe al jaren aan oosterse gevechtssporten en ik ben ook 12 tot 15 jaar atleet geweest voor mijn land (in de nationale schoonspringploeg van Engeland, red.). Alle films die ik maak zijn op een bepaalde manier leuk, sommige meer dan andere. Ik heb zowel goede als slechte ervaringen gehad. Maar ‘Death Race’ was een goede.

Zijn er nog bepaalde regisseurs waar je graag mee zou werken?
Jason Statham: Jazeker, zoveel! Maar vooral Martin Scorsese en Michael Mann. Zij maken altijd interessante films . Om alleen al met hun samen te werken zou al een grote eer zijn.

Wil je ooit nog terugkeren naar Londen of wil je films blijven maken in Los Angeles?
Jason Statham: Ik zou graag naar huis gaan om daar films te maken. Ik heb ‘The Bank Job’ daar laatst gedaan en dat was erg tof, om weer een film in mijn eigen land op te nemen. Dat was de eerste sinds ‘Lock, Stock & Two Smoking Barrels’ en ‘Snatch’. Ik mag graag met Engels crews werken, daar hebben ze van die oude dubbeldekkerbussen waar de catering het eten in serveert enzo. Daarnaast mis ik mijn vrienden in Engeland ook. Hun gezelschap, en het eten dat ze altijd voor me klaar hadden staan.

08-03-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

De Britse acteur Ralph Fiennes heeft er een drukke periode opzitten. Naast zijn theaterwerk draaide hij achtereenvolgens de films ‘Bernard and Doris’, ‘In Bruges’, ‘The Hurt Locker’, ‘The Duchess’ en ‘The Reader’. Deze laatste adaptatie van het bekende boek van Bernhard Schlink loopt vanaf woensdag 4 maart 2009 in de zalen en kreeg een dikke week geleden nog veel aandacht door de Oscar voor Kate Winslet. Terwijl Winslet de antagonist vertolkt, is het echte hoofdpersonage Michael Berg, gespeeld door twee acteurs: de jonge Duitser David Kross én Ralph Fiennes.

‘The Reader’ vertelt het verhaal van een traumatische liefde. Na WO II wordt de 16-jarige Michael Berg in Berlijn smoor op de dertigjarige Hanna Schmitz (Kate Winslet). Jaren later ontdekt hij echter dat ze bewaakster was in een concentratiekamp. Parallel met deze verhaallijn komt de oudere Michael Berg (Fiennes dus) opnieuw in contact met Hanna. Maar kan hij haar begrijpen en vergeven?

Denkt u dat de film even controversieel is als het boek?
Ralph Fiennes: «Het boek is inderdaad controversieel, maar de filmmakers - en daar bedoel ik regisseur Stephen Daldry, scenarist David Hare, Kate Winslet en mezelf mee - waren het er van bij het begin over eens dat de film zeker geen sympathie voor Hanna mocht stimuleren. Het was altijd de bedoeling om vooral een debat op gang te brengen. Dat was trouwens ook het doel van schrijver Bernhard Schink. Ik denk dat hij het thema van het verhaal nog het duidelijkst heeft geformuleerd. Hij zei dat ‘The Reader’ in de eerste plaats handelt over hoeveel een mens kan begrijpen. Wanneer je alleen maar veroordeelt, kan je waarschijnlijk niets begrijpen. Maar wanneer je alleen maar begrijpt, veroordeel je waarschijnlijk te weinig. Het is tussen die twee polen dat het debat moet beginnen. Controverse was nooit een optie.»







Heeft u Bernhard Schlink gesproken?
Ralph Fiennes: «Ik heb hem één keer ontmoet. We hebben een beetje over de thematiek gepraat, maar we hadden niet veel tijd om er diep op in te gaan. Hij was heel enigmatisch op een intrigerende manier. Ik herinner me dat we een beleefdheidsbabbel hadden in een Italiaans restaurant. Ik zat me constant af te vragen of Bernhard Michael Berg was. Misschien wel. En hij dacht waarschijnlijk iets van: ‘Is dit de man die Michael Berg zal spelen? Gaat hij dat goed doen?’ (lacht) Ik denk dat we het vooral hadden over de rechtspraak in Duitsland. Wat me opviel, was dat hij heel spaarzaam is in zijn uitspraken. Hij kijkt, luistert veel en maakt weinig bewegingen. Een interessante man.»


