Stilte betekent niet altijd het volledig
ontbreken van welk geluid dan ook. Natuurgeluiden bijvoorbeeld benadrukken
juist het heerlijk gevoel van rust en stilte. Een kabbelend beekje, het vrolijk
gefluit van een vogeltje, het ruisen van de wind door de bomen . Als extreem
hooggevoelige heb ik wel vaak last van mechanische geluiden. Dat gaat van
gesuis in de buizen van de centrale verwarming tot het oorverdovend lawaai van
harde muziek of van miljarden verspillende gevechtsvliegtuigen. Bij dat
laatste komt ook het verschrikkelijke besef kijken dat massas geld gebruikt
wordt voor vernietigend wapentuig met onnoemelijk menselijk lijden tot gevolg en
dat omwille van de hebzuchtige eigenbelangen van enkele machtswellustelingen.
Terwijl datzelfde geld zoveel beter besteed kan worden aan werkelijke noden die
tegelijk veel doeltreffender zijn om oorlog en ellende te voorkomen. Om stil
van te worden .
Alleen in diepe meditatie vind ik
werkelijke stilte en innerlijke vrede en rust. Maar ook hier liggen kapers op
de loer: rusteloze gedachten overvallen me veelvoudig en verhinderen me bij het
begin van de meditatie meestal om mijn geest te kalmeren. Enkel krachtige
technieken, goed geoefend, kunnen ook deze lawaaierige indringers verdrijven.
En dan komt uiteindelijk een oceaan van stilte, van oneindige sereniteit, van
diepe gelukzalige stilte. Onbeschrijfelijk want woorden schieten tekort voor
deze bovenmenselijke ervaring. En al is het niet altijd makkelijk, iedereen kan
het! Een beetje discipline en oefening volstaan. Te beginnen met een paar
minuten per dag in de stilte te gaan. Gaandeweg kom je tot een dagelijkse
gewoonte die zo ontspannend en rustgevend is dat je op den duur naar deze
vreugdevolle momenten uitkijkt en beseft dat deze zalige meditatietijd de
gelukkigste van je leven is. Je bent dan verbonden met de bron van Al-wat-is,
met je ware zelf. Een liefdeservaring die alle levensmomenten ver overtreft.
De mooiste stilte is die op zondag. Tenminste
als je je niet laat verleiden tot jachtige inkopen of rumoerige evenementen.
Neen, gewoon genieten van het heerlijk niets doen. Niets hoeft, alles mag.
Volledig tot jezelf komen. De rust en stilte opzoeken. Tijd maken voor jezelf
en voor je geliefden. Een mooie wandeling in de natuur of een fietstocht maken.
Een goed boek lezen. Luisteren naar prachtige muziek. Zoveel mogelijkheden om
de stilte te vieren; iets waar je anders nooit toe komt.
Mijn meest dierbare stilte-herinnering
is die van de zondagen uit mijn kindertijd. Thuis helemaal jezelf mogen zijn en
tot rust komen in het warme gezinsnest. Geen school, geen verplichtingen
(behalve de zondagsmis), lekker lang uitslapen, een heerlijke zondagse
maaltijd. Niks stress, alles peis en vree. Geen winter of zomertijd, gewoon je
bioritme mogen volgen. Iedereen vriendelijk en goedgezind. Bij gelegenheid
logeren bij grootmoeder die zong terwijl ze ongelooflijk lekkere tomatensoep maakte
met soepvlees en met veel balletjes (wist ik veel dat ik later vegetariër zou
worden J) . Een stilte
die resoneert met de diepe, innerlijke stilte van je hart, je ziel. Ach, wat
verlang ik naar die gelukzalige stilte!
Verslagjes, indrukken,
mijmeringen, gedachtjes en gedichtjes
geïnspireerd door een verblijf op de Stiltehoeve van Bond zonder Naam
Slot
De laatste dag van het verblijf
op de Stiltehoeve is aangebroken. Altijd wat moeilijk; het besef dat weldra de stille
rust en vredige omgeving moet plaatsmaken voor de drukte en het lawaai van de
echte wereld. Alsof er iets échter is dan het ervaren van de diepe vrede en innerlijke
rust in ons ware Zelf. Maar goed, na de stilteweek mag/kan iedereen weer voluit praten. Alweer
merk ik hoe snel de inhoud van wat gezegd wordt een enorme diepgang krijgt.
