We zijn opgestaan om 6 u. We hebben bokes en yoghurt
gegeten. We hebben al ons gerief opgeruimd en zijn vertrokken richting Aguas
Calientes. De 4 honden: Nestor, Poepie, Meisje en De Kleine zijn ons gevolgd
tot in het centrum van Aguas Calientes. Nestor was al wat ouder dan de rest en
die heeft daar afgehaakt. Aan het treinspoor in het dorp hebben wel nog 2 andere
honden onze roedel vervolledigd. 2 mannetjes: Kereltje en Klein Manneke.
Kereltje was een grote reu en blafte in het begin veel naar ons. We hadden er
een beetje schrik van en vonden het dus niet zo leuk dat hij meeging maar hij
bleef ons volgen. Na een tijdje was hij gelukkig heel sweet. Met onze 5 honden
zijn we dan vertrokken langs de spoorweg. We waren wel benieuwd hoe lang ze ons
zouden volgen. Af en toe kwamen we tijdens de wandeling huizen tegen waar
andere agressieve honden zaten. We waren toen wel heel blij dat we onze 5
honden (en vooral Kereltje) bij hadden om ons te beschermen. Meestal vlogen ze
er in troep op af zodat wij zorgenloos konden passeren J. Het waren alle 5 brave
honden. Als we even pauzeerden om iets te eten, legde ze zich naast ons neer en
bedelden ze niet voor eten. In het begin waren de honden alle 5 heel actief. Ze
liepen altijd voorop en wanneer er een trein passeerde liepen ze er achter.
Maar ergens halfweg (na 15km) was hun
kaars precies al ver uit. Vanaf dan liepen ze allemaal mooi in een lijn achter
ons J.
Het moet nogal een zicht geweest zijn. Op een gegeven moment stopte er zelfs
een trein naast ons om te vragen of dit allemaal onze honden waren J. Wel grappig dat de
trein speciaal daarvoor stopte. De passagiers moeten zich ook afgevraagd hebben
waarom de trein in de middle of nowhere stopte. Na een 20-tal km passeerde er
een andere trein. De conducteur was allemaal tekens aan het doen maar we hadden
geen idee wat hij bedoelde. Toen zagen we dat hij net voorbij ons iets uit de
trein gooide... Het was een grote koude fles sprite. Hoe lief!!! Aangezien het
een relatief kort traject is met de trein had hij ons waarschijnlijk al een
paar keer gepasseerd. Hij zal medelijden gehad hebben met ons. Wij zijn
waarschijnlijk de enige toeristen die geen tickets gekocht hebben van Peru Rail
en er toch iets van gekregen hebben J.
Tijdens de wandeling hebben we ook nog vele mooie ruïnes gezien. De laatste 10km
van de wandeling waren wel minder leuk. Hier was er niet echt meer een pad
naast de spoorweg en moesten we op losliggende keien wandelen. Heel erg
irritant om op te wandelen. Net voor we aankwamen in het dorp op km 82 was er
nog een heel erg mooie ruïne. Daar hebben we Peruanen ontmoet die in Cusco
wonen en hier gegidste tours organiseren. Ze hebben ons nog wat informatie
gegeven en we zijn samen met hen naar het dorp gewandeld. In het dorp hebben we
samen met hen de collectivo genomen naar Ollantaytambo. Het was wel heel erg
zielig om afscheid te moeten nemen van onze hondjes. Ze zijn ons 30 km gevolgd
tot aan het dorp. Toen we de bus namen zijn ze nog een paar minuten achter de
bus blijven lopen. Marlies was zo ontroerd dat ze een traantje moest laten. Aangekomen
in Ollantaytambo gingen we naar KB Tambo, het hostel waar Trevor werkt. Maar
aangezien hier alles volzet was zijn we naar een ander hostel gegaan. Gelukkig
hebben we snel iets gevonden en met een warme douche. Aangezien het al 2 weken
geleden was dat we nog eens een warme douche hadden kunnen nemen, heeft dit
enorm deugd gedaan. We zijn in het hostel waar Trevor verblijft een lekkere
lasagna gaan eten. Het was in het dorp
net een groot 4-daags feest. We zijn samen met Trevor naar het plein gegaan om
naar de festiviteiten te kijken. Daar hebben we als dessert nog een pakje
lekkere churros gegeten. Jammie!
