19-03-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

Het is een tijdje stil geweest rond Clive Owen, maar met de complotthriller The International én de spionagekomedie Duplicity is Blighty's gevoeligste Hollywoodmacho weer helemaal terug. Een gesprek over de financiële crisis, Julia Roberts en de titelkansen van Liverpool F.C.

Over James Bond - een rol waarvoor hij lange tijd werd getipt - wil Clive Owen (44) het liever niet meer hebben. Maar dan moet de Britse acteur uit Closer, Inside man en Children of men vooral niet beginnen mee te spelen in spionagefilms waarin de geest van 007 steeds om de hoek lijkt te loeren.

In The International van Lola rennt-regisseur Tom Tykwer zet Owen een verbeten Interpolagent neer die samen met Naomi Watts wereldwijd een stel maffiose CEO's en bankiers achterna- zit. In Duplicity van Michael Clayton-maker en The Bourne trilogy-scenarist Tony Gilroy is hij dan weer een gewiekste bedrijfsspion die samen met Julia Roberts een sexy oplichtersduo vormt en van een multinational een geheime formule hoopt te ontfutselen.

Aan de oppervlakte lijken beide films nogal wat met elkaar gemeen te hebben - van de spionageplot in de wereld van de haute finance tot de chique en exotische locaties - maarzowel qua toon als qua look kunnen ze nauwelijks meer van elkaar verschillen. Zo is The International een strak uitgelijnde en kille dossierthriller met enkele gewelddadige uitbarstingen, waaronder een shootout in het Guggenheim Museum, terwijl in het zwierigere Duplicity vooral de psychologische powerplay en bijtende dialogen voor de nodige vonken zorgen.

'Interviews geven over twee totaal verschillende filmsis ook nieuw voor mij', grijnst Owen wanneer hij het hippe Londense Soho Hotel binnenstapt, zoals steeds strak in het pak met een nonchalant open hemdje. 'De crisis slaat blijkbaar ook in de filmbranche toe. Ik kreeg daarnet zelfs maar één klontje suiker bij mijn koffie.'

2009 wordt blijkbaar je spionagejaar.

Clive Owen: Weet je dat ik daar zelf nooit aan gedacht heb? Omdat het totaal verschillende films en personages zijn. De spion uit The International is koel en analytisch, een no-nonsense- type dat zijn tanden in een dossier zet. Mijn personage uit Duplicity is een zelfverzekerde mooiprater, een spion die zijn actie liever horizontaal in luxueuze hotelsuites beleeft. (Lacht) Wat beide films wél gemeen hebben, zijn een sterk script en een geweldige regisseur. En dat blijven mijn voornaamste parameters om een rol te kiezen.

'Duplicity' bevat veel meer humor dan 'The International', een kant die je niet vaak laat zien. Houd je meer van drama?

Owen: Neen. Ik houd van afwisseling. Alleen vind ik de meeste komedies te melig of te flauw. Topscripts als die van Closeer of Duplicity - waarin de humor volwassen, slim en bijtend tegelijk is - zijn ontzettend zeldzaam. Dat van Duplicity heb ik in één ruk uitgelezen. Zodra ik de laatste pagina omgeslagen had, heb ik mijn manager gebeld en gezegd: ' This is fucking fantastic. Doe alles wat Tony Gilroy je vraagt en zeg hem dat ik dit desnoods gratis doe.' Duplicity is geen komedie pur sang - het is een genremix met zowel spanning, als satire en romantiek en daar kies ik nog altijd het liefst voor. The International is evenmin een pure genrefilm. Hij bevat wel actie, maar knipoogt vooral naar de paranoïde complotthrillers uit de jaren 70, zoals Three days of the Condor en the Parallax View.

Dit is respectievelijk de vijfde en zesde keer dat je een soort van spion speelt. Niet bang voor typecasting?

Owen: Totaal niet. Spionnen zijn nu eenmaal populaire filmpersonages, net als flikken of cowboys. Ik denk ook niet dat ik daarom een bepaald persona heb. Ik probeer in elk geval zo vaak mogelijk te variëren. In King-Arthur ben ik een stoere Romeinse veldheer, in Children of Men een lafaard die zo snel mogelijk uit beeld wil verdwijnen, in Elizabeth: The Golden Age een koene ridder in maillot en in Sin City een cynische hoerenloper met leren jekker. En in mijn volgende project The boys are back in town, een kleine, Australische film van Shine-regisseur Scott Hicks, probeer ik als alleenstaande vader twee kleine kinderen op te voeden. Ik bedoel maar: een typische Clive Owenfilm bestaat niet. En die vrijheid koester ik. Vandaar dat ik altijd veel bewondering voor iemand als Johnny Depp heb gehad. Die kan van een ernstig literair drama moeiteloos naar een blockbuster over piraten overstappen, zonder dat het publiek daar problemen mee heeft. (Lacht) Andere topacteurs - hoe goed ze ook zijn - kunnen dat niet.

Zoals Daniel Craig?

Owen: (Lacht) Daar trap ik niet in. Daniel is een prima acteur en heeft intussen voldoende bewezen de meest diverse rollen aan te kunnen. Wat wel klopt, is dat de rol van James Bond je persona vormt. Kijk naar Timothy Dalton of Roger Moore. Die hadden het moeilijk om naast Bond nog een andere carrière uit te bouwen. Maar for the record: voor mij is Bond nooit een werkelijkheid noch een optie geweest. Laat dat duidelijk zijn. Het zijn journalisten en producenten die me telkens in dat spelletje hebben meegesleept.

Iets anders dan. In beide films mag je alweer de wereld rondreizen.

Owen: Great job, isn't is. The International hebben we in Berlijn, New York, Milaan en Istanboel gedraaid. Voor Duplicity zat ik in Rome, New York en de Bahama's. Meestal ging het om shoots van hooguit vier weken. Langer wil ik mijn gezin niet missen en als hun schoolagenda het toelaat, neem ik mijn dochters Hannah en Eve het liefst overal mee.

Kijken ze op naar hun vader?

Owen: Integendeel. Ze stellen vast dat hun vader meestal in een trailer woont, terwijl die van hun vriendjes een echt huis uit baksteen heeft. Ze zijn nog te klein om ten volle te beseffen wat ik doe, maar dat reizen vinden ze gelukkig erg leuk. Ik zou voor hen trouwens graag eens in een kinderfilm spelen, maar wacht nog steeds op een gepast script. Voor Closer vind ik ze nog net iets te jong. (Lacht)

Ben je een strenge vader, of laat je hen kijken naar wat ze willen?

Owen: In geen geval. Ze hebben - denk ik - zelfs nog maar drie of vier films van me gezien. Ik ben niet een van die types die geloven dat cinema zo'n diepe impact heeft dat het je gedrag beïnvloedt, maar ik vind wel dat alles zijn plaats en zijn tijd heeft. Als ze achttien zijn, mogen ze zien en zeggen wat ze willen, maar daarvoor is het strikt verboden om vriendjes te hebben of in mijn huis te vloeken. God dammit!

Je bent ook nog steeds niet van plan naar Hollywood te verhuizen?

Owen: Fuck no. Ik ben een Britse arbeidersjongen uit Coventry en een brave familieman bovendien. Ik heb niets met Hollywood, waar alles om geld en film draait en waar je door fans of paparazzi geen seconde met rust gelaten wordt. Dat wil je je vrouw en kinderen niet aandoen. Zelfs het weer ligt me niet. Laat me ginds een maand in de zon bakken en ik heb heimwee naar een heerlijk druilerige, typisch Britse klotedag. (Lacht) Dat je voor je carrière naar Hollywood moet verhuizen, is trouwens bullshit. Die van mij loopt prima, blijkbaar weten producers je dus ook in Londen te vinden.

Zoals voor 'Inside Man 2' en 'Sin City 2' blijkbaar.

Owen: Over die Sin City-sequel wordt al jaren gesproken, maar er is nog steeds niets concreets. Wat Inside Man 2 betreft: men is nog volop met het script bezig.

Is dat niet typerend voor de ideeën-crisis in Hollywood: een auteur als Spike Lee die een sequel draait van een heistmovie die al een halve re-make van 'Dog Day Afternoon' was?

Owen: Niet noodzakelijk. Tenminste als je dezelfde cast en crew bij elkaar kunt krijgen. Inside Man was een uitstekende film met een perfecte mix van smaken en personages. Plus: het was ook geen doodernstig drama, maar goed gemaakt entertainment. The French Connection 2 was anders ook niet slecht, meen ik me te herinneren.

In je nieuwe films mag je als brave familieman met niet onaardige dames als Naomi Watts en Julia Roberts flirten. Zorgt dat thuis nooit voor spanningen?

Owen: Neen. Want op een filmset zijn er minstens vijftig getuigen van mijn 'overspel'. Seksscènes zijn trouwens veeleer gênant dan opwindend, maar kom: we zijn professionals. We dig deep and we deliver. (Lacht). Naomi ken ik al jaren en is een schat om mee te werken. En Julia ken ik van Closer en is een zo mogelijk nog grotere schat. Toen ik voor Duplicity tekende, drong ik er bij regisseur Tony Gilroy zelfs meteen op aan om haar te casten, al was ze toen net zwanger. Voor één keer was ik blij dat het twee jaar heeft geduurd voor het budget rond was.

Het gaat er tussen jullie dus nooit zo bitsig toe als in 'Closer', waarin jullie voortdurend lopen te bekvechten?