Zelfs de gast die gisteren pas toegekomen is raakt vrijwel onmiddellijk intens
betrokken in de gesprekken. Wat een wonderbaarlijke plek is dit toch. Elke
ontmoeting hier lijkt wel geregisseerd door het universum. Mensen worden hier
bij elkaar gebracht om ervaringen en inzichten te delen. Er wordt hier ook echt
geluisterd naar elkaar, oprecht meegevoeld en meegeleefd ook. Je gaat hier weg
met een heel pak wijsheid en levenselixir dat je meeneemt op je verdere
levensweg. Met mooie, indringende momenten ter herinnering en aanmoediging. En
met nieuwe vrienden, zielsgenoten waarmee je hoe dan ook verbonden blijft, al was
het maar in gedachten of in meditatie. Stilte hoeft. Deze wereld heeft een grote
behoefte aan stilte, bezinning, verdieping. De Stiltehoeve hoeft. Want deze biedt
een volmaakt antwoord op de vraag naar verstilling.
Met heel veel dank aan
allen die deze week mogelijk maakten (familie!), alle zeer toegewijde
medewerkers op de hoeve, allen die ik daar mocht ontmoeten.
* * *
STIL LEVEN
ik wil voortaan
stil leven
als in een schilderij
bedacht, geschetst,
en op doek gezet
door de opperste
Meesterschilder
Zijn kleuren
verven mijn leven,
nu eens fel en hel
dan weer zacht
met tinten van
tederheid
pastorale landschappen
hemelse wolken
kathedralen van bomen
regenboogrivieren
engelachtige gezangen
harmonieuze muziek
goudglanzende gevoelens
paradijselijke
geborgenheid
het ware leven
het schilderij voorbij
* * *
GASTENBOEK
In de hemelse harmonie
van de stilte heft mijn ziel een teder en vreugdevol gezang aan van vertrouwvol
innerlijk verlangen naar vredige geborgen gelukzaligheid.
Ik vlinder verder door
het leven met een dankbaar hart waarin ik de heerlijke mensen die ik hier in
deze warme thuishoeve heb mogen ontmoeten voor altijd liefdevol bewaar.
Verslagjes, indrukken,
mijmeringen, gedachtjes en gedichtjes
geïnspireerd door een verblijf op de Stiltehoeve van Bond zonder Naam
Deel 5
HET IS NU PRECIES NU
VOOR NU BIJ HET HAARDVUUR
Vooraleer de Zendo,
de meditatieruimte, te betreden kun je nog even op een stille klok kijken die
in plaats van de klassieke cijfers telkens het woordje Nu weergeeft. We leven
immers altijd in het nu. Ik vind dit de coolste klok in de Stiltehoeve. De
andere tikken iets te luid voor mijn (over)gevoelige oren. Maar de meesten
worden daar juist rustiger van en/of het roept bij hen de sfeer op van
vervlogen tijden toen alles wat gemoedelijker, minder stressvol en op een menselijker
ritme geschiedde. Niet alleen over smaken en
kleuren, ook over geluiden valt blijkbaar niet te twisten. Het is wat
het is. In elk geval is het voor mij een uitdaging om de innerlijke rust en
stilte te bewaren. Want stilte is niet altijd synoniem voor geluidloosheid. De
ware stilte moet je binnenin vinden, ondanks het eventuele rumoer van de buitenwereld. Wel is het zo dat een stille
omgeving zoals de Stiltehoeve bij uitstek is - de ideale omstandigheden biedt
om werkelijk in de stilte te gaan. Vanzelfsprekend hoor je hier ook al eens een
landbouwmachine met veel decibels die de Brusselse geluidsnormen fel overschrijden
en ook andere klanken kunnen de stilte al eens doorbreken of juist accentueren.
Uiteindelijk kan men elk geluid beschouwen als een variatie op AUM, het
oergeluid, de trilling waaruit alles is ontstaan. Belangrijk is ten allen tijde vanbinnen rustig te blijven en zo het
innerlijke rijk van vrede en kalmte te
betreden. Altijd in het nu leven dus.
