31-03-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

VROLIJK PASEN!! We vertrokken om 7u 30 naar Colchani, langsheen een steenformatie. We kregen van onze gids de opdracht om tussen de vulkanische rotsen een paaskonijn of “viscacha” te zoeken. Geen gemakkelijke opdracht, maar Marlies heeft er toch een gevonden. Yes! Nadien brachten we een bezoek aan het dorpje San Agustin: mooi kerkje, maar het dorpje zag er heel erg verlaten uit. Vervolgens gingen we naar San Juan. Daar hebben we een lekker biertje gedronken in het zonnetje en nadien reden we verder richting de zoutvlakte.  De “Salar“ van Uyuni is met een oppervlakte van 12106km het grootste zoutmeer van Bolivia. Het is ongetwijfeld één van de mooiste landschappen van de Altiplano. Het water van deze meren bevat zout uit de oceaan. Door het omhoog rijzen van de bergketens werd een deel van de oceaan gevangen genomen in het binnenland, waardoor een immens zoutmeer werd gevormd. Door het opdrogen van dit zoutmeer ontstond ondermeer de Salar de Uyuni. In het begin van de zoutvlakte was er nog een stuk dat onder water stond. Dit gaf heel erg mooie effecten met de weerspiegeling van de rotsen en de wolken. We reden door het water richting het droge stuk van de zoutvlakte. Super leuk! Bij onze eerste stop probeerden we al enkele foto’s met optisch bedrog te maken. Nadien reden we verder richting het cactuseiland of “isla Incahuasi”. Daar hebben we een mooie wandeling gemaakt. Er staan naar schatting 6000 cactussen op het kleine eiland. Ze groeien slechts 1cm /jaar en sommige zijn zelfs 12m hoog. Het is een heel mooi en speciaal eiland, je moet het gezien hebben om te kunnen geloven dat het bestaat. We hadden er een lekker lunch met zicht op de zoutvlakte.In de namiddag hebben we ons nog geamuseerd met het nemen van leuke foto’s. Ondertussen zijn moeke en vake een kleine wandeling rond het eiland gaan maken. Nadien reden we met de jeep verder richting Colchani, naar het Palacio de Sal. Een super mooi hotel gemaakt uit zout. Mama en Papa zijn wel van kamer moeten wisselen, want de kamer stonk verschrikkelijk naar rook. Voor het eten hebben we kunnen genieten van een prachtige zonsondergang. Het eten was heel lekker. Een geheim recept van het hotel, gezouten kip (met zout van Uyuni natuurlijk!) Na het eten hebben we met de kaarten Chinees poepen gespeeld en Marlies heeft gewonnen. 

