The Curious Case of Benjamin Button betekende voor Brad Pitt, na Se7en en Fight Club, de derde samenwerking met regisseur David Fincher. Button is met dertien Oscarnominaties de grote kanshebber bij de uitreikingen van de Academy Awards op 22 februari.

Wat trok u aan in het project?
Brad Pitt: David Fincher (regisseur) en ik praatten zo nu en dan over verschillende projecten. Hoewel we meerdere keren over The Curious Case of Benjamin Button hadden gepraat, had ik niet verwacht dat het er ooit van zou komen. Er waren verschillende redenen om de rol niet te spelen. Zo zou ik urenlang in een stoel moeten zitten om de make-up aan te brengen en het is een liefdesverhaal. Toch ben ik om de tafel gaan zitten met Fincher en (scenarist) Eric Roth. Direct bepaalden we wat het verhaal niet zou zijn. Het zou geen zoetsappig liefdesepos moeten worden. Fincher beschreef op een prachtige manier hoe mensen in je leven een onuitwisbare invloed op je uitoefenen. Ik vond de gesprekken met Fincher, Eric en later Cate Blanchett zo'n een mooie ervaring, dat ik besefte dat alleen al om het gezelschap de film de moeite waard zou zijn.

Grote delen van de film bent u bedekt door make-up die u ouder moet doen lijken. Voelde u zich met die extra rimpels en oude huid ook sterker en wijzer of juist kwetsbaarder?
Brad Pitt: Ik voelde me vooral gerimpeld. (lacht) Ik vond het verrassend genoeg minder hinderlijk, dan ik had verwacht. Er viel goed mee te werken. Na het aanbrengen van de siliconen en make-up was ik bedekt met rimpels en littekens die je door de jaren heen gekregen zou hebben. Ik denk dat ik me kwetsbaarder voelde.

Wat was voor u de grootste uitdaging?
Brad Pitt: De grootste uitdaging was uithoudingsvermogen. Elke morgen om drie uur nam ik plaats op de stoel bij de make-upafdeling. In het begin telde ik de dagen af die ik in de stoel moest doorbrengen. Daar ben ik op een gegeven mee gestopt. Ik gaf me er aan over. Ik had wel lekker de tijd om de krant te lezen. (lacht) Naast het urenlang aanbrengen van de make-up, was er ook een volle dag opnames en daarna weer een uur in de stoel om de grime te verwijderen. Alles bij elkaar opgeteld had ik maar een paar uurtjes om te slapen. Om er niet aan onderdoor te gaan, was ik genoodzaakt om in de stoel te slapen.






Klopt het dat uw dochter Shiloh ook in de film te zien is?
Brad Pitt: Nee. Ze werd gebruikt voor één opname, toen de baby acteur zich niet lekker voelde en niet stil kon zitten.

U bent zeer betrokken bij de wederopbouw van New Orleans na Katrina. Vond u het belangrijk dat de opnames hier plaatsvonden?
Brad Pitt: New Orleans heeft een speciale plek in mijn hart. Een belangrijk motief om de film daar op te nemen is financiële rechtvaardigheid. We wisten dat wanneer we daar zouden filmen, de filmmaatschappij miljoenen zou investeren in de stad. En indirect heeft ons verblijf in New Orleans een positief effect gehad op de film. De stad vormt een stevige basis voor het verhaal. De plaats is doordrenkt met mystiek en dit zie je terug in de film. Volgens mij vonden de inwoners die mee hebben gewerkt aan de opnames het een mooie ervaring.

Woont u met uw gezin (Angelina Jolie en hun kids) nog steeds in New Orleans?
Brad Pitt: Ja, inderdaad. We komen daar net vandaan. We noemen het ons basiskamp. We zijn uiteraard zeer mobiel vanwege ons werk, maar New Orleans blijft ons thuis.

Hoe heeft u de grote leeftijdsverschillen die u speelt ervaren?
Brad Pitt: Ik vind het fascinerend dat mensen jarenlange ervaringen met zich meedragen. Ik dacht tijdens de opnames veel na over deze verhalen vol met liefde, verlies en verdriet. Ook dacht ik aan de kwetsbaarheid van een mensenleven en het verstrijken van de tijd. Uiteraard keek ik ook bij mezelf naar binnen. In welke levensfase bevind ik me? Ben ik al op de helft? Of ben ik al op het einde? En hoe besteed ik mijn tijd? Ik weet het niet. Ik probeer de mensen om mij heen meer te waarderen en lief te hebben en niet kwaad te worden om kleinigheden.

Hoe reageerde uw kinderen op de make-up?
Brad Pitt: Verrassend genoeg deed het ze niets toen ze mij op de filmset als een oude man zagen. Ze merkten het niet eens op. (lacht) Ik had me erop voorbereid om ze apart te nemen en uit te leggen wat pappa aan het doen was, maar ze gaven me een knuffel en gingen weer weg. Dat vond ik eerlijk gezegd wel een beetje vreemd. (lacht)

De film bestrijkt vele decennia en behandelt onderwerpen zoals oorlog, financiële crisissen en natuurrampen. Om welke problemen maakt u zich zorgen en hoopt u dat ze opgelost zijn, voordat uw kinderen volwassen zijn?
Brad Pitt: Ik denk dat we in een zeer hoopvolle tijd leven. De uitkomst van de presidentsverkiezingen, is daar een voorbeeld van. De rest van de wereld merkt dit ook op. Laatst werden Amerikaanse collega's van mij nog gefeliciteerd in Duitsland. Er is duidelijk iets in gang gezet. Uiteraard is het milieuvraagstuk zeer belangrijk. Het is onontkoombaar om het probleem te erkennen. Er zijn oplossingen in de nabije toekomst. Ook zie ik een grote strijd om een eind te maken aan de grote armoede in de wereld. De mensheid zou zich volgens mij vaker moeten realiseren, dat we meer met elkaar gemeen hebben, dan dat we van elkaar verschillen. Het afgelopen decennium hebben we ons vooral geconcentreerd op de handvol verschillen zoals religie en cultuur. Dit heeft niets constructiefs opgeleverd. We moeten inzien dat het in ons eigen belang is, om een einde te maken aan de problemen.

'Ik hoorde voor het eerst van het verhaal ergens halfweg de jaren 1990, maar op dat moment waren de producers al tien jaar met het project bezig', vertelt Brad Pitt. 'Ze wilden toen nog verschillende acteurs gebruiken voor Benjamin, en mij interesseerde het niet om hem slechts op één leeftijd te spelen. Maar op een gegeven moment kwam de film dus in handen van Fincher, en hij vertelde me dat hij de speciale effecten waarmee je monsters kunt creëren, zou gebruiken om acteurs te laten verouderen. En toen was ik wél geïnteresseerd.'

Wat was het moeilijkst: verouderen of verjongen?

Brad Pitt: 'Ik had altijd gezegd dat ik nooit een film zou doen waarvoor ik me moest vermommen. Het leven is te kort om vijf uur per dag in de make-upstoel te zitten. Maar ik heb het uiteindelijk wel maandenlang gedaan.'

'Het moeilijkste was om in de gaten te houden hoe oud ik was in elke scène. De misverstanden op de set namen epische vormen aan, omdat de make-upmensen een andere leeftijd in hun hoofd hadden dan de scriptgirls. We hebben dat uiteindelijk opgelost door mensen in te schakelen die alleen maar de continuïteit in de gaten hielden: “Vandaag zie je er 75 uit, maar je bent 12,.'

