Vanaf 15 september geldt er geen tijdslimiet meer ( 's morgens gedurende de weekends ) voor de plus 65-tickets. Dus dan maar met de trein van 05.37 uur uit Kortrijk naar Eupen. De bus brengt ons bij de kerk van Bütgenbach aan de rand van de Hoge Venen, waar natuur nog natuur is. We dalen de Burgstrasse af en dwarsen de spoorwegbedding van de uitgebroken Vennbahn ( zie wandeling 142 ). Het pad voert ons langs beuken en paardenkastanjes over de stuwdam ( 140 m lang en 23 m hoog ) die het stuwmeer van Bütgenbach afsluit ( capaciteit: 11 miljoen kubieke meter ). We slaan rechts af en volgen de noordelijke oever ervan. Het gaat langs een eenmanspad afwisselend lichtjes stijgend en dalend, ten volle in het groen, maar steeds in de nabijheid van het water. Enkele malen moeten we naar links om dan langs een houten loopbruggetje een riviertje , dat het meer voedt, te dwarsen. Het blijkt een geliefkoosd oord voor vissers te zijn, jammer van die luide " bonk-bonk-muziek " die sommigen opzetten. Na een open vlakte klimmen we geleidelijk uit het dal om de sterk meanderende Witzbach te volgen naar de woonkern van Wirtzfeld. Hier draaien we rond de kerk en het kerkhof en stijgend genieten we van een weids panorama. Links de groene vallei van de Wirtzbach en rechts deze van de Holzwarche. Tegen de middag trekken we Krinkelt binnen, het tweelingdorpje van Rocherath en gaan nog eventjes door naar het centrum ? van Rocherath. We bevinden ons in het hoogst gelegen dorp van België, in een deel van de Eifel-regio ( 650 m.). Daarstraks startte onze tocht op zo'n 100 m lager. De Duitse gens bevindt zich vlakbij , op minder dan 7 km. Gedurende WO II werden de inwoners van dit dorp voor 4 jaar opnieuw Duitse burgers. Maar de uitbater van het café-restaurant " Jägenstube " ,waar we onze pick-nick mogen aanspreken, spreekt toch een aardig mondje Nederlands. We krijgen er als toemaatje een postkaart met zichten van zijn restaurant en van de omgeving waar we enkele uren van puur wandelgenot hebben kunnen genieten.
26.08.2009 Wandeling 148 : ROND DE TIEGEMBERG 10 km; 2.15 uur
Wanneer we op het gehucht Ruifeleinde ( Otegem ) de belbus verlaten zijn we even het noorden kwijt en het duurt een twintigtal minuten vooraleer we merken dat we niet de juiste kant opgaan. Een wegwijzer naar de hoeve-café ' Den Ouden Koestal ' brengt ons echter op het juiste pad. We lopen langs rustige wegen met mooie vergezichten en dit onder een stralende zon. Meer moeten we niet hebben om ons gelukkig te voelen. We krijgen een afwisseling van grintwegen en stapsteenwegeltjes ( kerkwegels ) en een prachtig vergezicht op het Scheldedal en de Kluisberg. Klimmen is nu de boodschap, kan ook niet anders want we bewandelen de Bergstraat. Rechts piept de Sint-Arnolduskerk van Tiegem. Achter een grote inrijpoort ligt de ouderwetse likeurstokerij Sint-Arnoldus, een zaak die bijna 100 jaar oud is. De eigenares, Mia Windels, maakt er allerhande likeuren en genevers. Tegen een dergelijk hartversterkertje zouden we zeker niet nee zeggen, maar we moeten verder. Via een voetgangerssluis betreden we het prachtige St.-Arnolduspark dat door Vital Moreels, een rijke Tiegemse koopman, met kunstmatige rotsen, vijvers en fonteinen werd aangelegd.Rondom de bron en het kleine kapelletje ontstond in dit Kapellebos al vroeg een volksdevotie ( ook voor ons het moment om een kaarsje te branden ). We verlaten het park na een flinke klim door een ( bloemen)weide en trekken nog hoger naar de top van de Tiegemberg, zowel letterlijk als figuurlijk het toppunt van onze tocht. De witte Bergmolen en de uitkijktoren staan jammer genoeg op privaat domein. Men moet er heel zeker een heerlijk uitzicht hebben op het Zuidvlaamse heuvelland en de streek tussen Schelde en Leie. En dan is het tijd om af te dalen en een voetweg brengt ons langs de Kouterweg tot dicht tegen de achterzijde van Het Lijsternest. We hebben duidelijk zicht op het venster van de bureaukamer ( foto ) waar Stijn Streuvels meestal schreef en er een indrukwekkend zicht had op het ongerepte landschap tot de Tiegemberg die hij ' de lusthof van West-Vlaanderen ' noemde. Eventjes de drukke steenweg volgen en richting Otegem kiezen. Het vergezicht over de Scheldevallei blijft verbazen, jammer van die storende hoge schouwen en rookpluimen van de elektriciteitscentrale van Ruien. Tot slot wacht ons nog een kleine klim naar het centrum van Otegem om deze mooie tocht af te sluiten.
