Vandaag is het zover. We gaan naar huis! Het was een onvergetelijk jaar! We hebben super leuke mensen leren kennen, onbeschrijflijke plaatsen bezocht, memorabele avonturen beleefd!! We hebben uit deze reis alles gehaald wat er uit te halen viel! Kevin had ons vanmorgen aan de luchthaven afgezet. We hopen echt dat we hem eens in België kunnen ontvangen zodat we iets voor hem kunnen terug doen. We gaan het reizen zeker missen maar kijken er wel naar uit om terug te keren en al onze vrienden en familieleden terug te zien. Marlies was dan ook zenuwachtig toen we vanmorgen om 6u aankwamen in LAX. We hadden weliswaar nog 24u te gaan met drie vluchten: LA-Dallas; Dallas-Londen; Londen-Brussel. We hebben dit jaar zoveel verplaatsingen gedaan en kilometers afgelegd, dat niets ons nog lang lijkt. Alles ging vlot vooruit. In Dallas hadden we wat vertraging omdat ons vliegtuig platte band had (wat is dat toch met die platte banden! :)) maar aangezien we normaal in Londen vijf uur moesten wachten, hadden we geen stress. De vrouw naast Marlies op het vliegtuig daarentegen had uiteindelijk nog maar een kwartier om haar volgende vlucht te halen. Hopelijk is het haar gelukt. Aangezien we de drie vluchten afzonderlijk hadden geboekt, dachten we aanvankelijk dat telkens opnieuw onze bagage gingen moeten inchecken. We hadden in LA en Dallas echter kunnen regelen dat onze bagage rechtstreeks naar Brussel ging zodat we in transit konden blijven. Chill! In Londen moesten we wel terug door security maar we hadden nog tijd om voor de laatste keer een starbucks te drinken. En dan was het zover. Voor de eerste keer in 11 maanden stond Brussel op ons programma. Toen we onze bagage hadden genomen (Yes! We zijn met alles terug thuis geraakt!!) en richting de aankomsthal wandelden, waren we heel zenuwachtig. De deuren gingen open en daar zagen we ze staan. Mama, Jolin, Tom, Moeke, Vake en Johan. We hebben ze gemist! We besloten samen iets te drinken op de luchthaven en om nadien samen met papa iets te gaan eten in het Fenixhof. Dat klonk aannemelijk. Toen we daar aankwamen bleek echter dat onze families en bezoekers ons stonden op te wachten. Het was een super leuk weerzien! De perfecte afsluiter van een perfecte reis!
Onze allerlaatste dag! We hebben er een hele dag van genoten. Eerst wat uitgeslapen, dan een paar uurtjes naar het strand gegaan en gezwommen en nadien zijn we een laptop voor Marlies gaan kopen (aangezien haar vorige laptop al 7 jaar oud is en de laptops in Amerika goedkoper zijn). Kevin was ons in de computerwinkel gaan halen en nadien zijn we samen naar de winkel gegaan om ingrediënten te gaan kopen voor ons avondmaal. Kevin ging ons leren hoe je echte Amerikaanse hamburgers maakt. Niet zo moeilijk en super lekker. We kropen vroeg in ons bedje omdat we morgen al om 6u op de luchthaven moesten zijn.