Hebt u iets geleerd van de film?

Brad Pitt: 'Ik heb me nooit de illusie gemaakt dat mijn leven zou blijven zoals het was. Ik heb me altijd al afgevraagd hoelang ik zal leven en hoe ik zal zijn als ik ouder word. Ik zie wel wat er komt - ik heb ook geen keuze.

Weet je, niet elke film verschaft je een groots nieuw inzicht in het leven. Bij deze film ging het om kleine dingen als “ik ga me niet boos maken als de kleine vanavond weer lastig is,.'

Is uw kijk op het leven dan veranderd sinds u vader bent geworden?

Brad Pitt: 'Ja! Toen ik vader werd, deed alles wat ik voordien belangrijk vond, een stapje achteruit. Niets is belangrijker dan de momenten die je met je kinderen doorbrengt. Angie en ik proberen afwisselend te filmen, zodat er altijd iemand voor hen is. En we nemen ze mee naar de set. Niet op dit moment, omdat ik met Quentin Tarantino aan het filmen ben en dat wat te bloederig is voor hen. Maar naar de set van Benjamin Button heb ik ze meegenomen. Vooraf had ik uitgelegd dat daddy er een beetje anders zou uitzien, maar daar hebben ze zelfs niet op gelet. Niet één vraag hebben ze erover gesteld! Het zegt veel over hoe kinderen denken.'

Benjamin is een veeleer passief personage; de dingen komen op hem af. Is dat moeilijk voor een acteur?

Brad Pitt: 'Ja, want je moet veel luisteren, en dat kun je moeilijk op een natuurlijke manier acteren. Het is een innerlijk proces: je moet reageren op je tegenspelers, je dingen inbeelden. Gelaatsuitdrukkingen worden belangrijker, en daar was de make-up natuurlijk een obstakel. Het is belangrijk dat je goede tegenspelers hebt, zoals Cate Blanchett. Ik heb veel respect voor haar. Ze is grappig en gevat, en ze verrast me geregeld. Dat gebeurt niet zo vaak en voor deze rol was het zeker meegenomen.'





'Eigenlijk was ik vrij op mijn gemak: ik kon zelfs rustig de prestaties van de anderen bewonderen. Bovendien wist ik toen ik het script las meteen dat de kijkers de gebeurtenissen uit Benjamins leven op hun eigen leven zouden betrekken.'

U stond achter Barack Obama. Hebt u zijn overwinning hier of in de States meegemaakt?

Brad Pitt: 'Op 4 november stond ik in Grant Park in Chicago tussen de massa en voelde ik me geweldig. Ik bedacht toen dat we eindelijk weer bevestigd hadden waar Amerika voor stond. Maar toen ik terugkeerde naar Berlijn, feliciteerden alle Europeanen ons met de verkiezing.'
'Toen drong het pas goed door dat zijn verkiezing overal als een doorbraak werd gezien.'

Wat waardeert u eigenlijk aan David Fincher, en hij aan u?

David Fincher: 'Toen ik mijn eerste films draaide, reageerde niemand ooit op mijn grappen. Brad ging er wél op in. Op de set van Seven werd er voor het eerst gelachen.'

Brad Pitt: 'Omdat Seven een komedie is, natuurlijk.'

David Fincher: 'Ik hou van zijn aanpak: Brad is nieuwsgierig naar alles. Zijn nieuwsgierigheid, zijn gevoel voor humor...'

Brad Pitt: 'De manier waarop ik loop...'

David Fincher: 'Je sex appeal! Ik was het bijna vergeten.'

Brad Pitt: 'Nu moet ik hem een complimentje geven. Ik ben daar niet goed in. (denkt even na) . Hij weet hoe je technologie ten dienste stelt van het verhaal. Hij is ook goed in films met een donker kantje.
Voor de opnamen van Benjamin Button had hij zijn vader verloren. En ik dacht: als hij dat naar de film brengt, zal het interessant zijn om er mijn tijd in te investeren. En hij heeft me niet teleurgesteld.'


Deel 2 van het interview met Brad Pitt leest u morgen.


Regie:      David Fincher
Cast:        Brad Pitt, Cate Blanchett...
Genre:      Romantische komedie, drama
Tijdsduur: 165 minuten
Première:  4 februari 2009

Halina Reijn was in Amsterdam om de nieuwe film waarin zij speelt, het spannende Tweede Wereldoorlogdrama ‘Valkyrie’, te promoten. Hierin is zij te zien als Margarethe von Oven, de secretaresse van hoofdpersonage Kolonel Claus von Stauffenberg, die gespeeld wordt door Tom Cruise. In dit interview heeft zij het over het werken aan deze grote internationale film met een absolute topcast, de controverse die al sinds de begindagen over deze film hangt, en of het nog toeval kan zijn dat ze, na ‘Zwartboek’, nu alweer in een grote film over de Tweede Wereldoorlog speelt naast haar hartsvriendin Carice van Houten.



‘Valkyrie’ is een immense productie met een absolute sterrencast, waaronder naast Tom Cruise ook Kenneth Branagh, Bill Nighy, Tom Wilkinson, Terence Stamp, en Eddie Izzard, om er een paar te noemen. Was dat niet overweldigend, of zelfs intimiderend?
Halina Reijn: Het was voor mij natuurlijk ongekend; ik heb nog nooit aan zo’n grote film meegewerkt. Ik vind het nog steeds onwerkelijk dat ik dat nu dus wel heb gedaan. En alle clichés zijn waar: je kunt van al die mannen zoveel leren door gewoon naar ze te kijken! Overigens heb ik vooral samengewerkt met Tom Cruise; de rest heb ik alleen van een afstand zien werken.

Hoe ben je bij deze grote productie, met een keur aan internationale sterren, terechtgekomen? Om daar als Nederlandse actrice tussen te belanden, is toch erg bijzonder.
Halina Reijn: Je zou misschien denken dat Brian Singer vanwege zijn films met een fictieachtergrond nooit veel research heeft hoeven doen. Toch is hij juist iemand die zijn onderwerpen altijd bijzonder goed onderzoekt. Hij doet heel veel research vooraf, leest zich heel goed in. Voordat hij deze film ging maken, heeft hij ook een heleboel films over de Tweede Wereldoorlog bekeken. ‘Zwartboek’ was daar één van. Toen hij Carice en mij daarin samen zag, was voor hem meteen duidelijk dat wij heel goed samen kunnen acteren, dat er echt “iets” is tussen ons. Toen heeft hij het aan Tom Cruise laten zien, en die was meteen helemaal weg van de scènes tussen Carice en mij. Tom zei “Die twee moeten we samen hebben voor onze film!”. Daar kon Brian zich helemaal in vinden, en zo kwamen ze dus in contact met ons.

Aha, dus het was geen toeval dat je ook nu weer met Carice is één film speelt?
Halina Reijn: Nee, zeker niet. Singer en Cruise vonden dat Carice en ik duidelijk een chemie hadden met elkaar. En dat is ook zo: we zijn ook in werkelijkheid beste vriendinnen. Als een regisseur ontdekt dat twee acteurs goed met elkaar kunnen samenwerken, is dat natuurlijk een cadeautje. Paul Verhoeven heeft daar destijds bij ‘Zwartboek’ ook dankbaar gebruik van gemaakt.


