22.11.2008: Wandeling 134: WILDERT-KALMTHOUT ; 10,5 km ; 2.30 uur
De handschoenen zijn geen overbodige luxe want het is frisjes wanneer we in Wildert de trein verlaten. Even nog langs de Steenovenstraat en de drukke Nolsebaan en we bevinden ons in een dreef die ons langs de rand van een bos leidt. Het begint te sneeuwen, korrelsneeuw, maar geen erg want eventjes schudden en we zijn weer helemaal droog. Wanneer we een zandweg, tussen twee prikkeldraadafsluitingen moeten inslaan ,verkiezen we, net als zovelen voor ons, het eenmanspad tussen de bomen te nemen want de zandweg is, wegens de vele grote plassen ,niet te belopen. Ter hoogte van de Drielingsvennen komen we op een geasfalteerde weg en lopen aan de rand van het Vlaams Natuurreservaat " Kalmthoutse Heide ". Ondertussen heeft een deugddoend herfst(winter)zonnetje de sneeuwbui verdrongen. Een kudde schapen kijkt ons verwonderd aan. Zij zorgen samen met geiten, paarden en gallowayrunderen voor de begrazing en de instandhouding van het heidelandschap. Bij een infopaneel trekken we bij een veeraster en een klappoortje de heide in. Op slechts een dertigtal kilometer van Antwerpen bevinden we ons in een van de mooiste natuurreservaten van Vlaanderen. Het mulle zandpad golft en kronkelt en wij wanen ons ( dank zij de zon ) op een lentedag in een uitgestrekt duinenlandschap, jammer dat de erica niet bloeit. Weg van alle drukte genieten we ten volle van deze enige natuurervaring. Maar mooie liedjes duren niet lang(er dan een uur ) want dreigende, donkere wolken achtervolgen ons en schudden weeral sneeuwvlokken uit. We passeren nog twee veerasters en klappoortjes en draaien rond de brandtoren, een 25 m hoge metalen constructie van waarop men de heide kan observeren. Iets verder treffen we een molensteen aan, een aandenken aan de jarenlange strijd voor het behoud van de Kalmthoutse Heide ( ingehuldigd op 1 april 1970 en opgedragen aan professor Jozel Muls, een fervent voorvechter voor de bescherming van dit natuurgebied.) Tussen de bomen door vangen we een glimp op van het Van Ganzenven. Door een bosgebied bereiken we de Dienst voor Toerisme waar een fraaie GR-wandelboom ons, door de Withoefse Heide, de weg naar de treinhalte Kijkuit wijst waar we op het middaguur, bij een nieuwe sneeuwbui de trein naar Antwerpen nemen.
Net als verleden keer begint de dag met obstakels. In Menen moeten we de trein verlaten en overstappen op een vervangbus die ons naar Ieper brengt, waar we met meer dan een half uur vertraging aankomen. Gelukkig hebben we de belbuscentrale hiervan op de hoogte kunnen brengen zodat een bereidwillige chauffeur zo vriendelijk is op ons te blijven wachten. Hij zet ons af bij de brug over het kanaal Ieper-IJzer te Boezinge waar we resoluut voor het oude jaagpad links van de vaart kiezen en links van ons, boven op de berm, raast het verkeer richting Diksmuide. We lopen in een uitholling en ondervinden dus weinig hinder van de wind die toch aardig aan het blazen is en even verder is het een stevige bosrand die ons bescherming biedt. Bij het Sas van Boezinge ( waar het water toch een opmerkelijk niveauverschil kent ) blijven we steeds links van de vaart en dit tot bij de brug van Steenstrate. Hier dwarsen we het kanaal , laten het nu aan onze rechterzijde en trekken tot bij het monument voor de Gebroeders Van Raemdonck die hier tijdens een verkenningstocht langs de Duitse stellingen op 26 maart 1917 in elkaars armen stierven. Een cameraploeg van de RTBF is er aanwezig voor een reportage naar aanleiding van het einde van WO I negentig jaar geleden. Ook wij mogen even voor de camera komen. Bij het gehucht Westpoesel bereiken we het verste punt van onze tocht en keren terug maar nu niet langs de vaart. Langs een prachtig stukje natuur met verspreide hoeven waarvan luid blaffende honden telkens onze komst aankondigen trekken we nu, met een fel opstekende tegenwind terug richting Boezinge.We zijn blij wanneer we bij de brug van Steenstrate terug langs de vaart kunnen en er beschutting vinden achter de verhoogde berm. Maar we blijven niet bij het water want bij Boezinge Sas trekken we landwaarts. Enkele bochten en daarna een open landschap brengen ons terug bij de brug van Boezinge, het startpunt van een drietal uren terug.
18.10.2008 Wandeling 132: DE HAAN-BLANKENBERGE 13 km; 3 uur
Onze dag kent een aarzelende start in het station van Kortrijk.Eerst kondigt men de trein naar Oostende met tien minuten vertraging aan,vervolgens worden er het vijftien en uiteindelijk wordt er omgeroepen dat hij afgelast is. Gevolg: een stoptrein tot Brugge nemen en daar overstappen op een vebinding naar Oostende. We geraken dan toch bij het mooie, ietwat jugendstil-achtige tramstationnetje ( 1902) van De Haan aan Zee alwaar onze voettocht uiteindelijk begint.In korte tijd bevinden we ons in een bos. De Duinbossen van De Haan bevatten vooral den ( goed bestand tegen de zeewind ) en werden rond 1850 aangeplant om de zandverstuivingen tegen te gaan. Het geasfalteerde wandelpad draait en keert, klimt en daalt en is blijkbaar een ideaal oefenoord voor joggers want ter hoogte van het natuurgebied De Zuidpanne komen we er verscheidene groepjes tegen. En dan trekken we landwaarts door het vruchtbare polderrland. Vele akkers zijn reeds omgeploegd en de donkere aarde ligt in dikke schijven te wachten op verdere bewerking.Enorme stapels suikerbieten liggen netjes tegen de rand van de baan te wachten op vervoer naar de suikerfabriek.Weelderig groene kanaal-en kreekbermen met bloeiend rietgras vormen een aangename afwisseling in dit vrijwel boomloze, vlakke en natte boerenland. Enkele natuurliefhebbers speuren van op een uitkijkpost met verrekijkers naar weidevogels in de uitgestrekte Uitkerkse Polders. Langs een houten trap ( met boven een uitkijkplatform ) klimmen we over de duinen en bereiken we het strand maar het staketsel dwingt ons een kleine kilometer verder rond de spuikom en de jachthaven te trekken waar honderden zeil- en jachtboten zachtjes op het water dobberen. Eens bij de grote baan kiezen we voor de Kusttram die ons terug naar het station van Oostende brengt waar we deze maal zonder vertraging richting Kortrijk vertrekken.