Hoe voelt het om als Brit een Duitser te spelen?
Ralph Fiennes: «Neem Duitsland weg, en je kan dit verhaal overal plaatsen. Mensen zoals Amon Goeth (de nazi die Fiennes speelde in ‘Schindler’s List’, cc) en Hanna Schmitz bestaan overal ter wereld. Je vindt ze terug in Engeland, Amerika, Zuid-Amerika en andere landen. Ze zijn met elkaar verbonden door de historische WOII-arena, maar ze beperken zich niet tot Duitsland.»

U heeft onlangs veel succes geoogst op de planken met ‘Oedipus. Herkent u Oedipus ook in Michael Berg?
Ralph Fiennes: «Ik denk dat Oedipus universeel is. Ik denk dat we allemaal Oedipus zijn. We worden allemaal geconfronteerd met onze roots. Oedipus en Hamlet zijn personages die absoluut de waarheid willen weten. Vooral Oedipus gaat meedogenloos achter de waarheid aan. Michael is volgens mij iets meer Hamlet. Want Hamlet is voorzichtiger. Het duurt een hele tijd voor hij in actie schiet, want hij wordt geplaagd door onzekerheden. Oedipus is volgens mij wel meer een held dan Hamlet. Want Oedipus kent geen onzekerheden. Eens hij voor de waarheid gaat, wil en kan hij niet meer stoppen. Hamlet en Michael aarzelen een hele tijd.»





Hoe was het werken met David Kross die de jongere Michael speelde?
Ralph Fiennes: «Voor we begonnen met filmen bracht Stephen Daldry ons samen in een kamer. En hij moedigde David aan om mij te bestuderen. Ik geloof zelfs dat David mij meer moest bekijken dan ik hem. Stephen wilde vooral mijn maniërisme en bewegingen in de jonge Michael krijgen. Voor de rest was het hopen dat mijn vertolking en die van David bij elkaar zouden passen. Stephen Daldry moest uiteindelijk de twee versies van Michael Berg samenbrengen en beoordelen of ze geloofwaardig waren als één en dezelfde persoon. Ik denk dat hij daar mooi in geslaagd is.»

Heeft u eigenlijk een persoonlijke visie op acteren?
Ralph Fiennes: «Wel, ik denk dat nadenken en analyse niet altijd goed zijn. Ik ben meer voor openheid en instinct. Dat is mijn motor om goed te acteren. Ik had ooit een meningsverschil met iemand die acteren een intellectueel proces noemde. Daar was ik het totaal niet mee eens. Acteren ligt veel dichter bij sport. Je moet open staan voor het volgende moment. Ik ben geen sportman, maar ik heb genoeg sport gedaan om te weten dat je klaar moet staan om het maximum te geven met al de kwaliteiten die je hebt. Ik denk dat er een transparantie moet zijn bij acteren. Het binnenste moet naar buiten komen zodat je het innerlijke kan zien. Dat is het soort van acteren waar ik van hou. Een van de beste vertolkingen die ik dit jaar gezien heb, is die van Kristin Scott Thomas in ‘Il y a longtemps que je t’aime’. Werkelijk fenomenaal. Omdat haar acteren heel doorzichtig lijkt. Je ziet Kristin totaal niet acteren. Alles gebeurt binnenin. Maar dat sijpelt direct naar buiten.»


Regie: Stephen Daldry
Cast:   Kate Winslet, Ralph Fiennes, David Kross
Genre: Drama
Duur:  124 minuten

05-03-2009 om 20:14 geschreven door Patje007

De Amerikaanse acteur Leonardo DiCaprio zal de hoofdrol spelen in de sciencefictionfilm "Inception". De regie is in handen van "Dark Knight"-regisseur Christopher Nolan, meldt het vakblad Hollywood Reporter woensdag.

05-03-2009 om 19:52 geschreven door Patje007

04-03-2009 om 17:45 geschreven door Patje007

02-03-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

Renée Zellweger speelt in New in Town de ambitieuze Lucy Hill. Zij leeft een prachtleven in zonnig Miami. Ze heeft een topbaan, compleet met een lekker salaris om zichzelf regelmatig te trakteren op nieuwe schoenen, tassen of - waarom niet - een nieuwe auto. Dan krijgt ze de kans om haar carrière een forse duw te geven. Moet ze alleen even orde op zaken gaan stellen in een fabriek ergens in Minnesota. Wat dat betekent dringt pas tot haar door als ze op het ijskoude vliegveld arriveert.