Machu Picchu zien en bijna gestorven ... niet wij, maar wel
Pieter zijn schoenen J.
De eerste dag van de trektocht, in Playa Rosalinas, zag het er naar uit dat
Pieter op zijn kousen naar Machu Picchu ging moeten wandelen maar met het
nodige bindwerk is het toch gelukt om tot in Machu Picchu te geraken. Vanmorgen hadden we de wekker gezet om 4 uur
en ontbeten met yoghurtdrink. Om 5u 20 zijn we te voet vertrokken. Er zijn vele
busjes die naar boven gaan, maar er is ook een mooi wandelpad dat naar boven
gaat. Wij besloten te voet te gaan. We waren nu toch zo goed getraind. Het was toch
nog een stevige beklimming met heel erg veel trappen. Gelukkig was het zo vroeg
op de dag nog niet zo druk. Rond 6u 10 kwamen we boven aan. Daar was wel heel
erg veel volk. Pieter moest nog snel naar het toilet, maar de toiletten waren
nog niet open. Gelukkig is er naast de ingang een chick hotel waar hij snel naar
het toilet is kunnen gaan. Aan de ingang kwamen we Trevor en Luke nog tegen
maar aangezien zij andere plannen hadden voor hun bezoek, gingen we niet samen.
Om 7 uur stonden we aan de ingang van Huayna Picchu. Hier mogen 400 mensen per
dag op. 200 tussen 7 en 8 uur en 200 tussen 10 en 11. Aangezien deze ingang zo
gelimiteerd is, was het goed dat we onze tickets zo ver op voorhand hadden
gekocht. Het was ongeveer een uurtje stijgen naar de top van de berg. Maar zo
getraind als wij waren, ging het bij ons wel een stuk vlotter dan bij de andere
toeristen. Op Huayna Picchu hebben we wat gegeten (ook al mocht dat niet, maar
je kan hier toch geen hele dag rondlopen zonder te eten...). Van op de berg
hadden we een prachtig zicht op Machu Picchu. Wel grappig dat we van op de berg
ook de kampplaats konden zien met slechts een tentje op ... het onze. Van op de
top gingen we verder naar de caverna grande of templo de la luna. In templo
De la Luna hebben we nog een 10 uurtje gegeten J.
Na Huayna Picchu gingen we naar een ander, klein, bergje: Huchuy Picchu. Daar
stonden nog een paar ruïnes, maar het mooiste was dat we daar helemaal alleen
waren. We hebben daar gelunched met een prachtig zicht op de site van Machu
Picchu. Nadien zijn we teruggegaan naar de ingang om daar een gids te regelen.
Aangezien het spitsuur al gedaan was, waren we maar met een kleine groep. We
waren maar met 4: wij 2 en een Peruaans koppel: Jorge en Monica. We hadden een
heel erg goeie gids. Enkele weetjes waren:
o
Machu Picchu betekent oude bergé
o
Huayna Picchu betekent: jonge berg
o
Vanop Huayna Picchu heb je een heel erg mooi
zicht op Machu Picchu en kan je met veel verbeelding zien dat de site de vorm
heeft van aan condor. Wij hadden het niet gezien van boven, maar toen ze het
ons vertelde hebben we de fotos nog eens bekeken ...
o
In totaal hebben ze aan de bouw van Machu Picchu
een 30 à 40 jaar gewerkt met naar schatting 25.000 mensen.
o
Nog niet heel de site is ontdekt. Er werken nog
steeds archeologen en ze vinden nog steeds meer en meer terrassen. En misschien
zijn er nog wel wat gebouwen verstopt tussen de bomen.
o
De gewone gebouwen zijn gemaakt met stenen met
cement tussen, maar voor de tempels hebben ze geen cement gebruikt. Deze stenen
zijn zo gemaakt dat ze perfect op elkaar passen.
o
We hebben het Cruz del Sur gezien: een steen in
dezelfde vorm als het sterrenbeeld. Elke hoek van deze steen wijst een van de
windstreken aan.
o Ingenieuze zonnehorloge gezien, waarop ze onder andere hun landbouwcycli baseren.
o
...
