3 Ballons, een prachtige topcyclo dwars door het Parc naturel des Ballons des Vosges met beklimmingen van de Ballon de Servance (1200m), le cols des Ménil (678m), le col d’Oderen (884m),le col du Herrenberg (1186m), le Markstein, le Grand Ballon (1325m), le Hundsdruck (748m), le Ballon d’Alsace (1200m) en als laatste de vreselijke Planche des Belles Filles (1148m). Een van de vele doelen dit jaar om hier een mooi klassement te rijden. Doelstelling vooraf was top 100. Na het “lange” voorjaar, het kleinere trainingsvolume van de laatste weken, de beperkte parcourskennis en de talrijke hoogtemeters die men in de 3 Ballons dient te overwinnen (+/- 4500 hm) was het voor mij dan ook een groot vraagteken wat de Ballons zouden brengen.

Donderdagavond werd er aangezet richting Champagney. Onmiddellijk na het werk vertrok ik vanuit Brussel als eerste van het ATC team om de Middeleeuwse burcht Clos Fleuri voor middernacht te betrekken.  Bij aankomst, werd ik -toen nog- hartelijk ontvangen door Uil Albert en Vogelbekdier Brigitte … waarom verblijven wij eigenlijk steeds bij dieren? Later op de avond, en zonder warm welkomstcomité, arriveerden de rest van het afgevaardigde ATC Cycling Team.

Bij het krieken van de dag stond de huisgemaakte kriekenconfituur reeds op tafel, hoewel Thieuke reeds duchtig lokale kaas op zijn toasten aan het degusteren was. Aan de ontbijttafel werden we vergezeld van nog enkele fietscoryfeeën, dé Ludo en dén Benny …bij den Uil kon er echter geen glimlach meer af. Na het ontbijt werd er onmiddellijk richting inschrijving gereden, op een steenworp van ons Middeleeuws verblijf. Alle rugnummers en chips lagen reeds klaar voor ATC, het was gewoon afhalen en wegwezen.

Daarna had Hilaire een korte verkenningstocht ingepland, doorspekt met enkele fotoshoots voor fans en sponsors. Op het programma stonden enkele hectometers van de Ballon de Servance en de volledige beklimming van de Planche des Belles Filles. Aan de voet van de Planche pikte bambino d’oro Pierreke aan. Hij had de nacht nog in België doorgebracht en was ‘s ochtends vertrokken om alsnog een laatste keer van de medische geneugten van zijn hypoxietent te kunnen genieten.

Het werd stilaan tijd voor een hapje en daarom opende Pierre zijn koffer, legde zijn Specialized ATC Team Replica er in en bezorgde me een laatste snelheidstraining achter de wagen. Er werd halt gehouden voor een carbo-loading ter hoogte van bar La Martina. Daar werd verder nagekaart over het parcours en het wielrennersleven; Jokke vond de Planche serieus overroepen, Thieu wou zijn stuurlint zeker nog vervangen, Pierre vond het al best warm en brainstormde wat over het vestimentaire gedeelte van de tocht, terwijl Rik blij was dat hij zijn hoge velgen niet mee had en Ward een lijstje voor de Colruyt aan het opstellen was. Daarbij kwam nog eens dat we samen opdringerige fans van de spiksplinternieuwe VA_CORSE wielen, op afstand moesten houden.

De dag werd afgesloten met het tunen van de fietsen, hamsteren in de lokale Colruyt en een sober avondmaal: kip met gebakken pasta. Er werd snel weer gekozen om naar de vlindertuin terug te keren en de ogen te sluiten.

’s Ochtends ging de wekker reeds af omstreeks 5u. De nodige koolhydraten werden naar binnen gespeeld, de kledij werd aangemeten en ik kon met mijn fiets onmiddellijk plaats nemen in de voorste gelederen. De start werd gegeven omstreeks 7u15, na enkele interviews met oa. Michel Snel en een voorstelling van enkele profs uit Ethiopië (uitkomend voor Marco Polo Cycling).

De eerste kilometers werden aan een rustig tempo afgehaspeld en ik had zodoende nog tijd om met Bart Van Damme even te keuvelen. Op de Ballon de Servance was het echter direct prijs, de Veltecers legden er meteen een snoeihard ritme op. De ontbrekende parcourskennis speelde me hier echt wel parten, naast de benen die niet echt wouden warm lopen. Ik verloor een pak plaatsen en kwam als 100^ste door op de top. Na de snelle en leuke afdaling, kon ik jammerlijk genoeg door een rood licht net niet aanpikken aan een snellere vooropliggende groep. Met een 30-tal stormden we af op de col du Ménil en col d’Oderen. Een eerste schifting werd gevoerd op de col de Brammont, een echte loper die me op het lijf is geschreven. Ik schoof mee om zodoende op de stijlere route Americain door te bijten. Bovenop route de Crêtes bleken we nog met een 8-tal over te blijven, waarmee we verder samen de Grand Ballon opreden. Een moordende opeenvolging van beklimmingen met bijzonder weinig recuperatie.

De verstandhouding in het groepje na de Grand Ballon viel al bij al nog mee, we wisten dat iedereen wel een beetje moest rijden. De Hundsruck was opnieuw doorbijten met zijn steilere stukken, maar ik voelde dat ik nog genoeg krachten over had voor wat nog komen zou. Hier en daar, verspreid over het parcours raapten we de eerste renners op, en ik kan u verzekeren het waren lijken!

Op de ballon d’Alsace bleven we nog met een 5-tal renners over. We reden aan een gezapig tempo naar boven, zodat we allemaal wat samen bleven. Dit kwam goed van pas want de weg tot aan de voet van de Planche des Belles Fillles was net voor Champagney bezaaid met kuitenbijters die wel zeer aan de beentjes begonnen te doen. Ik probeerde nog goed te eten om vol krachten de finale te rijden en dat bleek nodig te zijn, want een groep van een 30 tal renners kwam terug net voor de voet van de Planche des Belles Filles.