De laatste avond van de
stilteweek wordt het haardvuur in de living aangestoken. In stilte staren we
naar de vlammen en verzinken we elk in gedachten. Gisterenavond nog keken we
hier samen naar een bijzondere film over de Kartuizers van La Chartreuse.
Heel indrukwekkend en inspirerend. De hele film is een pleidooi voor stilte en
diepe meditatie en hoe verrijkend dit kan zijn voor de mens. Vanavond kijken we
naar het vuur en komen tal van droombeelden, overpeinzingen en gevoelens naar
boven. Wanneer de laatste stiltegast vertrokken is, blijf ik nog wat napraten
met de vuurmeester die de hele avond het vuur brandende gehouden heeft en
bewaakt. We komen algauw tot een diepgaand gesprek over ons leven dat
ongelooflijk veel raakpunten heeft. Ook onze kijk op spiritualiteit en de wereld
zoals die is, blijkt merkwaardig gelijklopend. Wanneer de laatste vlammen uitdoven
gaan we beiden de stille nacht in. Zoals elke ontmoeting heeft ook deze iets
speciaals bijgebracht, iets leerrijk en fris inspirerend. Twee zielen die even
in éénklank mochten klinken om dan verder in welluidende stilte verder te
reizen op de levensweg
Verslagjes, indrukken,
mijmeringen, gedachtjes en gedichtjes
geïnspireerd door een verblijf op de Stiltehoeve van Bond zonder Naam
Deel 4
OVER ONZE LIEVE VROUW
VAN DE WATERHOEK EN DE VOGELTJESDANS
Op een boogscheut van
de Stiltehoeve (voor wie goed kan boogschieten tenminste) staat een merkwaardig
oud kapelletje. Ik wandel er graag naar toe om er op het bankje even te
bezinnen en te bidden. Altijd al had ik een diepe verering zoals zovele Vlamingen
- voor Onze-Lieve-Vrouw. Met de spirituele inzichten van dit moment in mijn
leven beschouw ik deze als de Goddelijke Moeder, het moederlijke aspect van God
die zelf uiteraard noch man noch vrouw is maar wel alle mogelijke hoedanigheden
en eigenschappen in zich draagt. De liefde van een moeder voor haar kind is
voor mij het meest tastbare en ontroerend schoon bewijs dat er een Moeder van
ons allen moet zijn die ons het leven schenkt, zorg voor ons draagt en
onvoorwaardelijk van ons houdt. In de
stilte en de schaduw van dit gebedshuisje is het niet zo moeilijk om een
innerlijke vrede en tedere liefde te voelen voor Al-wat-is. Zich verbonden
voelen met de natuur, met alles en iedereen.
***
Speciaal voor mijn
vriend Elias, die een fervent vogelliefhebber is, hier ook nog een ludiek (maar
soms ook wreed) verslagje van de gevederde vrienden die ik tijdens mijn
verblijf in en rond de Stiltehoeve mocht ontmoeten
Verslagjes, indrukken,
mijmeringen, gedachtjes en gedichtjes
geïnspireerd door een verblijf op de Stiltehoeve van Bond zonder Naam
Deel 3
LABYRINT LOPEN 2017
In een eerder verslag schreef
ik al een eerste, wat speels, gedicht over het labyrint op de Stiltehoeve. Deze
keer wandelde ik het labyrint bij het begin, in het midden en op het einde van
mijn verblijf. Er mij van bewust dat dit in feite een weerspiegeling is van
mijn levensloop heb ik mij telkens trachten af te stemmen op de Bron van
Al-wat-is en mij laten leiden door de Liefde die daarvan uitgaat. Vol overgave
en vertrouwen stapte ik bewust het labyrint af. Net zoals in het leven hoef je enkel
het pad voor jou te volgen, wat er zich voor jou aandient. De mogelijkheden, uitdagingen
en kansen aangrijpen om spiritueel te groeien. Weten dat je goed en liefdevol
geleid wordt op de juiste weg naar volmaakt geluk. Ook al lijk je soms sterk af
te wijken, kleine en grote bochten te moeten nemen, je weet dat uiteindelijk
alles goed komt en je het eind doel zal bereiken.
