Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
06-07-2010
Dinsdag 6 juli 2010
Heyla mijn kleine kindjes, Hier is mama terug,ik weet het...veel te lang geleden he,maar ik had het zo ongelooflijk druk met de solden en zo,moest iedere dag werken,en als ik dan heel even thuis was, was het om de was en de plas te doen. In ieder geval,hier ben ik weer.. Ik heb de laatste dagen niet veel tijd gehad om na te denken,maar als ik een gaatje had, waren jullie steeds in gedachten. Ik denk nog elke dag aan jullie alle drie,en hoe meer ik er dan aan denk,hoe meer details ik me weer herinner en dan word het maar al te pijnlijk voor mij. Wel denk ik dat ik stillekes aan over die drempel geraak van het hoe zal ik het zeggen, dat mijn verdriet nu stillekes aan een plaats vind in mijn leven. Ik kan niet zeggen dat ik het niet meer moeilijk heb,maar ik aanvaard het nu al beter. Ik zat onlangs voor mijn werk in de auto te wachten op mijn collegas en het eerste wat ik dacht was,als er mij ooit iemand vraagt hoe lang het ergste verdriet duurt,zal ik hen zeggen dat het na een jaar aanvaardbaar lijkt,maar nog niet helemaal weg is. Nu en dan zijn er nog momenten dat ik dan zeg,jezus,wanneer houd dit ooit eens voor mij op, er zijn momenten dat ik geen weg met mijzelf weet,dat ik ruzie maak om kleine onbenullige dingen en nadien dan tot de conclusie kom dat het gewoon ik is,die veel verdriet heb en op een andere verschrikkelijke manier uit.. Maar dan zijn er ook dagen dat ik dan weer helemaal de oude bren ben,en dan vind ik het heel raar dat ik dat weer kan,maar er zal altijd wel een deeltje van mijn leven kapot blijven. Thuis praten we dan ook nooit meer over jullie,ja..als we eens iets zien op tv wat op onze situatie lijkt,of als we iets horen uit de omgeving,maar gevoelens worden thuis niet meer besproken,naar elkaar toe is dat heel wat pijnlijker dan men kan voorstellen. We hebben dan ook de laatste weken onze gedachten gaan verzetten,ik had soldenvoorbereidingen, en als ik thuis was,keken we een ganse avond naar de pc uit naar reisjes die ons wel zouden liggen. Uiteindelijk is er na veel nadenken toch een reisje voor in augustus deze zomer nog uitgekomen naar gran canaria,waar we met zijn drietjes weer even weg zullen zijn uit onze droevige wereld, en waar we weer heel even zullen tijd maken voor onszelf als gezin. Ik mis papa en Toby hun warme hartje al een tijdje,door ons drukke werk vergeten we er soms te zijn voor elkaar,en voor mij is dat de grote boeman in mijn leven. Ik weet dat wij van elkander houden,maar na alles wat er het afgelopen jaar is gebeurd, zijn we soms meer van elkaar verwijderd dan we denken. Dus in ons verlof zullen we dat dan wel weer samen beleven,en dan gaan wij weer gelukkig zijn. Ook Toby is deze week een ganse week naar tante Wendy gaan slapen,een weekje kinderloos, de eerste keer dat hij weer zolang weg is na een lange tijd,en het doet raar. Heel raar zelfs,ik mis hem heel hard,en probeer zoveel mogelijk aan mijn werk te denken zodat ik hem niet te veel moet missen,ik denk door alles wat er is gebeurd dat ik er nu zo over denk,nochtans is het eens gemakkelijk zonder kind,je kan lekker lang tv kijken, of nog ergens naartoe gaan,zonder gezaag naar tv kijken,aan niks moeten denken, eten wanneer we willen,maar toch..onze Toby...kmis hem wel. Ik zou hem nooit lang kunnen missen mijn schaapje,ook al kan hij soms zo stout zijn, hij is en blijft zo speciaal voor mij. En naast hem heb ik niemand meer,hij is mijn enige zoon,en misschien mijn enig kind ooit, je kan natuurlijk nooit weten wat er gebeurd,maar ik vermoed dat hij de enige zal blijven. En jullie zijn mijn engeltjes natuurlijk. Hij vraagt wel nog elke dag om een zusje en een broertje,omdat hij niet graag alleen speelt, hij praat ook nog altijd over jullie,en vreemd genoeg,hoe minder ik praat over jullie, hoe meer hij dat wel doet. Hij zal het wel blijven onthouden denk ik.
Mama moet nu wel weer gaan dieten om op reis te kunnen hoor,hoe ik dat zal doen, ik weet het niet. Ik eet nochtans niet veel,maar de kilos blijven eraan komen,en jammer genoeg op plaatsen waar ik het niet kan verbergen. Ik loop er zelfs al dagen weer ambetant van,maar het is zomer,een ijsje eten enzoverder doet mijn lichaam weer geen deugd hoor. Dus vanaf vandaag zal ik weer wat moeten opletten wat ik doe... Het kan ook zijn dat ik het nu ineens heb omdat ik met mijn nuva ring gestopt ben maar volgende week moet ik normaal mijn regels hebben en dan zal ik terug de nuvaring instoppen,hopelijk ben ik nu nog niet zwanger,want dan zou mijn reisje naar de canarische eilanden niet goed zijn omdat ik dan altijd moet overgeven, hoe dan ook,het is nu zelfs niet de bedoeling om zwanger te worden,dat zou pas na de zomervakantie zijn,als ik tegen dan papa kan overtuigen,hoewel hij zegt dat als dat de natuur is die beslist,het geen probleem zal zijn. Het is nog altijd met een dubbel gevoel dat wij dat zouden doen,soms willen we dat wel, maar soms ook weer niet... En dat gevoel zal zo blijven zeker.. Eerst de scannner in voor mijn rug,en dan pas zien wat de uitslag is.... Kijk meisjes,ik zal donderdag nog eens terug komen om te schrijven,maar nu ga ik wat tv kijken tot gauw schattekes, kusjes ,je mama