04.10.2008 Wandeling 131: BOKRIJK; 10,5 km , 2.15 uur
We stappen af bij het station van Bokrijk - nou ja station- het perron van Bokrijk.Wel treffen we er een oud, mooi wachthuisje aan. De hoofdingang van het Provinciaal Domein Bokrijk vinden schept geen probleem ( aan wegwijzers geen gebrek ) maar we slaan er juist voor,langs de enorme parkeerplaats, links af. We bevinden ons weldra in de bossen en langs smalle bospaadjes gaat het nu voorbij twee grote vijvers ( rechts) . Enkele vissers groeten ons vriendelijk met een " morgen ". Nog meer vijvers krijgen we na het dwarsen van de spoorweg maar nu langs onze linkerzijde. (o.a. de Cellebroedersvijver ). Zo belanden we langs een speelplein op het grondgebied Hasselt bij het Instituut O.L.V.-Maagd der Kempen of de Borggraaf. Een asfaltweg brengt ons in een buitenwijk van Kiewit waar we andermaal de spoorweg dwarsen. Het geraas van crossmotoren wordt steeds maar duidelijker , zwakt dan weer af maar blijft toch de ganse tocht hoorbaar. Wanneer we bij de omheining van het Domein Bokrijk belanden kunnen alleen fietsers en wandeleaars binnen. Er wacht ons een rechte baan van ongeveer 2,5 km waar wandelaars en lopers gretig gebruik van maken. Rechts eerst terug een reeks vijvers en plassen en eens in de omgeving van het Groene Huis het Arboretum. Jammer genoeg verhindert een omheining ons om van de meer dan 5000 bomen en struiken te kunnen genieten. Maar geen nood, we genieten van de heerlijke geuren en van de zon die door de kalende bomen priemt en het geheel een feestelijk karakter geeft. Een bospad brengt ons voorbij het Kasteel en weldra staan we terug voor de hoofdingang van het domein. Een 500 meter verder ligt het station.
Er hangen dichte mistslierten boven het water van de Maas wanneer we die dwarsen over de brug die Seilles met het centrum van Andenne verbindt. De collegiale St-Beggakerk vinden ( waar onze GR-575 tocht begint ) is niet moeilijk want de bolvormige toren steekt boven de huizen uit. Achter de kerk krijgen we onmiddellijk een trap onder de voeten geschoven en winnen zo direct aanzienlijk aan hoogte en dan gaat het verder ,nog steeds stijgend, langs een belommerd, met losse stenen bezaaid pad tot op de vlakte. Tntussen passeerden we de chapelle Notre-Dame de Lourdes waar ingrijpende renoveringswerken bezig zijn en die volgens aanduidingen in privaat bezit is. En dan afdalen naar de ruisseau d'Andenelle waar we voorbij de oude watermolen Kevret komen (foto) We lopen nu een poos langs de drukke route d'Haillot maar de pracht van de zonnestralen tussen het gebladerde compenseren dit ongemak. Links een reeks vijvers en rotsen, rechts de Andenelle. Ter hoogte van de immense Ferme de Grosse verlaten we de asfaltwegen en nemen rechts een veldweg richting Bois des Arches Royales, dat we dwarsen. We krijgen voor een 100 tal meter terug asfalt onder de schoenen maar dan trekken we langs een met gras begroeid en door traktorsporen doorgroefde weg de velden in. We komen bij de chapelle de Saint-Mort waar we toch even binnenwippen. Even verder wacht ons terug een grasweg die ons bij het Bois de Haillot leidt. Dan gaat het naar het centrum van Haillot waar we de laatste bus ( voor vandaag ) halen die ons naar het station van Andenne brengt.
09.09.2008: wandeling 129 MARKE (Kortrijk ) DE MARIONETTEN 11 km, 2.30 uur
We hebben voor de start van onze tocht een slecht tijdstip uitgekozen. We komen in groepjes kinderen terecht die met de fiets naar school trekken.Eens onder de E17 door ,op de wijk St.-Anna worden het auto's van ouders die naar of van het Don Bosco-instituut gaan of keren waarvoor we attent moeten zijn. Komt daar nog bij dat een felle zon vlak in ons gezicht schijnt ( maar liever zo dan een regenbui ) Alles is opgelost wanneer we een verhard pad inslaan bij de aanduiding LIBEL. We belanden in een groen gebied dat de naam Stadsgroen Marionetten draagt. De vroegere kleiwinningsputten voor de pannenfabriek van Marke werden de stortplaats voor het Kortrijke huisvuil en na afdekking met aarde werden verscheidene bosjes en hagen en ook twee waterpartijen aangelegd. De top van dit ( heuvelachtig ? ) groengebied ligt zowat 60 m boven de zeespiegel en vormt een prachtig panoramapunt. Hier werd een paviljoen in een tentvorm opgetrokken in de vorm van een LIBEL (foto) met twee grote facetogen. Dat alles nog in een beginstadium verkeert bewijst het ontbreken van infoborden en wegaanduidingen( langs de paden ). In de libel zelf vinden we heel wat documentatie terug. Verder oostwaarts gaat het tot dicht bij het Hof te Coucx waar in de historische schuur van de hoeve een kleinschalig bezoekerscentrum wordt uitgebouwd en zo passeren we verder langs de ruwbouw van het nieuwe Kortrijkse ziekenhuis om dan nog even een tocht te maken door het Kennedybos dat rakelings langs de E17 gelegen is. Een fiets- en voetgangersbrug over de snelweg, brengt ons weer langs de andere zijde van de snelweg in het hartje van Marke van waaruit onze tocht begon.