De eerste keer dat ik
het labyrint liep (niet lang na mijn aankomst op de hoeve) droeg ik nog heel
wat ballast mee uit die stressvolle, lawaaierige wereld daarbuiten. De tweede keer
verliep het lopen heel wat rustiger en met een gevoel van innerlijke vrede. De laatste
keer, net voor mijn vertrek, haalde ik
niet meer diezelfde diepgang; mijn gedachten waren reeds bij de
mallemolen van het leven, de dolle doolhof waarin men in tegenstelling tot
het labyrint zo vaak verdwaalt
Verslagjes, indrukken,
mijmeringen, gedachtjes en gedichtjes
geïnspireerd door een verblijf op de Stiltehoeve van Bond zonder Naam
Deel 2
WANDELING RONDOM
Het domein van de
Stiltehoeve is erg groot en er is een wandeling uitgestippeld die de hele
omtrek van het stuk achter de hoevegebouwen omvat. Onderweg zijn er stenen
geplaatst met zinvolle teksten op die kunnen aanzetten tot bezinnen, filosoferen, mijmeren Ik blijf
vooral stilstaan bij één van de acht citaten:
Er is een onmetelijk zijn verborgen in mijn binnenste.
De wandeling op zich is
al adembenemend (figuurlijk dan) want je stapt in en langs het stille natuurschoon
met fascinerende fauna en flora. Je start in de Lindendreef naast de schapen en
kippen en het labyrint en volgt dan gewoon de richtingaanwijzers. Er is ook een
verkorting voorzien.
Ik ben telkens weer
verbaasd hoeveel vogels hier te bewonderen vallen. Eenden, ganzen, reigers,
ooievaars; het lijkt wel het Zwin in verkleinde vorm. Overigens is dat natuurreservaat
niet zo gek ver van hier. Je bent hier op een twaalftal kilometer van de zee
(en van Brugge en van Sluis ).
Ik hou erg veel van
deze wandeling die ik ook tijdens mijn vorige bezoeken hier deed. Toen waren er
nog geen stapstenen (wel andere teksten, op paaltjes aangebracht). De stille,
rustige sfeer nodigt uit tot frisse gedachten, inspirerende ideeën, of gewoon
onbekommerd genieten.
De rondomwandeling
eindigt langs de grote moestuin en de prachtige siertuin waar nu ook
gedeeltelijk een Japanse toets aan gegeven wordt. Om helemaal zen van te
worden.
Het spirituele
pad ligt niet altijd bezaaid met rozen. En indien dit wel het geval is, is het
erg oppassen voor de doornen van illusie. Je houdt maar best je snoeischaar van
onderscheidingsvermogen bij de hand
Je kan ook in de
onmiddellijke omgeving van de Stiltehoeve buiten het domen mooie wandelingen
maken. Onder meer langs de Vaart. Dit jaar leende ik op de Stiltehoeve zelf een
fiets voor een soort bezinningstocht langs het water. Onder een schitterend lentezonnetje
peddelde ik langzaam langs het water. Aan de ene kant glijden de polderlandschappen
als in een film voorbij en aan de andere kant vervolledigen de vaart en de grasbermen,
hier daar met bomen omzoomd, het ideale decor voor mijn fietstochtje.
Opgepast! Hier broedt
de buizerd. Schijnaanvallen mogelijk lees ik op een waarschuwingsbordje.
Stiekem hoop ik die roofvogel te kunnen zien, maar dan liefst wel zonder die
schijnaanvallen erbij
Verslagjes, indrukken,
mijmeringen, gedachtjes en gedichtjes
geïnspireerd door een verblijf op de Stiltehoeve van Bond zonder Naam
Deel 1
Introductie
Zodra je het domein van
de Stiltehoeve betreedt, word je ondergedompeld in een zalige sfeer van kalmte
en vredige rust. De hele hoeve en de onmiddellijke omgeving zijn zodanig
ingericht dat je wel moet in de stilte gaan. Alle lawaai, alle ballast, alle
zorgen, alle vermoeidheid, alle angst, alle verdriet laat je achter; een enorme
druk valt van je schouders. Hier is geen plaats voor stress, voor kwaadheid,
voor agressie. Je hoort hier geen ruwe taal, er is geen wedijver, geen
prestatiedrang of druk. Het hoeft allemaal niet zo nodig, alleen de stilte
hoeft.
