Kalender ATC Cycling 2011: November 2010: 14: Bollekescross Hamme-Zogge (Tutti Insieme activiteit) 21: Cross Gavere Asper (Tutti Insieme activiteit) 26: 6daagse Gent (Tutti Insieme activiteit) December 2010: 4: Eindejaarsdiner Open Fire (Tutti Insieme activiteit) 31: Oudejaarsparty Michal Lubanski (Tutti Insieme activiteit)
April: 2: Ronde Van Vlaanderen 16: Peter Van Petegem Classic 16: Amstel Gold Race, Valkenburg (NL) 17: Gran Fondo Colnago, Saint Tropez (FR) 23: Davitamon Classic, Nazareth
Juni: 4: Waalse Pijl, Spa 4: Tour de Namur, Namen 11: 3 Ballons Vogezen (FR) 18: Gran Fondo Eddy Merckx, Hoei 25: La Magnifique des Ardennes, Bouillon 25: Limburgs Mooiste, Heerlen (NL)
Deze morgen trokken slechts 3 helden op trainingstocht. Van de partij: Joris, Tom en Ward. Andere helden Wim en Rik vonden de training van gisteren in de Vlaamse Ardennen voldoende voor het weekend, terwijl Michal ervoor koos om eindelijk eens wat quality time met het vrouwtje te beleven. De avonturen van Stijn dit weekend staan te lezen op Facebook (de zotjsst). Matthias stond klaar om te vertrekken, maar besloot in laatste instantie dat het met zijn pijnlijke knie geen zin had om tegen de wind in te beuken. Aangezien de wind vanuit het Noordoosten kwam, werd beslist om richting het mooie Land van Saftingen te fietsen (zeg maar groot Hulst). Stipt om 8u46 werd er vertrokken, alle drie heel goed ingeduffeld om enige bescherming proberen te vinden tegen de koude. En koud was het! Temperaturen kwamen niet boven het vriespunt, wat samen met de gure Noorderwind zorgde voor een heel lastige heenrit. Langs de Westerschelde ging het richting een korte, maar aangename tussenstop. Net daarvoor konden we ons wagonnetje eens aanpikken aan een grote groep toeristen, die er toch een behoorlijk tempo op nahielden. Binnen dit pelotonnetje werd niemand minder dan de wereldkampioen WAOD gesignaleerd, die tegenwoordig uitkomt voor het ProTour team uit Oudenbos: "Rolluiken Van Laere". Een warme koffie en choco konden ons enigszins opwarmen, "3 jeneuvers op 5 minuten" zoals onze collega wielertoeristen leken ons misschien wat ambitieus. Terug op gang geraken na de koffie was koud, onwaarschijnlijk koud! Na een half uurtje geraakten we stilaan terug in de juiste temperatuur, en konden we de Belgische grens al ruiken. Via Kieldrecht en opnieuw Hulst (we hebben een rondje Groot Hulst gereden!) namen we in Stekene de route richting Moerbeke, om zo terug in Lokeren te arriveren. Gelukkig hadden we de tweede helft van de rit de wind in de rug, maar de beentjes voelden naar het einde toe toch zwaar aan! Met een voldaan gevoel en 95 km op de teller (28 gemiddeld) konden de helden met de beentjes omhoog genieten van het WK veldrijden.
Het laatste weekend van januari en een handvol helden (Wim, Rik, Ward en Joris) voelden zich reeds geroepen om een
heuvelachtig parcours in de Zwalmstreek te trotseren. Er werd vertrokken in Oudenaarde en met enige
vertraging ,Wim nam nog rustig zijn tijd om enkele warme wanten aan te
schaffen, trok het peletonnetje zich in beweging richting Nederzwalm.
Na een vlakke aanloop diende zich het eerste klimmetje
aan Makkegem, een loperke gelijk we zeggen. Via Sint-Denijsboekel werd de Pottemberg en de
Berendries aangedaan die meteen de zuurtegraad in de benen van onze helden de
hoogte injaagde. Na dit stevig duo kregen we even gezelschap van Frederik
Backelandt, hoofdredacteur van Grinta en ex-wereldkampioen bij de journalisten.
Hij hield er een strak tempo op na en even later besloten we hem dan ook te
laten rijden. Helden onder elkaar, het kan toch mooi zijn. Onze tocht zette
zich voort doorheen de wondermooie wegen van de Zwalm met als klimapotheose het
tweeluik Veldeman en Ladeuze (tot 16%).
Onze helden kwamen voldaan terug aan in Oudenaarde
waar nog nagekaart bij Freddyin het
Ronde van VlaanderenCentrum, die helaas
niet thuis gaf.
In cijfers : 57km 660 hoogtemeters een moyenne van 27km/u.
Aangezien vrijdagavond de maandelijkse vergadering plaatsvond, werd de zaterdagrit wijselijk verschoven naar de namiddag. Op het appel: Wim Baardmans, Joris (met afgeschenen broek), Matthieu, Wardsjt en Tomsjt. De voorzitter bleef vrijdagavond noodgedwongen thuis wegens een buikvirus die reeds enkele dagen in zijn lijf zit, maar besloot toch om zaterdag de rit mee aan te vangen. Met de neus in de wind trokken de helden op pad richting de Hollandse polders. Joris was echter de GPS kaart van Zeeuws-Vlaanderen vergeten, waardoor de helden even (letterlijk) het noorden kwijt waren. Na een goeie 50 kilometer kwamen ze aan in Kloosterzande, op een boogscheut van Antwerpen. Kloosterzande was ook letterlijk het keerpunt, want dit dorpje wordt begrensd door de indrukwekkende Westerschelde. Reeds enkele kilometers voor het inrijden van Kloosterzande werd duidelijk dat de voorzitter nog niet bekomen was van zijn buikvirus, waardoor hij voor de rit nauwelijks iets had gegeten. Een Contadorke was niet veraf, waardoor de helden besloten een tussenstop te houden in het plaatselijke drukbevolkte cafeetje. Nadien werden nog enkele foto's getrokken voor het thuisfront van de Westerschelde. De terugrit voerde de helden langs kleine, mooie polderdorpjes zoals "Oude Stoof", "Hengstdijk" en "Ossenisse". Echter, na enkele kilometers kreeg Tomsjt het steeds lastiger. Het nauwelijks eten voordien en het virus braken hem zuur op. Gelukkig is er nog "Tutti Insieme"! Door toedoen van de andere helden geraakte de voorzitter heelhuids in Wachtebeke, waar hij het bij zijn ouderlijke huis voor bekeken hield: nogmaals bedankt mannen! De andere vrienden geraakten zonder problemen in Lokeren, waardoor alweer een goeie 100 kilometer op de teller stond. Voor de voorzitter was dit een rit om snel te vergeten, hopelijk gaat het volgend weekend beter, wanneer de helden een nieuwe lange training afwerken!
Terwijl de winter en de duisternis heersen in de polders, moeten jullie Helden zich op alternatieve manieren in vorm trachten te houden. Een kleine meerderheid trekt tijdens de week regelmatig naar Gent, alwaar duchtig ronjes worden gedraaid op het houten ovaal aan de Blaarmeersen. Met een pokerface en pokerbenen zorgen ze ervoor dat niemand van de concurrentie kan merken hoe goed ze eigenlijk al in vorm zitten. Zelfs kenner Buynie, het goudklompje van de vrienden van HBC, kan de sterkte van de bianconeri niet inschatten. De iets minder heldhaftigen zijn genoodzaakt om zich in vorm te houden op de spinningfiets of op de rollen. De nog iets minder heldhaftigen (lees: de echte broekschijters) werken aan de conditie vanuit de zetel met een zakje chips en een biertje. Gelukkig rijden die laatsten niet rond in het mooiste fietpak van de wereld! Afgelopen zaterdag stond een groepstraining op het programma. Door revalidatie, spinning, ziekte of uitslapen kon jammer genoeg niet iedereen er bij zijn. Met slechts 4 renners voor zich gaf de ploegleider vanuit de volgwagen het startschot voor de trainingssessie. Er stond veel wind en dan is het verstandig om eerst tegen de wind in te rijden, zei ene José De Cauwer een dikke maand geleden, en zo geschiedde. Met de neus in de wind werd er vanuit Lokeren naar Lochristi gereden. Daar zorgde Ward voor wat entertainment in het centrum alvorens verder door te rijden via Destelbergen naar Gent. Daar wist Matthias een korter baantje naar Het Vosken, maar uiteindelijk werd besloten om verder te rijden in plaats van te rusten. De Helden trokken nog tot in Zwijnaarde en zo naar Melle om de dijk terug te nemen. Maar de wind blies hen niet langs de dijk maar langs de binnenbaantjes terug richting Lokeren. De kilometers stonden op de teller, missie geslaagd. Op zondag trokken de Clippeleirkes nog eens stevig van leer op de Adri Van Der Poel Classic, terwijl de andere Helden genoten van een rustdag. Volgende week wordt er zowel op zaterdag (lang) als op zondag (korter) in groep getraind.
Zondag 2 januari, een olijk vijftal verzamelde aan de ondertussen befaamde Lokerse dijk om de goede voornemens voor 2011 om te zetten in daden. Stijn, Wim, Tom, Matthias en Joris zetten koers richting Gent door weer en wind. Er werd een rustig tempo aangehouden gezien enkele helden hun wederoptreden maakten na een noodgedwongen inactiviteit. Het noodlot sloeg echter toe ter hoogte van Melle, de eerste lekke band van 2011 was een feit. Gezien de kille weersomstandigheden verliep de reparatie niet al te snel of lag dit aan den bazaarband van Matthias ? Uitsluitsel krijgen we hier echter nooit over. Elk nadeel heeft zn voordeel, want dit was voor onze helden het sein om zich peilsnel te begeven richting Gent om zich over te gevenaan de gastvrijheid van herberg t Vosken op het Sint Baafsplein . Herberg t Vosken (www.tvosken.be) typeert zich door zijn volks karakter, de helden werden dan ook met open armen ontvangen door hun fans , er werden zelfs de beste wensen uitgewisseld. Er werd in stijl geklonken op het nieuwe wielerseizoen, er werd krachtvoer verorberd, ja het was weer genieten voor onze helden.
De terugrit werd met een rugwindje en miezerig weertje afgehaspeld om te eindigen met een gehele carwash voor onze bike en een pannekoekske waarmee molleke kwam opdraven.
Het was weer een prachtig dagje, dit belooft voor 2011!
Tutti Insieme Cyclismo augura a tutti un felice anno nuovo!
Na een fantastische afsluiter van 2010 ten huize Wlodek Lubanski, waren onze helden zondagvoormiddag reeds op pad voor de eerste training van het nieuwe jaar! Aangezien Tom nog pap in zijn benen had van zijn dochtertje, en Wim en Matthias wegens fysieke problemen enkele weken langs de kant stonden, werd besloten om aan een gezapig tempo naar Gent, via de Scheldedijk in Wetteren, te fietsen. Onder de aanwezigen: Stijn, Joris, Wim, Matthias en Tom. Überheld Ward lag nog te bekomen van Oudjaar en bleef gezellig met Katrijn in bed, Michal verkoos voor het goede doel mee te fietsen met HBC en ook voor Rik was op 3 januari vroeg opstaan iets te ambitieus. Tom kende de weg via Kalken, Wetteren en Destelbergen en trok dan ook de kop, tot mechanische problemen en familiale verplichtingen hem nét voor het inrijden van Gent besloten rechtsomkeer te maken. De nieuwe teamfiets wordt pas ten vroegste eind deze maand verwacht, waardoor Tom zich voorlopig nog moet behelpen met zijn Trek uit 1992. Ook Matthias kende alweer de nodige dosis pech en reed lek, waardoor de helden toch even opgehouden werden. Aangezien het middaguur steeds dichterbij kwam, werd halt gehouden in café t Vosken op het Sint-Baafsplein, voor een nieuwjaarscoupe en een licht middagmaal. Via Sint-Amandsberg, Destelbergen en Beervelde werd huiswaarts gekeerd, waardoor er toch een 65 kilometer op de teller stond. Fino alla prossima volta!