Er was maar één opdracht, zo ver mogelijk vooraan aan de klim starten en de kleinste versnelling 39x25 zo snel mogelijk rond krijgen. De percentages vlogen me om de oren, ik beet door en eindigde uiteindelijk in een tijd van 7u 7minuten, goed voor een 75ste plaats. Ik kwam tevreden binnengebold, maar ben alsnog benieuwd wat het zou gegeven hebben indien ik bij een snellere groep had kunnen aanpikken op de col de Servance … iets voor volgend jaar!

De prachtprestatie van de andere helden, de heroïsche verhalen en de welverdiende pasta nadien, maakten van dit kale skistation alsnog een gezellig vertoeven achteraf.

Aan de winnaar Michel Snel en éénieder die deze cyclo tot een goed einde bracht: klasse en respect!

15-06-2011 om 00:00 geschreven door ATC

Les Trois Ballons: een ritje van 200km + 5km molshoop. Hiervoor stonden de zenuwen bij mezelf en de meeste ATC deelnemers al sinds half week 23 strak gespannen. Donderdagavond werden we dan eindelijk gelost en trokken Rik, Joris, Matthias, Stijn en ik richting Champagney. Na een lange rit kwamen we rond 1u aan en kropen we samen met onze fietsen onder de wol.

De ochtend nadien gingen we naar de ploegvoorstelling in de immense evenementenhal van Champagney. Veltec, Grinta! en Marco’Polo keken aandachtig toe hoe kopman Stijn De Clippeleir en zijn knechten werden voorgesteld op het podium. Na dit verplicht nummertje gingen we ons snel omkleden en trokken we op verkenning voor de begin- en slotkilometers. We verkenden de eerste serieus hellende strook van de Ballon de Servance en daalden opnieuw af om onze schaduwkopman Wim te ontmoeten, rechtstreeks uit België gekomen samen met Geert Plancke en Valentino Roncada. Samen verkenden we de slotklim naar de Planche des belles filles. 5,6 km aan 9% gemiddeld. Voor de ene held ging het duidelijk al wat makkelijker dan voor de andere. Ik vond het in elk geval moordend zwaar en de onzekerheid voor morgen nam stilletjes toe. In het terugkeren aten we nog een pasta en genoten we van het zonnetje en het vakantiegevoel. Terug op het hotel kon de 3 Ballons eigenlijk beginnen. Fietsen kuisen en afstellen, wielen africhten, nummers pimpen en ophangen, naar de Colruyt gaan, eten, drinken, profielen instuderen, discussiëren,... proberen slapen. Een good-old granfondo-sfeertje dus!

Enkele uren slapen later was het zover: de dag van mijn eerste 3Ballons. Eerst propten de helden zich vol met brood, confituur, honing, pannekoeken, kaas, yoghurt,… om nadien te gaan ontbijten. Veel meer dan een bord pasta kregen de meesten er niet meer in. Zeker niet toen bleek dat het beginnen regenen was. Mats en Jokke moesten in allerijl nog hun wielen en remblokken vervangen zeg! Hier hadden ze niet op gerekend. Stijn stond ondertussen al klaar in het eerste startvak en Rik, Wim en ikzelf besloten ook maar te vertrekken. Gehuld in een regenvestje stonden we in onze box te wachten en zagen we het stoppen met regenen. God zij dank, want dat zou gevaarlijk geworden zijn. Regenvestjes in de achterzak en enkele tellen later wordt het startschot gegeven. Succes mannen, en route!

Mijn persoonlijke ambitie was om te finishen tussen 8u en 8u15, wat een plaats bij de eerste 400 zou moeten opleveren. Daarom ging ik zoals altijd stevig van start. Op de natte wegen baande ik mij langzaam een weg naar voren, op zoek naar een goed wiel. Dat vond ik en samen met een 5-tal lotgenoten schoven we op deze manier enkele honderden plaatsen naar voor tot aan de voet van de Servance. Ik peddelde bergop verder naar voor in het deelnemersveld tegen een stevig tempo, maar moest al snel een tandje of 2 kleiner schakelen. Te snel begonnen? Ik vond dat ik traag vooruit kwam nu en was blij toen ik eindelijk aan de top was. Met een krantje onder de trui daalde ik voorzichtig af want de baan lag nog redelijk nat. Ik werd langs alle kanten voorbij gereden maar dat kon mij niet schelen. Beneden had ik geluk toen zich aan de verkeerslichten een groep van een man of 50 gevormd had en ik kon aansluiten toen het net terug groen werd. Ik nam ongeveer de tiende positie in in de groep en liet me meeglijden over de Col de Ménil en de Col d’Oderen. Zalig lopende klimmetjes waren dit en ik voelde mezelf er goed door komen. In de haarspeldbochten zag ik wel dat de groep in stukken brak en we met een 20-tal over bleven. De schifting ging verder op de Col du Bramont, en ik zakte weg in het groepje. Na de korte afdaling begon meteen de Route des Américains en ik moest de groep (die nog uit een man of 10 bestond) laten gaan. Boven op de route des crètes liet ik me inlopen door een achtervolgend groepje en in een rotvaart ging het naar de top van de Grand Ballon. Ik had geen moeite om in het wieletje te volgen en we haalden de ‘ontsnapten’ terug in. Op de top (halfkoers) hield de groep halt om de drinkbussen bij te vullen en een plaspauze te houden, uiteraard kwam dit ook voor mij op een ideaal moment.