De verwelkoming is
hartelijk, warm en oprecht sympathiek. Je voelt je onmiddellijk thuis,
opgenomen in een warm nest, met veel respect voor wie je bent zoals je bent.
In je toegewezen kamer
merk je meteen dat alles piekfijn in orde is. Alle nodige info lees je in het
handige brochuurtje waarin werkelijk alles staat geschreven wat je moet weten
om het verblijf op de Stiltehoeve perfect en aangenaam te laten verlopen.
Tijdens de introductie
(van de Stilteweek) krijg je rustig alle uitleg over de locatie, het opzet, het
concept, de mogelijkheden, de keuzevrijheid. Het programma wordt uitvoerig
toegelicht. De inbreng en keuzemogelijkheid van de deelnemers is groot. Niets
hoeft, alles mag als het maar in stilte is.
Alle gasten komen aan
het woord en worden aandachtig beluisterd. Ik hoor veel herkenbaars en
bevestiging van mijn eigen levensverhaal. Ik leef mee, voel ook de gekwetstheid,
de harde confrontatie met de wereld zoals die is. Moedige mensen, geslagen
mensen, lieve mensen
Als vrije gast neem ik
niet deel aan het Stilteprogramma maar ik leef wel een hele week met hen mee.
Ook in mijn meditaties en gebeden zijn ze altijd in mijn gedachten en in mijn
hart. Wanneer ik hen in de loop van de week ontmoet, bewaar ik extra de stilte.
Een glimlach als groet en bemoediging volstaat ruimschoots; er zijn geen
woorden nodig
Mijn vrije week in
stilte is begonnen. Ik vergeet de verkiezingen in Frankrijk, de Ronde van
Italië, de fratsen van Trump, het politiek gekibbel, de duizend-en-één zorgen
en problemen - groot en klein. Ik adem enkel zuivere lucht in en geniet met
volle teugen van de stille rust.
Die zondagochtend,
drie dagen na Witte Donderdag, in Rome. De Moeder van alle Paasklokken, die
door de paus zelf gevuld werd met enorme, bijzondere paaseieren vloog sierlijk
vanuit de klokkentoren van de Sint-Pietersbasiliek met supersonische snelheid de
wereld rond. De Verenigde Staten, Syrië, Noord-Korea, Rusland, Turkije, kortom
alle schurkenstaten werden aangedaan.
Boven het hoofd van elke dictator, al dan
niet democratisch verkozen, werd een groot vredesei gedropt. Dat barstte open
op de keikop van de plaatselijke heerser en duizenden vredesgedachten doorstroomden
lijf en leden van de machthebber. Hart en ziel werden feilloos geraakt en
brachten inzichten van liefde, vrede en rechtvaardigheid. Een ware schok voor de
meesten; daar hadden ze echt niet van terug! Onmiddellijk gaven ze het bevel om
alle agressieve daden stop te zetten. Nu ze tot het besef gekomen waren dat
bombarderen niets oplost en enkel ellende, achteruitgang en nieuw geweld veroorzaakt,
schaften ze het leger af om het te vervangen door een burgerdienst die zich ten
dienste stelde van de bevolking ter plaatse en internationaal. Geen peperdure gevechtsvliegtuigen
of kernwapens of ander militair materiaal meer; enkel nog hulphelikopters, waterpompen
en ander materiaal om mensen in nood te
helpen. Geen oorlogsministers meer maar
vredesdiplomaten die via dialoog elk conflict konden oplossen. In korte tijd
werd wereldwijd een klimaat van vrede en welzijn geschapen. Wapens werden letterlijk omgesmeed
tot ploegen. Nergens op aarde was er nog hongersnood of oorlog.
Met een vrolijk
en luid Bim! Bam! keerde de Moeder van alle Paasklokken weer terug in de klokkentoren
in Rome. De paus schrok wakker en haastte zich in zijn pontificale pantoffels en
pauselijke peignoir. Na een vlug ochtendlijk schietgebedje (excusez le mot violent)
keek hij op zijn I-pad naar het
wereldnieuws en besefte meteen met diepe spijt dat hij het allemaal maar
gedroomd had. In plaats van vredespaaseieren gestrooid waren er overal
raketten afgevuurd, bommen gedropt, mensen
ontvoerd, mishandeld, vermoord Zuchtend verorberde hij zijn zachtgekookt
paaseitje en las de tekst van zijn toespraak en zegen urbi et orbi nog eens
na. Die wereldvrede, dat zal voor een andere keer zijn. Of het verstand van het
mensdom met Pinksteren al komt? Weinig waarschijnlijk. Misschien tegen
Kerstmis? Maar dat is dan voor een volgend sprookje
verhaal: Wie is er bang voor de verschrikkelijke kerststal?