12.08.2009 Wandeling 147 : ASSEBROEK-BEERNEM, 12,5 km, 3 uur
We vertrekken bij het O.-L.-Vrouwkerkje op het Pastoor Verhaegheplein van Ver-Assebroek, een prachtige omgeving die sinds 1978 als dorpsgezicht beschermd is. Maar er wacht nog andere schoonheid. Eerst toch nog een probleempje oplossen. De GR-129 bewegwijzering blijkt niet te kloppen met de tekst uit een recentelijke uitgave van het GR-wandelboekje. Dan maar de bedding van een opgebroken spoorlijn volgen en we zien wel. Zien inderdaad, maar vinden niet, tenzij door een 500-tal meter op ons stappen terug te keren en de wegsplitsing uitgebreider ( in een ruimere omgeving ) te inspecteren. We bevinden ons volop in de Assebroekse Meersen waarbij we geregeld afwateringssloten als : het St.-Trudoledeke, de Zuiddambeek en de Hoofdsloot dwarsen. Bij deze laatste brengt een oriënteringstafel enigszins klaarheid in die wirwar van waterloopjes. Enkel gras, grind en zelfs zand krijgen we nu in het Beverhoutsveld onder de schoenen. We stappen steeds maar langs pijlrechte, lange dreven met metershoge ruisende populieren. Daarachter niets dan weiden en akkers waarvan de meesten peplant ( bezaaid ) zijn met maïs.Voor de rest alleen maar verkeersvrije dreven zonder huizen en boerderijen in de buurt. Het is opmerkelijk hoe stil en rustig het hier is niettegenstaande de nabijheid van een grootstedelijk gebied als Brugge.Na anderhalf uur stappen hebben we slechts één persoon ontmoet, een vrouw per fiets. We genieten ten volle van vele kilometers wandelplezier. Her en der steken wel boomwortels vervaarlijk uit tussen het gras zodat oppassen geboden is. Een smal graspad, terug tussen twee muren van maïs, voert ons naar het kanaal Gent-Brugge. Langs onze kant lag destijds een trakelweg maar met de jaren is die geërodeerd zodat men er maar een natuurgebied van maakte. We trekken langs een draaipoortje het reservaat ' GevaertsNoord ' in en slingeren ons tussen de struiken door, een weg langs het kanaal, dat we slechts enkele keren kunnen zien. De vele uitwerpselen wijzen erop dat de taluds vooral door runderen en paarden begraasd worden. Wanneer we uiteindelijk het talud opkunnen en dichter bij het water komen kunnen we ons tegoed doen aan een partij smakelijke braambessen. Bij de Beernembrug krijgen we voor het eerst ' vaste ' grond onder de voeten en we blijven daarbij tot bij het station van Beernem.
Vanaf het station van Geraardsbergen tot bij de kapel op de Oudenberg krijgen we het gezelschap en de commentaar van een kok die naar zijn werk trekt in het café-restaurant " Het Hemelrijk " vlak bij de kapel. Op de Markt trekt hij even het afschermingszeil ( wegens restauratiewerken aan het stadhuis ) opzij zodat we een glimp opvangen van de alombekende ereburger van de stad, het oudste Manneken Pis van het land ( 1455 ).Klimmend over de Vesten en de Hooiweg bereiken we het Heilig-Hartbeeld ( herinnering aan de gesneuvelden van WOI ) en komen uit in de voorlaatste bocht op de Muur. Langs de bekende en gevreesde kasseiweg ( Ronde van Vlaanderen ) komen we op de top van de Muur in de nabijheid van " Het Hemelrijk ". Een bezoekje aan de kapel, waar in 1648 het genadebeeldje van Onze-Lieve-Vrouw geplaatst werd waardoor Geraardsbergen een bedevaartsoord werd, brengt na de lastige klim onze hartslag weer op normaal ritme. We bevinden ons op 111 m hoogte en genieten, mede door het uitzonderlijk mooie weer, van prachtige panoramische vergezichten. Ter hoogte van het Shoppingscenter is het even zoeken tussen tuinhuisjes en knotwilgen naar een smal met gras begroeid pad. We stijgen door de velden ( met aardappelen, maïs en graangewassen ) naar de kerk van Onkerzele waar we een kaarsje branden. En dan gaat het terug de velden in tot bij het Provinciaal Domein De Gavers, ontstaan uit de vroegere natte weiden van het overstromingsgebied van de Dender. We genieten er van de drukte en van onze picknick.Het wandelpad langs de grote plas ( 20 ha ) brengt ons bij een van de mooist gelegen jeugdherbergen van Vlaanderen, het Schipken,gelegen aan de Dender in de deelgemeente Schendelbeke.We volgen, langs het jaagpad, over een goeie 2 kilometer de kronkelende loop van de Dender om dan resoluut naar de bewoonde wereld te trekken en over de parking van het eerder vernoemde Shoppingscenter op zoek te gaan naar de Vesten. Het gaat nu terug door de stad. " Mattetaarten : 4 voor 4,60 " staat er vermeld. Maar we zijn gehaast en moeten die culinaire trots van Geraardsbergen links laten liggen.Nochtans zouden, volgens de inwoners, de toeristen die zoals wij, de stad verlaten zonder ze te proeven of te kopen gestraft moeten worden. Maar Geraardsbergen heeft ons geenszins gestraft, wel integendeel, we hebben echt genoten van de stad en de uitzonderlijke mooie omgeving. Maar bij ons volgend bezoek kopen we mattetaarten. Beloofd.
Bij het station van Denderleeuw lopen we langs een lange rij geparkeerde wagens. Een parkeerwachter voert er controle uit en meent ons een hart onder de riem te steken door te zeggen dat hij dagelijks 20 km aflegt, maar dan voor zijn job. We vinden probleemloos de Rodestraat maar nergens een spoor van een informatiebord of slagboom, dus dan maar bij een wandelpaaltje het natuurgebied binnengestapt. Een kwartier lang gaat het over knuppelpaden die wegens de regen van de voorbije dagen er soms erg gladdig bij liggen; Daarna volgt een drassig, grassig pad dat in geen tijd onze schoenen doorweekt en het metershoge gras en brandnetels langs de zijkanten zwiepen ook nog eens ons broek kletsnat. We lopen door een waar moerasgebied, het overstromingsgebied van de Dender, met plassen en brongebiedjes. Her en der zelfs nog bomputten ontstaan als gevolg van het bombarderen van het station van Denderleeuw in de Tweede Wereldoorlog.Bij de Denderoever slaan we links af. Tussen haagbeuken, hazelaars, netels en smeerwortels vangen we af en toe een glimp op van de oever aan de overzijde.Deze is in tegenstelling met ons grassig eenmanspad, prachtig geasfalteerd. Aan onze linkerzijde drassige, natte weilanden waar enkele Galloway runderen ons verbaasd aanstaren ( dergelijke runderen ook gezien op tocht 134 in de Kalmthoutse Heide ). Bij de E40 slaan we links af en lopen nu geruime tijd tussen de autosnelweg en Gatesvijver die in de jaren vijftig uitgegraven werd om de snelweg aan te leggen. En dan komen we in de bewoonde wereld. Over een spoorweg, 200 meter verder onder een spoorweg om dan iets verder terug enkele sporen te dwarsen. Het kan niet ontkend: Denderleeuw is een spoorwegknooppunt. In het dorp Welle zijn we even verstrooid en belanden in het centrum. Mondelinge hulp en ons plannetje brengen ons weer op het rechte ? ( =juiste ) pad.. We lopen langs twee voetbalvelden, onbeschermd gelegen op het hoogste punt van het dorp.De wind zal hier soms wel de lastigste tegenstrever zijn ? Het gaat nu langs vruchtbaar akkerland beplant en bezaaid met aardappelen, bieten, tarwe en maïs. En dan afdalen, eigenaardig genoeg, naar het Hemelrijk, een gehucht van Welle. Er volgen nog enkele drukke straten en we bereiken terug ons startpunt : het station van Denderleeuw.
