Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
15-07-2010
Over mijn boek voor jullie
Dag kleine meisjes,
Ik weet niet of jullie het al weten maar ik mag van jullie mama aan het boek werken die ze voor jullie schrijft. En ik ben daar enorm dankbaar voor... Ik voel me enorm vereerd dat ik dat voor haar mag doen. Ik probeer er zoveel mogelijk aan te werken maar vandaag had ik het even moeilijk. Ik kom steeds dichter bij hetgeen ik ook van dicht heb meegemaakt en het maakte me opnieuw aan het huilen. Ik wilde niet dat iedereen het zag waardoor het nog pijnlijker werd maar ik weigerde te stoppen. Ik moest er sowieso door, ik kon niet gewoon dat stuk overlaten. Het zal nu waarschijnlijk nog vaker moeilijk worden maar ik heb het er zo voor over. Ik wil dit voor jullie mama doen, ik wil dit voor jullie doen...
Kusjes Lynn!
dankuwel Lynn voor wat je voor mij en mijn kindjes doet, het boek is fantastisch,al mijn werk,al die maanden schrijfwerk, met veel fouten en een slechte zinsbouw,en jij maakt er een prachtig resultaat van, ik kan je niet genoeg bedanken,ik ben je eeuwig dankbaar.. Als ik ooit iets kan terug doen,ben ik er voor je... Het betekend mijn leven,en mijn leven ligt daar in jouw handen ... Het verbeterde stuk dat ik tot hiertoe heb gelezen, is ronduit...het beste ,verdrietig.. MERCIE
goeienacht mijn kleine kinderen, Ik was jullie helemaal nog niet vergeten hoor,maar ik heb het heel druk gehad dit weekend. Ik kijk nochtans af en toe eens naar ons blogje,maar om dan te schrijven heb ik dan te weinig tijd, en ik moet daarvoor alleen zijn. Ik heb vrijdagnacht een lang gesprek gehad met papa...Over ons..over broertje Toby en ook en vooral over jullie en wat de toekomst ons nog zou kunnen brengen. Helaas was ik wat teleurgesteld over wat we eigen bekomen zijn met ons gesprek, maar ik denk dat ik er beter vrede mee zal nemen. Ik kan en mag nu vrij spreken over papa zijn mening en zil het jullie ook duidelijk zeggen zodat je ook weet wat er in ons beide hoofdjes omgaat. Ik als mama zou heel graag wat ik verloren heb,jullie dus alle drie een plaatsje kunnen geven in mijn leven en in mijn hartje en toch nog eens proberen om de zon weer in mijn hart te krijgen door een nieuwe poging tot een zwangerschap. Maar papa ziet dat echt niet meer zitten. Hij vind,wat ik ook moet bekennen,dat voor mij sinds een jaar een baby op de eerste plaats komt,die logisch is na wat er is gebeurd.. Een baby maak je met twee en uit liefde,niet uit zelfzuchtigheid,of als vervanging. Hij wil ook niet nog eens in schrik leven weken aan een stuk en opnieuw mij en ook zichzelf teleurgesteld zien omdat het mogelijk is dat het weer mislukt. Hij wil ook niet dat zwanger worden en zijn zijn leven word,want naast dat is er zoveel meer dat wij nog niet hebben gezien en gedaan,en ik maak het alleen maar kapot door altijd opnieuw dat te willen. Ook is hij bang,omdat wij nu even een klein beetje wroegingen hebben in onze relatie door alles wat er is gebeurd en ik mij steeds meer begin te keren tegenover papa mij nog meer zou verliezen als het weer fout loopt,dan dat het nu al is. Wij hebben inderdaad heel moeilijke tijden,en soms gaat het heel even goed, maar het loopt ook altijd weer heel even fout.. En dat mag niet..dat kan niet... Papa schermt zich af van de wereld,van mij...van Toby omdat hij bang is weer gekwetst te worden, maar dat hoeft hij niet,we zijn met twee...we moeten erdoor.. Dus ik begrijp hem wel,nu ik het nuchter bekijk en eens goed heb nagedacht.. Maar mijn droom blijft...mijn moedergevoel blijft roepen.. En ik hoop...dat er ooit een oplossing komt,zonder dat een van ons er pijn van krijgt. Zonder een breuk...samen met papa en broertje.. En misschien..misschien wil ik het plots niet meer.. Maar voorlopig wil papa nooit meer dat ik zwanger word.. Heel jammer...maar begrijpend moet ik die mening aanvaarden.. Hij mist jullie enorm,en heeft verschrikkelijk veel pijn,en zijn leven is net als dat van mij voorlopig nog altijd stuk.. Hij kan niet naar een baby kijken,want hij is bang voor de confrontatie met ons verlies.