Owen: Ik heb haar in het echte leven nog nooit een 'gore slet', 'vuile teef' of 'achterbakse hoer' genoemd, als je dat bedoelt. We hebben trouwens wat afgelachen met die dialogen, hoe ruw en emotioneel sommige scènes ook waren. Ik zou liegen als ik zeg dat Julia altijd even makkelijk en nooit veeleisend is, maar ze heeft gelukkig dezelfde soort humor, is supergetalenteerd en tilt mijn acteerprestatie telkens naar een hoger niveau. Bij haar lijkt alles spontaan en soepel te gaan, terwijl ik altijd moet wroeten en ploegen. Maar misschien passen we net daarom wel zo goed bij elkaar.

Owen: Vreemd, hé? Nochtans was er geen sprake van een krediet- of bankcrisis toen ik voor het eerst het script van The International las, dat trouwens al enkele jaren oud is. Het was alsof de filmvoor onze ogen werkelijkheid werd. Ofwel speelt dat in ons voordeel nu mensen gedwongen zijn om over aandelen, speculeren en verantwoord geldbeheer na te denken. Ofwel speelt het in ons nadeel aangezien ze er sowieso al mee geconfronteerd worden en ze in de bioscoop liever een ontspannende brok escapisme willen zien. Ik hoop op het eerste.

Zelf getroffen door de crisis?

Owen: Niet echt, neen. Ik ken niets van aandelen en heb er ook geen. Naar verluidt zijn mijn spaarcenten veilig. Ik heb wel enkele vrienden die al weken niets anders doen dan hun geld van hot naar her loodsen en inmiddels duizenden ponden verloren hebben.

Waarom heb je zelf geen aandelen?

Owen: Ten eerste omdat ik er niets van afweet en ten tweede omdat het me een heel bizar gegeven lijkt om geld te verdienen zonder daarvoor je mouwen op te stropen. Noem me gerust een ouderwetse arbeidersknul, maar logisch klinkt dat niet. Als je dan toch speculeert, moet je aanvaarden dat je ook geld kunt verliezen.

Je bent pas op je 40e door Hollywood ontdekt. Hebben roem en rijkdom je inutssen veranderd?

Owen: Ik denk en hoop van niet, al zou je dat beter aan mijn vrouw of vrienden vragen. Wat wel veranderd is, zijn mijn levensomstandigheden. Er is meer commerciële druk, ik word vaker herkend en de projecten waarin ik meespeel, zijn groter en duurder. Onvermijdelijk heeft dat een impact op je persoonlijkheid, al denk ik dat de schade in mijn geval best meevalt. Omdat ik al veertig was toen ik een 'ster' werd en dus eerst mijn stiel in alle rust heb kunnen leren. En omdat ik uit een bescheiden nest kom (Owens stiefvader was spoorwegbediende en zijn moeder huisvrouw; ) dat me altijd met beide benen op de grond heeft gehouden. Ik ben de vierde van vijf broers. Als je denkt dat ik thuis de vedette ben, then you're wrong as hell. (Lacht)

De slotvraag dan maar. Wat verkies je: een Oscar of de titel voor je favoriete voetbalploeg Liverpool F.C.?

Owen: Een Oscar. Want Liverpool wordt sowieso kampioen. (Lacht) Hoewel. De jongste weken begin ik toch zenuwachtig te worden. Manchester United ligt nog altijd enkele punten voor en zo goed als in het begin van het seizoen spelen we allang niet meer. Kom binnen enkele weken nog eens terug. Dan weet ik meer.

The International speelt vanaf 11 maart 2009 in de Kinepolis-bioscopen.


Regie: Tom Tykwer
Cast:   Clive Owen, Naomi Watts, Armin Mueller-Stahl, Ulrich Thomsen, Brian F. O'Byrne
Genre: Actie, Thriller
Duur:   118 minuten

17-03-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

Een gesprek met de legendarische producent Jerry Bruckheimer tijdens de montage van de hilarische nieuwe komedie CONFESSIONS OF A SHOPAHOLIC. Hij onthult hier het één en ander over de cast, de kostuums, het plot en het thema van de Walt Disney film waarin Isla Fisher de rol speelt van Becky Bloomwood, een charmante maar onverantwoordelijke jonge vrouw die het winkelen maar niet kan laten.
Ironisch genoeg krijgt deze shopaholic een baan bij een financiëel tijdschrift, waar Luke Brandon (Hugh Dancy) als eindredacteur werkt. In tegenstelling tot zijn verslaggeefster is hij een workaholic zonder enige interesse in winkelen. Ze lijken tegenpolen, maar naarmate het verhaal vordert blijken ze toch heel wat met elkaar gemeen te hebben. De film, onder de regie van P.J. Hogan, is gebaseerd op de populaire romans van Sophie Kinsella.

“Rebecca Bloomwood ontdekt alsmaar weer leuke dingen om te kopen,” aldus Jerry Bruckheimer, producent van Confessions of a shopaholic. “Ze draagt graag mooie kleren, dus iedere keer wanneer ze iets ziet, moet ze weer een manier weten te vinden om het te kopen. Maar helaas, haar financiën zijn een ramp en ze steekt zich enorm in de schulden – echt een puinhoop”. De regie van deze nieuwe komedie is in handen van P.J. Hogan (Muriel's wedding en My best friend's wedding) en het verhaal is gebaseerd op Sophie Kinsella’s bestseller-reeks waarvan er wereldwijd meer dan tien miljoen verkocht zijn.

“Haar verhalen,” vertelt Bruckheimer, “zijn onweerstaanbaar en vormen de basis voor deze vrolijke en geestige komedie“. Hij heeft ze met plezier gelezen en meldt dat Kinsella zelf razend enthousiast is over de film: “Ze is nauw betrokken geweest bij het maken van de film en staat er ook volledig achter.” “De film is een genot van het begin tot het eind,” volgens Kinsella, “grappig, kleurrijk en luchtig en ook lekker snel gemonteerd. Het gaat over winkelen en speelt zich af in New York, wat wil je nog meer?”

Isla Fisher

Het verhaal draait om de onverbeterlijke Rebecca Bloomwood: een mooie, warme en vrolijke meid, maar zonder enige zelfbeheersing wanneer het om winkelen gaat. Ondanks haar rampzalige financiën blijft ze haar creditcard maar trekken in exclusieve winkels zoals Barneys New York, Henri Bendel en Prada. De afrekening komt iedere keer weer als een enorme schok en dat is één van de redenen waarom we haar zo aantrekkelijk en sympathiek vinden.

Ironisch genoeg krijgt deze aan koopjes verslaafde jonge vrouw een baan als financiëel journaliste en voorziet ze haar lezers van wijze raad. ”Ze schrijft een column waarin ze mensen uitlegt hoe ze met hun geld moeten omgaan,” vertelt Bruckheimer, “en daarbij houdt ze haar eigen rampzalige financiën verborgen. Haar advies is precies het tegenovergestelde van wat ze zelf doet.” Hugh Dancy (King Arthur en The Jane Austen book club) speelt de rol van haar ambitieuze baas. Hij vormt een perfect contrast met Becky’s frivole en nogal chaotische charme.

De aantrekkingskracht tussen de twee hoofdpersonages is bijna voelbaar. ”Isla is een ontzettend talentvolle actrice en comédienne. Ik heb het idee dat ze op weg is een superster te worden; ze doet me denken aan een hedendaagse Lucille Ball,” aldus Jerry Bruckheimer, die een geweldige staat van dienst heeft wat betreft het casten van jonge acteurs (waaronder Keira Knightley, Tom Cruise, Clive Owen en Orlando Bloom).

Na rollen in twee van zijn films, Black Hawk Down en King Arthur was Bruckheimer ervan overtuigd dat Hugh Dancy perfect zou zijn als Luke Brandon, de financiële journalist die voor Becky valt, ondanks (of misschien juist dankzij) haar zwakke plek. “Isla heeft tegenwicht nodig,” legt hij uit, “omdat haar personage zo maf is. Dat vraagt om een aangever. Als ze allebei zo hilarisch waren zou het niet werken. En nu is de wisselwerking tussen Hugh en Isla prachtig”

De producent heeft heel wat kaskrakers op zijn naam heeft staan, waaronder de drie Pirates of the Carribean films, National treasure, Armageddon, Flashdance, Top Gun en Days of Thunder.
“Weet je, het is helemaal niet moeilijk om een toekomstige ster te vinden,” legt hij uit, zijn schouders ophalend. “Ik zie zoveel acteurs tijdens audities dat de talentvolle er met kop en schouders boven uitsteken. Waar het om gaat is hoe ze het filmscript interpreteren en juist dat weten over te brengen.”

De film ziet er fantastisch uit, en dat is onder meer te danken aan de briljante en befaamde kostuumontwerpster Patricia Field. Field was het creatieve brein achter de outfits voor Sex and the city(zowel de film als de TV-serie) en The Devil wears Prada. Ze heeft Confessions of a shopaholic weten te doordringen van haar unieke stijl, gevoel voor kleur en humor. Rebecca’s garderobe is een fantastische mix van couture, felgekleurde Japanse ‘Harajuku’ kleren, eigenzinnige vintage kledingstukken en accessoires en dat alles door Field gecombineerd in samenwerking met een hele reeks ontwerpers, van Todd Oldham tot Pucci, Gucci en Versace en van Prada tot Dolce & Gabbana. “Rebecca Bloomwood is zo gek van mode en zo hip dat we iemand moesten hebben met genoeg fantasie om zo’n stijl te creëren,” vertelt Bruckheimer. “Patricia Field is geweldig. Ze heeft een geheel eigen stijl en dat geeft de film iets heel unieks,” lacht hij.

