Kalender ATC Cycling 2011: November 2010: 14: Bollekescross Hamme-Zogge (Tutti Insieme activiteit) 21: Cross Gavere Asper (Tutti Insieme activiteit) 26: 6daagse Gent (Tutti Insieme activiteit) December 2010: 4: Eindejaarsdiner Open Fire (Tutti Insieme activiteit) 31: Oudejaarsparty Michal Lubanski (Tutti Insieme activiteit)
April: 2: Ronde Van Vlaanderen 16: Peter Van Petegem Classic 16: Amstel Gold Race, Valkenburg (NL) 17: Gran Fondo Colnago, Saint Tropez (FR) 23: Davitamon Classic, Nazareth
Juni: 4: Waalse Pijl, Spa 4: Tour de Namur, Namen 11: 3 Ballons Vogezen (FR) 18: Gran Fondo Eddy Merckx, Hoei 25: La Magnifique des Ardennes, Bouillon 25: Limburgs Mooiste, Heerlen (NL)
Dit weekend
begon de feitelijke voorbereiding op wielerklassieker L-B-L.. Met het oog op
deze klassieker tekeden Wardsj, Tom Summie Van Doorslaer, Jerre en Francesco
present in de bierhoofdstad van de wereld voor de Brabantse Pijl. Het zou een
tumultueuze koers worden
Al
vanaf het begin van de koers werd duidelijk dat pech hun deel zou worden
vandaag.. Dit zorgde ervoor dat de helden al snel op achtervolgen aangewezen
waren. Gelukkig hadden Jerre en Wardsj de goede benen mee en vooral Summie een
stel blinkende benen. Hierdoor werd al snel terug aansluiting gevonden in het
peloton.
Nadat
iedereen weer op krachten was, gaf Hilaire het sein om vol voor de winst te
gaan vandaag. De coup die ATC pleegde deed ons al snel terugdenken aan de
grote dagen van de Mapei ploeg. De Helden slaagden er dan ook in om met 4 weg
te rijden uit het peloton. Al snel werden alle vluchters terug gehaald en als décor
ter plekke achtergelaten.
Helaas
was pech weer hun deel toen Francesco achteraan plat reed, het ontbreken van de
neutrale wagen, Hilaire die in panne stond en de helaas enkele
theoretisch kennis over banden vervangen van een Tiense boer met Luikse roots zorgde
ervoor dat de 4 helden opnieuw op achtervolgen aangewezen waren. Ons motto
blijft immers Tutti Insieme!!
Ook
deze week had Redbull weer een aangename verrassing voor de helden in petto.
Het verzorgde opnieuw de kleding van een aantal uitzinnige vrouwelijke
fans die trachten de helden vleugels te geven.. Het lijkt er dus op dat RB
uitdrukkelijk blijft solliciteren naar een felbegeerde plaats op de
heldentrui..
Net
voor de aansluiting een feit zou zijn, sloeg het noodlot nog eens keihard toe
met pech voor Jerre en alweer Francesco. Met een moyenne hoger dan
die gemeten voor de winnaar mogen de helden toch tevreden terug kijken op hun
Brabantse Pijl en lijkt het enkel nog een kwestie van dagen alvorens de eerste
winst genoteerd zal worden. We kijken dan ook al reikhalzend uit
naar het drieluik van volgende week: Van Petegem Classic, Amstel Gold en
natuurlijk de Gran Fondo Saint-Tropez waar Stijn hopelijk zijn favorieten rol
kan waarmaken..
Het eerste weekend van april staat er maar één koers op de agenda van elke
wielerliefhebber: DE RONDE VAN VLAANDEREN! Ook dit jaar werd dit
niet gemist door de helden. Al werd er dit jaar wel gekozen voor
verschillende parcours! De groteren onder ons, Michal, Stijn, Joris, Ward en
Rik kozen voor de lange afstand 260km. De minderen maar zeker niet de minste,
Tom, Wim en Matthias verkiezen de comfortabelere afstand van 150km te
rijden! De weergoden zijn alvast ook van de partij, geen wolkje te
bespeuren en omstreeks 9u was er al een 15°C op de thermometer te
lezen! De Genieters (150km) zijn bij het vertrek in Lokeren enige
vertraging opgelopen, dit mede door het twitteren van Wim P met een zekere
Fabio om nog enkele tactische afspraken te maken. Want in den tijd van
Spartacus reden ze ook al de RVV. De voorzitter opgepikt en weg waren
ze, net iets later dan de eerste lichting, 9u45 zitten de genieters op de
fiets! Zoals het echte helden betaamt moeten zij uiteraard niet
deelnemen aan formaliteiten zoals inschrijvingen en toestanden. Nee, het was
direct de pees erop en aanvallen. Een strak tempo werd er afgelegd, met als één
kopman Dhr. Van Doorslaar! Jaja, onze voorzitter zat op hete kolen! Er stond
geen maat op! Het eerste uur afgemaald aan een tempo van 33km/u
moyenne! De eerste officiele bevoorrading voorbij gereden, om niet veel later
langs het parcours bij de lekkere wijven van RedBull eens halt te houden! Al
snel werd er geknipoogt naar ons Sofie'ke die een paar extra's koel had gezet
voor de Helden, want ja, we kende Sofie reeds sinds onze rit van Ename
Classic! En ons kent ons hé. Er werd nog steeds goed doorgereden,
afgewisseld Matthias en Tom om tegen de wind kop te trekken, in onze groep
kwamen er niet veel andere gasten hun diensten aanbieden om kopwerk te
verrichten! De Helden met de neus in de wind reden ze verder richting
het heuvelland van de Vlaamse Ardennen! Op de Kaperij vond onze Wim het
nog nodig om een extra trainingske in te lassen door zijn drinkbidon halverwege
te laten vallen, en pas bij het beeindigen van deze kasseistrook z'n bidon te
gaan halen! Over extra'tjes gesproken, aangezien onzen Tom vond dat er geen
Kluisberg is opgenomen in deze editie van de RVV, vond hij het nodig om toch
een extra omleiding te volgen met als kuitenbijter de 'Waaienberg' en daarna nog
een hellingske (naam onbekend) van gem. 15% voor een 800m!! De bergskes
kwamen in een razendsnel tempo achter elkaar aan, op Ten Bosse wordt al snel
gespeculeerd hoe we de koers sterk gaan maken want er waren maar 2 hellingen
meer op ons programma! Aangekomen na een langere tussenrit in Geraardsbergen
komen we op de Vesten toe richting Kappelmuur. Maar wat gebeurt op de de
Muur, der staat ne dwazen Marokaan mee zijnen witten Seat in de weg, afstappen
geblazen! Nadat we die Marokaan zijn huid vol gescholden hebben kruipen de
Helden terug de fiets op, afwerken van de Kappelmuur! De helden
verkrampen niet, integendeel op de Bosberg wordt nog een extra demarrage gezet
van Van Wachbeke op de grote plateau! Die zijn mannen dan eventjes alleen
laat om een solo te doen tegen 50km/u richting Meerbeek. We finishen in
Ninove tegen een gem. van 28km/u, waar we best trots op mogen zijn! Het
zou de genietersbende niet zijn als we daarna niet enkele pakskes friet mee
mayonnaise zouden besteld hebben!! Het was een mooie RVV, enkel wat
tegenslag toen we terug aan de toerbus kwamen, er was een raam stukgegooid
van enkele mindere goden die ons wiel niet konden volgen tijdens de
rit! Hilaire zat er niet mee aangezien zijn poulains de hele dag in
beeld waren!! De boys, Michal, Stijn, Joris, Ward en Rik wensen we een
hele dikke proficiat toe want zij hebben nog veel meer afgezien, maar ook
genoten van Vlaanders moois! En vooral Joris wensen we sterkte en een nieuw
broekske toe want een onfortuinlijke aanrijding met een paaltje op de route
strooide wat roet in het eten! Maar dapper zette hij zijn weg verder en koos
hij het hazenpad van zijn broer. De details kunnen nagelezen worden van deze
helden op twitter. Tot volgend jaar!!