Onze laatste uitstap van het jaar zit er spijtig genoeg op. Nadat we voor de allerlaatste keer ons tentje hadden opgebroken, maakten we ons klaar om terug naar LA te rijden. We gingen via Sequoia National Park terug zodat we nog even het museum over de Sequoia's en de grootste boom ter wereld konden gaan bekijken, de Sherman Tree. De boom was gigantisch (83,79m hoog en een omtrek van 31,27m), maar na de voorbije dagen vonden we het toch een kleine tegenvaller. Heel veel toeristen zodat je moeilijk een mooie foto kon nemen en van aan de parking moesten we 500m op een brede asfaltweg wandelen naar de boom. Zoals het informatiebord zei: very strenous ;). Al bij al zijn we blij te kunnen zeggen dat we de grootste boom ter wereld hebben gezien maar dit was zeker niet het hoogtepunt van onze topuitstap naar Kings Canyon National Park. We wouden op tijd terug zijn in LA dus na het bezoek vertrokken we direct met onze auto naar de uitgang van het park. Ohooh! Er brandt een lichtje op het dashboard. Dat kan niet goed zijn. We hadden geen verzekering genomen voor schade aan onze eigen auto dus we hadden wel wat schrik. Blijkbaar hadden we een platte band. Wat is dat toch met Amerikaanse huurauto's en platte banden! We zagen echter niet welke band plat stond. Volgens ons zagen alle banden er hetzelfde uit. Geen paniek, we zouden uit het park naar een tankstation gaan om wat bij te pompen en vlak voor we onze auto zouden indienen opnieuw. Na een uurtje rijden kwamen we aan de uitgang van het park. We moesten over enkel verkeersdrempels rijden en plots ... was het lichtje uit. Ok dan :). Onderweg zijn we voor de laatste keer naar een Burger King gegaan en rond 16u kwamen we aan in LA. Het was spitsuur en dus het duurde wel even voor we terug in Hermosa Beach waren. Daar namen we een langverwachte douche en checkten we vlug onze emails. Beiden hadden we een email gekregen dat we een job hadden. Yes! Nadien vertrokken naar Fox Rental Cars om onze huurauto terug in te leveren. Er was geen enkele schade aan onze auto, oef! Pieter kreeg een zijn waarborg terug maar nadat we dat controleerden, bleek dat het een stuk te weinig was. Typisch! Allee bon, het werd snel aangepast maar met al die in-het-zak-zetterij hebben we het echt wel gehad. Aangezien Kevin vandaag niet thuis was, hadden we opgezocht hoe we met de bus terug van aan de luchthaven naar Hermosa Beach konden gaan. We moesten lang wachten voor er een bus kwam dus we hadden al schrik dat we het verkeerd hadden opgezocht. Uiteindelijk passeerde toch de juiste bus en blijkbaar was het de laatste van de dag dus we hadden geluk. Het duur ongeveer een uur vooraleer we terug in Hermosa Beach waren. Nu hebben we in elk land van onze wereldreis het openbaar vervoer gebruikt maar in LA is dat toch geen topper. Terug in het appartementje van Kevin aten we bokes met pindakaas (overschot van de voorbije week), keken we Game of Thrones en konden opnieuw in een zalig bed slapen.
Vandaag moesten we 13 mijl wandelen tot aan roads end waar
onze auto stond. We moesten onze bear canisters terug afgeven en het permit
station was maar open tot 16u. Uit schrik dat we te laat gingen aankomen, zijn
we vroeg vertrokken. De wekker stond eigenlijk om 5.30u maar aangezien het nog
donker was, zijn we blijven liggen tot 6u. Marlies kwam als eerste uit de tent
en werd onmiddellijk begroet door 2 herten. Ons eerste avondmaal op deze
trektocht was samen met hertjes, ons laatste ontbijt ook. Om 7u vertrokken we
dan aan de lange wandeling. Aangezien het een hele dag bergaf ging, moest het
wel lukken om het in een sneltempo af te leggen. In minder dan een uur waren we
al terug aan Junction Meadow. We besloten deze keer toch maar op blote voeten
de rivier over te steken. Een hachelijke onderneming die gelukkig zonder natte
kleren of blauwe plekken is afgelopen. Snel wandelden we verder. We hoopten
onderweg een beer tegen te komen maar meer dan zijn stront kregen we niet te
zien. 8 dagen in de wildernis, 8 dagen geen beer te bespeuren ... Chance dat we
bear canisters bij hadden. We zagen wel veel hertjes en Marlies werd vlak voor
het einde opgeschrikt door een slang op het pad. Geen paniek. We zijn niet
gebeten dus onze eerste stop in België zal niet het tropisch instituut zijn.
Tegen alle verwachtingen in waren we om 12u al op 2 mijl van roads end. Daar
moesten we een rivier oversteken maar die zag er zo zalig fris uit dat we nog
snel een zwemmeke hebben gedaan. De laatste keer deze wereldreis. Aangekomen
aan roads end, konden we de bear canisters inleveren en zagen we dat onze auto
er nog piekfijn uitzag. We reden naar het winkeltje van Cedar Grove om wat
pasta voor vanavond te kopen. Ze hadden 10 soorten chips maar geen pasta! We
reden dan maar verder naar Grand Grove (waar we de eerste nacht hadden
geslapen) en gelukkig was daar een betere winkel. We gingen in het visitor
centre nog eens kijken naar de film over Kings Canyon (wat was het hier mooi!)
en nadien zetten we onze tent op op ons vertrouwde plekje van vorige week. Na
het avondeten belden we naar Kevin om te vragen of we vrijdag en zaterdag
mochten blijven slapen en dat was geen probleem.
