Frits & Freddy groeide in 2010 uit tot een regelrechte cinemahit met 440.000 bezoekers.
Sinds woensdag 6 februari draait Frits & Franky in de zalen: een nieuwe komedie, alweer
bedacht door Marc Punt en dit keer ook door hem geregisseerd, waarin Peter Van den Be-
gin niet langer gekoppeld wordt aan Tom Van Dyck maar aan Sven De Ridder.

Sven De Ridder: Dit is dan ook niet Frits & Freddy 2. Van meet af aan is duidelijk gezegd
dat ik Tom niet hoefde te vervangen en daarom zag ik de film ook zitten. Het klikte trouwens
meteen met Peter. Ik kende hem wel van Deadline 14/10 en Met man en macht,  maar had
nog geen enkele dialoog met hem gespeeld. Dat bleek geen bezwaar: zodra we gingen zitten
om de dia­logen te doorlopen, knetterde het tussen ons.

Sven De Ridder is helemaal niet verbaasd dat Met man en macht zo positief wordt onthaald.

Sven De Ridder: Ik had het niet anders verwacht. Toen ik mijn eerste gesprek had met de
twee Tommen(Lenaerts en Van Dyck) wist ik al: dit zit goed.
En toen ik hoorde wie er allemaal meespeelde, hoefde ik het scenario eigenlijk niet meer te
lezen om aan boord te springen. Ik kan de kijker nu al verzekeren: het strafste moet nog ko-
men. Elke aflevering biedt een cliffhanger en ontwikkelingen die je niet voor mogelijk acht.
Met man en macht is materiaal dat zeker zo sterk is als film. Dat krijg je natuurlijk met die
twee Tommen. Zet ze samen en je hebt explosief materiaal in handen. Op de set noemden
we hen dan ook T&T.(lacht)

Frits & Franky is een heel ander type fictie, maar levert net zulke onversneden comedy-
momenten. Het verhaal is opgebouwd rond twee sympathieke losers die de slag van hun
leven denken te slaan wanneer ze een koffer met misdaadgeld achterover drukken.
Vooral voor Svens personage Franky opent dat onverwachte perspectieven. Die gast die
nog onvoorwaardelijk in de goedheid van de mens gelooft, wordt verliefd. Dat maakt dat
er in de film niet alleen gelachen wordt, maar dat er ook gevoelige passages in zitten.

Aan De Ridder is die emotie goed besteed.

Sven De Ridder: Ik mag dan de reputatie van een plezante hebben door mijn werk in het
Echt Antwaarps Teater, ik heb ook een gevoelige kant. Veel mensen vinden sport ontspan-
nend maar ik word nergens meer relaxed van dan eens goed te huilen in de cinema.
Dat hoeft dan niet noodzakelijk bij een drama te zijn, ook van pure schoonheid krijg ik in
zo'n donkere zaal de tranen in de ogen.

Buiten de bioscoop heeft De Ridder zijn emoties wel onder controle, hoewel hij toegeeft
gevoeliger te zijn geworden sinds hij kinderen heeft.

Sven De Ridder: Mijn gasten zijn nu 13, 8 en 3, en het lijkt alsof ik met elk kind een bee-
tje emotioneler ben geworden. Als ik tegenwoordig iets vreselijks zie dat kinderen over-
komt, betrek ik dat veel sneller dan vroeger op mijn eigen kroost.

Onlangs was ik in Afrika en na een uitstapje keerden we terug naar ons minibusje. Daar
stonden kinderen te bedelen en ik heb ter plekke mijn T-shirt uitgetrokken en aan een van
die jongens gegeven. Stel dat dit mijn eigen zoontje was, flitste door mijn hoofd. Ja, van
zoiets krijg ik het lastig.


Peter Van den Begin en Sven De Ridder bij de onthulling van een ster voor de film Frits
& Franky in het Antwerpse bioscoopcomplex Kinepolis Antwerpen dd. 30/01/2013

Of hij ook lastige momenten heeft gekend tijdens het draaien van deze film?