Na Gent-Wevelgem op zaterdag, toch al niet te onderschatten, stond ook zondag een Vlaamse klassieker op het programma voor ATC. De E3-prijs in Harelbeke legde een aantal valieskes dollars op tafel om ons binnen te halen en Hilaire ging er uiteraard gretig op in. De bus parkeerde zich onder massale belangstelling aan het Forrestierstadion. De menigte verwelkomde de helden enthousiast, al viel er toch wel behoorlijk wat ontgoocheling te merken toen werd medegedeeld dat El bambino d'oro Wim niet aan de start kwam na zijn val van gisteren. Wim lag immers al op de tafel van Lieven Maesschalck om toch maar fit te raken tegen de Ronde Van Vlaanderen van volgende week. Ook Joris kreeg een aangepast schema en verscheen niet aan de start. De topfavoriet voor de Ronde hoopte met een vierdaagse stage in Ventimiglia zichzelf nog eens superscherp te zetten. Voor de rest was het team voltallig, en vergezeld van een aantal HBC'ers werd er gestart in Harelbeke. De aanloop was vrij vlak maar heel bochtig. Michal kon zijn goede benen onmogelijk in toom houden en trok al vrij snel het hele peloton op een lang lint. Als een slang kronkelde de meute via de landelijke dorpjes richting Edelare, de eerste helling van de dag. Daar werd al eens aan de boom geschud en scheurde het pak genadeloos uiteen. In kleinere groepjes, of individueel, werd La Houppe beklommen en boven wachtte een welgekomen bevoorrading. Met een gemiddelde van boven de 33 km/h ging het eigenlijk iets te snel om nog plezierig te zijn. Daarom werd er besloten om tutti insieme verder te rijden aan een iets minder strak tempo en op de hellingen kon iedereen dan zijn ding doen. De frangipannekes en confituurtaartjes van de bevoorrading deden hun werk en iedereen begon vol energie aan deel 2. En dat was nodig want met toch nog wat melkzuur in de benen van gisteren moesten er hier een kleine 10 Vlaamse Ardennenhellingen beklommen worden. Al vrij snel werd aan Michal en Stijn een vrijgeleide gegeven, de rest deed het iets rustiger aan. Op de tussenstukken werd nog altijd goed doorgevlamd en op de hellingen was het eigen tempo en bovenaan hergroeperen. Na de Kwaremont volgde een nieuwe bevoorrading en vanaf daar bleven ook Stijn en Michal bij de groep. Michal offerde zich op om het merendeel van het kopwerk te doen en gidste de groep over de Kluisberg en over de Tiegemberg terug richting Harelbeke. De gemiddeldes waren bij iedereen verschillend door het wachten af en toe, gaande van 29km/h tot 32,5km/h. Samengevat: ATC presteerde wederom hel sterk en is klaar voor de Ronde van volgende week. Achteraf werd nog wat nagekaart in de kantine in Harelbeke. Vandaar werden ook de fans op de hoogte gebracht van de prestaties door enkele twitterberichten de wijde wereld in te sturen.
Gent Wevelgem, sinds 2011
onderdeel van de UCI World Tour en daarom met stip aangeduid op de
ATC-kalender. Een dag voor de profs arriveerde het ATC-team omstreeks 8u00 in
het dorp aan de Leie, Wevelgem. De stewards verwelkomden helden Ward, Tom, Wim,
Joris en Stijn op de VIP-parking, waar het ATC-konvooi juist achter het podium
plaats kon nemen. Er werd besloten om zowel de 130km als de 180km te verkennen.
Na het tekenen van de feuille, waarbij de helden met hun bolides zelfs de recht
de VIP tent mochten inrijden, werd het tempo onmiddellijk de hoogte ingejaagd.
Met wind in de rug trok het zwarte ATC treintje zich op gang over de prachtige
slingerende wegen doorheen het West-Vlaamse landschap. Aan de eerste
bevoorrading klokten we af met een moyenne van 34 km/u. Het was duidelijk dat
het hoge tempo niet zonder gevolgen bleef. Held Wim voelde zich niet lekker
lijkbleek en met draaiende Gin-ogen wou hij met de tuinlans zijn drinkbus
afspuiten in plaats van ze te vullen. Zelfs naar zijn fiets moest er even
gezocht worden en als klap op de vuurpijl werd er al gelachen met de grijze
VWB volgwagen, dat later echter nog een godsgeschenk zou zijn.
Kort na deze
pitstop volgde de splitsing. De Clippeleirkes kozen voor een 180 km koppeltijdrit,
terwijl helden Ward en Tom kozen voor de 130 km. Held van de dag, Wim, verkoos kort na
deze splitsing om via zijn WIFI-gestuurde GPS terug te keren richting aankomst.
Echter besliste mechanische pech en evenwichtsstoornissen ter hoogte van de
Menenpoort voor een andere wending. Onder het fluwelen geluid van de Last Post,
gespeeld door enkele lokale klaroenblazers, werd Wim afgevoerd met de fameuze
VWB volgwagen. Een latere controle in het UZ te Lokeren bleek noodzakelijk,
maar bracht gelukkig geen slecht nieuws aan het licht.
De andere helden zetten
vrolijk hun tocht verder richting Heuvelland. Daar werden kleppers als De Mont
de Cats, Vidaigneberg, Rodeberg, Zwarte Berg en natuurlijk Kemmelberg en
Monteberg op de grote plaat bedwongen. Op de top van de Monteberg werd er via
het radiosysteem van Jerre nog even met helden Ward en Tom gecommuniceerd. Zij
waren reeds vlotjes aangekomen.Voor de Clippeleirkes wachtte er nog een finale
gekruid met tegenwind en licht hoogteverschil. Held Stijn bedwong de finish met
2 vingers in de neus, terwijl Jerre, bijtend op zijn tandvlees, met water in de
ogen en krampen tot achter zijn reet, uitgeput over de meet bolde. Er werd
afgeklokt met een gemiddelde van 32,9 km/u.
Onze Primevera lag afgelopen zaterdag in Zottegem, want
daar vond de tweede afspraak van het seizoen plaats, namelijk de Ename Classic.
Deze toertocht werd voor het eerst gereden, maar aangezien zij werd opgenomen
in ProTour, kon deze op heel wat volk rekenen. Volgens de organisatie waren
4.500 mensen ingeschreven, de politie sprak zelfs van 6.000 à 7.000 deelnemers.
Na het tekenen van het startblad en de verplichte ceremonie
die iets teveel tijd in beslag nam, trokken onze helden, aangevuld met enkele
HBCers op pad voor 115km wedstrijd. Onder de aanwezigen: held Ward, held
Matthias, held Wim, held Rik, held Tom (met blinkende nieuwe fiets), held
Stijn, held of HBCer Mich, en de HBC Boys Ignacovic en Patje.