Halina Reijn in een scène uit zwartboek        


Hoe zou je jouw personage willen omschrijven?
Halina Reijn: Mijn personage is Margarethe von Oven, een zakelijke secretaresse die uiteindelijk ook zeer emotioneel betrokken raakt bij waar Von Stauffenberg mee bezig is. Hier bleek ook weer hoeveel Singer van tevoren uitwerkt en voorbereidt. Hij had een hele karakteromschrijving gemaakt van mijn personage: hoe ze zou reageren op allerlei omstandigheden, op de gebeurtenissen uit de film, op de personages om haar heen. En dat voor zo’n relatief klein rolletje! Voor mij was het dus alsof ik in een gespreid bedje kwam. Natuurlijk liet hij me wel alle vrijheid om nog zelf genoeg in te kunnen vullen voor mijn rol. Maar het gaf me wel het idee dat hij ook mijn relatief kleine rol heel serieus nam.

Dit is de eerste historische film van regisseur Brian Singer, die vooral bekend is geworden met thrillers als ‘The Usual Suspects’ en actiefilms als ‘X-Men’ en ‘X-Men 2’. In elk geval altijd fictie. Kon je daar nog iets van merken?
Halina Reijn: Jazeker. Singer heeft wederom laten zien dat hij een meester van de suspense is, zoals we hem kennen uit bijvoorbeeld ‘The Usual Suspects’. Ik bedoel: we kennen allemaal het verhaal van Operatie Walkure, het complot om Adolf Hitler te vermoorden. Iedereen weet hoe dat verhaal afloopt, dat de poging helemaal mislukt. En toch weet Singer het op zo’n ongelooflijk spannende manier te verfilmen dat je tijdens de hele film op het puntje van je stoel zit, dat je benieuwd bent naar hoe het afloopt. Dat is toch wel geniaal. En de aanpak van Singer van dit onderwerp is volkomen nieuw en origineel. Hij weet het verhaal vanuit een heel andere hoek te benaderen dan wat we tot nu toe hebben gezien bij een film of documentaire over dit onderwerp. Meestal wordt Kolonel Von Stauffenberg, de sleutelfiguur van Operatie Walkure, neergezet als een soort anti-Duitse verzetsheld. Maar dat was hij dus juist niet. Hij was een zeer patriottische Duitser die geloofde dat Hitler zijn geliefde Duitsland naar de knoppen hielp, en dat hij daar iets aan moest doen. Deze film is gemaakt vanuit het oogpunt van de Duitsers. Dat is voor Hollywoodbegrippen echt uniek.

Je hebt in de film veel direct samengewerkt met Tom Cruise – je speelde immers zijn secretaresse. Hoe was het voor jou om met zo’n icoon als Cruise samen te werken.
Halina Reijn: Ach, ik was daar in het begin heel erg nerveus over. Ik weet nog dat ik in mijn trailer zat, en dat ik hoorde dat Tom Cruise die middag bij me langs zou komen. Goed, oké, daar zat ik dan, een beetje te wachten. Ik wist natuurlijk helemaal niet wat ik moest verwachten. Ik voelde me echt zo’n onzekere puber! Maar Tom is dat allang gewend, dus die weet ook wel hoe hij met dat bijltje moet hakken. Hij kwam binnen en begon meteen heel enthousiast te vertellen dat hij me zo geweldig vond in ‘Zwartboek’, en dat hij zich helemaal kapot had gelachen om mijn scènes met Carice. Hij was gewoon ontzettend lief en warm, en stelde me echt op mijn gemak. Ik begon natuurlijk meteen te zeggen dat mijn rol in ‘Zwartboek’ maar klein was, en dat Carice eigenlijk veel meer “in the picture” was, maar daar wilde hij helemaal niets van weten: “Maakt niet uit, ik heb me ook om jou kostelijk geamuseerd!”. Dat zat dus eigenlijk meteen helemaal goed.

Tijdens het maken van de film ontstond er nogal wat controverse, met name in Duitsland, over de keus van Tom Cruise als Von Stauffenberg; het zou beledigend zijn voor het Duitse volk om een lid van de omstreden Scientology Kerk een Nazi te laten spelen. Ook zou men vinden dat een belangrijke gebeurtenis in de Duitse geschiedenis als Operatie Walkure überhaupt niet door een niet-Duitser gespeeld zou moeten worden. Hoe ingrijpend was voor jou de hele controverse rondom Tom Cruise?
Halina Reijn: Ik begrijp dat het een delicaat onderwerp is voor een heleboel mensen, zeker in Duitsland. Maar uiteindelijk vind ik het gewoon ontzettend dom als je iemand veroordeelt vanwege zijn geloof. Echt zo ontzettend dom! Ik moest ook de hele tijd aan iedereen uitleggen wat voor een film ik nu precies aan het maken was. Vooral met mijn Duitse vrienden was dat vaak erg lastig. Uiteindelijk kan ik alleen maar hopen dat de resultaten voor zich spreken. Daar heb ik overigens alle vertrouwen in, hoor. Ik ben er ook van overtuigd dat we het onderwerp met alle respect hebben behandeld – uiteindelijk zijn er ook een paar grote Duitse acteurs die hebben meegewerkt aan de film, en die hadden heus niet meegedaan als we het op een verkeerde manier hadden benaderd.

Hoe gaat Tom Cruise met die controverse om? Heb je het idee dat hij er wel eens onder lijdt?
Halina Reijn: Tja, wat kan hij er nou helemaal aan doen. Hij moet het gewoon accepteren, denk ik, want het ziet er niet naar uit dat de controverse binnenkort minder zal worden. Ik vind het in elk geval wel knap dat hij nog steeds werkzaam is als zeer bekend acteur zonder zijn geloof onder stoelen of banken te steken. Dat vergt in zijn geval toch nogal wat moed. En ik ben blij dat hij het er niet om gelaten heeft, dat hij de film toch heeft gemaakt. Hoe dan ook denk ik dat al die extra spanning geen invloed heeft op zijn acteerwerk, en dat is uiteindelijk het belangrijkste. Ik denk dat hij inmiddels echt wel gewend is dat waar hij ook gaat, hij geconfronteerd wordt met dat constante gezanik over Scientology.

Waar ben je momenteel vooral mee bezig? Kan je daar al iets over vertellen?
Halina Reijn: Ik ben net begonnen met de repetities van een nieuw toneelstuk bij Toneelgroep Amsterdam, ‘La Voix Humaine’ van Jean Cocteau. Dat is voor mij heel spannend, want het is een monoloog, dus ik doe het hele stuk in m’n eentje. Het bevindt zich nog allemaal in een heel pril stadium, dus ik zit nu eigenlijk nog dagelijks met de regisseur (Ivo van Hove - red.) gewoon om de keukentafel het script voor te lezen, maar ik vind het nu al eng. Ik hoorde trouwens van de week dat ik een toneelpartner krijg: een hondje! God wat was ik daar blij om, hoef ik toch niet alles alleen te doen…

Een echte hond?
Halina Reijn: Ja, een echte. Nee zeg, voor een knuffelhond doe ik ‘t niet. En voor de rest ben ik echt hartstikke druk met de promotie van ‘Valkyrie’. Ik leef en adem momenteel ‘Valkyrie’. Heel gaaf, natuurlijk. Ik kan er elke dag weer van genieten!