Tijdens de lange afdaling werden de batterijen terug wat opgeladen zodat ik vrij fris aan de voet van de Hundsruck kwam, een venijnig beest van een 7-tal kilometer. Deze klim kon ik opnieuw in groep afwerken, en opnieuw kwamen we ferm uitgedund aan de top. Een sociale Westfluut spoorde mij en nog enkele metgezellen aan om het tempo hoog te houden op het tussenstuk vanuit Masevaux naar de Ballon d’Alsace. Ik gehoorzaamde en we kletsten met zijn negenen de slepers uit de wielen. Onze Westfluut was zo fier als een gieter en kwam iedereen persoonlijk bedanken. Al glimlachend kon ik dus aan de Ballon d’Alsace beginnen. 10 kilometer verder lag de top en het begon nu stilaan door te wegen. Ondertussen was ik alleen gevallen want mijn collega’s waren blijven plakken aan de bevoorradingspost. Ik vond een goed ritme en raapte links en rechts wat lijken op. Boven voelde ik de honger knagen en speelde snel wat snoep en repen naar binnen. Misschien wel te laat, want in het glooiende stuk naar Champagney moest ik de rol lossen. Opnieuw had zich een mooi groepje gevormd waarmee ik graag naar de voet van de slotklim was gereden. Maar het ging dus iets te snel, met name op de venijnige hellende stroken die ik in dit deel niet verwacht had. Bij de doortocht in Champagney twijfelde ik tussen alleen doorgaan of me laten inlopen om zuiniger naar de Planche te rijden. Ik koos voor de solorit. Verstand op nul en trapen maar, tenslotte waren het de laatste 20 kilometer. Ik haalde een dame van Veltec bij en vroeg haar om samen te rijden maar verder dan mijn achterwiel raakte ze niet meer, damn. Nu moest ik ook wel blijven doortrappen want stel je voor dat ik door een vrouw zou worden ingehaald… Neen… Op een drafje naar de Planche des belles filles dus. Bij het begin van het beest zegt mevrouw ‘bedankt he’, en ze laat me achter. Ik luister in mijn oortje en hoor Hilaire zeggen ‘De 3 Ballons begint hier’, en twijfel geen moment. Ik bundel al mijn krachten en haal haar opnieuw in en laat haar definitief achter. Gelukkig hadden we deze klim verkend of ik was misschien wel afgestapt. Loodzwaar! Bij het ingaan van de laatste kilometer verschijnt een brede lach op mijn gezicht en ik pers er op het einde zelfs nog een spurtje uit bergop. I did it!

Als een slappe vod begeef ik mij naar de stand met recuperatiedrank. Liters kap ik achterover, mijn tank was volledig leeg! Stilaan kwam ook het besef dat ik het beter deed dan ik gehoopt had. 7u42 en een 255^ste plaats. Hier doe je het toch voor! De 75^ste plaats van Stijn en de andere Golden ATC Boys maakten deze dag top!

14-06-2011 om 00:00 geschreven door ATC

13-06-2011 om 00:00 geschreven door ATC

De Eifel is het oostelijke deel van het laaggebergte Eifel-Ardennen. Het ligt ten noorden van de Moezel en ten westen van de Rijn. Het grootste deel ligt in Duitsland, een klein deel ligt in België, in de Oostkantons.  Daarginds ligt ook het charmante Eupen die met open armen de helden ontving aan de voet van de Kehrweg. Daags voordien demonstreerde daar de Phil reeds zijn kunnen op deze  pittige klim richting AS Eupen tijdens de Ronde van België.

Alvorens de start zich kon voltrekken diende Matsu Matsu hem nog even te ontlasten van een pakske in de plaatselijke Best Western waardoor er klokslag 9u werd aangezet. Een goeie 20km verder werden reeds de landsgrenzen overschreden op een hoogte van 560m die een plek bleek te zijn waar Lightweight gemakkelijk plat rijdt. De stijgende aanvangsfase werd dan ook rustig aangevat. Desalniettemin hadden sommige helden al spijt van hun sympathisantenrit met het Scheldepeloton daags voorheen.

De helden waren enorm te spreken over de staat van het wegdek, zelden zo’n goed bollende tarmac gehad, kortom deze rit was van het eerste uur reeds een voltreffer. Dit verbeterde er enkel op wanneer de Rursee het decor was van de lunch. Hänenfleisch en andere Schinken vulden de maag  om vervolgens weer een 5km lang klimmetje aan te vatten. “Gene meter plat hier” wist onze kopman te vertellen, alhoewel hij beweerde hier nog niet achter de derny verkend te hebben. Onze helden haspelden vermoedelijk de hele Eifel af, er kwam maar geen einde aan… na 175km mooie kilometers werd er dan ook voldaan afgetikt op de Garmin.

Een Eupener bier vormde een prachtig slot van deze unieke rit. Helden van dienst : Stijn , Matthias , Ward en Joris.

31-05-2011 om 00:00 geschreven door ATC

Belgen en Nederlanders

In totaal finishte er 16 Belgen en 6 Nederlanders in La 695 Look 2011. De rapste renner uit de lage landen is de Belg Stijn De Clippeleir. Na zijn geslaagde cyclo debuut in de GF Colnago een maand geleden lijkt het alsof De Clippeleir de smaak te pakken heeft. Ondanks zijn 26e plaats is hij niet geheel tevreden. Hij redde het net niet om in het tweede groepje post te vatten die uiteindelijk om de plekken 8 tot 17 streden. “Wel een unieke start op het F1 parcours”. Neyrinck en Mies zaten in een groep van 18 en kwamen 4 minuten achter De Clippeleir binnen.

Ruvar Spauwen werd tweede in de sprint van een groepje van 8 en finishte als 64e. Naar eigen zeggen heeft hij in het begin te diep in het vaatje moeten tasten, waardoor halverwege opspelende krampen hem parten speelde. Licht teleurgesteld over zijn klassering, maar met een goed finale uurtje gisteren kan hij met frisse moed richting het zuiden afreizen waar hij dit weekend uitkomt in La Ventoux. Cas Graafmans was de snelste Nederlander en kwam drie plaatsjes voor Spauwen over de meet. De Nederlanders Thul en Van Helvoort en de Belgen Van Espen en Vermersch finishte in een grote groep van 63 renners.

Opnieuw wenst het voltallige ATC-bestuur zijn renner te feliciteren met deze schitterende prestatie. Ondertussen wordt er achter de schermen ook gewerkt aan een verlengd verblijf voor volgend seizoen. Het contract van De Clippeleir loopt immers af en hij werd al benaderd door Veltec om volgend seizoen als meesterknecht voor Michel Snel te gaan rijden. Financieel wordt het moeilijk voor ATC om met Veltec te kunnen concurreren, maar een nog onbekende Egyptische sponsor zou bereid zijn om het budget van ATC te verdrievoudigen. Wordt vervolgd...