Tijdens de tour hebben we al wat mooie verjaardagsfotos
getrokken voor de opa van Marlies die binnen een paar dagen 81 wordt. We hebben
ook de perfectie Lonely Planet foto getrokken (Machu Picchu + Huayna Picchu +
een lama). Na de gegidste tour hebben we nog wat gepraat met Jorge en Monica.
Het waren heel erg vriendelijke mensen. Ze hebben ons nog wat reistips gegeven
voor het noorden van Peru en hebben ons uitgenodigd om hen in Lima te bezoeken.
We waren oorspronkelijk niet van plan om naar Lima te gaan omdat we nog van
geen enkele andere toerist positieve dingen gehoord hadden, maar nu dat we een
uitnodiging hadden gekregen, moesten we wel gaan. Na de tour gingen we naar de Puente de Inca. Dit was niet echt super speciaal. Spijtig genoeg was er niet genoeg tijd meer
om naar de Puerta del sol te gaan. We hadden nog een klein halfuurtje voor de
site toe ging en hebben ons dan nog ff op een mirador geïnstalleerd. Toevallig
zaten Jorge en Monica daar ook. Samen hebben we nog genoten van de prachtige
site en hebben we van Monica crackertjes gekregen. Nadien hebben we voorlopig
afscheid genomen van Jorge en Monica. We zijn te voet naar beneden gegaan en
hebben in Aguas Calientes inkopen gedaan. Terug op de kampplaats hebben nadien
lekker gekookt: heel veel groentjes met pasta natuurlijk. Ondertussen was er
nog een hele groep aangekomen op de camping en waren we niet meer alleen.
Vanmorgen stond de wekker 5u 45 want om 7u zouden we met een
collectivo richting Machu Picchu vertrekken. s Morgens hebben we de eigenaars
van het hostel verteld wat er gebeurd is. Ze waren wat verwonderd, maar hebben
er eigenlijk niet zo veel op gezegd ... misschien waren zij het wel. We zullen
het nooit weten. Het was wel raar om al de mensen te zien en te bedenken dat
zij het konden zijn. Spijtig dat Ilse hier niet was om te onderzoeken wie het
gedaan had J. Om kwart na 6 hadden we ontbijt geregeld.
Deze keer was het brood met een omelet en aardappel. Een lekker en stevig
ontbijt. Nadien hebben we een collectivo genomen richting Santa Maria. De
collectivo is eigenlijk gewoon een taxi waar ze zoveel mogelijk mensen
insteken. Op een gegeven moment zaten we 7 mensen in de auto J. Santa Maria lag niet
volledig op de route van de collectivo en dus werden we gedropt op een paar
kilometer. We hadden geluk, want er passeerde net een man met een pick up truck
die ons een gratis lift tot aan Santa Maria heeft gegeven. Hij had ons zien
wandelen en was gestopt. Het was net zoals in Nieuw-zeeland. In Santa Maria
moesten we een tijdje wachten op een collectivo richting Santa Theresa. De
busjes vertrekken namelijk pas als er voldoende passagiers zijn. We zijn dan in
tussentijd een lekkere jugo de naranja gaan drinken. Met de bus van Santa Maria
naar Santa Theresa was ongeveer 30 min. We dachten van daar verder te voet te
gaan richting Hydro-Elektrica, maar aangezien het aan het regenen was hebben we
hier ook snel een taxi genomen. Vanaf Hydro-Elektrica waren er 2 mogelijkheden
... een dure trein nemen of 10km wandelen tot aan Aguas Calientes. We
registreerden ons in H E en als getrainde wandelaars dat we nu zijn, zijn we
snel te voet gegaan. Een tweetal km voor je Aguas Calientes binnenkomt is er een
brug over de rivier richting Machu Picchu. Aan deze brug is er ook een erg
goedkope kampplaats. We beslisten om hier te kamperen ... goedkoper dan een