Dit weekend was er voor het eerst de nu al legendarische Kerst Bike & Brunch van Clippeleirken aka Poully dor-ke. Tot onze grote spijt en waarschijnlijk nog meer tot die van de WAGs, werd het parcours voor dit weergaloos event in extremis afgekeurd door de UCI. Die ene strook op den dijk lag er levensgevaarlijk bij aldus één van de wedstrijd commissarissen. Clippeleirken heeft in zijn colère, toch nog 2 uurkes gemaald op de levensgevaarlijke dijk weliswaar met de nog niet door de UCI aanvaarde spijkerbanden. Hopelijk blijft dit alles zonder verdere gevolgen. De eerste editie werd dan ook herleid tot een Kerst brunch..
Dit was dan weer deels goed nieuws voor Ward die er alles aan gedaan had om deze eerste Bike & Brunch te halen. Helaas kon de privéjet van Nijs dit keer geen soelaas brengen. Ward zou het festijn uiteindelijk nipt missen door bijkomende vertragingen van de stoomboot.
De helden lieten het alvast niet aan hun hart komen. Er werd dan ook onmiddellijk aan het buffet aangeschoven.. Geloof me, ge kunt beter bij Clippeleirken zijn op zondag dan in het Hilton De idee om helden eens uit te nodigen werd alweer (een paar niveaus)³ omhoog getild!! Het buffet en de rijkelijk vloeiende coupé-çava-kes werden met sterren niveau geserveerd. Stijntjen is een echte duizendpoot want hij slaagde er ook in om Nicolas Waes te strikken en speciaal te laten overvliegen uit LA. Dat clippeleirken over ongekende budgetten beschikt bleek ook nog in zijn kelderken.. Door de nog lopende onderzoeken van WBV, UCI en TAS kan ik hier helaas niet over uitweiden. To be continued for sure
Terug naar boven dan maar.. De helden zonderen zich af zonder WAGs voor een gezellig middagske voetbal en cross. En tijdens de winter mag daar al eens een sigaar en glaasje bij zijn. En dan wanneer je denkt dat het voorbij is, dan heeft Stijntjen nog een laatste verrassing die ook de voorzitter niet kan laten liggen. Hoewel de voorzitter reeds meer dan uur verwacht werd in het gerenommeerde pannekoekenhuiseke in Lochristi, bleef hij toch voor deze laatste verrassing.
Afsluiten kan deze week dan ook alleen op deze manier: BEDANKT STIJN!!
Dit weekend hebben ook de helden hun duit in het zakje gedaan voor het goede doel, wat natuurlijk heel nauw aansluit bij onze reeds welbekende club slogan: tutti insieme per sempre. In het kader van de actie Music for life van STUBRU hebben de helden deelgenomen aan het Cycling for life event in Gent. Hier werd samen met de bevriende wielerclub HBC 2 uur het beste van ons zelf gegeven op de indoor piste.. Zelfs het vroege aanvangsuur kon de echte helden Stijn, Michal, Ward en Rik niet tegenhouden. Eerst gingen we nog snel op de foto met Eddy Merckx en dan de piste op.. Het commando werd gevoerd door Stijn, Michal en 2 HBCers Blijkbaar zat Poully dor-ke met een stel fantastische benen die hij met moeite zelf de baas kon.. In de namiddag zou hij zelfs nog een bijkomende cooling down moeten inlassen op de rollen.. Ook een nieuw koningsduo Bokkie-Wymie is geboren om de concurrentie met Iljo aan te gaan... Bij het verlaten van de piste moesten de helden nog acte de présence geven aan onze Vlaams Minister President Kris Peeters. Nog snel een foto en een interview en hop we konden gaan rusten. Of voor sommigen eerst een beetje gerste nat nuttigen, want het is toch nog winter hé en volgens José kan het geen kwaad.. Om dit mooie weekend af te sluiten werd er nog een inauguratie gehouden van Über held: WARD. Dit gebeurde in het pittoreske decor op de kerstmarkt van Van Wachbeke te Gezoarde.. Het geheel werd met veel liefde, kerstmuziek en een champignon opgewarmd. Verder werden de helden getrakteerd op een overvloed aan ambachtelijke Glühwein, bier, snacks en Cola zero-zero-zero-zero-zero-zero-zero-zero-zero zero. Bokkie mocht uit de handen van de waarnemend president zijn eerste WARDSJ in ontvangst nemen.. Dat er nog vele mogen volgen, zou ik zeggen Aansluitend keken de helden samen naar de academy award winning documentry Een ode aan de helden. Als afsluiter werd er naarstig nagekaart en gelachen terwijl op de achtergrond de sfeerbeelden van het gala het geheel opluisterden Alweer een zuper weekend onder het intussen welbekende motto: zij die er niet bij waren hadden alweer ongelijk
Zaterdagavond 4 december 2010... eindelijk was het zover.. de Helden sloten hun eerste wielerseizoen feestelijk af met een gala-avond aan zee. Als locatie voor het gebeuren opteerden de Helden voor het verfijnde Gault-Millau restaurant Open Fire te Knokke-Zoute. Ondanks de hektiek van de afgelopen maanden en de talrijke aanvragen werd toch besloten om dit gala in intieme kring te laten doorgaan en de Helden een kans te geven tot rust te komen en te genieten van een prachtige avond. Rond 19u werden de gasten verwacht bij de gebroeders Maes. Hevige sneeuwval vertraagde de intrede van enkele heerschappen, maar geen nood, enkele magnums Champagne zorgden voor een aangename verpozing. Tegen de klok van 8, werd het gala officieel geopend door onze flamboyante voorzitter Tom Van Doorslaer. Hij hield er uiteraard aan iedereen te bedanken voor de aanwezigheid , in het bijzonder de aanwezige sponsors van Bultino, Open Fire,Mobibikes en King George. De president overschouwde met rasse schreden het fantastische seizoen 2010, maar benadrukte toch reeds het belang om volgend seizoen minstens even goed te doen en zette duidelijke targets voor zowel renners als sponsors. Later deze maand zou de voorzitter naar verluid de onderhandelingen met sponsoren verder zetten aan de boorden van het italiaanse Como meer. Zoals reeds stond te lezen op Wiki-leaks hadden de helden ook een internationale vedette gestrikt om hun gala op te luisteren. Rond 20u30 arriveerde José De Cauwer samen met zijn ega en dochter Giana onder luid applaus van de reeds aanwezige gasten.De avond kon niet meer stuk! Na een heerlijk bordje aperitief hapjes werden de Helden op een ongelooflijke manier verrast door superheld Ward De Bock.Wie zal u misschien denken? Ward De Bock. Ward werd op 14 augustus 1980 geboren in de Vlaamse hoofdstad Gent. Van bij de geboorte zou het reeds duidelijk geweest zijn : dit was gene gewone! Beetje bij beetje zou blijken hoe groot het talent van deze creatieve duizendpoot wel was. Nadat hij 6 jaar naar de tekenschool in Wachteke ging werd Ward uiteindelijk opgemerkt. 7 jaar later mag het duidelijk zijn, this guy made it. Met medewerking vanuit zijn hoofdkantoor te Palermo regisseerde onze creatief directeur een absoluut kunststuk. In een format van Belga-sport werden alle helden geinterviewed en werd er gepolst naar het ontstaan van het team, de voorbereiding van afgelopen seizoen en de ambities voor komend seizoen. Het onstaan van het team zou voornamelijk te danken zijn aan het overmatige alcoholgebruik van de heren J. De Clippeleir, M. Lubanski en T. Van Doorslaer gedurende september 2009. Aan de toog van herberg de Singel werden de ideëen gesmeed en werd een team samengesteld met de meest talentvolle jongeren uit het Waasland. Gedurende de wintermercato 2009-2010 werd alsnog besloten om een extra klimmer aan te werven en kreeg alsook Mechelaar S. De Clippeleir een kans. Fantastich was het hoe Ward alle helden aan het woord liet begeleid door prachtige beelden en muziek. Na een alweer super voorgerechtje konden de aanwezigen genieten van de voorbereiding van de Helden. Wat duidelijk werd was dat door uitéénlopende omstandigheden, ieders voorbereiding er anders uitzag. De helden hadden wel één gemeenschappelijk doel : La Marmotte. Ook zou blijken dat de grote Matthias van Wachbeke geweldige benen had tijdens de klimstage in de Vogezen omwille van de nieuwe CD van Sheryl Cole op zijn I-Pod. Deze stage zorgde ook voor Compex-mania bij HBC dankzij Stijn. Naar verluidt zou HBC zich onlangs ingekocht hebben bij Compex. Dit belooft voor volgend seizoen! Eens de Helden het hoofdgerecht achter de kiezen hadden werden de prestaties in de Marmotte van dichterbij bekeken en ook de ambities voor volgend seizoen toegelicht. Prachtige fotos en muziek deden ons alweer mijmeren over deze helletocht! De ambities voor volgend seizoen werden door de renners zelf toegelicht. Ook hier zijn de ambities uitéénlopend : van niet de laatste tot den eerste tot top 100. De voorzitter heeft hier duidelijk nog werk om alle renners scherp te stellen en op één lijn te krijgen. Duidelijk werd wel dat er komend seizoen zal gepiekt worden in de Alpen, de Vogezen, St-tropez, Sombeke en Gezoarde. Na de koffie volgde nog een schitterend interview door onze AVS reporter Joris (trouwens heel strak in het pak) met José de Cauwer. Joris polste bij José naar VDB, Mattan en de Helden. Prachtig waren de verhalen over Sarah Pinacci en Franks WK in Verona. Heerlijke journalistiek was het!! Last but not least had Ward nog een uitsmijter voor ons in petto : de bloopers . Zo bleek dat molleken best haar mond houdt tijdens een interview en dat Matthias best wel de moves heeft voor een boysband. Alsook bleek dat je haar best goed ligt eens je live gaat. Wat nog bleek is dat Michal thuis uit bidons drinkt, maar vooral dat de Helden geweldig veel plezier hadden tijdens de opnames! Na al dit moois werd er nog gezellig afgesloten met de nodige geestrijke dranken. Mooi was het om te zien hoe sponsors, renners en bondscoach een fantastische avond beleefden waar nog lang over nagepraat zal worden. José en Gerrit gingen de benen nog even strekken in de Zuri maar de helden en hun gevolg besloten zich wijslijk rond de klok van drie huiswaarts te begeven.. het nagenieten kon beginnen... Bedankt aan iedereen om dit prachtig evenement te realiseren en tot volgend jaar!