19-05-2011 om 00:00 geschreven door ATC

Hillaire kon zaterdag rekenen op een zo goed als voltalige ATC ploeg voor de oudste en waarschijnlijk wel zwaarste klassieker van dit seizoen : “La Doyenne”.  Enkel Wim Wimmer , die menig jetlag maar moeilijk verteerde, kreeg een dagje rust toegeschreven. De kompanen vertrokken in karavaan om een ontiegelijk vroeg ochtenduur richting het land van “papa”. De voorzitter had nog een kleine tussenstop nodig om zijn overtollige kilo’s achter te laten zodat er omstreeks 7u15 vertrokken werd op de militaire grond van Ans voor deze 270km durende rit.

Het parcours ging de eerste kilometers vlotjes omhoog, jammer genoeg waren dit geen gecatalogeerde hellingen en blies de wind strak tegen wat ATC nerveus maakte omtrent het verdere verloop.  Er werd dan ook druk onderhandeld door Hillaire met de collega sportdirecteurs en uiteindelijk vond  hij Topsport Vlaanderen bereid (al dan niet gewillig)om mee tempo te maken in de koers. Tim Mertens zette zich ettelijke kilometers op kop van het peloton zodat onze helden met frisse benen aan de Wanne werden afgezet. Tussendoor kregen we in het land van de La Chouffe nog een mini La Redoute voor de neus geschoven. En toen begon de trilogie waar menig melkzuur maar moeilijk tegen bestand is, Wanne, Stockeu, Haute Levée; in totaal 8km klimmen met een gemiddeld stijgingspercentage van 8%.

Enkele WAGS kwamen hun helden op de top van de Stockeu nog bevoorraden en aanmoedigen,  geen overbodige luxe zo bleek.  Na dit trio werd koers gezet richting Spa waar de wondermooie beklimming van de Rosier ons te wachten stond gevolgd door de Maquisard en voor sommigen de verschrikkelijke Mont-Theux. Kort daarna was het verzamelen geblazen aan de laatste bevoorrading, zelfs Stijn, die nadrukkelijk solliciteerde op een contract bij Topsport Vlaanderen,  vond het welletjes en nam even een rustpauze. Menige gezichten hadden een gelijkaardig kleurtje als hun tenues, sommigen hadden chocomelk in de benen, anderen hadden hun Kapazaa account al aangemaakt, nog anderen hadden zelfs na 8u fietsen nog overtollige kilo’s bij en onze kopman sukkelde met knieperikelen voortkomend van een zeker Matsu Matsu virus. Desalniettemin werd er toch koers gezet richting La Redoute waar wederom de WAG delegatie ATC naar boven schreeuwde.

Na een afdaling van La Redoute had Hillaire de opdracht gegeven om de Clippeleirs een koppeltijdrit te laten afwerken, zij namen dan ook de benen en bereikten via Roche au Faucon en Saint Nicolas de aankomststreep in Ans waar de locomotief van  Topsport Vlaanderen gezellig bezig was aan z’n  3^de braadworst met mosterd.  Ook de andere helden druppelden binnen en na bijna 4000 hm en 270 km kan men hier spreken van een prachtprestatie van het hele team!

25-04-2011 om 00:00 geschreven door ATC

EINDELIJK EINDELIJK EINDELIJK. Als protour ploeg tracht je steeds op verschillende fronten mee te strijden en dit is uiteraard niet anders voor ATC Cycling. Reeds voor het seizoen werd Duidelijk dat Hilaire punten wou scoren in de Granfondo Colnago te St Tropez en zo geschiedde. ATC boys Rik, Michal en Tom werden ingezet in Vlaanderen en de VS en sprokkelden daar de nodige punten. De Ronderenners werden dit maal aan de Franse Riviera ingezet.

Op donderdagavond 14 April vertrekt een welgespekte ATC selectie richting het zwoele zuiden. José selecteerde volgende renners : Stijn De Clippeleir (uitgesproken ATC kopman), Joris De Clippeleir (Meester superknecht), Ward De Bock (Meester superknecht), Matthias Van Wachbeke (Salamander boy, vrije rol wegens grote form in Hamme) en Wim Pieters (pédaleur de charme).

Held Ward, Held Stijn en Held Joris vertrekken op donderdagavond met de teambus. Stipt 11u vrijdagmorgen arriveert het trio in Domaine du Calidianus te Sainte Maxime. Het Is werkelijk bakken geblazen die dag... lekker om zo voet aan wal te zetten. Held Wim werd eerder die morgen vanuit London ingevlogen met een Zweedse touroperator, Held Mats zou zijn voorbeeld later op de dag volgen en zijn intrede maken vanuit Brussel.

Bij aankomst is Held Joris onmiddelijk onder de indruk van de rust die Le Domaine du Calidianus uitstraalt. Hilaire verwende zijn poulains met 2 zwembaden, tennisveld, hammam, jacuzzi en een wel erg lekkere gastvrouw. Een Droom (met grote D)! Na een lunch in het centrum van Sainte Maxime startten de helden met een korte trainingsrit op het wedstrijdparcours voor zondag. Al snel zou blijken dat van de 179 km die zondag op het programma staan, er maar enkele vlak zijn. Een loodzwaar parcours is het, constant op en neer, doch lopers, met een maximum stijgingspercentage van 10%. ‘Mannen met macht zullen hier zondag de scepter zwaaien’ riep Held Ward tijdens de verkenning bovenop de Col De Canadel.

Na 800 hoogtemeters besluiten de Helden weer hotelwaards te keren aangezien Held Mats dient opgepikt te worden aan de Aeroport in Nice. Gelukkig kan Matthias de vlieghaven langs een achterpoortje verlaten en zo een horde fotografen verschalken. De Helden keren vereningd terug naar Sainte Maxime en vallen rond 12u lepeltje lepeltje in slaap.

Zaterdagmorgen. Na een schitterend ontbijtbuffet in de orangerie besluiten de helden het toch rustig aan te doen. Na de korte verkenning van gisteren was er toch enige ongerustheid in de rangen geslopen. Zonder parcourskennis kom je in de Colnago echt niet aan de bak. Held Mats wordt een beetje zenuwachtig, kan zijn dansbenen maar moeilijk onder controle houden en besluit dan maar nieuwe plaatjes te monteren op Sidi’s. Held Ward en Held Wim laten het niet aan hun hartje komen en spelen een matchke tennis op center court onder leiding van umpire Joris. Held Stijn besluit wijselijk het parcours verder te gaan verkennen met de wagen. Op zijn programma staat vooral de Notre Dame de Anges: de scherprechter van de Colnago, met zijn 11 km en 8% stijging gemiddeld, een ware kuitenbijter.

