In 2008 won ik deze jogging.  Een overwinning die toen in schril contrast stond met de onwaarschijnlijke dood van demarsin collega Frans V.  Enkele honderden meters voor de meet liet hij het leven.  Dit beeld zal voor altijd in mijn geheugen gegrift staan, heel tragisch....  

Winnen zit er tegenwoordig niet meer in tuurlijk maar ik had er wel ongelofelijk veel zin in.  Ik wist dat ik snel moest starten want na 4km sta je voor een treinspoor.  En met een beetje pech moet je daar even wachten.  En geluk had ik want enkele honderden meters na mijn passage hoorde ik de bel, oef..  Die snelle start deed me wel even naar adem happen.  En Wolfsdonk is misschien niet even zwaar dan pakweg Gelrode maar het blijft een pittig parcours, zeker wel.  Heb dan ook serieus moeten lopen om een egaal tempo te kunnen blijven aanhouden.  Ik was dan ook blij dat de bordjes met de kilometers erop stilaan het einde aankondigden..  Binnen in 46'55"....tevreden, zeker wel!  In het jaar dat ik won kwam ik solo aan in 44'14" en toen had ik zelfs in de namiddag nog een lange duurloop gedaan en was ik halvelings geblesseerd..waar is de tijd naartoe..  Ik was mss wel bang dat dit de wedstrijd teveel ging zijn.  Vorige week vrijdag voluit op de 5, zondag dan de marathon.  Ondertussen té weinig gerust en dan nog zo een pittig parcours..Maar het is me gelukt en daar ben ik blij om.  Nu wel even geen wedstrijden meer en vooral deftig en langer trainen. Want de 100km in Bornem komt alsmaar dichter en dichter bij..  

Hans Geyskens en ik gisteren naar Zwalm voor wat zij beweren de mooiste marathon van Vlaanderen.  Achteraf misschien wat overdreven maar van al diegenen die ik al gelopen heb was dit zeker de knapste.  En aangezien het 2 verschillende lussen van 21km waren had je ook afwisseling onderweg.  Normaliter had ik niet aan de start gestaan, ik wist in het begin van de week zelfs niet meer dat er daar iets te doen was.  Alles had te maken met mijn zoon Vince die in deze periode die wereld moest zien.  Aangezien dit op een paar weken tijd niet te voorspellen is had ik voor de maand april eigenlijk niks gepland.  Totdat Hans me er deze week op attent maakte.  Why not hé, ik ging dan ook gewoon meelopen als duurloop. Dat was alleszins het plan..  Nochtans de eerste kilometers ging ik vrij rustig.  Ik verschoot een beetje want na 5km kwam ik door in exact 25' waar ik echt qua gevoel trager liep.  Toen maar beslist om dit comfortabel tempo te blijven aanhalen.  Die eerste lus was vrij pittig.  Lange stroken in het veld, bergop en met hier en daar de wind volop in het nadeel.  Ik heb toen ook gepolst aan een paar plaatselijke atleten hoe lang dit nog zou duren. Ze stelden me gerust dat de 2de lus helemaal anders zou zijn, oef..  Halfweg kwam ik door in pakweg 1u42' en het ging echt lekker moet ik zeggen, geen teken van vermoeidheid.  De 2de halve marathon heb ik meer dan 8min sneller afgelegd en heb ik nog veel atleten ingehaald.  Het was inderdaad vlakker en ook een stuk aangenamer vond ik persoonlijk.  Onder een stralend zonnetje aan de sporthal toegekomen in 3u16', een tijd waar ik nooit had van durven dromen gisteren.  Wreed content tuurlijk en again een extra boost voor mijn zelfvertrouwen.  Prima organisatie ook en terugkomen doen we zeker nog wel eens.  Chapeau ook voor mijne kameraad Hans die zijn eerste marathon tot een goed einde heeft gebracht. Verstandig gelopen en uiterlijk nog fris kwam hij over de finish.  What a great day!   

Voldoende parkeerplaatsen staat op de site te lezen.  Als je éénmaal bent gaan lopen de op de Gijmel weet je wel beter..  Met die info in gedachte maar vroeg vertrokken.  En lopen op vrijdagavond, altijd een garantie op succes.  Nu was dit niet anders met voor beide afstanden samen ruim meer dan 500 atleten.  Ik ging voor de 5km (5,3km volgens velen) en dit met een dubbel gevoel.  Héél vroeger was dit mijn afstand maar met geringe snelheid in de benen is dit voor mij momenteel zwaarder afzien dan pakweg een 10km.  Tactiek nog altijd even simpel.  Zo snel als ik kan, alleen rekening met mezelf houden, en blijven gaan tot aan de meet.  Na de eerste kilometer zat ik nog niet op mijn tandvlees maar het zal niet veel gescheeld hebben. En dan kunnen 5km lang duren....Vanaf toen heb ik mijn karakter enorm moeten aanspreken.  Ik kon het happen naar adem op het einde niet meer bijhouden..  Aangekomen in 18'22" en dat voor 5,3km.  Officieel maar 5,08 maar ik heb bordje van de 5 ook veel vroeger zien staan.  Al heb ik serieus moeten harken toch nog een gemiddelde van 3'28"/km gehaald, héél tevreden dus.  Vroeger waren dit trainingstijden maar de dag vandaag voelt dit aan als een overwinning!        

Deze avond weeral een prima loop achter de rug.  De appelbloesemjogging in Gelrode staat al jaren geboekt als één van de zwaarste joggings uit de regio.  Het opgebouwde vertrouwen van de laatste maanden deed me direct na de start wegschieten.  Al snel zat ik in het gezelschap waar ik wou in vertoeven, met o.a. Kristof Speltinckx, Benny Van Vlasselaer en Marc Van de Weyer.  Het ging prima, van in het begin al.  Ik voelde me supersterk, al moest ik tijdens het vele bergop mijn medegezellen steeds iets laten gaan.  Bewust, want met mijn gewicht ga ik daar liever niet in het rood.  Eénmaal boven kwam ik wel telkens terug.  Op de vlakkere stukken voelde ik me echt sterk, ook naar het einde toe.  Tot 2X even verkeerd gelopen wegens misleidende markeringen.  Spijtig maar geen ramp tuurlijk.  In Gelrode wordt er ook geen uitslag opgemaakt, al van in het begin niet.  Mede daardoor zijn er steevast een kleine 1000 lopers present.  Op het einde schoten ik en Benny nog over en na een laatste gevaarlijke daling kwamen we na 13km nagenoeg samen toe.  Tijd : 49'45".  Héél tevreden want vrij snel voor dat soort parcours en het gevoel zat heel de tijd goed.  Het blijft goed gaan, hopelijk nog gans het jaar..Domper op de feestvreugde was dat clubmakker Roberto met de ambulance weggevoerd moest worden.  Blijkbaar was hij tijdens de daling naar de finish toe lelijk ten val gekomen en had hij vrij veel problemen met zijn elleboog.  Hopelijk wordt hij snel terug de oude.  Wat de volgende wedstrijd wordt weet ik nog niet..Mijn zoon staat te trappelen om uit mama's buik te komen en dat gaat begrijpelijkerwijs voor tuurlijk.