Het aanvangstempo was eerder gezapig, het parcours mooi en
golvend, hoewel enkele slechte wegen zorgden voor pech bij o.a. Sensa boys Rik
en Mich, en Ward. Na de eerste pitstop kozen onze helden om de wedstrijd in
handen te nemen en zij zorgden ervoor dat het peloton van 5.000 man op 1 lint
werd getrokken. Er werd gevloekt en gesakkert in de buik van het peloton, en de
kilometerteller ging niet meer onder de 35km per uur. De hellingenzone zorgde
ook voor enige afscheiding bij de helden, maar gelukkig vonden ze elkaar zonder
problemen terug bij de aankomst. Er werd afgeklokt met een gemiddelde van om en
bij de 29km per uur. Nadien werd er nog nagekaart met enkele Vedettjes, kazekes
en salamikes in Zottegem City, en keerden we terug huiswaarts met 3 kg snoepen,
7 bandanas, 12kg sportdrank, 2 bakken Ename en 10 dozen mueslirepen.
s Avonds tekenden nog enkele helden present op de
modeshow van de sponsor, waar ook Bikkembergs model Ward zijn optreden maakte en
heel wat BVs te spotten waren, waaronder antiheld Sven Ornelis.
In het programma van de helden had Hilaire VdS in week 10
opnieuw een LSDke ingeschreven. Zaterdag klokslag 13u15 stonden 6 helden (Matthias, Stijn, Ward, Wim, Tom en Joris) te popelen om hun "long slow
distance training te vervolmaken. Iedereen verscheen in het nagelnieuwe ebony
pakje dat prachtig uitkwam in het Lokerse decor. De strakke zuidwester zorgde
voor een rit richting Herzele via een mooi glooiend parcours. Ergens halverwege
werd halt gehouden bij superette Prima Van Melkebeke in het pittoreske Aaigem
om de familiale banden aan te halen van enkele helden. De helden werden
gastvrij ontvangen en de rekening werd naar Hilaire doorgestuurd. Met de wind
in de rug werd er al niet meer zo slow teruggereden en werden enkele Calpéaanse
benen getest. Speedo Wim kon maar zelden zijn sterk koppel geschoren benen
wegsteken terwijl onzen dikken van de afdaling gebruik maakte om weer in te
pikken. Held Stijn werd dan weer geconfronteerd met uitwerpselen op zn nieuwe
Lightweights, en diende bijna zn lama moves weer boven te halen voor
overstekend wild, kortom een geaccidenteerde terugkeer Edoch werd er na een 100 tal kilometers terug afgetikt in de
stad van de raap en werd er nog een vedettje dito croques genuttigd ten huize
Jerre.
Zondag had Hillaire een vrij programma voor onze helden opgesteld.
Ward vloog voor een fotoshoot naar
Lausanne om de nieuwste Assos collectie te gaan promoten, Matthias laste een
rustpauze in voor zn pezen en las een boek van ene zekereMichel Montignac,Wim kon de draw van Lokeren niet verwerken en
bleef thuis, terwijl Tom dacht dat de Ventourist te Kluisbergen doorgingen beklom los uit de pols de Kluisberg dan
ook maar liefst 8 maal. Tot slot deden de gebroeders Schleck van ATC en kopman
Mich zich te goed aan de Verada Follens Classic. Verada en Follens zal u denken,
wel 2 uit de kluiten gewassen KMOtjes uit het mondaine Zwevegem staken een
wondermooie tocht doorheen pays des Colinnes in elkaar. Onze Lokerse vrienden
van HBC waren ook van de partij en kopman Mich nam reeds vroeg het voortouw in
deze rit, hij kon zijn uitstekende vorm niet wegsteken. De rit nam een rustige
aanvang maar naarmate de kilometers vorderden diende er stevig geklommen
worden. Er werden zelf stukken tot 17% op de Garmin gesignaleerd ter hoogte
van Houtaing. Via de Mont de lEnclus werd er in dalende lijn richting Zwevegem
gereden. Het ging er hard aan toe en met een gemiddelde van 31km/u - 1000 hm en na 100km werd er met een Omerke
op geklonken.
Voor de laatste dag van de Spaanse stage voorspelde de lokale Frank Deboosere veelos zonnos, dat zag er dus goedos uitos voor de heldos. Joris had, na overleg met Stijn, een prachtige koninginnenrit uitgetekend als afsluiter van de trainingsweek. Er werd op tijd verzameld aan het ontbijt want er moesten toch een 150-tal kilometers afgemalen worden door de bergen. Bij het openen van de gordijnen schenen de eerste zonnestralen al binnen in de hotelkamers, alles verliep dus perfect volgens plan! De calorievoorraden werden aangevuld en de talrijke bejaarde fans wensten het vijftal een mooie rit toe. Nog even naar de kamer om de fietsen te halen en het startschot kon worden gegeven aan de Avinguda Primavera. Geen vlakke aanloop vandaag, maar al vanaf de eerste kilometer was het klimmen geblazen. Zo hoort dat nu eenmaal in een koninginnenrit. De eerste klim was lettterlijk een opwarmer. De zon liet de geoliede beentjes blinken tijdens de klim richting Finestrat, ondertussen reeds een vertrouwde baan voor de helden. Iedereen bleef hier nog samen, geen vroege vluchters of Thomas Voeckler vandaag. Het gezelschap was op weg om via de flanken van de Alto Aitana richting Port de Tudons te rijden, op een hoogte van maar liefst 1024m boven de zeespiegel. Deze col werd trouwens al meermaals in de Vuelta opgenomen. Vanaf het dorpje Sella besloot Michal om er een snok aan te geven en weg was hij. Ward en Joris besproken nog snel even hun tactiek alvorens Joris met een strakke coup de pédale ook alleen wegreed. Wim en Matthias weken geen seconde van mekaars zijde, en zijn van plan om als een perfect op mekaar ingespeelde tandem furrore te maken in de granfondo's. Binnenbochten tot 20% waren geen uitzondering en tijdens de laatste 6km zakte de gemiddelde stijging niet meer onder de 8,5%. Na een klim van 35km kon dit zeker tellen en de vergelijking met een Alpencol was hier zeker gerechtvaardigd. Op de top trok iedereen zijn windstopper aan want het was er heel fris. Er lag zelfs wat sneeuw en dat is eerder uitzonderlijk. In groep werd er afgedaald richting Alcolecha en Benasau. Vanaf dan wisselden stukjes pittig klimmen en dalen mekaar systematisch af. In een bergdorpje werd een water-, koffie- en colastop gehouden om daarna terug vol door te trekken, op zoek naar de Col des Rates. Die bleek nog verder te liggen dan gedacht en ondertussen begonnen de maagjes te knorren. In het dorpje Bolulla werd een zonneterrasje gevonden en kon er genoten worden van een overheerlijke paella of lekkere sandwich. Het leven als een prof stond de helden wel aan op deze manier. @Held_Mats, @warddb, @wlodek1979, @josken_007 en @wimwimmer gooiden snel nog wat info op twitter voor het thuisfront en weg waren ze, op zoek naar de top van de Col des Rates. Ook deze klim werd al meermaals opgenomen in de Vuelta. Hij was qua stijging iets minder zwaar dan de vorige klim en ook een pak minder lang. Over kronkelende wegen via de bergflank scheurde de groep opnieuw uiteen. Michal en Joris bleken over de juiste benen te beschikken om aan het tempo van een gemiddelde prof zoals Matthew Hayman naar boven te rijden. Ward, Wim en Matthias reden meer aan het tempo van Kurt Hovelinck, wat in feite nog altijd niet slecht is. Boven werden de windvestjes opnieuw aangetrokken om de snelle afdaling richting Alcalali in te zetten. Er moesten van daaruit nog enkele pittige heuvelrugjes overwonnen worden om terug aan de kustlijn van Calpé te komen. Joris en Ward namen de laatste punten voor de bergprijs maar kwamen toch tekort om Michal van de bolletjestrui te houden door zijn voorsprong op de klim buiten categorie. Een lange afdaling leidde de laatste rechte lijn richting Benidorm in. Tutti Insieme maakte de zwarte armada haar intrede in de mondaine badplaats. De cijfers: 148km en 2800 hoogtemeters, lekker! Een pannekoekje met Nutella als afsluiter kon niet ontbreken alvorens terug naar het hotel te trekken. Daar werd alles terug ingepakt voor de terugreis de dag nadien en na de maaltijd trok het olijke vijftal richting Engelse wijk om, verkleed als gebronzeerde afgetrainde atleten, een pintje te drinken op Benidorm-carnaval. Het wekkertje liep vroeg af de volgende ochtend. Nog heel erg moe maar supertevreden na een meer dan geslaagde stage vlogen de helden terug richting vliegveld van Lokeren.