Valkyrie speelt vanaf woensdag 28 december 2009 in de Kinepolis-bioscopen.


Regie:  Bryan Singer
Cast:   Tom Cruise, Kenneth Branagh, Carice Van Houten, Bill Nighy, ...
Genre: Oorlogsfilm
Duur:   110 minuten

Revolutionary road gaat zoals gezegd over een jong echtpaar, dat moeite heeft om hun persoonlijke problemen op te lossen, terwijl ze ook hun twee kinderen moeten opvoeden. Naast Winslet speelt Leonardo DiCaprio de hoofdrol als haar man. Dat terwijl haar echte man, Sam Mendes, de film heeft geregisseerd.

Gelooft u na het maken van Revolutionary Road nog steeds in het huwelijk?
Kate Winslet: Geloof ik nog in steeds in het huwelijk? Ja! Mijn god, absoluut! (lacht)

Maar de film is niet bepaald positief over het huwelijk?
Kate Winslet: Richard Yates heeft ervoor gekozen om specifiek het huwelijk van Frank en April Wheeler onder de loep te nemen. Volgens mij is het een portret van een huwelijk. Het verhaal bestudeert een getrouwd stel die in relationele crisis verkeren. En het speelt zich af in een tijd (de jaren vijftig van de vorige eeuw), waarin vooral vrouwen weinig te kiezen hebben. De algemene mening was destijds, dat je blij moest zijn met wat je hebt. Je moet dit accepteren en tevreden zijn, maar Aprils innerlijke wereld is zoveel groter, dan dat de buitenwereld toelaat. Ze lijdt in stilte. Hoewel ze diep ongelukkig en eenzaam is, houdt ze van Frank. Ze zou dolgraag willen, dat ze het met hem kan uitwerken. Dit is daarom geen verhaal over een getrouwd stel dat wilt scheiden, maar het gaat over hun pogingen om hun huwelijk tot een succes te maken.

April cijfert zichzelf weg in haar een relatie met Frank.
Kate Winslet: Dat klopt. En het resultaat hiervan is dat ze elk jaar een stukje van haar ziel verliest. Ze drijft zichzelf tot waanzin en krijgt uiteindelijk zelfmoordneigingen. Het belangrijkste in het leven is om trouw te blijven aan jezelf.





Denkt u dat gelukkig zijn afhangt van externe omstandigheden of komt het van binnenuit?
Kate Winslet: Ik denk dat je geluk kunt vinden, maar je moet wel eerst jezelf goed kennen. April is al heel haar leven diep ongelukkig. Haar ouders lieten haar in de steek toen ze nog erg jong was. Haar moeder stierf en haar vader was een handelsreiziger en een alcoholist. Ze is opgevoed door een tante. Ze was altijd op zoek naar liefde en een gezin. Zelfs als volwassene zoekt ze hiernaar. Ze heeft geen idee wie ze is en jezelf kennen is volgens mij een voorwaarde om gelukkig te worden.

De laatste keer dat Leonarde DiCaprio en u hebben samengewerkt is alweer twaalf jaar geleden met Titanic. Verraste Leo u nog tijdens de opnames?
Kate Winslet: Het was elke opnamedag weer een verrassing om met Leo te werken. (lacht) Ik heb hem de afgelopen jaren steeds beter zien worden. De afgelopen twaalf jaar is hij uitgegroeid tot de beste acteur van zijn generatie. Ik ben trots op het feit dat ik tweemaal met hem heb mogen samenwerken.

Waarom heeft het zolang geduurd, voordat jullie weer samen in een film spelen?
Kate Winslet: We kregen de afgelopen jaren vele aanbiedingen van filmstudio's. Er zaten af en toe verhalen bij, waar we over gepraat hebben. Maar tot Revolutionary Road voelde het niet honderd procent goed. We beseften beiden hoeveel geluk we hebben met het vinden van het ideale project. We zeiden tegen elkaar: "Dit is datgene waar we ooit over gezegd hebben, dat we het zouden kunnen doen."





U was tijdens de opnames maanden van huis. Heeft u uw kinderen niet verschrikkelijk gemist?
Kate Winslet: Ik ben niet maanden van huis geweest. In het tijdschrift Vanity Fair stond dat ik vijf maanden van huis was en dat is absoluut niet waar. Ik ben blij ik de fout kan corrigeren. Voor een buitenstaander lijkt het alsof ik superdruk ben. Waar ik normaal gesproken tien maanden rust neem na een film, zat er ditmaal tussen Revolutionary Road en The Reader slechts zeven maanden. Maar tijdens de opnames van Revolutionary Road waren onze kids gewoon bij ons. Met het filmen van The Reader kostte het iets meer moeite om de schema's op elkaar af te stemmen. Mijn dochter is acht en ik kan haar niet meer van school plukken en meenemen naar de set. Ik bevind me in de gelukkige positie dat ik tegen de producenten kan zeggen: "Help me hiermee. Laten we proberen om een oplossing te vinden, want ik kan niet zomaar drie maanden van huis zijn."

U leidt volgens mij een behoorlijk geordend leven.
Kate Winslet: Ik ben geen control freak als het op mijn kinderen aankomt, maar kids willen nou eenmaal graag weten wanneer het etenstijd is en wanneer ze naar bed moeten gaan. De producenten zijn zich bewust, wat er geregeld moet worden wanneer ik op locatie moet filmen. Of zelfs wanneer ik voor een paar dagen op promotietour ga.

Tot slot, u bent al meerdere malen genomineerd voor een Oscar. Is een nominatie nog steeds speciaal?
Kate Winslet: Natuurlijk betekenen ze veel voor me. Ik ben ook maar een mens. Wanneer een groep mensen uit de filmindustrie - collega's en vrienden - bij elkaar komen en besluiten dat jij iets gepresteerd hebt, dat de moeite waard is, vind ik dat heel speciaal.

Revolutionary Road gaat over een jong echtpaar, dat moeite heeft om hun persoonlijke problemen op te lossen, terwijl ze ook hun twee kinderen moeten opvoeden. Naast DiCaprio speelt Kate Winslet de hoofdrol als zijn vrouw. Revolutionary Road is de eerste keer sinds titanic, dat ze weer samen in een film te zien zijn.

Ik heb het boek niet gelezen, maar een vriend die literatuurcriticus is, vertelde me dat hij zich u volkomen kon voorstellen als Frank, maar dat hij Kate Winslet zich niet als April kon inbeelden. Was het moeilijk voor haar om deze rol te spelen?
Leonarde DiCaprio: Jouw vriend bedoelt waarschijnlijk dat Kate zo'n krachtige persoonlijkheid heeft en April een kwetsbare vrouw is..?



In de trailer is ze zeer kwetsbaar...
Leonardo: Kate is de grootste actrice van haar generatie. Ze is... wacht tot je haar in deze film ziet. Haar acteerprestatie is ongelofelijk. De film is gebaseerd op een klassieke roman die ik nog niet gelezen had. Het verhaal staat symbool voor de normen en waarden die de Verenigde Staten hebben geïntroduceerd in de jaren vijftig.

