Vanmorgen werden we om 7.30u wakker. We hadden een zalig
uitzicht vanuit ons bed. We ontbeten met zicht op het Titicaca meer en
vertrokken nadien rond 9u naar het zuiden. Het was een heel erg mooie
wandeling. We doorkruisten langs een oud Inca pad het hele eiland. Ergens over
halfweg was er een cafeetje waar we een lekkere cola hebben gedronken. We
passeerden ook een ecohotel waarvan we dachten dat we hier met onze ouders
zouden hebben gelogeerd. We trokken er fotos van maar achteraf bleek het toch
niet het juiste hotel te zijn. Om 15u30 namen we de boot terug richting Copacabana.
Zo waren we op tijd om om 18.30u de bus naar Arequipa te nemen. Een halfuurtje
voorbij Copacabana kwamen we aan de grens met Peru. Spannend! Weer een
grensovergang en dat doen we niet graag. Gelukkig ging het zoals in de vorige
Zuid-Amerikaanse landen zeer gemakkelijk. Rond 9u (plaatselijke tijd) kwamen we
aan in Puno. Daar moesten we van bus veranderen. Hoewel we op voorhand gevraagd
hadden of wij ergens moesten betalen en iedereen zei van nee, moesten we daar
busstationtax betalen. Een klein probleem aangezien we nog geen soles hadden.
De bankautomaat werkte niet maar gelukkig hadden we nog wat Chilenos die we
konden wisselen.
Vanmorgen hebben we om 8.30 de boot genomen richting Isla del Sol. Het was een heel trage boot dus
het was een boottocht van 2u naar het noorden van het eiland. We zaten op het
dek en aangezien we onze zonnecreme vergeten waren, hebben we toch wel een goed
kleurtje opgedaan. Iets te goed naar onze zin. Verbrand op het zonne-eiland! Op
onze boot zat een Amerikaan die een andere probleem had. Om 8.30 begon hij bier
te drinken en hij heeft zo meer dan 1 liter gedronken. Hij verschoot ervan dat
hij dringend naar het wc moest gaan. Aangekomen op het eiland hebben we wat
gerelaxed op het strand en nadien zijn we gewandeld naar de Inca-ruïnes. De
ruïnes waren niet super impressionant maar de omgeving was heel mooi. Normaal
zouden we vandaag verder wandelen naar het zuiden van het eiland maar aangezien
het al wat later op de dag was, besloten we terug te wandelen naar het stadje
in het noorden. Onderweg zagen we een pijl met hostal ecologico. Het was een schattig
huisje gelegen op een verlaten strand. Een prachtige locatie! We dachten dat
het duur zou zijn maar we besloten toch maar de prijs te vragen. Het bleek
super goedkoop te zijn en we waren daar helemaal alleen, dus we twijfelden
niet. s Avonds zijn we iets gaan eten in het dorpje. Lekkere trucha a la
plancha. Nadien wandelden we met onze pillamp terug naar ons huisje en zijn we
om 8.30u een zalig doke gaan doen.
Vanmorgen hebben we uitgeslapen en zijn we rond 9 uur gaan
ontbijten (Dat was waarschijnlijk 1 van de slechtste ontbijten die we al hadden
gekregen). Aangezien Marlies niet zo goed geslapen had en het in de voormiddag
slecht weer was, zijn we in de voormiddag nog een rustje gaan doen. We hebben
ook nog eens kunnen skypen met de mama. s Middags zijn we een hele menu gaan
eten voor 15 bolivianos. Het was nog lekker ook. Na de middag zijn we gewandeld
naar de Basiliek en dan verder gewandeld naar de drijvende eilanden. Het was
iets meer dan een uurtje wandelen, maar heel erg mooi langs het Titicaca meer. Op
de drijvende eilanden kon je verse forel eten. We hadden al gegeten, maar
hebben er toch nog maar eentje besteld. Ze pakten de forel rechtstreeks uit het
meer, kuisten en bakten hem. Verser kan je niet hebben! Nadien zijn we terug
gewandeld naar Copacabana. Daar hebben we een Calvarietocht gedaan naar een heuvel.
