ALLEMAAL TWEETJES

Neen, dit gaat niet over berichtjes op Twitter, maar wel over een bijzonder fenomeen: de datum van vandaag bestaat uit allemaal tweetjes, “2’tjes” dus. 22/2/22. Of anders genoteerd: 22/02/2022, een palindroom. Een volgend “tweetjesfestival” komt er pas op 22/2/2222.

Je had allicht wel gemerkt dat we in een duale context leven. Alles in de schepping komt tweemaal voor. Mannelijk en vrouwelijk, donker en licht, goed en kwaad, dag en nacht, groot en klein, warm en koud, yin en yang… enzovoort. Alles komt ook vroeg of laat in evenwicht; dat is tenminste het ideaal: een harmonisch evenwicht tussen twee tegengestelde elementen die samen één worden. Denk bijvoorbeeld aan het klimaat. In grote en kleine cyclussen houden hitte en koude, droge en vochtige perioden elkaar in evenwicht. De natuur doet dit normaal gezien op een vrij rustige, ordelijke en gematigde wijze maar soms wordt het extreem, vooral als gevolg van extreem menselijk gedrag. Dan tracht de natuur het verstoorde evenwicht zo snel mogelijk te herstellen en zien we alom hevige overstromingen, aardbevingen, stormen, vulkaanuitbarstingen… Al speelt hier ook de reactie op negatieve trillingen mee, veroorzaakt door oorlog, geweld en ander kwaadaardig gedrag van de mensheid. De universele wet van oorzaak en gevolg –karma- werkt heel precies met als enig doel: orde op zaken brengen zodat alles peis en vree wordt en iedereen uiteindelijk gelukkig. Geloof het of niet, het is zuivere “weten”-schap!

De mens zelf is ook vaak een vat vol tegenstrijdigheden en tegengestelde aspecten. Die in evenwicht houden of brengen is een moeilijke maar noodzakelijke levensopgave. Elke man zou zijn “mannelijke” hoedanigheden in evenwicht moeten brengen met zijn “vrouwelijke” kant. Het strikt rationele moet gecompenseerd worden met het meer gevoelige. Zoals elke vrouw haar meer sensitieve aard moet aanvullen met de “mannelijke” rede. Elke persoon is uiteraard verschillend maar alleszins heeft iedereen respectievelijk meer “mannelijke” of “vrouwelijke” eigenschappen die dan best met elkaar in harmonie gebracht worden. Het maakt –spiritueel gezien – absoluut niets uit welk geslacht of geaardheid je hebt. Ben je eerder geneigd de dingen louter verstandelijk aan te pakken, dan is het niet slecht om ook eens te luisteren naar je hart. Het omgekeerde is evenzeer waar.

Alle mensen zijn gelijkwaardig en komen uit éénzelfde bron van bewustzijn. Incarnatie na incarnatie leert de ziel om het duale te overstijgen, volkomen te onthechten aan het materiële en zo te verrijzen in de éne, het ware Zelf. Zichzelf volledig verwezenlijken en opgaan in de allesomvattende Geest is het enige levensdoel van de mens. Het is in feite een proces van bewustwording van datgene wat al is. Het paradijs van eeuwige gelukzaligheid is reeds in ons. In diepe meditatie kan elkeen deze onbeschrijflijke vreugde ervaren. Dan zijn er geen “tweetjes” meer; enkel het absolute alomtegenwoordige en allesomvattende Ene.

We zijn allen één.

Yogannes

22 februari 2022

GEDICHT

Ik vond

een gat

in de poëziemarkt

Heb het

VERSLAAFD AAN VERPAKKING

Geen mens die een geschenk krijgt, zal verrukt en enthousiast enkel met de verpakking – hoe mooi ook het papier en de strik – bezig blijven en het geschenk zelf niet eens bekijken, laat staan het gebruiken. En toch, het merendeel van de mensen doet precies dat: het aardse leven met al het materiële en lichamelijke verafgoden tot in het absurde. Om dan telkens weer ontgoocheld te worden door het vergankelijke, de pijnlijke gevolgen of zelfs het op den duur vervelende. Terwijl het ware leven, het spirituele, alles-vervullend en gelukzaligmakend is en dat voor altijd. Dat godsgeschenk wordt vaak niet gewaardeerd, zelfs niet gekend. Deze onwetendheid is dramatisch voor mensen die lijden. Een beetje openstaan voor de liefdevolle energie van de Bron van Al-wat-is zou al een wereld van verschil maken. Wie regelmatig mediteert en leeft in dienstbare harmonie met de medemens, kan hier op aarde al gelukkig zijn.

Het mooie is dat we telkens weer een nieuwe verpakking krijgen met hetzelfde geschenk. Aan ons de keuze om ofwel enkel aandacht te hebben voor de verpakking of dan toch het unieke, volmaakte geschenk aan te nemen: eeuwige gelukzaligheid. Eenmaal dat geschenk in bezit, doet de verpakking er niet meer toe.

De tijdelijke zintuiglijke genoegdoeningen bezorgen ons hoogstens heel even plezier maar uiteindelijk leiden ze allemaal tot teleurstelling, verdriet en pijn. Verlangen en verleiding zijn suikerzoet maar eens het begeerde in bezit komt algauw ellende of gemis. Onverzadigbaar zijn de wereldse verlangens; men lijkt er nooit genoeg van te krijgen maar spoedig komen de symptomen van overdaad. De avond van schransen, zwelgen en wellust mag zo heerlijk lijken, de ochtend van indigestie, kater en bittere spijt volgt onverbiddelijk. Men ervaart dit als een straf maar het is enkel een les, een uitdaging om het voortaan beter te doen.

In meditatie en in dienstbaarheid wordt alle verpakking en ballast afgeworpen en komt men in een dimensie van louter vreugde en geluk. Deze unieke ervaring van “wel-zijn” is voor iedereen bereikbaar. Je hoeft het geschenk van het ware leven alleen maar te ontdoen van de verhullende en misleidende verpakking om het echte geluk te vinden. Je kan het pakmateriaal ook recycleren in een nieuw leven maar uiteindelijk kies je best metten voor het geschenk zelf. De keuze is vrij maar je zal altijd verantwoordelijk zijn voor de gevolgen van wat je kiest. Bedenk dat je de slavernij van de verpakking altijd achter je kunt (en alleszins ooit moèt) laten om voor altijd vrij en gelukkig te zijn. Laat je niet strikken door begoocheling, kies voor de ware liefde van het echte leven door volledige Zelfverwezenlijking.