U bedoelt het verlies van onschuld?
Leonardo: Ja, precies. Het verlies van onschuld, maar ook het verlies van identiteit en schikken naar de algemene moraal. Het verlangen naar huisje-boompje-beestje in een buitenwijk en een comfortabel leventje leiden. Revolutionary Road gaat over twee mensen die in deze idyllische omgeving wanhopig proberen een stukje van hun identiteit te bewaren. Het gaat er soms heftig aan toe. In het boek speelt de onrust zich grotendeels af in de hoofden van de personages. Zo beschrijft de auteur een seksscène tussen het koppel, waarbij Frank in gedachten zijn vrouw verafschuwt.





Kate Winslets man, Sam Mendes, heeft de film geregisseerd. Vond u het niet vreemd om onder het toeziend oog van hem liefdesscènes met Kate te spelen?
Leonardo: Nee, niet echt. Ik ben me er natuurlijk van bewust dat hij haar man is. Kate en ik hebben echter al zo vaak liefdesscènes gespeeld, dat je je enigszins op je gemak voelt. Het hoort gewoon bij je werk.

Hoe was het verder om na al die jaren weer met Kate Winslet te werken?
Leonardo: Het voelde onmiddellijk vertrouwd. We zijn dezelfde mensen als tien jaar geleden. Ik ben ongelofelijk trots op haar. Niet alleen op professioneel vlak, maar ook persoonlijk. Ik kan oprecht zeggen dat ze een geweldige vriend is. Ik wist dat deze film voor ons allebei een enorme uitdaging zou zijn. We konden elkaar tijdens de opnames op de proef stellen als acteurs, omdat we elkaar zo goed kennen.

Vijf jaar geleden zei Line Van Wambeke (29) het Oost-Vlaamse Velzeke vaarwel om het in Hollywood als actrice te maken.
Vanavond is het zover: 'The Hessen affair' - waarin Line als femme fatale Billy 'Titanic' Zane partij geeft - beleeft in Antwerpen zijn wereldpremière. 'Maar ik ben nog lang geen ster', zegt Line die in Hollywood door het leven gaat als Lyne Renée.

Haar overleden lievelingstante Renée, aan wie ze haar de Amerikaanse artiestennaam ontleent, zei altijd: 'Meisje, niet praten, doen!' Met die vastberadenheid nam Line begin januari 2004 afscheid van haar ouders en toenmalige vriend - de bekende acteur Kevin Janssens - om actrice te worden in Hollywood. En het lukte. Met The Hessen affair , een film gebaseerd op het waargebeurde verhaal van twee Amerikaanse officieren die aan het eind van de Tweede Wereldoorlog de Duitse kroonjuwelen stalen, is Lyne (29) aan haar tweede film toe.
Haar eerste film, The box collector , bleef steken op dvd, maar The Hessen affair van Vlaming Paul Breuls verschijnt zeker in de Belgische zalen. En ook aan de Amerikaanse release wordt gewerkt.

'Dat is belangrijk', zegt Lyne die voor de première twee weken in Vlaanderen vertoeft. 'In Hollywood ben je pas iemand wanneer ze jou op het witte doek hebben gezien.'



De tijd van knokken voor een rol is dus nog niet voorbij?

Lyne Renée: 'Zeker niet. Op dit ogenblik heb ik nog geen concrete plannen voor een nieuwe film, ook al omdat Hollywood weer een afwachtende houding aanneemt nu er mogelijk een acteursstaking op til is.'

Anderhalf jaar geleden had je een klein appartementje in Hollywood. Woon je daar nog?

LR: 'Ik ben verhuisd naar een oud huizencomplex in Mexicaanse stijl in Hollywood. Het is een gebouw dat filmstudio Paramount ooit bouwde voor actrices die uit Europa overkwamen. Allemaal mooi en gezellig, zeker omdat daar nu niet alleen acteurs en schrijvers wonen, maar ook gezinnen met kinderen.'

Voelt Hollywood ondertussen als een thuis?

LR: 'Toen ik afgelopen vrijdag in Zaventem landde, had ik het gevoel naar huis te gaan, naar mijn papa, mama en zus.Maar thuis, dat is Los Angeles. Ik heb daar mijn huis, mijn vriend en mijn uitdagingen.



Wat ga je in die veertien dagen in Vlaanderen doen?

LR: 'Behalve de promotie voor de film zit mijn hele agenda al propvol. Lunchen met deze en gene, koffie en taart bij familie, met de vrienden gaan eten in lievelingsrestaurant Het keizershof in Gent, ...' Hoe zien je dagen er in Hollywood uit?

'Ik lees scenario's, leer scènes uit het hoofd en doe audities. Voorts kijk ik veel films. Vrienden van me zijn lid van de Oscar-academy en zij krijgen massa's films op dvd. Voorts reis ik veel, vaak samen met mijn vriend die ook acteur is. Maar in Hollywood is er altijd wel iets te doen. Iedereen is er acteur en je komt vaak samen met anderen uit het vak.'

Ben je kind aan huis bij bekend volk?

LR: 'Ik ga wel eens iets eten met Sienna Miller of Benicio del Toro en recent ontmoette ik Lauren Bacall op een feestje. Als je zo'n grande dame ontmoet, hap je toch even naar adem. Zij is een van mijn voorbeelden.'



En dan knijp je in je arm van: gebeurt dit wel écht?

LR: 'Soms klinkt het onwaarschijnlijk dat ik met Al Pacino ga lunchen. Mijn zus Camille was erbij. Ze was naar LA overgevlogen en we gingen samen naar de screening van zijn film kijken. Achteraf vroeg hij, Al Pacino, ons mee uit. Ik was blij dat Camille erbij was, want straks denken jullie nog dat ik het verzin. (lacht)'

Zelf al eens van het filmstergevoel geproefd?

LR: 'Toen ik op Zaventem arriveerde, moest ik mijn koffers openmaken. Toen herkende een van die mannen me van de cover van P-Magazine . Ha, jij bent die actrice , en prompt mocht ik doorlopen. (lacht) Maar een ster worden is niet mijn doel, ik hoop dat mensen me waarderen als de actrice die ik ben.'


In mei word je dertig. Ik zie daar toch al een grijze haar...

LR: 'Ik heb er al verschillende, hoor! En de kraaienpootjes beginnen ook al. Och, het kan me niet schelen. Ik ontvang mijn dertigste verjaardag met open armen. Ik ben dankbaar voor alles en heb er nog geen moment spijt gehad.'

Ook niet van de naaktscènes?

LR: 'Absoluut niet. Het bloot heeft een functie in het verhaal en wordt smaakvol in beeld gebracht. Natuurlijk is zo'n dag waarop je naakt draait niet de makkelijkste. De filmset wordt wel gesloten voor pottenkijkers, maar tenslotte ben jij het die daar in zijn blote vel staat.' En dan houdt je tegenspeler Billy Zane nog mooi zijn boxershort aan!

(Schatert) 'Daar hebben we een lange discussie over gehad! Het is niet aan mij om te zeggen: hela, die short moet uit! Billy Zane was overigens een crème van een vent. Natuurlijk zit je tijdens het draaien enkele weken op elkaars lip en dan denk je wel eens: ik draai die of die zijn nek om. Maar bij Billy kon ik zowel voor professionele raad als voor een troostende arm terecht.'
















The Hessen Affair speelt vanaf vandaag in de Kinepolis-bioscopen.