Om 8u 30 vertrokken we van aan de Kearsage Lakes naar
Juntion Meadow. We waren al snel terug aan Bullfrog Lake. We namen er nog een
paar laatste fotos van en wandelden verder. Aangezien het een hele tijd bergaf
ging, waren we al tegen de middag aan de Meadows. Het oorspronkelijke plan was
om hier te overnachten en van hier s morgens terug naar Roads end te wandelen
(10 mijl). Pieter vond het nog wat te vrog om nu al te stoppen met wandelen en
wou nog een side walk maken tot aan East Lake (3 mijl verder en 360 meter
hoger). Marlies had vannacht door de kou niet zo goed geslapen en had daar geen
zin in. Maar na wat twijfelen liet ze zich dan toch overhalen. We waren nog
nier ver weg of we moesten al een rivier oversteken zonder brug of voldoende
uitstekende stenen. We zagen een andere wandelaar zonder schoenen door het
water gaan, maar wij probeerden verderop een betere oversteekplaats te vinden.
Het lukte ons om verder over de rivier te geraken al was het daar ook niet zo
gemakkelijk. Het was waarschijnlijk sneller geweest als we toch gewoon op onze
blote voeten waren overgestoken. Na een klim van 2 uur kwamen we om 15u toe aan
het meer. Marlies wou een dutje doen maar we besloten eerst een badje te nemen
in het meer. De zon was achter de wolken maar gelukkig was het water niet al te
koud. Het heeft deugd gedaan! Nadien deed Lies haar dutje en las Pieter wat in
zijn boek aan de oever van het meer. Na een lekkere pasta met buine saus maakten
we ons klaar voor onze laatste koude nacht.
Vandaag zijn we vroeg opgestaan.we gingen de Glenn Pass
oversteken, het hoogste punt van deze trektocht. Aangezien Marlies niet zo goed
kan stijgen in de warmte, wouden we er vroeg aan beginnen. Om 8 uur waren we al
op weg. Het was een super mooie tocht naar boven. Rondom ons lagen prachtige
bergtoppen en 12 meren. Om 9u 40 waren we boven op de pas. Toen we daar waren
begon het lichtjes te druppelen, maar gelukkig was het snel gedaan. We daalden
aan de andere kant af. Na 15 minuten begon het echter terug te regenen en dit
keer harder dan voordien. Marlies had gelukkig snel een grote rots gevonden
waaronder we konden schuilen. We hebben daar wat snacks gegeten en na een half
uurtje daalden we verder af tot aan Charlotte Lake. We vroegen daar aan iemand
wat de weersvoorspelling voor de komende dagen was... regen vandaag, woensdag
en donderdag... Dat is balen, want dat zijn de laatste 3 dagen van onze
trektocht. Aan Charlotte Lake hebben we nog wat gesnosterd en begonnen dan aan
onze laatste sidewalk van vandaag. We zouden kamperen aan de Kearsarge Lakes.
We besloten de langere van de 2 trails te nemen zodat we morgen via de kortere
konden terugnemen. Het pad ging vrij veel omhoog zodat we een prachtig uitzicht
hadden over Bullfrog Lake. Om 15u kwamen we aan. Marlies vond een goed plekje
om te kamperen terwijl Pieter het eten bewaakte tegen aanvallen van eekhoorns J. Bij het opzetten van
de tent zagen we opnieuw donkere wolken komen. De tent stond net op tijd op zodat
we konden schuilen. We hebben dus heel de dag geluk gehad met de regen, behalve
toen Pieter begon te koken... Hij had alles klaargezet toen het opnieuw begon
te regenen. Met een poncho aan en met assistentie van de sous-chef vanuit de
tent is hij er toch in geslaagd een lekker soepje en spaghetti te maken.
Typisch stopte het met regenen toen alles klaar was. Maar zo hebben we toch in
het droog kunnen eten. Na het eten hebben we nog een mooie kleine wandeling
gemaakt tussen de meertjes en hebben we op een prachtige plek nog een dessertje
gegeten. Marlies had nog maar gezegd dat de wolken er opnieuw donker uitzagen
of het begon terug te regenen. We spurtten terug naar onze tent en besloten er
voor vandaag niet meer uit te komen.