Sven De Ridder: Er zit een scène in waarin ik met een inktvis op mijn hoofd uit de zee op-
duik. Dagen, zelfs weken van tevoren zag ik daar tegenop. Marc Punt zat me de hele tijd te
jennen dat het een echte, levende inktvis zou zijn, maar gelukkig was dat beest zo dood als
een pier. Dat nam niet weg dat het stonk als de pest. Ik ben niet zo'n beestenmens.
Ik heb niets tegen dieren, zolang ze maar niet op mijn kop hangen of ik erop moet gaan zit-
ten. Want jawel, ik moest ook nog eens op een ezel kruipen.

Sven De Ridder heeft ondertussen de film gezien en is meer dan tevreden.

Sven De Ridder: De meeste acteurs zullen je vertellen dat ze zichzelf niet graag bezig
zien, maar ik vind het heerlijk naar mezelf te kijken. Ik leer daar niet alleen van, ik kan
er zelfs trots op zijn wanneer ik iets goeds heb gedaan.
Ik heb me trouwens geregeld een breuk gelachen met de film. Vooral het zinnetje Het
leven is een toverheks vind ik de max. Dat is hetzelfde als Het leven is een doos choco-
laatjes van Tom Hanks, maar dan op z'n Antwerps. De betekenis is dezelfde: je weet
nooit wat het leven voor je in petto heeft.

Dat wist ook Sven De Ridder niet toen hij in 1993, toen hij al in de tv-serie Bompa had
gespeeld, zijn eerste cinemarol pakte met Erik Van Looys Ad fundum .

Sven De Ridder: Toen dacht ik gelanceerd te zijn in de film, maar dat bleek niet zo.
Dan had ik even een moment van oeps! Maar ik heb me toen gewoon op het thea­ter
geconcentreerd, aangenomen wat ik krijgen kon. En kijk, het heeft geloond.

Dat laatste klopt, want De Ridder is tegenwoordig overal.

Sven De Ridder: Dat is een samenloop van omstandigheden. Alles sluit plots op elkaar
aan. Waar ik vooral blij om ben, is dat het acteurswereldje me na Deadline 14/10 au sé-
rieux is gaan nemen. Plots daagde het de incrowd dat ik meer in huis had dan komisch
talent. Maar vergis je niet, ik ga niet definitief de serieuze toer op. Ik blijf comedy met
drama combineren. Het wordt tijd dat ze acteurs niet langer in hokjes parkeren.


Sven De Ridder: Ik hoop natuurlijk dat massaal veel mensen naar 'Frits & Franky' gaan
kijken. Afgaande op recente première heb ik er alvast een heel goed gevoel bij.
De mensen lachten wanneer ze moesten lachen en snotterden ook op de gepaste momen-
ten. Bovendien moet je 'Frits & Freddy' niet gezien hebben om van het vervolg te kunnen
genieten. Verder kan ik iedereen 'Django Unchained' van Quentin Tarantino aanraden, een
heel knappe film.


Leve de regen

"Vóór deze film wist ik niet hoe groot de bijdrage van Alma was in het creatieve proces van
Alfred Hitchcock", zegt Helen Mirren over de kleine, onopvallende vrouw die ze speelt in 'Hitch-
cock'.

In de film staat Hitchcock na hits als Vertigo en North by northwest op het toppunt van zijn
succes, wat niet belet dat hij zich nog steeds wil bewijzen. De uitdaging vindt hij in het boek
Psycho over Ed Gein, de seksueel geobsedeerde moordenaar en grafschenner die zijn huis
'versiert' met lichaamsdelen. De studio en de censor reageren gechoqueerd, maar Hitchcock
is overtuigd dat een horrorverhaal dat stijlvol wordt verfilmd, een hit zal zijn. De Hitchcocks
geven hun huis als borg om de film zelf te kunnen financieren. Uiteindelijk werd Psycho, met
de bekende moord onder de douche, Hitchcocks bekendste film.

Helen Mirren: Het is ook altijd leuk om een geslaagd huwelijk te spelen. Al was het huwe-
lijk van de Hitchcocks dan niet het klassieke prinsessenhuwelijk, maar een écht huwelijk van
twee vrij excentrieke mensen die soms ook hard moesten werken om hun huwelijk op de spo-
ren te houden.

U bent zelf getrouwd met een regisseur, herkende u veel in het scenario?
Helen Mirren: Mijn huwelijk met Taylor(Hackford, van 'An officer and a gentleman' en 'The
devil's advocate') is totaal anders dan dat van Alma en Hitchcock. Alma was cruciaal voor het
werk van haar man. Ik zit niet in de montagekamer met Taylor, ik verander zijn scenario's niet
 – tenzij ik een rol speel in zijn film, en dan gaat het om kleine suggesties. Ik laat hem zijn ding
doen, en hij mij het mijne. En voor de rest zijn we elkaars fanclub en luisterend oor.