Ik ga nu wat slapen, tot schrijfs. en hopelijk zorgen jullie voor de zon in ons hartje en voor elkaar dikke kus,je mama
Goeiemiddag mijn kleine lieve meisjes, wat straalt het zonnetje weer goed hierin ons kleine landje.. Hoe gaat het hierboven met jullie,niet te warm kindjes? Mama zit in het zonnetje buiten te schrijven naar jullie,voor het eerst sinds weken kan ik ook eens genieten van de zon in plaats van de zonnebank Niet dat ik veel ga in dit warme weertje,maar een klein beetje kleur is altijd mooier dan geen kleur hebben he.. Papa zit in de zetel naar tv te kijken,is alweer gans de week vroeg op en moet dan een beetje rusten,ook jullie nichtje Lynn is hier op logement, en zal morgen dan meegaan met nonkel Yves,jullie papa dus met de camion. Ik heb eergisteren voor het laatst nog geschreven naar jullie dat alles weer redelijk normaal begint te worden voor mij,maar eerlijk gezegd,de woorden waren nog maar net geschreven en ik had alweer spijt. Toen ik diezelfde avond nog naar een film van vijf tv keek,en daar zeg je het dan,vijf tv met hun ontroerende films,zat ik er weer efkes helemaal door. Ik heb zo gehuild,dat ik eigenlijk alweer een ganse periode moet door kunnen komen zonder huilen,emotioneel zal ik waarschijnlijk altijd blijven hoor. Die film ging over een jong meisje die ongewenst zwanger werd,en de baby bij de geboorte toch niet wou afstaan voor adoptie,op het einde van de film heeft ze de baby weg aan ouders,die haar schooljuf bleek te zijn ,en ja je kent dat he, het lag blijkbaar nog zeer gevoelig voor mij om naar zo een film te kijken, meestal negeer ik zulke films omdat ze allemaal op elkaar lijken en op het einde van de rit zit ik dan mee te janken,met als gevolg dan dat ik in mijn bed nog steeds lig te janken en te snikken en dat voelt eigenlijki niet zo leuk. Maar uiteindelijk heb ik die nacht dan nog eens goed kunnen nadenken over mijn leven en het afgelopen jaar. Ik ben veel verloren maar heb er ook wel iets moois bij gekregen namelijk jullie. Dat het verdriet er is kan ik best mee vrede nemen,ik leef nu al een jaartje zo, en ik moet zeggen,met veel moed en tranen en zweet,ben ik er uiteindelijk ook geraakt. Het zal altijd blijven knagen aan mij dat ik toch zo graag een babytje erbij wil, maar ik moet ook aan de gevolgen blijven denken. Ik kan er niet altijd mee omgaan dat dit gebeurd is en vooral niet bij een zwangerschap van zes maanden,maar toch.. Het is gebeurd,en ik kan mijn keuze niet meer veranderen. Ik kan wel elke dag hier komen zeuren over dat feit,maar ik help er jullie, mezelf,papa en vooral broertje Toby niet mee. Ik mag niet blijven aan mezelf denken,het gemis zal waarschijnlijk niet overgaan als ik een baby in mijn armen zou hebben die wel gezond is.. Ik denk gewoon dat het beste is dat wij het hierbij laten,de vraag is,hoe lang zal ik er zo over blijven denken.,,???? Bij de minste domme dingen denk ik aan jullie,over hoe het zou zijn als jullie hier hadden geweest,en soms...soms denk ik echt dat jullie er nog zijn,. mijn buikgevoel is er nog steeds...en soms is het dan ook weer weg.
Misschien moet ik eens anders beginnen denken,en het positieve ervan beginnen inzien, door alles wat er gebeurd is kan ik beter relativeren,maar ben ik ook heel vlug gekwetst, en wat volgens mij dan niet zo erg is,is voor sommige dan weer hun ergste nachtmerrie.. Het heeft mijn levensstijl niet veranderd,maar wel onze relatie,mijn moedergevoel.. Vooral als het over Toby gaat,ik wil alles voor dat ventje doen,alles wat zijn hartje verlangd en soms is dat dan ook weer niet goed. Ik heb hem enkel vandaag gezien,en hij is nu alweer bij zijn andere tante, em eigenlijk mis ik hem heel hard,al kan hij zo stout zijn,toch is het zo.. Maar dat heeft iedere mama wel he..
Ik moet jullie ook nog zeggen dat jullie grote broer Toby sinds gisteren volledig kan fietsen zonder steunwielen,tante Wendy heeft haar twee dagen bezig gehouden met hem,en hij kan het! Niet te doen hoe snel hij dat geleerd heeft,ik was echt superenthousiast toen ik het zag, ik kwam onnozel in zijn plaats,zo zie je maar dat de tijd toch snel is gegaan he, grote broer is alweer zo groot aan het worden.. Daar word ik dan weer treurig van,mijn kleine schappje,...zo groot... En toch weer zo klein...