Marlies geraakte geraakte vanmorgen niet goed uit haar
nestje. Pieter is dan maar alleen opgestaan en is ontbijt gaan klaarmaken. Om
8.30 u hebben we dan samen ontbeten. David en Chris hadden ons aangeraden om
verder in het Sixty Lakes Basin te wandelen en dat was inderdaad super mooi. De
zon op het water gaf de meertjes mooie kleuren. We zijn helemaal tot het einde
van het basin gewandeld. Daar aten we een snack voor we terugkeerden naar onze
kampplaats. Rond 12u waren we terug. We moesten onze tent nog opbreken en
middageten. We hoopten om 13u terug te kunnen gaan naar Rae Lakes. We kwamen
echter David en Chris terug tegen en andere mensen bleven maar met ons babbelen
zodat we pas om 14u weg geraakten. Rond 16u waren we terug aan de Rae Lakes. We
hadden gisteren al een plaatsje gespot maar aangezien het vandaag drukker was,
vreesden we dat iemand anders er al zou opstaan. We staken de laatste 200m nog
mensen voorbij en Yes! Ons plaatsje was nog vrij. 2 min later passeerden die
mensen. Oef, juist op tijd. Marlies kroop in haar nestje terwijl Pieter nog
mooie fotos van de zonsondergang ging nemen.
Vanmorgen zijn we lang in ons tentje blijven liggen (allé
maar tot 8u) want vandaag moesten we niet veel wandelen. We gingen een sidewalk
maken tot aan het Sixty lakes basin, slechts 2,5 mijl. We gingen daar
overnachten. Tijdens ons ontbijt kwam Sam, van wie Pieter eergisteren een
biertje had gekregen, afscheid nemen. Hij ging vandaag al de Glenn Pass
oversteken, wij pas overmorgen. Rond 10.30u vertrokken we. We passeerden de
andere Rae Lakes. Super mooi. We zochten ook al een kampeerplekje voor morgen.
Daarna begonnen we aan de klim van 300m richting de Sixty lakes. Rond 13u
vonden we een heel mooi plaatsje aan 1 van de vele meren. We aten ons
middageten, zetten onze tent op en relaxten aan het meer. We lazen wat, deden
een dutje en zwommen in het meer. In de zon was het lekker warm maar als de
wind op stak was het toch maar koud. Na het avondeten was het nog wat vroeg om
te gaan slapen dus we gingen nog een klein wandelingske maken. Ver zijn we niet
geraakt want na 10 minuten kwamen we David en Chris tegen. Een leuk ouder
koppel. Ze zijn al in de 60 maar gaan nog steeds backpacken. Hij werkt in
Hollywood dus ja we hebben nu connecties in de filmwereld J. Toen het donker werd,
keerden we terug naar ons tentje en gingen we slapen.
Hoewel de wekker om 6u stond, zijn we toch tot 7u blijven
liggen. Zalig! We maakten oatmeal en vertrokken om 8.30u. Het was een prachtige
wandeling vandaag. We stegen tot 3110m en hadden een super mooi zicht op de
omliggende bergen. Vandaag moesten we maar 7 mijl wandelen dus we deden het op
ons gemakske. Iets voorbij halfweg kwamen we aan het eerste meertje. Dollar
lake. We deden een kort zwemmeke in het koude water. Heerlijk! We droogden op
in het zonneke en vertrokken nadien verder. We passeerden nog enkele prachtige
meertjes en om 3u besloten we aan het eerste meer van de Rae Lakes een
kampplaats te zoeken. We vonden het perfecte plekje en zetten snel ons tentje
op zodat we wat aan het meer konden relaxen. Marlies las een beetje in haar
boek, deed een powernap en nadien hebben we nog wat gezwommen. We hadden zoveel
honger dat we al om 5u begonnen koken. De enchillada saus was niet echt een succes
maar de snickers als dessert maakten veel goed.
Vandaag hebben we ons een beetje overslapen. De wekker stond
om 6u maar omdat het vanacht zo koud was, waren we zo ingeduffeld dat we de
wekker niet hebben gehoord. Om 7u werden we wakker maar het was zo zalig in
onze slaapzak dat we nog een halfuurtje langer zijn blijven liggen. We maakten
oatmeal maar spijtig genoeg waren er nu geen hertjes te bespeuren. Toen we onze
tent wouden opbreken, bleek dat Pieter gisteren iets te ambitieus de nieuwe
piketten in de grond had geslagen. 1 zat zo diep in een wortel dat we hem pas
na 10 minuten koeffelen eruit kregen. (Hij heeft hem er met een andere piket
moeten uitbijtelen). Om 9.20u vertrokken we. Het was vandaag een tocht van 9
mijl. Na anderhalf uur hadden we de eerste 3 mijl al gedaan en kwamen we aan de
camping waar we gisteren dachten te slapen. Iets verder namen we onze eerste
pauze. We aten nootjes en terwijl heeft Pieter zich laten waksen. J Toen zijn short wou
aandoen was hij met zijn onderbroek in hars gaan zitten en zijn broek plakte
vast aan zijn billen. J. Het was vandaag een hele mooie wandeling. Bij
het stijgen was het wel heel warm. We kwamen sympathieke mensen tegen en 1
daarvan had juist een beer gezien. Wij niet L.