Een modern kerstverhaal op belgische wijze
(voor mijn Nederlandse vrienden, dit is gebaseerd op waargebeurde feiten: een
klacht van een niet-gelovige wegens het plaatsen van een kerststalletje in een
gemeentehuis)
WIE IS ER BANG VOOR DE VERSCHRIKKELIJKE
KERSTSTAL?
Nog gauw even naar het gemeentehuis om
mijn nieuwe pas af te halen dacht de man toen hij uit zijn stamkroeg De
Vrijdenker kwam. Bij het binnenkomen van de lokettenzaal bleef hij plots als versteend
staan. Daar zag hij toch wel zeker een kerststalletje staan! Hij sidderde van
kop tot teen en dacht even dat hij van angst het bewustzijn zou verliezen. Die
vertederende blik van Moeder Maria doorboorde zijn vrijzinnig hart, Jozef leek
hem vermanend aan te kijken omdat hij teveel gedronken had en toch nog met de
wagen naar hier was gereden en het kindje Jezus scheen hem toe krijsen: Bekeer
u, want de verkiezingen zijn nabij! De os en de ezel gaven hem een slecht
geweten want hij was een fervente vleeseter. De schaapjes herinnerden hem pijnlijk
aan zijn eigen schaapjes van kinderen die hem zo vaak moesten missen terwijl
hij vergaderingen hield of voorbereidde om uit te zoeken hoe men het geloof in
goedheid, vrede en liefde de wereld uit kon helpen. Al een geluk dat de drie koningen
er nog niet bijstonden want dat zou de sfeer helemaal grimmig gemaakt hebben,
gezien de strubbelingen in de koninklijke familie.
Na heel diep ademgehaald te hebben en
alle moed bijeengeraapt te hebben, trok hij resoluut naar het bureau van de
burgemeester om er zijn beklag te doen. Militairen op straat, her en der betonblokken
om de toegangswegen af te sluiten, tot daar aan toe. Maar zomaar een
kerststalletje plaatsen in een openbare ruimte, dat is toch het toppunt van onveiligheid!
Wat een verschrikkelijke rampen kan dit wel niet teweegbrengen! Stel je voor
dat er minder verzuring en meer verdraagzaamheid zou komen in de samenleving, of
nog erger: vrede op aarde! Dan kon niemand nog iets verdienen aan de verkoop
van wapens en gevechtsvliegtuigen! Mensen zouden meer solidair zijn met elkaar: waar
zou dat in s hemels naam (vergeef me de uitdrukking) naar toe gaan! Een warme
maatschappij waar iedereen gelijkwaardig zichzelf zou kunnen ontplooien met
eerbied voor ieders overtuiging: wat een nachtmerrie!
Gelukkig toonde de burgervader begrip
voor onze bezorgde man. De kerststal verdween onmiddellijk. Zelf was de burgemeester
wel een diepgelovig man maar de coalitie mocht toch niet in gevaar gebracht
worden. En daarbij: veiligheid voor alles. Er is immers niets gevaarlijker dan
een kerststalletje. Mochten de bevoegde veiligheidsdiensten dit ooit te weten
komen dan zou het dreigingsniveau ogenblikkelijk stijgen en zou het voltallige
leger paraat moeten staan om die verschrikkelijk levensbedreigende kerststalletjes
overal te lande te gaan vernietigen.
De man stapte opgelucht weer naar
buiten. Hij was aan een enorme ramp ontsnapt en had de gemeente en het land
voor een groot onheil behoed. Hopelijk komt er snel een wet die die
verfoeilijke kerststallen totaal verbiedt. Er zijn tenslotte grenzen aan
vrijheid en verdraagzaamheid. Een diep gevoel van welbehagen overviel hem; dat
kerstbier uit De Vrijdenker had hem duidelijk deugd gedaan.