Volgende week ben ik een weekje vrij,aleja ik moet enkel woensdag Kimmie gaan vervangen op het werk zodat zij er ook eens van tussen uit kan, en dan zal ik verder schrijven aan ons fameus boekje he. Het ligt nu al zolang op mij te wachten en ik vind het noodzakelijk dat het toch eens af begint te raken. Het is alleen niet zo gemakkelijk om dat te doen. Maar alles zal wel lukken op zijn tijd.. Zo,ik ga jullie nu moeten laten,want ik begin hier wel een klein beetje te bakken in de zon,een beetje afkoeling zal deugd doen voor mij,en ook voor de laptop, dikke kus aan jullie allemaal en hopelijk houden jullie nog een eindje de zon voor ons,en kunnen jullie elke avond schitteren aan onze mooie sterrenhemel
Heyla mijn kleine kindjes, Hier is mama terug,ik weet het...veel te lang geleden he,maar ik had het zo ongelooflijk druk met de solden en zo,moest iedere dag werken,en als ik dan heel even thuis was, was het om de was en de plas te doen. In ieder geval,hier ben ik weer.. Ik heb de laatste dagen niet veel tijd gehad om na te denken,maar als ik een gaatje had, waren jullie steeds in gedachten. Ik denk nog elke dag aan jullie alle drie,en hoe meer ik er dan aan denk,hoe meer details ik me weer herinner en dan word het maar al te pijnlijk voor mij. Wel denk ik dat ik stillekes aan over die drempel geraak van het hoe zal ik het zeggen, dat mijn verdriet nu stillekes aan een plaats vind in mijn leven. Ik kan niet zeggen dat ik het niet meer moeilijk heb,maar ik aanvaard het nu al beter. Ik zat onlangs voor mijn werk in de auto te wachten op mijn collegas en het eerste wat ik dacht was,als er mij ooit iemand vraagt hoe lang het ergste verdriet duurt,zal ik hen zeggen dat het na een jaar aanvaardbaar lijkt,maar nog niet helemaal weg is. Nu en dan zijn er nog momenten dat ik dan zeg,jezus,wanneer houd dit ooit eens voor mij op, er zijn momenten dat ik geen weg met mijzelf weet,dat ik ruzie maak om kleine onbenullige dingen en nadien dan tot de conclusie kom dat het gewoon ik is,die veel verdriet heb en op een andere verschrikkelijke manier uit.. Maar dan zijn er ook dagen dat ik dan weer helemaal de oude bren ben,en dan vind ik het heel raar dat ik dat weer kan,maar er zal altijd wel een deeltje van mijn leven kapot blijven. Thuis praten we dan ook nooit meer over jullie,ja..als we eens iets zien op tv wat op onze situatie lijkt,of als we iets horen uit de omgeving,maar gevoelens worden thuis niet meer besproken,naar elkaar toe is dat heel wat pijnlijker dan men kan voorstellen. We hebben dan ook de laatste weken onze gedachten gaan verzetten,ik had soldenvoorbereidingen, en als ik thuis was,keken we een ganse avond naar de pc uit naar reisjes die ons wel zouden liggen. Uiteindelijk is er na veel nadenken toch een reisje voor in augustus deze zomer nog uitgekomen naar gran canaria,waar we met zijn drietjes weer even weg zullen zijn uit onze droevige wereld, en waar we weer heel even zullen tijd maken voor onszelf als gezin. Ik mis papa en Toby hun warme hartje al een tijdje,door ons drukke werk vergeten we er soms te zijn voor elkaar,en voor mij is dat de grote boeman in mijn leven. Ik weet dat wij van elkander houden,maar na alles wat er het afgelopen jaar is gebeurd, zijn we soms meer van elkaar verwijderd dan we denken. Dus in ons verlof zullen we dat dan wel weer samen beleven,en dan gaan wij weer gelukkig zijn. Ook Toby is deze week een ganse week naar tante Wendy gaan slapen,een weekje kinderloos, de eerste keer dat hij weer zolang weg is na een lange tijd,en het doet raar. Heel raar zelfs,ik mis hem heel hard,en probeer zoveel mogelijk aan mijn werk te denken zodat ik hem niet te veel moet missen,ik denk door alles wat er is gebeurd dat ik er nu zo over denk,nochtans is het eens gemakkelijk zonder kind,je kan lekker lang tv kijken, of nog ergens naartoe gaan,zonder gezaag naar tv kijken,aan niks moeten denken, eten wanneer we willen,maar toch..onze Toby...kmis hem wel. Ik zou hem nooit lang kunnen missen mijn schaapje,ook al kan hij soms zo stout zijn, hij is en blijft zo speciaal voor mij. En naast hem heb ik niemand meer,hij is mijn enige zoon,en misschien mijn enig kind ooit, je kan natuurlijk nooit weten wat er gebeurd,maar ik vermoed dat hij de enige zal blijven. En jullie zijn mijn engeltjes natuurlijk. Hij vraagt wel nog elke dag om een zusje en een broertje,omdat hij niet graag alleen speelt, hij praat ook nog altijd over jullie,en vreemd genoeg,hoe minder ik praat over jullie, hoe meer hij dat wel doet. Hij zal het wel blijven onthouden denk ik.