Yogannes

GOEROEDEVA

Al liep ik duizendmaal verloren,

jij brengt me altijd weer terug op het juiste pad.

Al maakte ik talloze fouten,

jij corrigeert me telkens opnieuw met eindeloos begrip.

Al werd ik oneindig keer verleid door materieel gewin,

jij behoedt me voor de kwalijke gevolgen.

Al verzwakt soms mijn spirituele inzet en meditatie,

jij inspireert me en wakkert mijn spiritueel enthousiasme opnieuw aan.

Al dacht ik vele keren niet aan jou,

jij vergeet me nooit en bent immer bij mij.

Al had ik doorgaans geen tijd voor jou,

jij wacht geduldig tot ik me weer op jou afstem.

Al beantwoordde ik niet steeds jouw onvoorwaardelijke liefde,

jij blijft onverminderd zielsveel van mij houden.

Goeroedeva,

ik hou van jou.

Yogannes

JAAROVERGANG

Met weemoed

en dankbaarheid

denk ik aan de goede en mooie dingen

van het afgelopen jaar;

wat mij blij en gelukkig maakte

koester ik teder

in mijn hart

Ik gooi de slechte en minder prettige zaken

in de vergeetput van mijn geheugen

en onthoud enkel de lessen die ik eruit leerde

en besef dat elke uitdaging mij sterker heeft gemaakt

Een nieuw blad

ligt nu voor me klaar;

ik vul het in

dag na dag

leven na leven

met inzet en contemplatie

geleid door LIEFDE

naar het Rijk

van altijd nieuwe

vrede en vreugde

Yogannes

EEN KERSTVERHAAL ALS (G)EEN ANDER.

Het gebeurde toen Heer Rodes koning in de Lage Landen was, zo omtrent het jaar 2400. De mensheid had toen al een flink stuk vooruitgang geboekt inzake bewustwording. De mensen leefden vrij harmonieus samen en haast nergens was er nog oorlog of geweld. Eigenlijk werd een koning toen gekozen door het volk maar Heer Rodes had als opperbevelhebber van het leger de macht gegrepen toen het parlement het leger wilde afschaffen en vervangen door een burgerdienst die zich enkel zou inzetten om de mensen te helpen in nood en om hen te beschermen.

Bijna overal op aarde heerste er vrede en welzijn. Maar toch was er nog een hardnekkig gedeelte van de wereldbevolking dat volhardde in de boosheid en streefde naar veel materieel gewin en eigenbelang. Hier en daar bezetten ze sleutelposities om hun tanende macht alsnog te bestendigen. Aan het hoofd van grote multinationals en als staatshoofden in sommige landen probeerden ze met geweld en bedrog zichzelf te verrijken.

In het jaar 2400 woedde een zeer besmettelijk virus op aarde. Voor mensen met een gezonde levensstijl en een sterk immuunsysteem vormde dit geen enkel probleem. Wie echter nog steeds oude slechte gewoonten aannam zoals vlees eten en roesmiddelen als alcohol, drugs en tabak consumeerde, was het virus zeer schadelijk. Net als in vorige eeuwen werd er door de overheid wereldwijd absurde en zinloze maatregelen genomen, uiteraard zonder succes. Massale vaccinaties onder de hele wereldbevolking – ook kerngezonde mensen en kinderen! – verzwakten slechts het aangeboren afweersysteem en zo kon het virus ongeremd muteren en overheersen. Men had blijkbaar zoals steeds niets geleerd uit de geschiedenis.

Heer Rodes en zijn trawanten zagen enkel een kans om schatrijk te worden en de mensen die ze eigenlijk zouden moeten dienen voorgoed onder de knoet te krijgen. Hij riep de noodtoestand uit en vaardigde een besluit uit dat alle mannelijke onderdanen zich met hun gezin naar de plaats van hun geboorte moesten begeven om er een inspuiting te krijgen in het lokale vaccinatiecentrum. Ongehoorzaamheid zou zwaar bestraft worden.  

In een klein dorpje woonden Yos en Maartje, een pasgetrouwd koppel. Hij kwam uit de grote stad waar hij aan de universiteit godgeleerdheid had gestudeerd maar hij vond geen werk omdat hij niet overweg kon met dogma’s en het autoritair gedrag van de geestelijke overheid. Na een burn-out trok hij naar een dorpje op het platteland om er tot rust te komen. Hij leerde daar Maartje kennen, een meisje dat na haar studies rondgezworven had in India en er kennis had gemaakt met yoga. In het dorpje gaf ze wekelijks yoga-onderricht en daar kwam op een keer Yos meedoen. Weldra voerden ze lange, diepe gesprekken over spiritualiteit en mettertijd werden ze verliefd op elkaar. Hij vestigde zich definitief in het dorp en trouwde met Maartje. Haar ouders hadden een bakkerij en het jonge koppel woonde boven de winkel.

Het was nu eind december en Maartje zou weldra moeten bevallen. Van  overheidswege had het paar dus de opdracht gekregen zich naar het vaccinatiecentrum in de geboorteplaats van Yos te begeven. Daar moesten zij hun prik krijgen die hen zogezegd zou beschermen tegen het rondwarende virus. Omdat de treinen niet reden vanwege de overheidsmaatregelen, besloot Yos de oude bakfiets van zijn schoonvader – waarmee deze vroeger brood ronddroeg bij zijn klanten – weer rijklaar te maken. Hij installeerde een comfortabel zitje voor Maartje. Ze was uitgerekend voor Driekoningen, dat was toch nog een paar weken. Tegen dan zouden ze wel weer thuis zijn.

Na een lange vermoeiende fietsreis kwamen ze in de grote stad aan, de ochtend voor hun afspraak in het vaccinatiecentrum. Yos zocht naar een logeerplaats maar alles bleek volgeboekt. In een herberg aan de rand van de stad probeerde hij een laatste maal. De herbergier zei dat alles volkomen bezet was, er was echt geen slaapplaats meer vrij, in de hele stad en verre omgeving niet. Yos vertelde dan dat zijn vrouw hoogzwanger was en er toch ergens een plekje voor haar moest zijn. De vrouw van de herbergier kwam nu tussen en zei dat ze in de schuur achter de herberg wel iets kon in orde maken om te overnachten.

Het was nu bijna middernacht en Maartje en Yos legden zich te rusten op het hooi. De vrouw van de herbergier had voor enkele dekens gezorgd en wat voedsel. Ze hoefden niets te betalen; de vrouw leefde duidelijk mee met de hoogzwangere Maartje.