hostel in Aguas Calientes en morgen iets minder vroeg opstaan voor ons bezoek
aan Machu Picchu. Van op de camping hadden we al zicht op Machu Picchu. Het was
wel raar. We hadden verwacht dat er op de kampplaats aan Machu Picchu superveel
volk zou zijn, maar wij waren de enigen op deze kampplaats. We hadden wel
gezelschap van 4 honden. Aangezien de 4 honden ons overal op de kampplaats
volgden en altijd bij ons kwamen liggen, hebben we ze maar namen gegeven:
Nestor, poepie, meisje en de kleine. Nu het nog warm was, hebben we snel een
koude douche genomen. We zijn nog tot Aguas Calientes gewandeld om op de markt
inkopen te doen voor morgen. Je mag normaal gezien geen eten meenemen op de
site, maar aangezien we daar de hele dag gaan blijven gaan we toch wat eten in
onze rugzak steken. In het centrum zijn we Trevor en Luke nog tegengekomen. Zij
gaan morgen na het bezoek aan Machu Picchu met de trein richting Ollantaytambo.
Wij zijn de prijzen ook eens gaan vragen, maar dat was ons toch iets te duur.
De rit naar Ollantaytambo duurt ongeveer 1u30 en kost tussen de 55 en 75 dollar
afhankelijk van het uur waarop je de trein wilt nemen. Daar gaat ons budget! Een
van de locals legde ons uit dat je ook kan wandelen langs het spoor tot aan km
82. Aan km 82 is er een dorp en daar kan je voor 3 soles (dus minder dan 1
euro) de bus nemen tot Ollantaytambo. Het enige probleem is dat onze kampplaats
ongeveer op km 112 ligt en dat we dus 30km moeten wandelen. Maar nog liever dat
dan ons zo in het zak te laten zetten door de trein. Zeker als je ziet dat de
locals maar 10 soles moeten betalen voor deze treinrit. Nadien zijn we lekkere
pizza gaan eten met een Cusqueña voor Pieter en een Cola voor Marlies. Nadien
zijn we ons tentje in gekropen, want het zal morgen weer vroeg dag zijn.
Hopelijk is het morgen beter weer want vanavond had het een hele tijd geregend.
Trevor en Luke hadden al om 4u s morgens een auto richting
Santa Theresa genomen. Wij bleven nog een dagje langer om de ruïnes hier te
bezoeken, want dat was toch een van de redenen waarom we deze weg hadden
genomen. Om 6 uur hadden we ontbijt besteld in ons hostel. Nadien zijn we nog
wat extra brood gaan kopen om de dag door te komen. We zijn in het hostel nog
wat kleren gaan wassen en hebben al ons nat gerief op gehangen. Nadien
vertrokken we rond 8u 30 richting de ruïnes.De vrouw van ons hostel riep haar
hond Charro en zei dat hij ons wel zou gidsen. En inderdaad al snel volgde
hij ons op het pad. Na de vele dagen wandelen van de voorbije dagen was onze
honger moeilijk te stillen. Dus we hebben ons al snel aan de kant van het pad
gezet. Tegen 9 uur hadden we al 5 extra bokes met tonijn gegeten J. Onze gids Charro had
wel niet echt goede manieren en was constant aan het bedelen. We hebben hem
geleerd dat eerst de baas eet en dan hij J.
Daarna gingen we verder richting de ruïnes: "Victos Rosaspata Yuraqrumi". Het was een hele mooie wandeling tot
aan de ruïnes. Zoals te verwachten, waren we daar de enige toeristen. Er waren
wel 8 werkers bezig aan de ruïnes. Het is een kleine ruïne, maar wel erg mooi.
Op het einde van ons bezoek begon het te regenen dus zijn we wat gaan schuilen
onder een klein afdakje. Daar hebben we de rest van onze broodjes opgegeten.
Onze gids Charro had het vorige keer goed begrepen en heeft niet meer gebedeld.