Mama moet nu wel weer gaan dieten om op reis te kunnen hoor,hoe ik dat zal doen, ik weet het niet. Ik eet nochtans niet veel,maar de kilos blijven eraan komen,en jammer genoeg op plaatsen waar ik het niet kan verbergen. Ik loop er zelfs al dagen weer ambetant van,maar het is zomer,een ijsje eten enzoverder doet mijn lichaam weer geen deugd hoor. Dus vanaf vandaag zal ik weer wat moeten opletten wat ik doe... Het kan ook zijn dat ik het nu ineens heb omdat ik met mijn nuva ring gestopt ben maar volgende week moet ik normaal mijn regels hebben en dan zal ik terug de nuvaring instoppen,hopelijk ben ik nu nog niet zwanger,want dan zou mijn reisje naar de canarische eilanden niet goed zijn omdat ik dan altijd moet overgeven, hoe dan ook,het is nu zelfs niet de bedoeling om zwanger te worden,dat zou pas na de zomervakantie zijn,als ik tegen dan papa kan overtuigen,hoewel hij zegt dat als dat de natuur is die beslist,het geen probleem zal zijn. Het is nog altijd met een dubbel gevoel dat wij dat zouden doen,soms willen we dat wel, maar soms ook weer niet... En dat gevoel zal zo blijven zeker.. Eerst de scannner in voor mijn rug,en dan pas zien wat de uitslag is.... Kijk meisjes,ik zal donderdag nog eens terug komen om te schrijven,maar nu ga ik wat tv kijken tot gauw schattekes, kusjes ,je mama
Mijn allerliesfste Zoëtje, Mijn klein meisje,je verjaardag....is er snel gekomen..heel raar voelde ik mij vandaag Moest ik nu huilen,moest ik verdrietig zijn,of moest ik gelukkig zijn, ik weet het helemaal niet.. Maar het is jouw dagje,jou verjaardag..en dat is zo speciaal en dan ook weer zo eenzaam. Elke dag is het gemis zo verschikkelijk eng,het doet geen goed voor papa en mama, want we zijn jouw kwijt,en elke dag zijn we daar wel eens mee geconfronteerd. Ik heb niet gehuild ,al waren er momenten dat ik het wel kon, en dat het heel dicht in mijn keel aan het komen was,dat het pijn deed en dat ik moest slikken maar ik heb het weer willen verkroppen,en dat was niet zo goed. Deze avond bij opa en oma blijven eten,en alweer ging het gesprek over jou en je zusjes.. Het is een moeilijke tijd,en het zal altijd wel moeilijk blijven, weet gewoon dat wij heel erg van jouw houden en je super veel missen.. Er is geen dag die voorbij gaat zonder dat wij aan jou denken. Lieve Zoë,het leven is hard hier beneden zonder jouw, harder dan we dachten dat het zou zijn,en pijnlijker dan we wisten... Mar met jouw aan de mooie sterrenhemel,hebben we een mooie hemel. Gelukkige verjaardag kindje, dikke kus en slaap zacht, papa en mama
ik lig op m`n rug in het gras en aanschouw de maan ik vraag haar of zij misschien weet waarom wij bestaan waarom we worden geboren en straks weer gaan maar ze zwijgt en kijkt me lachend aan
laat me zien waar ik voor leef laat me voelen wat ik geef één moment zodat ik weet dat alles niet voor niets is dat alles niet voor niets is geweest
je kunt je eigen regels maken en bepalen daar in ben je vrij het spel begint en dat het eindigt is gegeven maar daar blijft het bij er is geen schuld maar elke stap heeft consequenties voor iedereen en toch speel je dit spel alleen
oh ik kan maar niet bevatten waar en waarom ik hier ben zoekend naar een antwoord op een vraag die niemand kent oh ik wil dit spel best spelen maar hoe moet dat als ik niet weet wat het doel is moet ik dan blind geloven dat het zo z`n reden heeft.
dat geen mens mij kan vertellen waarom ik dit leven leef en dat alles hier dus neerkomt op vertrouwen en dat ik net dat gevoel mis
laat me zien waar ik voor leef laat me voelen wat ik geef één moment zodat ik weet dat alles niet voor niets is dat alles niet voor niets is geweest
Heimwee,een intens gemis,een verlangen naar een kindje die er nu niet meer is Heimwee,naar die gelukkige weken,verdriet om de leegte die je achterliet Jouw heengaan die mijn hart deed breken Heimwee,mij handen zoekens naar jouw Zoveel vragen,maar geen antwoord Zoe,waar ben je nu? Heimwee naar die zorgeloze tijd ,toen ik je nog bij me had wanhopig,want nu ben ik je kwijt Heimwee naar jouw in mijn buikje,amper zes maanden oud Toen je mijn lichaam verliet had je het zelfs al koud!!! Heimwee naar al die dromen Onze droom zal nooit uitkomen Heimwee naar jou.. Boos om je korte bestaan, maar dankbaar voor de herinniering
Hallo mijn allerliefste kleinste meisjes, Hier ben ik weer.. En al weer een beetje beter dan gisteren,alles is alweer wat bekoeld, en ik kan weer weg voor een tijdje. Papa en ikzelf hebben gisteren nog lang nagepraat over alles wat er is gebeurd,en wat onze toekomst betreft. Ik hoop dat we er nu een klein beetje uit zijn en dat we nu een beetje ophouden met kibbelen tegen elkander,want zo kon het ook weer niet verder. We hebben ons alle twee een beetje laten gaan in ons verdriet,en zo gingen we dan ook elk onze eigen weg doorheen ons leven. Konden niet meer praten,wisten niet meer wat gezegd,en zo ging het alsmaar bergaf. Na weken aan een stuk elk weekend in ruzie te vallen ,hebben we de knoop doorgehakt en weer eens mekaar gaan zoeken . En nu...nu kan ik alleen maar hopen dat alles beter word,het zonnetje schijnt, en de mensen zijn weer gelukkig,dat moeten zij nu ook weleens kunnen he? Het zal nooit gemakkelijk voor ons zijn,en wij zullen dat nooit vergeten, maar er is ergens nog meer in het leven dan alleen maar treuren,en dat moeten wij allebei leren . Wij moeten leren aanvaarden wat er is gebeurd en de schuld niet blijven op ons zelf steken. We lopen ook elke dag rond met de gedachte dat wij gefaald hebben,ook ik denk dat mijn lichaam gefaald heeft,of dat het allemaal wel zijn reden heeft gehad waarom we dit zijn tegen gekomen,maar dat is niet zo,het is de natuur. Er is niks of niemand die ons hierin kan helpen,en er is niemand die ons kan volgen in wat wij doen,want niemand weet in onze omgeving wat dit met je leven kan doen. Het is zo verschrikkelijk dat je niet eens meer aan de toekomst kan denken. Je hebt geen zin meer in het leven,en dat wil ik niet,ik wil mezelf dit niet meer horen zeggen,ik wil leven,gelukkig zijn,samen met papa en broertje Toby. Want zonder Toby...zou mijn leven niet meer hoeven,maar nu hebben wij hem, en voor hem wil ik leven,gelukkig zijn,plezier maken. Ik weet dat voor velen alles al vergeten is,maar voor ons is het verdriet nog vers,maart 2010 is nog niet zo lang geleden,en daar einigde onze droom. Onze droom van jullie alle drie.. Ik mis jullie verdomd veel,je kan het niet inbeelden hoe graag ik jullie eens zou willen terug zien. Kon het maar...