20.08.2008 Wandeling 128: DIKSMUIDE 14,5 km ; 3.15 uur
Vakantie- en weersomstandigheden hielden ons drie weken weg van de wandelpaden, maar vandaag staat de omgeving van Diksmuide op het programma. Over het fraaie marktplein trekken we langs de sfeervolle Vismarkt naar het Begijnhof met zijn witte huisjes en kapel. Langs de Handzamevaart gaat het dan naar de Ijzer waar talrijke plezierjachten netjes op een rij geparkeerd liggen. De wind blaast met een kracht van 4 à 5 uit het westen en de vlag op het gebouw bij de bekende Dodengang aan de overzijde van het water geeft dit duidelijk aan. Rechts, op de natte weilanden staan een vijftal reigers geduldig op de uitkijk naar voedsel. Ter hoogte van Oud-Stuivekenskerke verlaten we de Ijzer en trekken oostwaarts. De wind blaast nu in de rug en langs de kronkelende Warmoesstraat passeren we het prachtig gerestaureerde Tempelhof ( ooit het bezit van de Tempeliersridderorde - die hier meerdere hoeven in eigendom had.). Dan eventjes lichtjes klimmen om boven de polderlijn uit te komen. We dwarsen de Brugse Heirweg ( een middeleeuwse verbindingsweg tussen Brugge en Diksmuide ) en iets verder de pijlrechte Wijnendalestraat, aangelegd tussen 1761 en 1771 onder het bewind van Maria-Theresia ( vandaar ook de naam de Theresiaanse weg ). We maken een grote cirkel rond de kerk van Beerst en komen in de Handzamevallei, die een groot deel van het stroomgebied van de Ijzer inneemt. De uitgestrekte gronden liggen amper een viertal meter boven de zeespiegel en zijn zeer waterhoudend. De hoeve links draagt dan ook de toepasselijke naam: " De Weiden " want het gebied bestaat uit niets anders dan hooilanden en natte grasweiden doorkruist met talrijke sloten en grachten waarin het manshoge moerasriet welig tiert. En dan zien we plots de toren van de St.-Niklaaskerk en de Ijzertoren opduiken ( foto ) en komt dus het einde van deze winderige tocht in zicht.
29.07.2008: Wandeling 127 : HOLLEBEKE-GELUWE, 14 km 3.30 uur
In minder dan geen tijd staan we bij de restanten van wat destijds een kanaal moest worden dat de Ieperlee ( Ieper ) met de Leie ( Komen ) zou verbinden. Maar voortdurende instortingen en grondafschuivingen deden de werken stopzetten en de natuur trok zich van deze moeilijkheden niets aan en bezorgde ons met de jaren een prachtig wandelgebied. We lopen voor een paar kilometer op een smal pad onder een lange boog van hoogopgroeiend groen. Links van ons eerst het " oude " kanaal en dan boven op de berm ( maar niet zichtbaar wegens de weelderige begroeiïng ) de spoorlijn Poperinge-Kortrijk. We passeren enkele restanten van geplande sassen die prachtig door plantengroei omgeven en ingesloten zijn. Plots duikt dan de kerk van Houthem op ( we bevinden ons reeds geruime tijd op Henegouwse bodem ). Tijd om de " vaart " te verlaten en de Dadizelestraat ( rue de Dadizele = taalfaciliteiten ) te volgen.. In de verte, op de hoogte prijkt de kerk van Zandvoorde. Een tijdlang volgen we de taal- en provinciegrens en belanden dan bij de Hoge Bossen op Werviks' grondgebied. De bewoner van de prachtig gerestaureerde hofstede " Ter Hooghe Bussche " ( met mooie inrijpoort en duiventoren ) wil graag een foto nemen. We genieten hier, op één van de hoogste plaatsen van Wervik van een uniek vergezicht op de Westvlaamse bergen en op Noord-Frankrijk en veel dichterbij bemerken we de overdekte skipiste van Komen. Op het middaguur bereiken we Amerika, een gehucht van Wervik dat waarschijnlijk zo werd genoemd omdat de tabaksteelt " de teelt " van Wervik uit Amerika afkomstig is. Maar tabaksvelden zijn er nu nergens te bespeuren en dit wegens : enerzijds het strenge rookverbod en anderzijds, volgens een landbouwer ( bezig op het veld ) wegens het wegvallen van de subsidies. Wel opmerkelijk is ( ter vervanging ? ) de aanwezigheid van vlaschaards, maïs- en graanvelden. Pal oostwaarts, langs een met gras begroeid eenmanspad gaat het nu naar Geluwe- deelgemeente van Wervik . Na 13 km stappen doet het deugd hier de bus te kunnen nemen die ons naar Menen brengt.
15.07.2008 Wandeling 126: LOUISE-MARIE - RONSE 12 km, 2.45 uur
Wanneer we bij de kerk van Louise-Marie de bus verlaten doet een regenachtige wind ons het ergste vrezen maar gelukkig, we mogen onze regenkledij in de rugzak laten. We slaan onmiddellijk de Boetzittingstraat in en werpen nog een blik op het bostbeeld van Louise-Marie ( de eerste Belgische Koningin ) hoog in de gevel van het eerste huis in die straat. Langs een afsluiting in het bos klimmen we tot op de Muziekberg tot bij de wandelboom en de Chalet Boekzetting ( waar vroeger onder de boek = beuk, rechtszitting werd gehouden ). Nu is het een oord dat vooral in de zomer een enorme volkstoeloop kent. Het blijft nog een tijdje klimmen geblazen maar dan krijgen we een langzame afdaling, door een bijzonder prachtig gebied, naar het diepste punt van het dalletje van de Trosbeek. En dan weer eventjes stijgen, met rechts van ons, op een goede 100 meter afstand, de kapel van O.L.V. vanLorette ( 1676 ). Men bidt (bad ) er ( vroeger )om een goede partner en een talrijke kroost. Eventjes de drukke N48 - Ronse-Ninove volgen en dan voor een tijdje langs een karrenspoor op de gemeente- provincie- en taalgrens tot bij een oude spoorwegbedding. Hier kloppen de GR-aanduidingen niet met de wegbeschrijving en moeten we wel even improviseren en ons oriënteren, maar eens uit de beboste zone vormt de de mooie schilderachtige windmolen Moulin du Cat Sauvage ( 1751 ) een richtpunt ( foto ). Een 200 meter verder verlaten we het grondgebied van Ellezelles en trekken we op Vlaams gebied, immer rechtdoor naar het station van Ronse. Dit station stond van 1844 tot 1879 in Brugge maar werd daar afgebroken en hier steen voor steen weer opgebouwd. Daardoor is het waarschijnlijk het oudste stationsgebouw van Europa. We krijgen er de verbinding naar Oudenaarde.