31-03-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

31-03-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

GELUKKIGE VERJAARDAG ILSE! De moeders hadden deze nacht wat last gehad van de hoogte ... hoofdpijn en bijgevolg niet al te veel geslapen. Gelukkig was het niet ernstig. Er was een andere toerist die ’s nachts zuurstof nodig had dus het kon erger. s Morgens is Pieter met zijn ouders naar de zonsopgang gaan kijken. Het was heel erg mooi. Om 8u vertrokken we met de jeeps naar het REA (Reservaat Eduardo Aboroa). Als eerste op de planning stond een bezoek aan arbol de Piedra. Dit is een vulkanische rotsblok die de vorm van een boom heeft. Vervolgens gingen we naar de Laguna Colorado. Dit is een van de hoogtepunten van onze hele reis. Een rode lagune met flamingos omringd door bergen. Onvergetelijk! De lagune is enkele jaren geleden genomineerd om in de lijst van wereld natuur wonderen te komen, maar heeft niet genoeg stemmen gehaald en is dus niet verkozen. Nadien reden we door naar de geisers “Sol de Manana”.  Op 4900 meter!! Deze geisers hebben hun naam te danken aan het feit dat ze het meeste actief zijn als de zon opkomt. Wel heel anders dan de mudpools en geisers uit Nieuw-Zeeland waar je altijd op veilige afstand achter een afsluiting moest blijven. Hier konden we er gewoon tussen wandelen. Tegen de middag kwamen we aan de Chalviri lagune en de warmwaterbronnen van Polques. Hier hebben we eerst een half uurtje in een natuurlijke verwarmd zwembad gezeten. Je kon er wel niet te lang blijven inzitten, want het water was super warm (rond de 40°). Nadien hadden we super lekkere lunch. Doorheen de Pampa de Dali bereikten we in de namiddag de Laguna Blanca en de Laguna Verde, gelegen aan de voet van de vulcaan Licancabur. Deze vulkaan is niet meer actief, ze ligt op de grens met Chili en is ongeveer 5960m hoog. Normaal had de Laguna Verde een mooie groene kleur, maar door een aardbeving vorig jaar met het epicentrum in Chili is de Laguna haar groene kleur kwijt. Dit komt omdat bij de beving de mineralen door elkaar zijn geschud. We eindigen de dag in Villamar. Pieter heeft daar nog een kleine top beklommen terwijl de rest op verkenning ging in het dorp. Deze keer had Marlies haar papa valavond iets te letterlijk geïnterpreteerd en is hij bij het oversteken van een riviertje in het water geschoven. Gelukkig was iedereen aan het kijken terwijl hij viel. We overnachtten in Albergue Mallcu Cueva op ongeveer 4060 meter. 

30-03-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Deze ochtend vertrokken we met de jeeps naar het platte land van Uyuni. Aangezien het vandaag geen geasfalteerde weg is, zal het iets minder comfortabel zijn dan gisteren, maar wel wat avontuurlijker. De eerste stop was een treinenkerkhof. Een standplaats van oude afgedankte treinen die vroeger werden gebruikt in de mijnbouw. We vervolgden onze weg doorheen de altiplano richting San Cristobal. Onderweg hebben we mooie lama’s gezien. San Cristobal is een vrij nieuw dorp. Dit komt omdat het vroegere dorp aan een berg stond waar ze een grote zilverader hebben gevonden. Mogelijk nog groter dan de zilver voorraad in Potosi. Een canadees bedrijf heeft dan 17 km verder een volledig nieuw en moderner dorp gebouwd. Een probleem was wel dat de bevolking hun kerk niet wou verliezen en dus is de oude kerk volledig afgebroken en steen per steen terug opgebouwd in het nieuwe dorp. Het heeft wel 8 jaar geduurd. Aangekomen in de kerk werden we niet echt vriendelijk onthaald, ook al was het Goede Vrijdag. Eerst werden we door de kinderen “gringos” genoemd, wat een scheldwoord is voor Amerikanen. Nadien in de kerk zelf begon een man in de micro om te roepen dat de toeristen wel wat meer respect mochten tonen... geen idee wat die man zijn probleem was. En nadien vroeg hij in de micro om een bijdrage te leveren voor hun kerk ... dan had hij beter niet eerst op onze teen getrapt. Daarna zijn we verder gereden naar Culpina tot aan de vallei van Alota. Onderweg hadden we een lekkere lunch in een verlaten stadje. In de namiddag hebben we een adembenemend landschap gezien ... prachtige rotsformaties uit vulkanisch gesteente, vulkanen waarvan er een in de verte nog actief was. We konden er nog wat rook zien uitkomen. Er stonden speciale groene planten. Vroeger werden deze planten gebruikt om vuur mee te maken, maar nu zijn ze beschermd. Verder op de weg moesten we met de jeeps door een rivier rijden. Het was dieper dan verwacht maar onze jeeps konden het gelukkig aan.We passeerden ook een prachtige lagune, met mooie flamingos. Onze laatste bestemming van vandaag was het hotel Tayka del desierto, in het midden van de woestijn. Tayka is quechua voor abuela. Dit is onze hoogste overnachting: 4500m. We kwamen aan voor de zonsondergang zodat We hebben er lekker gegeten. Aangezien het goede vrijdag was, stond er geen vlees maar vis op het menu. Super lekker! En tegen de goede raad in hebben we toch maar een flesje witte wijn gedronken. Een Boliviaanse Chardonay. 