Tim Ware, Hugh Dancy en Isla Fisher

Met hun gebreken, charme en humor zijn alle Shopaholic personages heel herkenbaar. Uiteraard is het onderwerp op zich fascinerend. “Het idee achter deze film is geweldig,” zegt Jerry Bruckheimer. “We hebben allemaal creditcards en kopen allemaal wel eens dingen die we ons niet kunnen permitteren”. Alhoewel, Bruckheimer verklapt dat hij persoonlijk het geld nooit zo laat rollen. ”Ik doe mijn best en ben altijd voorzichtig geweest.” Maar hij bekent dat hij een zwak heeft voor mooie horloges en pennen. ”Ik heb geen idee hoeveel ik er heb,” lacht hij.

De film komt uit nu de hele wereld met een recessie kampt en dat maakt het onderwerp eigenlijk nóg interessanter en relevanter. In één van de scènes gaat Rebecca naar een Shopaholics Anonymous bijeenkomst waarin iedereen om de beurt zijn of haar verslaving bekent. Kunnen we iets te leren van Rebecca’s spilzucht? Heeft de film, naast amusement en hilariteit, ook een moraal? “Ik denk het wel,” zegt Bruckheimer, “dit boek is vier of vijf jaar geleden geschreven en kijk eens wat we nu allemaal meemaken tijdens deze crisis. Het is heel toepasselijk, want Rebecca ondergaat een leerproces en ze krijgt haar verdiende loon”. Maar terwijl de producent erop wijst dat hij en zijn team geen “films met boodschappen, maar amusement” maken, vindt hij dat de manier waarop Rebecca met haar problemen omgaat een heel positieve boodschap uitdraagt: “De film spreekt jonge vrouwen aan en dat vind ik fantastisch. Je zult de bioscoop gegarandeerd in een goede bui verlaten. We proberen gewoon om de kijkers een paar uur lang te vermaken. Dit is een leuke romantische komedie voor een groot publiek. Vrouwen zullen ‘m uiteraard leuk vinden, maar hun mannen zullen het ook wel kunnen waarderen. De humor spreekt iedereen aan.”

16-03-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

12-03-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

Jason Statham (1972) is in de afgelopen tien jaar uitgegroeid tot één van de grootste actiesterren van het witte doek. En tegenwoordig kun je gewoonweg niet om “The Stath” heen: in de bioscopen trapte hij vorige maand nog wild om zich heen
in alweer het derde deel van ‘The Transporter’, terwijl in de eerste week van februari maar liefst twee recente actieknallers van deze Britse bikkel op dvd uitgekomen zijn: de thriller ‘The Bank Job’  en het race-spektakel ‘Death Race’ 

Ter gelegenheid van de dvd-release van ‘Death Race’ vertelt “Het Britse antwoord op Bruce Willis”, zoals Jason ook al genoemd wordt, uitvoerig over de opnames van deze bloederige maar adrenalinerijke actiefilm, die gebaseerd is op de cultfilm ‘Death Race 2000’ uit 1975.

Wat voor auto heb je zelf en krijg je vaak boetes voor te hard rijden?
Jason Statham: Ik ben weg van Duitse auto’s. Alle auto’s die ik heb zijn van Duitse makelij. Ik heb een Audi S8 en een Porsche GT2. De laatste paar jaar krijg ik nog maar weinig bekeuringen, maar toen ik nog een jochie was lag dat wel anders… Ik heb toen mijn lesje wel geleerd.

Wat vond je tof aan deze film? De auto’s en het racen?
Jason Statham: Ja, ik hou niet alleen van auto’s maar ook van films met veel auto’s: ‘Bullitt’ en ‘Mad Max’ bijvoorbeeld. Toen Pal W.S. Anderson mij de ontwerpen liet zien voor de auto’s die ze voor deze film hadden was ik zo onder de indruk dat ik meteen deze film wilde doen.

Waren er nog stunts die je graag zelf had willen doen?
Jason Statham: ja, meerdere van de grote botsingen in de film eigenlijk, maar dat mocht ik niet doen. Het is natuurlijk de absolute nachtmerrie van de filmstudio dat mij wat zou overkomen.

Toch heb je nog aardig wat zelf mogen rijden. Wat is de stoerste stunt die je kan doen?
Jason Statham: Ik kan 360 graden draaien met een auto: dan kom je aan met zo’n 140 kilometer per uur, en dan trek je de handrem op. Daardoor stop je en draai je horizontal. Zo gauw je 180 graden gedraaid bent gooi je het wiel om en blijf je gas geven in z’n twee.

We weten dus dat je weg bent van autoracen, maar waar ben je nog meer bezeten van?
Jason Statham: Snowboarden en duiken. Ik ben al wezen duiken op de Seychellen en op de Fiji-eilanden, van die tropische wateren zijn daar het best voor. En ik mediteer veel. Maar mijn stress loos ik in de sportschool.

Je bent weer fysiek in topvorm in ‘Death Race’. Had je een zwaar trainingsschema?
Jason Statham: Onze trainingsschema’s waren uitgestippeld door een oud-commando genaamd Logan Hood. Zes dagen per week stonden we om vijf uur ‘s ochtends op en gingen we eerst hardlopen. Daarna deden we drie kwartier tot een uur krachttraining. En daarna gingen we pas opnemen. Maar het is verrassend hoeveel energie je ervan krijgt als je eenmaal in het ritme zit!

Moest je ook nog een speciaal dieet volgen?
Jason Statham: Ja, veel proteïnen, groenten, fruit, noten, bessen, wat zuivel, geen koolhydraten, geen pasta, brrod, suikers of sappen. Daar werd ik knap ongelukkig van. Maar het hoort erbij, en je doet het niet voor niets. Dus het voelt wel goed om zo gefocust en toegewijd bezig te zijn.

Jij lijkt ook in het echte leven een stoere vent. Hoe zou men indruk op jou kunnen maken? Met een mooie auto lukt het niet want die heb je zelf ook.
Jason Statham: Ik hou van humor, als iemand mij een goed verhaal of een goede grap vertelt, dan zou dat wel indruk op mij maken.

Wat voor grappen haalden jij en je tegenspeelster Natalie Martinez met elkaar uit op de set?
Jason Statham: Oew, als ik je dat zou vertellen zou ik je moeten vermoorden, haha. Nee, we hebben het bij kletsen gehouden. Natalie is een toffe meid; ze ziet er graag mooi en verzorgd uit maar ze kan ook mee bier drinken met de kerels en dat mag ik altijd wel in een vrouw. En ze ziet er geweldig uit en heeft ook nog een dirty mind!

Hoe zou jij ‘Death Race’ beschrijven?
Jason Statham: Ian McShane, één van mijn tegenspelers in de film, omschreef het laatst nog het best: hij noemde het een soort Mad Max dodenrit in de toekomst… Met een scheldende Joan Allen!

Over Joan Allen gesproken, zij zegt trouwens dat je in de film een bikkel lijkt maar dat je eigenlijk een zachtaardige jongen bent. Klopt dat?
Jason Statham: Tja, daar moet ik het dan maar mee eens zijn.

Paul W.S. Anderson zei ook dat hij juist jou voor deze rol wilde omdat de meeste jongens in Hollywood alleen knappe koppen zijn maar dat jij als één van de weinigen lijkt op oude actiehelden als Steve McQueen of Charles Bronson. Vindt je het een bezwaar of juist een compliment om met hun vergeleken te worden?
Jason Statham: Het is meer dan een compliment om in één adem met zulke namen genoemd te worden. De meeste van mijn favoriete acteurs zijn oude filmsterren als Paul Newman, Clint Eastwood en Steve McQueen, die je net al noemde. Films als Paul Newman’s ‘Cool Hand Luke’ of ‘Butch Cassidy and the Sundance Kid’ kijk ik nog steeds regelmatig. Al vanaf dat ik kind was waren zulke films een inspiratiebron voor mij. Ik denk ook dat het allemaal acteurs zijn die zowel bij mannen als bij vrouwen populair zijn.

Weet je dat sommige van die oude acteurs destijds acteerlessen volgden om meisjes te leren kennen?
Jason Statham: Ik heb nooit de traditionele route van toneelschool gevolgd. Ik belandde in de filmbusiness; iemand zette mij in een kamer naast Guy Ritchie en die besloot mij een rol te geven in een film. Ik had geen brandend verlangen om acteur te worden ofzo, het ging per ongeluk. Het was een geval van op de juiste tijd op de juiste plaats zijn.

Maar nu heb je het gevoel dat jouw tijd gekomen is?
Jason Statham: Ik ben erg gelukkig dat ik in de filmindustrie mag werken. Ik heb lol in de films die ik maak, het zijn allemaal actiefilms en ik ben altijd al een actieveling geweest; ik doe al jaren aan oosterse gevechtssporten en ik ben ook 12 tot 15 jaar atleet geweest voor mijn land (in de nationale schoonspringploeg van Engeland, red.). Alle films die ik maak zijn op een bepaalde manier leuk, sommige meer dan andere. Ik heb zowel goede als slechte ervaringen gehad. Maar ‘Death Race’ was een goede.

Zijn er nog bepaalde regisseurs waar je graag mee zou werken?
Jason Statham: Jazeker, zoveel! Maar vooral Martin Scorsese en Michael Mann. Zij maken altijd interessante films . Om alleen al met hun samen te werken zou al een grote eer zijn.

Wil je ooit nog terugkeren naar Londen of wil je films blijven maken in Los Angeles?
Jason Statham: Ik zou graag naar huis gaan om daar films te maken. Ik heb ‘The Bank Job’ daar laatst gedaan en dat was erg tof, om weer een film in mijn eigen land op te nemen. Dat was de eerste sinds ‘Lock, Stock & Two Smoking Barrels’ en ‘Snatch’. Ik mag graag met Engels crews werken, daar hebben ze van die oude dubbeldekkerbussen waar de catering het eten in serveert enzo. Daarnaast mis ik mijn vrienden in Engeland ook. Hun gezelschap, en het eten dat ze altijd voor me klaar hadden staan.