Regie:  Paul Breuls
Cast:   Billy Zane, Lyne Renée, Michael Bowen, Noah Segan
Genre: Thriller, drama

Leonardo DiCaprio zal een voormalig maffiamoordenaar spelen in de film ‘Beat the Reaper’.
Hierin speelt hij een ex-hitman van de Amerikaanse maffia die is ondergedoken in het Witness Protection Program
en werkzaam is als arts op de EHBO-afdeling van een ziekenhuis, waar op een dag een maffiabaas wordt binnengebracht die hem herkent als de moordenaar van vroeger.

Het scenario is van Josh Bazell, die in 2007, toen hij het script schreef, zelf werkzaam was als stagiaire op de afdeling Eerste Hulp van een ziekenhuis. Het is het eerste script van Bazell, die naar verluid voor dit werk meteen een bedrag “met zes nullen” kreeg.
Hij stond zelf in zijn witte jas toen er acht gegadigde productiemaatschappijen op zijn script aan het bieden waren.

DiCaprio zal de film mede gaan produceren met zijn productiemaatschappij Appian Way. Hij is vanaf 21 januari te zien in de dramafilm ‘Revolutionary Road’, naast zijn ‘Titanic’-tegenspeelster Kate Winslet.
Onlangs rondde DiCaprio de opnames van ‘Shutter Island’ af, over de jacht op een moordenares die op het zogenaamde Shutter Island is ondergedoken. Deze film is geregisseerd door Martin Scorsese, met wie DiCaprio eerder al ‘The Departed’ maakte.

In het Britse kostuumdrama ‘The Duchess’ vertolkt Keira Knightley de rol van hertogin Georgiana van Devonshire.
Op het einde van de 18de eeuw werd dit lid van de Spencer-klan zeer beroemd als welbespraakte feministe.
Dat er over haar een film werd gemaakt, zal echter ook wel te maken hebben met haar verwantschap met wijlen prinses Diana.
Iets waar de pr-machine achter de prent trouwens mooi gebruik van maakt. Maar zelf vindt Keira dat wat te veel van het goede.

De film over Georgiana focust vooral op het liefdeloze huwelijk van deze society dame met de hertog van Devonshire (Ralph Fiennes), een norse man die openlijk een minnares nam. Georgiana liet zich echter niet doen en ging zelf op zoek naar de echte liefde.

Georgiana lijkt een passieve heldin. Hoe evolueert zij volgens u?

Keira Knighley: «Ik denk dat ze idealistisch en romantisch was. En in de film zie je haar evolueren van idealisme naar realisme. Aan de basis ligt eigenlijk het verhaal van iemand die wil overleven, maar ook van een vrouw die gedwongen wordt om te gaan met haar intense eenzaamheid. Dat was het eerste wat me zo trof toen ik het script las. Ik vond haar eenzaamheid echt tragisch. Maar het verklaart ook waarom ze bepaalde dingen deed.»

Had u veel informatie over Georgiana?

KK: «O ja, dit is de eerste keer dat ik gewerkt heb vanuit een echte biografie. Dat bleek een goede steun, maar het bracht ook de nodige complexiteit met zich mee. Ik vind het altijd gemakkelijk om vanuit een novelle te werken, omdat je dan net genoeg achtergrondinformatie hebt om je personage te scheppen. Maar bij een film gebaseerd op een biografie krijg je het hele leven van een mens als huiswerk mee. En wanneer die informatie bovendien vol contradicties steekt - en dat was het geval bij Georgiana - wordt het voor een acteur moeilijk om keuzes te maken. Want je tracht als verteller van een verhaal nu eenmaal een personage rechtlijniger te maken. Je moet een keuze maken wat haar karakterevolutie betreft. En de scenaristen hebben dat op een briljante manier gedaan. Ze plukten een heel duidelijke narratieve lijn uit het boek. Toen ik de biografie voor het eerst las, begreep ik haar vaak niet. Ze zat zo boordevol tegenstellingen. Zodanig dat ik soms niet goed wist waarom ze bepaalde fouten maakte. Maar later zag ik in dat die fouten waarschijnlijk de sleutel tot haar persoonlijkheid waren. Georgiana probeerde immers iedere keer een andere persoon te worden wanneer ze iemand ontmoette. Ze deed alles om iedereen te behagen, omdat dat niet lukte bij haar echtgenoot. En ze ging daar zo ver in dat ze in een knip kon veranderen.»
Denkt u dat prinses Diana ook zo was?
«Geen idee. Ik weet wel dat Georginana een verre verwante is van Diana Spencer en dat men die band wil gebruiken om de film te promoten. Maar ik kan ze echt niet vergelijken. Ik weet namelijk heel weinig van Diana af. Ze stierf toen ik 11 jaar oud was. Dat was voor mijn tijd.»

Maar er zijn wel opvallende overeenkomsten tussen Georgiana en Diana…

KK: «Er zijn heel veel vrouwen met een gelijkaardig levensverhaal. Georgiana nam beslissingen op basis van een geïdealiseerde droom. Daardoor raakte ze teleurgesteld. Maar er zijn heel wat vrouwen en mannen die daarover kunnen meepraten. Heeft Diana dat meegemaakt? Ik zou het niet weten. Ik heb nooit aan Diana gedacht toen ik de rol speelde»

In tegenstelling tot de shoot van ‘Pirates of the Caribbean’ vond u deze keer het dragen van een korset nuttig…

KK: «Ja, in ‘Pirates’ hielp dat ding je niet in je rol. Je wordt verondersteld heel fysiek te zijn, maar dat korset zat voortdurend in de weg. Hier hielp het me om de emoties naar een hoger niveau te verplaatsen. Wanneer je dat ding aandoet, kan je amper ademen. De emoties moeten dan ook van boven je borstkas komen en dat maakt het allemaal sterker. Door die korsetten worden vrouwen pas echt het zwakke geslacht. Ze kunnen niets doen omdat ze niet genoeg lucht binnen krijgen. Wanneer Georgiana verkracht wordt door haar echtgenoot, is het logisch dat ze zich niet kan verweren. Met zo’n korset verlies je immers alle controle tegenover mannen in hun gemakkelijke kledij.»

Op een bepaald moment staat uw pruik in brand. Hoe hebben ze dat gedaan?

KK: «Met de computer. We mochten het niet met echt vuur proberen, want de verzekeringsmaatschappij ging zeker niet betalen, mocht er iets verkeerd lopen. Al denk ik dat de regisseur wel bereid was om mij in de fik te steken (lacht). Het was echter een heel moeilijke scène. Want alle andere acteurs moesten reageren op iets wat er niet was.»

In de film wordt gezegd: ‘Vrijheid is absoluut’. Voelt Keira Knightley zich vrij?

KK: « Ik weet het niet. In het kiezen van mijn rollen ben ik volledig vrij. Ik voel geen beperkingen. Met minder vrijheid zou ik misschien meer komedies en minder historische drama’s hebben gedaan. Ik voel me op dat vlak heel vrij. Uiteraard, wanneer je beslist om een film te doen, verlies je 3 maanden tot 2 jaar om iets anders te doen. En je kan niet zomaar beslissen om naar de verjaardag van je vriendin te gaan, want die tijd heb je afgegeven. Wat de media-aandacht betreft, leef ik veel voorzichtiger dan een onbekende actrice. Ik kan niet zomaar naar bepaalde plaatsen in Londen gaan, want fotografen en roddelbladen zien dat als een uitnodiging. Op dat vlak is mijn vrijheid beperkt.»