Regen, regen, regen en nog eens regen... Dat is wat de Calpé-boys zagen toen ze 's morgens door het raam keken. De stemming zakte meteen naar een dieptepunt want iedereen wist dat fietsen in de regen geen zin had. Ook de gedachte dat het in België zonnig was deed daar niet veel goeds aan. Voor het ontbijt hield het even op met regenen en groeide de hoop, maar tijdens dat ontbijt begon het opnieuw te regenen, zelfs nog harder dan daarvoor. De rit werd uitgesteld naar de namiddag, tenminste als het dan zou stoppen met regenen. Er werd gezocht naar alternatieven maar in Benidorm is er zo al weining te beleven, en bij regenweer doe je er al helemaal beter niks. Terug naar de kamer dan maar. Wim en Joris hadden aan de receptie het volledige internet gekocht, en op de kamers werd er volop naar Belgische nieuwssites gesurft. Ondertussen stopte het wel met regenen en begonnen de wegen heel langzaam op te drogen. Om de tijd wat te versnellen kreeg Wim het geniale idee om naar 'Oh Oh Tirol' te kijken via Youtube. Een goede zet, want in een mum van tijd werden de straten droog en maakten de helden zich dan toch klaar voor een tochtje. Het plan was om via de kustlijn naar den Denia te fietsen en dan via het binnenland terug te keren over de bergen. Maar al na enkele kilometers dook een zwart wolkenpak op en begon het terug te druppelen. Rechtsomkeer en de andere richting uit. Want daar zag het weer er veel beter uit. Op de promenade in Benidorm werd heel sterk getwijfeld over doorrijden of een terrasje doen. Uiteindelijk werd het het eerste en de zwarte brigade (het debuut van de nieuwe uitrusting) trok zich op gang richting het zuiden. In Villajoyosa werd de dijk aangedaan en was iedereen onder de indruk van de pracht van deze locatie. Er brak een spontane fotosessie uit, het album wordt binnenkort door Pannini op de markt gebracht. Na al dat moois trokken de semi-profs op het gevoel het binnenland in om de beentjes eens vol te laten lopen in de bergen. De zon was van de partij, de streek was prachtig, kortom de druilerige voormiddag was al lang uit het geheugen gewist. Ook Matthias was opnieuw van de partij en bleek wonderwel opeens geen last meer te hebben aan de pezen. Hij kon pijnloos klimmen, iets wat hem de laatste maanden nooit gelukt was. Het mirakel van Benidorm? Het was genieten om op de perfect geasfalteerde wegen door de prachtig glooiende streek te rijden. Net als gisteren werd er ook nu richting Finestrat geklommen, hetzij langs een andere kant. Van daaruit werd de afdaling ingezet richting Benidorm. Omdat het zo goed was om te fietsen besloten de helden om nog wat door te rijden richting Altea, in de streek ook Aruba genoemd. Het onthaal door de lokale bevolking was hartelijk en om de onverhoopt mooie rit te beëindigen stopten de helden op een terrasje in de zon voor wat tapas en een colaatje. Genieten met een grote G! Bij terugkomst in het basiskamp toonde de kilometerteller 75km en 800 hoogtemeters. Wie dat 's morgens had durven hopen werd gek verklaard. Omdat de zon maar bleef schijnen zakte het vijftal nog eens af naar de dijk in Benidorm. De ontvangst was alweer hartelijk en verschillende horeca-zaken ondernamen een poging om de helden binnen te lokken. Uiteindelijk belandden ze in een Engelse bar waar nog enkele colaatjes en wat watertjes achterover werden gekieperd. De dag eindigde met opnieuw een heerlijk buffet in het hotel, gevolgd door een Belgische voetbaltopper op de laptop die nooit echt de verwachtingen kon inlossen. Met een compex-sessie als toetje vielen de helden met een al iets bruiner kleurtje voldaan in slaap.
Een stevige nachtrust zorgde ervoor dat er aan het ontbijt 5 uitgeslapen helden verschenen, strak in het witte pak. Voor Matthias zou het een dagje solo cruisen worden, want door zijn blessure kon hij onmogelijk meerijden met de groep. De rest had opnieuw afgesproken met de Seeldraeyers en zijn begeleider voor een al wat pittigere rit door de bergen. Het zonnetje scheen volop, al voelde het 's morgens wel nog wat frisjes aan. Er werd afgesproken tussen Benidorm en Altea, waar de helden naar goede gewoonte een tiental minuutjes te laat opdaagden. Vanaf Altea trok het gezelschap landinwaarts en in deze streek wil dit zeggen dat er geklommen kon worden. Wim had last van de luchtwegen en waarschuwde zijn kompanen dat hij wel eens vroeg zou kunnen afhaken vandaag. Maar in het begin haakte hij zijn wagonnetje aan en poseerde hij nog vlijtig voor de meegereisde fotografen. In Callosa d'En Sarria eindigde de eerste klim en besloot Wim om toch niet verder mee te rijden. Hij zou zijn meesterknecht Matthias gaan vervoegen om langs de kustlijn nog wat relatief vlakke kilometers af te malen en ondertussen ook te genieten van al het lekkers dat de streek te bieden heeft. De andere 3 helden reden samen met hun metgezellen via Polop en La Nuncia om daar terug naar beneden te duiken en aan de voet van een nieuwe klim te komen. De klim richting Finestrat was een leuke loper, en Michal en Seeldraeyers kozen het hazenpad. Joris sukkelde met de versnellingen en kon niet anders dan op een te groot verzet naar boven rijden, hetgeen behoorlijk wat krachten kostte. In Finestrat volgde een hergroepering en over de vers aangelegde asfalt voor de Vuelta werd er richting Relleu geknald. Daar was het hoog tijd voor een waterstop, want 1 drinkbus per persoon was eigenlijk veel te weinig. Na de tankbeurt volgde een stukje op en af waar de snelheid amper onder de 30km/h zakte. Er vielen ook wat regendruppels maar gelukkig niet meer dan dat. Uiteindelijk werd er via de stuwdam van Amadori terug naar de kustlijn gefietst. Meerbepaald in Villajoyosa fietste het vijftal terug richting Benidorm. Aan het hotel werd afgetikt met 96km op het tellertje en 1500 hoogtemeters na een heel mooi ritje. Joris, Michal en Ward namen een middagmaal in het hotel. Van Matthias en Wim was geen spoor. Na contact op te nemen met Childfocus bleek dat de 2 rakkers in Calpé aan het rondtoeren waren. Op het gemakske een beetje genieten, niemand kon hen ongelijk geven. Er werd afgesproken dat ze zouden terugkeren en rond 16u30 zou de rest hen vergezellen in Café D'Anvers op de promenade in Benidorm. Maar ondertussen was het beginnen regenen in Benidorm en werd de uitstap afgelast. Met de fiets rijden bij regenweer zou heel gevaarlijk zijn op de gladde Spaanse wegen. Matthias en Wim konden niet anders want ze moesten nog terug in het hotel geraken. Dat lukte hen ook, zij het wel met redelijk wat zwarte oliestrepen op hun witte tenues. Afspraak in de bar van het hotel dan maar voor een partijtje pool, een aperitiefje en de bespreking van de ritten voor de komende 2 dagen. Het was er wel gezellig vertoeven en na het eten besloten de helden om nog eens naar daar terug te keren voor het avond-animatieprogramma. Maar nadat Matthias bijna werd aangevallen door een hoogbejaarde, verbaal agressieve Schot, besloten de helden om toch maar in de lobby van het hotel te gaan zitten. Daar hadden ze ook geen last van de veel te luide muziek die werd gespeeld voor de club der 75 plussers en konden ze zich voorbereiden op een nieuwe dag vol fietsplezier.