Na de middag wordt er besloten om een kort ritje richting St Tropez te maken en alsook de startnummers te gaan afhalen te Cogolin. Heerlijk vertoeven is het tijdens de lunch chez Octave in de port van St Trop. Toeval wil dat de mâitre een goede vriend is van Ernesto Colnago en nodigt ons dan ook uit in de VIP tent op zondag na de koers. Ons kent ons. Na het afhalen van de startnummers te Cogolin fietsen de Helden terug naar het Hotel, met nog een drukke en spannende avond voor de boeg : Fietsen in orde brengen, Shoppen in Carrefour, eten en slaap trachten te vatten.

Bij het aanvatten van de activiteiten slaat de stress andermaal toe. 'Wim, ik zal u moeten teleurstellen’ zegt held Mats, wijzend nr de achtertrein van Held Wim’s fiets. De levering van Vredestein was blijkbaar niet naar behoren waardoor het team onvoldoende buitenbanden ter zijner beschikking had. Na wat gekibbel en gekwebbel werd leverancier Ultremo aangesproken en een crisis in de kiem gesmoord. De fietsen zijn er klaar voor, nu de helden nog!

In de vooravond wordt in de lokale Carrefour gerantsoeneerd. Er is namelijk geen ontbijt voorzien om zondagmorgen aangezien de Helden de voetjes reeds om 5u30 onder tafel willen schuiven. Dan maar Lubanski-gewijs naar de Carrefour in Sainte Maxime. Dankzij de snelcursus van Held Michal vorige zomer in Bourg d’Oisans, weten de Helden perfect wat te kopen en rijden met 2 winkelkarren buiten. Een greep uit het aanbod : 9 broden, bananen, confituur in alle geuren en kleuren, radijzen, look om het bloed te zuiveren, cactus voor de Jokke en St Félicien smeuige kaas voor Held Mats en Held Wim.

Na de shopping gaan de helden een pasta nuttigen bij Italo Belge Rodrigo Vafancullo. Heel lekker, doch laten de Helden, de koffie aan hun neus voorbij gaan. Er moet immers straks gekoerst worden en een goede nachtrust is hiervoor primordiaal!

Zondagmorgen 5u30. ‘Ah de manne!’, Held Stijn is als eerste wakker. Stijn zet de ontbijttafel klaar in zijn loge. Stijn slaapt als kopman immers alleen, en terecht. Eén voor één komen de helden binnengedruppeld. Kopman Stijn heeft een uitstekende nacht achter de rug, Joris en Ward zijn fris als een hoentje, Held Mats heeft nog een beetje vaak, Held Wim wandelt binnen als een zombie. Stillnoct was niet door de douane geraakt, en rode wijn bleek niet het gewenste effect te hebben gehad. Al lezend bracht Held Wim de nacht door maar had toch het voornemen zijn kopman de eerste kilometers naar voor te piloteren. Er wordt gegeten als wolven, maar dat is zeker niet overbodig, zo zou later blijken.

Rond 7u vertrekken de helden naar de start. Een kwartiertje fietsen tot in de Port de St Tropez. De spieren worden nog even onder spanning gebracht en Held Stijn knikt naar zijn kompanen.. Het zit goed, tot groot jolijt van de 4 andere Helden. Eens aangekomen aan de start blijkt dat de eerste 200 coureurs een apart vak kregen toegewezen. Een beetje een domper als je wil meestrijden met de toppers. Onder impuls van een Paris Hilton lookalike en dito chiwawa worden Held Stijn en Held Joris toch in het eerste vak binnen gesmokkeld. Gelukkig maar!

8u, de speaker aan de start overloopt de deelnemerslijst en citeert enkele toppers: Julien Absolon (4-voudig wereldkampioen MTB en 6 voudig Frans kampioen), Richard Virenque, Philippe Gaumont, Alain Prost, en vele andere profs en ex profs. Werkelijk indrukwekkend.

8u05. Weg zijn we! De om en bij 3,000 deelnemers trekken zich op gang. Een verschroeiend tempo worden dadelijk voorin opgelegd onder impuls van de ronkende Ferrari’s. Oorverdovend! De Eerste 20km wordt er een gemiddelde van boven de 40 km/u op nagehouden. Held Joris en Held Stijn snellen onmiddelijk naar voor en posteren zich in de voorste gelederen van het peleton. Held Mats, Held Ward en Held Wim verschuilen zich in de buik van een tweede peleton en hopen later de sprong te kunnen maken. Tevergeefs!

Op eerste helling van de dag, de Col de Canadel draait Absolon de gashendel open en spurt naar boven. Held Stijn zit even in het wiel, maar kon helaas zijn wagonnetje niet aanpikken en moet enkele seconden prijsgeven op een onteketende Wereldkampioen. Gestaag bouwt Absolon met enkele medevluchters zijn voorsprong uit en wordt uiteindelijk 3^e in het eindresultaat met een gemiddelde van 36,5 km/u.

Held Stijn rijdt een absoluut schitterende race. In de achtervolgende groept kletst Held Stijn tevens Professor Vos, aka ‘Voske’ meedogenloos uit het wiel. De Jokke riep nog snel even ‘Mottigen Beirrrr!’ naar Voske alvorens de rol te lossen van zijn grote broer. Mission completed voor Held Joris. Uiteindelijk wordt held Stijn vierde in de spurt in het eerste achtervolgende groepje op slechts 15 min van de winnaar en eindigt hierbij op een FANTASTISCHE 23^ste plaats. Als je rekening houdt met het feit dat de top 10 voornamelijk uit profs en ex profs bestaat en dit Stijn’s eerste echte Granfondo was, dan kan je zeggen dat Held Stijn een uitzonderlijke koers reed. ATC steekt hierbij zijn bewondering ook niet onder stoelen of banken en is terecht fier: Forza Stijn De Clippeleir, Forza ATC!!