29-03-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Normaal gezien gingen we om 9 uur vertrekken, maar de chauffeur was er pas tegen 10 uur. We hadden wel wat langer kunnen slapen maar nu hebben we nog uitgebreid cocathee kunnen drinken en lekkere snoepjes van het hotel kunnen eten. In de wijk van de mijnwerkers zijn we speciale kledij gaan passen voor het bezoek van de mijn in Potosi. Nadien kochten we ook nog wat cadeaus voor de mijnwerkers. Je kon water, alcohol (96°), cocabladeren, dynamiet, cigaretten kopen. Wij hebben het bij cocabladeren en water gehouden. De gids raadde ons aan om geen alcohol te kopen omdat ze proberen het drankgebruik van de mijnwerkers te verminderen. We kochten wel een klein flesje alcohol om te offeren in de mijn. Aangekomen in de mijn maakten we eerst een offering bij een beeld. Het ritueel gaat als volgt: je strooit cocabladeren over het hoofd omdat de mijnwerkers steeds goede concentratie nodig hebben. Je herhaalt dit op de armen en benen van het beeld, omdat de mijnwerkers sterke armen en benen nodig hebben. Nadien strooi je nog cocabladeren over de penis, voor een goede vruchtbaarheid. Als laatste strooi je cocabladeren op de grond voor pachamama (moeder aarde). Nadien herhaal je heel het proces met de alcohol en op het einde van dat proces neem je zelf een klein slokje. Ze drinken de alcohol puur omdat ze denken dat wanneer ze het zouden vermengen met water, ze dan geen pure mineralen meer in de berg zullen vinden. Om het ritueel af te ronden steek je een cigarette aan en die steek je in de mond van het beeld. Hoe langer je cigaret blijft roken, hoe beter het ritueel. Wij wouden ook een veilig bezoek aan de mijn en besloten ook de offering te doen. De alcohol was wel een beetje veel te sterk voor ons. Na het ritueel maakten we een kleine wandeling in de mijn. In de mijn zouden een 10000 mensen uit Potosi werken. De gids vertelde ons dat er niet echt een plan is voor wie waar graaft en dat de berg niet echt stabiel meer is. Er zijn ongeveer 300 galerijen gegraven en de laatste 10 jaar zou de berg al 200 meter in hoogte verminderd zijn wegens instortingen. Dit gaf ons een heel veilig gevoel tijdens de wandeling J. In sommige gangen was het heel erg warm en was de lucht toxisch ... daar bleven we dan ook niet te lang. Na het mijnbezoek gingen we lekker eten op kosten van onze gidsen, omdat ze ons zo lang hadden laten wachten deze morgen. De reden voor het wachten was blijkbaar dat er een enorme file stond aan het tankstation. Na het eten gingen we op weg naar Uyuni. Wat een prachtige natuur!! Onderweg stopten we een aantal keren om de prachtige natuur te fotograferen. We zagen prachtige bergen, cactussen (of waren het cacti? J) en verschillende dieren: lama’s, een soort konijn (een viscacha) en een andere soort lama. Bij aankomst in Uyuni zagen we ook hier een enorme file aan het tankstation ... dat is hier blijkbaar de gewoonte. ’s Avonds geen 5-sterren hotel, maar wel een heel gezellig en karaktervol hotel. Hotel Jardines de Uyuni. Kleine kleurijke kamertjes rond gezellige binnenplaatsjes. De gids raadde ons een restaurantje aan voor ’s avonds. Op weg naar het restaurant kwamen we nog voorbij een winkeltje met allemaal lokale spullen. We kochten er een heleboel souveniers voor thuis en verder nog een hoedje voor Pieter en vake. Marlies kocht zich een mooie pull en haar papa leuke muts. In het restaurant hebben we lekker gegeten, maar er wat problemen met de service. Pieter, Moeke, Papa en  Mama hadden hun eten al op, maar vake en Marlies hadden nog niets gekregen. Ze waren hen blijkbaar vergeten. Maar al bij al viel het nog wel erg in de smaak. Alleen Vake had een iets mindere keuze gemaakt. De gedroogde lama was niet zijn ding. Balen. In het restaurant liep ook een hond rond met een hele goeie tactiek. Als er mensen gedaan hadden met eten en vertrokken, dan ging hij snel voor de camarero kon afruimen de borden leegmaken J.

