Gent – Wevelgem, sinds 2011 onderdeel van de UCI World Tour en daarom met stip aangeduid op de ATC-kalender. Een dag voor de profs arriveerde het ATC-team omstreeks 8u00 in het dorp aan de Leie, Wevelgem. De stewards verwelkomden helden Ward, Tom, Wim, Joris en Stijn op de VIP-parking, waar het ATC-konvooi juist achter het podium plaats kon nemen. Er werd besloten om zowel de 130km als de 180km te verkennen.

Na het tekenen van de feuille, waarbij de helden met hun bolides zelfs de recht de VIP tent mochten inrijden, werd het tempo onmiddellijk de hoogte ingejaagd. Met wind in de rug trok het zwarte ATC treintje zich op gang over de prachtige slingerende wegen doorheen het West-Vlaamse landschap. Aan de eerste bevoorrading klokten we af met een moyenne van 34 km/u. Het was duidelijk dat het hoge tempo niet zonder gevolgen bleef. Held Wim voelde zich niet lekker … lijkbleek en met draaiende Gin-ogen wou hij met de tuinlans zijn drinkbus afspuiten in plaats van ze te vullen. Zelfs naar zijn fiets moest er even gezocht worden … en als klap op de vuurpijl werd er al gelachen met de grijze VWB volgwagen, dat later echter nog een godsgeschenk zou zijn.

Kort na deze pitstop volgde de splitsing. De Clippeleirkes kozen voor een 180 km koppeltijdrit, terwijl helden Ward en Tom kozen voor de 130 km. Held van de dag, Wim, verkoos kort na deze splitsing om via zijn WIFI-gestuurde GPS terug te keren richting aankomst. Echter besliste mechanische pech en evenwichtsstoornissen ter hoogte van de Menenpoort voor een andere wending. Onder het fluwelen geluid van de Last Post, gespeeld door enkele lokale klaroenblazers, werd Wim afgevoerd met de fameuze VWB volgwagen. Een latere controle in het UZ te Lokeren bleek noodzakelijk, maar bracht gelukkig geen slecht nieuws aan het licht.

De andere helden zetten vrolijk hun tocht verder richting Heuvelland. Daar werden kleppers als De Mont de Cats, Vidaigneberg, Rodeberg, Zwarte Berg en natuurlijk Kemmelberg en Monteberg op de grote plaat bedwongen. Op de top van de Monteberg werd er via het radiosysteem van Jerre nog even met helden Ward en Tom gecommuniceerd. Zij waren reeds vlotjes aangekomen.Voor de Clippeleirkes wachtte er nog een finale gekruid met tegenwind en licht hoogteverschil. Held Stijn bedwong de finish met 2 vingers in de neus, terwijl Jerre, bijtend op zijn tandvlees, met water in de ogen en krampen tot achter zijn reet, uitgeput over de meet bolde. Er werd afgeklokt met een gemiddelde van 32,9 km/u.