Om klokslag middernacht kwam het kindje vroeger dan verwacht ter wereld. Het was een meisje en ze noemden het Jessie. Plots werden ze opgeschrikt door gerommel en lawaai. Enkele herders uit de buurt kwamen binnen en vertelden dat ze een soort vliegende schotel gezien hadden in het veld waar hun schapen graasden. Een schitterende vuurpijl in de vorm van een staartster had hun de weg naar deze schuur gewezen en ze hadden engelachtig gezang gehoord en een diepe warme, tedere stem die hun toesprak: “Ga het pasgeboren kindje bezoeken want ze zal de hele wereld nieuw en beter maken”. De herders waren diep ontroerd bij het aanschouwen van het teder tafereel in de schuur; het pasgeboren kindje vervulde hen van grote vreugde en innerlijke vrede en ze gaven wat extra voedsel en schaapwollen dekens als geschenk.

Ook drie wijze geleerden kwamen langs, elk uit een gerenommeerde universiteit in het Verre Oosten. Hun berekeningen hadden dit bijzonder voorval voorspeld en ze hadden eveneens die lichtende sterpijl gezien. Ze gaven elk een goede wijze raad aan de aanwezigen. “Zoek regelmatig de stilte op en mediteer intens” sprak de eerste. De tweede zei: “Beschouw elk ander als volkomen gelijkwaardig”. De derde verzekerde: “Zie mekaar graag, respecteer en help elkaar en geef vele knuffels en andere blijken van affectie”.

Maartje en Yos en alle aanwezigen sloten de woorden van de wijzen in hun hart en ze werden vervuld van grote blijdschap. Ze waren heel sterk onder de indruk van de kracht die voelbaar van het kindje uitging. Ze werden helemaal stil vanbinnen. In elke cel van hun lichaam voelden ze een onbeschrijflijk zalig gevoel dat hen in extase bracht. Een schitterend wit licht verhelderde de hele omgeving.

Dat intens stralende licht als van duizendmaal duizend zonnen verlichtte toen de hele aarde. Alle virussen en andere negatieve trillingen werden totaal opgebrand en verdampten. Alle mensen werden helemaal gezond en voelden een diepe vrede en vreugde in zich.

Heer Rodes en alle nog niet ontwaakten kregen inzicht in hun onwetendheid en de daaruit voortvloeiende wandaden. Ze lieten hun slechte gewoonten achter zich en leefden voortaan vanuit liefde en mededogen. Elke vorm van haat en geweld verdampte in de warme, tedere gloed van het Kerstlicht. Een nieuwe wereld was geboren. Een nieuw tijdperk brak aan van hoge bewustwording, welvaart en welzijn. De aarde, het ganse heelal was vervuld van eindeloze Liefde. Jessie – een waar Christuskind - leidde allen naar de Bron van Al wat is, de allerhoogste staat van bewustzijn, van immer nieuwe gelukzaligheid.

Yogannes

CIJFERS EN LETTERS

ik hou niet van cijfers

die worden toch maar gemanipuleerd

en vaak (met opzet) verkeerd geïnterpreteerd

dan heb ik liever letters

behalve de letter van de wet

geef mij maar de Geest

Yogannes

Met dank aan Antoine de Saint-Exupéry en zijn voortreffelijk en inspirerend boek “De Kleine Prins”.

DE PRINSES VAN ASTRALA

De kleine prins zuchtte verveeld. Sinds zijn avonturen op aarde in een boek verschenen waren, had hij niets meer bijzonders beleefd. Hij leefde hier helemaal alleen op zijn planeetje en had geen zin meer om buren te bezoeken want dat liep altijd verkeerd af. De schrijver van het boek had hij uiteindelijk meegenomen naar deze uithoek van het heelal omdat deze dat zelf zo wou. Op aarde had hij schoon genoeg van al die doffe ellende en die onwetende mensen die hem toch niet geloofden, laat staan dat ze zouden begrijpen wat hij zei of schreef. De kleine prins had hem echter al lang niet meer gezien want de man was voortdurend bezig met telepathische boodschappen naar de aarde te sturen in de hoop alsnog enkele medemensen te kunnen bereiken met waarheidsgetrouwe en nuttige informatie. Slechts zelden kon die wijsheid de aardbewoners bereiken want grote geheime satellieten bewaakten constant de ruimte en controleerden alle info die binnenkwam. Een automatisch censuurprogramma wiste alle informatie die inging tegen de belangen van de geheime Grote Machten. Toch bleef de goede schrijver het proberen want hij miste ondanks alles de aarde en wou absoluut zijn medemensen helpen.

De kleine prins zuchtte nog een keer diep. Hij kon zijn vriend de schrijver niet helpen want hij had al zorgen genoeg op zijn eigen planeet. Het schaap dat zijn vriend voor hem getekend had, kon vanwege een geheimzinnig virus niet zoveel apenbroodboomplantjes meer opeten en dus moest hij zelf aan de slag om de wildgroei in te perken. Het werk was eentonig en redelijk vermoeiend.

Net toen hij even een pauze nam en zuchtend zijn eenzaam leventje overschouwde, klonk een kristalhelder stemmetje achter hem.

Dag kleine prins, mag ik er even komen bijzitten?

Stomverbaasd draaide de prins zich om en zag een klein lief meisje met goudgeel haar en een zilveren kroontje op. Haar manteltje was hemelsblauw met allemaal sterretjes. Ze lachte hem zo lief toe dat hij even duizelde.

“Wie ben jij in ’s hemelsnaam?” stamelde hij.

“Mijn naam is Angelica, ik ben een prinses uit Astrala.” antwoordde ze zacht. “Ik kom je opbeuren” voegde ze er teder aan toe.

“Astrala? Die planeet ken ik niet” sprak de kleine prins achterdochtig. Hij had al zovele nare ontmoetingen gehad dat hij vreemde wezens niet meteen vertrouwde.

“Natuurlijk niet” antwoordde het prinsesje onverstoord “Ik kom niet van een planeet maar uit een andere dimensie: Astrala”. “Daar zijn ook wel planeten maar heel anders en groter dan hier in dit heelal. Wij kunnen er ook heel snel van de ene naar de andere planeet reizen, sneller dan het licht, gewoon op wilskracht.”

“En waarom kom je dan helemaal hierheen gereisd,” vroeg de prins nieuwsgierig.

“Dat is enkel in reactie op jouw liefde” fluisterde ze zachtjes.