08-03-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

De Britse acteur Ralph Fiennes heeft er een drukke periode opzitten. Naast zijn theaterwerk draaide hij achtereenvolgens de films ‘Bernard and Doris’, ‘In Bruges’, ‘The Hurt Locker’, ‘The Duchess’ en ‘The Reader’. Deze laatste adaptatie van het bekende boek van Bernhard Schlink loopt vanaf woensdag 4 maart 2009 in de zalen en kreeg een dikke week geleden nog veel aandacht door de Oscar voor Kate Winslet. Terwijl Winslet de antagonist vertolkt, is het echte hoofdpersonage Michael Berg, gespeeld door twee acteurs: de jonge Duitser David Kross én Ralph Fiennes.

‘The Reader’ vertelt het verhaal van een traumatische liefde. Na WO II wordt de 16-jarige Michael Berg in Berlijn smoor op de dertigjarige Hanna Schmitz (Kate Winslet). Jaren later ontdekt hij echter dat ze bewaakster was in een concentratiekamp. Parallel met deze verhaallijn komt de oudere Michael Berg (Fiennes dus) opnieuw in contact met Hanna. Maar kan hij haar begrijpen en vergeven?

Denkt u dat de film even controversieel is als het boek?
Ralph Fiennes: «Het boek is inderdaad controversieel, maar de filmmakers - en daar bedoel ik regisseur Stephen Daldry, scenarist David Hare, Kate Winslet en mezelf mee - waren het er van bij het begin over eens dat de film zeker geen sympathie voor Hanna mocht stimuleren. Het was altijd de bedoeling om vooral een debat op gang te brengen. Dat was trouwens ook het doel van schrijver Bernhard Schink. Ik denk dat hij het thema van het verhaal nog het duidelijkst heeft geformuleerd. Hij zei dat ‘The Reader’ in de eerste plaats handelt over hoeveel een mens kan begrijpen. Wanneer je alleen maar veroordeelt, kan je waarschijnlijk niets begrijpen. Maar wanneer je alleen maar begrijpt, veroordeel je waarschijnlijk te weinig. Het is tussen die twee polen dat het debat moet beginnen. Controverse was nooit een optie.»







Heeft u Bernhard Schlink gesproken?
Ralph Fiennes: «Ik heb hem één keer ontmoet. We hebben een beetje over de thematiek gepraat, maar we hadden niet veel tijd om er diep op in te gaan. Hij was heel enigmatisch op een intrigerende manier. Ik herinner me dat we een beleefdheidsbabbel hadden in een Italiaans restaurant. Ik zat me constant af te vragen of Bernhard Michael Berg was. Misschien wel. En hij dacht waarschijnlijk iets van: ‘Is dit de man die Michael Berg zal spelen? Gaat hij dat goed doen?’ (lacht) Ik denk dat we het vooral hadden over de rechtspraak in Duitsland. Wat me opviel, was dat hij heel spaarzaam is in zijn uitspraken. Hij kijkt, luistert veel en maakt weinig bewegingen. Een interessante man.»


Hoe voelt het om als Brit een Duitser te spelen?
Ralph Fiennes: «Neem Duitsland weg, en je kan dit verhaal overal plaatsen. Mensen zoals Amon Goeth (de nazi die Fiennes speelde in ‘Schindler’s List’, cc) en Hanna Schmitz bestaan overal ter wereld. Je vindt ze terug in Engeland, Amerika, Zuid-Amerika en andere landen. Ze zijn met elkaar verbonden door de historische WOII-arena, maar ze beperken zich niet tot Duitsland.»

U heeft onlangs veel succes geoogst op de planken met ‘Oedipus. Herkent u Oedipus ook in Michael Berg?
Ralph Fiennes: «Ik denk dat Oedipus universeel is. Ik denk dat we allemaal Oedipus zijn. We worden allemaal geconfronteerd met onze roots. Oedipus en Hamlet zijn personages die absoluut de waarheid willen weten. Vooral Oedipus gaat meedogenloos achter de waarheid aan. Michael is volgens mij iets meer Hamlet. Want Hamlet is voorzichtiger. Het duurt een hele tijd voor hij in actie schiet, want hij wordt geplaagd door onzekerheden. Oedipus is volgens mij wel meer een held dan Hamlet. Want Oedipus kent geen onzekerheden. Eens hij voor de waarheid gaat, wil en kan hij niet meer stoppen. Hamlet en Michael aarzelen een hele tijd.»





Hoe was het werken met David Kross die de jongere Michael speelde?
Ralph Fiennes: «Voor we begonnen met filmen bracht Stephen Daldry ons samen in een kamer. En hij moedigde David aan om mij te bestuderen. Ik geloof zelfs dat David mij meer moest bekijken dan ik hem. Stephen wilde vooral mijn maniërisme en bewegingen in de jonge Michael krijgen. Voor de rest was het hopen dat mijn vertolking en die van David bij elkaar zouden passen. Stephen Daldry moest uiteindelijk de twee versies van Michael Berg samenbrengen en beoordelen of ze geloofwaardig waren als één en dezelfde persoon. Ik denk dat hij daar mooi in geslaagd is.»

Heeft u eigenlijk een persoonlijke visie op acteren?
Ralph Fiennes: «Wel, ik denk dat nadenken en analyse niet altijd goed zijn. Ik ben meer voor openheid en instinct. Dat is mijn motor om goed te acteren. Ik had ooit een meningsverschil met iemand die acteren een intellectueel proces noemde. Daar was ik het totaal niet mee eens. Acteren ligt veel dichter bij sport. Je moet open staan voor het volgende moment. Ik ben geen sportman, maar ik heb genoeg sport gedaan om te weten dat je klaar moet staan om het maximum te geven met al de kwaliteiten die je hebt. Ik denk dat er een transparantie moet zijn bij acteren. Het binnenste moet naar buiten komen zodat je het innerlijke kan zien. Dat is het soort van acteren waar ik van hou. Een van de beste vertolkingen die ik dit jaar gezien heb, is die van Kristin Scott Thomas in ‘Il y a longtemps que je t’aime’. Werkelijk fenomenaal. Omdat haar acteren heel doorzichtig lijkt. Je ziet Kristin totaal niet acteren. Alles gebeurt binnenin. Maar dat sijpelt direct naar buiten.»


Regie: Stephen Daldry
Cast:   Kate Winslet, Ralph Fiennes, David Kross
Genre: Drama
Duur:  124 minuten

05-03-2009 om 20:14 geschreven door Patje007

De Amerikaanse acteur Leonardo DiCaprio zal de hoofdrol spelen in de sciencefictionfilm "Inception". De regie is in handen van "Dark Knight"-regisseur Christopher Nolan, meldt het vakblad Hollywood Reporter woensdag.

05-03-2009 om 19:52 geschreven door Patje007

04-03-2009 om 17:45 geschreven door Patje007

02-03-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

Renée Zellweger speelt in New in Town de ambitieuze Lucy Hill. Zij leeft een prachtleven in zonnig Miami. Ze heeft een topbaan, compleet met een lekker salaris om zichzelf regelmatig te trakteren op nieuwe schoenen, tassen of - waarom niet - een nieuwe auto. Dan krijgt ze de kans om haar carrière een forse duw te geven. Moet ze alleen even orde op zaken gaan stellen in een fabriek ergens in Minnesota. Wat dat betekent dringt pas tot haar door als ze op het ijskoude vliegveld arriveert.

In de film moet u verschrikkelijk weer doorstaan. Heeft u van deze ervaring nog iets opgestoken?
Renée Zellweger: Het was erg vermakelijk en leerzaam. Ik wist niet dat het zo koud kon worden. Dit was een geheel nieuwe ervaring voor mij. Wie had gedacht dat panty's - drie of vier paar tegelijk - zo belangrijk zouden zijn. Ik was elke ochtend zo blij, dat de kostuumafdeling een aantal op mijn bed had gelegd. Ik had het niet overleefd zonder deze essentiële kledingstukken.

Was het moeilijk om uw gezicht in de plooi te houden met comédienne Siobhan Fallon op de set?
Renée Zellweger: Ik kan je vertellen, dat wanneer zij op de set was, het soms onmogelijk was om ons te concentreren. Ze vertelde de ene na de andere grap. We hadden een geweldige tijd. Er is volgens mij geen dag voorbij gegaan, zonder dat we zo hard moesten lachen dat onze oogleden dichtgevroren waren van de tranen.

Een groot deel van de opnames vonden plaats in Selkirk, Canada. In de winter kan het daar uitgestorven zijn. Hoe was het om daar rond te lopen?
Renée Zellweger: Allereerst moest je vier dikke jassen aantrekken, voordat je naar buiten ging. (lacht) Daarna was het een zeer fijne plek om te zijn. Ik vond de ijssculpturen in het centrum prachtig. Ik vond het fantastisch om te zien, dat het maar een half uurtje duurde voordat de gevallen sneeuw bevroren raakte. Verder was de mentaliteit van de plaatselijke bevolking indrukwekkend. Hoewel het voor ons haast onmogelijk was om naar buiten te gaan en bijvoorbeeld auto te rijden, draaiden zij hun hand er niet voor om. Het maakte voor hen niet uit of je gezicht na twee seconden bevroren was.