Er waren nog 2 andere honden op de site en onze gids kreeg schrik. Hij heeft
zijn toeristen achter gelaten en is op zijn eentje terug gegaan naar het dorp. Wij
gingen verder op het pad want er waren verder nog meer ruïnes. Volgende site: "ñusta hispana". Op de site kwamen we een parkwachter tegen die ons wat meer
uitleg heeft gegeven. De naam van de site zou betekenen: urine van de
maagden. Er is een rots op de site waar een lijn is ingegraveerd. De vrouwen
moesten op deze plaats urineren. Als de urine de lijn volgde, dan was de vrouw
een maagd en anders niet. Rare vorm van selectie J.
Samen met de parkwachter zijn we terug gewandeld naar het dorp. In de vroege
namiddag hebben we nog wat soep en thee gemaakt en nadien heeft Marlies nog een
doke gedaan. Pieter heeft ondertussen al het gerief dat ondertussen droog was,
opgeruimd. Na Marlies haar Chriske hebben we nog een kleine wandeling in het
dorpje gemaakt, maar daar was eigenlijk niet veel te zien. Nadien hadden we
terug een diner geregeld in ons hostel. Lekker en goedkoop! Vooral de thee was
superlekker. Rond 8 uur zijn we in ons bedje gekropen. We waren er deze nacht
aan vergeten denken om onze deur te barricaderen. Marlies werd rond middernacht
wakker omdat ze naar het toilet moest. Waarschijnlijk te veel thee gedronken
deze avond J.
Na haar toiletbezoek kon ze niet meteen de slaap vatten ... gelukkig. Want een
kwartiertje later ging opeens de deur open. Marlies dacht eerst dat het de hond
van het hostel was, want die was overdag ook al is binnengekomen. Het bleek
echter niet de hond te zijn, maar wel een persoon met een pillamp. Dan dacht
Marlies dat de man van het hostel de deur terug kwam toedoen omdat zijn hond die
had opgegedaan... Maar nee: de persoon met de pillamp kwam de kamer binnen en
begon in het rond te schijnen. Het was hoogst waarschijnlijk zijn bedoeling om
ons te bestelen, maar dat was zonder Marlies gerekend die klaarwakker in haar
bed lag en de hele vertoning had gevolgd J.
Marlies is super luid Pieter beginnen wakker roepen en de persoon met zijn
pillamp heeft zijn licht uitgedaan en is er vandoor gegaan. Hij/zij was
waarschijnlijk harder verschoten dan ons ... zijn verdiende loon J. Pieter die een goed
doke aan het doen was, heeft bij het wakker worden nog net een schim naar buiten
zien gaan. Niet echt de meest gezellige manier om wakker te worden. Het duurde
wel nog even vooraleer hij helemaal wakker was. Marlies was uit bed gesprongen,
had het licht aan gedaan en was tegen de deur gaan staan. Pieter, zet het
nachtkastje voor de deur!. Het duurde wel 5 minuten voor Pieter uit zijn bed
kwam en het nachtkastje er voor zette. Marlies had ondertussen schrik dat de
man terug ging binnen komen, maar dat was gelukkig niet het geval. We hebben
deze nacht veel geluk gehad en zullen toch iets attenter moeten zijn met onze
deur s nachts. Gelukkig waren we saved by the blaas van Marlies J. Nadien hebben we geprobeerd terug te slapen. Al lukte
dat niet zo goed meer ... Het was een
nacht, die je normaal alleen in films ziet! Het was een nacht waarvan ik dacht
dat ik hem nooit beleven zou.