Woensdagochtend 2 maart, luchthaven
Zaventem. Last call for passengers De Clippeleir, De Bock, Pieters, Lubanski
and Van Wachbeke for the flight to Alicante. Achteroverleunend in de zeteltjes
voor de Starbucks en de tijd volledig uit het oog verloren tijdens het eerste
van de vele gesprekken over koers, hoorden de helden deze boodschap uit de
speakers komen. Na een lange spurt kwamen ze dus als laatsten aan boord van de
bejaardenvlucht richting Costa Blanca. Maar geen probleem, een tweetal uurtjes
later zetten ze voet op Spaanse bodem onder een stralend zonnetje. De Spaanse
pers was duidelijk op de hoogte van hun komst en onder begeleiding verlieten de
helden de luchthaven op weg naar Calpé. Toen bleek dat de bus hen voor een
hotel in Benidorm afzette fronsten de helden hun wenkbrauwen. Blijkbaar had de
ploeg in extremis het beste hotel aan de Costa Blanca geboekt. Het Iberostar
Royal Hilton Prince Park Resort lag nu eenmaal in het minder tot de verbeelding
sprekende Benidorm, maar bleek veel beter voorzien om internationale vedetten
te ontvangen dan 20km verderop in Calpé.
De helden vonden dit uiteraard geen
probleem en trokken naar de kamers om de fietsen te monteren en zich ook
vestimentair fietsklaar te maken. Na een korte lunch trok het vijftal op pad
met Tom Seeldraeyers, een toptalent uit het Belgische profwereldje, en zijn
persoonlijke begeleider Stefaan Vaerewijck. Zij kenden de streek vanbinnen en
vanbuiten want ze verbleven er al een aantal weken en hebben er zelfs een eigen
residentie. Eerst werd er via de kustlijn richting Calpé gereden. Al snel werd
duidelijk dat vlakke wegen in deze streek gewoonweg niet bestaan. Vanuit Calpé
volgde dan een gelijkmatig lopende klim landinwaarts richting Benissa. Hier
werd het gas voor een eerste keer opengedraaid door Seeldraeyers en bijgevolg
verbrokkelde de groep in een drietal delen. Boven volgde een kort fotomoment en
nadien volgde een lange afdaling terug richting Calpé. Ondertussen was ook
duidelijk geworden dat Matthias zijn blessure nog steeds niet genezen was. Hij
diende met pijn aan de pezen maar vooral in het hart, afscheid te nemen van de
groep en alleen terug te rijden richting hotel. De anderen sloegen van de
hoofdbaan af naar het mondaine Altea Hills, niet toevallig de vaste
verblijfplaats van Seeldraeyers en zijn begeleider. Om Altea Hills te kunnen
bereiken moest een pittige klim genomen overwonnen worden. Een mini-versie van
Alpe DHuez met stukken tot 16% leidden de groep (opnieuw in verbrokkelde
deeltjes) naar Casa Seeldraeyers. Daar werd de helden een blik achter de
schermen van een profwielrenner gegund alvorens de berg af te dalen en terug te
keren naar het hotel. Met 75km en 1000 hoogtemeters op de teller werd er afgeduwd, de kop was er af
en de helden hadden een idee van wat hen de komende dagen te wachten stond qua
parcours.
Na een verkwikkende douche en dito
massage werd er aangeschove aan het buffet. Zorgvuldig werden de gezondste
stukjes eten geselecteerd om toch maar zo dicht mogelijk bij het leven als een
prof te komen. Na het eten daalden de helden nog eens af richting stadscentrum.
Dit bleek op een woensdagavond echter een dode bedoening te zijn. De vijf
belandden in een Engelse pub en kaartten daar nog wat na over de afgelopen dag.
De vermoeidheid sloeg snel toe en toen Michal door de patron werd beschouwd als een
dubbelganger van de Nederlandse Zilveren Harp-winnaar Frans Duijts (spreek uit
French Douitsch) besloten de helden om terug te keren naar het hotel. Na een
lange dag vielen de oogjes al snel dicht om de batterijen op te laden voor de
volgende dag.
Het openingsweekend, eindelijk was
het zover! De kranten stonden vol en ook op tv kon je er niet naast kijken. Vlaanderen
ademde afgelopen weekend wielrennen. De verwachtingen bij ATC waren ook
hooggespannen. Rastalent Stijn DC werd definitief overgenomen van Aqua &
Sapone na zijn goede uitleenbeurt van vorig seizoen. Bovendien bleven ook de
andere kopmannen en waterdragers het team trouw om beter te doen dan in 2010.
Om niets aan het toeval over te
laten stuurde ploegleider Hilaire Vanderschueren 3 van zijn soldaten op
verkenning op zaterdag. Tom, Rik en Ward verkenden de finale en eindigde op het
Sint-Pietersplein waar de toeristen zich in de regen opmaakten voor hun omloop.
Ze besloten om geen kou op te doen en reden dan maar door naar Beervelde om, na
een signeersessie, nog even naar de passage van de toeristen te kijken en
daarna huiswaarts te keren. Na de middag verzamelde de voltallige ploeg in het
Biznis Hotel te Lokeren om zich in optimale omstandigheden te kunnen
voorbereiden op de koers van zondag.
De Omloop Het Nieuwsblad is dé
wedstrijd die het Belgisch wielerseizoen opent en daarom tekenden de helden 1
dag na de toeristen -maar dan iets professioneler- present op het Sint-Pietersplein.
Na wekenlange intensieve trainingsarbeid tijdens de wintermaanden in sneeuw,
koude, verwarmde fitnesscentra, aan de Compex of op de rollen, was dit een
eerste test voor de gladgeschoren beentjes. Zoals Frank De Boosere aangaf in
zijn weerbulletin op zaterdag, zou het vooral de wind zijn die ons vandaag
parten zou spelen.
Helden Rik, Joris en Stijn en Ward
vertrokken vanuit Lokeren met de fiets richting Gent om warm aan de start te
verschiijnen. Held Wim en voorzitter Tom verkozen om met de ploegbus Gent te
bereiken. De zwaar hertekende omloop voerde ons in een eerste fase via een
vlakke aanloop richting Oudenaarde. Onmiddellijk werd een peleton gevormd op de
Scheldeboorden dat snel uiteenviel in verschillende waaiers. Meerdere malen
werden deze waaiers op een lint getrokken tegen snelheden boven 36 km/u
tegenwind alsof de finish reeds in Oudenaarde lag. Onze onfortuinlijke
voorzitter raakte jammerlijk even verzeild in een achtervolgend groepje. De
bevoorrading kwam als geroepen.
Het tweede luik kondigde zich aan
als het zwaarste van de Omloop. Eerst en vooral werd nog een verloren gereden
duiker uit de wielen geschud om dan aan de heuvelzone te beginnen. Met
scherprechters als de Eikenberg, Wolvenberg, de verschrikkelijke Haaghoek, de
Leberg, Molenberg en Paddestraat verbrokkelde het peleton in verschillende
kleinere groepjes. Het was de Paddestraat waar Rik die de andere helden op hun
tanden deed bijten op zijn geliefde ondergrond en op de Paddestraat aan de boom
schudde. Neen, niet Lars Boom, maar wereldkampioen Thor Hushovd en zijn
Garmin-gevolg slenterde even later voorbij op de Paddenstraat, terwijl de
helden een peperkoek met water aan het nuttigen waren. Wederom helden die een
wereldkampioen treffen dit kan geen toeval meer zijn soort zoekt soort.