U reist als actrice van hot naar her. U bent dan elke keer 'new in town'. Hoe ervaart u dat?
Renée Zellweger: Elke vier maanden ben ik inderdaad 'new in town'. Welke locatie ik ook afreis, het eerste wat ik doe wanneer ik aangekomen ben, is de stad verkennen. Ik wil weten wat de gebruiken en rituelen van de plaats zijn en probeer me zo goed mogelijk aan te passen. Op de set heerst er direct een soort van intimiteit. Iedereen heeft dezelfde reden als jij om hier te zijn. Het voelt alsof je terug bent op de middelbare school. Aan het einde van de rit, zijn we net een schoolklas. Ik blijf het vreemd vinden om de mensen na de opnames vaarwel te zeggen. Ik leef een eigenaardig en nomadisch bestaan. Ik ben altijd en in elk opzicht de nieuweling.

Uw personage in New in Town moet met haar stadse mentaliteit een fabriek op het platteland herstructureren. Momenteel verkeert de wereld in een financiële crisis. Wat zijn uw gedachten over deze situatie?
Renée Zellweger: Het verbaast me niets. Ik ben verslaafd aan nieuws. Eén van de leukste aspecten van mijn werk, is dat ik de gehele wereld afreis. Zo ontdek ik verschillende perspectieven van één nieuwsfeit. Ik vind het opwindend om op een berg in Roemenië het Nederlandse nieuws te bekijken. Dit soort crisissen zijn al eerder voorgekomen. Mijn vader was slachtoffer van vergelijkbare omstandigheden in de jaren tachtig. Ik denk dat mensen uit het platteland op dezelfde manier reageren op een vreemdeling die verandering met zich meebrengt als mensen uit de stad. Aangezien ik in een kleine gemeenschap opgegroeid ben, was dit niet nieuw voor me. Op de kou na dan...

Wat vindt u prettig aan het leven op het platteland?
Reneé Zellweger: Vertrouwdheid. Ik houd van de vertrouwdheid. Ik vind het mooi dat je werkelijk contact maakt met mensen uit de gemeenschap. Ik houd van het feit dat je iedereen kent. Van de plaatselijke bankier, tot de slager. Ik woon in een kleine stad in de oostkust (van de VS). Wanneer de postbode een pakketje bezorgt, plakt hij een briefje op de brievenbus met de tekst 'Niet vergeten, uw pakketje is bezorgd'. Ik vind dit erg fijn, want je krijgt het gevoel dat je ergens thuishoort. Dat gevoel mis ik wel eens, wanneer ik voor mijn werk op pad ben.


New in town speelt sinds 25/02/2009 in de Kinepolis-bioscopen.


Regie:   Jonas Elmer
Cast:    Renée Zellweger, Harry Connick Jr
Genre:  Komedie, Romantische film
Duur:    96 minuten

25-02-2009 om 19:48 geschreven door Patje007

In de sloppenwijken van Mumbai is een feest losgebarsten na de acht Oscars voor de film "Slummdog Millionaire". De film vertelt het verhaal van een Indiase jongen die totaal onverwacht de tv-quiz "Who wants to be a millionaire" (bij ons beter gekend als De vraag van één miljoen) wint.





In de straten van Mumbai was een massa volk samengestroomd om de uitreikingen samen te volgen en te supporteren voor de film. Telkens als de prent een Oscar wegkaapte, startten de mensen op straat een dansje en klonk er luid gejoel.

"Slummdog Millionaire" is een Brits-Amerikaanse film, maar de cast bestaat bijna volledig uit Indiërs. Ook de crew was voor Indisch getint. Zo won de Indische componist Rahman twee Oscars. .

23-02-2009 om 20:30 geschreven door Patje007

De 81ste uitreiking van de Academy Awards is uitgegroeid tot een grote triomf voor 'Slumdog Millionaire'. De film van de Britse regisseur Danny Boyle ging met maar liefst acht Oscars naar huis, waaronder de topprijzen voor de beste film en de beste regisseur. Na vier Golden Globes is de unieke prent nu ook de grote slokop op het gala van de belangrijkste filmprijzen met dubbel zoveel trofeeën. Hollywood werd vandaag even omgetoverd in Bollywood.





De zinderende film, die zich afspeelt in de krottenwijken van de Indiase stad Mumbai, heeft reeds menig publiek ter wereld in vervoering kunnen brengen. 'Slumdog Millionaire' vertelt het verhaal van de arme jongen Jamal Malik die totaal onverwacht de Indiase versie van het bij ons gekende 'De vraag van één miljoen' weet te winnen. De politie vindt het zeer verdacht dat iemand met zo'n achtergrond in staat is zoveel geld binnen te rijven en arresteert Jamal. Tijdens de ondervraging op het politiebureau wordt duidelijk hoe de jongen de antwoorden kon weten aan de hand van belangrijke gebeurtenissen tijdens zijn (jonge) leven.


'Slumdog Millionaire' kon de jury van de Academy Awards heel erg bekoren. Naast de belangrijkste Oscar voor beste film kreeg de film nog zeven bijkomende Oscars toegewezen en liet daarbij zijn grootste concurrent 'The Curious Case of Benjamin Button' ver achter de zich. De kaskraker met Brad Pitt in de hoofdrol moest zich tevreden stellen met drie minder belangrijke Oscars (beste visuele effecten, beste make-up en set-aankleding).

De Brit Danny Boyle, die Slumdog Millionaire maakte met een klein budget en onbekende acteurs, kreeg tevens het beeldje voor beste regisseur. Boyle zei tijdens zijn speech dat deze film oprecht een ode is aan de fantastische stad Mumbai en haar inwoners. "Slumdog Millionaire is een teken van hoop", voegde hij eraan toe. De andere Oscars kreeg de film in de volgende categorieën: beste aangepaste script, beste cinematografie, beste geluid, beste originele muziek, beste lied en beste filmmontage.

Met acht beeldjes op zak laat Danny Boyles Slumdog Millionaire de concurrentie, en dan vooral die van The Curious Case of Benjamin Button , moeiteloos achter zich. Beste Film, Beste Regisseur voor Danny Boyle, Best Adapted Screenplay, Best Cinematography, Best Film Editing, Best Music (Original Score), Best Music (Best Song) en de Bart Kaëll-Award voor Best Sound Mixing: blijkbaar kunnen ze in Mumbai voor geen meter acteren, maar van film maken hebben ze wel verstand. Go Bollywood!

Wolverine Hugh Jackman waagde zich aan tapdansen en zingen, bracht de juiste grapjes en toonde zich een perfecte gastheer. Het Kodak Theatre waande zich in de jaren '40 met een heuse big band en stijlvolle glamourjurken die geen last leken te hebben van de crisis. Coryfeeën als Sofia Loren, Nicole Kidman en Robert De Niro beeldjes laten uitdelen miste zijn effect niet. En eindelijk zat er nog eens wat vaart in, met een medley voor Beste Song en de saaie, technische categorieën als geluidsmontage en make-up gebundeld onder één beroemde presentator. Jup, na jaren van indommelen zijn zij nog eens kunnen wakker blijven tot het einde.


Er zouden rellen zijn uitgebroken als hij hem niet won, maar toch: de postume Oscar voor Beste Bijrol voor Heath Ledger was een mooi moment. Zijn vader, moeder en oudste zus kwamen het beeldje afhalen en staken nog één keer de loftrompet af voor hun zoon en broer. "This award would have humbly validated Heath's quiet determination to be accepted by you all here, his peers, and an industry he so loved," aldus zijn vade

The Curious Case of Benjamin Button

Best Special Effects, Best Make-Up en - wij wisten niet eens dat ie bestond - Best Achievement in Art Direction: The Curious Case of Benjamin Button wist maar drie van zijn dertien nominaties te verzilveren, en dan waren het ook nog eens Oscars van de technische soort.  Brangelina had trouwens over de hele lijn geen aangename avond, want naast de gemiste Beste Acteur voor Pitt greep ook Jolie naast de Oscar voor Beste Actrice - Kate Winslet ging daar met de eer lopen.


Misschien wel de enige echte verrassing van de avond: Mickey Rourke mocht niet op het podium kruipen voor The Wrestler . Hij werd verslagen door Sean Penn, die met Milk de Oscar voor Beste Hoofdrol binnenrijfde. 

Volledige lijst Oscarwinnaars

1. Beste film: 'Slumdog Millionaire'.
2. Beste acteur: Sean Penn, 'Milk'.
3. Beste actrice: Kate Winslet, 'The Reader'




4. Beste mannelijke bijrol: Heath Ledger, 'The Dark Knight'.
5. Beste vrouwelijke bijrol: Penelope Cruz, 'Vicky Cristina Barcelona'.




6. Beste regie: Danny Boyle, 'Slumdog Millionaire'.





7. Beste niet-Engelstalige film: 'Departures' (Japan).
8. Beste aangepast scenario: Simon Beaufoy, 'Slumdog Millionaire'.
9. Beste oorspronkelijk scenario: Dustin Lance Black, 'Milk'.
10. Beste animatiefilm: 'WALL-E'.




11. Beste aankleding: 'The Curious Case of Benjamin Button'.





12. Beste cinematografie: 'Slumdog Millionaire'.
13. Beste geluid: 'Slumdog Millionaire'.
14. Beste geluidsmontage: 'The Dark Knight'.
15. Beste originele muziek: 'Slumdog Millionaire', A.R. Rahman.
16. Beste originele nummer: 'Jai Ho' van 'Slumdog Millionaire', A.R. Rahman and Gulzar.
17. Beste kostuumontwerp: 'The Duchess'.
18. Beste documentaire: 'Man on Wire'.
19. Beste korte documentaire: 'Smile Pinki'.
20. Beste filmmontage: 'Slumdog Millionaire'.
21. Beste make-up: 'The Curious Case of Benjamin Button'.
22. Beste korte animatiefilm: 'La Maison en Petits Cubes'.
23. Beste kortfilm: 'Spielzeugland'.
24. Beste visuele effecten: 'The Curious Case of Benjamin Button'.