Voelt u zich een rolmodel voor jonge vrouwen?

KK: «Neen. Het idee van een rolmodel staat me niet aan. Mensen zijn feilbaar en ik eis het recht op om feilbaar te zijn. Bovendien vind ik het gevaarlijk om iemand op een voetstuk te plaatsen. Want die persoon kan plots een inzinking krijgen en gekke dingen doen. Zeker actrices. Wij moeten meestal lichtjes onstabiele mensen spelen. Wil je zo’n persoon als rolmodel?»



The Duchess speelt sinds woensdag 7 januari in de Kinepolis-bioscopen.



Regie:  Saul Dibb
Met:     Keira Knightley, Ralph Fiennes, Hayley Atwell, Charlotte Rampling
Genre:  drama
Duur:    110 minuten

Gwyneth Paltrow is na een paar jaar afwezigheid weer helemaal terug! Door haar rol als Pepper Potts in de superheldenfilm 'Iron Man' staat zij weer volop in de schijnwerpers. Op het Festival van Cannes presenteerde de 35-jarige actrice (geboren: 1972) haar nieuwste film 'Two Lovers': "een film over verlangen en obsessie", volgens regisseur James Gray.

'Two Lovers' vertelt over de jongeman Leonard (Joaquin Phoenix) die verzot is op twee vrouwen. Gwyneth Paltrow speelt Michelle, één van deze dames waar Joaquin Phoenix verzot op is, Vinessa Shaw speelt Sandra, de andere. Zij is een nette meid en Leonard's ouders zien hem maar wat graag met haar verder gaan. Leonard zelf is echter helemaal weg van Michelle, een vrouw die beduidend minder deugdzaam lijkt maar die hij misschien daarom wel juist zo spannend vindt.

Het personage van Michelle lijkt ver van jou af te staan. Hoe begreep je hoe zij zich voelde?

Gwyneth Paltrow: Ik vond haar fascinerend; ze is beklemmend en toch meelijwekkend. Je ziet dat ze vast zit in een verschrikkelijke vicieuze cirkel, maar tegelijk merk je dat er ergens een vrijgevochten vrouw in haar schuilt. Ik voel me verbonden met haar ook al zijn we zo verschillend. Ik geloof erin dat we allemaal van één groot wezen of ziel afstammen, daardoor kan ik me verbonden voelen met iemand die niet zoals mij is.

Hoe kon je jezelf in haar inleven?

GP: Iedereen heeft wel meerdere lagen die je vanuit je levenservaring gekregen heb. Ik heb een geweldig leven, maar ook ik heb mindere dingen meegemaakt en daardoor krijg je meer diepgang.

Wat sprak jou aan in deze film?

GP: Toen ik het script las raakte het me echt. Ik vond het einde ook erg sterk. Ik hou van de spirituele boodschap van het verhaal: er is een oud-Joods geloof dat zegt dat een slechte vrouw een man in het slechte meesleept, net zoals een goede vrouw een man meeneemt naar dat wat goed is. Dan hoeft zo'n slechte vrouw niet per definitie een slecht persoon te zijn, maar gewoon een vrouw die ongeschikt is voor die man. Daar gaat deze film over. Sandra staat voor wat voor Leonard het goede is.



Vindt je het jammer dat jij de rol van Sandra niet speelt?

GP: Nee, ik vond deze rol juist een geweldige kans om een complex iemand vol tekortkomingen te spelen.

Wat voor voldoening geeft 'Two Lovers' jou, nu die af is?
GP: Dat ik me na een lange afwezigheid weer helemaal in een rol voelde opgaan. Ik ben een lange periode voltijds als moeder van twee kinderen bezig geweest. Maar begrijp me niet verkeerd, dat is het mooiste van mijn leven dat er is! Het is goed weer terug te zijn en deze film was voor mij wel een soort van redding.

Jodie Foster zei ooit dat het erg lastig is om een comeback te maken in Hollywood als je er een tijd tussenuit geweest bent. Heb jij dat ook zo ervaren? Jij bent immers net ook een lange tijd uit de roulatie geweest.

GP: Hollywood is inderdaad keihard: er kan altijd iemand die jonger en mooier is dan jou opduiken. Ik heb gewoon ontzettende mazzel gehad dat zogauw ik terugkeerde zowel Jon Favreau als James Gray mij zulke kansen gaven. En zo mocht ik ook nog eens werken met Robert Downey Junior en met Joaquin Phoenix! Dat overkomt je maar één keer in je leven. Althans, niet helemaal één keer, aangezien we nu een tweede Iron Man gaan maken.

Naar de film 'Australia' met Nicole Kidman en Hugh Jackman is reikhalzend uitgekeken. Het gigantische epos zapt vrolijk van western naar oorlogsfilm, van romantiek naar komedie. Nu nog het budget terugverdienen.

Het is onmogelijk om Baz Luhrmann te zien als een geld verkwistende, onverantwoordelijke dromer: zoals de Australische regisseur (46) in het poepdure Claridge's in Londen zit, lijkt hij nog het meest op een tiener met grijs haar. Hij drinkt mineraalwater uit een designfles en veert af en toe op uit zijn zetel om zijn woorden kracht bij te zetten.

Soms wisselen hij en Hugh Jackman, van interviewploeg; ze proberen elkaar de loef af te steken met zelfrelativerende grappen en noemen je allebei 'mate'. Typische Australiërs in actie.

Twentieth Century Fox kan een ander verhaal vertellen. Natuurlijk is Luhrmann de wonderboy die Leonardo DiCaprio Shakespeare liet spelen in Romeo + Juliet en musicals weer hip maakte met Strictly ballroom en Moulin rouge. Kassa kassa, ook al is Luhrmann een ziekelijke perfectionist. Hij en zijn echtgenote Catherine Martin - Luhrmann noemt haar meestal 'CM' - willen altijd spectaculaire kostuums en decors.

Voor Australia ging hij nog een stap verder: hij trok met een crew van vierhonderd man het bloedhete Australische binnenland in - 'David Lean filmde ook alles op locatie!' - en besloot dan doodleuk om het adembenemende landschap in de studio nog wat te 'verbeteren' met de computer. De film kostte uiteindelijk 130 miljoen dollar - 30 miljoen meer dan gepland.

Twee dagen voor de wereldpremière zat Luhrmann nog te monteren. In Australië is de film al twee weken nummer één in de bioscoop; nu is het afwachten wat de rest van de wereld zal doen. België bijt woensdag de spits af.

Met Australia creëert Luhrmann naar eigen zeggen een 'mythologisch' Australië. 'Het gaat niet over Australië, zoals Casablanca niet over Casablanca gaat. Het is een metafoor, een plek waar mensen naartoe vluchten. Voor Lady Sarah Ashley (Nicole Kidman, red.) is het de verste plek op aarde. Ze gaat ernaartoe en wordt erdoor veranderd, zoals Lawrence in Lawrence of Arabia of Karen Blixen in Out of Africa.'