Wegens het ongunstige weekend-treintarief voor 65-plussers ( tot 15 september ) kiezen we voor enkele maanden de woensdag als onze veertiendaagse wandeldag. Ename-Dorp is de startplaats voor vandaag. Langs een veldweg naar de Schelde toe, passeren we het Archeologisch Park met de grondvesten van een vroegere benedictijnerabdij. Het stormweer van twee nachten terug heeft hier zelfs een immense boom omgeblazen. Hij ligt er netjes in stukken gezaagd langs de kant van de weg opgestapeld. De Schelde wordt tot bij de brouwerij Liefmans onze gids. De heldere kinderstemmen van de Abraham Hansschool, waar het juist speeltijd is, trekken ons naar de grote baan, die we dwaresn en daarna aan een klim beginnen. Heel langzaam richting Volkegem, een prachtig dorpje ( tekening ). We krijgen een lichte afdaling en dwarsen een naamloos beekje. Maar dan volgt de klim naar de Wolvenberg, eerst zachtjes maar dan vrij stevig ( 19 % geeft het bordje langs de weg aan ). We krijgen er zelfs nog een ambetante kasseiweg bovenop en nog gaat het altijd maar hoger, richting Mater. Ter hoogte van het dorp wordt het vlak en volgt een opeenvolging van betegelde eenmanspaden. Maar dan moeten we terug aan de klim en een mooie bocht brengt ons in een bosje dat blijkbaar ook erg geleden heeft onder het voorbije noodweer. De weg loopt door het ' Blote ', een geheel van hooggelegen velden. Het afgestroomde water heeft een dikke modderlaag op de betonweg achtergelaten, de raad van een modderdoctor zou hier zeker van pas komen. Op deze open = blote vlakte laat de wind zich duidelijk voelen. Wanneer we een voetbalveld bereiken moeten we, volgens onze wegbeschrijving, langs een veldweg het Enamebos intrekken. Maar van een voetbalveld is er nergens een spoor en zo belanden we, de rand van het bos volgend, op de baan Ename - Brakel die we over anderhalve kilometer volgen. Zo belanden we na een goede twee uur het punt waar onze tocht begon.
Vandaag vertrekken we nu eens uitzonderlijk : niet met de wandelschoenen, niet met een volgepropte rugzak en ook niet gebruikmakend van het gunstige 65+ tarief ( sinds 15 mei op weekeinden onderbroken tot 15 september ). Het wordt een tocht te klasseren :" buiten categorie ". Dankzij Het Nieuwsblad konden we gebruik maken van een viertal reductiebonnen waardoor we toch vrij goedkoop spoorden. Ideale gelegenheid dus om het eens rustig te houden en waarom niet samen met de echtgenoten eens het bedevaartsoord Banneux bezoeken ? Een volgeladen bus zet ons af bij de inkom van het domein. De lange rij horecazaken wijst er op dat hier soms vrij veel volk komt ( jaarlijks 700.000 pelgrims ). Eerst gaat het naar de Verschijningskapel, waar het aanschuiven is om er binnen te komen. Hier verscheen Maria van 15 januari tot 2 maart 1933 acht keer aan de 11-jarige Mariette Beco. Na een gebed en een kaars maken we een tocht(je) door het uitgestrekte en uitertst verzorgde terrein. Talrijke verplegers en verpleegsters helpen de vele zieken om van deze uitzonderlijk mooie dag te genieten. De boodschap die O.L.V. in 1933 bracht blijft inderdaad nog steeds actueel : ziekte, lijden en zorgen zijn van alle tijden. Waar we op 18.09.2004 ( wandeling 39 ) na een gebed en een kaarsje haastig onze tocht verder zetten naar het station van Nessonvaux blijven we nu ter plaatse en trekken naar het restaurant l'Esplanade waar we een plaatsje op het terras vinden.