De overige helden rijden allen ook een hele mooie koers met iets mindere goden aan hun zijde, maar behalen toch allen ‘Goud’ in deze Granfondo. Proficiat aan de Golden Boys, jullie reden als een hecht team!

Terug naar het hotel, vino en tapa’s aan het zwembad en Nagenieten met grote N en Profité met grote P. De dag werd afgesloten in de haven van St Trop, waar hij ook begon. Liters bier, liters wijn en een verdiende entrecôte. HEAVEN!

Een schitterende ervaring was het voor ons allen. Fantastisch weer, Fantastisch eten, Fantastische streek, Fantastische koers, Fantastische Stijn De Clippeleir, Fantastisch ATC!!!!! FORZA!!!! Volgend jaar komen we nog sterker terug en mikken we alvast op de top 10! Ciao Veltec, Ciao Grinta, ATC is the daddy!!!!

20-04-2011 om 00:00 geschreven door ATC

19-04-2011 om 00:00 geschreven door ATC

Voor de Peter van Petegem Classic, toch een mooie klassieker en een 1.HC wedstrijd, selecteerde Hilaire zijn 2 kompanen Tom (Summie) en Rik (Francesco). Aangezien deze wedstrijd binnen het World Tour statuut valt en hierdoor een aanwezigheid van het ATC heldenteam verplicht is, mochten Summie en Francesco niet deelnemen aan de internationale GF Colnago Classic en zakten zij af naar Oudenaarde. Voor het eerst reed ook het ATC vrouwenteam (bestaande uit Michèle en Ann) deze klassieker, uiteraard enkele uren voor de grote jongens.

Na een gezapige aanloop langs de Scheldedijk trok het peloton richting Brakel, waar er, langs mooie, kronkelende baantjes, nog tijd was om rustig te keuvelen en van het mooie landschap te genieten. De eerste hellingen waren de naam “helling” eigenlijk niet waardig (de “Makkegem” bijvoorbeeld was wel echt een makkie), maar na een 40-tal kilometer kwamen de eerste kuitenbijters toch al eens piepen. Intussen verging het Francesco niet goed: zijn goede vriend Thomas De Gendt gaf hem deze week nog wat tuintips, maar blijkbaar had Francesco hem toch wat mispakt aan het sleuren met betonblokken de dag voordien. Daarbovenop kwam nog een opspelende verkoudheid, waardoor Francesco niet verder kwam dan wat gehijg en gepiep. Er was heel wat peptalk nodig van Hilaire om Francesco na de eerste bevoorrading niet voet aan grond te laten zetten. Beter verging het Summie: hij had blijkbaar zijn Roubaix benen mee vandaag en nam zijn kompaan Francesco op sleeptouw voorbij o.a. de Steenbeek, de Veldeman, Berg ten Houte en de loodzware Fortuinberg. En wonder o wonder, ook Francesco kwam er steeds meer door en kon op de lange Korsele zelfs even afstand nemen van het peloton in het zog van de 54 jarige Fredje Guesdon.  

Op de Taaienberg vond Summie het tijd om ATC de wedstrijd in handen te laten nemen en werd het kaf van het koren gescheiden. De laatste hellingen volgden elkaar in sneltempo op, en via een extra ommetje langs de Scheldedijk waar de snelheid niet meer onder de 37km/uur ging, kon een select groepje sprinten voor de overwinning in Oudenaarde… En de overwinning, dat was voor onze helden een Ename Blond met een lekkere hamburger! Kortom, een heel mooie en geslaagde rit, zeker tot volgend jaar! (Afstand: 150km, 17 hellingen, 29km/u gemiddeld)

18-04-2011 om 00:00 geschreven door ATC

12-04-2011 om 00:00 geschreven door ATC

Dit weekend begon de feitelijke voorbereiding op wielerklassieker L-B-L.. Met het oog op deze klassieker tekeden Wardsj, Tom “Summie” Van Doorslaer, Jerre en Francesco present in de bierhoofdstad van de wereld voor de Brabantse Pijl. Het zou een tumultueuze koers worden…

Al vanaf het begin van de koers werd duidelijk dat pech hun deel zou worden vandaag.. Dit zorgde ervoor dat de helden al snel op achtervolgen aangewezen waren. Gelukkig hadden Jerre en Wardsj de goede benen mee en vooral Summie een stel blinkende benen. Hierdoor werd al snel terug aansluiting gevonden in het peloton.

Nadat iedereen weer op krachten was, gaf Hilaire het sein om vol voor de winst te gaan vandaag. De “coup” die ATC pleegde deed ons al snel terugdenken aan de grote dagen van de Mapei ploeg. De Helden slaagden er dan ook in om met 4 weg te rijden uit het peloton. Al snel werden alle vluchters terug gehaald en als décor ter plekke achtergelaten.

Helaas was pech weer hun deel toen Francesco achteraan plat reed, het ontbreken van de neutrale wagen, Hilaire die in panne stond en de helaas enkele theoretisch kennis over banden vervangen van een Tiense boer met Luikse roots zorgde ervoor dat de 4 helden opnieuw op achtervolgen aangewezen waren. Ons motto blijft immers Tutti Insieme!!

Ook deze week had Redbull weer een aangename verrassing voor de helden in petto. Het  verzorgde opnieuw de kleding van een aantal uitzinnige vrouwelijke fans die trachten de helden vleugels te geven.. Het lijkt er dus op dat RB uitdrukkelijk blijft solliciteren naar een felbegeerde plaats op de heldentrui..

Net voor de aansluiting een feit zou zijn, sloeg het noodlot nog eens keihard toe met pech voor Jerre en alweer Francesco. Met een moyenne hoger dan die gemeten voor de winnaar mogen de helden toch tevreden terug kijken op hun Brabantse Pijl en lijkt het enkel nog een kwestie van dagen alvorens de eerste winst genoteerd zal worden. We kijken dan ook al reikhalzend uit naar het drieluik van volgende week: Van Petegem Classic, Amstel Gold en natuurlijk de Gran Fondo Saint-Tropez waar Stijn hopelijk zijn favorieten rol kan waarmaken..  