28-03-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Om 9 uur werden we aan onze parador in Sucre opgepikt door 2 jeeps. Onze volgende bestemming was Potosi. Onderweg maakten we nog een tussentop aan een mooie, oude brug, die vroeger zorgde voor een verbinding voor voetgangers tussen de twee stukken land: Sucre en Potosi. Potosi is een koloniale vestiging die zich op 4150m boven de zeespiegel bevindt en is tevens de hoogst gelegen stad ter wereld. Vroeger was dit een zeer rijke stad omdat er veel mineralen, vooral zilver, ontgonnen werd. Toen de economie hier begon te verminderen, zijn de Spanjaarden weggetrokken. Ze hebben toen ook de meeste rijkdom uit de stad meegenomen. Aangekomen in Potosi was het heel erg druk. De school was net uit en we zagen alle kinderen in uniform op straat. We werden afgezet in “hotel Colosso”, een verouderd hotel maar wel in orde. ’s Middags zijn we op aanraden van onze gids iets gaan eten in “Phishqa Warmis”, wat quechua is voor “5 vrouwen”. Het eten was er lekker maar het duurde wat lang. Bijgevolg waren we te laat terug bij onze gids. Om 2u was er een gegidste rondleiding gepland in “casa de la moneda”, maar gelukkig was de tour nog niet begonnen toen we een 10 minuten te laat aankwamen. In dit gebouw uit 1522 sloeg men tot in 1869 munten waarvan we de oude matrijzen nog konden bewonderen. Momenteel maakt Bolivië zijn eigen geld niet meer. De munten worden in Chili en de briefjes in Frankrijk gemaakt. In het museum hingen ook vele schilderijen waar duidelijk invloeden van de Vlaamse Primitieven in te zien waren. De vrouwelijke gids was heel erg serieus en het zag er niet naar uit dat er een glimlach van af ging kunnen. ... Challenge accepted voor ons vake. Hij ging er zijn persoonlijke missie van maken om haar tijdens de rondleiding is te laten lachen en het is hem nog gelukt ook J. Na het bezoek aan de casa de la moneda kregen we nog een rondleiding in de stad zelf. Het centrum is veel mooier dan de buitenwijken langs waar we de stad zijn binnen gekomen. We zijn onder meer naar een lokale markt geweest waar we ons een zak cocablaren hebben gekocht. Illegaal in België, hier de normaalste zaak van de wereld. Mannen steken normaal gezien zo’n 50 bladeren in hun wang, vrouwen 15. We hebben het eens geprobeerd. De smaak valt nog wel best mee en het helpt tegen de hoofdpijn. Rond 5u was de rondleiding gedaan en zijn we een lekker koffietje met appelstrudel en chocoladetaart gaan eten. ’s Avonds zijn we opnieuw iets lekker gaan eten, deze keer in restaurant 4060 en dan moe ons bedje in. Aangezien de stad zo hoog gelegen is, hadden we wel wat schrik voor hoogteziekte, maar voorlopig valt het nog goed mee. We merken wel dat we iets sneller buiten adem zijn en sommigen onder ons hebben een aspirientje genomen wegens lichte hoofdpijn. Hopelijk komen we de nacht goed door en zijn we snel geacclimatiseerd.

