3 Ballons, een prachtige topcyclo dwars door het Parc naturel des Ballons des Vosges met beklimmingen van de Ballon de Servance (1200m), le cols des Ménil (678m), le col d’Oderen (884m),le col du Herrenberg (1186m), le Markstein, le Grand Ballon (1325m), le Hundsdruck (748m), le Ballon d’Alsace (1200m) en als laatste de vreselijke Planche des Belles Filles (1148m). Een van de vele doelen dit jaar om hier een mooi klassement te rijden. Doelstelling vooraf was top 100. Na het “lange” voorjaar, het kleinere trainingsvolume van de laatste weken, de beperkte parcourskennis en de talrijke hoogtemeters die men in de 3 Ballons dient te overwinnen (+/- 4500 hm) was het voor mij dan ook een groot vraagteken wat de Ballons zouden brengen.

Donderdagavond werd er aangezet richting Champagney. Onmiddellijk na het werk vertrok ik vanuit Brussel als eerste van het ATC team om de Middeleeuwse burcht Clos Fleuri voor middernacht te betrekken.  Bij aankomst, werd ik -toen nog- hartelijk ontvangen door Uil Albert en Vogelbekdier Brigitte … waarom verblijven wij eigenlijk steeds bij dieren? Later op de avond, en zonder warm welkomstcomité, arriveerden de rest van het afgevaardigde ATC Cycling Team.

Bij het krieken van de dag stond de huisgemaakte kriekenconfituur reeds op tafel, hoewel Thieuke reeds duchtig lokale kaas op zijn toasten aan het degusteren was. Aan de ontbijttafel werden we vergezeld van nog enkele fietscoryfeeën, dé Ludo en dén Benny …bij den Uil kon er echter geen glimlach meer af. Na het ontbijt werd er onmiddellijk richting inschrijving gereden, op een steenworp van ons Middeleeuws verblijf. Alle rugnummers en chips lagen reeds klaar voor ATC, het was gewoon afhalen en wegwezen.

Daarna had Hilaire een korte verkenningstocht ingepland, doorspekt met enkele fotoshoots voor fans en sponsors. Op het programma stonden enkele hectometers van de Ballon de Servance en de volledige beklimming van de Planche des Belles Filles. Aan de voet van de Planche pikte bambino d’oro Pierreke aan. Hij had de nacht nog in België doorgebracht en was ‘s ochtends vertrokken om alsnog een laatste keer van de medische geneugten van zijn hypoxietent te kunnen genieten.

Het werd stilaan tijd voor een hapje en daarom opende Pierre zijn koffer, legde zijn Specialized ATC Team Replica er in en bezorgde me een laatste snelheidstraining achter de wagen. Er werd halt gehouden voor een carbo-loading ter hoogte van bar La Martina. Daar werd verder nagekaart over het parcours en het wielrennersleven; Jokke vond de Planche serieus overroepen, Thieu wou zijn stuurlint zeker nog vervangen, Pierre vond het al best warm en brainstormde wat over het vestimentaire gedeelte van de tocht, terwijl Rik blij was dat hij zijn hoge velgen niet mee had en Ward een lijstje voor de Colruyt aan het opstellen was. Daarbij kwam nog eens dat we samen opdringerige fans van de spiksplinternieuwe VA_CORSE wielen, op afstand moesten houden.

De dag werd afgesloten met het tunen van de fietsen, hamsteren in de lokale Colruyt en een sober avondmaal: kip met gebakken pasta. Er werd snel weer gekozen om naar de vlindertuin terug te keren en de ogen te sluiten.

’s Ochtends ging de wekker reeds af omstreeks 5u. De nodige koolhydraten werden naar binnen gespeeld, de kledij werd aangemeten en ik kon met mijn fiets onmiddellijk plaats nemen in de voorste gelederen. De start werd gegeven omstreeks 7u15, na enkele interviews met oa. Michel Snel en een voorstelling van enkele profs uit Ethiopië (uitkomend voor Marco Polo Cycling).

De eerste kilometers werden aan een rustig tempo afgehaspeld en ik had zodoende nog tijd om met Bart Van Damme even te keuvelen. Op de Ballon de Servance was het echter direct prijs, de Veltecers legden er meteen een snoeihard ritme op. De ontbrekende parcourskennis speelde me hier echt wel parten, naast de benen die niet echt wouden warm lopen. Ik verloor een pak plaatsen en kwam als 100^ste door op de top. Na de snelle en leuke afdaling, kon ik jammerlijk genoeg door een rood licht net niet aanpikken aan een snellere vooropliggende groep. Met een 30-tal stormden we af op de col du Ménil en col d’Oderen. Een eerste schifting werd gevoerd op de col de Brammont, een echte loper die me op het lijf is geschreven. Ik schoof mee om zodoende op de stijlere route Americain door te bijten. Bovenop route de Crêtes bleken we nog met een 8-tal over te blijven, waarmee we verder samen de Grand Ballon opreden. Een moordende opeenvolging van beklimmingen met bijzonder weinig recuperatie.

De verstandhouding in het groepje na de Grand Ballon viel al bij al nog mee, we wisten dat iedereen wel een beetje moest rijden. De Hundsruck was opnieuw doorbijten met zijn steilere stukken, maar ik voelde dat ik nog genoeg krachten over had voor wat nog komen zou. Hier en daar, verspreid over het parcours raapten we de eerste renners op, en ik kan u verzekeren het waren lijken!

Op de ballon d’Alsace bleven we nog met een 5-tal renners over. We reden aan een gezapig tempo naar boven, zodat we allemaal wat samen bleven. Dit kwam goed van pas want de weg tot aan de voet van de Planche des Belles Fillles was net voor Champagney bezaaid met kuitenbijters die wel zeer aan de beentjes begonnen te doen. Ik probeerde nog goed te eten om vol krachten de finale te rijden en dat bleek nodig te zijn, want een groep van een 30 tal renners kwam terug net voor de voet van de Planche des Belles Filles.

Er was maar één opdracht, zo ver mogelijk vooraan aan de klim starten en de kleinste versnelling 39x25 zo snel mogelijk rond krijgen. De percentages vlogen me om de oren, ik beet door en eindigde uiteindelijk in een tijd van 7u 7minuten, goed voor een 75ste plaats. Ik kwam tevreden binnengebold, maar ben alsnog benieuwd wat het zou gegeven hebben indien ik bij een snellere groep had kunnen aanpikken op de col de Servance … iets voor volgend jaar!

De prachtprestatie van de andere helden, de heroïsche verhalen en de welverdiende pasta nadien, maakten van dit kale skistation alsnog een gezellig vertoeven achteraf.

Aan de winnaar Michel Snel en éénieder die deze cyclo tot een goed einde bracht: klasse en respect!