"Vóór deze film wist ik niet hoe groot de bijdrage van Alma was in het creatieve proces van
Alfred Hitchcock", zegt Helen Mirren over de kleine, onopvallende vrouw die ze speelt in 'Hitch-
cock'.

In de film staat Hitchcock na hits als Vertigo en North by northwest op het toppunt van zijn
succes, wat niet belet dat hij zich nog steeds wil bewijzen. De uitdaging vindt hij in het boek
Psycho over Ed Gein, de seksueel geobsedeerde moordenaar en grafschenner die zijn huis
'versiert' met lichaamsdelen. De studio en de censor reageren gechoqueerd, maar Hitchcock
is overtuigd dat een horrorverhaal dat stijlvol wordt verfilmd, een hit zal zijn. De Hitchcocks
geven hun huis als borg om de film zelf te kunnen financieren. Uiteindelijk werd Psycho, met
de bekende moord onder de douche, Hitchcocks bekendste film.

Helen Mirren: Het is ook altijd leuk om een geslaagd huwelijk te spelen. Al was het huwe-
lijk van de Hitchcocks dan niet het klassieke prinsessenhuwelijk, maar een écht huwelijk van
twee vrij excentrieke mensen die soms ook hard moesten werken om hun huwelijk op de spo-
ren te houden.

U bent zelf getrouwd met een regisseur, herkende u veel in het scenario?
Helen Mirren: Mijn huwelijk met Taylor(Hackford, van 'An officer and a gentleman' en 'The
devil's advocate') is totaal anders dan dat van Alma en Hitchcock. Alma was cruciaal voor het
werk van haar man. Ik zit niet in de montagekamer met Taylor, ik verander zijn scenario's niet
 – tenzij ik een rol speel in zijn film, en dan gaat het om kleine suggesties. Ik laat hem zijn ding
doen, en hij mij het mijne. En voor de rest zijn we elkaars fanclub en luisterend oor.


Anthony Hopkins als Alfred Hitchock(links) en Alfred Hitchcock(rechts)

In de film heeft Alma Hitch op dieet gezet, wat recensenten ertoe leidt om te spreken
over haar ‘bemoederende' rol...
Helen Mirren:(trekt een gezicht) Dat woord doet die mensen echt geen eer aan, hun re-
latie was veel complexer. Alma zat 's avonds niet met het eten te wachten op haar man
die buitenshuis een geniale film aan het maken was.
Ze moet een ongewone jonge vrouw geweest zijn: ze kreeg via een kennis of familielid
een baantje in de studio's van Twickenham en stond daar bekend als een van de beste
monteurs toen ze met Hitchcock trouwde.

In de heerlijke begindagen van de film konden mensen verschillende jobs uitproberen in
de film; alles was toch nog nieuw. Alma heeft die vrijheid goed gebruikt. Het is duidelijk
dat ze allebei hielden van dat aspect van filmmaken, het experimenteren, de creativiteit.
Ze waren gek op film; ze begonnen uit te gaan omdat ze allebei dol waren op Duitse ex-
pressionistische films. En zij had een goed oog voor de continuïteit in de scènes, voor
vlotte overgangen, ... Mensen vergeten dat films samengestikt worden uit losse fragmen-
ten: hoe mooier het stikwerk, hoe beter de film.

Scarlett Johansson als Janet Leigh in 'Hitchcock'

Hun huwelijk wordt wel voorgesteld als seks- en passieloos.
Helen Mirren: Dat is een gok van de scenarist, want het waren geen mensen die met hun
privéleven te koop liepen. Maar als ik foto's van hen samen zie, krijg ik de indruk dat ze niet
echt een groot libido hadden, en dat ze het seksueel wat voor bekeken hielden nadat ze een
kind hadden gemaakt. Ik denk dat film hen samenbracht, meer dan seks. Ik denk dat ze ook
groot respect voelden voor elkaar, en een soort zielsverwanten waren. Ze schijnen ook het-
zelfde gevoel voor humor gehad te hebben. En ze hielden allebei van lekker eten. En wat is
daar tenslotte mis mee?

Hebt u Alma Reville ooit ontmoet, of gepraat met mensen die met haar hebben ge-
werkt?
Helen Mirren: Nee, helaas. Ik had graag met haar dochter Patricia gesproken. Het is al-
tijd delicaat om een echt bestaande persoon te spelen.
Maar Patricia was niet betrokken bij de productie van de film, dus kreeg ik geen toegang
tot haar. Haar boek over haar ouders, daar heb ik heel veel uit gehaald.

Helen Mirren als Alma Reville and Anthony Hopkins als Hitchcock

U won een Oscar voor ‘The queen', vindt u erkenning belangrijk?
Helen Mirren: Ik schaam me een beetje om het te bekennen, maar: ja. Het is vreemd,
want toen ik begon, was ik een monnik. Ik maakte deel uit van een vrij puristische scene
waarin je bekendheid en geld absoluut niet belangrijk mocht vinden. We gingen een heel
jaar met Peter Brook werken aan één stuk. Brook had een bijna religieuze opvatting van
acteren: het was een roeping. Ik deelde die opvatting volledig.

En dan begon ik geld te verdienen, en geld corrumpeert. Niet dat ik opeens rijk wilde wor-
den, maar ik wilde wel een beetje zekerheid. Mijn familie kon me niet financieel steunen,
en als jonge acteur heb je geen werkzekerheid.
Ik moest zorgen dat ik de werkloze periodes zelf kon overbruggen. En ondertussen is de
wereld natuurlijk veranderd: nu is celebrity een aanzienlijk deel van mijn vak geworden.
Ik denk dat het onmogelijk is om die puristische houding van toen nog aan te houden,
toch niet als filmacteur.

Alma schijnt dat niet nodig te hebben gehad.
Helen Mirren: Patricia schrijft dat haar moeder volstrekt gelukkig was met haar leven.
Ze was trots op haar bijdrage aan de films van haar man, vond dat ze er genoeg erkenning
voor kreeg, en was trefzeker in haar werk. Ik denk dat die behoefte aan erkenning bij haar
minder speelde, omdat ze haar werk en dat van haar man bekeek als een merk.
Hitchcock was een sterk merk, ze waren allebei gelukkig met hun films, en zij wilde dat
niet verknoeien door te eisen dat haar naam naast die van haar man op de affiche kwam.



Hitchcock staat inderdaad voor een genre; hij is nog steeds populair. Hebt u daar
een verklaring voor?
Helen Mirren: Omdat hij vernieuwend was en grenzen heeft verlegd, en omdat de filmin-
dustrie zijn verwezenlijkingen ook heeft erkend. Ze kopieerde zijn stijl al bij zijn leven en
doet dat nog steeds. Hij was ook een slimme marketeer. 'Alfred Hitchcock presents', zijn
thrillerreeks voor televisie, was een slimme zet: filmregisseurs keken neer op televisie,
maar hij snapte dat hij zijn werk aan een groot publiek voorstelde. En doordat hij zelf de
inleiding in beeld insprak(ze zingt de begintune) kende dat publiek ook hemzelf, de man
achter de films. Hitchcock wist heel goed hoe hij zichzelf moest verkopen.

U speelde the queen al in de gelijknamige film, en vanaf 15 februari speelt u haar op
de planken, in 'The audience'. Die rol ligt u blijkbaar wel?
Helen Mirren: Ik had de rol al geweigerd, omdat ik haar al had gespeeld. Maar ik liet me
overhalen om het stuk te lezen met een paar andere acteurs.
En toen zag ik het titelblad van het scenario: Peter Morgan is een van de beste toneelschrij-
vers die we op dit moment hebben, Stephen Daldry(Billy Elliot , The hours) regisseert, de
decors zijn van de geniale Bob Crowley, de producer is geweldig, echt een dreamteam. Het
zal waarschijnlijk compleet floppen, want in theater is niets voorspelbaar, maar ik zou gek
zijn om het niet te doen.

Veel actrices klagen dat ze moeilijk goede rollen vinden, maar u blijft druk aan het
werk. Hebt u daar een verklaring voor?
Helen Mirren: Geluk. Ik heb geboft toen ze me aanboden om Prime suspect te doen. Ik
was achterin de dertig, (ze was 45), het moment dat je eerste jeugd voorbij is. In mijn vak
wordt dat niet geaccepteerd: ze weigeren op een andere manier naar je te kijken.
En als acteur wil je werken, je probeert elke keer weer die jeugdige vrouw te zijn die ze
willen, maar dat lukt natuurlijk steeds minder goed, wat zeer treurig kan worden. In Prime
suspect mocht ik een vrouw van veertig spelen, een boeiende vrouw met interessant werk.
Met die reeks kon ik de overgang maken; en zodra je dat hebt gedaan, heb je weer volop
werk, omdat veel getalenteerde actrices die sprong niet hebben kunnen of mogen maken.
Dat is triest en wraakroepend, maar het is zo.

Komt de lat niet heel hoog te liggen, als je constant succes hebt?
Helen Mirren: Nee, zo mag je niet denken. Als je een paar jaar acteert, leer je dat succes
op en neer gaat. Er zijn periodes dat elke zucht die je slaakt wordt opgehemeld, en andere
waarin je niets goed kunt doen. Slechte recensies zijn altijd pijnlijk, maar overdonderend
succes is ook niet het prettigste wat je kan overkomen. Constante aandacht is zeer vermoe-
iend en ontregelend. Je wordt er een beetje schizofreen van: er is de gewone vrouw die 's
avonds als een zak aardappelen in bed valt en scheten laat; en er is de publieke vrouw, de
'ster' waar voortdurend aan wordt gepulkt en getrokken. Dat is onaangenaam en onrealis-
tisch. Ons beroep is daar sowieso al gevaarlijk voor. Dit bijvoorbeeld, hier een halfuur over
mezelf komen praten: dat is toch niet normaal? Tenzij je een egotripper bent, wat ik niet wil
zijn. Maar ik ben blij dat je met me wil praten, daar niet van.(lacht)

'Hitchcock' draait sinds vandaag in de bioscoopzalen.

Affleck haalde het van zwaargewichten als Steven Spielberg(Lincoln), Kathryn Bigelow (Zero Dark
Thirty), Tom Hooper(Les Misérables) en Ang Lee(Life of Pi).

Vorige week was hij ook al met de Screen Actors Guild Awards en met de belangrijkste award
van de Producers Guild of America aan de haal gegaan.

De winnaar van de DGA weet vaak ook de Oscar voor beste regisseur in de wacht te slepen.
Maar Affleck zal er niet in slagen om die dubbel te realiseren, want hij is zelfs niet genomineerd
voor een Oscar in deze categorie. 'Argo' dingt wel mee naar zeven andere Academy Awards,
waaronder die voor beste film.

De Oscars worden op 24 februari uitgereikt.

Denzel Washington(58) is een van de meest gerespecteerde acteurs in Hollywood,
met een palmares om ú tegen te zeggen. De zwarte acteur won al twee keer een
Oscar, in 1990 voor zijn bijrol in Glory en in 2002 voor zijn hoofdrol in Training day.

Daar komt er binnen een paar weken misschien nog eentje bij voor zijn hoofdrol in
Flight , een spannend rechtbankdrama, gecombineerd met een vleugje rampenfilm.
In de VS lieten filmcritici al na de eerste visies de loftrompet schallen voor de door-
leefde vertolking van Washington.



In Flight kruipt Washington in de huid van piloot Whip Whitaker die tijdens een korte
binnenlandse vlucht in zware turbulentie terechtkomt, waarna een reeks technische
mankementen optreden en het vliegtuig op een fatale crash lijkt af te stevenen.

Wie al een beetje vliegangst heeft, zal in de bioscoop zijn ogen dichtknijpen tijdens de
akelig realistische scènes. De piloot slaagt er enkel dankzij intuïtie en koelbloedigheid
in het krakkemikkige vliegtuig op een niet zo conventionele manier aan de grond te zet-
ten. Daardoor brengen 96 van de 102 passagiers het er als bij wonder levend vanaf.
Whip wordt dan ook als een held opgevoerd in de media, tot enkele medische onder-
zoeken uitwijzen dat hij onder invloed achter de stuurknuppel kroop.