“Mijn liefde? Ik was juist aan het zuchten en aan zelfbeklag aan het doen” bekende de prins kleintjes.

“Maar je helpt toch je schaapje en dacht bezorgd aan je vriend en bovendien straal je elke dag weer van liefde voor je roos.”

Deze bemoedigende en troostende woorden troffen de kleine prins diep. Ze kende hem blijkbaar heel goed.

Hij voelde meteen een warme sympathie voor dit beeldschone en lieve prinsesje.

“Zou je .. misschien… als je dat wilt… hier bij willen blijven wonen?” hakkelde hij verlegen.

Nu schaterde Angelica het uit. “Nee, dat kan helemaal niet, ik kom je enkel wat opvrolijken en om jouw vragen omtrent het leven te beantwoorden zodat je wijsheid verwerft en gelukkiger kunt worden.”

De kleine prins keek even verslagen en teleurgesteld. Het leek alsof hij de unieke kans van zijn leven om een levensgezellin te hebben al meteen had vergooid. Hoe gelukkig zouden ze niet kunnen geworden zijn hier met zijn tweetjes op zijn planeet. Met die prachtige roos, en het schaap en … allicht wat kleine prinsjes en prinsesjes. Maar meteen stopte zijn droom want de planeet was immers veel te klein voor een gezin, zelfs met hun beidjes zou het al te krap zijn. En toch, zo een lieve prinses aan zijn zij…

Opnieuw lachte Angelica luid, maar wel vrolijk. “Ik kan al je gedachten lezen. Heel lief van je trouwens en ik begrijp je wel, hoor. Maar ik beloof je dat na ons gesprek je een heel ander wezen zult zijn, of beter gezegd: meer je ware zelf zult zijn. Dan zal je weten dat je enkel gelukkig kunt zijn wanneer dat geluk duurzaam is, onbegrensd door wat dan ook. Hier op je planeet is net als op alle andere planeten alles vergankelijk, jouw lichaam inbegrepen. Maar je ware zelf helemaal binnen in jou is eeuwigdurend, onvergankelijk. Je kan voor altijd zielsgelukkig zijn. Sterker nog, je bent dat al maar je bent je daar nog niet van bewust. Daarvoor ben ik hier; ik zal je de wijsheid doorgeven die je nodig hebt om bewust te worden van je oneindige gelukzaligheid.”

De kleine prins was overweldigd. Hij voelde aan dat dit een heel bijzondere ontmoeting was.

“Is die gelukzalige toestand bij jou in Astrala te vinden? Neem je mij dan mee naar daar?” vroeg hij hoopvol.

Prinses Angelica glimlachte hem vol tederheid toe en zei zachtjes: “Luister naar mijn woorden van wijsheid en dan zul je het allemaal begrijpen, lieve prins.”

“We komen allemaal uit éénzelfde Bron, die er altijd al was en altijd zal zijn. In die Bron zijn alle mogelijke scheppingen en gedachten potentieel aanwezig. Vanuit die Bron komt ook alle energie; een onuitputtelijke Liefdeskracht die werkelijk alles kan verwezenlijken. Uiteindelijk is al wat is ontstaan, dus ook Astrala en het Heelal waar jij nu leeft afkomstig van die ene Bron. Deze houdt ook alles in stand; zoniet zouden alle planeten en sterren voortdurend botsen. De Bron is alwetend en bezit een wijsheid waar ons verstand absoluut niet bij kan. Toch kunnen wij de Bron ervaren.”

“Hoe dan?” onderbrak de prins die één en al oor was. Hij voelde aan dat hij ingewijd ging worden in de grote geheimen van het leven zelf.

“Ik zal het je leren” sprak Angelica.

“Ga rechtop zitten, sluit je ogen en haal heel diep en langzaam adem.” Concentreer je volledig op je in- en uitademing en kijk –met gesloten ogen! – naar boven. Blijf zo in stilte zitten en neem rustig waar wat je ervaart.”

Na een poosje zo samen gemediteerd te hebben vroeg Angelica de kleine prins hoe hij zich nu voelde.

“In het begin schoten allerhande gedachten door mijn brein en had ik moeite om geconcentreerd te blijven. Maar ik focuste telkens weer op mijn ademhaling en werd zo stilaan rustiger. Een onbeschrijflijk goed gevoel kwam toen over mijn heen. Ik zag even een helder licht, sterk stralend maar toch niet hinderlijk. Integendeel, het licht gaf mij een warm en vredig gevoel. Ik hoorde ook een zacht zoemend geluid.”

“Dit is inderdaad een mogelijk effect. Wat je ook ziet, hoort, ervaart in meditatieve stilte is een glimp van de kracht die uitstraalt vanuit de Bron.” Na lang en diep mediteren zul je inzicht krijgen in alle aspecten van het leven. Alle vragen zullen beantwoord worden. Je zal troost en kracht vinden maar ook rust en vrede.”

“Kan ik zo ook naar jouw Astrala reizen?” vroeg de kleine prins hoopvol.

Angelica glimlachte. “Je bent daar immers al, in je astraal lichaam dat je zonet ervaren hebt. Ook in jouw dromen vertoef je in Astrala. En in vorige levens was je er ook al.”

De kleine prins begreep het niet. Een vorig leven? Nu al in een astraal lichaam in Astrala?

“Jouw ziel heeft drie lichamen: een vast materieel lichaam zoals je daar nu zit, een fijnstoffelijk astraal lichaam en een nog fijnstoffelijker gedachtenlichaam. Naarmate de diepte van je bewustzijn kun je dit waarnemen. In de allerhoogste graad van bewustzijn kan jouw ziel zelfs het drievoudig lichaamsbewustzijn afwerpen en opgaan in de Bron van altijddurende Gelukzaligheid. Dit kan vele wedergeboorten en evenvele levenslessen vergen. Door totale Zelfverwezenlijking zul je uiteindelijk voor altijd immermeer gelukkig zijn.”

“Onvoorstelbaar. Wat een groots en ingenieus concept!” riep de kleine prins enthousiast uit. “Maar waarom kan ik niet meteen in die eeuwige gelukzalige toestand komen?”

“Dat kan zeker. Dat ben je immers al.”

“Maar nee. Ik zit hier op mijn planeetje met mijn roos en schaap en met die dekselse apenbroodboomplantjes.” riep de prins vertwijfeld uit.