11-04-2011 om 00:00 geschreven door ATC

04-04-2011 om 00:00 geschreven door ATC

31-03-2011 om 00:00 geschreven door ATC

Gent – Wevelgem, sinds 2011 onderdeel van de UCI World Tour en daarom met stip aangeduid op de ATC-kalender. Een dag voor de profs arriveerde het ATC-team omstreeks 8u00 in het dorp aan de Leie, Wevelgem. De stewards verwelkomden helden Ward, Tom, Wim, Joris en Stijn op de VIP-parking, waar het ATC-konvooi juist achter het podium plaats kon nemen. Er werd besloten om zowel de 130km als de 180km te verkennen.

Na het tekenen van de feuille, waarbij de helden met hun bolides zelfs de recht de VIP tent mochten inrijden, werd het tempo onmiddellijk de hoogte ingejaagd. Met wind in de rug trok het zwarte ATC treintje zich op gang over de prachtige slingerende wegen doorheen het West-Vlaamse landschap. Aan de eerste bevoorrading klokten we af met een moyenne van 34 km/u. Het was duidelijk dat het hoge tempo niet zonder gevolgen bleef. Held Wim voelde zich niet lekker … lijkbleek en met draaiende Gin-ogen wou hij met de tuinlans zijn drinkbus afspuiten in plaats van ze te vullen. Zelfs naar zijn fiets moest er even gezocht worden … en als klap op de vuurpijl werd er al gelachen met de grijze VWB volgwagen, dat later echter nog een godsgeschenk zou zijn.

Kort na deze pitstop volgde de splitsing. De Clippeleirkes kozen voor een 180 km koppeltijdrit, terwijl helden Ward en Tom kozen voor de 130 km. Held van de dag, Wim, verkoos kort na deze splitsing om via zijn WIFI-gestuurde GPS terug te keren richting aankomst. Echter besliste mechanische pech en evenwichtsstoornissen ter hoogte van de Menenpoort voor een andere wending. Onder het fluwelen geluid van de Last Post, gespeeld door enkele lokale klaroenblazers, werd Wim afgevoerd met de fameuze VWB volgwagen. Een latere controle in het UZ te Lokeren bleek noodzakelijk, maar bracht gelukkig geen slecht nieuws aan het licht.

De andere helden zetten vrolijk hun tocht verder richting Heuvelland. Daar werden kleppers als De Mont de Cats, Vidaigneberg, Rodeberg, Zwarte Berg en natuurlijk Kemmelberg en Monteberg op de grote plaat bedwongen. Op de top van de Monteberg werd er via het radiosysteem van Jerre nog even met helden Ward en Tom gecommuniceerd. Zij waren reeds vlotjes aangekomen.Voor de Clippeleirkes wachtte er nog een finale gekruid met tegenwind en licht hoogteverschil. Held Stijn bedwong de finish met 2 vingers in de neus, terwijl Jerre, bijtend op zijn tandvlees, met water in de ogen en krampen tot achter zijn reet, uitgeput over de meet bolde. Er werd afgeklokt met een gemiddelde van 32,9 km/u.

30-03-2011 om 13:51 geschreven door ATC

Onze Primevera lag afgelopen zaterdag in Zottegem, want daar vond de tweede afspraak van het seizoen plaats, namelijk de Ename Classic. Deze toertocht werd voor het eerst gereden, maar aangezien zij werd opgenomen in ProTour, kon deze op heel wat volk rekenen. Volgens de organisatie waren 4.500 mensen ingeschreven, de politie sprak zelfs van 6.000 à 7.000 deelnemers.

Na het tekenen van het startblad en de verplichte ceremonie die iets teveel tijd in beslag nam, trokken onze helden, aangevuld met enkele HBC’ers op pad voor 115km wedstrijd. Onder de aanwezigen: held Ward, held Matthias, held Wim, held Rik, held Tom (met blinkende nieuwe fiets), held Stijn, held of HBC’er Mich, en de HBC Boys Ignacovic en Patje.

Het aanvangstempo was eerder gezapig, het parcours mooi en golvend, hoewel enkele slechte wegen zorgden voor pech bij o.a. Sensa boys Rik en Mich, en Ward. Na de eerste pitstop kozen onze helden om de wedstrijd in handen te nemen en zij zorgden ervoor dat het peloton van 5.000 man op 1 lint werd getrokken. Er werd gevloekt en gesakkert in de buik van het peloton, en de kilometerteller ging niet meer onder de 35km per uur. De hellingenzone zorgde ook voor enige afscheiding bij de helden, maar gelukkig vonden ze elkaar zonder problemen terug bij de aankomst. Er werd afgeklokt met een gemiddelde van om en bij de 29km per uur. Nadien werd er nog nagekaart met enkele Vedettjes, kazekes en salamikes in Zottegem City, en keerden we terug huiswaarts met 3 kg snoepen, 7 bandana’s, 12kg sportdrank, 2 bakken Ename en 10 dozen mueslirepen.

’s Avonds tekenden nog enkele helden present op de modeshow van de sponsor, waar ook Bikkembergs model Ward zijn optreden maakte en heel wat BV’s te spotten waren, waaronder antiheld Sven Ornelis.

21-03-2011 om 21:56 geschreven door ATC

In het programma van de helden had Hilaire VdS in week 10 opnieuw een LSDke ingeschreven. Zaterdag klokslag 13u15 stonden 6 helden (Matthias, Stijn, Ward, Wim, Tom en Joris) te popelen om hun "long slow distance” training te vervolmaken. Iedereen verscheen in het nagelnieuwe ebony pakje dat prachtig uitkwam in het Lokerse decor. De strakke zuidwester zorgde voor een rit richting Herzele via een mooi glooiend parcours. Ergens halverwege werd halt gehouden bij superette Prima Van Melkebeke in het pittoreske Aaigem om de familiale banden aan te halen van enkele helden. De helden werden gastvrij ontvangen en de rekening werd naar Hilaire doorgestuurd. Met de wind in de rug werd er al niet meer zo slow teruggereden en werden enkele Calpéaanse benen getest. Speedo Wim kon maar zelden zijn sterk koppel geschoren benen wegsteken terwijl onzen dikken van de afdaling gebruik maakte om weer in te pikken. Held Stijn werd dan weer geconfronteerd met uitwerpselen op z’n nieuwe Lightweights, en diende bijna z’n lama moves weer boven te halen voor overstekend wild, kortom een geaccidenteerde terugkeer… Edoch werd er na een 100 tal kilometers terug afgetikt in de stad van de raap en werd er nog een vedettje dito croques genuttigd ten huize Jerre.

