Les Trois Ballons: een ritje van 200km + 5km molshoop. Hiervoor stonden de zenuwen bij mezelf en de meeste ATC deelnemers al sinds half week 23 strak gespannen. Donderdagavond werden we dan eindelijk gelost en trokken Rik, Joris, Matthias, Stijn en ik richting Champagney. Na een lange rit kwamen we rond 1u aan en kropen we samen met onze fietsen onder de wol.

De ochtend nadien gingen we naar de ploegvoorstelling in de immense evenementenhal van Champagney. Veltec, Grinta! en Marco’Polo keken aandachtig toe hoe kopman Stijn De Clippeleir en zijn knechten werden voorgesteld op het podium. Na dit verplicht nummertje gingen we ons snel omkleden en trokken we op verkenning voor de begin- en slotkilometers. We verkenden de eerste serieus hellende strook van de Ballon de Servance en daalden opnieuw af om onze schaduwkopman Wim te ontmoeten, rechtstreeks uit België gekomen samen met Geert Plancke en Valentino Roncada. Samen verkenden we de slotklim naar de Planche des belles filles. 5,6 km aan 9% gemiddeld. Voor de ene held ging het duidelijk al wat makkelijker dan voor de andere. Ik vond het in elk geval moordend zwaar en de onzekerheid voor morgen nam stilletjes toe. In het terugkeren aten we nog een pasta en genoten we van het zonnetje en het vakantiegevoel. Terug op het hotel kon de 3 Ballons eigenlijk beginnen. Fietsen kuisen en afstellen, wielen africhten, nummers pimpen en ophangen, naar de Colruyt gaan, eten, drinken, profielen instuderen, discussiëren,... proberen slapen. Een good-old granfondo-sfeertje dus!

Enkele uren slapen later was het zover: de dag van mijn eerste 3Ballons. Eerst propten de helden zich vol met brood, confituur, honing, pannekoeken, kaas, yoghurt,… om nadien te gaan ontbijten. Veel meer dan een bord pasta kregen de meesten er niet meer in. Zeker niet toen bleek dat het beginnen regenen was. Mats en Jokke moesten in allerijl nog hun wielen en remblokken vervangen zeg! Hier hadden ze niet op gerekend. Stijn stond ondertussen al klaar in het eerste startvak en Rik, Wim en ikzelf besloten ook maar te vertrekken. Gehuld in een regenvestje stonden we in onze box te wachten en zagen we het stoppen met regenen. God zij dank, want dat zou gevaarlijk geworden zijn. Regenvestjes in de achterzak en enkele tellen later wordt het startschot gegeven. Succes mannen, en route!

Mijn persoonlijke ambitie was om te finishen tussen 8u en 8u15, wat een plaats bij de eerste 400 zou moeten opleveren. Daarom ging ik zoals altijd stevig van start. Op de natte wegen baande ik mij langzaam een weg naar voren, op zoek naar een goed wiel. Dat vond ik en samen met een 5-tal lotgenoten schoven we op deze manier enkele honderden plaatsen naar voor tot aan de voet van de Servance. Ik peddelde bergop verder naar voor in het deelnemersveld tegen een stevig tempo, maar moest al snel een tandje of 2 kleiner schakelen. Te snel begonnen? Ik vond dat ik traag vooruit kwam nu en was blij toen ik eindelijk aan de top was. Met een krantje onder de trui daalde ik voorzichtig af want de baan lag nog redelijk nat. Ik werd langs alle kanten voorbij gereden maar dat kon mij niet schelen. Beneden had ik geluk toen zich aan de verkeerslichten een groep van een man of 50 gevormd had en ik kon aansluiten toen het net terug groen werd. Ik nam ongeveer de tiende positie in in de groep en liet me meeglijden over de Col de Ménil en de Col d’Oderen. Zalig lopende klimmetjes waren dit en ik voelde mezelf er goed door komen. In de haarspeldbochten zag ik wel dat de groep in stukken brak en we met een 20-tal over bleven. De schifting ging verder op de Col du Bramont, en ik zakte weg in het groepje. Na de korte afdaling begon meteen de Route des Américains en ik moest de groep (die nog uit een man of 10 bestond) laten gaan. Boven op de route des crètes liet ik me inlopen door een achtervolgend groepje en in een rotvaart ging het naar de top van de Grand Ballon. Ik had geen moeite om in het wieletje te volgen en we haalden de ‘ontsnapten’ terug in. Op de top (halfkoers) hield de groep halt om de drinkbussen bij te vullen en een plaspauze te houden, uiteraard kwam dit ook voor mij op een ideaal moment.

Tijdens de lange afdaling werden de batterijen terug wat opgeladen zodat ik vrij fris aan de voet van de Hundsruck kwam, een venijnig beest van een 7-tal kilometer. Deze klim kon ik opnieuw in groep afwerken, en opnieuw kwamen we ferm uitgedund aan de top. Een sociale Westfluut spoorde mij en nog enkele metgezellen aan om het tempo hoog te houden op het tussenstuk vanuit Masevaux naar de Ballon d’Alsace. Ik gehoorzaamde en we kletsten met zijn negenen de slepers uit de wielen. Onze Westfluut was zo fier als een gieter en kwam iedereen persoonlijk bedanken. Al glimlachend kon ik dus aan de Ballon d’Alsace beginnen. 10 kilometer verder lag de top en het begon nu stilaan door te wegen. Ondertussen was ik alleen gevallen want mijn collega’s waren blijven plakken aan de bevoorradingspost. Ik vond een goed ritme en raapte links en rechts wat lijken op. Boven voelde ik de honger knagen en speelde snel wat snoep en repen naar binnen. Misschien wel te laat, want in het glooiende stuk naar Champagney moest ik de rol lossen. Opnieuw had zich een mooi groepje gevormd waarmee ik graag naar de voet van de slotklim was gereden. Maar het ging dus iets te snel, met name op de venijnige hellende stroken die ik in dit deel niet verwacht had. Bij de doortocht in Champagney twijfelde ik tussen alleen doorgaan of me laten inlopen om zuiniger naar de Planche te rijden. Ik koos voor de solorit. Verstand op nul en trapen maar, tenslotte waren het de laatste 20 kilometer. Ik haalde een dame van Veltec bij en vroeg haar om samen te rijden maar verder dan mijn achterwiel raakte ze niet meer, damn. Nu moest ik ook wel blijven doortrappen want stel je voor dat ik door een vrouw zou worden ingehaald… Neen… Op een drafje naar de Planche des belles filles dus. Bij het begin van het beest zegt mevrouw ‘bedankt he’, en ze laat me achter. Ik luister in mijn oortje en hoor Hilaire zeggen ‘De 3 Ballons begint hier’, en twijfel geen moment. Ik bundel al mijn krachten en haal haar opnieuw in en laat haar definitief achter. Gelukkig hadden we deze klim verkend of ik was misschien wel afgestapt. Loodzwaar! Bij het ingaan van de laatste kilometer verschijnt een brede lach op mijn gezicht en ik pers er op het einde zelfs nog een spurtje uit bergop. I did it!

Als een slappe vod begeef ik mij naar de stand met recuperatiedrank. Liters kap ik achterover, mijn tank was volledig leeg! Stilaan kwam ook het besef dat ik het beter deed dan ik gehoopt had. 7u42 en een 255^ste plaats. Hier doe je het toch voor! De 75^ste plaats van Stijn en de andere Golden ATC Boys maakten deze dag top!