23-02-2009 om 20:30 geschreven door Patje007

De Batman-film The Dark Knight heeft de grens van 1 miljard dollar (800 miljoen euro) aan wereldwijde inkomsten overschreden. Het is nog maar de vierde keer in de geschiedenis dat een film erin slaagt om die kaap te ronden. Absolute koploper in het lijstje blijft Titanic (1997), met 1,8 miljard dollar aan inkomsten, gevolgd door The Lord of the Rings: The Return of the King (2003) en Pirates of the Carribean: Dead Man's Chest (2006).



The Dark Knight kan vannacht ook nog op een andere manier in de prijzen vallen, want de film wordt dan mogelijk bekroond met een Oscar. Heath 'The Joker' Ledger geldt postuum immers als een van de favorieten voor de Oscar van beste bijrol.

22-02-2009 om 19:01 geschreven door Patje007

In de dubbele biopic Che duikt genrekameleon Steven Soderbergh de Latijns-Amerikaanse geschiedenis en jungle in. En dat in het zog van de marxistische revolutionair Ernesto 'Che' Guevara (1928-1967). Op zoek naar de man achter de mythe, de posters en de T-shirts. 'In de maatschappij die hij nastreefde zou ik nooit aan de bak gekomen zijn.'

Iedereen kent hem als die linkse posterboy met baard en baret. Maar wie was Ernesto 'Che' Guevara écht? Wat waren zijn denkbeelden en strategieën? En waarom koos hij ervoor om na de geslaagde Cubaanse Revolutie van 1958 de Boliviaanse jungle in te trekken alwaar hij in 1967 - op 39-jarige leeftijd - werd geëxecuteerd?

De Amerikaanse veelfilmer Steven Soderbergh - bekend van sex, lies, and videotape (1989), Traffic (2000), Erin Brockovich (2000) en de Ocean's-films (2001, 2004 en 2007) - laat Hollywood even links liggen en onderneemt met het dik vier durende tweeluik Che een veeleer analytische dan heroïserende poging om bovenstaande vragen te beantwoorden.

Daarvoor baseerde Soderbergh zich op twee memoires van Guevara ( Reminiscences of the Cuban Revolutionary War én diens Boliviaanse dagboek) en vooral ook op het scenario van Peter Buchman en de research van hoofdrolspeler Benicio Del Toro. Beiden vlooiden jarenlang de archieven uit op zoek naar de waarheden en misverstanden omtrent de Argentijnse dokterstudent die na zijn dood tot hét icoon van jeugdig en links geïnspireerd verzet zou uitgroeien.

De eerste film The Argentine is de meest conventionele van de twee. De prent focust op Guevara's rol in de Cubaanse Revolutie en op de campagne tegen dictator Fulgencio Batista aan de zijde van Fidel Castro, met zwart-witfragmenten van zijn beroemde speech uit 1964 in het New Yorkse VN-hoofdkwartier als ideologische intermezzi. Deel twee Guerilla oogt met zijn kleinere beeldformaat en doemsfeertje dan weer een stuk elegischer en gaat over Che's mislukte poging om de revolutie te exporteren en zijn neergang in de Boliviaanse jungle.

Ondanks de epische schaal van het project en de aanhoudende fascinatie voor Guevara, vormen beide films - die Soderbergh zelf als één geheel beschouwt - echter niet bepaald een commerciële of kritische zegetocht. Zo hekelden nogal wat recensenten Soderberghs formalistische benadering van Guevara. Anderen, zoals de Cubaanse emigranten in de States, verweten hem dan weer onvoldoende aandacht te schenken aan de schaduwkanten van diens gewapende guerrillastrijd.

'Die kritieken had ik verwacht', aldus Soderbergh. 'Als je een biopic maakt over een historisch figuur die zowel gecontesteerd als geromantiseerd wordt, weet je vooraf dat je niet iedereen tevreden zult stellen. Che is géén definitieve Guevarabiografie. Wel een poging om twee scharniermomenten uit zijn leven op een filmisch passende manier te beschrijven. Wat me interesseert, zijn de mentale en fysieke processen achter die twee verschillende campagnes en de strategie waarmee je een grootschalig politiek idee, zoals een revolutie, in de praktijk kunt omzetten. Hoe Che er zelf uitkomt, is bijzaak.'

Je hebt dus geen sympathie voor zijn ideeën?
Steven Soderbergh: Omdat ze naïef zijn. Geen zinnig mens kan bezwaar hebben tegen socialistische grondbeginselen als solidariteit en gelijke rechten, maar als je die in een strikt gereguleerd staatssysteem giet, zoals het communisme, kan dat niet anders dan tot corruptie, misbruik en het beknotten van individuele vrijheden leiden. Bovendien kun je het marxistische model niet meer op onze moderne en geglobaliseerde maatschappij toepassen. Wat me aan Che fascineert, is dat een belezen en bereisde intellectueel als hij dat nooit heeft ingezien. Hij bleef dogmatisch vasthouden aan een systeem dat eind jaren 60 allang bewezen had in de praktijk niet te werken, in tegenstelling tot de vrijemarkteconomie.

Je bent dus een kapitalist?
Soderbergh: Eigenlijk wel. Mensen hebben nooit meer vrijheden, rechten en luxes gekend als in moderne, kapitalistische samenlevingen. Dat betekent niet dat de vrije markt altijd volkomen onbeteugeld moet blijven. Er is een sterke staat nodig om erop toe te zien dat iedereen van het systeem kan genieten en er geen uitbuiting is. Vandaar dat ik wellicht als enige Amerikaan zonder morren belastingen betaal. Noem me gerust een
overtuigde sociaal-democraat. Ik had bijna 'socialist' gezegd, ware het niet dat ik een Amerikaan blijf en bovendien een die voor het decadente Hollywood werkt. (Lacht)

Dat decadente Hollywood had wel geen cent veil voor 'Che'.
Soderbergh: De film is hoofdzakelijk met Frans geld gedraaid. Een vier uur durende film over een socialistische superheld ligt in Amerika sowieso gevoelig. En als je die ook nog eens in het Spaans draait, wordt het helemaal lastig. Amerikanen willen nu eenmaal geen onderschriften lezen en ik wil nu eenmaal geen Chebiopic maken met bruin geschminkte acteurs die Spanglish brabbelen. Ik wist dus vooraf dat het moeilijk zou worden om een Amerikaanse verdeler te vinden. Gelukkig trekt Che er momenteel van stad tot stad als roadshow event, waarbij beide films samen worden vertoond.

Een Oscarnominatie voor Benicio Del Toro had ongetwijfeld geholpen.
Soderbergh: Zeker. Maar dat we niet genomineerd zouden worden, had ik kunnen voorspellen. Zelfs al werd Benicio in Cannes vorig jaar nog tot beste acteur uitgeroepen.

Klopt het dat Terrence Malick - de maker van 'Badlands', 'Days of Heaven', 'The Thin Red Line' en 'The New World' - eerst door Del Toro als regisseur was gevraagd?
Soderbergh: Inderdaad. Benicio was al veel langer met het project bezig en is ook coproducent. Hij had eerst Terrence gevraagd omdat die in de jaren 60 nog als journalist in Bolivia had gewerkt en Che's campagne persoonlijk had meegemaakt. Alleen kregen ze het project maar niet van de grond. Toen Terrence in 2004 eindelijk The New World kon maken, is het script op mijn bureau beland.

Maar je was niet meteen enthousiast?
Soderbergh: Niet tot ik de garantie kreeg er iets origineels van te kunnen maken. Hoewel Che's leven als een avonturenroman leest - wat zeker een van de aantrekkingspolen was - wilde ik er geen klassieke biopic van maken, met een liefdesverhaaltje en spectaculaire actiescènes. Ik wilde een film maken waarin zijn collectivistische en dialectische ideeën vormelijk worden weerspiegeld.

Leg uit.
Soderbergh: Je kunt onmogelijk authentiek zijn als je het verhaal van je anti-imperialistische hoofdpersonage verpakt als de imperialistische spektakelfilm die hij zelf verfoeid zou hebben. Vandaar dat ik met een beperkte crew op locatie heb gefilmd én dat ik twee films heb gemaakt die als het ware elkaars spiegelbeeld zijn. Deel één over zijn opkomst en successen heb ik in cinemascope gefilmd met vrij klassieke composities. Deel twee over zijn neergang is gedraaid in 1: 85 met een Steadycam. Che zelf zag film trouwens enkel in termen van ideologische propaganda en keek er als artistiek medium eigenlijk op neer. In de maatschappij die hij nastreefde, zouden mensen als ik, die louter artistiek werk willen leveren, nooit aan de bak gekomen zijn. Nog een reden waarom we nooit dikke vrienden hadden kunnen worden. (Lacht)

Je hebt als tiener nooit een poster van Che op je kamer gehad?
Soderbergh: Nope. Mijn kamer hing vol met posters van Kubrick, Welles en Hitchcock - dat waren mijn helden. Ik wist weinig over Che. Het enige wat je in Amerika op school over hem te horen kreeg, was dat hij een communistische guerrillero was, een handlanger van Fidel Castro en dus per definitie een louche kerel. De meeste high school kids die een T-shirt van hem dragen, hebben er trouwens geen idee van wie hij is en waarvoor hij staat. Enkel onder universiteitsstudenten is hij een cultheld, maar aangezien ik nooit op de universiteit gezeten heb en enkel met film  bezig was, heeft hij in mijn jeugd geen rol van betekenis gespeeld.