Wanneer we bij de halte ' Boulangerie Toussaint ' in Sourbrodt de bus verlaten moeten we toch even hulp inroepen om ons op de goede weg naar het kerkje van Ofivat te zetten. Eens bij het monument Pietkain voelen we bekende grond onder de voeten ( wandelingen 31 en 80 ). Het bekende kapelletje op de weg naar de burcht Reinhardstein ( de hoogst gelegen burcht van België ) is open en biedt dus de gelegenheid er een kaarsje te laten branden. Ter hoogte van het kasteel is de splitsing van de GR-routen slecht aangeduid en moeten we geruime tijd zoeken naar het vernoemde ' kleine plateau ' met de vermelding : Barrage. Door een dicht bebost dal ( vooral berk en esdoorn ) bereiken we een slagboom en een informatiebord en steken er rechts de stuwdam over ( gebouwd in 1925-28 met de bedoeling : enerzijds als voeding voor de hydro-elektrische centrale van Bevercé en anderzijds als watervoorziening voor de stad Malmedy.) Aan de overzijde slaan we het bos in om geleidelijk af te dalen naar de oever van het meer dat we langs een, met uitstekende wortels en hobbelig pad , geruime tijd volgen. Enkele malen, bij een zijdalletje, moeten we over een houten vlonder of loopbruggetje een beekje dwarsen. De GR-tekens worden schaarser en blijven uiteindelijk achterwege zodat we op onze wegbeschrijving aangewezen worden. Gelukkig zien we tussen de bomen het meer opduiken en kunnen we weer op de oever verder maar van wit-rood tekens geen spoor.Wanneer we het einde van het meer naderen ( de brug van de route de Champagne ) wordt het pad (?) moeilijk begaanbaar zeg maar onbegaanbaar. We moeten over en onder afgezaagde takken en bomen. Grote rotsblokken versperren de weg en moeten beklommen worden. Het wordt een ware kruisweg en geen doorkomen aan .We besluiten het pad te verlaten en proberen een 3 meter hoge wand te beklimmen. Een ware klauterpartij brengt ons in de tuin van een buitenverblijf. Het wordt even zoeken naar de aansluiting met het GR-pad . Plots zijn er wit-rode tekens (te) overvloedig aanwezig. We laten het dorp Champagne rechts liggen . Een glaasje van de gelijknamige drank zou ons, na de geleverde inspanningen, heerlijk smaken. Eerst klimmen en dan dalen ( natuurlijk ) om de Warche ( voedingsbron voor het stuwmeer ) te dwarsen.We trekken over de opgebroken Vennbahn ( voor WO I een belangrijke spoorverbinding over de Hoge Venen tussen de industriegebieden van Aken en Luxemburg om o.a. snel steenkool en ijzererts te vervoeren - later een belangrijke spoorverbinding als bevoorrading voor het kamp van Elsenborn - tegenwoordig plannen voor de aanleg van een RaVel-fietspad.). Nu gaat het over Brückberg, langs de oude molen van Wevercé (= Weywertz ) naar Nidrum. Weerszijden van de weg weiden die geel ( van de paardenbloemen ) en lila ( van de pinksterbloemen ) kleuren. Heerlijk zicht. Een jonge kerel komt ons, ongevraagd, in het Nederlands ( in St-Vith en Büllingen op school geleerd ) de uurregeling van de bus mededelen.We feliciteren hem ( het doet hem blijkbaar deugd) met zijn kennis van de Nederlandse taal en nemen vermoeid maar gelukkig de bus naar Verviers.
18.04.2009 : Wandeling 141 : FLORENVILLE 11 km, 2.45 uur
Vandaag reizen we naar de zuidgrens van de Ardennen of de noordgrens = begin van de Gaume.We hebben er reeds vier uur trein opzitten wanneer we in het perronhokje van het station van Florenville onze regenkledij aantrekken. De stationoverste roept ons van de overzijde toe dat we het niet treffen met het weer. Een poosje lopen we evenwijdig met de spoorweg om dan door La Cuisine te trekken. Een eigenaardige naam voor een dorp maar naar blijkt was het voroeger een jachthuis waar de graven van Chiny na de jacht hun maaltijden nuttigden of een plaats waar gekookt werd voor de mannen en de vrouwen die op de landerijen en in de bossen werkten. Want landerijen zijn er hier in overvloed. De GR AE-route leidt er ons, nadat we het kerkhof passeerden en de spoorlijn dwarsten, doorheen naar het centrum van Martué. Hier steken we voor de tweede maal de Semois over. Hier moest men vroeger beroep doen op de veerman die u tegen betaling van een tol met zijn pontveer naar de overzijde voer.Tegenwoordig ligt hier ( nog niet zo lang ) een brug. Tijd om onze regenkledij op te bergen. Even raken we in de war wanneer de wegmarkeringen niet meer met deze op onze wandelkaart overeenstemmen. Onze beslissing blijkt even later de goede te zijn en we trekken tussen weiden en akkerland richting het grote woud van Florenville. De keien en rolstenen maken het stappen lastig en grote plassen doen ons regelmatig slalommen willen we natte voeten vermijden. De weg verbetert wanneer we in de nabijheid van de grote boerderij " Froid-Vent " komen. We bewandelen er zelfs een laan met linden afgezoomd. En dan gaat het langs een recht graspad dwars door het grote bos, dalend naar de Semois toe. We lopen door een prachtig eiken-beukenbos en rechts stroomt de Semois door een weide. Aan de overzijde bemerken we de gele gebouwen van het kasteel van Forges Roussel ( 1656, maar in 1965 gerestaureerd ) (foto ). Een gebied waar in de 17de eeuw ruwijzer tot ijzer werd verwerkt. Bij een afsluiting trekken we het bos ( vooral eiken ) in en krijgen een prachtig eenmanspad onder de voeten. Links rijzen er rotspartijen op en rechts stroomt de Semois . Enig mooi maar toch moeten we enkele malen flink klimmen maar worden dan telkens voor onze inspanning met een prachtig uitzicht op de rivier beloond. Wanneer we weer op Semoisniveau belanden, verlaten we het water en het GR-pad en stijgen uit het dal. Hebben we een oriënteringsfout gemaakt ? We komen terug bij de hoeve " Froid-Vent ". Langs weiden en akkerlanden gaat het nu langs Azy, een dorp dat in 1943 volledig ingesloten werd door de Duitsers die dachten dat ze een schuilplaats van maquisards hadden ontdekt. (de nazis vingen echter bot). Het dorpje ligt er vredig en stil bij. Langs een asfaltweg, met regelmatig een zicht op de Semois, die ermee evenwijdig loopt, richten we onze schreden naar Laiche. In het centrum, dat uitgestorven lijkt, ligt een bushalte waar we op tijd aankomen voor de bus die ons terug naar het station van Florenville brengt voor een terugreis van vier uur. Tijd zat dus om na te genieten van weer eens een echte, heerlijke GR-Ardennentocht.