Rond 4u kwamen we aan op de camping. We verfristen ons in de rivier en Pieter
dronk samen met onze buren een biertje.
Vanmorgen hadden we de wekker gezet om 6.30u zodat we op
tijd aan onze trektocht konden beginnen. We lagen echter zo zalig op onze
luchtmatras dat we nog een uurtje hebben gesnoozed. Om 7.30u kropen we dan toch
maar uit ons tentje. We hebben op ons gemakske gegeten onze zak gemaakt en de
bearcanisters gevuld. We zijn in Bear Country. Dat betekent dat we al het eten,
tandpasta, zonnecreme, enz. in die canisters gaan moeten bewaren. Wat een
miserie. Geef ons toch maar een park zonder beren. Al het eten geraakte er niet
in dus we gaan vandaag goed moeten eten. Het eten dat we niet meenamen, bergden
we op in de bear locker op de camping. We zouden niet willen dat er een beer
in onze auto kruipt. Om 10.45u vertrokken we op onze trektocht. Onze rugzakken
wogen zwaar maar het was nog te doen. Het was een mooie wandeling die gelukkig
vaak in de schaduw was. Alleen de vliegen waren super irritant. Hopelijk blijft
dat niet zo de komende dagen. We
lunchten op een leuk plekje aan het water waar we spijtig genoeg 1 van onze
appels verloren. Hij rolde recht de rivier in. Hij bleef weliswaar rondspinnen in een draaikolk maar het leek ons iets te gevaarlijk om hem te gaan halen.
Een beer zal er blij mee zijn. We passeerden even later aan de Mist fall en
genoten daar van het prachtige uitzicht. Er was gelukkig meer water dan op de
Upper Yosemite fall. Rond 4u kwamen we aan de eerste camping. Normaal gingen we
door wandelen tot aan de 3e camping maar aangezien hier een bear
locker stond en niet al ons gerief in de canister geraakte, besloten we hier te
blijven. We hebben ons gewassen in de rivier en zijn op tijd beginnen koken.
Tijdens het eten keken we naar national geografic. 3 hertjes wandelden
voortdurend rond ons en stoorden zich niet aan onze aanwezigheid. Prachtig! Om
8u was het tijd om een doke te doen.
Vandaag zijn we op ons gemakje opgestaan, hebben lekker
ontbeten en zijn dan naar het visitor center vertrokken. We hadden namelijk
totaal geen idee wat we hier gingen doen en gingen dus info vragen over
mogelijke wandelingen. Aangezien we nog tot volgende week donderdag hier kunnen
blijven, hebben we tijd genoeg om een meerdaagse wandeling te doen. Een ranger
gaf ons een tip voor een trektocht. We moesten alleen in het andere deel van
het park (waar we de trekking zouden doen) een permit gaan aanvragen. De ranger
dacht dat we waarschijnlijk pas een permit voor vrijdag zouden krijgen. Voor we
naar het permit station vertrokken, bezochten we eerst nog de Grant Tree Sequoia.
De derde grootste boom te wereld wat betreft volume. Wat een boom! Het deed ons
wel wat denken aan de Kauris in Nieuw-Zeeland. Waar is de tijd! De weg naar
het andere deel van het park was super mooi. We hadden een mooi zicht op de
vallei van Kings Canyon. In de vallei reden we naar het einde van de weg waar
we de permit gingen aanvragen. We geluk want we konden al een permit krijgen om
morgen te vertrekken. De ranger gaf ons veel informatie en gaf ons een
trekkingsschema. We zouden 8 dagen wandelen maar het is niet zon een zware
trektocht. We hebben enkele lichte dagen om aan de meertjes te relaxen. We zijn
benieuwd! Het nadeel is wel dat we opnieuw in Bear Country zijn. Dat betekent
dat we Bear Canisters moeten huren om al ons eten en onze toiletries in op te
bergen. Nadien reden we naar de dichtsbij gelegen camping, Moraine. 111
plaatsen ... en wij zijn de enige kampeerders. Enerzijds leuk om de hele
camping voor ons alleen te hebben, anderzijds wel wat spooky. Maar ja we moeten
wennen voor de volgende dagen in de wildernis. We probeerden al ons eten in de
Bear Canisters te steken maar het paste er niet allemaal in. We zullen morgen
goed moeten eten. We gingen op tijd een doke doen om morgen op tijd te kunnen
vertrekken.