Ik kan jullie wel honderdduizend keren komen schrijven hoe zwaar en lastig mijn leven wel geworden is,maar dan zou het altijd hetzelfde zijn dat ik kom schrijven,en dat is niet de bedoeling. Toch wil ik dat jullie blijven weten dat het voor mij een hel is waar ik momenteel door ga, en ik zie geen verbetering komen. Het gaat van kwaad naar erger.. Op het werk kan ik alles alweer wat opzij zetten en mijn best doen,maar thuis is wat anders. Ons verdriet die we elk op onze eigen manier meedragen en verwerken speelt grote rollen in het feit dat het wat bergaf gaat. We praten zelden of nooit met elkander over jullie,en toch voelen we het aan van elkaar dat we het moeilijk hebben. Maar zoals ik al zei..we praten niet genoeg. En voor papa hoeft er niet gepraat te worden,en voor mij soms wel. Hij is dan ook de enige die weet hoe het die dag voelde,hoe we alles doorstaan en beleefd hebben. Maar het lukt mij niet om door te dringen tot hem. Meestal eindigd alles in een ruzie,en daar moeten we dan allebei weer mee verder. Ik weet dat sommige mensen zullen denken dat ik elke dag zit te snikken als ik thuis kom, maar dat is zeker geen waar,ik toon nooit of ik een goede of een slechte dag heb gehad, want ik weet dat papa dat niet wil horen,dus doe ik dat niet. Ik denk dat ik eens zal langsgaan bij de dokter,eens horen of ik iets kan doen tegen dat depressief gevoel van mij.. Zal het ooit eens over gaan kindjes? Ik wil mijn leven terug hoor,The happy old times...,waar zijn ze toch? Iedereen maakt wel eens wat mee,iedereen heeft verdriet,waarom lukt mij dat dan niet om gewoon vrede met alles te nemen en door te gaan? Het kan toch niet zo moeilijk zijn toch? Pffft tis echt niet zo leuk hoor... Ik zal jullie laten,ik ga wat slapen...
Heylabatjes mijn kleine lieve meisjes, Mama is hier were si.. Maar niet voor lang,want ik ben net thuis gekomen,en ik moet nog veel doen haha zoals tv kijken,en babbelen met papa enzoverder.. Gisteren mijn verjaardag,weer een jaartje ouder he, maar was niet zo plezant hoor,ik moest werken, heb ook weer oneindig veel werk en heb ook weer enorm last van mijn rug. Nochtans nog maar gekraakt sinds vrijdag en nu heb ik alweer een scheut gekregen en kan ik dus maar beter onder die mri scanner gaan zoals mij vrijdag dus werd gezegd. Papa moet al gans de week vroeg uit zijn bedje,dus moet ik nu eventjes tijd gaan maken voor hem ook he, ale tot later kinnekes en ik beloof jullie morgen of zaterdag te schrijven,dikke kus van ons allen dada
Heykes iedereen, nogmaals bedankt voor al jullie bezoekjes aan mijn site, Ik heb het een beetje gezelliger gemaakt en hoop dat het ook wat mooier overkomt bij jullie. Het jaartje is bijna om,en de verjaardag van mijn kleine meid is op komst,dus vraagt de site een update, ik wil jullie dan ook vragen om links op de voorpagina van de site jullie beoordeling te geven voor mijn blog. Jullie hoeven er niet mee in te zitten,ik zie niet van wie de beoordelingen komen, dankuwel groetjes Brenda
Hallo mijn kleine lieve meisjes, Hier ben ik dan eventjes terug.. Ik heb vandaag een dagje vrij en broertje Toby is op schoolreis naar de toverplaneet, papa doet een dutje in zijn bedje,omdat hij al een ganse nacht gewerkt heeft, en ik,mama dus..heb net gedaan met poetsen en wou nu eens op mijn gemakje een beetje schrijven naar jullie. Gisterenavond heb ik gekeken naar een film,poseidon,die had een van de afgelopen dagen gespeeld op tv en ik had die opgenomen omdat ik dat zo een mooie film vond, en gisterenavond ben ik er dan maar naar gaan kijken. Ik weet niet hoe het komt ,maar na die film was ik verschrikkelijk emotioneel, toen ik direct na het kijken naar mijn bed ging rolden de tranen langs mijn wangen. Ik dacht aan alles wat met kinderen te maken had,en vooral aan jullie en Toby. Het gedacht dat hem iets zou kunnen overkomen maakt mij gek. Ik heb enkel Toby en zou er alles voor doen om hem gelukkig te maken en te zorgen dat hem niks overkomt. Gisteren had ik het gedacht gefaald te zijn als moeder. Ik heb het afgelopen jaar alleen