08.04.2009 Wandeling 140 : WORTEGEM 11,5 km ; 2.45 uur
Omdat vandaag Gent-Wevelgem gereden wordt zouden we graag op tijd thuis zijn. Dus daarom maar een dicht-bij-huis-wandeling gekozen. In één van de Pasar boekjes vinden we een tocht door de Wortegemse kouters. Amper 5 minuten nadat we bij de kerk de bus verlaten hebben wandelen we reeds volop door de kouters of akkers.De aangekondigde wind laat zich, zonder regen ( voorlopig althans ), duidelijk voelen. Hoe we ook uitkijken nergens valt de typische silhouet van de Sint-Walburgakerk van Oudenaarde te bespeuren. Het licht golvende landschap doet ons veronderstellen, maar een straatnaambord iets verder, geeft de bevestiging, we bevinden ons in de Vlaamse Ardennen. Wanneer we langs een brede veldweg door de kouters trekken piept rechts het kerkje van het meer dan duizend jaar oude, rustige Ooike. Bij de witte hoeve - het hof De Ruick - ( 1750 ) bereiken we een asfaltbaan en even verder lopen we een poosje langs de redelijk drukke en gevaarlijke N494 ( Anzegem - Kruishoutem ). Intussen heeft de wind een tandje bijgestoken. Bij de afgeplatte Boonzakmolen die blijkbaar bewoond wordt of toch als café of tentoonstellingszaal dienst doet, hebben we eventjes de tijd om een foto te nemen. Eventjes maar, want de regen en de fel opstekende wind ( we bevinden ons op een hoogte ) dwingen ons de regenkledij boven te halen. De regen striemt ons in het gezicht en nergens kunnen we bescherming zoeken. Wanneer we Hof ter Walem passeren hebben we van onder onder regenkap geen goed zicht op de nochtans mooie overdekte inrijpoort en de prachtige hoeve. We belanden op de Wortegemse ommegang met zijn dertien kapelletjes en haasten ons naar het centrum waar de kerk ons reeds geruime tijd wenkt. We zijn te nat ( broek, kousen en schoenen ) om ergens binnen te trekken en van een " Wortegemsen " - de enige echte citroenjenever - te genieten. Dan maar op de bus naar Waregem zonder een hartversterkertje.
De krokusvakantie en familieverplichtingen hielden ons een tijdje weg van de wandelpaden. Hoog tijd dus om de (verloren?) tijd in te halen en er stevig ( = vroeg )in te vliegen. Bijgevolg de trein van 5.41 uur in Kortrijk nemen. Precies om 8.45 uur staan we op het perron van Esneux, een typisch Ardens dorpje aan de Ourthe. We trekken door de Rue de la Station, een opeenvolging van café's, restaurants en allerhande winkels, tot bij de brug over de Ourthe.En dan langs een monumentale trap, waaraan schijnbaar geen einde komt, trekken we naar het stemmig dorpsplein met stadhuis en St.-Hubertuskerk, van een calvarieberg gesproken! Rechts op een hoge rots prijkt het kasteel ' Le Fy '. We beklimmen de weg naar Ham, een schiereiland als het ware, gevangen in een grote Ourthelus want de rivier draait er in een bijna volledige cirkel omheen. Het centrum van dit gehucht bestaat slechts uit twee straatjes, afgeboord met kalkgrijze huisjes.Een koppel, duidelijk genietend van een rustpensioen, wijst ons de weg ( de man zelfs in het Nederlands ) naar de voetgangersbrug die ons naar de overzijde van de rivier moet brengen.Kronkelend door weiden en akkers komen we voorbij de historische hoeve Lhonneux ( reeds vermeld in 1380 ). Hier bij de Ourthe wordt het stil genieten van de rustgevende schoonheid. We volgen een poosje het water om dan ter hoogte van het gehucht Fêchereux resoluut een steile klim aan te vatten.. Het pad, in het begin smal en met grote rolstenen bezaaid, wordt na enige tijd bedekt met afgezaagde takken en gerooide bomen. We bereiken de heuvelkam ( eveneens met takken en bomen ) en volgen die voor ruim een uur lang. We krijgen geregeld een doorkijk op de Ourthe diep beneden ons.Bij de Roche aux Faucons, waar de rivier zich schijnt te bedenken en rechtsomkeer maakt krijgen we een uitzonderlijk zicht op de meer dan 100 meter lager gelegen vallei en een kunstwerk van een meander.Enige tijd blijven we nog de heuvelkam volgen en dalen dan ( soms vrij steil ) naar het water toe dat we blijven volgen tot bij de brug in Esneux. We kunnen aan de verleiding niet weerstaan om op het terras van een van de hogervermelde etablissementen vlak bij het station, in de zon, van een biertje te genieten en intussen te wachten op de trein die ons naar Luik zal brengen. Prachtige wandeling !
14.02.2009 Wandeling 138 : WESTMALLE-BRECHT 15 km, 3.15 uur
We stappen van de bus bij de hoofdingang van de trappistenabdij van Westmalle en trekken door de mooie dreef die ons langs de zij-ingang van de abdij loodst. Samen met ons draaien ook een zestal wagens de dreef in.Vroege abdijbezoekers ? Het antwoord weten we wanneer ze uit de kofferruimte wandelstokken en rugzakken opdiepen. Het gaat een poosje langs de abdijmuur tot wanneer de klok van de abdijkerk half tien slaat. We trekken langs kaarsrechte, majestueuze dreven en stappen over massa's gevallen, berijmde bladeren die prachtig glinsteren in een schitterend winterzonnetje. In de gemeentebossen moeten we wegens enkele wadden toch eventjes een ommetje maken en een vijver ter hoogte van de " Hoge Schouw "-hoeve dwingt ons tot hetzelfde. Even verder lopen we niet alleen op de scheiding van het Maas- en Scheldebekken maar ook op die van de Grote Vraagheide van Sint-Job-in 't Goor en de Brechtse Heide.Van de heide is buiten de zandgrond weinig overgebleven want zover het oog reikt zien we weiden en vruchtbare akkerlanden. Iets verder, rechts, het torentje van de neoromaanse abdij " O.L.Vrouw van Nazareth " het enige trappistinnenklooster in Vlaanderen. We bereiken de Schotense vaart of het kanaal Dessel-Schoten, gegraven tussen 1844 en 1875 ter ontginning van de Antwerpense Noorderkempen. Tegenwoordig erg in trek bij de plezierboten. Ijsschotsen herinneren aan de voorbije koude weken. Bij brug 11 dwarsen we de vaart en ruilen het minder comfortabel jaagpad voor een mooier, geasfalteerd exemplaar. Geregeld worden we nu geplaagd ? door wielertoeristen die dit, niet zonder reden, een ideale fietsroute vinden. Een goede 700 meter voorbij brug 10 ( weg Brecht-Westmalle ) verlaten we de vaart. Rechts , op een kilometer verwijderd, de Sint-Leonarduskerk van Sint-Lenaars met haar vier karakteristieke hoektorentjes ( 15de-16de eeuw ), ook wel de kathedraal van de heide genoemd; Links priemt de spitse toren van de kerk van Brecht waar we ons, door velden en weiden, naartoe slingeren.