Het is een soort van bedevaartsoord, maar met een heel erg mooi uitzicht op het
meer en de stad. s Avonds hebben we onze boot vastgelegd om morgen naar Isla
del Sol te gaan en hebben we een bus vastgelegd om zondagavond naar Arequipa
te vertrekken.
Happy birthday Ingrid! Vanmorgen moesten we weer vroeg uit de veren, want om 7 uur
moesten we al aan het kantoor van de vliegtuigmaatschappij zijn om in te
checken. De bakker was nog volop aan het bakken maar gelukkig waren de pains
aux chocolats op tijd klaar. Nadien gingen we met de bus naar de luchthaven om
daar rond 9 uur het vliegtuig naar La Paz te nemen. Op het vliegtuig zat
Marlies naast een toerist die met de bus naar Rurre was gegaan. Hij zei dat het
een verstandige beslissing was dat wij met het vliegtuig waren gegaan. Iedereen
op de bus dacht dat ze zouden sterven. En er gebeuren daar nog regelmatig
dodelijke ongevallen. Daarom dat ze het la routa de muerta noemen. Aangekomen
in La Paz namen we een minivan van de luchthaven naar het busstation en daar hebben
we onze bus vastgelegd om deze namiddag
naar Copacabana te gaan. We voelden wel dat we na een week in Rurrenabaque onze
acclimatisatie kwijt waren. Wandelen in La Paz was opeens vermoeiend. In het
hostel in La Paz zijn we onze rugzakken gaan ophalen en hebben dan de bus naar
Copacabana genomen. We gingen met de bus eerst naar het kleine Titicaca meer.
Daar werden we met de boot overgezet en reden dan verder naar Copacabana. Op
onze bus zat ook een Frans koppel dat we in de jungle in Rurrenabaque hadden
ontmoet. We hebben samen met hen een hostel gezocht en zijn samen nog iets gaan
eten en drinken.
Vandaag hadden we nog een dagje om wat uit te rusten in
Rurrenabaque. s Morgens gingen we ontbijten in een Franse panaderia. Een
Fransman die hier een bakkerij is begonnen en hier locals aan het werk stelt.
Heel erg lekkere koeken en brood J
We hebben onze was naar een wasserij gedaan, want na een week jungle en pampas
is er een grondige wasbeurt nodig J
In ons hostel hebben we nadien wat uitgerust in de hangmatten. Marlies heeft
een Chriske (doke van 3u) gedaan in de hangmat terwijl Pieter aan de blog heeft
gewerkt. Nadien hebben we Jolin haar thesis verder verbeterd en zijn we op een
terrasje een lekkere jugo gaan drinken. s Avonds zijn we een lekkere lomito
gaan eten en nadien hebben we nog een terrasje gedaan waar ze WIFI hadden zodat
we Jolin haar thesis nog konden doorsturen. Hier vernamen we spijtig genoeg ook
dat ons Xavierke was gestorven.
Vandaag stond de wekker om 5u15. Er stond namelijk (weeral)
een zonsopgang op het programma. We vertrokken om 5u30 met ons bootje om naar
een mooie salida del sol te gaan kijken. Het was heel erg mooi, maar er was een
nadeel. Terwijl we zaten te wachten op de zon werden we opgegeten door de
muggen. We hadden ons wel ingesmeerd met deet, maar ze prikten gewoon door onze
kleren omdat daar geen deet was. Resultaat: onze benen en vooral Pieter zijn
gat staan vol muggenbeten. De bastards! Tijdens de zonsopgang zat er naast ons
een bende brulapen in de struiken. s Morgens brullen die onafgebroken. Wel
eens leuk om te horen. Na de zonsopgang gingen we terug naar het kamp. Het was
nog te vroeg om te ontbijten dus we konden nog even een doke in doen in de hangmat.