De95 km
van de Omloop werden afgerond via de Lange Munte, waar de wind de snelheid
danig deed dalen en Ward en Rik uiteindelijk moesten passen en De Clippeleirkes
het hazenpad kozen. Over een glooiende en winderige finale werd er over de
eindmeet in Gent gebold. Met een moyenne van 30,8 km/u werd ATC andermaal op de
wielerkaart geplaatst. ATC met 2 man op het podium, een mooi seizoen kondigt
zich aan. In de VIP tent stond nog een meet & greet op het programma met
HBC, die hun al moed aan het indrinken waren voor de rest van het seizoen.
Alsof dit alles nog niet genoeg was
trainden nog enkele helden bij door met de fiets huiswaarts te keren. Die extra
kilometers maken vast en zeker de komende weken opnieuw het verschil met de
rest van het peleton.
-Zaterdag: verzamelen om 8u30 stipt bij de voorzitter. Via een kleine lus wordt naar Gent gereden, waar we om 10u worden ontvangen door Johan Bruyneel om kennis te maken met de collega profwielrenners op het Sint Pietersplein. De officiële start van de Omloop het Volk vindt plaats om 11u30. Wij vetrekken reeds om 11u in Gent, om rond 12u de doortocht van het peloton mee te maken in Beervelde City. Ten laatste om 13u komen wij terug aan in Lokeren.
Kledij: volledige wintertenue van ATC! Aangezien er minder goed weer wordt voorspeld, komt iedereen in zwarte broek (boven een lange broek), witte trui met lange mouwen en een regenvestje uiteraard!
-Zondag: eerste toertocht van het jaar: Omloop het Volk: vertrek om 7u30 stipt bij Wim P. met de auto! Ward pikken we op aan het tankstation in Kalken. Parkeerplaats te vinden aan de Blaarmeersen. Qua logistiek kan er nog 1 fiets extra mee met de voorzitter en 1 fiets extra met Ward.
Kledij: volledige wintertenue van ATC! Er wordt vrij OK weer voorspeld, iedereen dus in lange broek (zwart/wit) en witte trui!
Een week voor de openingsklassieker Omloop Het Nieuwsblad
stond voor de helden het weekend wederom in teken van het trainingsschema van
Hilaire Van der Schueren, betekende een LSD training op zaterdag gevolgd door
een pittige intervaltraining op zondag.
Zaterdag stonden held Wim, held Rik en held Ward om 8u30
stipt aan de poort van de voorzitter, die enige vertraging had opgelopen door
een licht verkrampte kuitspier van de avond voordien. Om 8u42 vertrokken onze
helden dan toch voor een 4uur durende tocht richting de streek van onze goeie
vriend Eddy Merckx, namelijk Meise. We werden daar om 10u30 op de koffie
verwacht, dus mochten we zeker voortmaken. Een prachtige door überheld Ward uitgestippelde rit voerde
ons langs idyllische plekjes zoals Kobbegem, Mollem, Hamme (in Merchtem) en
Brussegem. De Oude Kwaremont lag dit weekend niet in Kluisbergen, maar achter de
kerktoren van Kobbegem. Een mooie voorbereiding op wat ons volgende week te
wachten staat in de Omloop. Aangezien het een LSD training betrof, lag de
snelheid weliswaar nooit hoger dan 30 per uur. De terugtocht voerde ons via de voor de helden beruchte
locaties Carré en brouwerij Moortgat, naar Buggenhout, Dendermonde om zo 4 uur
later terug in Lokeren aan te komen. Nadien volgde nog een officiële persvoorstelling van de
nieuwe uit tenues van de helden, die begin maart in de betere fietsenzaak
verkrijgbaar zal zijn.
Op zondag stond een iets pittigere tocht op de planning,
waarbij het vooral uitkijken was naar held Stijn, die zich voor het eerst na
zijn stage in het Spaanse Calpe terug bij de helden vervoegde. Helaas liet het
weer het een beetje afweten, waardoor enkel held Tom en held Joris zich meldden
voor 2 uurtjes wieletje zuigen bij held Stijn. Joris en Stijn hadden er trouwens
al een tocht opzitten van 35km, nadien sloot Tom aan voor nog eens een goeie
65km richting de heuveltjes van Tielrode. Onder de boane werden de
plaatselijke fans gegroet in de lokale staminee (zie foto). Een mooie training,
tegen een gemiddelde snelheid van 31km/u. Voor Stijn was dit nog niet voldoende en hij deed op eigen
houtje nog eens de afstand Lokeren-Mechelen. Held Stijn lijkt absoluut klaar
voor een hoofdrol volgende week in de Omloop!
Hoe zit het eigenlijk met de andere helden die hierboven niet
vermeld werden, vraagt de lezer zich logischerwijze af. Wel, aangezien het
Vlaamse Openingsweekend heel dichtbij komt, geven we hier het belangrijkste
nieuws mee:Held Matthias liet zaterdag een MR scan nemen van de knie. Momenteel is
het nog onduidelijk of Matthias present zal tekenen komend weekend. Wel is er op
de hoofdzetel van ATC een bestelling toegekomen voor 3 SMEG ijskasten op naam
van M.V.W., maar wij hebben er het raden naar waarvoor dit zou moeten
dienen...Held Michal wordt zondag uitgespeeld als schaduwkopman, naast held Stijn.
Michal zat de voorbije week naar verluidt 25 uur op de spinningfiets, maar het
is nog afwachten of Michal dezelfde vorm ook op de weg kan tonen... Van Held Nicolas was er lange tijd geen nieuws. Hij verhuisde deze winter
naar het zonnige LA, om zich in alle rust te kunnen voorbereiden voor zijn enige
doel in 2011: het podium in de Marmotte (wij zagen Nicolas toch op de
inschrijvingslijst staan), alhoewel het ATC management dit sterk in twijfel
trekt. In elk geval wordt held Nicolas fel gemist bij ATC en uiteraard ook bij
de supporters en sponsors. Gelukkig bestaat er Facebook waar de avonturen van
Nicolas kunnen gevolgd worden!
Later deze week volgen op deze blog de praktische afspraken
voor het Openingsweekend!
Opperheld Ward had voor het weekend alweer een strak
trainingsschema opgesnord bij Hilaire Van Der Schueren. 2u knallen op zaterdag en een rustige LSD rit op zondag en zo
geschiedde.
Zaterdagochtend 9u stonden enkele helden te popelen van
ongeduld op het domein van de voorzitter die rond 9u05 uit zijn garage kwam
gefietst na uitgebreid afscheid te nemen Burundese kuisvrouw
Naomi. Onder de aanwezigen Held Ward, Held Joris zonder
afgeschenen broek deze keer, Held Tom en Held Wim. Afwezigen waren de Grote
Matthias Van Wachbeke die op bezoek was bij de heilige maagd Maria in Oostakker
met op het rekest een nieuwe knie. Andere afwezigen waren Stijn aan het knallen in het zonnige
Calpé, Mich ongetwijfeld hard aan het bijtrainen op de spinningfiets en Rik
blijkbaar op vakantie bij de vrienden van HBC waar hij de codenaam Francesco
draagt.