01.07.2008 Wandeling 125: OUDENAARDE-LOUISE-MARIE; 11 km 2.45 uur
Langs de Stationsstraat trekken we naar het Tacambaroplein. In het midden een weinig zeggend gedenkteken ter nagedachtenis aan de Belgische gesneuvelden in de Mexicaanse oorlog van 1867. In de Hoogstraat passeren we langs het Sint-Bernarduscollege ( vroeger het Onze-Lieve-Vrouwcollege, dit staat er trouwens nog altijd op ) en zo belanden we op de Grote Markt van Oudenaarde. Even toch halt houden om het prachtig Brabants-laatgotisch stadhuis in Balegemse steen te bewonderen.Het koperen soldatenbeeld ( 2 meter ) van " Hanske de Krijger " lijkt ons met de stedelijke banier een goede tocht toe te wensen. We duiken naast het Vleeshuis de Voorburg in en steken heel eventjes ons hoofd binnen op het begijnhof. Jammer, het mocht wel even een langer bezoek geweest zijn, want even verder, bij de ophaalbrug over de Schelde moeten we toch een kwartier wachten. Langs de mooie 13de-eeuwse Onze-Lieve-Vrouwkerk van Pamele komen we bij het natuurgebied van het Speibos, een groene long heel dicht bij het centrum. We zijn een poos vrij van de verkeersdrukte tot we plots voor de kerk van Leupegem staan. Onmiddellijk echter laten we het verkeer weer achter ons en beginnen langs een tegelpad aan de Groene Wandeling. Het wordt klimmen geblazen, afwisselend langs graspaden, tegelpaden en asfaltwegen.Het loont de moeite om even van de zonovergoten omgeving te genieten . (foto ) En dan dalen we af en belanden we bij de Maarkebeek, die we geruime tijd volgen tot voorbij de Ladeuzemolen ( reeds vóór 1500 was er al sprake van die molen ). We slaan richting Etikhove in ( woonplaats van 1921 tot 1937 van Valerius De Sadeleer ). Naast de kerk vinden we links de weg en terug krijgen we een paternoster van veld- aarde- asfalt- en betonwegen. Links, op de hoogte de Bossenaarwindmolen ( overgebracht van het Oost-Vlaamse Lede ) en even verder bereiken we de top van de Taaienberg - voor ons langs de betonweg - maar de renners in de Ronde van Vlaanderen komen hier van rechts langs de beroemde kasseiweg, een klimmetje dat zeker in de benen kruipt.. Maar dan gaat het in dalende lijn langs smalle wegeltjes tot bij de kerk van Louise-Marie ( gemoend naar de eerste koningin van de Belgen , Louise-Marie van Orléans ). We komen net op tijd om de bus te halen die ons terug naar Oudenaarde brengt. Einde van een heerlijke wandeldag.
17.06.2008 Wandeling 124: WESTOUTER-KEMMEL 12,2 km 3 uur.
Nadat we van de buschauffeur er attent werden opgemaakt dat het na de hevige onweders van verleden zondag, hier in de streek, wel erg modderig zou kunnen zijn, trekken we de Neerstraat in. Bij de Hulhofdreef belanden we bij brede akkers en meersen die het dal van de Fransebeek en de Sulferbergbeek vormen. We volgen een tijdje de loop van deze laatste. In het Hellegatbos gaat het lichtjes bergaf tot we de Hellegatbeek dwarsen om dan na enkele tientallen meters vlonder ( het bos is hier rijk aan bronnetjes ) tussen een rijke variatie van planten en bomen te klimmen tot op de top van de Rodeberg. Ter hoogte van de Lijstermolen ( een molen uit 1805, maar in 1960 van op de Lijsterhoek te Beernem naar hier overgeplaatst ) draaien we links en moeten we ons tussen een dichte begroeiïng, met vooral netels en bramen , een weg banen. Wanneer we op de hoofdweg komen zien we de kerk van Dranouter vlak voor ons. We dwarsen de Galooiebeek en het loont de moeite af en toe eens rond te kijken. Links een prachtig zicht op Loker, rechts het uitgestrekte platte Franse landschap en voor ons troont de Kemmelberg nu groots voor ons.Ter hoogte van wandelpaaltje 67 raadplegen we even de wandelkaart (foto ) en spreken we de drinkbus aan want de zon is aardig aan het branden. De weg stijgt en daalt over de " hilletjes " ( = kleine hoogten ) tot we de Hellebeek over zijn. Dan begint een vrij langzame klim naar de top van de Kemmelberg. We passeren het Ossuaire Français - een Frans massagraf waar meer dan 5000 Franse militairen, die sneuvelden bij de slag om Kemmel ( 18 april 1918 ) begraven liggen. Midden op het kerkhof een kleine piramide met er bovenop de Franse Haan. We dwarsen de gevreesde kasseiweg bij de afdaling van de Kemmelberg bij Gent-Wevelgem en trekken verder evenwijdig met de kasseiweg door het bos tot we bij de wandelboom bij de Lork belanden. Naar het centrum van Kemmel-dorp volgen we de dalende Bergstraat en krijgen er keuze genoeg om ergens ons " propere " voeten onder een cafétafeltje te steken.