10 minuten voor onze wekker afging, werden we wakker gemaakt door 2
medetoeristen. Zij hadden geen dutje gedaan en zagen juist roze dolfijnen
voorbij zwemmen. Lief dat ze ons hadden
wakker gemaakt zodat we ze ook konden zien. Om 8u kregen we ontbijt en nadien
trokken we onze zwemkleren aan. Vandaag gingen we namelijk zwemmen met dolfijnen.
We namen onze boot en gingen naar een plaats in de rivier waar het diep is en
veel dolfijnen zitten. Af en toe zagen we er een paar zwemmen, maar toen we in
het water waren kwamen ze niet super dicht, behalve een keer toen ze aan Marlies
haar voeten zaten J.
Het was wel wat raar om in dezelfde rivier te zwemmen waar we eerder alligators,
kaaimannen en pirañas hadden gezien. Na het zwemmen gingen we terug naar het
kamp voor onze laatste lunch en om onze zak te maken. We namen afscheid van de
kaaiman, de alligator en de apen en gingen met de boot terug richting de oever
kort bij de weg. Daar moesten we nog een tijdje op onze jeep wachten. Maar aangezien
de dolfijnen verhuisd waren naar daar hadden we nog wel ons bekijks. We werden
opgepikt door de jeep en opnieuw stond er ons een rit van meer dan 3 uur op de
dirtroad te wachten. Gelukkig had het de voorbije dagen niet geregend en lag de
weg al wat droger. Het was wel nog steeds geen comfortabele weg. Onderweg
hadden we bovendien wat autopech. Ergens halfweg hadden we een platte band.
Nadien hadden we nog eens motorpech. De motor maakte een heel raar geluid en we
geraakten niet meer voorruit. Wij dachten dat we er met deze jeep niet meer
zouden geraken, maar de chauffeur leek niet echt in paniek. Dit was blijkbaar al
eerder gebeurd. Al stilstaand gaf hij een tijdje heel erg veel gas. Wij dachten
dat hij de motor aan het opblazen was en begonnen toch wat ongerust te worden.
Maar wonderbaarlijk: na een tijdje werkte de motor terug J. Onderweg hebben we
nog een cobra de weg zien oversteken. Aangekomen in Rurrenabaque kregen we van
de organisatie een gratis cola om te bekomen van de tocht. Dat was meer dan
welkom. We namen een douche in ons hostel en spraken af om samen met heel de
groep s avonds nog iets te gaan eten en fotos en mailadressen uit te
wisselen. Bij het eten kregen we een gratis caiperiña aangeboden. Best wel
lekker! We hoorden ook van de andere toeristen dat wij het minste van iedereen
betaald hadden voor de tour in de pampas. Behalve de Israelis die hadden nog
minder betaald. Het merendeel van de toeristen zijn hier namelijk Israelis en
die kregen een speciale korting aangeboden. Wat een discriminatie!
