Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
21-06-2010
Maandag 21 juni 2010
Ik kan jullie wel honderdduizend keren komen schrijven hoe zwaar en lastig mijn leven wel geworden is,maar dan zou het altijd hetzelfde zijn dat ik kom schrijven,en dat is niet de bedoeling. Toch wil ik dat jullie blijven weten dat het voor mij een hel is waar ik momenteel door ga, en ik zie geen verbetering komen. Het gaat van kwaad naar erger.. Op het werk kan ik alles alweer wat opzij zetten en mijn best doen,maar thuis is wat anders. Ons verdriet die we elk op onze eigen manier meedragen en verwerken speelt grote rollen in het feit dat het wat bergaf gaat. We praten zelden of nooit met elkander over jullie,en toch voelen we het aan van elkaar dat we het moeilijk hebben. Maar zoals ik al zei..we praten niet genoeg. En voor papa hoeft er niet gepraat te worden,en voor mij soms wel. Hij is dan ook de enige die weet hoe het die dag voelde,hoe we alles doorstaan en beleefd hebben. Maar het lukt mij niet om door te dringen tot hem. Meestal eindigd alles in een ruzie,en daar moeten we dan allebei weer mee verder. Ik weet dat sommige mensen zullen denken dat ik elke dag zit te snikken als ik thuis kom, maar dat is zeker geen waar,ik toon nooit of ik een goede of een slechte dag heb gehad, want ik weet dat papa dat niet wil horen,dus doe ik dat niet. Ik denk dat ik eens zal langsgaan bij de dokter,eens horen of ik iets kan doen tegen dat depressief gevoel van mij.. Zal het ooit eens over gaan kindjes? Ik wil mijn leven terug hoor,The happy old times...,waar zijn ze toch? Iedereen maakt wel eens wat mee,iedereen heeft verdriet,waarom lukt mij dat dan niet om gewoon vrede met alles te nemen en door te gaan? Het kan toch niet zo moeilijk zijn toch? Pffft tis echt niet zo leuk hoor... Ik zal jullie laten,ik ga wat slapen...