maar aan mijzelf gedacht en aan jullie en ik vermoed dat Toby er wel een beetje van gevoeld heeft. Wel heeft hij altijd al alles gekregen wat zijn hartje verlangde,maar toch is het volgens mij niet goed genoeg. Als ik hem moet straffen omdat hij stout geweest is,heb ik nadien heel veel spijt. Ik voel echt pijn in mijn hart als ik hem dan zie treuren,ondanks dat hij natuurlijk op dat moment heel stout is geweest. Nadien geef ik hem dan een dikke knuffel,maar intussen heeft hij het wel weer eens gehad he. Ik denk dat iedere mama dat weleens heeft zeker,anders zouden we niet normaal zijn denk ik. Toen ik hem deze morgen aan school afzette om dan op schoolreis te gaan deed hij zo groots, hij probeert ook nu en dan ons dialect na te zeggen en dat maakt van hem al een echte grote jongen en al bij al dan nog hilarisch op de kop toe. Ondertussen word hij ook alweer groter,volgend jaar naar de derde kleuterklas,dat denk ik toch, als hij dit jaar niet zal moeten overslaan,nu hij achterstand heeft. Alhoewel de lessen psychomotoriek die hij krijgt wel zijn dienst doet hoor,hij kan al flink spreken,en heel goed tegen spreken,en alles wat hij wil zeggen kan hij zeker goed uiten. Intussen ben ik al lang niet meer zo geschrokken van het feit dat hij niet zo goed kon praten en logopedie en zo nodig had,want dit jaar hoor ik niks anders dan dat de kinderen een grote leerachterstand hebben,dus wij zijn helemaal geen uitzondering, maar het doet mij ook geen deugd dat te horen over mijn schaapke. Zoals ik dus al zei heb ik dus in slaap kunnen vallen net natte oogjes en rollende tranen. Ze bleven weer maar komen,en het wou weer niet stoppen. Ik zei weer tegen mezelf,Brenneke,wanneer gaat die pijn toch ooit eens ophouden jonk. Conclusie werd direct gemaakt hoor,nooit gaat die pijn weg kind. Weet je,soms denk ik in mijzelf als ik in mijn bed lig,heeeeeeeeeelllllllleeeeeeeeeeeeeeeep mensen,dan denk ik,wie zou mij in godsnaam eens kunnen helpen? Met wie zou ik eens even kunnen praten en mijn hartje luchten? Maar dan besef ik dat wij niemand kennen die echt kan meespreken over deze situatie, en elk verwerkt dan ook weer alles op zijn eigen manier he. Het kan nu zijn dat ik eigenlijk een mens ben die niks zal kunnen vergeten en altijd zal treuren om wat er is gebeurd. Er zijn waarschijnlijk ook mensen die vinden dat ik nu al niet meer moet huilen, maar zelfs ik vind dat onnozel. Het is gemakkelijk in een andermans plaats te zeggen dat je een nieuwe pagina in je leven moet omslaan,maar dat is allemaal zo simpel niet. Ten eerste ben je altijd wel eens geconfronteerd met de feiten,ten tweede blijft het nog altijd mijn eigen vlees en bloed die ik heb begraven,en ten derde,je moet het nog willen vergeten ook,en dat laatste is wel het moeilijkste denk ik. Vergeten zal ik sowieso nooit,maar ik zal er misschien volgend jaar alweer heel wat beter tegen kunnen. Dit jaar zal allesins heel moeilijk verlopen. Elk van jullie zal nog verjaren,iedere bevallingsdatum moet nog komen,en dat het jaar rond. Komt dan ook nog bij,dat iedereen weleens zwanger is in mijn omgeving,en zwangere mensen zal ik altijd maar weer tegen komen,en dat is dan nog het moeilijkste, als ik het op dat moment moeilijk heb. Soms kan ik er tegen,maar soms kan ik er ook echt niet mee leven,vooral als het mensen zijn die het eigenlijk niet meer verdienen,en dan heb ik het niet over mensen die ik ken, maar mensen die kinderen krijgen omdat ze niet zouden moeten werken, mensen die kindjes baren en ze dan in de vuilbak gooien.. En ik...ik moet er telkens zoveel voor vechten. Mensen die ik ken en zwanger zijn weten dat ik het hen helemaal gun,dat ik er ook naar uitkijk in hun plaats om dat babytje te zien.. En dat ik ook helemaal niet jaloers reageer. Maar als ik dan thuis kom,en een ganse dag over hun buikje heb horen praten,of eender wat, dan pas komt die meneer met zijn hamer,en kletst hij keihard tegen mijn hoofd, en dan moet ik heel erg huilen,ben ik kapot van jaloezie,of hoe moet je dat noemen, ik weet het zelf eigenlijk niet.
