Woensdagochtend 2 maart, luchthaven Zaventem. “Last call for passengers De Clippeleir, De Bock, Pieters, Lubanski and Van Wachbeke for the flight to Alicante”. Achteroverleunend in de zeteltjes voor de Starbucks en de tijd volledig uit het oog verloren tijdens het eerste van de vele gesprekken over koers, hoorden de helden deze boodschap uit de speakers komen. Na een lange spurt kwamen ze dus als laatsten aan boord van de bejaardenvlucht richting Costa Blanca. Maar geen probleem, een tweetal uurtjes later zetten ze voet op Spaanse bodem onder een stralend zonnetje. De Spaanse pers was duidelijk op de hoogte van hun komst en onder begeleiding verlieten de helden de luchthaven op weg naar Calpé. Toen bleek dat de bus hen voor een hotel in Benidorm afzette fronsten de helden hun wenkbrauwen. Blijkbaar had de ploeg in extremis het beste hotel aan de Costa Blanca geboekt. Het Iberostar Royal Hilton Prince Park Resort lag nu eenmaal in het minder tot de verbeelding sprekende Benidorm, maar bleek veel beter voorzien om internationale vedetten te ontvangen dan 20km verderop in Calpé.

De helden vonden dit uiteraard geen probleem en trokken naar de kamers om de fietsen te monteren en zich ook vestimentair fietsklaar te maken. Na een korte lunch trok het vijftal op pad met Tom Seeldraeyers, een toptalent uit het Belgische profwereldje, en zijn persoonlijke begeleider Stefaan Vaerewijck. Zij kenden de streek vanbinnen en vanbuiten want ze verbleven er al een aantal weken en hebben er zelfs een eigen residentie. Eerst werd er via de kustlijn richting Calpé gereden. Al snel werd duidelijk dat vlakke wegen in deze streek gewoonweg niet bestaan. Vanuit Calpé volgde dan een gelijkmatig lopende klim landinwaarts richting Benissa. Hier werd het gas voor een eerste keer opengedraaid door Seeldraeyers en bijgevolg verbrokkelde de groep in een drietal delen. Boven volgde een kort fotomoment en nadien volgde een lange afdaling terug richting Calpé. Ondertussen was ook duidelijk geworden dat Matthias zijn blessure nog steeds niet genezen was. Hij diende met pijn aan de pezen maar vooral in het hart, afscheid te nemen van de groep en alleen terug te rijden richting hotel. De anderen sloegen van de hoofdbaan af naar het mondaine ‘Altea Hills’, niet toevallig de vaste verblijfplaats van Seeldraeyers en zijn begeleider. Om Altea Hills te kunnen bereiken moest een pittige klim genomen overwonnen worden. Een mini-versie van Alpe D’Huez met stukken tot 16% leidden de groep (opnieuw in verbrokkelde deeltjes) naar Casa Seeldraeyers. Daar werd de helden een blik achter de schermen van een profwielrenner gegund alvorens de berg af te dalen en terug te keren naar het hotel. Met 75km en 1000 hoogtemeters op de teller werd er afgeduwd, de kop was er af en de helden hadden een idee van wat hen de komende dagen te wachten stond qua parcours.

Na een verkwikkende douche en dito massage werd er aangeschove aan het buffet. Zorgvuldig werden de gezondste stukjes eten geselecteerd om toch maar zo dicht mogelijk bij het leven als een prof te komen. Na het eten daalden de helden nog eens af richting stadscentrum. Dit bleek op een woensdagavond echter een dode bedoening te zijn. De vijf belandden in een Engelse pub en kaartten daar nog wat na over de afgelopen dag. De vermoeidheid sloeg snel toe en toen Michal door de patron werd beschouwd als een dubbelganger van de Nederlandse Zilveren Harp-winnaar Frans Duijts (spreek uit “French Douitsch”) besloten de helden om terug te keren naar het hotel. Na een lange dag vielen de oogjes al snel dicht om de batterijen op te laden voor de volgende dag.