'Al mijn films komen uit mijn hart, al zijn Strictly ballroom of Romeo + Juliet meer zoals een mooie stoel waar ik trots op ben. De origine van Australia zat me veel dichter op de huid: CM en ik wilden niet dat onze kinderen van die internationale weesjes zouden worden die drie jaar in New York hebben gewoond, en dan even in Parijs. Australië moest hun thuis worden.'

'Ik verdiepte me op dat moment in de geschiedenis van mijn land, omdat ik ook zocht naar een canvas waarop ik een grootse, romantische, komische avonturenfilm kon projecteren. Maar mijn land heeft ook een duister hoofdstuk: de aboriginalkinderen die uit hun huizen zijn geroofd en in instellingen gestopt, de zogenaamde stolen generation. Daar zijn al prachtige films over gemaakt, zoals Rabbit proof fence, maar dat zijn films voor de mensen die al bekeerd zijn. Ik wilde datzelfde onderwerp in een film voor een groot publiek stoppen, zoals je een bittere pil in een dessertje verbergt.'

Dat thema is uiteindelijk de film gaan overheersen, zeker in Australië, waar al twee weken over niets anders wordt gepraat. Luhrmann noemt zichzelf een 'typische Australiër' wat dit onderwerp betreft. 'Ik groeide op in een vrij racistische streek, waar aboriginals boons werden genoemd en als een verloren ras werden beschouwd. We gaven af en toe geld aan de missies; ik wist dat die voor aboriginalkinderen zorgden, maar niet dat die kinderen met geweld werden afgenomen van hun ouders.'

'Als Barack Obama in Australië was geboren, zou hij in een instelling zijn gestopt en te horen gekregen hebben dat zijn ma dood was. Hij zou een nieuwe naam gekregen hebben en geherprogrammeerd zijn. Ze zouden er “het zwarte er wel hebben uitgekweekt,, zoals een personage in de film zegt. Dat heb ik niet verzonnen: het komt uit een rapport van een plaatselijke functionaris.'

Hugh Jackman, die er even later komt bijzitten, wist een beetje meer. 'Toen ik negentien was, ging mijn liefje voor drie maanden op reis. Dat had ik het jaar voordien zelf gedaan, dus ik wist dat ze me zou vergeten; om daar niet aan te denken, nam ik een baantje aan in de outback. De armoede die ik toen zag, tartte alle verbeelding.'

'Op de middelbare school had ik wat algemene dingen geleerd over de cultuur van aboriginals, gezichtsbeschildering en didgeridoo's. In de outback leerde ik voor het eerst aboriginals kennen. Maar op de universiteit kreeg ik pas echt een schok, toen ik leerde over de stolen generation.'

Terwijl de opnamen van Australia bezig waren, kreeg Australië een nieuwe eerste minister, die officieel zijn excuses aanbood aan de aboriginals. 'Tot een jaar geleden waren er nog mensen die alles ontkenden', zegt Jackman. 'Dat wordt nu niet meer gepikt. De reden waarom het zo lang heeft geduurd voor we ons verontschuldigd hebben, was natuurlijk financieel: Australiërs waren bang dat ze compensatie zouden moeten betalen. Maar de speech van Rudd was onschatbaar: eerlijk, duidelijk.'

De zeven plagen van Egypte

Luhrmann laat de film vertellen door Nullah, een kind van een aboriginalmoeder en een blanke vader. Gemengde relaties waren weliswaar wettelijk verboden, maar kwamen wel vaak voor. De overheid erkende ze ook impliciet, door kinderen van gemengde afkomst bij hun ouders weg te halen - de idee was, dat zij 'minder zwart' waren en dus nog heropvoedbaar.

'Brandon Walters, die Nullah speelt, was een revelatie', zegt Luhrmann. 'Waarschijnlijk is hij op dit moment een hagedis aan het vangen, terwijl er in Hollywood wordt gediscussieerd of hij een Oscarnominatie krijgt. Brandon is een kind uit de bush: hij had al films gezien, maar hij had geen idee hoe ze gemaakt worden. Het cliché gaat dat filmen met kinderen onmogelijk is, maar met hem werken was zo gemakkelijk. Hij werd ook goed opgevangen door zijn familie.'

'Ik zou dit niet mogen verklappen, maar zijn zusje was zijn doublure in deze film. Kinderen mogen maar een paar uur per dag werken, en veel scènes waar je denkt hem te zien, zijn eigenlijk zijn zusje, die er op de rug net hetzelfde uitziet.'

Het lag dus niet aan Walters dat de film zo duur was. Maar de ploeg werd met de zeven plagen van Egypte geconfronteerd. 'Een typisch voorbeeld was die keer dat we niet konden filmen omdat het voor het eerst in honderd jaar regende op die plek', zegt Luhrmann met een zucht. 'Of de dag dat we de paarden gingen filmen - er stonden er zevenhonderd klaar, maar toen kwam een man van het ministerie zeggen dat er een besmettelijk paardenvirus was uitgebroken en dat ze alle zevenhonderd in quarantaine moesten. Je lacht, maar de problemen overtroffen alles wat we in onze stoutste dromen hadden bedacht.'

Honderd keer vallen

Jackman speelt een veedrijver, maar was voor de film niet zo'n paardenfanaat. 'Ik reed twee keer per jaar en was nooit helemaal op mijn gemak op zo'n beest. Dus heb ik eerst leren rijden zonder zadel, omdat mijn leraar vond dat ik anders 'geen goede relatie met mijn paard kon ontwikkelen'. (lacht) Maar hij had gelijk: zonder zadel voel je precies hoe je paard beweegt en kun je het veel gemakkelijker bijsturen. (droogjes) Na de eerste honderd keer vallen, ben je daar ook niet meer zo bang voor.'

Jackman maakte zich alleen zorgen omdat de film zoveel genres mengt, dat hij als acteur geen voorbeelden had om zich aan te spiegelen. Luhrmann ziet de sluipschutters al klaarzitten. 'Voor critici is het moeilijk te bevatten, iemand als Peter Jackson of ik die iets grandioos willen maken. Het publiek heeft daar minder moeite mee. Ik ben blij dat we al twee weken op één staan in de cinemalijsten; anders zou de kritiek niet mals geweest zijn. Alhoewel ze nu zeggen dat High school musical niet echt een concurrent is. Nou, daar denkt mijn dochter toch anders over. (lacht)'

'Zelfs als de film niet genoeg geld opbrengt, zal iemand wel met een gelijkaardig idee aan de slag gaan, crisis of geen crisis. Studio's en critici hebben soms zo weinig verbeelding: “Musicals zullen nooit meer geld opbrengen in Hollywood, Baz, - dat was vóór Strictly ballroom. “Jongelui gaan niet naar Shakespeare kijken, Baz, - dat was vóór Romeo + Juliet.'

'Weet je: ik heb nooit een goede recensie gekregen in de New York Times, Variety of Newsweek, tot nu. Misschien moet ik me nu pas echt zorgen maken.'



'Australia' draait vanaf woensdag 17 december in onze zalen.

‘Burn after Reading’ draait rond de afpersingspoging van twee bedienden van een fitnesscentrum (Pitt en McDormand), die gevoelige informatie over een ex-CIA-agent (Malkovich) in handen hebben gekregen. Maar de ex-agent weigert om ook maar een dollar te geven. En wanneer zijn vrouw (swinton) hem wil verlaten voor een regeringsambtenaar (Clooney), wordt hij helemaal dol.