Vanmorgen bracht Kevin ons naar Fox Rental Cars. Normaal
zouden we de auto huren voor 200 dollar maar dat was zonder verzekering. In
California ben je zoals in België verplicht om je te verzekeren voor als je
schade toebrengt aan derden dus we besloten die verzekering er toch maar bij te
nemen. We waren immers al eens tegen gehouden door de politie J. We reden terug naar
het appartement van Kevin, laadden al ons gerief in en we vertrokken opnieuw op
roadtrip. De bestemming: Kings Canyon. Normaal gezien zouden we terug gaan naar
Yosemite maar Kevin had ons Kings Canyon aangeraden. Een heel mooi park,
gelegen tussen Yosemite en Sequoia national park. Aangezien dit park minder
druk is zou het geen probleem moeten zijn om een slaapplaats te vinden en om
een backcountry permit te krijgen. Onderweg kochten we eten voor de komende
week en gingen we op zoek naar fuel voor ons vuurtje. We vroegen het in een
tankstation en die mensen hadden totaal geen idee waar we het over hadden. Na
eens goed rond te kijken in hun shop, bleken ze het toch te verkopen J. Na een hele mooie
rit, kwamen we rond 6u aan in Kings Canyon. We reden naar de eerste camping.
Hier was plaats genoeg. Waar is de tijd dat we ons in Yosemite moesten haasten
voor een plaatsje. We maakten rijst met cocos-curry zoals we het van Annelies
geleerd hadden en kropen op tijd ons tentje in. Niet op de ontplofte mattekes
maar op de queensize luchtmatras J.
Wij hadden voorgesteld om vanavond voor Kevin en Laetitia te
koken dus we gingen inkopen doen. Het zou een Leuvense ovenschotel op zusters
wijze worden. 1 van onze persoonlijke favorieten en al geleden van in België.
Terug thuis deden we de mis en place en boekten we een huurauto om s
anderendaags naar King Canyon te vertrekken. We boekten bij Fox maar aangezien
het veel goedkoper was dan bij andere bedrijven hadden we wel wat twijfels. We
moesten nog niet betalen dus we gingen morgen zien of alles in orde was. Nadien
hadden we nog tijd om naar het strand te gaan. Het weer was niet ideaal maar
het water was redelijk warm. Onbewust heeft Pieter in deze stad van de filmindustrie
een filmscene nagespeeld. Net toen hij uit het water begon te komen, zag
Marlies dat er vlak achter hem 2 zwaren vinnen boven het water kwamen. Zoals in
Jaws, riep ze dat hij snel uit het water moest komen. We wisten niet zeker of
het dolfijnen of haaien waren, maar aan de hand van de foto heeft Kevin
achteraf gezegd dat het waarschijnlijk haaien waren. HAAI! Terug in het
appartementje heeft de ovenschotel ons meer dan gesmaakt. We keken wat grappige
filmpjes en Kevin gaf ons wat info over Kings canyon
Vanmorgen hadden we in tegenstelling wel een wekker gezet
maar die hebben we snel terug afgezet. Het is nog steeds vakantie! We hebben
uitgeslapen en hebben tijdens ons ontbijt opnieuw een aantal afleveringen van
Game of Thrones gekeken. We hebben onze vlucht naar Dallas geboekt maar merkten
dat Pieter zijn kredietkaart ook bij online betalingen niet werkte. Wij dachten
dat het lag aan de magnetische strook maar nu bleek dus dat de kaart helemaal
niet werkte. We hebben dan maar een mailtje naar thuis gestuurd om eens bij de
bank na te gaan hoe dit mogelijk was. s Namiddags kwamen Kevin en Laetitia
terug van hun weekendje en begonnen ze de BBQ voor te bereiden. Ze gingen
ribbetjes voor ons maken en die moeten een twee tal uur in de oven rusten. We
hadden dus tijd om ondertussen in een outdoorstore wat gerief te gaan kopen. Zo
vriendelijk als hij is, stelde Kevin voor om met ons naar de outdoorstore te
gaan. Pieter zijn schoenen hebben het spijtig genoeg net niet lang genoeg
volgehouden, dus Pieter is een nieuw paar trekkingsschoenen gaan kopen. We
kochten ook 2 camalbacks, nieuwe piketten en een lakenzak voor Pieter. De
prijzen waren niet veel lager dan bij ons maar gelukkig is onze euro nog sterk
genoeg. Terug thuis konden we aan de BBQ beginnen. MMM, we hebben nog nooit
zon lekkere ribbetjes gegeten. Voor de meisjes met bijpassende sangria en
Argentijnse wijn, voor de mannen een ruime selectie van Amerikaanse bieren. Na
een heel gezellig avond ging Kevin terug naar Laetitia zodat wij het
appartementje voor ons alleen hadden. Net alsof hij te gast was bij ons J. Heel erg moet maar
toch al een beetje verslaafd hebben we toch nog een Game of Thrones gekeken
voor we gingen slapen.
