avdexml:namespace prefix = "o" ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

HOMELAND VAN DE BORDER.

Na de verhalen van Willy en Maurice over hun bezoek in 2013 aan de show van de Border Convention in Fleetwood, en hun voornemen om dit jaar terug te gaan was men besluit snel genomen. En zo was het op de vrijdagmorgen van 14 november tegen de klok van kwart voor zes dat Maurice me oppikte en we richting Begijnendijk reden. Klokslag zes uur vertrokken we richting Fleetwood de chauffeur van dienst was Willy een ritje van 10 uur zat er aan te komen(dachten we). Tegen de klok van 8 uur was voorzien dat we de trein zouden nemen en door de Kanaaltunnel richting Engeland zouden sporen. Er bleek wat vertraging op de trein te zitten maar de sfeer was goed en de babbel vlot dus lieten we dit niet aan ons hart komen, wisten wij veel dat dit een voorbode was.

 Eens de  Kanaaltunnel door stoomden we richting Londen over de M1  tot de brug over de Theems verliep alles vlot, vanaf nu stremde het verkeer soms, Willy merkte op dat zolang we rijden we niet stilstaan. Wisten wij veel dat stilstaan in het verloop van de verdere reis een sleutelwoord zou worden, net als bij ons bezoek aan Phil Warnes vlotte het verkeer niet echt goed. We moesten onze reistijd bijstellen maar ja een uurtje later was geen ramp natuurlijk dan was het maar 16 uur als we toekwamen, wie zou daar om malen de babbel was nog steeds vlot en de sfeer goed. En dan plots op  +- 100km voor het bereiken van onze eind bestemming  gedaan met rijden we stonden stil op de M6. De dame met de lieve stem op de Yorkshire radio wist ons te vertellen dat de M6 was afgesloten in beide richtingen wegens een ongeval met een vrachtwagen die geladen was met chemisch spul en dat dit hevig brandde. Nog een geluk bij een ongeluk dat we juist aan een afrit waren en de snelweg konden verlaten, we zouden verder gaan langs de binnenwegen en dan maar wat later arriveren dachten we. We gingen er van uit dat drie snuggere Belgen al die Engelsen te snel af waren door de snelweg tijdig te verlaten, was dat even een domper toen we in het stadje Winwick toekwamen en alles pot dicht zat. Vanaf nu was het met een slakkengangetje dat we nog vooruit kwamen, elk kruispunt en rotonde was bumper aan bumper aanschuiven en goed opletten. We zouden Fleetwood  pas  bereiken na 14 uur rijden, over de laatste 100 km deden we 3 uur wat erg vermoeiend moet geweest zijn voor de chauffeur.

 Maar uiteindelijk bereikten we het The North Euston Hotel in Fleetwood waar we na een maaltijd konden bijkomen van de reis. Men moet weten dat dit hotel is afgehuurd door de Border Convention en op een paar uitzonderingen na al de deelnemers van de show er ook verblijven. Willy en Maurice werden al snel erkend als Border mannen en bezoekers van vorig jaar ze verbroederden dan ook met de Engelse Liefhebbers. Dit heel gebeuren en zijn omgeving waarin ze plaats vind geeft de geest en de manier weer van de Engelse en hoe zij de hobby beleven. The North Euston Hotel stamt uit de Victoriaanse tijd gebouwd tussen 1837 en 1841 en ademt nog steeds de grootsheid uit van deze tijd, met enorme lusters in Tiffany stijl aan het plafond en tapijten in koninklijk rood door gans het hotel. Dit  Titanic aandoend decor van grootsheid en rijkdom en de onmiddellijke omgeving van de zee schept een unieke sfeer van verbroederende adellijke grootmeesters kwekers van de Border. Op de vooravond van hun hoogtepunt van het jaar is dit de voorbereiding op de hoogmis die eindigt met de kroning van de nieuwe koning der Borders voor het eerstvolgende jaar. Dit geeft recht op onsterfelijke roem door uw naam bij te mogen schrijven in de archieven van de Border Convention die terug zou gaan tot het jaar 1824 ten tijde van Victoria.

Genoeg historie terug naar het heden, na een verkwikkende nachtrust en een Engels ontbijt full option en voor de Maurice een eitje met bacon, konden we er weer even tegen. In de voormiddag brachten we een eerste bezoek aan de Marine Hall, we waren wat laat om als steward te kunnen aantreden maar konden wel even binnen om de keurmeesters aan het werk te zien, wat bij hoogste uitzondering toegestaan is. Ook hier was het decor in victoriaanse stijl er heerste een sfeer vergelijkbaar met een kunstenaar die een creatie van hoger bestaan gestalte geeft. De aanwezigen schuifelen door de zaal en spreken met gedempte stem, ze dragen de borderkooien alsof het goudstaven zijn. Ik durf de vraag te stellen of ik enkele foto’s mag maken, de weigering om dit te doen komt met een blik alsof ik vraag om te mogen vloeken in de micro tijdens de paus wijding in Rome.

 In de namiddag is de show dan open voor het publiek, de hoog opgevoerde spanning is voorbij en de harde realiteit komt aan de oppervlakte. Vooreerst het aantal Borders is beduidend lager dan vorig jaar met +- 550 vogels dit is aan de lage kant, vorig jaar werden nog +-900 borders geshowd. De juiste oorzaak was niet bekend of wilde men ons niet vertellen, voor de opening van de show werd geopperd dat het lage aantal Borders ruimschoots zal goedgemaakt worden door de hoge kwaliteit van de aanwezige vogels. Ook dit was niet volledig waar er waren topvogels te zien maar ook echt mindere Borders  en dit niet alleen in de novice klasse.

 Ik zie wat ik zie en bij een onderlinge landen wedstrijd tussen de drie beste border kwekers van België en al wat ik hier zie, durf ik niet te zeggen wie met de overwinning aan de haal zou gaan maar de Belgen zijn zeker niet bij voorbaat verloren zeker weten. We monsterden de Borders welke zich wisten te onderscheiden, en merkten nog wat kleine foutjes op zoals een keelstreepje hier of daar, maar er was één constante bij de winnaars ze stonden allen hoog op de poten en lieten voldoende dijen zien. De beste in show hoe kon het ook anders was een Border van het gekende huis Phil Warnes, het was een top Border maar niet van het gehalte van zijn winnaar van vorig jaar. De dominantie was dit jaar ook wat minder uitgesproken maar vergist u niet bij nader inzien en het monsteren van een van de zwaarste reeksen, bleek weer maar eens wat voor een klasse Borders deze mens bezit. Hij is en blijft met voorsprong de beste kweker van het ras hoor, en dan werd volgens onze bescheiden mening een van zijn beste exemplaren nog niet eens geklasseerd.

De avond werd dan weer gevuld door deelname aan de Dinner & dance van de Border Convention in het hotel, en verder afgesloten door te verbroederen met de aanwezige Engelse, Ierse of Schotse grootheden van de borderwereld. William (Willy) zoals hij daar word genoemd moet in een van zijn vorige levens duidelijk in deze contreien vertoefd hebben aangezien het niet opviel dat hij een Belg was onder de Engelstaligen. We vermaakten ons door te genieten van de sfeer en het goede gezelschap, dit maal was de taal nog een barrière voor de Maurice maar tegen volgend jaar in december als hij de Noord-Ierse Bordershow zal jureren samen met William en dit op uitnodiging van Robbert Bennett zal dit geen probleem meer zijn, zeker weten.

 Ik ontmoete hier  mensen waarmee ik wel vriend was op facebook maar die ik nog nooit in levende lijve zag.  Kennis maken met andere liefhebbers uit totaal andere streken is steeds een verrijking aan kennis en inzichten. Na nog een bezoek op zondag voormiddag aan de show namen we afscheid van de aanwezige liefhebbers en zetten we tegen 13 uur de terugreis in. Met de slechte ervaring in het achterhoofd van de heenreis waren we wel wat bevreesd, maar onze vrees bleek onterecht de sfeer bleef goed maar de babbel ebde stilaan weg de vermoeidheid nam de bovenhand, enkel William bleef bij de pinken en bracht ons veilig thuis.

Het land, de mensen, het landschap, de oer conservatieve instelling en een bevolking die tradities hoog in het vaandel draagt maakt van Engeland een land naar men hart waar ik me best zou kunnen thuis voelen, ik zie mij hier al wonen in een cottage op den buiten tussen uitgestrekte velden en natuur. Dit land en deze show te kunnen bezoeken samen met collega vogelliefhebbers Willy en Maurice geeft me een gevoel van voldoening dat ik weer een ervaring rijker ben en ik ben hen dan ook dankbaar dat ze positief antwoorden op men vraag of ik mee kon gaan. Op naar ons volgende avontuur Istanbul we komen er aan.

avde        

In de late vooravond komen we toe in Fleetwood  de vuurtoren of  The  Upper Lighthouse  geeft aan dat we aan de zee zitten meer bepaald de Irish Sea  en het bushokje symboliseert de Engelse tradities

De morgenstond heeft goud in de mond, met deze aanblik door het venster van de monding van de  River Wyre  werd ik wakker, hij nodigde mij dan ook uit om elke morgen een ochtendwandeling te maken in de schemer van de nakende dag.