Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
11-07-2010
Zondag 11 juli 2010
goeienacht mijn kleine kinderen, Ik was jullie helemaal nog niet vergeten hoor,maar ik heb het heel druk gehad dit weekend. Ik kijk nochtans af en toe eens naar ons blogje,maar om dan te schrijven heb ik dan te weinig tijd, en ik moet daarvoor alleen zijn. Ik heb vrijdagnacht een lang gesprek gehad met papa...Over ons..over broertje Toby en ook en vooral over jullie en wat de toekomst ons nog zou kunnen brengen. Helaas was ik wat teleurgesteld over wat we eigen bekomen zijn met ons gesprek, maar ik denk dat ik er beter vrede mee zal nemen. Ik kan en mag nu vrij spreken over papa zijn mening en zil het jullie ook duidelijk zeggen zodat je ook weet wat er in ons beide hoofdjes omgaat. Ik als mama zou heel graag wat ik verloren heb,jullie dus alle drie een plaatsje kunnen geven in mijn leven en in mijn hartje en toch nog eens proberen om de zon weer in mijn hart te krijgen door een nieuwe poging tot een zwangerschap. Maar papa ziet dat echt niet meer zitten. Hij vind,wat ik ook moet bekennen,dat voor mij sinds een jaar een baby op de eerste plaats komt,die logisch is na wat er is gebeurd.. Een baby maak je met twee en uit liefde,niet uit zelfzuchtigheid,of als vervanging. Hij wil ook niet nog eens in schrik leven weken aan een stuk en opnieuw mij en ook zichzelf teleurgesteld zien omdat het mogelijk is dat het weer mislukt. Hij wil ook niet dat zwanger worden en zijn zijn leven word,want naast dat is er zoveel meer dat wij nog niet hebben gezien en gedaan,en ik maak het alleen maar kapot door altijd opnieuw dat te willen. Ook is hij bang,omdat wij nu even een klein beetje wroegingen hebben in onze relatie door alles wat er is gebeurd en ik mij steeds meer begin te keren tegenover papa mij nog meer zou verliezen als het weer fout loopt,dan dat het nu al is. Wij hebben inderdaad heel moeilijke tijden,en soms gaat het heel even goed, maar het loopt ook altijd weer heel even fout.. En dat mag niet..dat kan niet... Papa schermt zich af van de wereld,van mij...van Toby omdat hij bang is weer gekwetst te worden, maar dat hoeft hij niet,we zijn met twee...we moeten erdoor.. Dus ik begrijp hem wel,nu ik het nuchter bekijk en eens goed heb nagedacht.. Maar mijn droom blijft...mijn moedergevoel blijft roepen.. En ik hoop...dat er ooit een oplossing komt,zonder dat een van ons er pijn van krijgt. Zonder een breuk...samen met papa en broertje.. En misschien..misschien wil ik het plots niet meer.. Maar voorlopig wil papa nooit meer dat ik zwanger word.. Heel jammer...maar begrijpend moet ik die mening aanvaarden.. Hij mist jullie enorm,en heeft verschrikkelijk veel pijn,en zijn leven is net als dat van mij voorlopig nog altijd stuk.. Hij kan niet naar een baby kijken,want hij is bang voor de confrontatie met ons verlies.
Ik ga nu wat slapen, tot schrijfs. en hopelijk zorgen jullie voor de zon in ons hartje en voor elkaar dikke kus,je mama