“Precies.” glimlachte Angelica. “Je beperkend bewustzijn houdt je alsnog hier. Je hebt nog heel wat te leren, ondanks de inzichten die ik je nu gegeven heb. Je moet vertrouwen op je ware Zelf en geduldig de lessen leren die je hier nog te leren hebt. Pas dan kun je voor altijd gelukkig zijn. Tot dan kun je altijd nog terugvallen in twijfel en onrust zoals je zonet deed. Je krijgt wel altijd opnieuw kansen tot het uiteindelijk helemaal lukt. Blijven mediteren en streven naar een leven van vreugde, vrede en liefde; dan kom je er wel.”

De kleine prins zweeg even beduusd. Het was wel veel en diepzinnig allemaal om dat alles te verwerken.

Angelica lachte hem bemoedigend toe. “Je bent uniek. Je hebt alles in je om gelukkig te zijn. Bedenk dat de Bron één en al Liefde is die jou altijd blijft aanmoedigen, beschermen en liefhebben.” “En ik ben er ook nog altijd” knipoogde ze.

“Is de Bron God?” vroeg de kleine prins opeens.

“Vele mensen noemen de Bron inderdaad God of Allah of Jahweh of de Grote Geest. Of vaagweg “iets dat groter is dan ons” of zelfs “de Kosmos” of “het Nulpuntveld”. De benaming op zich is niet zo belangrijk aangezien het hier om “het Onnoembare” gaat. De aspecten en eigenschappen van de Bron zijn alleszins universeel: onvoorwaardelijke Liefde, onuitputtelijke Kracht, enthousiaste Vreugde, innerlijke Vrede, onovertreffelijke Wijsheid, allesscheppend Licht, grenzeloze Kalmte, allesomvattend Geluid: de oerklank die alomtegenwoordig trilt in al wat is. Een onpersoonlijke Persoonlijkheid die alle aspecten in zich draagt: mannelijk, vrouwelijk, vaderlijk, moederlijk… boven alle dualiteit verheven. Welk godsbeeld je ook hebt, weet dat het altijd een godsbeeld van Liefde is die/dat je met hart en ziel mag en kunt liefhebben. Jij bent alleszins voor altijd en onvoorwaardelijk geliefd”.

Ontroerd en dankbaar keek de kleine prins prinses Angelica aan. “Kun je echt niet blijven?” smeekte hij terwijl hij diep in haar hemelsblauwe ogen keek.

Ze glimlachte vol tederheid en gaf hem een kusje op het voorhoofd terwijl ze met haar hand over zijn hart streek. Een onbeschrijflijk gelukzalig gevoel doorstroomde zijn hele lichaam.

Toen vervaagde langzaam haar beeltenis tot ze helemaal verdwenen was.

Het gelukzalig gevoel bleef nog heel lang nazinderen in het hart van de kleine prins.

Yogannes

Gedicht ter gelegenheid van het gouden priesterjubileum van wijlen E.H. P. Smeyers, pastoor van Sint-Martinus Ganshoren.

VIJFTIG GOUDEN JAREN

Vijftig gouden jaren,

dag en nacht

ten dienste van

God en medemens

met mateloze inzet

het uiterste van zichzelf vergend,

met brandend hart

gedreven en vol enthousiasme

vanuit een rotsvast

vertrouwvol en diep geloof

in stille eenvoud

pastoraal actief

uiterst discreetvol en

met milde tederheid

elk-ander nabij zijn

in Jezus’ naam

Gods oneindige Liefde

verkondigend en belevend

meer dan een overtuiging,

meer dan een ideaal:

een heilige taak, een roeping.

In elk ander Gods kind zien

en zijn Rijk van Rechtvaardigheid,

Vrede en Vreugde brengen

bij jong en oud, ziek en gezond,

bij iedereen zonder onderscheid.

Al wie een vraag of een zorg heeft

krijgt een antwoord,

een helpende hand,

een woord van troost

in naam van de Heer.

Als bij een goede herder

komt niemand tevergeefs aankloppen

Brood en Wijn

worden graag gedeeld

in dankbare vreugde.

Steeds optimist en bereid,

hoopvol en vol goede moed:

“al is de volmaaktheid niet van deze wereld”,

“er komen betere tijden”.

Een leven gul gegeven

in dienst van de Heer

een vroom en ingetogen streven

naar Goddelijke gelukzaligheid

voor iedereen

Heer,

zegen dit leven

met uw stralend Licht

van Vredige Vreugde

en altijddurende Liefde.

De gesprongen snaar.

Hij kwam uit een ver afgelegen dorpje in Mongolië. Zijn oude schoolmeester had hem vioolles gegeven op een instrument dat een koopman hem eens aan de hand had gedaan. Voor een schappelijke prijs want de verkoper was bijna aan het einde van zijn rondreis gekomen en wou van zijn koopwaar af vooraleer hij thuiskwam. Het was  nu niet meteen een Stradivarius maar wel een uitstekend instrument met een prachtige klank. In de klas speelde de meester vaak een deuntje en hij begeleidde er de liederen mee die hij de kinderen aanleerde. De fonkelende en verlangende blik in de ogen van zijn stilste maar ook geniaalste leerling bracht hem op het idee om de jongen vioolles te geven. Aldra bleek de uitzonderlijke begaafdheid van zijn pupil en hij overtuigde de ouders om hun zoon naar de stad te sturen, honderden kilometers ver van hun dorp.

Eenzame jaren van ijverig en plichtsgetrouw oefenen volgden. Het was hard maar de liefde voor muziek en voor de viool deden hem volhouden. Zo begon het avontuur dat hem nu uiteindelijk op een prachtige meiavond in de concertzaal van een Westerse stad had gebracht voor de finale van een befaamde prestigieuze vioolwedstrijd. Zijn hele toekomst hing hier van af. Ondanks het vele oefenen was hij zijn zenuwen nauwelijks de baas. Wat als er nu iets misging?

En ja, na slechts enkele maten sprong ineens een snaar van zijn viool. Op zich niet echt een ramp en gewoonlijk speelt hij bij een dergelijk incident gewoon door. Maar nu begon het te knagen. Hij werd heel zenuwachtig, het angstzweet brak hem uit en hij verloor stilaan de controle en de aandacht. Het publiek voelde dit aan en leek na een poosje niet meer echt te luisteren. Dit was een ontgoochelende uitvoering. De juryleden schreven met rood potlood vernietigende bemerkingen op hun rapportblad.