Zondag had Hillaire een vrij programma voor onze helden opgesteld. Ward vloog  voor een fotoshoot naar Lausanne om de nieuwste Assos collectie te gaan promoten, Matthias laste een rustpauze in voor z’n pezen en las een boek van ene zekere  Michel Montignac,  Wim kon de draw van Lokeren niet verwerken en bleef thuis, terwijl Tom dacht dat de Ventourist te Kluisbergen doorging  en beklom los uit de pols de Kluisberg dan ook maar liefst 8 maal. Tot slot deden de gebroeders Schleck van ATC en kopman Mich zich te goed aan de Verada Follens Classic. Verada en Follens zal u denken, wel 2 uit de kluiten gewassen KMO’tjes uit het mondaine Zwevegem staken een wondermooie tocht doorheen pays des Colinnes in elkaar. Onze Lokerse vrienden van HBC waren ook van de partij en kopman Mich nam reeds vroeg het voortouw in deze rit, hij kon zijn uitstekende vorm niet wegsteken. De rit nam een rustige aanvang maar naarmate de kilometers vorderden diende er stevig geklommen worden. Er werden zelf stukken tot 17% op de Garmin gesignaleerd ter hoogte van Houtaing. Via de Mont de l’Enclus werd er in dalende lijn richting Zwevegem gereden. Het ging er hard aan toe en met een gemiddelde van 31km/u  - 1000 hm en na 100km werd er met een Omerke op geklonken.

13-03-2011 om 00:00 geschreven door ATC

09-03-2011 om 00:00 geschreven door ATC

08-03-2011 om 00:00 geschreven door ATC

07-03-2011 om 00:00 geschreven door ATC

Woensdagochtend 2 maart, luchthaven Zaventem. “Last call for passengers De Clippeleir, De Bock, Pieters, Lubanski and Van Wachbeke for the flight to Alicante”. Achteroverleunend in de zeteltjes voor de Starbucks en de tijd volledig uit het oog verloren tijdens het eerste van de vele gesprekken over koers, hoorden de helden deze boodschap uit de speakers komen. Na een lange spurt kwamen ze dus als laatsten aan boord van de bejaardenvlucht richting Costa Blanca. Maar geen probleem, een tweetal uurtjes later zetten ze voet op Spaanse bodem onder een stralend zonnetje. De Spaanse pers was duidelijk op de hoogte van hun komst en onder begeleiding verlieten de helden de luchthaven op weg naar Calpé. Toen bleek dat de bus hen voor een hotel in Benidorm afzette fronsten de helden hun wenkbrauwen. Blijkbaar had de ploeg in extremis het beste hotel aan de Costa Blanca geboekt. Het Iberostar Royal Hilton Prince Park Resort lag nu eenmaal in het minder tot de verbeelding sprekende Benidorm, maar bleek veel beter voorzien om internationale vedetten te ontvangen dan 20km verderop in Calpé.

De helden vonden dit uiteraard geen probleem en trokken naar de kamers om de fietsen te monteren en zich ook vestimentair fietsklaar te maken. Na een korte lunch trok het vijftal op pad met Tom Seeldraeyers, een toptalent uit het Belgische profwereldje, en zijn persoonlijke begeleider Stefaan Vaerewijck. Zij kenden de streek vanbinnen en vanbuiten want ze verbleven er al een aantal weken en hebben er zelfs een eigen residentie. Eerst werd er via de kustlijn richting Calpé gereden. Al snel werd duidelijk dat vlakke wegen in deze streek gewoonweg niet bestaan. Vanuit Calpé volgde dan een gelijkmatig lopende klim landinwaarts richting Benissa. Hier werd het gas voor een eerste keer opengedraaid door Seeldraeyers en bijgevolg verbrokkelde de groep in een drietal delen. Boven volgde een kort fotomoment en nadien volgde een lange afdaling terug richting Calpé. Ondertussen was ook duidelijk geworden dat Matthias zijn blessure nog steeds niet genezen was. Hij diende met pijn aan de pezen maar vooral in het hart, afscheid te nemen van de groep en alleen terug te rijden richting hotel. De anderen sloegen van de hoofdbaan af naar het mondaine ‘Altea Hills’, niet toevallig de vaste verblijfplaats van Seeldraeyers en zijn begeleider. Om Altea Hills te kunnen bereiken moest een pittige klim genomen overwonnen worden. Een mini-versie van Alpe D’Huez met stukken tot 16% leidden de groep (opnieuw in verbrokkelde deeltjes) naar Casa Seeldraeyers. Daar werd de helden een blik achter de schermen van een profwielrenner gegund alvorens de berg af te dalen en terug te keren naar het hotel. Met 75km en 1000 hoogtemeters op de teller werd er afgeduwd, de kop was er af en de helden hadden een idee van wat hen de komende dagen te wachten stond qua parcours.

Na een verkwikkende douche en dito massage werd er aangeschove aan het buffet. Zorgvuldig werden de gezondste stukjes eten geselecteerd om toch maar zo dicht mogelijk bij het leven als een prof te komen. Na het eten daalden de helden nog eens af richting stadscentrum. Dit bleek op een woensdagavond echter een dode bedoening te zijn. De vijf belandden in een Engelse pub en kaartten daar nog wat na over de afgelopen dag. De vermoeidheid sloeg snel toe en toen Michal door de patron werd beschouwd als een dubbelganger van de Nederlandse Zilveren Harp-winnaar Frans Duijts (spreek uit “French Douitsch”) besloten de helden om terug te keren naar het hotel. Na een lange dag vielen de oogjes al snel dicht om de batterijen op te laden voor de volgende dag.

06-03-2011 om 00:00 geschreven door ATC