27.05.2008: Wandeling 123 ST.-JAN-TER-BIEZEN - WESTOUTER 13,1 km 3 uur
De dondervlaag met felle regenbuien van gisterenavond en de weersvoorspelling voor vandaag indachtig trekken we voorzien van de nodige attributen de baan op. Langs een kapel richten we onze schreden naar het gehucht Wulfhulle dat herinnert aan de tijd dat de bossen zich ver rond Poperinge uitstrekten en er hier vele roeden wolven huisden.Nu, niets dan uitgestrekte velden bepland met aardappelen en bezaaid met maïs, bieten en graan.Enkele malen zien we een boer bezig met een rabarberoogst. Wanneer we door het Helleketelbos trekken heeft de regen van de voorbije dagen op het pad grote plassen achtergelaten zodat het even opletten is willen we de voeten proper houden. Enkele malen moeten we langs ijzeren hekkens en zelfs over het erf van een boerderij passeren. Na het dwarsen van de oude weg Poperinge-Abele zijn we op een boogscheut van Abele dorp( dat vroeger - voor het openstellen van de grenzen - leefde van het drukke grensverkeer ) verwijderd. Even wanen we ons in Amerika. Een groot vrijheidsbeeld staat opgesteld voor de ingang van Wally's farm, waar de uitbater zijn bubliek regelmatig op ongeëvenaarde Elvisshows trakteert. En dan over de nieuw aangelegde baan Poperinge-Steenvoorde komen we op de Lyssenthoek met de nabijgelegen ' Lyssent Cemetry ' de tweede grootste Britse militaire begraafplaats ( naast ook diverse andere nationaliteiten ) van West-Vlaanderen. Vele slachtoffers zijn overleden in het veldhospitaal dat onmiddellijk achter het kerkhof in de 'Remi hoeve ' ingericht was. Het is even zoeken naar het graspad dat ons door het veld langs een boerderij met eendenvijver naar de Frans-Belgische grens brengt. Voor een 500 tal meter lopen we op Frans grondgebied. Het landschap wordt bultiger want we verlaten het Poperingse Hoppeland en trekken een nieuw schilderachtig gebied binnen. Voor ons een panorama op de Westvlaamse ' bergen ' - het echte Heuvellland, met van oost naar west de Kemmelberg, de Rode-, de Bane-, de Vidaine- en de Zwarteberg. Op Frans grondgebied de Katsberg waar de TV-zendmast, die de Franse televisie er in 1970 bouwde, als een naald hoog in de hemel priemt. In een bocht, een rustige kapel tussen twee linden en binnenin een mooi Mariabeeld ven de Menense kunstenaar Gustaaf Delafontaine ( 1887-1972 ) en uiteindelijk bereiken we het centrum van het bloemendorp Westouter. Het begint ( gelukkig nu pas ) te regenen.
13.05.2008 Wandeling 122: HARINGE-ST.-JAN-TER-BIEZEN. 12,5 km 3 uur
Normaal loopt het verbod om op zaterdag en zondag als 65-plusser met de NMBS tegen een reduceerd tarief te reizen van 15 mei tot 15 september. Door het weekend van 1 mei en daarna dat van Sinksen, werd die periode vervroegd en was de wandeling 121 de laatste die we op die manier konden maken. Dus dan maar weer overschakelen naar de dinsdag en dichter-bij-huis wandelingen. We starten waar we bij wandeling 108 ( 11.09.2007 ) stopten namelijk bij het geklasseerde laatgotische kerkje van Haringe. We laten er ons heen brengen met de belbus vanaf het station van Poperinge en doen gedurende een 40 minuten durende rit zeker 10 dorpen of gehuchten van de Westhoek aan. We stoppen zelfs voor de brouwerijpoort van de abdij van Westvleteren. We zeggen " Den Blauwer " goeiedag en slaan iets verder tussen 2 huizen een grindweg in die na een paar honderd meter uitloopt op een weide. Het wordt even moeilijk maar een wit-rood streepje van de GR-route en de wegbeschrijving loodsen ons door het lange gras naar een scheiding tussen twee akkerlanden ,die we mits enige verbeelding een pad kunnen noemen. Bij het gehucht De Landing lopen we een kleine kilometer langs de baan Roesbrugge-Poperinge.Overal boeren die van het prachtige weer profiteren om hun uitgestrekte akkers met aal of gier te besproeien. Van wandelen en gezonde lucht opsnuiven gesproken ! Nu eens een aardeweg, dan weer asfalt brengen ons in de dorpskom van Proven. In de Dorpstraat moeten we ons over putten, langs gevaarlijk draaiende kranen en over bergen opgebroken straatstenen een weg banen en ondertussen nog de juiste weg weten te vinden. We lopen dwars door een hoppeveld. Merkwaardig dat deze plant in enkele maanden tijd een hoogte van 7 meter kan bereiken ( nu staat ze ongeveer 1 meter hoog ). We draaien ons nog even om, om de perenkoptoren van de kerk van Proven prachtig boven het hoppeveld te zien uitsteken. Maar hop, hop, hop, we moeten verder. Wanneer we, bij een mooi strodaken huisje een stukje bos in moeten is het wel even zoeken, maar we komen uiteindelijk langs een reeks kapelletjes bij de prachtige toegangsdreef naar de psychiatrische instelling " De Lovie ". Hier slaan we rechtsaf langs een kaarsrechte aardeweg. Rechts van ons een bos dat het kasteel Couthof- de woonplaats van Nonkel Henri - verbergt. Langs twee grote hoeven met telkens een poel bereiken we de Watouseweg in Watou waar de uitbater van het café-restaurant " De Strooyen Hen " ons graag op zijn terras laat picknicken. En dan komt de belbus die ons ( nu in een veel kortere tijd ) weer naar het station van Poperinge brengt. Bedankt chauffeur !