Maar dan gebeurde er plots iets heel eigenaardigs. De jonge violist sloot zijn ogen en bracht zijn focus naar het punt tussen de wenkbrauwen. Een zacht, intens licht kwam in beeld. Een warme gloed vulde zijn hele lichaam en voelde heel weldadig aan. Ineens daalde een diepe kalmte en innerlijk vrede over hem heen. Alle angst en alle zorgen vielen volkomen weg. Een uitzonderlijke kracht en een gelukzalig gevoel vulden zijn hele lichaam en geest. Terwijl hij haast automatisch verder speelde vloeide er een enorme bezieling vanuit de muzikant via zijn instrument de zaal in. Het publiek ontwaakte uit de onverschilligheid en voelde nu een warme, tedere gloed door zich heengaan. De passie die de componist ooit begeesterde bij het schrijven van dit stuk was zowel bij de vioolspeler als bij de aanwezigen zuiver voelbaar. Overheerlijke trillingen streelden het oor en zinderden door het hele lichaam van al wie in de concertzaal zat. Stralen van liefde doorpriemden elkeen. Een bijna buitenaardse ervaring voor allen die de muziek aanhoorden. De juryleden verfrommelden hun eerder opgesteld vernietigend rapport en schreven alsnog vol lof en bewondering de pluspunten op van deze nu volmaakte uitvoering. Als in een droom voltooide de jonge violist zijn meesterlijke en sublieme vertolking. Hij leek wel een slaapwandelaar toen hij het publiek bedankte voor de overdonderende ovatie. Minutenlang applaus kreeg hij. Niemand begreep hoe muziek zo in vervoering kon brengen. De jury was unaniem: onze violist was de onbetwistbare winnaar en een uitzonderlijk groot talent die in de wereld geen gelijke had.

Een schitterende carrière lag in het verschiet. Van overal kwamen lucratieve aanbiedingen en uitnodigingen. Maar eigenaardig genoeg werden deze allemaal afgewezen. De jongeman besefte dat hij nooit nog dit uitzonderlijke niveau zou behalen. De muziekuitvoering tijdens de wedstrijd was zo uniek en ingrijpend geweest dat dit zich allicht nooit meer zou kunnen herhalen. Wat hem toen overkwam was immers niet het resultaat van zijn kunnen maar een goddelijke genade die hem geschonken werd als antwoord op zijn onuitgesproken vraag naar liefdevolle kracht en steun op een moeilijk moment in zijn leven. Bovendien konden roem en geld hem niets meer schelen. Hij wilde enkel dat wonderbaarlijke, alles overtreffende gevoel van toen opnieuw ervaren.

Hij stuurde een deel van het prijzengeld van de wedstrijd naar zijn oude moeder en gaf zijn viool weg aan een vereniging die straatjongeren de kans gaf muziekles te volgen. Hij trok naar de Himalaya ‘s en bouwde daar een bescheiden hut. Hij leefde daar voortaan heel sober van zelf verbouwde groenten en wat fruit uit een kleine boomgaard die hij onderhield. Samen met het zuivere water dat hij uit een riviertje vlakbij haalde was dit ruimschoots genoeg om te overleven.

Vele uren lang mediteerde hij en verkeerde hij in dezelfde roes die hem te beurt gevallen was tijdens dat memorabele concert. De gesprongen snaar was allang vergeten. Hij had nu dagelijks de ervaring van een onverbrekelijke snaar tussen hem en de kosmos, de bron van al wat is. De allerschoonste muziek met waarlijk hemelse klanken doorstroomde hem tot in de kleinste vezels van zijn lichaam. Een onbeschrijflijk goed gevoel dat hem in de allerhoogste sferen bracht. Niets kon dit evenaren. Jarenlang verbleef hij zo in alle eenvoud en opperste geluk. Bij het einde van zijn aardse leven gleed hij haast geruisloos over in het eeuwige leven van de altijddurende symfonie van immer nieuwe gelukzaligheid.

Yogannes

En op een mooie Pinksterdag gebeurde het dat er een Geest van liefde en vrede over de hele mensheid kwam. En iedereen sprak zijn eigen taal en begreep de ander volkomen. Vroegere vijanden verzoenden zich en vielen elkaar hartelijk in de armen. De wapens zwegen voorgoed en werden letterlijk en figuurlijk omgesmeed tot ploegen. Elk volk leefde in vrijheid en vrede. Elke mens, elke natie ter wereld werd als gelijkwaardig beschouwd en bestuurde zichzelf totaal autonoom en in solidariteit met alle andere naties. Oorlogen en terreurdaden waren voltooid verleden tijd. Mensen leefden gezond en gelukkig in harmonie met de natuur en met mekaar…

En toen kwam er een duivels virus in de wereld… Maar omdat de mensen hun natuurlijke weerstand sterk genoeg was dank zij hun gezonde manier van leven en door het beoefenen van yoga en meditatie had die virus geen schijn van kans. Het bewustzijn van de mensheid was groot genoeg om alle tegenkantingen te trotseren.

En de Geest zag dat het goed was…

Yogannes

SPIRITUELE STUKJES

Het is zaterdagavond. Ik ben alleen thuis. Buiten waait een sterke wind en af en toe geselt de regen het raam dat op de doorwaaide tuin uitgeeft. De zon gaat onder en een prachtig landschap verdwijnt toverachtig achter duistere wolken.

Ik lees – zoals elke avond de laatste tijd - een stukje uit het boek: Een danser in de sneeuw, met allemaal stukjes van Gaston Durnez. Hij heeft het onder meer over de dichteres Henriëtte Roland-Holst. Ik lees daarna – alweer een dagelijkse routine- nog een stukje in het tijdschrift van ‘La Verna’. En verrassend: uitgerekend hier een verwijzing naar diezelfde dichteres! Dit soort synchrone gebeurtenissen overkomt ons allen wel eens. Het gedicht begint met: "Zachte krachten…” Op onze koelkast hangt een Bond Zonder Naam –spreuk van een tijdje geleden die is blijven hangen omdat ik me er op één of andere manier bijzonder mee verbonden voelde: “Je grootste kracht is zacht”.

Op de achtergrond zingen Elly en Rikkert over Liefde (de Zaligsprekingen van Jezus). Ook het gedicht van Henriëtte gaat over deze Liefde die “de zin is van het leven” en “waarnaar alles mee stijgt”. Al deze spirituele stukjes vallen als een puzzel in elkaar. Het sterkt op een speciale manier mijn gevoel van verbondenheid met Al wat Is.

In deze tijden van heftige gebeurtenissen en (op til zijnde) grote omwentelingen is bij bewust levende mensen duidelijk ook innerlijk een intense ervaring gaande. “Jij bent een deel van de keten en een deel van de keten ben jij” zingen Elly en Rikkert terwijl ik dit neerschrijf.