Denzel Washington: Een complex personage als Whitaker had ik nooit eerder gespeeld.
Hij is een briljant piloot, maar ook een vat vol leugens. Hij leidt een wild leven vol drank en
drugs, en draait iedereen – hemzelf inbegrepen – een rad voor de ogen. Tot hij in de recht-
bank zo onder druk komt te staan dat hij zichzelf tegenkomt en het niet langer kan opbrengen
te liegen. Verscheidene mensen die de film gezien hebben, zeiden me dat Whip had moeten
blijven liegen om zijn hachje te redden en uit de gevangenis te blijven. Maar als dat in het
scenario had gestaan, had ik de rol nooit aanvaard.

Ter voorbereiding op zijn rol bracht Washington uren in een vliegsimulator door om op een
geloofwaardige manier een piloot te kunnen spelen.

Denzel Washington: We hadden maar een zevental weken voor de opnames, dus het was
een heel intens proces. Ik hou er toch niet van om me heel uitgebreid voor te bereiden.
Of ik gemerkt heb dat vrouwen mannen in een pilotenkostuum extreem sexy vinden? (lacht)
Neen, ik had het veel te druk met mijn rol om erop te letten hoe vrouwen op mij reageerden.
Misschien zou je dat beter aan mijn tegenspeelster vragen.

En of hij sinds Flight niet een beetje ongemakkelijk in het vliegtuig zit als hij weer eens de
hort op moet om een film te gaan promoten?

Denzel Washington: Wees gerust, ik heb een fantastische vlucht van L.A. naar Parijs
gehad. Ik ben nooit bang geweest van vliegen, en dat is echt niet veranderd.


Denzel, het moet een droom geweest zijn om een fantastisch neergepende rol als
die van Whip Whitacker te kunnen vertolken. Wat trok je er precies in aan? Was
het misschien omdat je, zoals wij allemaal wellicht, zelf iemand kent die verslaafd
is?
Denzel Washington: Neen, absoluut niet. Ik koos voor deze rol omdat ze, zoals je zelf
terecht opmerkt, heel goed uitgewerkt is. Ik heb trouwens nooit de neiging om grote
wijsheden te gaan verkondigen met de rollen die ik speel. De kijker haalt er uit wat hij
wil, het is dus zeker niet aan mij om hem te zeggen wat hij uit die of die rol moet leren.
Het volledige scenario is trouwens schitterend, en niet alleen mijn personage. Ik lees,
uiteraard, heel veel scripts, en vaak moet je je door de pagina’s heen ploegen. Dat was
bij Flight dus niet het geval. Hier vlogen de pagina’s om, omdat ik razend nieuwsgierig
was naar de rest van het verhaal.


Het is in ieder geval een rol die je naar plaatsen moet gebracht hebben die je mis-
schien liever niet wou opzoeken. Hoe bereid je je voor op dergelijke moeilijke mo-
menten?
Denzel Washington: Moeilijke momenten beleef ik alleen maar op sets van films waar
ik eigenlijk helemaal niet aan wil of wou meewerken. Dat was hier zeker niet het geval.
De productie was zelfs één groot avontuur! Er was eerst en vooral de heerlijke samen-
werking met Bob(Robert Zemeckis).
Maar daarnaast kon ik me uitleven in de vluchtsimulator en mocht ik een alcoholicus vertol-
ken. Niet dat elke dag altijd even makkelijk was. Er zijn inderdaad scènes die door het bot
gaan, en die waren best moeilijk om te doen, maar daar ligt net de uitdaging.



Mocht iemand die je graag ziet, sterven in een vliegtuigcrash, en je zou weten dat de
piloot, net als jouw personage, dronken in de cockpit zat, zou je het ok vinden dat die
piloot, ook al is de crash niet zijn schuld, voor 5 jaar de cel invliegt?
Denzel Washington: Ik vind dat hij er dan nog goed vanaf komt! Van mij zou hij voor minstens
twintig jaar achter slot en grendel mogen.