De helden hebben van 't weekend, zoals gebruikelijk, een toertje gemaakt. We trokken ditmaal richting Holland. Met negatieve temperaturen maar niet teveel wind waren de omstandigheden bijna ideaal. Hoewel... In het begin sneed de koude door onze verschillende lagen kledij door... maar echte helden hebben geen koud en hoe dichter de Nederlandse grens naderde hoe meer het zonnetje op onze kop begon te schijnen. En we hadden nog mooie doelen voor ogen... ! Na 45km afgelegd te hebben in de kou was het tijd om ons op te warmen aan wat lekkers! Jaja, de mooi gevormde cuppen(soep) van ons kimmetje stonden te wachten op de Helden! Ons Kim stond er deze morgen niet alleen voor, neen, ze heeft aan den Don gevraagd of ze haar vriendin mocht meebrengen! De glimlach van beide dames vulde het café met enorm veel warmte. Wij zijn fier op ons tweede clublokaal 'Tapperij Gemeentehuis'. Na de goeie ontvangst met warme chocolademelk - koffie - koekjes... aangevuld met marsepein met krokantje konden wij onze tocht verder richting huiswaarts zetten. Thuis stond vanalles te wachten voor de Helden dus trotseerde we met veel plezier alweer het barrekoude weer. Helden! Onze Rik heeft een nieuwe trend onder ons gelanceerd: Bike and Brunch (incl. WAGS)! De eerste editie hiervan was, dankzij Rik en zijn wag Ann enorm geslaagd. Roereitjes met spek of zalm, croissants, pistolets, ... glasje cava bij ontvangst!! Er werd die dag met trends gesmeten, want ook onze Matthieu lanceerde er één, vanaf heden drinken we Coupékes çava in plaats van een coupeke cava!!! Jaja helden, hij kan nog steeds niet tegen den drank. En het gaat nog voort want nadat onzen Voorzitter deze zomer de vader-trend lanceerde, leek dit weekend ook onzen Ward klaar voor deze laatste trend, wat stond zo'n klein boeleke goed bij deze Held! En last but not least een trend die onze Joris lanceerde van 't weekend... Hoewel hij zelf niet echt geheel openbaar was over zijn nieuwe hobby, kon onze Joris de laatste trend niet verborgen houden... Jaja Helden Zwarte Piet spelen behoort vanaf nu tot Joris zijn nieuwe hobby. Tot mijn grote spijt zijn hier momenteel nog geen materiele bewijzen van... Helden... De afwezigen dit weekend hadden ongelijk... Het was weer een prachtig weekend met hilarische momenten en veel helden-vriendschap...
Wat doet een doorsnee held zo midden in de grijze maand november? Wel, we zullen het hier even toelichten. Naar goede gewoonte liet Michal bijna dagelijks liters zweet achter onder zijn spinningfiets. Rik volgde trouw de kopman zijn voorbeeld en deed mee vanop de eerste rij. Wim revalideert verder bij Lieven Maesschalck van zijn voetbreuk. Om het zekere voor het onzekere te nemen gaat Wim, dankzij het lobbywerk van de Clippeleirkes, maandag langs bij de clubdokter van KV Mechelen voor een second opinion. Na het onderzoeken van de billen van Alex Czerniatinsky, de neus van René Eykelkamp en de rug van Philippe Albert, wacht hem nu dus de fluwelen voet van Pierre. Sinds disdag is ook jammer genoeg Matthias De Kasseidotser Van Gezoarde hervallen in een oude blessure. Tijdens een pittig tochtje door het donker met Stijn en Ward kwam de pijn terug opduiken. Matthias revalideert bij Stanny Roegiers en in VIP-tenten op allerhande veldritwedstrijden. Joris, Tom en Ward trokken zaterdagvoormiddag vanuit Lokeren richting Grünpluts in Aantwaarpu. Met een koffiestop in Den Bengel tussendoor kwamen ze na 80 strakke kilometers voldaan terug aan op de ATC hoofdzetel. Verder werd er links en rechts nog wat gezwommen, wat modellenwerk verricht (later meer details), wat de hooligan uitgehangen en wat herbrond in de Ardennen. De laatste details voor het Gala op 4 december worden ondertussen nog geregeld. De ingeschrevenen mogen heel binnenkort een e-mail met alle laatste info verwachten. De poll van de week bleek een gigantisch succes te zijn. Er werd maar lieft 7 maal gestemd op de vraag 'Ligt de minimuminleg voor een cadeau voor de sponsors te laag?'. Met 5 stemmen koos de meerserheid ervoor dat dit bedrag goed was, 1 iemand vond het teveel, 1 iemand te weinig. Vanaf vandaag is er, zoals u rechtsboven kan zien, een nieuwe poll van de week toegevoegd.
Weersomstandigheden dwingen ATC tot alternatief fietsweekend!
Vanmorgen opgestaan rond 8u15. Beetje koppijn van wijn en champieter van gisteravond, maar klaar om een mooie tocht te maken naar Zuiddorpe, waar Kimmeke ging klaarstaan om ons te verwarmen met een lekkere warme choco... Matthias, Ward, Stijn, Joris en ikzelf hadden afgesproken om 9u in de Nijverheidstraat in Lokeren. Helaas, toen ik met een half oog naar buiten keek, wist ik reeds hoe laat het was. Regen regen en nog eens regen. Snel ontstond een druk telefoonverkeer tussen de ATC leden. Stijn was de eerste die afhaakte om van het verre Mechelen te komen. Ook ik zag in dat een tocht door deze omstandigheden meer slecht dan goed ging doen en besloot een intensieve training van 1,5 uur op de rollen af te werken. De andere ATC helden gingen voor een ploetertocht op de mountainbike. Rik laste een trainingtocht op de spinningfiets af, onder leiding van Michal. Slechter beging het onze klimgeit Wim. Hij zal voor langere tijd uitzijn nadat hij een voetbeentje brak na een onzachte landing van een barkruk in een Londense nachtclub. Voor de buitenwereld heeft Wim zich geblesseerd na een partijtje minivoetbal met het werk. Morgen staat voor de helden een teamactiviteit gepland (om het groepsgevoel nog te versterken), want dan staat Hamme-Zogge op het programma! Gezien de overvloedige regenval zijn liesbotten zeker aan te raden! Aangezien een 4x4 absoluut nodig is om tot in Zogge te geraken, zal Matthias ons oppikken tegen half 12!
Zoals jullie kunnen lezen is de naam van onze blog veranderd. Een nieuwe naam, een nieuwe start zeg maar. Nadat onze helden het afgelopen seizoen de Marmotte met brio hebben bedwongen, zullen zij in 2011 opnieuw 2 grote uitdagingen aangaan.
De organisatoren vreesden er even voor, maar ATC'ers Michal, Ward, Rik, Tom, Matthias en Wim hebben opnieuw hun deelname aan de Marmotte 2011 bevestigd. Op een druk bijgewoonde persconferentie die werd bijgewoond door maar liefst 124 journalisten uit 14 landen verklaarden de aanwezige ATC'ers Michal, Tom en Matthias dat hun team opnieuw klaar is voor deze uitdaging. Michal Lubanski gaat zelfs voor een Top 100 plaats. Het ambitieuze team uit Lokeren had het echter even moeilijk de draad terug op te nemen, na een fantastisch 2010. "Ik kon even geen fiets meer zien", legde kopman Michal uit. "De roem steeg ons even naar het hoofd, we werden uitgenodigd op tal van recepties en feestjes. Op den duur zou je dergelijk leventje gewoon raken." "Klopt," zegt voorzitter en trouwe luitenant Tom uit, die intussen ook vader werd van een flinke dochter Elise, "op die manier is het natuurlijk moeilijk om terug over te schakelen en opnieuw alleen maar te denken aan fietsen, fietsen, fietsen". Het succes kende uiteraard ook positieve gevolgen. "Nieuwe en grote sponsors staan aan te schuiven om het ATC heldenteam onder contract te leggen. Zo heb ik binnenkort een lunch met Rolex, om eventuele samenwerking voor 2011 te bekijken", legt Tom verder uit.
ATC Cycling zal vroeger in het jaar ook vertegenwoordigd zijn op de mooie Gran Fondo Colnago, in het mondaine Saint-Tropez. Joris, Stijn en Matthias tekenen hier present. "Naar verluidt een fantastische wedstrijd", vertelt aldus Matthias op de persconferentie. "Misschien nog een beetje vroeg op het seizoen, maar een leuke afwisseling met het Vlaamse voorjaar". In de wandelgangen wordt gesuggereerd dat het hoge startgeld dat ATC hiervoor mocht ontvangen, de eigenlijke drijfveer is voor dit event.
De wedstrijd die door alle helden zal gereden worden is de "3 Ballons", die in juni op het programma staat. "Volgens echte kenners zwaarder dan de Marmotte", waarschuwt Michal. "205 zware klimkilometers, met als afsluiter de gevreesde "Planche des Belles Filles". "Dit wordt inderdaad een legendarische tocht," kijkt Tom al vooruit. "Een goede voorbereiding met voldoende kilometers en hoogtemeters is daarom een must".
Het voorbereidingsprogramma van ATC Cycling staat te lezen in de linkerkolom van deze blog, en start in maart met de Openingsklassieker "Passage Fitness" in Gent. De volledige persconferentie kan bekeken worden op sporza.be
De eerste ledenvergadering is weer niet zonder slag of stoot verlopen. Het rijkelijk vloeiende gerstenat maakte ons duidelijk dat de Marmotte reeds ver achter ons ligt. Een verslag van Stijn De Clippeleir:
De ledenvergadering begon helaas met een kleine domper; mag ik jullie verzoeken om tijdens volgende ledenvergadering de tijdsafspraken alsnog te respecteren! Volgende activiteiten wachten dit jaar nog op ons:
Woensdag 28 juli:
Koers te Mechelen (Café de 4 wegen, Liersesteenweg te St-Katelijne Waver):
programma: 18:00 - vrije aankomst, 19:00 - start toeristenkoers 10 x 6,6 km, 21:30 - avondeten en nakaarten te Frituur de Veemarkt.
Vrijdag 30 juli:
Inpilsing op de Lokerse Feesten voor Endemol TV opnames. Programma nader door te e-mailen (www.lokersefeesten.be).
Zaterdag 31 juli:
TV opnames Endemol! Verzamelen om 10u stipt in de Singel. Marky Marc van de Singel is ingelicht over de activiteit en zorgt voor omkadering. Mich en Ward zorgen voor de aanwezigheid van Lynn en Katrijn. De andere vrouwen en publiek zullen ons opwachten in de Singel.
Zaterdag 21 augustus:
WAOD koers te Sombeke 12 x 5 km, start om 16:00. De eerste parcoursverkenningen zijn reeds afgewerkt op Waasmunsterse bodem door enkele helden.
Vrijdag 3 september:
Opening t Kappeleken : aanspreking Marky Marc omtrent verdere publicitaire waarde van De Singel op onze shirts en eventuele hernieuwing/verlenging van de bestaande sponsoring.
Zaterdag 4 september:
All-in verjaardagsparty van sprinter Rik: wij wachten vol ongeduld op een uitnodiging voor deze VIP party (onder voorbehoud)!
Eind november begin december:
Gala diner in Open Fire / uitreiking van de Koperen Vélo; specifieke meeting hiervoor volgt. Volgende punten kwamen aan bod: afhuren resto, aantal deelnemers, acts (imitator VDB, José De Cauwer, ); Mathieu zorgt alvast voor bekers voor de verschillende categorieën.
December:
Kerststal te Lokeren of Lochristi of m.a.w. Tutti insieme per un buon Natale (onder voorbehoud)!
Oudjaarviering
Daarnaast werd er ook al eens vooruitgeblikt op 2011.
Voorjaarsstage:
Wie zijn conditie hiervoor wil aanscherpen, kan onze Financieel Directeur Jerre vervoegen voor een voorjaarsstage in Turkije of Mallorca of ...
Uitdaging:
De sportieve uitdaging wordt, voor de liefhebbers, "Les 3 ballons" in de Vogezen, begin juni. Die hards kunnen voor een tweede of derde Marmotte gaan!
Juli 2011:
Relaxvakantie met de helden en Wags in de buurt van Nice/Saint Tropez, waar helden thuis zijn (zoekactie naar leuke villa start nu). Fiets wordt uiteraard meegenomen voor een beklimming van oa. de Col d'Eze. Wie wil kan onderweg naar Nice enkele nachten halt houden in de buurt van de Mont Ventoux. Tom Van Doorslaer gaat alvast eens op prospectie voor een geschikte villa voor een 16 tal personen. Rust, luxe en ruimte zijn het uitgangspunt voor de keuze!
De volgende vergadering is normaal voorzien voor eind augustus, datum nog nader te bepalen.