Dit alles geeft mij een intuïtief goed gevoel van zekerheid: we worden geleid door een innerlijke Kracht waarop we volledig kunnen vertrouwen. Wat er ook gebeurt, de Liefde omarmt ons teder en leidt ons zolang we ons maar op die Liefde afstemmen, diep in ons. En er dan naar leven, dienend en delend naar anderen toe.

Ik denk dat het een inspirerende en deugddoende meditatie wordt vanavond …

Yogannes

DE VREDE VAN KERSTMIS

Kerstavond 1914, Vlaanderen. Duitse soldaten zingen vanuit hun loopgraven aan de IJzer kerstliederen, zoals “Stille Nacht”. Vanaf de overkant antwoorden de geallieerden eveneens met kerstgezang. Men roept wensen naar elkaar en na verloop van tijd worden zelfs geschenken uitgewisseld. Een verbroedering tussen jongens die allemaal veel liever thuis Kerstmis zouden vieren dan hier in waanzinnige en ellendige oorlogsomstandigheden hun leven op het spel te zetten. Voor wie eigenlijk? Voor de grootmachten en het grootkapitaal, voor het eigenbelang van een kleine elite die zelf ver wegblijft van het front…

Het absurde is dat indien het van de gewone soldaten afhing, de oorlog op die memorabele Kerstdag afgelopen zou zijn. Zij wilden vrede en rust. Zij wilden thuis zijn en hun familieleven verderzetten. Allicht zou er nooit meer oorlog gekomen zijn, en al zeker geen Wereldoorlog. Maar de hogere (leger)overheden beslisten er anders over en lieten het Kerstbestand uiteindelijk letterlijk aan flarden schieten. Met afschuwelijk geweld en verschrikkelijke miserie als gevolg.

De lichtende boodschap van vrede, liefde en hoop is de essentie van Kerstmis. Het is een universele boodschap die wereldwijd troost kan bieden aan al wie lijdt onder geweld en haat. Het bewustzijn groeit dat enkel samenleven in vrede en harmonie, verbonden door liefde, heilzaam is en geluk kan brengen voor iedereen. Laten we van elke dag een “Kerstdag” maken en een bestand inachtnemen om zowel innerlijk als uiterlijk, zowel de grote als de kleine vrede te verwezenlijken. Een beetje goede wil volstaat. Van harte een vredevol Kerstfeest iedereen!

Yogannes       

HET GROTE VERDRIET VAN ZWARTE PIET

Met een hele diepe en droeve zucht liet Piet de brief vallen. Als Sinterklaas dit te weten komt, zal de goedheilige man zijn hart zeker breken. “Aangezien de grote commotie die is ontstaan omtrent jullie verschijnen hier te lande, verzoeken we u beleefd maar met aandrang om voortaan niet meer naar hier te komen in december. Een grote groep mensen neemt aanstoot aan de figuur van Zwarte Piet en een nog grotere groep heeft moeite met de religieuze status van Sinterklaas. Wij hadden nog voorgesteld om jullie te laten komen als “Piet en Klaas” maar alle activisten waren heel duidelijk: “Wij willen dat controversiële duo niet meer in ons land en zullen het kinderfeest vervangen door een geheel neutrale, louter commerciële ‘Speelgoeddag’. ” Getekend: de Verenigde Aardse Autoriteiten. Terneergeslagen liet Piet het hoofd zakken en vroeg zich af hoe hij dit aan zijn goede vriend zou overbrengen.

Zovele jaren hadden ze zij aan zij zich ingezet om alle kinderen blij te maken. Al van toen Sinterklaas hem destijds in de haven van Myra had gered van het slavenschip door hem vrij te kopen. Meteen werd hij opgenomen in het bisschoppelijk paleis waar hij volkomen vrij was om te doen wat hij wilde. Samen hadden ze het groots project opgezet om jaarlijks speelgoed en snoep te verdelen onder alle brave kinderen. Eerst in de buurt, dan in heel Europa en uiteindelijk in bijna alle landen ter wereld.

Toen voor beiden de tijd was gekomen om het aardse leven te  verlaten, besloten ze jaarlijks vanuit de astrale hemel hun goede werk verder te zetten. Ze incarneerden tijdelijk op aarde en konden nu nog meer dan vroeger over daken zweven en tegelijkertijd duizenden geschenken bezorgen. Op het zelfde tijdschip scholen en andere plaatsen bezoeken, het was voor de twee heilige boezemvrienden geen probleem. Op geen enkel moment had Piet zich een mindere, laat staan een knecht van de Sint gevoeld. Hij kan dan ook absoluut niet begrijpen hoe kleingeestig en onwetend (het woord dom kwam hem niet over de lippen) bepaalde mensen meenden te moeten stellen dat hun relatie een racistische basis zou kunnen hebben. Het tegendeel is waar, zij waren juist een voorbeeld van vriendschap op basis van gelijkwaardigheid en veroordeelden elke vorm van discriminatie. Er waren ook nog geruchten als zou hij kinderen in een zak stoppen en zo: ook grove leugens! Die zak diende enkel om speelgoed en snoep in op te bergen! Nooit zou hij een kind kwaad doen, zelfs al waren die nog zo stout! Mensen hebben de neiging hun eigen lelijke gedachten te projecteren op anderen. En dat de Sint niet meer welkom is vanwege zijn religieuze hoedanigheid, dat is toch het toppunt van onverdraagzaamheid? Terwijl hij juist geschenken brengt bij kinderen van alle gezindten en levensbeschouwingen, zonder onderscheid. Hoe is het zo ver kunnen komen?

Met een schok bedacht Piet dat zijn bijbaantje bij Sint Maarten  nu ook wel zal wegvallen. Hij hielp die brave man rond 11 november – in het zwart natuurlijk – met het bezorgen van lekkers en speelgoed bij die kinderen die in een streek woonden waar Sinterklaas toch niet kwam. In hemelse harmonie werkten alle Sinten samen. Niet met de kerstman natuurlijk, want dat is geen heilige, zelfs geen schijn-heilige. Sterker nog, die man is louter commercieel en mag dus blijkbaar wel blijven! Terwijl elke goede gelovige toch weet dat enkel het Christuskind met de Kerstnacht geschenken brengt, en dat niet enkel aan kinderen maar aan alle mensen!