Ik hoop ten zeerste uit de grond van mijn hartje,dat niemand jullie zal vergeten zijn op de dag dat jullie gestorven zijn,ik kan het niemand kwalijk nemen als ze dat niet meer weten,want jullie zijn ook met drie,en die datums liggen natuurlijk kort op elkaar. Maar voor mij blijft het belangrijk dat jullie verder blijven bestaan in ons leven. Jullie zijn er echt geweest,ik kon jullie voelen en ruiken en aanraken, die herinnering zal mij altijd bij blijven en jullie doen verder leven in mijn gedachten. Ik had ooit schrik dat ik elk van jullie een of andere herinnering zou vergeten, maar nu heb ik daar geen bang meer voor,omdat ik zeker weet,ik vergeet niks. Ik herinner me elke dag weer een stukje meer van jullie,en het doet mij deugd dat ik het nog weet. Er zijn zelfs reacties op deze site die ik onlangs allemaal opnieuw heb gelezen waarvan ik dacht,djeezes,heb ik dat nog nooit gelezen zeker,en nochtans herinner ik mij die woorden wel,maar dat er zoveel moois hierop staat,dat wist ik niet. Ik ben ook nog steeds bezig met het boek over jullie te schrijven,helaas zit ik een beetje blok met het schrijven,ik kan niet genoeg aan een stuk doorschrijven, en als ik dan telkens alles weer opnieuw moet gaan lezen om verder te kunnen schrijven,weet ik maar half weer hoe ik het wou. Maar ik ben bijna in verlof,en zal dan mijn best doen om hem af te hebben. Ik heb nu ongeveer 80 paginas en ik ben aan de laatste bevalling aan her schrijven. Al de reacties die ik heb gekregen van op mijn blogje hier,komen er ook op te staan. Weliswaar zal er in het boek meer over mijn gevoelens en mijn relatie staan dan hier, omdat deze site veel te openbaar is,en mijn boek enkel zal gelezen worden door wie ik bepaal. Het is niet dat niemand mag weten wat er gebeurd in ons huisje,maar dat vind ik natuurlijk echt wel veel te prive,en ik moet dan ook nog aan de mening van papa denken. Ik kan niet bij elke ruzie hier gaan schrijven naar jullie,al zou ik dat wel willen, ik zou er gewoon nog meer van maken ,dan het al zou zijn. Ik wil niemand kwetsten,en vooral van deze site iets blijven maken. Ik hoop dat het ooit wel eens wat beter word op alle vlakken,ik probeer er alvast op bepaalde manieren wel aan te werken. Ik ga jullie nu laten en hoop je zo snel mogelijk terug te kunnen schrijven, in ieder geval,ik vergeet jullie niet hoor
Hallo mijn kleine lieve engeltjes, vandaag heb ik een goeie dag achter de rug,niet emotioneel,niet geweend, eigenlijk eens goed doorgewerkt,en goed gelachen ook Gisteren met vadertjesdag was niet zo spectaculair erg voor mij, voor papa was dat dan wel weer wat anders denk ik.. Maar we hebben er niet over gepraat tegen elkaar,en misschien was dat maar beter ook,om de sfeer niet te verpesten. Afgelopen vrijdag was voor mij dan weer wat minder,huilen en snotteren bij het minste wat ik dacht..Ik wou het liefst zo vlug mogelijk weer een andere dag zijn,en dan duurt het dan ook wel weer wat langer dan normaal. Savonds toen ik thuis kwam zat mijn kaartje in de bus die ik gemaakt heb voor jou verjaardag straks.. Ik heb het aan mijn schoonzus getoond en later op de avond toen we alleen thuis waren aan papa. We hebben alle twee zitten huilen.. Het doet ons nog altijd zo veel pijn,en vooral als we er samen over praten, huilen we nog het meest.. Het kaartje zal ik met je verjaardag op ons blogje zetten,net als alle andere fotos die wij de afgelopen maanden hebben genomen zal ik dan ook eens publiceren. Maar voorlopig heb ik heel weinig tijd,met de voorbereidingen van de solden en zo moet ik veel werken,en als ik dan een dagje vrij kan krijgen,moet ik nog de was en de plas doen ook he. In ieder geval,het komt er nog op hoor. Gisterenavond lag ik dan weer te draaien in mijn bed. Ik kon niet slapen,dacht telkens aan mijn bevallingen het voorbije jaar. Ik dacht er eigenlijk stiekem over na om toch nog eens zwanger te zijn, en dan weer niet.. De schrik..die moeilijke zwangerschappen,dat overgeven,die testen,dat wachten, en dan het grootste probleem,het verlies! Wat kan ik erover zeggen he meisjes...ik zou het dolgraag nog eens proberen, en hoe meer ik hoor en zie en denk,hoe meer ik weer dat verlangen krijg. Ik probeer dat dan net als vanmorgen van mij af te zetten,maar het verlangen blijft zo groots zijn. En net zoals papa altijd al gezegd en gedacht heeft,ik zal nooit ophouden, tot het mij lukt. Maar wat zou mama dom doen als ik nu al weer herbegin. Misschien moet ik wel naar mijn chinese horoscoop luisteren en wachten tot er een jongentje kan uitkomen,misschien dat het dan wel eens lukt.. Ah ik weet het niet,ik heb uren liggen