Wat vooraf ging: Toen er vorig jaar (2009) werd besproken tussen pot en pint om de Marmotte te rijden wist ik zelfs niet direct wat er ons te wachten stond!Iedereen in ons toch wel talrijk fietsploegje had zo zijn plaats, de mijne werd al snel afgeschilderd als tijdrijder. Hiermee kon ik mij snel verzoenen. Tot er op die bewuste dag in café de Singel sprake was van de bergen in te trekken. Mijn eerste gedachte was niet direct Yes, want ik wachtte zelfs iets te lang om in te inschrijven voor de Marmotte. Maar met een paar overtuigingen van de groep was ik verkocht. Gelukkig of ongelukkig kon ik een inschrijving overnemen van een onfortuinlijke ATC-coureur en kan ik deelnemen!! Zo geschiedde zich eerst een hoogtestage in de Vogezen, mijn eerste kennismaking met hoogtemeters! Tot ieders verbazing bleek ik toch niet de laatste te zijn. Het ging zelfs de tweede dag beter en beter, Ja onze Matthieu is toch precies wel gemaakt voor de bergen klonk het al snel. Met een goed gevoel trokken we enkele weken later richting Frankrijk naar het grotere werk. Aangekomen in Bourg DOisans was ik al onder de indruk van de indrukwekkende bergen, ons hotel lag tussen Alpe DHuez en de Glandon, goed voor het moraal. De eerste dag van ons verlofke, zonnetje schijnt over de bergen, we kunnen vertrekken met de fietsen in de autos richting voet van de Telegraphe. Zeer goed meegevallen, op 50min samen met onze kopman Michal een gem snelheid van 14km/u. Jaja, ik ben tevreden, het lijkt allemaal goed te zitten. Maar slecht weer brengt roet in het eten, Galibier zal niet lukken die dag, ook de dag nadien niet zo schitterend weer. Woensdag de laatste trainingsdag: Col de Croix du Fer lastige bergflank, je kan er niet in je ritme komen Onze haas Michal moet ik laten rijden, maar tijdens mn drinkstop passeert er nog een haas Ward waar ik kan aanpikken. Even op mn tanden bijten vooral op de muur met 14% stijging met zweet uit al mijn poriën geschied het langs de dam richting mythische top. Prachtig!! s Middags na ons dagelijkse pasta bolo en de liters cola, onze dorpsgenoot en favoriet voor Top 20 Bart Van Damme tegengekomen die ons nog goeie moed en enkele tips gaf voor de bewuste zaterdag: 2 dingen, ETEN en DRINKEN.(Kom ik later op terug) We zetten onze trainingstocht verder richting Alpe DHuez, en terug is het gevoel fantastisch, samen met onze kopman komen we aan in het charmante skidorpje een paar minuutjes voor de rest. De twee dagen die daarop volgen moeten normaal gezien rustdagen worden!! Maar het zijn druk bezette dagen van inkopen, fietsen in orde brengen, kuisen, banden verleggen, en vooral STRESS!! Mede aangericht door onze kopman die om de 5 minuten toch wel iets te vertellen had over voeding (kom ik later op terug), moeilijkheidsgraad van de Galibiër (want die hadden we niet kunnen verkennen), alsook tipte hij mij als één van de favorieten om toch een scherpe tijd neer te zetten. Alweer een aanslag op mijn innerlijke rust!
De avond voor de Marmotte: Aan onze dinertafel in de kelder van onze chambre dhôte Chez Peter krijgen we voor de voorlaatste keer pasta voorgeschoteld, de stress slaat toe, we zitten elkaar op te jutten, ik loop op mijn tenen, adrenaline stroomt door mijn aders. Neen, ik kan er zo goed niet tegen als de rest! Eénmaal op onze kamer gekomen vliegen de kreten en de dierengeluiden door de kamers, we lachen, EN we proberen toch wat slaap te vatten. Iedereen heeft al zn oorstopjes ingestoken, maar bij mij slaat de stress nogmaals toe: Ik vind mn oplader niet, mijn zonnebril niet, allemaal slechte voortekens Ik kan de slaap niet vatten! En voor ik het weet gaat er een alarm af, HET IS KWART VOOR VIJF!!! Opstaan!! Ik neem al mijn powerbars 8 stuks, isostarbars 4 stuks, en aan 600ml gellekes mee in totaal in mijn kleine achterzakjes, een windvestje en een pompje, geen plaats meer voor iets anders!! Ook deze morgen is de stress samen opgestaan met mij, ik moet even gaan lossen op het grote toilet op de kamer net voor het ontbijt. Het ontbijt bestond uit pasta, stokbrood, ambachtelijke confituur (menstruause-vocht) maar ik kreeg niet veel binnen want de dag voordien hadden we ons tegoed gedaan aan koude droge pannenkoeken, droog fruit, chips met veel zout Kortom we leven als proffen. De fietsen uit de stalling genomen, ik moet weer even naar het toilet, maar ik ben niet de enigste, onze Ignace wilt ons toilet ook nog eens nuttigen voor het vertrek. We vertrekken richting start, er is al veel volk op de baan! Een orkestje staat ons op te wachten in het dorpje. Langs een omweg rijden we het laatste startvak binnen en is het wachten samen met nog 7000 andere coureurs. Maar het is dit wachten dat juist niet goed is voor mijn stress, want ik moet weer even naar het grote toilet, en gelukkig ben ik niet alleen, onze Ignace moet ook. We passeren enkele huizen, scholen, neen geen toilet, om 7u s morgens niet evident blijkbaar. Maar toch een paar honderd meter verder een bende hollanders die zich ook aan het klaarmaken zijn die net hun sleutel in hun deur staken om af te sluiten spreek ik aan: hey Gozers, mag ik jullie toilet eens gebruiken? vroeg ik. Ik had nochtans niet veel gegeten! Ja tuurlijk man, geen probleem maar haast jullie wel! Een pak van mijn innerlijke stress vloeit mee naar diepere wateren als ik doorspoel! Bye bye, bruine makker! Ik wacht nog even buiten op Ignace en die zegt tegen me: waar is je helm? Shit, ik die hollanders weer lastig gevallen, kunnen jullie die deur nog eens openmaken?? HEY!! even twijfel, JULLIE BLIJVEN BELGEN HE ik had chance! Terug bij de groep aangekomen. We schuiven rustig aan om als laatste shift te vertrekken. 10 min voor 8 is het zover, we rijden armen over elkaar geslagen op een rijtje over de elektronische matten, de uitputtingstocht is begonnen! Ik neem niet direct de leiding maar hou er een strak tempo op aan tegen 45km/u, ik zie Ward en Michal voor me uit rijden, even later kom ik naast Rik rijden die naar verluid ook terug moet pissen. We stoppen aan de voet van de dam (begin Col de Croix du Fer) met 3, Wim, Rik en ikzelf, ik vertel tegen de rest dat we Michal zijn raad te serieus opgenomen hebben met zoveel te drinken. Want ik zal nog een paar keer moeten stoppen op de eerste helling later. Zo gaat de tocht richting Glandon, een zee van coureurs, ik voel me goed en neem direct een mooi tempo aan, de ene fietser achter de andere rij ik op mijn eigen tempo rustig voorbij, geen hoge hartslag op dat moment, ja ik zal goeie benen hebben. Even toch die hartslag omhoog als we de muur moeten oprijden maar tot mijn verbazing lukt alles heel goed. Maar het is nog vroeg op de dag, niets forceren! Onze Michal, Ward, en Stijn liet ik rijden, op de top zag ik opgelucht Ward staan, hij bleek over super goeie benen te beschikken en kwam enkele minuten voor mij aan op de top van de Glandon. Even later kwam Rik toe, snel iets eten, maar ik vond dat blijkbaar niet nodig, of niet aan gedacht. Nochtans had ik het parcours op mn buis geplakt met alle bevoorradingen, stops, watervoorzieningen, maar ik had geen honger dus we zetten onze tocht verder op het gemak want de afdaling van de Glandon is niet tijdsgebonden voor de eerste keer dit jaar. We wachten zelfs nog even beneden op Ignace want die was plat gevallen in de afdaling en wat blijkt ons blond klimfenomeen Wim P. was ook kunnen aansluiten. Dus in grupetto langs de vallei via de route national richting Telegraphe. Ik nam de leiding want we waren in een iets trager groepje beland, en dat kon ik niet toelaten. Ward had alweer een voorsprong genomen van enkele honderden meters maar we kwamen dichter en dichter, hij stopte dan even om te pissen (ook hij had genoeg water gedronken blijkbaar) en we zaten weer samen. Toch een niet te onderschatten stukje die route national met tegenwind en een verschroeiende hitte ondertussen! Maar de benen zaten nog goed dus wat doen we, gas geven! Ward zijn benen waren nog beter want in de aanloop van de Telegraphe kan ik hem zelfs niet meer zien en was hij alweer weg! Ik zou hem pas terugzien op den Alpe Dhuez, chapeau vriend! Daar waren we ondertussen, aan de voet van Telegraphe, ik voelde mij goed, nam terug een strak tempo, Rik moest passen, hij wou op hartslag rijden, maar die van mij ging ook niet omhoog, dus rein rein rein, naar boven, bochten pakken, nog wat versnellen. Het ging goed tot ik opeens wat honger kreeg! En als ik dit vertelt aan een ervaren fietser komt er direct een opmerking van: Als je pas eet als je honger hebt zijde een vogel voor de kat! En wat blijkt; mijn eerste powerbar was een feit op 2 km van de top van de Telegraphe, even temporiseren want eten en een bergbeklimming doen gaan niet zo goed samen. Hierdoor kwam Ignace ook aansluiten, wat bleek ook goed gereden maar hij klaagde van krampen in de benen. We reden samen verder door naar Valloir (reeds 97km afgelegd) voor de eerste echte bevoorrading voor mij! Ik voelde mij met de moment slechter worden tijdens de bevoorrading. Een stokbroodje genuttigd, enkele bekertjes gedronken met energie-drank en Rik kwam aansluiten tijdens de bevoorrading. Ik legde mijn gezondheidstoestand uit maar het kwade was al geschied! We vertrokken samen richting Galibiër maar ik moest al achter enkele meters de beide heren laten gaan, ik was aan de grond genageld! Slag van den hamer, parketdsjio zoals mn collega-helden reeds vermelden. Er bestaan vele synoniemen voor maar ik stond daar wel en de Galibiër moest nog beklommen worden en den Alpe DHuez ook! Ik kon dan gelukkig vastklampen in het wiel van een juffrouwtje die opeens naast me kwam rijden, jaja, ik zat goed, traagjes maar het ging vooruit In de laatste bocht voor de zwaardere helft van de Galibiër was er een cafeetje waar ik mij dan toch een halve liter cola genuttigd heb, maar van eten kwam er blijkbaar toch nog niet veel in huis want ik had er totaal geen trek in. Achteraf toch zeer beklaagd. Wat er wel in ging waren de gellekes, die hadden ook de nodige cafeïne en na een half uurtje wachten zette ik mijn tocht terug verder. Mijn bedoeling was om te wachten op Wim P. maar ik zag hem niet voorbij rijden. Even wou ik telefoneren naar ons Florence om die extra aanmoedigingen te horen te krijgen van het thuisfront maar helaas geen ontvangt op de mytische Galibiër! Loodzware stukken richting top van de Galibiër, echt ditmaal niet door de warmte want er was genoeg wind op 2600m hoogte en tussen de ijswanden fietsen had ook iets speciaals. Tussen de kiezels door het stromende water aangemoedigd door hollanders kwam ik aan op de top. Hemels, ik was blij! Want hetgene dat nu nog moest komen had ik al eens verkend eerder deze week! Aan mijn blijdschap kwam er nog een extra dimensie toen ik onze Wim zag arriveren op de top van de Galibiër! Ik was zo blij als een klein kind en viel in zijn armen, je ziet er wat bleekskes uit zei hij. Hij sprak mij veel moed in, dit had ik echt nodig, en zo geschiedde het, ik was niet meer alleen! Een zalige afdaling stond op ons te wachten, meer dan 40km aan een stuk, plezier maken onder de baan, kippen imiteren, ja, ik had mij herpakt! Onze Pierre was bij mij en de rest kon mij niet meer schelen, ik MOEST en zal hem uitrijden! Ik zag er wel nog bleker uit dan een stuk wit papier maar ik moest het halen. Verschillende malen heb ik aan het thuisfront gedacht, opgeven kwam eigelijk nooit in mijn gedachten, wel nog even doorzetten Matthias! Ik voelde ons Florence in mijn gedachten mij over de berg trekken, ik heb aan mijn ouders gedacht, aan mijn zus de ganse familie! Ik heb deze tocht uitgereden niet op de beste manier, niet op voedingssuplementen, niet op dosering, maar wel op karakter!! Ik heb afgezien maar ik heb er wel veel uit geleerd, zo mag ik deze beginnersfouten nooit meer maken! En om even terug te komen op wat enkele helden mij gegeven hebben als tips: ETEN EN DRINKEN is de boodschap! De tranen vloeiden van mijn wangen toen ik over de finish reed op de top van Alpe DHuez arm in arm met Wim P. Kon het nog mooier eindigen?! Ik wil alle helden bedanken en vooral proficiat wensen voor deze prestatie! Jullie zijn stuk voor stuk helden!