Anthony Hopkins als Alfred Hitchock(links) en Alfred Hitchcock(rechts)

In de film heeft Alma Hitch op dieet gezet, wat recensenten ertoe leidt om te spreken
over haar ‘bemoederende' rol...
Helen Mirren:(trekt een gezicht) Dat woord doet die mensen echt geen eer aan, hun re-
latie was veel complexer. Alma zat 's avonds niet met het eten te wachten op haar man
die buitenshuis een geniale film aan het maken was.
Ze moet een ongewone jonge vrouw geweest zijn: ze kreeg via een kennis of familielid
een baantje in de studio's van Twickenham en stond daar bekend als een van de beste
monteurs toen ze met Hitchcock trouwde.

In de heerlijke begindagen van de film konden mensen verschillende jobs uitproberen in
de film; alles was toch nog nieuw. Alma heeft die vrijheid goed gebruikt. Het is duidelijk
dat ze allebei hielden van dat aspect van filmmaken, het experimenteren, de creativiteit.
Ze waren gek op film; ze begonnen uit te gaan omdat ze allebei dol waren op Duitse ex-
pressionistische films. En zij had een goed oog voor de continuïteit in de scènes, voor
vlotte overgangen, ... Mensen vergeten dat films samengestikt worden uit losse fragmen-
ten: hoe mooier het stikwerk, hoe beter de film.

Scarlett Johansson als Janet Leigh in 'Hitchcock'

Hun huwelijk wordt wel voorgesteld als seks- en passieloos.
Helen Mirren: Dat is een gok van de scenarist, want het waren geen mensen die met hun
privéleven te koop liepen. Maar als ik foto's van hen samen zie, krijg ik de indruk dat ze niet
echt een groot libido hadden, en dat ze het seksueel wat voor bekeken hielden nadat ze een
kind hadden gemaakt. Ik denk dat film hen samenbracht, meer dan seks. Ik denk dat ze ook
groot respect voelden voor elkaar, en een soort zielsverwanten waren. Ze schijnen ook het-
zelfde gevoel voor humor gehad te hebben. En ze hielden allebei van lekker eten. En wat is
daar tenslotte mis mee?

Hebt u Alma Reville ooit ontmoet, of gepraat met mensen die met haar hebben ge-
werkt?
Helen Mirren: Nee, helaas. Ik had graag met haar dochter Patricia gesproken. Het is al-
tijd delicaat om een echt bestaande persoon te spelen.
Maar Patricia was niet betrokken bij de productie van de film, dus kreeg ik geen toegang
tot haar. Haar boek over haar ouders, daar heb ik heel veel uit gehaald.

Helen Mirren als Alma Reville and Anthony Hopkins als Hitchcock

U won een Oscar voor ‘The queen', vindt u erkenning belangrijk?
Helen Mirren: Ik schaam me een beetje om het te bekennen, maar: ja. Het is vreemd,
want toen ik begon, was ik een monnik. Ik maakte deel uit van een vrij puristische scene
waarin je bekendheid en geld absoluut niet belangrijk mocht vinden. We gingen een heel
jaar met Peter Brook werken aan één stuk. Brook had een bijna religieuze opvatting van
acteren: het was een roeping. Ik deelde die opvatting volledig.

En dan begon ik geld te verdienen, en geld corrumpeert. Niet dat ik opeens rijk wilde wor-
den, maar ik wilde wel een beetje zekerheid. Mijn familie kon me niet financieel steunen,
en als jonge acteur heb je geen werkzekerheid.
Ik moest zorgen dat ik de werkloze periodes zelf kon overbruggen. En ondertussen is de
wereld natuurlijk veranderd: nu is celebrity een aanzienlijk deel van mijn vak geworden.
Ik denk dat het onmogelijk is om die puristische houding van toen nog aan te houden,
toch niet als filmacteur.