Vandaag hadden we eens geen wekker gezet. Zalig! We hebben
uitgeslapen tot 10u 30. Kevin was dit weekend weg, dus we hadden het appartement voor ons alleen. We hebben opgezocht hoe we naar Dallas konden geraken
en Pieter heeft nog eens met thuis kunnen bellen. Marlies was nog zo moe van de
voorbije maand dat ze nog een dutje heeft gedaan. Toen ze eindelijk wakker was,
zijn we inkopen voor onze spaghetti gaan doen en hebben we wat rondgewandeld in
Hermosa Beach. We aten een super lekkere spaghetti en keken terwijl naar de
eerste aflevering van Game of Thrones. Goede tip, Wannes en Annelies!
Vanmorgen hebben nog een uurtje aan het zwembad
doorgebracht. Dit is vakantie! Rond 11u vertrokken we naar Hollywood. Daar
hebben we wat op de Walk of Fame rond gelopen en fotos van de sterren genomen.
Na de middag gingen we naar de Taco Bell. We wouden er al lang naar toe gaan
maar vonden er nooit een als we er een zochten. Het was lekker maar niet veel. Er
was ook geen wifi en Wannes en Annelies moest zich nog inchecken. We zijn dan
nog maar eens naar een McDonalds gegaan. Nadien reden we door naar Venice
Beach. We zagen er een leuke straatshow en wandelden over het strand. Het was
spijtig genoeg snel tijd om te vertrekken. Onze auto moest om 8u ingeleverd
worden en Wannes en Annelies gingen ons eerst afzetten bij Kevin. Die was zo
vriendelijk om ons zijn auto te lenen zodat we nog met Wannes en Annelies voor
de laatste keer konden gaan eten. Marlies mocht voor de eerste keer in de VS
rijden J. Nadat
we onze KIA hadden afgegeven, gingen we pizza afhalen en aten die op in hun
hotelkamer. Het was nog een gezellig avond en dan moesten we afscheid nemen. Het
was een hele leuke maand samen! Het afscheid was wel anders dan bij onze vorige
bezoekers. Het is maar voor 2 weken. Op de terugweg was er politiecontrole. We
vonden Marlies haar rijbewijs niet onmiddellijk maar gelukkig liet de
vriendelijke politieman ons doorrijden. Terug bij Kevin thuis hadden we nog een
leuke avond met Kevin en een vriend van hem. Doodmoe gingen we om 2u slapen.
We zijn opgestaan om 5u 30. Que temprano! Snel opgebroken en ontbeten zodat we voor de hitte
nog een wandeling konden maken. We hebben een wandeling gemaakt van 3u. We
deden een mooie panorama trail in de woestijn tussen de Joshua Trees (soort van
Yucca bomen). We hebben heel veel sporen van dieren gezien, maar niet erg veel
dieren gespot. We zagen wel een hertje op het pad en Annelies heeft in een
struik een kleine slang gevonden. We dachten dat sommige sporen van de mountain
lion waren, maar die hebben we niet gezien. Waarschijnlijk komen die alleen s
nachts buiten. Na de wandeling gingen we verder richting LA, we hadden het wel
gehad met de woestijn. We stopten onderweg voor een KFC. Al een heel jaar komen
we die tegen en denken we: dat zouden we toch eens moeten proberen. Maar wat
een tegenvaller!. Niet superlekker en heel erg weinig. Dus KFC belandt na ons
uitgebreid fastfoodonderzoek overduidelijk onder aan de lijst. Pieter had een mailtje in verband met zijn sollicitatie
aan de KUL. De prof vroeg of het mogelijk was om te bellen. We besloten dan in
de Mc Donalds nog een Mc Flurry te gaan eten zodat Pieter van daar kon skypen. Spijtig
genoeg was de verbinding niet optimaal
en lukte het niet om te bellen. Pieter heeft dan nog vanaf een Public Phone
geprobeerd maar die bleek ook niet te werken. Hij heeft dan met de prof
afgesproken om s avonds (morgen vroeg Belgische tijd) te bellen. We reden
verder naar de campground, die we na even zoeken vonden. Het bleek een heel
goede camping te zijn met super mooie badkamers, een zwembad en wifi op de
tentplaats. Het enige nadeel was dat de piketten weer moeilijk in de grond
geraakten. Ach ja, ze stonden toch al schots en scheef.Terwijl we de tenten aan
het opzetten waren, kwam een oud vrouwtje in een karretje vragen of we een luchtmatras
nodig hadden. Blijkbaar hadden toeristen vandaag twee queensize matrassen
achter gelaten omdat ze het vliegtuig gingen nemen. Het zou wel tof zijn om niet elke nacht op de
grond te moeten slapen J!