27-03-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Sucre is het juridische en administratieve centrum van Bolivië. In de periode van de Spaanse kolonisatie was de stad het culturele hart van Latijns-Amerika. In 1624 stichtte men er reeds de Franciscus Xaverius universiteit, de tweede oudste op het Amerikaanse continent. Om 9 uur vertrokken we met onze gids die ons wat meer wegwijs ging maken in deze stad vol prachtige architecturale pareltjes en interessante musea. Eerst gingen we met de bus naar Recoletta. Dit is het oudste deel van de stad en heeft zijn naam te danken aan het feit dat mensen daar samengebracht werden om ze het geloof aan te leren. Het was een mooi pleintje met een fantastisch uitzicht op de stad. Daarna gingen we naar een textiel museum. Daar leerden we heel wat bij over de Boliviaanse cultuur. Elke stam heeft hier zijn eigen typische designs van weven. Dus aan het design kan je herkennen van welke stam het weefwerk is. Na het museum gingen we nog naar een winkel waar je typisch handgemaakte Boliviaanse werkjes kon kopen. Elk van onze ouders kocht een mooi stuk om thuis aan de muur te hangen.Nadien zijn we een lekker broodje gaan eten en in de namiddag gingen we met de gids verder de stad in. Marlies had nog steeds wat buikpijn en heeft ondertussen een goed doke gedaan. We bezochten een oud klooster van de Karmelieten dat nu omgevormd is tot een privé school voor meisjes. Een heel erg mooi gebouw met boven een prachtig zicht op de stad. Daarna gingen we naar het liberty house waar onder andere een kopie ligt van de declaration of independence. Nadien hebben we nog een mooi kerkje en een lokale markt bezocht. Voordat we naar de markt gingen hadden we al een klein hongerke, maar aangezien het daar niet zo fris rook was dat snel over. Het was vrij koud en regende dus gingen we ons in een cafeetje wat verwarmen. Daar stond toevallig de voetbal op: Bolivia-Argentina. Terug in het hotel heeft Pieter Marlies wakker gemaakt en zijn we naar een restaurant gegaan. Het was gisteren zo goed dat we naar hetzelfde geweest zijn. Never change a winning team! J Met dezelfde leuze hebben we in het hotel opnieuw een wijntje uit Mendoza gedronken.

26-03-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Vanmorgen moesten we weer vroeg uit de veren, want om 7u 50 vertok onze vlucht van Santa Cruz. We gingen naar Sucre, maar vlogen eerst naar Cochabamba dat verder ligt dan Sucre om van daar dan naar Sucre te vliegen. Erg vonden we dat niet, want zo hebben we heel wat sightseeing kunnen doen. Het was ook een primeur voor iedereen want nog nooit hadden we in 2u 2 vluchten genomen met 2 maaltijden. Het was wel stressvol om op een vlucht van 30 minuten te eten. Aangekomen in Sucre werden we opgehaald door onze nieuwe gids en werden we naar ons hotel “Parador Santa Maria” in het centrum gebracht. In de namiddag maakten we een al een mooie stadswandeling. We verkenden de omgeving van het centrum met de plaza 25 de marzo. De vaders probeerden hier geld af te halen, maar dat was niet zo gemakkelijk aangezien hun kaart in bijna geen enkele ATM werd geaccepteerd. Toen we uiteindelijk toch een ATM hadden gevonden die bleek te werken kwam er een vrouw nogal kort achter Pieter zijn vader staan. Pieter maakte de opmerking “Ja madam ge moet niet gaan meekijken ze!”. Nadat de vrouw zelf geld had afgehaald begon ze tegen ons in het Nederlands te praten ... beetje genant .  Na in het centrum te hebben rondgewandeld, brachten we nog een bezoek aan een kerkhof. Het leek een beetje op het kerkhof van Recoletta in Buenos Aires. Heel mooi. ‘s Avonds hebben we lekker gegeten op restaurant en nadien in het hotel hebben we al een van de lekkere wijntjes uit Mendoza gekraakt. Marlies heeft dat stukje van de avond overgeslagen, want ze had wat buikpijn en is wat vroeger in bed gekropen.

25-03-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter