Een dag na de klassieker de Brabantse Pijl stond er in Hamme de 1.2 toertocht 53x11 Classic op het programma. De courreurs die de Brabantse Pijl gereden hadden kregen rust na de knappe prestatie, behalve Ward. Die stond volgens Hilaire nog niet scherp genoeg en werd op strafkamp naar Hamme gestuurd. Stijn en Michal waren gedurende het hele weekend afwezig. Stijn logeerde bij een zekere Frank en een zekere Andy in Luxemburg om daar een intensief trainingskamp te hebben met oog op zijn favorietenrol in de Granfondo Colnago Saint-Tropez. Michal vertoeft dezer dagen in New York om samen met Senior Marketing Manager Nicolas DD en David Zabriskie, de naambekendheid van ATC binnen de Verenigde Staten te promoten.
Naast Ward stonden ook Matthias en Wim aan de start. De vroege vlucht werd gemist en er werd post gevat in de buik van het peloton. Daar deden de mannen van het Heiende het werk maar de vluchters bouwden al snel een kloof uit van 9 minuten. Eenmaal in de buurt van Erondegem begonnen de helicopters van de televisie boven het peloton te cirkelen, de live-uitzending was begonnen. Team Keurslager uit Bazel had dit goed gezien en met een ruk ging het tempo de hoogte in. We kwamen niet meer onder de 35km/h, wat toch vrij merkwaardig was met een groep hoogbejaarde dikkertjes die de kop trokken. De Keurslager weet waarschijnlijk wel welke biefstukjes hij aan zijn courreurs moet geven... Op de eerste helling, de Muur van Lede, moest favoriet Giovanni Parcheggio van team Heiende direct lossen uit het peloton maar zijn ploegmaats legden vooraan de boel stil zodat hij terug kon komen aansluiten. Anyway, na de eerste bevoorradingszone besloot Mats dat het tijd was om de koers in handen te nemen. Genoeg wieltjes gezogen en met de heuvelzone die er aan kwam leek het ideale moment gekomen om ons te onderscheiden van de rest. Zo geschiedde ook, een laatste tegenspartelende Keurslager werd genadeloos uit het wiel gekletst op de brug over de E40 en de 3 zaten geïsoleerd voorin.
De koers trok verder richting Zwalmstreek en Brakel, alwaar toch een behoorlijk pittig parcours lag te wachten op het drietal. Minder bekende hellingen werden afgewisseld met prachtige vergezichten. Geen meter plat kregen ze nog voor de wielen. Ward moet duidelijk al in zijn reserves tasten en Wim zette een pokerface op telkens hij in beeld werd gebracht. De enige die geen hinder ondervond van de stijging en de strakke tegenwind was Mats. Hij kende zijn eigen grenzen niet en werd meermaals tot de orde geroepen door Hilaire om zich in te houden. Wim en Ward nestelden zich in het wiel en zetten alle zeilen bij om op de Lippenhovestraat niet op meer dan een minuut gereden te worden. Na de tweede bevoorrading zat het grootste deel van het klimwerk er op en was het vechten tegen de wind om terug richting Hamme te rijden. Met een gemiddelde dat zoals steeds boven de 30km/h lag kwamen de Helden in stijl aan de aankomst. Matthias en Wim nuttigden nog een pannekoeksken en een hotdogsken alvorens de pers te woord te staan, voor Ward had het strafkamp lang genoeg geduurd en hij zonderde zich zonder commentaar af in de teambus.