De wekker stond om 5 uur, maar we hadden ons overslapen en
werden pas rond 6 uur wakker. Het is ver gekomen dat we 6u opstaan al
overslapen noemen. Om 7u 30 zijn we als laatste vertrokken. De anderen waren al
vroeger vertrokken. We zijn gestegen naar een pas op 4592m. Onderweg hadden we
prachtige uitzichten. Luke en Trevor stonden ons boven op te wachten. Aangekomen
op de pas zaten we in de wolken en begon het te hagelen/regenen. We hebben daar onder een dakje onze overschot
van de pasta van gisterenavond opgegeten maar aangezien het koud was, zijn we
snel terug vertrokken. Boven splitste het pad ... wij mochten links gaan op een
echt Inkapad, maar de muildieren moesten een andere weg nemen. Om het pad te
beschermen mogen zij er niet op omdat ze het zouden kunnen beschadigen. Het
Incapad was een aangelegd pad met stenen, maar ging wel vrij steil naar
beneden. Doordat het geregend had, waren de stenen vrij glad en was het een
moeilijke afdaling. Marlies is eens uitgeschoven maar had haar gelukkig geen
pijn gedaan. Tijdens de afdaling kwamen
we de 2 Amerikanen terug tegen. Hun muledriver had de kortste weg met stenen
pijlen aangeduid ... aangezien we samen zijn afgedaald was dat ook wel handig
voor ons. Zonder de pijlen van Edwin zouden we het ook wel gevonden hebben,
maar zouden we veel meer kilometers hebben moeten wandelen. We zijn samen naar
het hostel Six Pac Manco gegaan. Ons eerste plan was om daar te kamperen, maar
door de regen en koude hebben we het plan gewijzigd. s Avonds heeft de vrouw van
het hostel voor ons allemaal gekookt. Het was heel gezellig. Nadien zijn we ons
bedje ingekropen... het was ondertussen al weer een tijd geleden dat we nog is
een bed hadden gelegen dus dat ging deugd doen J.
Er was wel een klein probleem met de deur van onze kamer. We konden die niet op
slot doen, dus hebben we ze maar gebarrikadeerd met onze rugzakken.
Vandaag stond de wekker voor de verandering nog eens om 5u.
Pieter vond het wat te vroeg maar ja ... ochtendstond heeft goud in de mond. Het
was niet echt makkelijk om vanuit Yanama de route te vinden. Op deze route
waren er nergens bordjes of richtingaanwijzers te vinden maar wonderbaarlijk
hebben we de weg toch zonder problemen gevonden. Achteraf hoorden we van Trevor
en Luke dat ze een stukje verloren gelopen waren. Beneden aan de rivier kwamen
we een groep van 5 Amerikaanse jongeren tegen die dezelfde trektocht als ons
deden. Wel met enig verschil dat ze gisteren een rustdag hadden genomen en al
hun spullen gedragen worden door muilezels. We waren vandaag als eerste weg,
maar al snel werden we ingehaald door de anderen. We moesten maar ongeveer 500
m stijgen maar tijdens het stijgen had Marlies het wat moeilijk. De beentjes
wilden niet echt mee. Het zal waarschijnlijk de vermoeidheid zijn die zich de
voorbije dagen heeft opgestapeld. Een stukje voor het hoogste punt hielden we
een kleine pauze om de innerlijke geest wat te versterken met pasta en snacks.
Nadien ging het al een stuk beter. Van daar zijn we dan zachtjes afgedaald tot
aan de rivier. Een prachtige valei met wondermooie uitzichten. Af en toe kregen
we wel wat miezerregen, maar gelukkig hadden we onze ponchos bij om ons te
beschermen. Al zweet je in zo een plastieken poncho wel zo hard dat je er ook
nat van wordt J.
We hebben ook even onder een overhangende rots geschuild om nog iets te eten en
de schoenen van Pieter nog eens te repareren. Op het laatste stuk richting de
kampplaats hadden we veel beziens. Er waren
veel curieuze koeien. In groep
volgden ze ons en staarden ze ons aan. Precies of ze hadden hier nog nooit
eerder een toerist zien passeren. We zagen nog een paar mooie scherpe
bergtoppen, een condor die er rond cirkelde en een glesjer. Aangekomen aan de
kampplaats deden we onmiddellijk wat warme kleren aan, want het begon al goed
af te koelen. We hebben ons tentje opgezet en gekookt. Aangezien het erg koud
was (we sliepen op 3950m), mocht Liesje in de warme slaapzak slapen. Gelukkig
voor Pieter hadden we in Cusco de drinkbus van Nikko gekocht. We hebben er
kokend water ingedaan en Pieter heeft ze bij hem in de slaapzak gestoken ...
lekker warm J
Vanmorgen zijn we opgestaan om 6u. Het was daar precies een
boerderij... overal beesten. Honden, koeien, kippen, geiten, ... Vooral voor de
kippen moesten we opletten opdat ze op een onbewaakt moment niet met ons
ontbijt gingen lopen. Toen we bij het opruimen de tent even hadden laten
openstaan, zaten er al 2 kippen in J.