De Marmotte van Rik - Een kleine garnaal tussen 7duust vissen
Zaterdag 3juli. Bij het eerste ochtendgloren worden de helden gewekt omstreeks 4u45. Het begin van wat een lange en spannende dag zal worden. Snel doe ik mijn kraak-nette helden-outfit aan en al snel ben ik opweg naar het ontbijt chez Peter. Met zen allen eten we een volwaardig ontbijt en proppen we ons voor een laatste keer vol met koolhydraten. De stress is duidelijk voelbaar. Vandaag zal moeten blijken of de maanden voorbereiding hun vruchten afwerpen?
Terug op de kamer worden de bidons gevuld, een powerbaarke of 7à8, een paar melikoeken (want pomkoek eet ik ni graag en suikerwafels pakken te veel plaats in),2 zakskes mee goe poer en een gelleke of 10 in de trui gemoffeld.. Daarbij duw ik nog een zak met wat officiële papierkes en een gsm, een windstopperke zonder mouwen en mijn EPO.. euh Ipod. Onze herbergier aka toepen-peter had blijkbaar mijn "poo-belge" vergeten. Helaas pindakaas is er ook geen plaats meer voor de armstukken..Hopen op zon dus..
Ondertussen begint de tijd te dringen en zou ik graag nog wat overtollige kilookes droppen.. Maar de stress is te groot en dus is er slechts een 2de en 3de kleine ontlasting.
Hop hop hop naar Bourg D'oisan voor het begin van ons avontuur. Daar heb ik al snel terug voldoende stress voor een 3de, 4de en 5de ontlastingske. Maar we blijven positief want "tis wit" en volgens mijnen kopman is dat een goed teken. Tijdens het wachten in ons vak eet ik rustig en zoals gepland al een eerste baarke en drink ik al nen volle bidon mee goe poer. Zoals het een prof betaamt, gooi ik deze met veel zwier weg.. In mijn ooghoek zag ik menig fan vechten om dit prijsloos relikwie.
8u50 eindelijk mogen we aanzetten en rij ik over de mat "chiep chiep chiep" en hop ik ben weg. Het eerste gevoel is goed. Zoals mijn groot voorbeeld zou zeggen: " De moral is goed, truitsjen de zokjes alles iz mooi.. allé tis een pro RW parkoers ". In de storm/aanloop naar den dam raak ik al snel Mich, Stijn, Ward en ignace kwijt. Samen met Mattieu en Wim rij ik richting dam. Ondertussen wil ik zoals ook alweer gepland een eerste gelleke dak op overschot had nuttigen.. Het gelleken dat ik vooraan onder mij trui had gestoken wordt geopend. Het is eentje met een draaidopje en ik doe het snel terug dicht en moffel het weg omwille van een chicane.. Al snel voel ik nattigheid, het gelleke was nie zo goed afgesloten als gedacht... En nog voor ik passeer aan de deur van ons hotel, pakweg 3 km van de mat, plak ik al volledig van kop tot teen langs de linkerzijde.. Wel een prettig gevoel om te vertrekken met een plakkende knieplooi.. Enfin niet gemord we moeten verder. Al snel is er druk overleg over een volgende ontlastingske met Matthieu. Waar zouden we dit doen op de Croix de fer? nu?? op die moment passeren we Ignace die het nu doet, dus stoppen we alle3 vlak voor de dam. Ik rij nog even in de zog van Matthias maar moet hem al snel laten gaan. Immers mijn kopman had aangeraden te doseren en dus hartslag onder de overslag te houden tot na de télégraph. Zo gezegd zo gedaan. Het gevoel is alleszins al een stuk beter dan tijdens de verkenning en dus blijft de Moral goed. Ik kan redelijk mijn tempo vinden en zet mijn tocht voort naar boven. Ik geniet van de mensen sliert langsheen de flank van de Croix de Fer, dit is bij momenten echt waanzinnig. Het is natuurlijk moeilijk origineel te zijn en al snel hoor ik een Nederlander roepen: "hé Jan vergeet niet te genieten vandaag"!! Ik rij op die moment langsheen de Dam midden op de croix de fer en moet toegeven dat het daar een fantastisch zicht is. Al snel heb ik weer 2 vrienden voor het leven gemaakt. Net voor de top passeer ik nog ludo dierkxens, die ook in ons hotel verblijft. Ik kom aan boven op de croix de fer "Top, sjiep sjiep sjiep". Van de voorspelde overrompeling op de top van de croix de fer is geen sprake. Het is er gezellig druk zoals op alle 1ste bevoorradingen van de toertochten die we deden in ons apen-landje. Als getraind toertochrijder baan ik mij vlot een weg en zie ik al snel Ward, Matt en Ignace. Ik ben blij als een klein kind dat deze helden gewacht hebben. Dit hadden we afgesproken omdat de tijdsopname tijdens de afdaling van de Glandon toch niet zou meetellen, wat een terecht en goed inititief bleek van de organisatie. Samen zetten we vaart richting dal al na een paar bochten staat Ignace plat. In grupetto wordt er beslist beneden voor de mat te wachten op Ignace. Helden die op mij gewacht hebben kunnen we dus niet achter laten en op die manier kunnen we samen de lange vallei richting Telegraph doen. We nemen dan ook onze tijd om rustig deze heel gevaarlijke afdaling tot een goed einde te brengen.
Beneden is er bijna een algehele hergroepering want ook Wim is ondertussen terug aangesloten. We rijden over de mat en beginnen terug te koersen. Letterlijk dan want Ward zijn benen zijn blijkbaar "zuper" door de droge pannekoekskes van gisteren.. En snelt weg. Ik twijfel even en besluit toch geen kopwerk te doen om hem terug te pakken. Gelukkig passeert er op die moment een TGV waarvan de laatste wagon het postuur heeft van een door de weekse 6-daagse derny. Net genoeg plaats om mij achter te verstoppen en meegezogen te worden. De teller loopt al snel boven de 40 en daarom ontgaat het "merk" van deze laatste wagon me. Al snel hebben we Ward te pakken die ook aansluit. Mijn plek is blijkbaar gegeerd door menig wieltjeszuiger, maar deze worden met een professioneel kwakske vakkundig aan de kant gezet. Door een tegenligger, we rijden immers op de openbare weg moet ik toch eens lossen en er komt alweer een hergroepering met Matt en Ignace. Vlak voor de voet van de telegraph ontsnapt Ward dan toch definitief, salu de kost en dikke proficiat man!!! Met ons 3 beginnen we dan aan de Télégraph alwaar alweer Matthieu de leiding neemt. Hoewel ik me goed voel, laat ik hem rijden om mijn hartslag onder controle te houden. Al snel zie ik ook Ignace voorbij rijden. Deze klim ligt me wel en ik vind al snel mijn ritme. Een beetje over halfweg zijn bij mij ook de "benen zuper". De hartslag is volledig onder controle en ik begin het tempo op te voeren. De hartslag blijft volledig onder controle, en vlieg bijna iedereen voorbij. ik onthou nog 2 als ridder getooide engelsmannen die me met veel zwier passeerden aan de voet. Blijkbaar is de tank van hun paardje leeg, hammertime, parket-dsjio... Vanaf hier is het voor mij echt genieten. Dit geeft me een echt super gevoel maar blijf toch enigzins temperen want we moeten nog beginnen aan het beest Galibier. Aan de voet van de Galibier tref ik bij de bevoorading alweer Matt en Ignace die er beiden bleek uitzien en net voor me toekwamen. Een bevoorrading die ik dacht gemist te hebben, maar die gewoon later kwam dan gedacht. Matthias geeft te kennen zich echt slecht te voelen en bij Ignace zou het beste er ook af zijn. Ik hou me rustig voel me goed, maar wil geen te grote uitspraken doen want in de koers kan alles snel keren. Ik vul mijn bidons mee mijn goe poer en een beetje water. We beginnen samen aan de Galibier en al snel lost Matthieu (volledig parketdsjio). Iets verder versnelt Ignace een beetje en laat ik hem gaan, het super gevoel is even weg en ik wil me nog sparen. 18km aan 7à8 gemiddeld, zal nog tijd genoeg opleveren om te zien hoe goed ik ben.
Aan Plan l'Achat, er rest dan nog 8 km op het beest aan een gemiddelde stijging van ruim 8-9% zonder enig recuperatie stuk, acht ik mijn tijd gekomen. Ik sluit opnieuw aan bij Ignace. Doe de bidons nog eens vol en zet aan. "à la denseuse" vertek ik met een grote molen. Voor het eerst in de koers moet ik niet volledig terug naar het kleinste en hou ik een paar tanden over. Het verschil met rest lijkt immens, iedereen lijkt wel geparkeerd te staan en de blikken die ik krijg spreken boekdelen, "wat is diene gek van plan??" Ik voel me echt wel goed en zing ondertussen vlot mee met mijn Ipod (Oasis) tot ongeloof van een gepasseerde Amerikaan: "jesus chreist"... Dit is dus mijn moment en ik geef vol gas naar boven. In de haarspelbochten toch nog ruim 5km van de top, trek ik nog eens door. De beelden van de flank van de Galibier zijn spectaculair. Het islijjken juist mieren, zo'n sliert zotten naar boven zien kruipen. En omgekeerd is het nog eens zo impressionant wanneer je terug naar benenden kijkt. Na veel zwoegen en zweten bereik ik dan toch bijna de top. Daar wachten mij, een hele reeks speciaal voor dit evenement overgevlogen miekes van de noorderburen, op. De dames moedigen mij luidkeels aan. BEDANKT!!! Ik roep nog snel toe: "bedankt en dan mogen d'hollanders wereldkampioen worden!!". Het zal misschien wel de ijle lucht geweest zijn.., we zitten nu immers op het dak van de Marmotte op meer dan 2600m. Boven doe ik mij nog tegoed aan wat fruit en ander lekkers en doe ik de bidons opnieuw vol. Ik trek snel de windstopper aan maakt aanstalten om te vertrekken. Op die moment komt Ignace boven toe. Hij ziet er nu echt wit uit en strompelt van zijn fiets. Hij legt zich neer op de grond en krijgt overal krampen. Ik zal Ignace niet meer terug zien:(, en zal later horen dat hij zijn strijd zal staken op de flanken van de laatste klim.