Je zei dat je een authentieke film wilde maken en dus op locatie draaide. Toch moest je naar Spanje, Mexico, Puerto Rico en Bolivia uitwijken.
Soderbergh: Wegens het Amerikaanse handelsembargo. Als Amerikaan kun je Cuba wel bezoeken in het kader van culturele uitwisselingsprojecten, maar het blijft verboden om er te werken. Ik heb nochtans alles geprobeerd om het embargo te omzeilen. Ik heb zelfs een Zweeds paspoort aangevraagd - aangezien mijn roots daar liggen - maar het is me niet gelukt. Gelukkig lijken onze locaties heel erg op de Cubaanse. Bovendien kon ik samenwerken met de Che Guevarastichting en heb ik verschillende getuigen en voormalige strijdmakkers van Che in Cuba opgezocht.

Je hebt ook Fidel Castro's zegen gekregen.
Soderbergh: Klopt. Benicio heeft hem ontmoet en Fidel garandeerde ons volledige medewerking, zonder zich verder met het project te bemoeien. In Cuba is de film ondertussen ook enthousiast onthaald en Benicio heeft er een minutenlange ovatie gekregen. Nochtans was dat zeker geen streefdoel. Zoals ik al zei: deze film is pro noch contra Guevara. Het is een zo objectief mogelijke analyse van enkele sleutelmomenten uit zijn leven en een poging om hem te schetsen zoals hij werkelijk was. Per definitie blijft het een interpretatie, maar we hebben zeker niets verzonnen.

Hoe zou je Che's persoonlijkheid samenvatten?
Soderbergh: Hij was charismatisch, maar vooral erg hard. Hij was dan wel een idealist, hij toonde zich enorm pragmatisch. Vandaar dat hij het geweld niet schuwde.

Je nieuwste film 'The Girlfriend Experience' is een komedie over de seks-industrie met de 20-jarige pornoster Sacha Grey als hoofdrolspeelster. Is dat niet het legitimeren van uitbuiting om Che's jargon even te bezigen?
Soderbergh: Waarom? Als mensen uit vrije wil hun lichaam willen verkopen, wie ben ik om daar morele bezwaren tegen te hebben? Het is dienstverlening tegen betaling, zoals ik zelf ook mijn lichaam verkoop aan de Warner studio's om films voor hen te maken. Enkel mijn brein weliswaar, want naar mijn lijf is weinig vraag. (Lacht)

Drie jaar geleden kondigde je zelf ook een revolutie aan door je film 'Bubble' tegelijk in de bioscoop, op dvd en op betaaltelevisie uit te brengen. Nogal wat studio's en exploitanten verweten je toen de toekomst van de bioscoop op de helling te zetten.
Soderbergh: Bubble was een lowbudgetfilm zonder marketingbudget. Dergelijke producten hebben alleen een kans door ze op verschillende kanalen tegelijk aan te bieden en dus maximaal van de media-aandacht rond de release te profiteren. Tot hier toe heeft geen enkele studio echter het lef gehad om ook een grote film op die manier uit te brengen. Pas dan zul je gefundeerde uitspraken kunnen doen of zoiets een nefaste invloed heeft op het bioscoopbezoek - wat ik overigens sterk betwijfel. Wie niet voor een film wil betalen, haalt hem nu tenslotte ook van het internet. Hollywood heeft gewoon last van technofobie en tracht de markt tegen kleine spelers af te schermen. De digitale revolutie maakt het dan wel mogelijk om met minder geld films te maken, je hebt nog altijd een groot marketingbudget nodig om hen aan de man te brengen. Let op mijn woorden: straks komt er toch eens een studiofilm tegelijk op dvd en in de cinema uit en er zal nog steeds evenveel volk in de zalen zitten. Of even weinig. (Lacht)




Che: the Argentine speelt sinds 18 februari 2009 in de Kinepolis-bioscopen


Regisseur: Steven Soderbergh
Cast:         Benicio Del Toro, Benjamin Bratt, Demian Bichir, Santiago Cabrera, Elvira Minguez
Genre:       Biografie, drama
Duur:        127 minuten

20-02-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

'Loft', de film van regisseur Erik Van Looy en scenarist Bart De Pauw, wordt de meest succesvolle Vlaamse film aller tijden.

Met 1.082.480 bezoekers kraakt Loft het record van 1.082.000 dat gedurende 19 jaar op naam stond van Koko Flanel. De teller loopt door want de film speelt nog steeds met succes in 41 bioscoopzalen.

In deze thriller volgen we het verhaal rond vijf vrienden die een loft delen voor hun liefdesavonturen. Wanneer de vrienden een dood lichaam aantreffen in de loft begint de zoektocht naar de dader.






De top 5 van best bekeken Belgische films

1. Loft (2008) - Erik Van Looy - 1.082.480 (loopt nog in 41 zalen)

2. Koko Flanel (1990) - Stijn Coninx - 1.082.000

3. Hector (1987) - Stijn Coninx - 933.000

4. Daens (1993) - Stijn Coninx - 848.000

5. De Zaak Alzheimer (2003) - Erik Van Looy (750.000)

19-02-2009 om 19:48 geschreven door Patje007

There will be blood, de verfilming van Upton Sinclair's roman oil  uit 1927, vertelt het verhaal van oliemagnaat Daniel Plainview(rol van Daniel Day Lewis), uit California, die met de hulp van zijn zoontje zijn imperium uitbreidt door verschillende dorpjes op slinkse wijze van hun olierijke land te ontdoen. Wanneer hij een dorp bereikt waar Eli Sunday(Paul Dano) een machtige rol heeft als de plaatselijke priester, krijgt Plainview het moeilijker dan hij aanvankelijk had gedacht. Maar de manipulatieve, meedogenloze en hyperambitieuze Plainview wil altijd zijn zin krijgen. De vraag is dus vooral ten koste van wie en hoe hij zijn doel gaat bereiken.




Deze film is vast niet ieders "cup of tea": de eerste 20 minuten van de film wordt er niet gesproken en we zien alleen Plainview die, staand in een gat, aan het boren is, en later in de open vlakte bezig is, en met verschillende collega’s samenwerkt wanneer hij olie gevonden blijkt te hebben. 

Wat mij vooral is bijgebleven na het zien van de film is de ronduit schitterende vertolking van Daniel Day Lewis, een acteur met films op zijn palmares gaande van Gangs of New York, The boxer, In the name of the father tot de Last of the Mohicans.
Buiten zijn rol van Daniel Plainview in There will be blood won hij trouwens eveneens een Oscar voor My Left foot: the story of Christy Brown.
Zijn rol in There will be blood doet misschien nog het meest denken aan zijn rol van Bill The Butcher in Gangs of New York.

Conclusie: een film met thema's zoals hebzucht, haat, liefde, geloof jaloezie die de volle 158 minuten boeiend blijft vooral omwille van de vertolking van Daniel Day Lewis.

Regie:        Paul Thomas Anderson
Genre:       drama
Tijdsduur:  158 minuten
Release:    20 februari 2008
Acteurs:    Daniel Day-Lewis, Paul Dano, Kevin J. O'Connor, Ciaran Hinds, Dillon Freasier.

15-02-2009 om 20:47 geschreven door Patje007

14-02-2009 om 20:18 geschreven door Patje007

13-02-2009 om 18:28 geschreven door Patje007

Een beschadigd lichaam, een verscheurde ziel en een uitgebluste carrière - de rol van verzopen worstelvedette in The Wrestler is Mickey 
Rourke (52) op het getekende lijf geschreven. De eeuwige Hollywoodrebel heeft het over zijn zoveelste comeback én zijn kans op een eerste Oscar. 'Logisch dat iedereen me afgeschreven had. Dat had ik zelf namelijk ook.'

Onkruid vergaat niet, zo wil het gezegde. Als dat binnen de met glitter en glamour gecementeerde muren van Tinseltown voor iemand opgaat, dan wel voor ex-Hollywoodster, ex-sekssymbool, ex-profbokser en ex-van-alles-en-nog-wat Mickey Rourke. De verguisde leading man uit Rumble Fish, Year of the Dragon, Nine 1/2 Weeks en Barfly was door velen - hijzelf incluis - allang afgeschreven, maar drie jaar na zijn kortstondige opleving met de noir-comic Sin City maakt hij weer een onverhoopte comeback. En wat voor één.

Met het ontroerende The Wrestler - een dardenniaans verpakt worsteldrama van Requiem for a Dream-regisseur Darren Aronofsky - heeft Rourke eindelijk nog eens een vlezige hoofdrol te pakken. Bovendien won de film de Gouden Leeuw op het filmfestival van Venetië, en mocht Rourke twee weken geleden zijn eerste Golden Globe in ontvangst nemen - om van de allereerste Oscarnominatie uit zijn grillige, grotendeels door hemzelf verpeste carrière nog maar te zwijgen.

In de veelgeprezen prent haalt Rourkede spandexbroek en spierbalsem van Randy ' The Ram' Robinson boven, een uitgerangeerde worstelkampioen die met nostalgie aan zijn gloriedagen in de jaren 80 terugdenkt. Meer dan wat derderangskampen en kloteklusjes zitten er voor de aftakelende Randy niet meer in. Tenzij hij het alsnog met zijn vervreemde dochter (Evan Rachel Wood) kan goedmaken, bij zijn favoriete stripteaseuse (Marisa Tomei) wat warmte zou vinden en in de ring nog één keer mag schitteren, al tekenen zijn knokige botten en beurs gebeukte rug steeds vaker protest aan.

Je hoeft niet over veel fantasie te beschikken om in Randy's zielige, autodestructieve relaas een spiegel te zien van Rourkes eigen van ongezonde dosissen seks, drugs en rock-'n-roll doorzopen loopbaan, met de worstelarena als metafoor voor Hollywood. 'De film werd geschreven met mij in gedachten', grijnst Rourke, de bast half ontbloot, met whisky en sigaretten binnen handbereik en zijn onafscheidelijke chihuahua Loki vredig duttend naast hem. 'Randy is een onverbeterlijke fuck-up, een has-been die alles voor zijn sport heeft gegeven, maar het buiten de ring volledig heeft verknald. Door zijn eigen domme schuld heeft hij zijn looks, gezondheid en geliefden verloren. Ik wil niet pathetisch klinken, maar het kostte me niet veel moeite om me met Randy en zijn schaamtegevoel te identificeren.'