En weg waren de Helden.. met de goeie benen in valies..
vlotjes werd er constant 33-34 gereden.. 60 km werd er geknald langs ondermeer
de oevers van de Schelde en andere vettige wegen. Na een 2-tal uur werd er
opgedraaid op de Zamanstraat waar deze keer de eindmeet lag. De Helden vonden het welletjes geweest, maar dit was zonder
Held Tom gerekend, die nog voldoende jus in de benen had om tegen duust per uur
boven de kasseien te zweven. Ongezien! Nadien deed hij zijn kasseitechnieken uit de doeken en de
Helden hadden weer iets bijgeleerd. Uiteindelijk werd er afgeklokt met een gemiddelde van 31 km/h.
Mooi!
Na overmatig drank- en drugsgebruik op zaterdagnacht werd er
besloten om de zondagtraining in de namiddag te laten doorgaan. Dezelfde 4 compatriotten vertrokken ten huize Held Jos om
13u. Dit was buiten Held Wim gerekend, die thuis nog snel even enkele
verkeersborden instudeerde. Rond 13u20 werd er vertrokken voor een prachtige tocht die
voer langs prachtige gemeenten zoals Wichelen, Wanzele, Impe, Erondegem en
Westrem. Een Rustig tempo werd aangehouden het was tenslotte LSD
dag. Te Westrem werd het viertal verrast door een heli van de Rai
Uno die enkele minuten lang boven de Helden zweefde. Zou de tijdrithelm van
onze voorzitter hiermee te maken hebben gehad? Hij zag er allessinds heel blits
uit en trok alvast op Tony Rominger in zijn beste jaren. 40 km achter de kiezen, en Held Tom stelde een drinkstop
voor, maar dit paste volgens Held Ward niet in het schema van Hilaire, dus werd
er geopteerd om de rit zonder stops af te haspelen. Na 70 km kwam Held Jos met
een meli-koek opdraven, die algauw in 3 stukken werd gescheurd. Honger hadden
ze, gelijk beesten! De hangbuikvarkens in het Rivierstraatje te Laarne moesten
er bijna aan geloven, maar gelukkig kon de voorzitter de Helden
bedaren.
Wijselijk werd er besloten om af te zakken bij Nonkel Marc en
voor de ronde prijs van 20,30 Euro werden 4 Croques, 12 bitterballen, 16
kippeboutjes, duust loempias, 12 colas en 3 ice-teas naar binnen
gespeeld. De helden waren voldaan... prachtige rit, 108 km op de teller
en schitterende afsluiter. Nog van dat!
Een lang weekendje Ardennen met de vrienden van Michèle, dat is begin februari intussen een traditie geworden. En aangezien de weersvoorspelling gunstig waren, was het de ideale gelegenheid om extra kilometers te doen. Op vrijdagvoormiddag besloot ik eerst nog een duurtraining van een 4-tal uur in te lassen richting Oudenaarde, alvorens richting Luik te vertrekken. Locatie was Trois Ponts, een dorpje aan de watervallen van Coo, en de ideale uitvalbasis om enkele belangrijke hellingen uit Luik-Bastenaken-Luik te beklimmen. Op het programma stonden de côte de Wanne, côte de Stockeu, côte dAmermont, côte du Rosier en côte du Xhierfomont. Omdat ik mij een klein beetje had misreden kwam daar ook nog de côte de Stoumont bij. In totaal goed voor een 70-tal kilometer. Toch was het even zoeken naar het juiste ritme op de eerste hellingen, en werd het duidelijk dat het met de basisconditie nog niet helemaal goed zit. Na de afdaling van de Wanne volgde meteen de enorm steile klim van de Stockeu. Daar botste ik letterlijk bijna op een te enthousiaste fotograaf, die uiteraard zijn moment zag om een held in lijvende lijve te fotograferen, waardoor mijn ritme totaal gebroken werd. Even dacht ik zelfs aan afstappen, tot ik in de verte het standbeeld van onze vriend Eddy Merckx zag verschijnen. Op de côte de Amermont ging het iets beter, en kon ik al wat meer genieten van de prachtige omgeving van Stavelot. Aan de voet van de Rosier botste ik bijna letterlijk op 2 wielertoeristen uit Tessenderlo, die zich ook al vroeg op het seizoen waagden aan een mini Luik-Bastenaken-Luik. De Rosier werd beklommen langs de Oostzijde en leverde prachtige vergezichten op. De 2 metgezellen moest ik helaas al vrij snel laten gaan, maar ik kon toch een andere wielertoerist oprapen op de flanken van de Rozelaar J Na de Rosier volgde een lange afdaling, waar ik blijkbaar van het parcours was afgeweken. De côte de Xhierfomont werd langs de verkeerde kant beklommen, waardoor ik ook nog via het hoger gelegen Stoumont moest passeren. Dit betekende opnieuw klimmen J Toch raakte ik na een 3-tal uur en zonder al te veel moeite terug in Trois Ponts. Al bij al een heel mooie training en zeker voor herhaling vatbaar, al zal eerst de basisconditie nog wat moeten worden aangescherpt.
Afgelopen weekend liepen de activiteiten van jullie Helden een beetje uiteen. Drukbezette agenda's en de weersomstandigheden maakten er een onoverzichtelijke tweedaagse van. Toch proberen we voor jullie alles nog eens op een rijtje te zetten. Voorzitter Tom vertoefde samen met zijn gezinnetje in de Ardennen voor een weekendje. Maar hij nam zijn fiets mee en samen met Riccardo Ricco beklom hij zondag al enkele Ardeense reuzen waaronder de Wanne en de Rosier. Een persoonlijk verslagje volgt nog. Schaduwfavoriet voor de eindzege in de Granfondo Colnago, Stijn De Clippeleir, vertoeft sinds zaterdag in zonniger oorden. In Calpe scherpt hij zijn conditie nog wat aan samen met de gebruikelijke namen uit het profpeloton. De groepstraining stond gepland op zaterdagvoormiddag. Veel volk kwam er niet opdagen. Enkel Joris en Rik gaven present en maakten er met hun 2 een mooie rit van. Michal besloot om zijn zweet toch maar onder de spinningfiets achter te laten na 2,5u doorduwen. Na de middag konden Ward en Wim zich dan weer vrijmaken en ook zij trokken op LSD ontdekkingstocht naar Nederland. Even voorbij Eksaarde keken de twee achter zich en ontdekten dat de geblesseerde Grote Matthias Van Wag-Beke in hun wiel zat. De LSD-training was ideaal voor hem om zijn pezen onbelast te laten en vanuit het wiel genoot hij intens mee. Windstoten tot 85km/h maakten het bij momenten wel heel onaangenaam om te rijden. De snelheid zakte dan ook geregeld onder de 20km/h om in de juiste zone te blijven rijden. Het werd een geslaagde rit, met toch 1 klein minpuntje. Toen de 3 Calpé-boys bijna terug thuis waren ontdekten ze dat ze nergens gestopt waren om iets te drinken. Matthias en Wim konden gelukkig nog op de laatste moment een stop inlassen om dit te compenseren... oef! Op zondag was het ieder voor zich. De ene held reed solo enkele uurtjes richting Zwalmstreek. De andere held ging in op de uitnodiging van HBC om een initiatietraining vetverbranding te geven aan hun groep. Nog andere helden kwamen niet verder dan denken van "Amai zoveel wind, ik zal volgende week wel wat extra kilometers doen". Toch mag de ploegleiding opnieuw spreken van een geslaagd trainingsweekend met meer dan 1.000 kilometer gezamenlijk afgelegd.