Ik begin aan de afdaling van de Galibier, het weer is super en nu is het echt genieten. Het is ongeveer 50km dalen tot in Bourg D'oisan. De afdaling is niet zo gevaarlijk en heel overzichtelijk, het is echt fantastisch!!! Het tempo schiet nu echt de hoogte in en het tellerke gaat makkelijk richting 60-70. Toch af en toe oppassen. Voor ik het goed en wel besef rijden we in volle afdaling door een vrij lange tunnel. Het enige wat ik zie doorheen mijn lasbril zijn de lampen van de tegenliggers. De slecht verlichte tunnel is echt gevaarlijk en ik ben blij dat ik er heelhuids door ben. Wat verder zet ik mij in het wiel van een kaasboer. De jongen was gelukkig goed wakker, bij de volgende tunnel staat er immers een kemper in panne en wordt deze jongen letterlijk van de baan gereden door een niet oplettende chauffeur. Gelukkig is de kaasboer wel bij de les en kan hij zich door goede stuurkunsten juist rechthouden en stoppen voor een gevaarlijk ravijn. Samen met de kaasboer (dit is trouwens gewoon de sponsor van zijn tenue), zet ik vaart richting mythische alp. We krijgen het gezelschap van 3 spanjaarden. Deze zijn ras echte linkadoors.. maar doen uiteindelijk toch hun duit in het zakje en de samenwerking is een feit. We wisselen elkaar goed af en houden strak tempo.
Eindelijk Bourg d'oisan, voet van de mythische alp "alpe d'huez". Ik ben nog volle moed en de benen voelen redelijk goed, dus drijf ik het tempo opnieuw op. Het is alsof ik een mortuarium binnen rij. Een drukkende warmte, een stank van de minder begaafde autochauffeur die zijn remschijven ten volle getest heeft bij zijn afdaling en overal lijken, lijken, lijken.. Iedereen staat echt geparkeerd. De eerste 7 km vliegen voorbij. Opnieuw een woordje van dank voor de aanmoedigingen van "van Deentje" en van "van 't hollanderke". Op ongeveer 5km van de top is het leeg en val ik volledig stil. Ook bij mij is het dus hammertime. Sinds halweg de telegraph ben ik ruim duust man gepasseerd maar nu wordt ik toch nog terug gepakt door een handvol concurrenten. Volledig leeg bereik ik uiteindelijk in 8u30 de meet. Ik heb zelf moeite om mijn hoofd op te heffen bij de meet, maar voor de sponsor doe ik een laatste efforke en trek de trui goed.. Aan de meet neem ik mijne zilveren-lowie met veel plezier in ontvangst, ik behoor immers tot de categorie waarvoor de gouden-lowie net te hoog gegrepen is. Met mijn papier in de hand ga ik opzoek naar de andere helden Mich, Ward en Jerre die al op het terras zitten. Daar verneem ik via radio-tour dat ook Wim en Matthieu gesignaleerd zijn op de flanken van Alpe d'huez. ook zij zullen de streep bereiken!! Nadat iedereen is aangekomen zetten we ons in gang voor frietjes met stoverij bij peter.. Tijdens de afdaling zie ik de ridders van de telegraph ook terug en ook zij zullen dus de marmotte tot een goed einde brengen.
Proficiat en vooral veel respect voor alle helden!!!
Zoals alle andere helden werd ook ik zaterdag 3 juli om 5u aan de ontbijttafel verwacht. Van slaaptekort was er geen sprake want na een desastreuze voorbereidingsweekhad ik immers dubbele slaapshiften gedraaid door mijn opstoot van zomergriep. Het was dan ook een raadsel hoe de beentjes zich gingen gedragen gedurende de 175km lange Alpenrit. De stress zat er eigenlijk goed in want de hele week had ik het wereldbekende gevoel van de pap in de benen en ging mijn hartslag de hoogte in van zodra ik de minste inspanning deed. Anyway, ik ging er dan maar cynisch vanuit dat uitrijden toch ook al mooi zou zijn. Onze sympathieke westvlaamseherbergier Peter zorgde ervoor dat ons koolhydratenpeil nogmaals de hoogte ingejaagd werd met een vers bord al dente pasta aangevuld met pesto uit het potje. En of dat nog niet genoeg was kiepte ik nog mijn persoonlijke portie nutrical EPO binnen en hopsaké we waren vertrokken nadat Ignace ons nog even in spanning liet wachten door afgezonderdeen persoonlijk lavementje te steken.
Mijn startnummer bepaalde dat ik 30 minuten voor de andere helden kon starten. Ik ging er dan ook vanuit dat dit niet echt een nadeel was aangezien de temperaturen lekker gingen oplopen die dag. 7u20 beweegde mijn startblok zich voort door de straten van Bourg doisans.Heel rustig starten was de boodschap die ik mij voornam en ik besloot mij te nestelen achter de plaatselijke zwarte parel die zoals een echte zondagscoureur mij attent maakte op elke oneffenheid in het parcours. Tegen een gezapig tempo reed ik richting de eerste col van de dag : de Glandon.
De Glandon / Croix de Fer ( want we beklimmen de Glandon langs de kant van de Croix de Fer , hieromtrent zijn menig discussies gevoerd maar naar men aanneemt is dit de correcte omschrijving van onze eerste col) had ik eerder deze week al gedaan met de auto en ik wist dat deze als een loper begon maar zich kenmerkte door enkele venijnige stukjes. Wederom was mijn motto piano piano. Mede door het slechte gevoel in de benen en de angst om te diep te gaan in het begin belandde ik boven op de Glandon op 2u. Niet echt schitterend leek mij dat, maar lang wachten aan de bevoorrading deed ik niet. Bidonnekes opvullen en rustig afdalen. Een ongelooflijk technische afdaling die menige levens op zn kerfstok had, met hier en daar monumentjes en relikwietjes als stille getuige. De organisatie besloot in alle wijsheid deze afdaling te neutraliseren.
In de vallei richting col du Télégraphe vond ik maar niet echt een goed tempo. Een optimistische Hollander trok voor 10 km het tempo op tot 40km/u maar al snel moest hij de handdoek werpen en verzeilde ik in een matig groepje dat slenterde doorheen de vallei. Tussen een bont allegaartje van Spanjaarden , Denen , Amerikanen werd ik letterlijk in slaap gewiegd tot Michal mij op 3km voor het begin van de Télégraphe voorbijstoof. Tijd om in te pikken , dit duurde evenwel niet al te lang want op de 12 kilometer lange col moest ik hem meteen laten gaan. Wederom overheerste een gevoel van flanellen beentjes en kon de hartslag maar moeilijk in toom gehouden worden. Eens boven op de Télégraphe wachtte ons een 5 kilometer lange afdaling die ons naar de tweede bevoorrading in Valloire bracht. Mijn hongergevoel was helemaal verdwenen door opkomende buikkrampen. Maar toch verplichtte ik mezelf om vast voedsel tot mij te nemen. Aan de bevoorrading kwam ik Stijn tegen die mij de legendarische woorden Ah Joske toeriep.
Veel soelaas kon het me niet brengen en ook hij verdween snel aan de horizon. Wat mij toen te wachten stond was de mythische Col du Galibier; een reus van 2600m hoogte die 17km lang was. Wel het was 17 km afzien bij de beesten. Nooit kwam ik goed in mijn tempo, het was stampen en duwen. De fameuze coup de pédale waar José De Cauwer mij nog over aanspraak dit voorjaar was volledig verdwenen alhoewel mijn benen droog genoeg stonden. Ik dacht in mijn eigen , als we dit Marmotteke op 10 uurkes afwerken dan ben ik al content. Tussen de ijswanden door kwam ik uiteindelijk toch aan op de Galibier. Daar wachtte mij een prachtig buffet van Frans stokbrood, appelsientjes , heerlijke spekskes Ondanks de krampkes heb ik mij hier toch tegoed gedaan aan dat lekkers om vervolgens mijn jasje aan te doen en af te dalen richting Bourg doisans. Deze afdaling werd gekenmerkt door een aaneenschakeling van slecht verlichte tunneltjes die mij menig keer angstzweet bezorgde. Maar er was een positieve noot want ik voelde mij beter worden met de kilometer en had het gevoel dat er terug wat kracht in de beentjes zat. Ik nam dan ook regelmatig de kop in de peilsnelle afdaling en reed met een goed gevoel richting de voet Alp dhuez waar ik nog vlug mijn bussen opvulde.
De Alpe dHuez , de 12 kilometer lange col buiten categorie , kenmerkt zich door een drietal loodzware kilometers met stukken tot 15%waarna het gelijkmatig door blijft gaan tegen een moyenne van 8%. Als ik die goed doorkwam was mijn buit binnen. Ik begon te rekenen en het goud kon nog mits een snelle beklimming van den Alp. Tot mijn grote verbazing liepen de eerste kilometers vrij vlot en kon ik en danseuse mijn bochtjes aansnijden. Wanneer ik het spandoek opmerkte dat Ignace zijn vrouw en kinderen hadden opgehangen na de 5de bocht kreeg ik zowaar een kippenvelmoment. Maar de veer begon toch stilaan te breken en de dubbele cijfers die mijn snelheid aanwezen veranderen in enkele cijfers. Het werd een ware calvarietocht in den bakoven van Huez ! Ik verzoende mij erbij dat ik niet de enige was want het was een waar slachtveld geworden. Gelukkig werden we aangemoedigd langs de kant en werd ook water toegediend dat zorgde voor de nodige afkoeling. Eigenlijk is dit een prachtige klim waar je steeds het skistation boven ziet liggen en het dal kleiner en kleiner wordt. Er werd nog even gepoosd voor de foto in de voorlaatste bocht en toen begonnen de emoties echt op me in te werken wanneer ik door Huez reed met de massa volk die langs de weg op de terrasjes zaten. Hiervoor hebben we maanden getraind en vele weekends opgeofferd maar ook een fantastische vriendengroep opgebouwd. Toen ik over de streep bolde kon ik dan ook maar moeilijk mijn tranen bedwingen, zo ook niet wanneer ik Maaike belde met de melding dat ik gefinished was. Mijn eerste emoties na de aankomst waren nooit meer ! De tijd die mijn Garmin aanwees was 8u31 en onderweg heb ik 19 minuten gestopt. Ik finishte in de uitslag op de 1464 plaats , 271ste in mijn categorie in een tijd van 8u15mn39sec ( met de neutralisatie van de afdaling van de Glandon ) goed voor een zilveren plak wat ondanks mijn ziekte eerder op de week nog een deftig resultaat is.
Nu ik een weekje verder ben en alles terug heb kunnen relativeren begint het allemaal terug te kriebelen en worden er al plannen gesmeed voor een nieuwe uitdaging ! See you next year.
Om 7u is het zover. Wim staat met zijn collega helden au grand départ in Bourg DOisans. Zelden was hij zo nerveus. Maar waarom eigenlijk? Tenslotte is het maar een gewone tourtocht. Aan de start kijkt Wim links en rechts van zich en moet vaststellen dat hij één van weinigen is met een weelderige haardos op de benen. Toch hoopt hij in de categorie mannen met haar op de benen een goed resultaat neer te zetten...
8u : cest parti! Wim kiest onmiddelijk het wiel van zijn haas Matthias, die hem veilig piloteert tot aan de voet van Croix de Fer. Vanaf hier is het ieder voor zich. Dag Michal, dag Ward, dag Rik, dag Stijn, dag Joris, dag Matthias, dag Ignace... één voor één ziet Wim zijn companen aan een verschroeiend tempo wegsnellen. Het vakantiegevoel slaat in de benen en Wim vraagt zich af er boven bij de eerste bevoorrading spaghetti bolo op hem staat te wachten. Tevergeefs zou laten blijken. De eerste kilometers van de Croix de Fer verlopen vlotjes.. in het wiel van een dikke Duitser (met eveneeens behaarde benen) kruipt Wim naar boven en plots duikt er een bordje op langs de weg : Sommet 20 km... Mijn moment is gekomen denkt Wim en hij besluit te verdapperen. En danseuse trekt hij zich op gang en pikt aan bij een bevallige Spaanse, een goede keuze zo blijkt. Ze piloteert onze held naar de top van le Croix de Fer. Helaas is Wim de taal niet machtig, maar bedankt toch zijn gezellin.