Na het ontbijt hebben we nog wat wildlife observatie gedaan in het kamp. Met wat eten lokten we de apen om een paar mooie fotos te nemen. Ook de alligator en de kaaiman, Pedro en Pepe, waren van de partij. Maar we deden nog een ander ontdekking in het kamp. Den dikke (een van Marlies haar katten) liep hier rond, maar dan in een dunnere versie. (Enkele dagen later vernamen we dat ons Xavierke ons verlaten had. We hadden niet verwacht dat hij er niet meer ging zijn als we terug naar huis gingen gaan. We hebben spijtig genoeg geen afscheid kunnen nemen. Ik ga u missen dikske! Toch leuk dat we hem nog ff in Bolivië hebben kunnen zien). Daarna vertrokken we opnieuw. Deze keer niet achter krokodillen maar wel achter slangen. Kort bij waar we gisteren de zonsondergang hebben gezien, is er een grote oppervlakte met ondiep water en hoog riet. Daar gingen we op zoek naar slangen. Er zouden anacondas, boas en andere soorten moeten zitten. Gelukkig voor Marlies haar papa zat dit niet in onze gezamenlijke reis, want dit is zijn grootste nachtmerrie: wandelen in hoog riet, wetende dat er slangen zitten. :) We kregen rubberen laarzen en trokken het veld in. Al na een paar minuten bleek dat niet het zoeken van de slangen, maar wel ons rechthouden in de modder de moeilijkste opdracht zou worden. 2 van de Duitse meisjes waren er namelijk al met hun gat in gevallen J. Een van de twee, een iets zwaardere, vroeg aan Marlies om hulp. Maar Marlies had schrik dat ze er haar mee zou intrekken en heeft dapper een andere de vrouw laten helpen J. We vroegen ons ook af waarom we eigenlijk laarzen moesten aandoen. Alvast niet om geen natte voeten te krijgen, want het water was op sommige plaatsen zo diep dat we er tot onze knieën instonden. Het liep dus gewoon langs boven onze laarzen binnen. Misschien waren de laarzen als bescherming tegen de slangenbeten bedoeld J. Na een paar uur bleek ons rechthouden wel te lukken, maar het vinden van slangen was veel moeilijker. We hadden namelijk nog steeds niets gevonden. We gingen dan maar terug richting onze boot. Gelukkig hadden onze gidsen wat meer doorzettingsvermogen. Terwijl iedereen het namelijk had opgegeven, was onze gids samen met de gids van een andere groep nog een stukje gaan doorzoeken. Daar hebben ze 2 grote boas gevonden. Toen we daar aangerend kwamen was de grootste, het mannetje, wel al weg. Maar het vrouwtje lag er nog steeds, goed verstopt in het riet. Onze gids heeft ze er van tussen gehaald en meegenomen naar een open plaats zodat we een goede foto konden nemen. Voordat we ze vastnamen, moesten we wel eerst de deet van onze handen wassen. Goed dat ze toch ook aan het welzijn van de dieren denken. We namen een mooie foto met onze trofee en lieten ze nadien rustig verder zonnen. Op de weg naar de kampplaats zagen we nog mooie vogels en een overzwemmende capibari. We gingen terug naar de kampplaats voor un almuerzo muy rico. Na het eten gebeurde er wel iets super grappig. Een van de aapjes kwam binnen in de eetzaal, pikte een van de bussen mayonaise en ging er snel mee lopen J Na het eten deden de meesten een dutje, daar zat Pieter dan met zijn niet-zittend gatJ. Hij is dan nog wat wildlife observatie gaan doen in het kamp. Na ons eten te hebben verteerd, waren we klaar voor de volgende jacht: pirañas. In het begin leek wel meer op feed the pirañas dan fish the pirañas. Ze aten onze beefstuk van onze haak, maar bleven niet aan de haak hangen. De Koene zou zeggen: eten of je wordt gegeten J. De gids had er al een paar gevangen maar bij ons bleef de vangst uit tot op een gegeven ogenblik Marlies er eentje naar boven haalde. Een primeur! De eerste vis voor ons Marlies in 5 keer gaan vissen. Nadien begonnen ze ook bij een van de Israelische mannen te bijten. We veranderden nog 2 keer van visplaats met hoop op meer geluk maar dat bleef uit voor de meesten onder ons. Behalve voor Marlies. Ze snapte het concept pirañas vissen wel niet goed, maar op de laatste plaats heeft ze net voor we gingen vertrekken nog 4 katvissen gevangen. Totaalstand: 6 vissen voor de gids, 5 voor Marlies, 3 voor een van de Israelis en cero,000000 voor de andere toeristen. Zelfs Pieter, de ervaren visser uit de jungle, wist hier geen enkele vis boven te halen. Tijdens het vissen zagen we ook nog een paar hele mooie papegaaien overvliegen. Aangezien het al donker begon te worden gingen we terug naar het kamp. Daar aten we lekkere spaghetti en gefrituurde visjes als nagerecht. Aangezien het nogal kleine vissen waren, was er niet veel eten aan, maar wel lekker van smaak.