Alma schijnt dat niet nodig te hebben gehad.
Helen Mirren: Patricia schrijft dat haar moeder volstrekt gelukkig was met haar leven.
Ze was trots op haar bijdrage aan de films van haar man, vond dat ze er genoeg erkenning
voor kreeg, en was trefzeker in haar werk. Ik denk dat die behoefte aan erkenning bij haar
minder speelde, omdat ze haar werk en dat van haar man bekeek als een merk.
Hitchcock was een sterk merk, ze waren allebei gelukkig met hun films, en zij wilde dat
niet verknoeien door te eisen dat haar naam naast die van haar man op de affiche kwam.



Hitchcock staat inderdaad voor een genre; hij is nog steeds populair. Hebt u daar
een verklaring voor?
Helen Mirren: Omdat hij vernieuwend was en grenzen heeft verlegd, en omdat de filmin-
dustrie zijn verwezenlijkingen ook heeft erkend. Ze kopieerde zijn stijl al bij zijn leven en
doet dat nog steeds. Hij was ook een slimme marketeer. 'Alfred Hitchcock presents', zijn
thrillerreeks voor televisie, was een slimme zet: filmregisseurs keken neer op televisie,
maar hij snapte dat hij zijn werk aan een groot publiek voorstelde. En doordat hij zelf de
inleiding in beeld insprak(ze zingt de begintune) kende dat publiek ook hemzelf, de man
achter de films. Hitchcock wist heel goed hoe hij zichzelf moest verkopen.

U speelde the queen al in de gelijknamige film, en vanaf 15 februari speelt u haar op
de planken, in 'The audience'. Die rol ligt u blijkbaar wel?
Helen Mirren: Ik had de rol al geweigerd, omdat ik haar al had gespeeld. Maar ik liet me
overhalen om het stuk te lezen met een paar andere acteurs.
En toen zag ik het titelblad van het scenario: Peter Morgan is een van de beste toneelschrij-
vers die we op dit moment hebben, Stephen Daldry(Billy Elliot , The hours) regisseert, de
decors zijn van de geniale Bob Crowley, de producer is geweldig, echt een dreamteam. Het
zal waarschijnlijk compleet floppen, want in theater is niets voorspelbaar, maar ik zou gek
zijn om het niet te doen.

Veel actrices klagen dat ze moeilijk goede rollen vinden, maar u blijft druk aan het
werk. Hebt u daar een verklaring voor?
Helen Mirren: Geluk. Ik heb geboft toen ze me aanboden om Prime suspect te doen. Ik
was achterin de dertig, (ze was 45), het moment dat je eerste jeugd voorbij is. In mijn vak
wordt dat niet geaccepteerd: ze weigeren op een andere manier naar je te kijken.
En als acteur wil je werken, je probeert elke keer weer die jeugdige vrouw te zijn die ze
willen, maar dat lukt natuurlijk steeds minder goed, wat zeer treurig kan worden. In Prime
suspect mocht ik een vrouw van veertig spelen, een boeiende vrouw met interessant werk.
Met die reeks kon ik de overgang maken; en zodra je dat hebt gedaan, heb je weer volop
werk, omdat veel getalenteerde actrices die sprong niet hebben kunnen of mogen maken.
Dat is triest en wraakroepend, maar het is zo.

Komt de lat niet heel hoog te liggen, als je constant succes hebt?
Helen Mirren: Nee, zo mag je niet denken. Als je een paar jaar acteert, leer je dat succes
op en neer gaat. Er zijn periodes dat elke zucht die je slaakt wordt opgehemeld, en andere
waarin je niets goed kunt doen. Slechte recensies zijn altijd pijnlijk, maar overdonderend
succes is ook niet het prettigste wat je kan overkomen. Constante aandacht is zeer vermoe-
iend en ontregelend. Je wordt er een beetje schizofreen van: er is de gewone vrouw die 's
avonds als een zak aardappelen in bed valt en scheten laat; en er is de publieke vrouw, de
'ster' waar voortdurend aan wordt gepulkt en getrokken. Dat is onaangenaam en onrealis-
tisch. Ons beroep is daar sowieso al gevaarlijk voor. Dit bijvoorbeeld, hier een halfuur over
mezelf komen praten: dat is toch niet normaal? Tenzij je een egotripper bent, wat ik niet wil
zijn. Maar ik ben blij dat je met me wil praten, daar niet van.(lacht)

'Hitchcock' draait sinds vandaag in de bioscoopzalen.