Het is behoorlijk cynisch dat Donald Trump met zijn "muur" zo hard probeert om de "immigranten" uit Zuid- en Centraal-Amerika buiten zijn land te houden, als je bedenkt dat veel van die "immigranten" méér "autochtoon" zijn dan hij zelf.

Ik vind het trouwens vreemd dat die bedenking nooit gemaakt wordt in de media of door de tegenstanders van Trump. Misschien omdat niemand de zaak van de "Native Americans" écht ter harte wil nemen? Nergens hoor je over massale protestbewegingen of actiegroepen die de achterstelling en discriminatie van de autochtone Amerikanen (zowel in Zuid- als in Noord-Amerika) luidruchtig aanklagen. Er is niet zoiets als een "Red Lifes Matter" beweging. Daar waar iedereen (opeens) ontzettend begaan is met de Afro-Amerikanen, is er niemand die zich het lot van de Indianen lijkt aan te trekken. Misschien omdat ze nog maar met héél weinigen zijn, en daarom van geen tel? Hun situatie is nochtans niet bepaald beter dan die van de "zwarten", en hun vooruitzichten zijn niet rooskleuriger. Wel integendeel: af en toe zie je nog eens een Afro-Amerikaan die er in slaagt om "het te maken", maar nergens valt een succesvolle Indiaan op te merken. Het is een compleet vergeten en achtergesteld volk. En ze zijn niet welkom in het Amerika van Donald Trump. Niet diegenen die ernaartoe willen, en ook niet diegenen die er al wonen.

Er is nochtans een tijd geweest dat er wél aandacht was voor hun rechten, en dat ze van zich konden laten spreken. Misschien niet toevallig in de periode van de "protestbewegingen" tegen het establishment en tegen de oorlog? We spreken over de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw, de tijd van de "hippies". De tijd ook van de opkomst van de "protestzangers".

De bekendste was ongetwijfeld Joan Baez, die zelfs op Woodstock heeft gezongen, en die trouwens voor de doorbraak van de jonge Bob Dylan heeft gezorgd. Haar moeder was blank, maar haar vader was een Mexicaan van geboorte. In de huidige tijden van opgetrokken muren zou die misschien zelfs niet eens in Amerika geraakt zijn. Joan Baez was erg begaan met mensenrechten en een vurige voorvechter in de strijd tegen sociaal onrecht. En ook tegen de uitbuiting van de Zuid-Amerikanen die (illegaal) in de Verenigde Staten aan het werk waren (en zijn). Om haar boodschap kracht bij te zetten, had ze ook een aantal Zuid-Amerikaanse songs op haar repertoire.

Julie Felix zal vermoedelijk veel minder bekend zijn, behalve dan bij de liefhebbers van de "folk"-muziek uit de jaren 60 en 70. Ook haar vader was Mexicaans van origine, en haar moeder was half Native American, half Engels. Net als Joan Baez had Julie Felix heel wat protestsongs op haar repertoire. Veel nummers van Bob Dylan, maar ook van Pete Seeger. En ook zij zong over de wantoestanden onder de (illegale) gastarbeiders uit Latijns Amerika.

De minst bekende van allemaal is wellicht Buffy Sainte-Marie, ook al zijn een aantal van haar nummers echte klassiekers geworden in de versie van andere (protest)zangers uit die tijd. En ook al heeft ze zelfs een Oscar gekregen voor de titelsong "Up were we belong" uit "An Officer and a Gentleman". Buffy Sainte-Marie is een Canadese Native American: een "echte" Indiaanse, geboren in een reservaat van Cree-Indianen. En zij heeft altijd de nadruk gelegd op haar Indiaanse achtergrond. Ze was, en is, dan ook één van de weinigen die het onrecht dat de Indianen jarenlang is aangedaan, zo expliciet en herhaaldelijk heeft aangeklaagd.

Misschien wordt het toch eens tijd dat men voor de Indianen (uit Noord- en Latijns Amerika) even fanatiek zou opkomen als voor de "zwarten"? Want ook "red lifes matter". Ook al roepen zij misschien niet zo hard als de zwarten...