We hebben vandaag werkelijk het geluk aan onze zijde. Wat volgens de website van de nmbs niet kan hebben we toch kunnen verwezenlijken, namelijk na aankomst met de trein in het Centraal Station van Antwerpen nog de bus naar Loenhout halen op het Pres. Rooseveltplein. Wanneer we het eindpunt van onze tocht bereiken hebben we zelfs de tijd niet om onze rugzakken aftezetten want de bus is er en eens op de bus vallen de eerste regendruppels, terwijl een telefoontje naar het thuisfront ons weet te vertellen dat het daar reeds lange tijd aan het regenen is. Een vriendelijke man wijst ons in Wuustwezel de weg naar de kerk ( beginpunt van onze tocht )zodat we ook probleemloos het GR5/E2 pad en de mooie Gasthuisdreef bereiken. Wanneer we afslaan en het Uilebos inslaan zijn er nergens uilen te bespeuren maar we horen wel een specht die er lustig op los klopt. Bij het verlaten van het bos lopen we een tijd evenwijdig met een langgerekte vijver die her en der nog sporen vertoont van de voorbije winterse week. En dan gaar het langs pijlrechte wegen langs drie zijden van het Groot Schietveld, een militair domein, rechts van ons, dat niet mag betreden worden. Eerst lopen we op de rand van een bos en later langs weilanden alles behorend tot het militair domein. Het gaat over verharde zandwegen en links strekt zich een groot heidegebied uit, doorspekt met afwateringsgrachtjes Wanneer we bij een wegsplitsing scherp linksaf moeten belanden we op een betonweg en in de bewoonde wereld. In de verte wenkt de rijzige toren van Brecht, onze eindbestemming. Sinds drie kwartier horen we het geraas van de auto's over de autosnelweg E19 maar nu pas bereiken we de oprit en bemerken we het drukke verkeer. Het tunneltje onder die snelweg en de ernaastlopende HST-lijn ( waarvan sprake in het GR-boekje ) is nergens te bespeuren en dus dwarsen we beide wegen langs de brug. Nog even door een stukje van het industriepark en we bereiken de bushalte waar we, zoals hoger vermeld, juist op tijd komen om de bus naar Antwerpen te halen.
We verlaten de trein bij de treinhalte Kijkuit ( Kalmthout ) waar we een maand terug onze tocht door de Kalmthoutse Heide beïndigden en zetten nu de GR5-tocht verder. In minder dan geen tijd hebben we het centrum van Kalmthout bereikt. Nou ja, centrum,eerder een wat drukkere winkelstraat (N112). Op een paar honderd meter van elkaar verwijderd en parallel aan die straat ligt een pleintje met de kerk en het gemeentehuis. Aan de achterzijde van dit laatste bevinden we ons weldra op een kronkelende weg midden de velden en weiden. We dwarsen de Kleine A ( van Aqua ) en links piept het kerktorentje van Achterbroek. We wandelen in het noordelijk deel van de provincie Antwerpen op amper enkele kilometer van de Nederlands-Belgische grens. Tussen akkers, weilanden en bossen (bosjes) trekken we pal oostwaarts hierbij in de rug ( gelukkig ) gestuwd door een toch behoorlijke wind. De meeste, uit hout opgetrokken chalets in het Pastoorsbos, zien er verlaten en verwaarloosd uit. Zijn het misschien zomerverblijven ? De routebeschrijving strookt hier niet met de werkelijkheid maar de GR-markeringen brengen oplossing.We slaan de prachtige, rustige Mastendreef in en blijven geruime tijd op de rand van het kasteeldomein Sterbos. De weg is er drassig en vuil. Gelukkig hebben vroegere wandelaars dat ook ervaren en een bijkomend ( properder ) paadje getrokken zodat we " ongeschonden " in open terrein komen waar weeral grasland en geoogste maïsvelden overheersend zijn. Grote groepen meeuwen doen zich tegoed aan wat er na de oogst blijven liggen is. De verspreide hoeven met de enorme stallingen doen vermoeden dat de veeteelt hier primeert. Wanneer we bij de Napoleonshoeve ( Napoleon zou hier nog overnacht hebben ) belanden, verlaten we het GR-pad om naar het centrum van Wuustwezel te trekken.Het sportlokaal Stroop is er de ideale wachtplaats op de bus die ons naar het Centraal Station van Antwerpen zal brengen.