Het eerste deel van de wandeling (anderhalf uur ) is net hetzelfde als bij de wandeling 77 ( 11-03-06 ) met dit verschil echter dat we nu profiteren van een schitterend weer en dat we toen geplaagd werden met hagel en sneeuw. De Salm is wel iets minder omstuimig maar de residentiële camping ernaast is nog even verlaten als toen. De klim die volgt na de Pont de Glain lijkt ons lastiger dan twee jaar terug en we zijn dan ook gelukkig wanneer we de hoogte van Wanne bereiken. Een gerooid stuk bos brengt ons even in moeilijkheden want alle wegmarkeringen zijn eveneens gesneuveld. Dank zij een goede wegbeschrijving, een degelijke wandelkaart en enig speurwerk weten we toch het goede pad te vinden. We blijven nu lange tijd op dezelfde hoogte en trekken afwisselend door een gemengd bos en een sparrenbos en komen bij het gehucht Spineux uiteindelijk in een open vlakte met een wijds zicht op de zonovergoten Salmvallei. We dalen af tot bij de brug over de Salm in het gehucht Rochelinval. En nu is het weer klimmen geblazen. Na de brug over de spoorweg passeren we een kruis en een monument dat herinnert aan het gevecht van Rochelinval ( 10 mei 1940 ) met vermelding van drie namen..Klimmend trekken we de provincie Luxemburg in. Tijd om even te pauzeren en de overzijde van de vallei met Spineux ( vanwaar we juist komen ) te bewonderen (foto). We lopen op de flank langs een prachtig pad met eiken, lorken, sparren en berken. Tussen de bomen door, aan de overzijde van de vallei de enorme gebouwen van een klooster. En nu terug dalen - over de Salm en de spoorweg - tot het centrum van Grand-Halleux. Het café " Moulin à Vent " heeft wind in de zeilen want het buitenterrasje is druk bezet met mensen die de voorbijfietsende wielertoeristen gadeslaan. Hier passeert morgen immers de koers " Luik-Bastenaken-Luik " en vandaag willen velen op hun manier even het parcours verkennen. Wij sluiten er onze tocht af in het gezelschap van een " Keizer Karel ".
05.04.2008 Wandeling 120 : MAREDSOUS 7,5 km 1.45 uur.
Wat er precies de oorzaak van is weten we niet maar deze maal hadden we vergeten de treinregeling van de lijn Brussel-Dinant te checken. Nu waren er, wegens werken, wel bepaalde treinen op die lijn afgeschaft zeker, met als gevolg dat we onze geplande busreis vanuit Namen letterlijk en figuurlijk in de mist zagen opgaan. Maar dank zij onze ( reeds in een eerder verslag vermelde ) meegedragen reisbibliotheek geraken we toch,nu vanuit Dinant, zij het met een uur vertraging, op de enorme parking van de abdij van Maredsous. Dat ze hier lekker bier brouwen en heerlijke kaas maken kan ons nu maar matig ( tot niets ) schelen want we moeten het verloren uur weten goed te maken. We volgen dan ook onmiddellijk de wegwijzers naar de benedictinessen abdij van Maredret en lopen voor een tweetal kilometer naast de forse omheiningsmuur van dit immense gebouw. We volgen hierbij de wit-rode merktekens van het GR 129-pad en passeren de kapel van Notre Dame de Grace. Wanneer we bij een strook bos belanden slaan we rechts af. Langs de weg, een klein maar stevig stenen kruis ter nagedachtenis van pastoor Max Mottry die hier op 1 september 1941 overleed. We stijgen langdurig maar langzaam door open velden tot bij de toegangswegen tot de Chenoy-hoeve ( 270 m ). Tijd om even telefonisch met het thuisfront in contact te komen en te vernemen dat het in West-Vlaanderen aan het regenen is terwijl wij het hier ( voorlopig althans ) nog steeds droog houden. Afdalen nu tot bij de Ruisseau de Biert, die ons eerst rechts dan links bruisend gezelschap houdt tot in het dorpje Sosoye waar het zich schuimend in de Molignée, een van de schilderachtigste bijriviertjes van de Maas, stort. We passeren intussen de Sint-Barbarakapel uit 1860 en hebben toch al even onze regenjas moeten bovenhalen.Wanneer we bij de ( afgedankte ?) spoorbaan komen vangen we terug een niet stevige maar lange klim aan naar de parking van de benedictijnenabdij van Maredsous Net op tijd halen we de bus die ons naar het station van Namen brengt en weer kunnen we alleen maar dromen van een lekkere boterham met kaas en een biertje van Maredsous..
08.03.2008 Wandeling 119: ZANDHOVEN-GROBBENDONK 11 km 2.45 uur
We willen het vandaag even ' vlak ' houden en hebben daarom een tocht in de Kempen geprogrammeerd. De bus zet ons af op de wijk Roosten, tussen Zandhoven en Pulderbos. Het is fris op dit vroege uur en onze handschoenen bewijzen ons ' warme ' diensten. Met de nog werkende stenen berg- of beltmolen van Pulderbos als richtpunt gaan we op zoek naar de aansluiting met het GR5-pad. Tussen twee hagen in bemerken we de kenmerkende wit-rood streepjes en zijn we op weg om die voor een goede twee uur te volgen. De namen van de gehuchten die we aandoen zijn typisch Kempisch: Heikant, Bloemheide, Molenheide, Kleine Heide enz. We kronkelen door bos- akker- en weideland, langs het voetbalveld van F.C. Pulderbos, voorbij enkele grote landbouwbedrijven en trekken dan het natuurreservaat De Krabbels in. Een brede zandweg " De Pulderdijk " voert ons, hoe kan het ook anders, over de Pulderbeek. Bij een voormalig ( nu verlaten ) boswachtershuis kiezen we voor de brede Heirbaan met rechts een prachtig, verhard fietspad. Ter hoogte van Pulle geraken we even onze merktekens en dus het noorden kwijt en moeten op onze stappen terugkeren. Op aanwijzen van een wandelend trio kunnen we de schade beperken en vinden we het goede spoor terug. Het is zaterdag en dus hebben, gewoontegetrouw, talrijke inwoners hun voortuintje netjes opgerakeld. Op de wijk " Warme Hand " denken we er aan dat we inderdaad onze handschoenen mogen wegbergen en even later bereiken we het grondgebied Grobbendonk. We lopen tot bijna tegen de Kleine Gete om dan af te draaien richting kerk. Het dorpsplein is een typisch Frankische driehoek met in het midden een mooie beplanting rond de oude dorpspomp. Een ideale plaats om de bus op te wachten die ons terug naar Antwerpen zal brengen.