piekeren,uren liggen nandenken over de voor en nadelen. Maar ik heb nu voor het eerst wel heeeeeeel veel schrik. Het is niet zomaar eens zwnager worden,er komt heel wat bij kijken,en ik denk nu ook meer na over wat de mensen dan niet gaan zeggen. Alhoewel het mijn leven is en blijft. Mijn lichaam kan natuurlijk wel niet meer zoveel aan als voordien,dat moet ik er dan ook wel weer bijnemen. Maar ik zou het toch riskeren hoor. Dit keer zal ik wel de gouden raad van de patholoog volgen en die is, dat ik beter wacht om zwanger te worden tot al mijn twijfels weg zijn. dan pas kan ik er met een gerust hart voor gaan. En natuurlijk moet je die beslissing met twee nemen,en papa weet niet eens dat ik er zo over denk. Ik heb mezelf sinds maart altijd al voorgelogen,om papa terug energie te geven en het goede van het leven weer te doen inzien heb ik altijd al gezegd sedert de laatste bevalling dat ik er mee zou stoppen voor goed. Maar ik dacht er toen eigenlijk wel zo over,had net alweer die pijn moeten voelen,weer geconfronteerd geweest met die doodsaffaires.. Mijn eigen kindje weer bevallen en begraven,natuurlijk zal ik dat weer niet meer zitten. Anderzijds dacht ik gisteren in mijn bed,Bren..die testen doen toch minder pijn dan het verlies nadien he,ja dacht ik..maar kmoet het toch maar weer ondergaan he. En toen dacht ik...tja wat als ik nu eens die testen niet deed.. Maar dan leefde ik maanden met angst.. En DAN...DAN PAS ZOU HET NIET GOED ZIJN. als ik van de baby zou bevallen waar nadien dan uit blijkt dat hat babytje niet gezond is, ik ken zo iemand die hun babytje over een week of twee is verloren,het kindje had dezelfde diagnose als jullie,de ouders wisten het pas na de bevalling dat het kindje chromosoom nummertje 7 te kort had,ze hebben een jaar moeten kijken om rond te komen voor de kosten van de ziekenhuizen,en nu is het kindje gestorven,dat wil ik ook niet tegen komen hoor.. Maar ach,het zal bij denken en dromen blijven zeker, gelukkig kan ik hier bij jullie mijn gedachten en dromen nog kwijt. zonder jullie was ik niks he.. Kusje
Hallo mijn allerliefste kleinste meisjes, Gisteren weer een dipdagje gehad,ben opgestaan,Toby naar school gebracht en terug naar huis gekeerd om ons huisje wat schoon te maken. Elke woensdag is nog altijd de kuisdag van de week hier thuis. Ik poets dan mijn huisje met de muziek mega luid open,en dan is het zingen en dweilen Ik had weer zoals altijd een liedje opgelegd die mij deed huilen en denken aan jullie, en dan moest ik toch weer even gaan zitten een sigaretje roken hoor. Al ben ik direct terug aan de slag gegaan na mijn rookpauzeke,toch was ik voor de ganse dag weer niks meer waard. In de namiddag moest ik naar de dokter in het ziekenhuis voor mijn rugprobleempje waar ik dus nog altijd mee kamp. Hij zegt dat hij voelt dat ik al wat pijn heb moeten lijden de laatste weken, want dat het serieus vast zit,hij heeft het nu kunnen manipuleren en ik moet nu ook pilletjes nemen om het weg te houden. Eind juli moet ik dan terug om te zien of het al beter is,en als de pijn weer zo hevig is toegekomen,dan word het de scanner. Eigenlijk mag ik niet in de verkoop staan,omdat ik voor mijn rugklachten een halve dag zou moeten zittend werk doen,en een halve dag rechtstaand. En de dokter had nu ook verwacht dat ik ook hiermee niet zou blijven werken, maar dat heb ik dan toch maar weer gedaan. Elke avond kwm ik kreupel thuis,kon niet meer naar delhaize gaan en normaal met een karretje rijden want rechtstaan was geen optie meer. In de voormiddag ging dat nog goed,maar tegen dat ik halverwege mijn dag was moest ik alweer serieus op mijn tanden bijten. Nu is alles voorlopig weggekraakt en kan ik er weer voor gaan op het werk. Niet dat iemand dit gemerkt heeft,maar ikzelf heb toch wel weer wat meer energie. En ik hoop dat die er nu even blijft,want ik heb het zo druk. Ik heb gisteren ook fotos besteld van jullie en ook van jullie broertje. Het was al een tijdje geleden en mijn fotoalbums zijn van het laatste jaar wel erg leeg geworden. Blijkbaar heb ik er echt niet meer naar om gekeken hoor.En daar heb ik nu dan spijt van en wil ik ook zo snel mogelijk mijn schade inhalen. Ook heb ik een kaart gemaakt voor jouz verjaardag straks... Ik heb er hopelijk een mooie kaart van gemaakt en heb mijn gedachten op papier kunnen zetten. Ik hoop dat er nog zijn die aan je denken,zoals ik.. Voor mij blijf je verder leven en je verjaardag zal misschien niet gevierd worden, maar er zal op zijn minst een kaart voor je staan. Ik hou van je meisjes, ik mis jullie zelfs nog meer dan gisteren en minder dan morgen mama