Vandaag trekken we door de Beneden-Dijlevallei, een groene halte-wandelroute uitgebracht door de Bond van Trein- Tram- en busgebruikers vzw. Met de trein kom je in Mechelen. De route begint en eindigt aan een bushalte. We starten bij het Sportpark De Nekker en volgen praktisch onmiddellijk de loop van de Platte Beek. Links een wijds zicht op het weidelandschap van het Mechelse Broek dat tot het vroegere overstromingsgebied van de Dijle behoorde en dat nu uiteraard een nat en open moeraskarakter heeft. Rechts een grote recreatievijver die ontstaan is einde jaren zestig door de zandwinning bij de aanleg van de E19 tussen Antwerpen en Brussel. We trekken langs een reeks hekjes door een drassig gebied en zijn blij even vaste grond te voelen in een villawijk van Bonheiden. Voor niet lang echter want langs en over overstroomde bomputten komen we op de Dijledijk.Het ommetje langs een woonwijk van Muizen beloont ons met een ontmoeting met een groep ooievaars, afkomstig van het nabijgelegen Planckendael, op zoek naar voedsel.Dit voedsel vinden ze makkelijk hier in de Barebeekvallei die bestaat uit een aaneenschakeling van weilanden doorsneden met tal van sloten. Door dit prachtig gebied banen we ons een weg naar de Dijledijk. Het is windstil en bovendien laat een deugddoend najaars(winter?)zonnetje ons gedurende een half uurtje genieten van de Dijle en het bijhorende landschap. En dan komen we op het " Pikhakendonkwandelpad " dat een opeenvolging is van weiden gescheiden door talrijke koeienpoortjes en evenveel bruggetjes. We verwijderen ons terug van de Dijle en lopen door een bos dat de scheiding vormt tussen de provincies Antwerpen en Brabant. Uiteindelijk bereiken we voor de derde maal de Dijledijk die ons naar het centrum van Rijmenam voert, eindpunt van een tocht die we niettegenstaande de vele onverharde modderige wegen, de talloze bruggetjes en de niet te tellen koeienpoortjes als " een echte aanrader " kun- nen aanprijzen.
22.11.2008: Wandeling 134: WILDERT-KALMTHOUT ; 10,5 km ; 2.30 uur
De handschoenen zijn geen overbodige luxe want het is frisjes wanneer we in Wildert de trein verlaten. Even nog langs de Steenovenstraat en de drukke Nolsebaan en we bevinden ons in een dreef die ons langs de rand van een bos leidt. Het begint te sneeuwen, korrelsneeuw, maar geen erg want eventjes schudden en we zijn weer helemaal droog. Wanneer we een zandweg, tussen twee prikkeldraadafsluitingen moeten inslaan ,verkiezen we, net als zovelen voor ons, het eenmanspad tussen de bomen te nemen want de zandweg is, wegens de vele grote plassen ,niet te belopen. Ter hoogte van de Drielingsvennen komen we op een geasfalteerde weg en lopen aan de rand van het Vlaams Natuurreservaat " Kalmthoutse Heide ". Ondertussen heeft een deugddoend herfst(winter)zonnetje de sneeuwbui verdrongen. Een kudde schapen kijkt ons verwonderd aan. Zij zorgen samen met geiten, paarden en gallowayrunderen voor de begrazing en de instandhouding van het heidelandschap. Bij een infopaneel trekken we bij een veeraster en een klappoortje de heide in. Op slechts een dertigtal kilometer van Antwerpen bevinden we ons in een van de mooiste natuurreservaten van Vlaanderen. Het mulle zandpad golft en kronkelt en wij wanen ons ( dank zij de zon ) op een lentedag in een uitgestrekt duinenlandschap, jammer dat de erica niet bloeit. Weg van alle drukte genieten we ten volle van deze enige natuurervaring. Maar mooie liedjes duren niet lang(er dan een uur ) want dreigende, donkere wolken achtervolgen ons en schudden weeral sneeuwvlokken uit. We passeren nog twee veerasters en klappoortjes en draaien rond de brandtoren, een 25 m hoge metalen constructie van waarop men de heide kan observeren. Iets verder treffen we een molensteen aan, een aandenken aan de jarenlange strijd voor het behoud van de Kalmthoutse Heide ( ingehuldigd op 1 april 1970 en opgedragen aan professor Jozel Muls, een fervent voorvechter voor de bescherming van dit natuurgebied.) Tussen de bomen door vangen we een glimp op van het Van Ganzenven. Door een bosgebied bereiken we de Dienst voor Toerisme waar een fraaie GR-wandelboom ons, door de Withoefse Heide, de weg naar de treinhalte Kijkuit wijst waar we op het middaguur, bij een nieuwe sneeuwbui de trein naar Antwerpen nemen.
Net als verleden keer begint de dag met obstakels. In Menen moeten we de trein verlaten en overstappen op een vervangbus die ons naar Ieper brengt, waar we met meer dan een half uur vertraging aankomen. Gelukkig hebben we de belbuscentrale hiervan op de hoogte kunnen brengen zodat een bereidwillige chauffeur zo vriendelijk is op ons te blijven wachten. Hij zet ons af bij de brug over het kanaal Ieper-IJzer te Boezinge waar we resoluut voor het oude jaagpad links van de vaart kiezen en links van ons, boven op de berm, raast het verkeer richting Diksmuide. We lopen in een uitholling en ondervinden dus weinig hinder van de wind die toch aardig aan het blazen is en even verder is het een stevige bosrand die ons bescherming biedt. Bij het Sas van Boezinge ( waar het water toch een opmerkelijk niveauverschil kent ) blijven we steeds links van de vaart en dit tot bij de brug van Steenstrate. Hier dwarsen we het kanaal , laten het nu aan onze rechterzijde en trekken tot bij het monument voor de Gebroeders Van Raemdonck die hier tijdens een verkenningstocht langs de Duitse stellingen op 26 maart 1917 in elkaars armen stierven. Een cameraploeg van de RTBF is er aanwezig voor een reportage naar aanleiding van het einde van WO I negentig jaar geleden. Ook wij mogen even voor de camera komen. Bij het gehucht Westpoesel bereiken we het verste punt van onze tocht en keren terug maar nu niet langs de vaart. Langs een prachtig stukje natuur met verspreide hoeven waarvan luid blaffende honden telkens onze komst aankondigen trekken we nu, met een fel opstekende tegenwind terug richting Boezinge.We zijn blij wanneer we bij de brug van Steenstrate terug langs de vaart kunnen en er beschutting vinden achter de verhoogde berm. Maar we blijven niet bij het water want bij Boezinge Sas trekken we landwaarts. Enkele bochten en daarna een open landschap brengen ons terug bij de brug van Boezinge, het startpunt van een drietal uren terug.