Deze morgen trokken slechts 3 helden op trainingstocht. Van de partij: Joris, Tom en Ward. Andere helden Wim en Rik vonden de training van gisteren in de Vlaamse Ardennen voldoende voor het weekend, terwijl Michal ervoor koos om eindelijk eens wat quality time met het vrouwtje te beleven. De avonturen van Stijn dit weekend staan te lezen op Facebook (de zotjsst). Matthias stond klaar om te vertrekken, maar besloot in laatste instantie dat het met zijn pijnlijke knie geen zin had om tegen de wind in te beuken. Aangezien de wind vanuit het Noordoosten kwam, werd beslist om richting het mooie Land van Saftingen te fietsen (zeg maar groot Hulst). Stipt om 8u46 werd er vertrokken, alle drie heel goed ingeduffeld om enige bescherming proberen te vinden tegen de koude. En koud was het! Temperaturen kwamen niet boven het vriespunt, wat samen met de gure Noorderwind zorgde voor een heel lastige heenrit. Langs de Westerschelde ging het richting een korte, maar aangename tussenstop. Net daarvoor konden we ons wagonnetje eens aanpikken aan een grote groep toeristen, die er toch een behoorlijk tempo op nahielden. Binnen dit pelotonnetje werd niemand minder dan de wereldkampioen WAOD gesignaleerd, die tegenwoordig uitkomt voor het ProTour team uit Oudenbos: "Rolluiken Van Laere". Een warme koffie en choco konden ons enigszins opwarmen, "3 jeneuvers op 5 minuten" zoals onze collega wielertoeristen leken ons misschien wat ambitieus. Terug op gang geraken na de koffie was koud, onwaarschijnlijk koud! Na een half uurtje geraakten we stilaan terug in de juiste temperatuur, en konden we de Belgische grens al ruiken. Via Kieldrecht en opnieuw Hulst (we hebben een rondje Groot Hulst gereden!) namen we in Stekene de route richting Moerbeke, om zo terug in Lokeren te arriveren. Gelukkig hadden we de tweede helft van de rit de wind in de rug, maar de beentjes voelden naar het einde toe toch zwaar aan! Met een voldaan gevoel en 95 km op de teller (28 gemiddeld) konden de helden met de beentjes omhoog genieten van het WK veldrijden.
Het laatste weekend van januari en een handvol helden (Wim, Rik, Ward en Joris) voelden zich reeds geroepen om een
heuvelachtig parcours in de Zwalmstreek te trotseren. Er werd vertrokken in Oudenaarde en met enige
vertraging ,Wim nam nog rustig zijn tijd om enkele warme wanten aan te
schaffen, trok het peletonnetje zich in beweging richting Nederzwalm.
Na een vlakke aanloop diende zich het eerste klimmetje
aan Makkegem, een loperke gelijk we zeggen. Via Sint-Denijsboekel werd de Pottemberg en de
Berendries aangedaan die meteen de zuurtegraad in de benen van onze helden de
hoogte injaagde. Na dit stevig duo kregen we even gezelschap van Frederik
Backelandt, hoofdredacteur van Grinta en ex-wereldkampioen bij de journalisten.
Hij hield er een strak tempo op na en even later besloten we hem dan ook te
laten rijden. Helden onder elkaar, het kan toch mooi zijn. Onze tocht zette
zich voort doorheen de wondermooie wegen van de Zwalm met als klimapotheose het
tweeluik Veldeman en Ladeuze (tot 16%).
Onze helden kwamen voldaan terug aan in Oudenaarde
waar nog nagekaart bij Freddyin het
Ronde van VlaanderenCentrum, die helaas
niet thuis gaf.
In cijfers : 57km 660 hoogtemeters een moyenne van 27km/u.
Aangezien vrijdagavond de maandelijkse vergadering plaatsvond, werd de zaterdagrit wijselijk verschoven naar de namiddag. Op het appel: Wim Baardmans, Joris (met afgeschenen broek), Matthieu, Wardsjt en Tomsjt. De voorzitter bleef vrijdagavond noodgedwongen thuis wegens een buikvirus die reeds enkele dagen in zijn lijf zit, maar besloot toch om zaterdag de rit mee aan te vangen. Met de neus in de wind trokken de helden op pad richting de Hollandse polders. Joris was echter de GPS kaart van Zeeuws-Vlaanderen vergeten, waardoor de helden even (letterlijk) het noorden kwijt waren. Na een goeie 50 kilometer kwamen ze aan in Kloosterzande, op een boogscheut van Antwerpen. Kloosterzande was ook letterlijk het keerpunt, want dit dorpje wordt begrensd door de indrukwekkende Westerschelde. Reeds enkele kilometers voor het inrijden van Kloosterzande werd duidelijk dat de voorzitter nog niet bekomen was van zijn buikvirus, waardoor hij voor de rit nauwelijks iets had gegeten. Een Contadorke was niet veraf, waardoor de helden besloten een tussenstop te houden in het plaatselijke drukbevolkte cafeetje. Nadien werden nog enkele foto's getrokken voor het thuisfront van de Westerschelde. De terugrit voerde de helden langs kleine, mooie polderdorpjes zoals "Oude Stoof", "Hengstdijk" en "Ossenisse". Echter, na enkele kilometers kreeg Tomsjt het steeds lastiger. Het nauwelijks eten voordien en het virus braken hem zuur op. Gelukkig is er nog "Tutti Insieme"! Door toedoen van de andere helden geraakte de voorzitter heelhuids in Wachtebeke, waar hij het bij zijn ouderlijke huis voor bekeken hield: nogmaals bedankt mannen! De andere vrienden geraakten zonder problemen in Lokeren, waardoor alweer een goeie 100 kilometer op de teller stond. Voor de voorzitter was dit een rit om snel te vergeten, hopelijk gaat het volgend weekend beter, wanneer de helden een nieuwe lange training afwerken!
Terwijl de winter en de duisternis heersen in de polders, moeten jullie Helden zich op alternatieve manieren in vorm trachten te houden. Een kleine meerderheid trekt tijdens de week regelmatig naar Gent, alwaar duchtig ronjes worden gedraaid op het houten ovaal aan de Blaarmeersen. Met een pokerface en pokerbenen zorgen ze ervoor dat niemand van de concurrentie kan merken hoe goed ze eigenlijk al in vorm zitten. Zelfs kenner Buynie, het goudklompje van de vrienden van HBC, kan de sterkte van de bianconeri niet inschatten. De iets minder heldhaftigen zijn genoodzaakt om zich in vorm te houden op de spinningfiets of op de rollen. De nog iets minder heldhaftigen (lees: de echte broekschijters) werken aan de conditie vanuit de zetel met een zakje chips en een biertje. Gelukkig rijden die laatsten niet rond in het mooiste fietpak van de wereld! Afgelopen zaterdag stond een groepstraining op het programma. Door revalidatie, spinning, ziekte of uitslapen kon jammer genoeg niet iedereen er bij zijn. Met slechts 4 renners voor zich gaf de ploegleider vanuit de volgwagen het startschot voor de trainingssessie. Er stond veel wind en dan is het verstandig om eerst tegen de wind in te rijden, zei ene José De Cauwer een dikke maand geleden, en zo geschiedde. Met de neus in de wind werd er vanuit Lokeren naar Lochristi gereden. Daar zorgde Ward voor wat entertainment in het centrum alvorens verder door te rijden via Destelbergen naar Gent. Daar wist Matthias een korter baantje naar Het Vosken, maar uiteindelijk werd besloten om verder te rijden in plaats van te rusten. De Helden trokken nog tot in Zwijnaarde en zo naar Melle om de dijk terug te nemen. Maar de wind blies hen niet langs de dijk maar langs de binnenbaantjes terug richting Lokeren. De kilometers stonden op de teller, missie geslaagd. Op zondag trokken de Clippeleirkes nog eens stevig van leer op de Adri Van Der Poel Classic, terwijl de andere Helden genoten van een rustdag. Volgende week wordt er zowel op zaterdag (lang) als op zondag (korter) in groep getraind.