Zo zie je maar hoe de mensheid gemanipuleerd en geïndoctrineerd wordt. Met valse info – fake news! - en stoken en polariseren en provoceren kan een kleine groep mensen hun eigenbelangen veiligstellen. “Misschien moet ik me verzetten en de ware toedracht verkondigen?” bedacht Piet. Maar meteen verwierp hij die gedachte weer. Dit zou alles nog meer op de spits drijven en de zaken  nog erger maken. Hij zuchtte nog eens diep, veegde zijn tranen weg en maakte zich klaar om zijn goede vriend Sinterklaas het droevige nieuws te vertellen. 

Daar kwam de brave heilige al op hem toegelopen. “Piet, beste vriend, moet je nu wat weten!” hijgde hij. “Er is overal op aarde een kwaadaardig virus uitgebroken en we kunnen dit jaar niet op ronde! Wat een ramp!” Piet dacht even ondeugend “Welbesteed!” en verfrommelde stilletjes de brief achter zijn rug…

***

Noot van de schrijver: Uiteindelijk is alles toch nog goed gekomen. De Sint sloot een megadeal met de pakjesdienst ollekebolleke.com om alsnog alle geschenken en snoep bij de kindjes af te leveren. Er kan wel wat vertraging opzitten en misschien krijg je niet helemaal precies wat je gevraagd had…

***

Bovenstaand verhaal is louter fictie; elke overeenkomst met bestaande personen of gebeurtenissen is enorm toevallig. Voor de rest: wie het schoentje past, trekke het aan! Naar verluidt is Assepoester zo ooit van ’t straat geraakt. Met een prins dan nog - godbetert!

***

Yogannes

ADVENTSVLINDER

Toen ik gisteren een coronawandeling maakte in de buurt zag ik plots een atalantavlinder zitten op een braambessenstruik. De vleugels helemaal opengesperd om de energie van de late zonnestralen op te vangen. Een schitterend beeld dat mij ontroerde door de schoonheid en het wonderlijke van dit frêle tafereeltje. Ik voelde een innerlijke vreugde alsof de energieke zonnestralen ook mijn lichaam opgewarmd hadden. Lange tijd bleef ik stilstaan om de prachtige novembervlinder te bewonderen.

Thuisgekomen deed ik meteen mijn avondmeditatie want ik wilde later het jaarlijkse ‘Adventsfeest van 100 000 lichten’ bekijken op de Duitse TV. De advents- en kerstliederen, het doorgeven van het Vredeslicht van Bethlehem, het raakt me telkens weer diep. Door corona was het programma anders dan anders maar toch ook vertrouwd en stemmig.

Even dacht ik weer aan de vlinder. Kwetsbaar en toch krachtig, een symbool van vrede en hoop. De Advent mag beginnen, het Licht van Kerstmis is al in zicht. Donkere dagen gaan voorbij, ooit stralen we allen in een eindeloos licht van Liefde.

Yogannes

https://www.mdr.de/meine-schlagerwelt/aventsfest-beatrice-egli-friedenslichter-100.html

GESCHIEDENIS DER MENSHEID

De virologen logen

de vaccinologen logen

de politologen logen

de theologen logen

alleen God sprak de Waarheid

maar de mensen luisterden niet…

Wordt (misschien) vervolgd…

Yogannes

IK KEN EEN STAAT

Ik ken een staat

die noch blauw noch rood kleurt

er zijn geen kiesmannen (m/v)

zelfs geen gouverneur

de inwoners dragen er geen wapens

zwart, bruin, geel, rood, blank,

leven er harmonisch samen

verdraagzaam en solidair

elke religie, elke levensbeschouwing

wordt gerespecteerd en geduld

er is geen misdaad, geen uitbuiting

geen terreur of ander geweld

er worden daar geen fossiele brandstoffen gebruikt

geen lawaaierige voertuigen of machines

alle energie is er schoon en groen

iedereen is er gezond en gelukkig

en leeft in liefde met alles en elkeen

Het is geen staat in Amerika

geen staat van de Verenigde Naties

Het is een staat van bewustzijn

van Hoger Bewustzijn

van Bovenbewustzijn

van Zijn

Yogannes

De tijd voorbij

De sneeuw van gisteren

is voorgoed gesmolten

herinner je enkel

de schone momenten

en de geleerde lessen

Wat de toekomst brengt

zon of regen

het maakt niet uit

de barometer van je ziel

staat altijd op zon

Omhels het heden

enkel het ‘nu’ is van tel

het unieke moment

van eeuwig zijn

in altijd nieuwe Liefde

Yogannes

In dankbare genegenheid voor mijn allerliefste moeder en voor de Moeder van alle moeders:

O, MOEDER ALLER MOEDERS

O, Moeder aller moeders,

Gij hebt mij leven na leven,

allicht vele duizenden malen,

een moeder op aarde gegeven.

Incarnatie na incarnatie

schonk een moeder mij het leven

vanuit Uw goddelijk leven,

Uw onvoorwaardelijke en oneindige Liefde.

Elke moeder voedde mij op

tot een goed, rechtschapen mens,

wat ik tot mijn spijt in mijn onwetendheid

niet altijd ben gebleven…

Maar Gij gaaft mij telkens weer nieuwe kansen,

met een nieuwe moeder in een volgend leven.

Voor elk probleem bracht moeder een oplossing

voor elk verdriet, elke tegenslag, verschafte zij troost

voor elke ziekte of pijn had zij een helend middel

en een zorgend gebaar van innig medeleven.

Wat ik ook deed, goed of kwaad,

of ik stout was of braaf,

moeder bleef altijd van mij houden,

zette mij weer op het juiste pad.

Zij spaarde zichzelf niet

om mij en de andere kinderen

alles te kunnen geven.

Vele opofferingen heeft zij zich getroost

voor ons welzijn en geluk.

Ik heb dit alles altijd

als een vanzelfsprekend iets gevonden,

genoot een zorgeloze jeugd,

weliswaar niet verwend,

maar wel teder geborgen,

beschermd, bevestigd en geliefd.

O, Moeder aller moeders,

Gij zijt de bron

van altijddurende Liefde.

Ik laaf mij door meditatie

aan Uw levenskrachtige water,

fris en energetisch.

Dank voor alle moeders

die Gij naar Uw evenbeeld

hebt geschapen om ons

door hen intens lief te hebben.

Eenmaal zal ik

voor altijd verwijlen

als een kind op Uw schoot,

zachtjes geborgen in Uw tederheid,

en samen met alle moeders

en geliefden

één zijn

in Uw Gelukzalige Liefde.