Om 8 uur zijn we vertrokken. Volgens de arriero (Edwin) van de Amerikanen was
het ongeveer 3 uur stijgen tot aan een pas van 3800m. Dus toen we na ongeveer 2
uur 2 mannen met schapen tegenkwamen, viel het wel tegen dat ze ons zeiden dat
het van daar nog 3 uur klimmen was. En inderdaad we zijn pas na ongeveer 5 uur stijgen
boven aan de pas gekomen en het was geen 3800m maar wel 4150m. Onderweg zijn we
nog een grot tegengekomen waar we een kijkje in zijn gaan nemen, maar waar niet
zo veel te zien was. Aangezien we niet weten hoe hoog we precies geslapen
hadden, weten we ook niet hoeveel we gestegen hebben. Maar het was genoeg voor
vandaag. Boven kwamen we de twee Amerikanen terug tegen. Luke was blijkbaar wat
ziek van de hoogte en had moeten overgeven. Hij zag er niet echt goed uit.
Gelukkig was het van daar terug een stuk naar beneden richting Yanama. Boven hebben
we een kleine pauze genomen en nadien zijn we de pas over gestoken zijn. Het Australische
koppel kwam net boven toen wij vertrokken. Luke was al iets voor ons aan de
afdaling begonnen. Maar toen wij de afdaling net begonnen, hoorden we een enorm
lawaai van vallende stenen.De steenlawine leek ons wel erg kortbij het pad te
zijn waar we moesten passeren. We waren dan ook erg blij toen we zagen dat Luke
zich uit schrik op veilige afstand had gezet en OK was. We hebben nog ff staan
kijken en toch nog een paar steenlawines van kortbij kunnen zien. Wat ook heel
erg opvallend was, was dat deze kant van de bergpas totaal verschillend was van
de andere kant. Aan de andere kant van de berg had je vooral bomen, struiken en
veel muggen. Hier was om een of andere reden geen enkele mug te bespeuren en
stond er groen gras met mooie bloemen. Net of we in het paradijs waren
toegekomen. De afdaling naar Yanama ging veel sneller dan verwacht en we kwamen
al rond 15u in het dorp aan. Aangezien iedereen daar wel een stukje gras heeft,
kan je daar bij de meeste mensen wel kamperen. Maar aangezien we graag samen
met de rest van de groep gingen kamperen, hebben we even moeten zoeken waar Edwin
met hun muilezels naartoe was gegaan. Aangekomen op de kampplaats hebben we ons
nog wat in de zon gelegd en al ons gerief is goed laten drogen. We hebben een
zalig doucheke genomen en we hebben wat kleren gewassen.Luke heeft ons
getrakteerd op een coca cola ... wat een poepie. We hebben aan de mensen van
Yanama gevraagd wat de mooiste weg is ... richting Huancacalle of naar Santa
Theresa. Zij bevestigden wat we al eerder gehoord hadden ... Naar Huancacalle is
veel mooier en daar heb je ook nog mooie ruïnes. Luke en Trevor gingen ook
richting Huancacalle gaan, dus onze keuze was snel gemaakt. Aangezien het
Australische koppel morgen een rustdag neemt, is het wel onze laatste dag
samen. Zij gaan nadien proberen op de baan richting Theresa een bus te nemen. Toen
de zon weg was, werd het wel heel snel kouder. We hebben gekookt en de groep op
een pintje getrakteerd. Voor Liesje natuurlijk nog steeds geen bier maar een
Coca Cola.