18.10.2008 Wandeling 132: DE HAAN-BLANKENBERGE 13 km; 3 uur
Onze dag kent een aarzelende start in het station van Kortrijk.Eerst kondigt men de trein naar Oostende met tien minuten vertraging aan,vervolgens worden er het vijftien en uiteindelijk wordt er omgeroepen dat hij afgelast is. Gevolg: een stoptrein tot Brugge nemen en daar overstappen op een vebinding naar Oostende. We geraken dan toch bij het mooie, ietwat jugendstil-achtige tramstationnetje ( 1902) van De Haan aan Zee alwaar onze voettocht uiteindelijk begint.In korte tijd bevinden we ons in een bos. De Duinbossen van De Haan bevatten vooral den ( goed bestand tegen de zeewind ) en werden rond 1850 aangeplant om de zandverstuivingen tegen te gaan. Het geasfalteerde wandelpad draait en keert, klimt en daalt en is blijkbaar een ideaal oefenoord voor joggers want ter hoogte van het natuurgebied De Zuidpanne komen we er verscheidene groepjes tegen. En dan trekken we landwaarts door het vruchtbare polderrland. Vele akkers zijn reeds omgeploegd en de donkere aarde ligt in dikke schijven te wachten op verdere bewerking.Enorme stapels suikerbieten liggen netjes tegen de rand van de baan te wachten op vervoer naar de suikerfabriek.Weelderig groene kanaal-en kreekbermen met bloeiend rietgras vormen een aangename afwisseling in dit vrijwel boomloze, vlakke en natte boerenland. Enkele natuurliefhebbers speuren van op een uitkijkpost met verrekijkers naar weidevogels in de uitgestrekte Uitkerkse Polders. Langs een houten trap ( met boven een uitkijkplatform ) klimmen we over de duinen en bereiken we het strand maar het staketsel dwingt ons een kleine kilometer verder rond de spuikom en de jachthaven te trekken waar honderden zeil- en jachtboten zachtjes op het water dobberen. Eens bij de grote baan kiezen we voor de Kusttram die ons terug naar het station van Oostende brengt waar we deze maal zonder vertraging richting Kortrijk vertrekken.
04.10.2008 Wandeling 131: BOKRIJK; 10,5 km , 2.15 uur
We stappen af bij het station van Bokrijk - nou ja station- het perron van Bokrijk.Wel treffen we er een oud, mooi wachthuisje aan. De hoofdingang van het Provinciaal Domein Bokrijk vinden schept geen probleem ( aan wegwijzers geen gebrek ) maar we slaan er juist voor,langs de enorme parkeerplaats, links af. We bevinden ons weldra in de bossen en langs smalle bospaadjes gaat het nu voorbij twee grote vijvers ( rechts) . Enkele vissers groeten ons vriendelijk met een " morgen ". Nog meer vijvers krijgen we na het dwarsen van de spoorweg maar nu langs onze linkerzijde. (o.a. de Cellebroedersvijver ). Zo belanden we langs een speelplein op het grondgebied Hasselt bij het Instituut O.L.V.-Maagd der Kempen of de Borggraaf. Een asfaltweg brengt ons in een buitenwijk van Kiewit waar we andermaal de spoorweg dwarsen. Het geraas van crossmotoren wordt steeds maar duidelijker , zwakt dan weer af maar blijft toch de ganse tocht hoorbaar. Wanneer we bij de omheining van het Domein Bokrijk belanden kunnen alleen fietsers en wandeleaars binnen. Er wacht ons een rechte baan van ongeveer 2,5 km waar wandelaars en lopers gretig gebruik van maken. Rechts eerst terug een reeks vijvers en plassen en eens in de omgeving van het Groene Huis het Arboretum. Jammer genoeg verhindert een omheining ons om van de meer dan 5000 bomen en struiken te kunnen genieten. Maar geen nood, we genieten van de heerlijke geuren en van de zon die door de kalende bomen priemt en het geheel een feestelijk karakter geeft. Een bospad brengt ons voorbij het Kasteel en weldra staan we terug voor de hoofdingang van het domein. Een 500 meter verder ligt het station.
Er hangen dichte mistslierten boven het water van de Maas wanneer we die dwarsen over de brug die Seilles met het centrum van Andenne verbindt. De collegiale St-Beggakerk vinden ( waar onze GR-575 tocht begint ) is niet moeilijk want de bolvormige toren steekt boven de huizen uit. Achter de kerk krijgen we onmiddellijk een trap onder de voeten geschoven en winnen zo direct aanzienlijk aan hoogte en dan gaat het verder ,nog steeds stijgend, langs een belommerd, met losse stenen bezaaid pad tot op de vlakte. Tntussen passeerden we de chapelle Notre-Dame de Lourdes waar ingrijpende renoveringswerken bezig zijn en die volgens aanduidingen in privaat bezit is. En dan afdalen naar de ruisseau d'Andenelle waar we voorbij de oude watermolen Kevret komen (foto) We lopen nu een poos langs de drukke route d'Haillot maar de pracht van de zonnestralen tussen het gebladerde compenseren dit ongemak. Links een reeks vijvers en rotsen, rechts de Andenelle. Ter hoogte van de immense Ferme de Grosse verlaten we de asfaltwegen en nemen rechts een veldweg richting Bois des Arches Royales, dat we dwarsen. We krijgen voor een 100 tal meter terug asfalt onder de schoenen maar dan trekken we langs een met gras begroeid en door traktorsporen doorgroefde weg de velden in. We komen bij de chapelle de Saint-Mort waar we toch even binnenwippen. Even verder wacht ons terug een grasweg die ons bij het Bois de Haillot leidt. Dan gaat het naar het centrum van Haillot waar we de laatste bus ( voor vandaag ) halen die ons naar het station van Andenne brengt.