Toen we de matras zagen, betwijfelde we of ze wel in onze tent ging geraken
maar we konden maar proberen. Pieter begon ze op te blazen maar dat zou uren
duren.We hadden een pomp nodig. Terwijl Wannes en Annelies gingen zwemmen,
gingen wij naar de winkel. We kochten eten voor vanavond en vroegen aan een
medewerker of ze daar geen pompen verkochten. Hij zei van niet en dat het
waarschijnlijk ook moeilijk in andere winkels te vinden ging zijn. Maar, hij
had er 1 thuis en gebruikte ze toch niet. Hij zei dat hij een uurtje later zijn
pomp voor ons kon gaan halen. Hoe sweet! We kochten een telefoonkaart en
zochten een public phone om te testen of Pieter vanavond kon bellen. Het is
duidelijk dat bijna alle mensen een gsm hebben. De eerste die we vonden, werkte
niet en pas na een kwartier zoeken vonden we de volgende. Die werkte gelukkig
wel maar blijkbaar moesten we betalen ook al gebruikten we een telefoonkaart.
Raar, bij de vorige telefoonkaart moest dat niet. We reden terug naar de
camping zodat Marlies, Wannes en Annelies konden beginnen koken. Pieter reed
terug naar de winkel om de pomp te gaan halen. Om 22u 45 was het tijd om te vertrekken
naar de public phone. Wij dachten dat je een dollar moest insteken om het
nummer van de kaart te kunnen bellen en dat nadien enkel geld van de kaart
ging. Dat was echter niet het geval. Elke 3 minuten moesten we 4 quarters
insteken. Wat een slechte kaart! Terwijl Pieter belde, zocht Marlies naar alle
quarters die we hadden. Dat waren er niet genoeg zodat ze in de McDonalds geld
moest gaan wisselen. Na 45min bellen en dus vele quarters later, begaf de
telefoon het. Tot zover de sollicitatie. Het gesprek was nog niet helemaal
afgesloten maar gelukkig heeft Pieter de rest via mail kunnen regelen. Al bij
al een duur telefoontje maar hopelijk loont het de moeite.
We hebben uitgeslapen tot 8u, een douche genomen en zijn vertrokken
richting Joshua Tree. Het was superwarm in de Mojave woestijn: 115 °F. Niet te
doen! In de woestijn zijn we op de route 66 gaan tanken. Niet te veel want het
was superduur. Om 19u kwamen we aan in Joshua Tree bij een mooie zonsondergang.
We hadden hier niets gereserveerd, maar het was geen probleem om een plaats te
vinden. Er was een supergrote camping en er was bijna niemand. Blijkbaar zijn
er niet veel mensen die hier in de zomer komen kamperen. Het office was dan ook
gesloten deze tijd van het jaar. We snappen wel waarom. We hebben onze tenten
opgezet, gelukkig was de grond hier iets zachter, want onze haringen (piketten)
beginnen stilaan allemaal krom te staan J.
Het was heerlijk om zonder buitentent te slapen. Dan kan je de mooie
sterrenhemel gewoon vanuit je bed zien.
Nadat de mannen nog een laatste duik in het meer hadden
genomen, vertrokken we naar de Grand Canyon. De normale weg was afgesloten maar
gelukkig was de omleiding niet onmenselijk lang. Rond 11u kwamen we aan. Het
was super warm dus we hadden geen zin om nu al een wandeling in de canyon te
gaan doen. We gingen naar een aantal uitzichtpunten, aten onze lunch en rond 17u
vertrokken Pieter, Wannes en Annelies op een wandeling. Marlies bleef boven om
in alles rust een boekje te kunnen lezen en het dagboek te schrijven. Het was
een mooie wandeling. We daalden een stuk af in de Grand Canyon wat heel erg
mooie uitzichten opleverde. Na de wandeling namen we de shuttle bus naar een
uitzichtpunt waar we een prachtige zonsondergang zagen. Het was zo mooi dat we
zelfs even vergaten dat het daar vol toeristen stond J. Rond 8u vertrokken we naar
Flagstaff. Tegen 10u 30 stonden de tenten opgesteld op de kampplaats, maar we
hadden niet echt zin meer om nog te koken dus zijn we nog maar is naar de McDo
gegaan.