Hoe zou het zijn met zijn behaarde Duitse vriend? Aan de eerste bevoorrading boven op de col doet Wim zich te goed aan een lekkere appelsien en vult zijn bidons met water.. Het is warm, zeer warm. Nog 145 km te rijden en Wim zweet al als een rund. Als dat maar goed komt!! Gelukkig schieten de gevleugelde woorden van zijn kopman Michal hem te binnen : vergeet niet te eten en te drinken hé mannen. Wim voegt de daad bij het woord en besluit na 10 minuten pauze op de top de afdaling van de Col du Glandon aan te vatten.
Geen spoor meer van zijn Duitse vriend. Auf wiedersehen! Een gevaarlijke afdaling is het. Gelukkig staan er aan de gevaarlijke bochten seingevers die de coureurs aanmanen te vertragen. Plots hoort Wim : ha de Wim! en zijn collega held Ignace snelt hem voorbij. Ignace reed blijkbaar plat tijdens de afdaling van de Glandon en werd zo door Wim bijgehaald. Wim kiest het wiel van Ignace en de 2 helden storten zich naar beneden. Na 10 km dalen krijgt Wim krampen in de handen omwille van het constante remmen en hoopt uiteraard niet plat te vallen. De afdaling is voorbij! Oef, niet plat gereden. De benen voelen goed aan.
In het dal sluiten Ignace en Wim aan bij de overige helden, die uit even halt hielden om te wachten op hun collegas. Muy simpatico! (deze verloren tijd voor hen had geen gevolgen voor de latere uitslag aangezien de afdaling van de Glandon uit de tijdsregistratie werd gehaald door de organisatie omwille van veiligheidsredenen uitstekend initiatief trouwens van de organisatie!). Wim laat zijn collegas rijden en besluit de tourtocht op eigen tempo verder te zetten. Al gauw vindt hij aansluiting bij een aantal Vlamingen die voor hem de forcing voeren tot aan de voet van de Col du Télégraphe...
Bij het opdraaien van de col vraagt Wim zich af of hij de oven van bakkerij Lanssens binnenrijdt... zo warm is het! De weg is bezaaid met zwalpende fietser met allen één doel: de meet halen bovenop L'Alpe d'Huez.Wonder boven wonder zit Wim ondanks zijn matige voorbereiding van slechts 2500km met goede benen. De Col du Télégraphe verloopt vlotjes en Wim haalt vrij veel deelnemers in op de Télégraphe. De moral zit goed en het geloof in een goede afloop groeit met de minuut. Boven op de Télégraphe besluit Wim niet te stoppen en dadelijk de afdaling in te zetten richting voet van de mythische Col du Galibier. Als dat maar goed komt denkt Wim.
Aan de voet is er gelukkig een bevoorrading waar Wim een laatste maal vast voedsel tot zich zal nemen. Wim is aangenaam verrast door de bediening aan de ravitaillement en gaat gewillig op de foto met een aantal vrouwelijke fans. Genoeg genoten denkt Wim en terug naar de koers. Tijdens de beklimming van de Galibier prijst Wim zich gelukkig dat de mecanos zijn bolide voorzien hebben van een 11-28. Zeker de laatse kilometers van deze col zijn zeer lastig. De combinatie van de ijle lucht (2600m) en een stijgingspercentage van rond de 10% maken deze laatste kilometers een killer en velen worden genoopt om voet aan grond te zetten. Wim zet uiteraard door en bereikt het dak van la Marmotte rond 15u, wat volgens zijn Duitse vriend van eerder op de dag een ideale richttijd is om rond 18u aan de finish te verschijnen.
Boven op de Galibier is Wim verrast door het rijkelijke aanbod van alweer een bevoorrading en kan niet weerstaan aan een baguetteje met smeuige brie (tegen alle regels in- maar ja, Wim is tenslotte met vakantie). Is dat genieten zeg! Van de ene verrassing in de andere : plots ziet Wim de grote Matthias Van Wachbeke op de top van de Galibier. Matthias was een beetje bleek aangeschoten en zag eruit alsof hij een slag van de molenaar in Gezaarde had gekregen. Hammertime! Matthias had duidelijk te weinig crêpes tot zich genomen gedurende het afgelopen etmaal en was blij te kunnen aanpikken bij een frisse Wim Pieters gedurende de afdaling van de Galibier.
Wat een lange afdaling zeg! Maar liefst 40km dalen! Dit doet geweldig veel deugd na al het klimmen van eerder op de dag. Na een aantal km wieltjes zuigen besluit Matthias zich aan kop te zetten van het tweetal en de koers te maken. De helden voelen zich sterk, de concurrentie kan niet volgen! Plots rijdt het duo door een tunnel tijdens de afdaling.. onverlicht! Ongelooflijk!! Levensgevaarlijk maar de helden overleven het obstakel zonder kleerscheuren. In een verschroeiende vaart naderen de helden Bourg DOisans waar er met LAlpe dHuez een laatste toetje ligt te wachten voor de helden...
Matthias krijgt opnieuw moed tijdens de bevoorrading aan de voet van de ultieme klim en maakt kennis met enkele Nederlandse dames en vertrekt met een brede smile richting aanvang klim. Wim legt een strak tempo op... moeilijk te volgen voor de gemiddelde aardling, maar Matthias bijt door en vestigt zich in het spoor van een ontketende Wim Pieters. De Nederlandse fans langs de weg komen in extase... De helden zweten zich te pletter... Gelukkig bieden de tiffosi langs de kant van de weg de helden af en toe een verfrissende douche. Prachtig koersen is het hier.. maar afzien, ongelooflijk hard afzien!
Uiteindelijk bereiken Wim en Matthias na meer dan 9u zwoegen zij aan zij de finish. Ze zijn blij als een kind, maar besluiten nooit meer terug te keren.
Na de leuke maar naar het einde toe toch wel stresserende voorbereidingsweek was het zaterdag eindelijk zover, Marmotte-time! Door de warmte en de overvolle maag moeilijk in slaap geraakt vrijdagavond, maar dankzij de oordopjes en mijn slaapplaats naast de openstaande ruit toch een vrij goede nacht gehad. Al leek 4u45 wel nog midden in de nacht. Om 5u werden we verwacht aan de ontbijttafel. In eten had ik niet veel zin, mede door de overload aan eten de dag voordien. maar ik wist dat het noodzakelijk was en daarom probeerde ik zoveel mogelijk binnen te krijgen. Ik nam zelfs een bord pasta met pesto. Smaken deed het niet, maar het belangrijkste was dat ik het binnen kreeg. In de kamer was het een drukte van jewelste. Iedereen was druk bezig met repen, gellekes, drinken en materiaal te verzamelen en een plaats te geven in de zakjes. Nadat de banden nog wat extra druk kregen vertrokken we richting de start. We hadden nog een 7-tal kimometer voor de boeg om in Bourg d'Oisans te geraken met de fiets. Ideaal om wat los te rijden dus. In het dorpje gingen we op zoek naar onze startbox en vanaf dan was het wachten geblazen. Een klein uur stonden we daar zenuwachtiger en zenuwachtiger te worden tot we eindelijk gelost werden. De massa trok zich op gang en ik voelde de adrenaline door mijn aderen stromen. Michal en Stijn startten als gekken en reden volgens mij tegen de 50km/h aan. Ik kon ze niet volgen maar reed toch aan een goede 40km/h richting de dam van Allemond. Zonder forceren reed ik daar omhoog om nadien nog eens op te trekken tot aan de elektriciteitscentrale. Vanaf daar begon de feitelijke klim. Ik kwam nog even naast Stijn rijden en wenste hem een goeie rit toe, Michal reed een tiental meter voor ons. Vanaf dan reed ik op hartslag tot in het dorpje. Stijn moest ik meteen laten gaan. Ik bleef rond mijn overslagpols draaien en had een goed gevoel in de benen. Ik kon ook veel fietsers inhalen en werd zelf nauwelijks gepasseerd, wat me nog wat extra stimuleerde. Ik probeerde er op te letten dat ik om de 20 kilometer een reep at en zoveel mogelijk dronk. Op het steilste stuk van de Glandon moest ik even doorduwen maar in het spoor van 2 macho-Italianen vond ik het nog wel leuk fietsen. Vanaf de dam wist ik dat het zwaarste voorbij was, wat een luxe om deze klim vooraf te hebben verkend. Ik bleef gewoon rustig verder peddelen zonder te forceren en kwam aan op de top na 1u51min. Mijn huiswerk had ik gemaakt en ik wist dat ik met die tijd nog net op schema moest zitten om goud te halen (al was het hoofddoel nog steeds uitrijden). Vanaf de top tot het einde van de afdaling gold er een neutralisatie, dus ik nam ruim de tijd om mijn bidons bij te vullen. Eten had ik zelf genoeg bij en een nieuwe reep gleed naar binnen. Vooraf hadden we ook met de helden van de tweede rang afgesproken om op de top op mekaar te wachten en samen de vallei naar de Télégraphe te doen. Matthias, Rik en Ignace kwamen er al snel bij. Na nog een sanitaire stop begonnen we samen aan de afdaling. Al na 2 bochten reed Ignace lek. We hadden beloofd om te wachten dus we deden dat beneden ook. Net voor de mat dus onze tijd liep in principe nog niet verder door de neutralisatie. Anders moet ik eerlijk bekennen dat ik niet zou gewacht hebben. Maar nu dus wel en een klein kwartier later kwam Ignace ook beneden en tot ieders plezier was ook Wim bij hem. Enkele high-five's vlogen door de lucht en tutti insieme zetten we opnieuw aan. Ik zei tegen de helden dat ik wou doorvlammen in de vallei en zo geschiedde ook. Ik ging zonder omkijken op zoek naar een goed groepje maar echt snel ging het nog niet. Het was ook zeer warm in de vallei en de weg liep lichtjes bergop. Er passeerde een groepje waarin ook Rik zat en ik pikte aan. Het tempo lag al een pakje hoger tot mijn groot plezier. Ik moest wel even stoppen om opnieuw te plassen, al dat drinken he. Tijdens die stop passeerden ook Matthias en Ignace mij. Ik nam hen nadien op sleeptouw om terug bij de groep te raken. Ik slaagde erin, maar keek niet meer om. Mijn concentratie was enorm, ik ging op in de wedstrijd. Ik had een goede dag en was gefocust om een goede prestatie neer te zetten, no matter what. De laatste kilometers voor de start van de Télégraphe kwam ik op kop. Het ging nu licht bergaf en ik trok door naar 45km/h. Aan de waterbevoorrading gekomen zag ik dat niemand nog volgde. Mijn bidons waren nog driekwart gevuld en ik wist dat ik zeker over de Télégraphe zou geraken met deze voorraad. Geen tijd verliezen dus met bevoorraden en doorvlammen! Op de flanken van de Télégraphe zakt het tempo automatisch. Ik kijk op mijn tellertje en zie dat ik net iets meer dan 3u10min onderweg ben. Tijdens de verkenning stond ik na exact 1u boven op de Télégraphe, nu was het mijn betrachting om na 4u op de top aan te komen. Ik wou zeker niet forceren en hield constant een blik op mijn hartslagmeter, die steeds rond de overslag schommelde. Ideaal dus! Ik vond een goed ritme en haalde constant stervende zwanen in. De waterbevoorrading halverwege de klim was niet nodig, ik zou me in Valloire wel bevoorraden.Ik telde de kilometers af op de paaltjes langs de kant van de weg en besefte dat ik iets over mijn tijd zou gaan. Ik kwam boven na iets meer dan 4u fietsen en smeet me in de korte afdaling naar Valloire. In het dorpje aangekomen vertraagde ik wat want ik verwachtte een bevoorrading. Maar die was in de verste verte niet te zien en ik