23.02.2008 Wandeling 118: BOIS-de-VILLERS - GODINNE, 14 km 3.15 uur
We starten op dezelfde plaats waar we veertien dagen terug onze vorige tocht beëindigden. We klimmen geleidelijk, nu eens langs een asfaltweg dan weer eens langs een graspad, door een open vlakte, naar het plateau " La Sibérie ". Vesrschillende wegwijzers wijzen ons het ' Point de vue de la Sibérie ' aan waar men kan zien hoe de Maas vroeger een grote meander maakte maar nu een bebouwd gebied is; Maar we trekken het bos La Grande Hulle in en richten onze schreden naar de Belvedère. Vanop een hoogte van 245 m krijgen we ook hier, bij een bank en een oriëntatietafel een prachtig zicht op de Maas. En dan gaat het zigzaggend, maar steil, naar beneden waarbij we de raad opvolgen, hier wegens erosie, zeker geen inkortingen te riskeren tot ' Sur le Plain - 175 m '. Daarna lopen we door een prachtig bos en verliezen tot aan ' Tiennes de Burnot - 165 m '( een huisje van de watermaatschappij ?) over een afstand van 2 km praktisch geen hoogte. Maar dan volgt weer een steil dalende holle weg ( veelvuldig versperd met omgevallen bomen en takken ) naar de Maas toe. Tussen twee huizen belanden we in Burnot op de N92 en zijn blij het jaagpad langs de stroom te bereiken. Voorbij de sluizen van Rivière verlaten we de Maas ( 85 m ) en beginnen aan een klim tot op een hoogte van 255 m. Halverwege, ter hoogte van een calvariekruis moeten we even naar adem happen. Op het hoogste punt - bij een antenne van de RTBF, die zelf nog eens 163 m hoog is - bereiken we het uitzichtpunt ' Point de vue des Sept Meuses '. Jammer genoeg moet je er een restaurant binnen om dan vanop het terras van dit schouwspel te kunnen genieten. Dus dalen we weer maar eens af. Nu langs een brede bosweg richting Rouillon waar we de hoofdweg bereiken op ongeveer 500 m afstand van de vermaarde ' Jardins français d'Annevoie '. Langs (foto) en over de Maas, die hier een mooie lus maakt, gaat het naar het station van Godinne. Langs de weg een paar oude natuurstenen huizen en dicht bij het station vormen de ' Vieille Ferme ' samen met de kerk en het kasteel een prachtig geheel. Een ideaal decor om deze mooie maar lastige wandeling af te sluiten.
09.02.2008 : Wandeling 117; FLAWINNE-BOIS-de-VILLERS 14,3 km 3.20 uur
Het slaat negen uur op de toren van de kerk van Flawinne , die hoog boven het dorp uitsteekt.We lopen eerst nog enkele honderden meter evenwijdig met de spoorweg om dan pal zuidwaarts te kiezen. Het gaat eerst over twee spoorwegbruggen o.a. een van het vormingsstation van Ronet in de nabijheid van de grote machinewerkplaats van de Belgische spoorwegen van Salzinnes.We krijgen onmiddellijk nog een derde brug, die over de Samber. Er is een prachtige dag aangekondigd en de zon is inderdaad reeds op dit vroege uur van de partij. Ze belet ons zelfs een duidelijke kijk op de weg te krijgen. Na een poosje jaagpad langs de Samber, krijgen we een lange , tamelijke steile klim door het bos La Vecquée. We passeren op een paar honderd meter van het Fort-de-Malonne ( een verdedigingswerk dat deel uitmaakte van de versterkte positie van Namen tussen 1870 en 1914. Tegenwoordig is het cruciaal voor de overwintering van verschillende soorten vleermuizen.). Maar in WO II en zeker in 1944 werden de Ardennen het toneelvan harde gevechten. Geen wonder dat we op onze tocht op meerdere bunkers stoten. ( op heel strategische punten gebouwd ). Eén in het Vecquée-bos en twee dicht bij elkaar gelegen in het gehucht Cabaca. Na Basse-Fontaine is het terug klimmen geblazen en bevinden we ons in open veld. Dank zij het uitzonderlijk prachtig weer hebben we een bijzonder zicht op de omgeving ( foto ). En nu langs een pijlrechte weg, langs de rand van een bos, dat we eens voorbij de Ferme d'Aquisse intrekken.Plots rent ons langs rechts een ree voorbij dat op twintig meter voor ons dan het pad oversteekt. De weg wordt een tijd lang erg drassig maar eens in La Charterie is alle leed vergeten. Nu richten we onze schreden naar het centrum van Bois-de-Villers, waar we in dit aangenaam dorpje op de bus wachten die ons naar het station van Namen zal brengen.
De klokvaste treinen brengen ons naar Trois-Ponts . We lopen een tijdje parallel met de spoorweg langs de drukke rue de Coo om dan na het dwarsen van de Amblève (hoogte 260 m) een smal paadje te nemen dat tussen twee tunneltjes steil opklimt. We volgen een hol, onverhard en rotsig pad. Langs weerszijden een overvloedige begroeiïng met hazelaar, eik en berk waarvan de bladeren als een tapijt op de grond liggen. Bij een kruispunt komen we bij het Spijkerkruis (hoogte 380 m ) , waar meisjes uit de omgeving die geen man konden vinden, hoopten door een nagel in het kruis te slaan, dit wel te doen.We blijven ( nu matig ) stijgen door een prachtig bos en belanden bij twee dicht bij elkaar gelegen overdekte picknickbanken.(hoogte 480 m ) waar snoei- en(of) uitdunwerk het bedoelde uitzicht op Coo zeker ten goede zou komen. En nu langs een kronkelend pad door een bos met vooral eiken, beuken en dennen naar de Cascade .Houthakkers zagen en laden takken op een aanhangwagen. De afdaling wordt bij sommige momenten vrij steil, ook nadat we bij de Belvedère voor een poosje de stoeltjeslift volgen. In Coo is het tamelijk druk voor een zaterdag buiten de verlofperiode. En dan weer klimmend het bos in, richting Trois-Ponts. We dwarsen het parkeerterrein van het prachtig gelegen hotel-restaurant Beau Site en langs een asfaltweg klimmen we geruime tijd - voorbij het kerkhof - richting Bodeux. Links van ons op de top van de heuvel aan de overzijde van het dal prijkt de Tour Leroux ( wandeling 77 en 98 ). Steeds maar klimmen tot we door het bos een pad kiezen dat naar de Rau de Bodeux afdaalt.We blijven die volgen tot in het hartje van Trois-Ponts waar we in bistro ' Le Vieux Pont ' van de Nederlands sprekende uitbater ( afkomstig van Wervik ) de toelating krijgen onze picknick aan te spreken. Precies de tijd om de wachttijd op de trein te doden en om te bekomen van weer eens een echte GR-klim-en daalwandeling.