In de film moet u verschrikkelijk weer doorstaan. Heeft u van deze ervaring nog iets opgestoken?
Renée Zellweger: Het was erg vermakelijk en leerzaam. Ik wist niet dat het zo koud kon worden. Dit was een geheel nieuwe ervaring voor mij. Wie had gedacht dat panty's - drie of vier paar tegelijk - zo belangrijk zouden zijn. Ik was elke ochtend zo blij, dat de kostuumafdeling een aantal op mijn bed had gelegd. Ik had het niet overleefd zonder deze essentiële kledingstukken.

Was het moeilijk om uw gezicht in de plooi te houden met comédienne Siobhan Fallon op de set?
Renée Zellweger: Ik kan je vertellen, dat wanneer zij op de set was, het soms onmogelijk was om ons te concentreren. Ze vertelde de ene na de andere grap. We hadden een geweldige tijd. Er is volgens mij geen dag voorbij gegaan, zonder dat we zo hard moesten lachen dat onze oogleden dichtgevroren waren van de tranen.

Een groot deel van de opnames vonden plaats in Selkirk, Canada. In de winter kan het daar uitgestorven zijn. Hoe was het om daar rond te lopen?
Renée Zellweger: Allereerst moest je vier dikke jassen aantrekken, voordat je naar buiten ging. (lacht) Daarna was het een zeer fijne plek om te zijn. Ik vond de ijssculpturen in het centrum prachtig. Ik vond het fantastisch om te zien, dat het maar een half uurtje duurde voordat de gevallen sneeuw bevroren raakte. Verder was de mentaliteit van de plaatselijke bevolking indrukwekkend. Hoewel het voor ons haast onmogelijk was om naar buiten te gaan en bijvoorbeeld auto te rijden, draaiden zij hun hand er niet voor om. Het maakte voor hen niet uit of je gezicht na twee seconden bevroren was.

U reist als actrice van hot naar her. U bent dan elke keer 'new in town'. Hoe ervaart u dat?
Renée Zellweger: Elke vier maanden ben ik inderdaad 'new in town'. Welke locatie ik ook afreis, het eerste wat ik doe wanneer ik aangekomen ben, is de stad verkennen. Ik wil weten wat de gebruiken en rituelen van de plaats zijn en probeer me zo goed mogelijk aan te passen. Op de set heerst er direct een soort van intimiteit. Iedereen heeft dezelfde reden als jij om hier te zijn. Het voelt alsof je terug bent op de middelbare school. Aan het einde van de rit, zijn we net een schoolklas. Ik blijf het vreemd vinden om de mensen na de opnames vaarwel te zeggen. Ik leef een eigenaardig en nomadisch bestaan. Ik ben altijd en in elk opzicht de nieuweling.

Uw personage in New in Town moet met haar stadse mentaliteit een fabriek op het platteland herstructureren. Momenteel verkeert de wereld in een financiële crisis. Wat zijn uw gedachten over deze situatie?
Renée Zellweger: Het verbaast me niets. Ik ben verslaafd aan nieuws. Eén van de leukste aspecten van mijn werk, is dat ik de gehele wereld afreis. Zo ontdek ik verschillende perspectieven van één nieuwsfeit. Ik vind het opwindend om op een berg in Roemenië het Nederlandse nieuws te bekijken. Dit soort crisissen zijn al eerder voorgekomen. Mijn vader was slachtoffer van vergelijkbare omstandigheden in de jaren tachtig. Ik denk dat mensen uit het platteland op dezelfde manier reageren op een vreemdeling die verandering met zich meebrengt als mensen uit de stad. Aangezien ik in een kleine gemeenschap opgegroeid ben, was dit niet nieuw voor me. Op de kou na dan...

Wat vindt u prettig aan het leven op het platteland?
Reneé Zellweger: Vertrouwdheid. Ik houd van de vertrouwdheid. Ik vind het mooi dat je werkelijk contact maakt met mensen uit de gemeenschap. Ik houd van het feit dat je iedereen kent. Van de plaatselijke bankier, tot de slager. Ik woon in een kleine stad in de oostkust (van de VS). Wanneer de postbode een pakketje bezorgt, plakt hij een briefje op de brievenbus met de tekst 'Niet vergeten, uw pakketje is bezorgd'. Ik vind dit erg fijn, want je krijgt het gevoel dat je ergens thuishoort. Dat gevoel mis ik wel eens, wanneer ik voor mijn werk op pad ben.


New in town speelt sinds 25/02/2009 in de Kinepolis-bioscopen.


Regie:   Jonas Elmer
Cast:    Renée Zellweger, Harry Connick Jr
Genre:  Komedie, Romantische film
Duur:    96 minuten

25-02-2009 om 19:48 geschreven door Patje007