begon uit te kijken naar een kraantje om water te tanken. Dat vond ik ook aan een kerkje, gelukkig want is stond droog. Ik duwde een gelleke naar binnen en nam enkele flinke slokken alvorens mijn bidons nog eens tot op de rand aan te vullen. En weg was ik, ik had geen tijd te verliezen. Meteen begon de 18 kilometer lange klim naar de top van de Galibier. Mijn doel was om daar aan te komen na 6u wedstrijd, wat wou zeggen dat ik nog 1u45min had om boven te raken. Deze col hadden we niet verkend dus wist ik niet wat me te wachten stond. Het profiel had ik al uitgebreid bekeken, daar had ik geen schrik van. Wel van de verhalen over de zware laatste kilometers en de grote hoogte die het moeilijk maakt om te ademen en te recupereren. Vanaf hier moest ik in principe niet meer onde rmijnoverslagpols blijven dus begon ik aan een goed tempo te klimmen. Na amper een kilometer stond daar de bevoorrading. Tja, ik had net bijgetankt dus reed ik maar door. Ik at wel nog een reep al rijdend. Niet van de honger, maar omdat het gewoon moest. De klim zelf vond ik zeer goed te doen. Ik kon een goed tempo ontwikkelen, sneller dan ik zelf voor ogen had. Vanaf Plan l'Achat had je een schitterend zicht op wat er ons nog te wachten stond, en dat zag er een pak zwaarder uit dan wat al achter de rug was. Ik begon het steeds moeilijker te krijgen en kreeg mijn versnelling amper rond, ik lag nochtans op mijn kleinste.... Dacht ik, want toen ik eens naar beneden keek zag ik dat ik op mijn middenblad naar boven aan het stoempen was. Ik schakelde hem direct naar de kleinste en voelde me als herboren. Nu ging het opnieuw vlot en ik zag de top al liggen. De laatste kilometer zag er moordend uit en zo voelde die ook aan. Tussen muren van sneeuw en over stromend water en kiezelsteentjes was het een vijftal minuten niet nadenken en duwen. Boven keek ik op mijn tellertje en zag ik dat ik 5u45min had gereden, ik was dus een pak sneller boven dan ik had gedacht. Snel even afstappen en de bidons laten opvullen, een reep eten en mijn windvestje en mouwstukken aantrekken om de afdaling aan te vatten. Een sanitaire stop mocht natuurlijk ook niet ontbreken. Na nog geen 5 minuten zat ik al terug op de fiets, het woordje goud begon steeds meer in mijn hoofd te spelen, de verbetenheid die zich meester maakte over mij was enorm! De afdaling van de Galibier was niet ongevaarlijk, maar in tegenstelling tot die van de Glandon had je hier meestal brede banen en een goed zicht op wat komen zou. Op de gevaarlijke punten stonden ook meestal waarschuwingsbordjes. Ik zie een honderdtal meter voor mij een mooi groepje rijden en trap waar mogelijk wat bij om me in hun kielzog te zetten, dat daalt altijd makkelijker. Op een gegeven moment komen we aan een tunneltje. Buiten scheen de zon volop, in de tunnel bleken zelfs geen lichten te hangen! Het was even verschieten want met een zonnebril op je neus is het zicht dan echt nul komma nul. Gelukkig komt ons groepje er zonder kleerscheuren door. Wat verder volgen nog een aantal van die tunnels, maar nu worden steeds de zonnebrillen op voorhand afgezet en de snelheid wat gematigd. Een tiental kilometer voor Bourg d'Oisans krijgen we nog een klein klimmetje voorgeschoteld. Een Belg in mijn groep waarschuwt me dat er zich hier al velen op verbrand hebben en dat dan moeten bekopen op Alpe d'Huez. Ons groepje klimt aan een zacht tempo naar boven om dan de laatste rechte lijn naar de voet van de Alp op te stuiven. Vlak voor het begin van de klim was er nog een laatste bevoorrading. Ik wist dat ik nog op koers lag voor goud, al kon het nipt zijn, en wou daar geen tijd verspelen. Daarom gewoon gestopt om te plassen en een gelleke naar binnen te duwen. Repen gingen er na 7 stuks nu echt niet meer in. Mijn drankvoorraad was wel niet meer volledig maar ik wou echt geen tijd verliezen dus begon ik meteen aan de klim. Ook hier hadden we verkend dus ik wist welk monster er op mij lag te wachten. Samen met een Belg van ongeveer mijn leeftijd vat ik de klim aan. De eerste kilometers waren moordend! Snikheet was het, het zweet kwam van overal, mijn ogen prikten en ik moest er een geut van mijn o zo kostbaar water over gieten om het probleem te verhelpen. Tegen het muurtje aan de rand stonden veel toeschouwers, hetgeen wel een leuke stimulans was. In het eerste dorpje wist ik dat het even wat minder steil zou worden, wat een verlossing! Op de koop toe was er een waterbevoorrading. Toch was de wil om door te rijden groter dan me bevoorraden. gelukkig reikten toeschouwers daar bekertjes aan en kon ik enkele frisse slokken nemen, hemels! De kilometers telden heel langzaam af. Langs de kant van de weg lag minstens elke 10 meter een wielrenner te bekomen van de inspanning, wat een slagveld! Tot mijn grote spijt kom ik langs de kant ook Stijn tegen. Hij haalde het net niet met zijn supergrote molen. Toch chapeau dat hij zover raakte! Wat verder reikt een supporter me een stukje appelsien aan en mag iedereen onder een zelfgemaakte regenbrug van een bewoner rijden. Deze zalige momenten zijn maar van korte duur, want nog geen minuut later zit ik terug te puffen en te stoempen om verder te raken. In het dorpje Huez, op een vijftal kilometer van de top, word ik op verzoek beneveld met fris water door een nieuwe supporter. Alweer een zalig gevoel. De Belg ,die al de hele tijd naast mij aan het klimmen was, moet me nu definitief laten gaan. De laatste kilometers zijn ziuiver op karakter. Het lichaam was leeg, maar de drang om over de streep te rijden werd groter en groter. Ik bereikte het dorpje, waar overal mensen op de terrasjes zitten aan te moedigen, kippevel... Links door het tunneltje en dan nog een kleine kilometer, ik wist dat ik het gehaald had! Ik rijd binnen met een supergrote smile op mijn gezicht, wat een overwinning! Na de streep barst ik spontaan in tranen uit. Minutenlang hang ik snikkend over mijn stuur, i did it! Al die trainingsuren door weer en wind, al die opofferingen, eindelijk werd ik er voor beloond! Ik weet nog niet zeker of ik goud heb, achteraf zou blijken van wel. Nooit of nooit had ik dit durven denken! Ik neem meteen mijn telefoon en licht Katrijn en mijn mama in, zodat ze zich niet langer ongerust hoefden te maken. Want zo'n Marmotte is toch nooit zonder risico. Ik denk ook aan al de tijd die ik in het fietsen stak en hoe ook zij daar mee moesten omgaan. Maar het is allemaal de moeite geweest. In ruil heb ik een gouden medaille, een schitterende ervaring en een pak nieuwe vrienden bij. Want vorig jaar kende ik amper iemand van de helden, vandaag zijn het stuk voor stuk goede vrienden geworden die me mee geholpen hebben om dit te verwezenlijken. Ook de smsjes van mensen die me vooraf succes wensten deden enorm veel deugd. Na de telefoontjes zoek ik Joris en Michal op, die ondertussen al zijn aangekomen in een schitterende tijd. Samen wachten we op Rik, Matthias en Wim. Rik komt niet veel later aan. Matthias en Wim laten iets langer op zich wachten maar rijden hand in hand over de meet. Kon het eigenlijk nog mooier!? Ignace haalde helaas de meet niet, hij moest volledig verkrampt opgeven aan de voet van Alpe d'Huez. Toch chapeau voor iedereen die er aan begonnen is, want zonder lef begin je er gewoon niet aan. Over de toekomst wil ik nog niet teveel uitspraken doen, eerst trek ik opnieuw de voetbalshoes aan. Wat daarna komt zien we wel, maar zeg nooit nooit of ze zetten uwe vélo op tweedehands.be! De cijfertjes: op mijn tellertje heb ik de 175km gereden in 8u09min aan iets meer dan 22km/h. Daarbij is de afdaling van de Glandon inbegrepen. In totaal ben ik 8u48 onderweg geweest, dat wil zeggen dat ik 39min gestopt ben (inclusief wachten op helden en Ignace aan de Glandon). Officieel is mijn tijd 7u43min (neutralisatie Glandon inbegrepen) en eindigde ik als 834ste in het algemeen klassement. In mijn categorie (18-29 jaar) eindigde ik als 206e.
". In de storm/aanloop naar den dam raak ik al snel Mich, Stijn, Ward en ignace kwijt. Samen met Mattieu en Wim rij ik richting dam. Ondertussen wil ik zoals ook alweer gepland een eerste gelleke dak op overschot had nuttigen.. Het gelleken dat ik vooraan onder mij trui had gestoken wordt geopend. Het is eentje met een draaidopje en ik doe het snel terug dicht en moffel het weg omwille van een chicane.. Al snel voel ik nattigheid, het gelleke was nie zo goed afgesloten als gedacht... En nog voor ik passeer aan de deur van ons hotel, pakweg 3 km van de mat, plak ik al volledig van kop tot teen langs de linkerzijde.. Wel een prettig gevoel om te vertrekken met een plakkende knieplooi.. Enfin niet gemord we moeten verder. Al snel is er druk overleg over een volgende ontlastingske met Matthieu. Waar zouden we dit doen op de Croix de fer? nu?? op die moment passeren we Ignace die het nu doet, dus stoppen we alle3 vlak voor de dam. Ik rij nog even in de zog van Matthias maar moet hem al snel laten gaan. Immers mijn kopman had aangeraden te doseren en dus hartslag onder de overslag te houden tot na de télégraph. Zo gezegd zo gedaan. Het gevoel is alleszins al een stuk beter dan tijdens de verkenning en dus blijft de Moral goed. Ik kan redelijk mijn tempo vinden en zet mijn tocht voort naar boven. Ik geniet van de mensen sliert langsheen de flank van de Croix de Fer, dit is bij momenten echt waanzinnig. Het is natuurlijk moeilijk origineel te zijn en al snel hoor ik een Nederlander roepen: "hé Jan vergeet niet te genieten vandaag"!! Ik rij op die moment langsheen de Dam midden op de croix de fer en moet toegeven dat het daar een fantastisch zicht is. Al snel heb ik weer 2 vrienden voor het leven gemaakt. Net voor de top passeer ik nog ludo dierkxens, die ook in ons hotel verblijft. Ik kom aan boven op de croix de fer "Top, sjiep sjiep sjiep". Van de voorspelde overrompeling op de top van de croix de fer is geen sprake. Het is er gezellig druk zoals op alle 1ste bevoorradingen van de toertochten die we deden in ons apen-landje. Als getraind toertochrijder baan ik mij vlot een weg en zie ik al snel Ward, Matt en Ignace. Ik ben blij als een klein kind dat deze helden gewacht hebben. Dit hadden we afgesproken omdat de tijdsopname tijdens de afdaling van de Glandon toch niet zou meetellen, wat een terecht en goed inititief bleek van de organisatie. Samen zetten we vaart richting dal al na een paar bochten staat Ignace plat. In grupetto wordt er beslist beneden voor de mat te wachten op Ignace. Helden die op mij gewacht hebben kunnen we dus niet achter laten en op die manier kunnen we samen de lange vallei richting Telegraph doen. We nemen dan ook onze tijd om rustig deze heel gevaarlijke afdaling tot een goed einde te brengen. 