Dat zal wel beteren als je straks een Oscar wint, niet?

Mickey Rourke: Twintig jaar geleden zou een Oscar alles voor me betekend hebben. Nu wil ik gewoon mijn carrière voortzetten. Ik acht me dolgelukkig dat ik na al die jaren opnieuw kan werken. Tenslotte krijgt niet iedereen een tweede kans - zeker niet in Hollywood. En ik kan het je verzekeren: vijftien jaar geleden was het echt wel afgelopen met mij.

Hoe ben je er dan in geslaagd om terug te keren?

Rourke: Ik ben een vechter, maar heb vooral geluk gehad. Enkele weken geleden ontmoette ik een grote Hollywoodster van vooraan in de veertig die ooit 30 miljoen dollar per film kreeg, maar wiens carrière inmiddels al een paar jaar in het slop zit. Ik keek naar hem en zag meteen dat hij noch de wil noch de kracht heeft om terug te keren. Tenzij hij, zoals ik, snel een paar betrouwbare mensen ontmoet die hem weer op het rechte pad helpen.

Wie waren dat voor jou?

Rourke: Enkele vrienden. Mijn broer. Mijn levensgezel Loki ( zijn chihuahua), die inmiddels al zeventien is en van een operatie herstelt. En mijn psychiater. Toen mijn ex het indertijd aftrapte ( Carré Otis met wie Rourke van 1992 tot 1998 getrouwd was en die hij nog steeds de liefde van zijn leven noemt) smeekte ze me om hulp te zoeken en voor één keer heb ik haar advies opgevolgd. Dat heeft niet alleen mijn carrière, maar ook mijn leven gered. Cause I was totally fucked up back then.

Zou je de dingen nu anders aanpakken?

Rourke: Absoluut. Vroeger voelde ik me in oorlog met alles en iedereen. I was just pissing in the wind, you know. Voor mijn eerste goede rol in Body Heat kreeg ik 1000 dollar per dag. En wat deed ik? Meteen 1500 eisen en de hand bijten die me voedde. Had ik die 500 dollar nodig? Fuck no! Maar ik kwam uit een hard, onbemiddeld white trash milieu en dacht dat het Hollywoodspel zo gespeeld werd. Ik was ook alleen met mezelf bezig. Ik kwam van de Actor's Studio in New York, wilde in de traditie van Marlon Brando en Montgomery Clift treden en dacht dat alles om respect en authenticiteit draaide. Compromissen sluiten of film als een industrie beschouwen hoorde daar absoluut niet bij. Ik ging die beunhazen uit Hollywood eens tonen hoe het moest. Maar dat was bullshit natuurlijk. De wereld en Hollywood waren helemaal niet tegen mij. Het
zat allemaal in mijn hoofd.

Begin jaren 90 keerde je Hollywood de rug toe en werd je profbokser. Uit roeping of uit noodzaak?

Rourke: Beide. Ik had altijd al gebokst en prof worden was een droom van me. En in Hollywood wilde toch niemand nog met me werken. Plus: ik had een degout van mezelf als acteur gekregen. Ik had een dik pantser opgebouwd waarvan mensen bang waren. Hoe meer ze hun best deden om dat te doorbreken, hoe defensiever en bitsiger ik werd. Dat schild werd gewoon een gevangenis waarin ik mezelf opgesloten had. Bovendien had ik toen ook een foute entourage. Kortom: I was in all the wrong places with all the wrong people.

Al in '97 begon je opnieuw te acteren - met vallen en opstaan. Waarom heeft het zolang geduurd vooraleer je echt terug was?

Rourke: Iemands vertrouwen schenden gaat snel. Iemands vertrouwen winnen duurt heel wat langer. Toen ik terugkeerde na zes jaar bokser te zijn geweest, beschouwden producenten me als een totaal onbetrouwbare factor. En dus moest ik langzaam terugkomen via kleine rolletjes in kleine films. Er was zeker geen ontvangstcomité om mijn comeback te vieren. Integendeel. Overal kreeg ik te horen dat ik maar beter weg kon blijven en dat ik sowieso afgeschreven was. En terecht. Ik had mezelf namelijk ook afgeschreven. Ik kan Darren Aronofsky dan ook niet genoeg bedanken voor de kans die hij me met The Wrestler geboden heeft.

Voel je nu geen enorme druk om te bevestigen?

Rourke: (knikt) ik wist eerlijk gezegd niet goed wat doen na The Wrestler. Ik wist dat we een fantastische film hadden gemaakt, en dat ik weer in een positief daglicht zou komen te staan. Daarom wilde ik absoluut niet weer de foute keuzes maken. Gelukkig heb ik Killshot, een thriller van John Madden naar een roman van Elmore Leonard die straks uitkomt. En ik heb inmiddels ook een remake gemaakt van 13 Tzameti met Ray Winstone, Ben Gazzara en Jason Statham. Hopelijk wordt die prent ook een knaller. Geld interesseert me allang niet meer. Ik wil met goede regisseurs aan interessante films werken en de producenten tonen dat ik geëngageerd én betrouwbaar ben.

Het levensverhaal van Randy vertoont nogal wat gelijkenissen met dat van jou. Is 'The Wrestler' een soort schuldbekentenis?

Rourke: Deels wel. Ik heb Darren zowel fysiek als emotioneel alles gegeven wat ik in me had. Dat eiste hij van mij, hoe persoonlijk of uitputtend ook. The Wrestler was een pijnlijke trip. Ik heb bijna elke dag gehuild. En toch wil ik dolgraag opnieuw met Darren samenwerken, desnoods zelfs gratis.

Hij heeft zijn nek voor jou uitgestoken, want op een gegeven moment zou Nicolas Cage de rol van Randy vertolken.

Rourke: Klopt. Zeven miljoen dollar is relatief weinig voor een film, maar niemand wilde zoveel geld ophoesten al ik de hoofdrol zou spelen. Vandaar dat het project bij Nicolas Cage belandde, die er als grote ster meteen 20 miljoen voor bijeenkreeg. Nicolas heeft me toen gebeld om mijn fiat te vragen, maar gelukkig is het project uiteindelijk toch weer bij mij terechtgekomen. Iedereen was reuzeblij voor me. Behalve ik. (Lacht)

Waarom?

Rourke: Omdat ik wist dat Darren mijn bloed wilde. Dit zou en moest tenslotte mijn film worden. Ik wist dat ik al die pijnlijke herinneringen zou moeten oprakelen. En dat ik 15 kilo spiermassa moest bijkweken en zeven maanden lang als een professionele worstelaar diende te leven en te trainen.

Heeft je bokservaring je daarbij niet geholpen?

Rourke: Integendeel. Ik moest alles afleren wat ik als bokser had geleerd. Boksen gaat over raken en ontwijken, worstelen over faken en contact zoeken. De twee vallen niet met elkaar te vergelijken. Ik had ook totaal geen respect voor worstelen, dat ik niet als een sport, maar als een circusact voor freaks beschouwde. Maar: na alle blessures en intensieve trainingen weet ik ondertussen wel beter. Worstelaars zijn top-entertainers én topatleten die honderd procent voor hun publiek leven, ook al moeten ze steroïden slikken en gaat dat soms ten koste van hun gezin. Toen ze met zijn allen zaten te snotteren bij de première waarop ik hen had uitgenodigd, wist ik dat ik hun respect gewonnen had en dat we een authentieke film hadden gemaakt.

Randy heeft het lastig met ouder worden. Jij ook?

Rourke: Als je naar mijn plastische ingrepen vraagt, kan ik je zeggen dat die vooral met mijn bokscarrière te maken hebben. Ik heb zes jaar voor punchbal gespeeld en mijn vertimmerde kop moest écht wel bijgewerkt worden. Voor de rest zie ik mezelf het graf induiken zoals ik er nu bijloop. Dat neemt niet weg dat ouder worden klote is en dat het vroeger makkelijker was om vrouwen te versieren. Zolang ik geen saaie ouwe lul word, heb ik er echter vrede mee.

Randy heeft ook heimwee naar de jaren 80, 'toen je nog lol mocht trappen en die depressieve Kurt Cobain de muziek nog niet verneukt had'. Herkenbaar?

Rourke: Zeker. Ik herinner me de jaren 90 zelfs geeneens. En ik wil ze me ook niet herinneren, al was het maar om de klotefilms die ik toen heb gemaakt. (Lacht)

Hoort 'Shades' daar ook bij, die film uit 1999 van Erik Van Looy?

Rourke: Erik who? Wat ik me daar vooral van herinner is dat ik toen flink veel lol heb getrapt met Danny Hiele, de Hollandse cameraman. Doe je hem en Erik de groeten van me?

The Wresler speelt vanaf 11 februari 2009 in de Kinepolis-bioscopen, dit in het Cinémanie-concept.


Regie:  Darren Aronofsky
Cast:   Mickey Rourke, Marisa Tomei, Evan Rachel Wood
Genre: Drama
Duur:  105 minuten

11-02-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

'Slumdog Millionnaire' heeft zondag de prijs voor beste film gekregen op de Bafta's, de Britse filmprijzen. In de aanloop naar de Oscars kaapte de film van de Brit Danny Boyle zeven awards weg. Vorige maand was de film ook al de winnaar op de uitreiking van de Golden Globes.

10-02-2009 om 20:09 geschreven door Patje007