Niettegenstaande de aangekondigde spoorwegstaking door de leden van de onafhankelijke spoorvakbond trekken we toch op. Wij hebben geluk, we geraken probleemloos in het station van Antwerpen en verlaten de bus op het vooropgestelde uur aan de trappistenabdij van Westmalle. We draaien ze onmiddellijk onze rug toe en trekken door een residentiële wijk waar de namen van de straten ons aan een arboretum doen denken. Voor we rechts afslaan in de Gagelhoflaan ( waar een van de eerste jeugdherbergen van Vlaanderen ligt ) lopen we een 500 tal meter langs de drukke weg Zoersel-Sint-Antonius. We bereiken het beschermde Zoerselbos. Gelukkig heeft men aan de wandelaars gedacht en een gescheiden pad aangelegd voor wandelaars en ruiters. Gemotoriseerd verkeer is hier niet toegelaten, naast de fietsers en de joggers voelen we ons hier heer en meester. De drassige bodem noodzaakt ons regelmatig heen en weer te zigzaggen en plots staan we dan bij het Boshuisje ( foto ) waar rond 1850 Hendrik Conscience de inspiratie voor " De Loteling " zou opgedaan hebben. We krijgen nog een stukje aardeweg en steken dan de brug over de autoweg over en bereiken het grondgebied van Zandhoven. Aan het kapelletje voorbij het rusthuis O.L.V.van Troost verlaten wa de GR-route en slaan rechts het lange, rechte Nazarethpad in. Geruime tijd lopen we nu evenwijdig met de autosnelweg om dan bij de ingang van het Kasteel Hof van Lierde richting Zandhoven-dorp te kiezen. En hier bij het einde van onze tocht door de Voor-Kempen worden we geconfronteerd met het begin van onze wandeling. We worden er getrakteerd op een frisse Wetmalle tripel. Ook bij de terugreis ondervinden we ( buiten een vertraging van een 30 minuten ) geen hinder van de spoorstaking. Van een geluksdag gesproken.
Het eerste deel van de wandeling (anderhalf uur ) is net hetzelfde als bij de wandeling 77 ( 11-03-06 ) met dit verschil echter dat we nu profiteren van een schitterend weer en dat we toen geplaagd werden met hagel en sneeuw. De Salm is wel iets minder omstuimig maar de residentiële camping ernaast is nog even verlaten als toen.
Wat er precies de oorzaak van is weten we niet maar deze maal hadden we vergeten de treinregeling van de lijn Brussel-Dinant te checken. Nu waren er, wegens werken, wel bepaalde treinen op die lijn afgeschaft zeker, met als gevolg dat we onze geplande busreis vanuit Namen letterlijk en figuurlijk in de mist zagen opgaan. Maar dank zij onze ( reeds in een eerder verslag vermelde ) meegedragen reisbibliotheek geraken we toch,nu vanuit Dinant, zij het met een uur vertraging, op de enorme parking van de abdij van Maredsous. Dat ze hier lekker bier brouwen en heerlijke kaas maken kan ons nu maar matig ( tot niets ) schelen want we moeten het verloren uur weten goed te maken.
We willen het vandaag even ' vlak ' houden en hebben daarom een tocht in de Kempen geprogrammeerd. De bus zet ons af op de wijk Roosten, tussen Zandhoven en Pulderbos. Het is fris op dit vroege uur en onze handschoenen bewijzen ons ' warme ' diensten. Met de nog werkende stenen berg- of beltmolen van Pulderbos als richtpunt gaan we op zoek naar de aansluiting met het GR5-pad. Tussen twee hagen in bemerken we de kenmerkende wit-rood streepjes en zijn we op weg om die voor een goede twee uur te volgen.
We starten op dezelfde plaats waar we veertien dagen terug onze vorige tocht beëindigden. We klimmen geleidelijk, nu eens langs een asfaltweg dan weer eens langs een graspad, door een open vlakte, naar het plateau " La Sibérie ". Vesrschillende wegwijzers wijzen ons het ' Point de vue de la Sibérie ' aan waar men kan zien hoe de Maas vroeger een grote meander maakte maar nu een bebouwd gebied is; Maar we trekken het bos La Grande Hulle in en richten onze schreden naar de Belvedère. Vanop een hoogte van 245 m krijgen we ook hier, bij een bank en een oriëntatietafel een prachtig zicht op de Maas.
Het slaat negen uur op de toren van de kerk van Flawinne , die hoog boven het dorp uitsteekt.We lopen eerst nog enkele honderden meter evenwijdig met de spoorweg om dan pal zuidwaarts te kiezen. Het gaat eerst over twee spoorwegbruggen o.a. een van het vormingsstation van Ronet in de nabijheid van de grote machinewerkplaats van de Belgische spoorwegen van Salzinnes.We krijgen onmiddellijk nog een derde brug, die over de Samber.
De klokvaste treinen brengen ons naar Trois-Ponts . We lopen een tijdje parallel met de spoorweg langs de drukke rue de Coo om dan na het dwarsen van de Amblève (hoogte 260 m) een smal paadje te nemen dat tussen twee tunneltjes steil opklimt. We volgen een hol, onverhard en rotsig pad. Langs weerszijden een overvloedige begroeiïng met hazelaar, eik en berk waarvan de bladeren als een tapijt op de grond liggen.
Niettegenstaande de aangekondigde spoorwegstaking door de leden van de onafhankelijke spoorvakbond trekken we toch op. Wij hebben geluk, we geraken probleemloos in het station van Antwerpen en verlaten de bus op het vooropgestelde uur aan de trappistenabdij van Westmalle. We draaien ze onmiddellijk onze rug toe en trekken door een residentiële wijk waar de namen van de straten ons aan een arboretum doen denken. Voor we rechts afslaan in de Gagelhoflaan ( waar een van de eerste jeugdherbergen van Vlaanderen ligt ) lopen we een 500 tal meter langs de drukke weg Zoersel-Sint-Antonius.
