Aangezien onze bus pas in de namiddag vertrok, hadden we ’s morgens nog wat tijd om te sporten. Er stonden ons 52 uur op een bus te wachten, dus we waren blij dat we onze beentjes nog even konden doen werken. Gelukkig was onze was droog geraakt en konden we na de workout onze rugzak maken. We hebben op de markt nog wat fruit gekocht en hebben ons een voorraad jugos voor op de bus gemaakt. Rond 13u was het tijd om naar het office van Cruz del Sur te vertrekken. Spijtig want we hebben echt genoten van Mancora en hadden een super goed hostel. Onze bus was wat laat dus we konden nog een laatste keer Peruaanse ceviche gaan eten en met onze laatste soles zijn we nog wat zonnecreme gaan kopen. Dat zal nog wel van pas komen. Om 3 uur vertrokken we met de bus richting Bogota. Pff 2 grensovergangen in 2 dagen. Stress! We hadden er echt geen zin in. Gelukkig zijn het onze laatste landgrensovergangen. In de late namiddag zijn we de grens met Ecuador overgestoken. We moesten ff wachten, maar verder ging het wel als een fluitje van een cent. We stapten terug de bus, op naar de volgende grens. De tijd ging gelukkig snel voorbij. We keken goede films, sliepen een beetje en voor dat we het wisten was het al ’s anderendaags ’s avonds en kwamen we aan de grens met Colombia. Marlies haar grootste nachtmerrie.Marlies had als kind altijd gezworen dat ze nooit naar Colombia ging gaan en nu zit ze er. Vlak voor we aan de grens kwamen speelden ze de film Colombiana, over afrekeningen in de Colombiaanse maffia, niet echt geruststellend. We hadden voor deze reis wel met een aantal mensen gesproken die naar Colombia waren geweest en zij zeiden dat het ondertussen veel verbeterd is. Ze zeiden ook dat het een prachtig land is en dus heeft Marlies zich laten overhalen om toch te gaan. We hadden het niet verwacht maar dit was een van de gemakkelijkste grensovergangen ooit. De douane zei ons zelfs vriendelijk: Bienvenidos a Colombia! Op de bus hebben we een leuk meisje uit Colombia leren kennen. Ze heeft ons als wat tips gegeven van plaatsen die we zeker moeten bezoeken. ’s Anderendaags stopten we rond de middag ergens om te eten. Probleem, we hadden nog geen pesos. In Equador was dat geen probleem aangezien we daar met dollars konden betalen. Hier echter niet en dus dan maar geen middageten. De laatste dag zijn we dan maar doorgekomen met slechte appels (in Zuid-Amerika hebben we nog geen enkele goede appel gegeten!) en crackertjes. Na de middag hadden we nog wat busuren te gaan maar de vuelta van Colombia heeft ons nog wat extra uurtjes bezorgd. Na veel films en vooral heel veel uren zijn we uiteindelijk van Mancora in Peru in Bogota geraakt. Het was ondertussen al zaterdagavond om 6u. We kwamen aan in het grote busstation en we besloten direct een bus te nemen naar het noorden naar de caraïbische kust. Nog eens een bus van 20u maar we gingen voor de korte pijn. We haalden geld af en vertrokken. Op deze bus hadden we niet zoveel beenruimte dus we waren blij toen we ’s anderendaags om 2u aankwamen in Santa Marta. We made it na 72 uur! We namen een collectivo naar het centrum en vonden snel een goed hostel. De eigenaar vroeg ons van waar we kwamen. Hij verschoot wel een beetje toen we zeiden van Peru. We hebben aan het thuisfront laten weten dat we nog leefden en hebben een wandelingske gemaakt langs het strand. Nadien zijn we een overheerlijke biefstuk gaan eten. Net alsof we in België op restaurant waren. Dit hadden we verdiend! 

13-06-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter