Vanmorgen moesten we weer vroeg uit de veren, want om 7u 50
vertok onze vlucht van Santa Cruz. We gingen naar Sucre, maar vlogen eerst naar
Cochabamba dat verder ligt dan Sucre om van daar dan naar Sucre te vliegen. Erg
vonden we dat niet, want zo hebben we heel wat sightseeing kunnen doen. Het was
ook een primeur voor iedereen want nog nooit hadden we in 2u 2 vluchten genomen
met 2 maaltijden. Het was wel stressvol om op een vlucht van 30 minuten te
eten. Aangekomen in Sucre werden we opgehaald door onze nieuwe gids en werden
we naar ons hotel Parador Santa Maria in het centrum gebracht. In de namiddag
maakten we een al een mooie stadswandeling. We verkenden de omgeving van het
centrum met de plaza 25 de marzo. De vaders probeerden hier geld af te halen,
maar dat was niet zo gemakkelijk aangezien hun kaart in bijna geen enkele ATM
werd geaccepteerd. Toen we uiteindelijk toch een ATM hadden gevonden die bleek
te werken kwam er een vrouw nogal kort achter Pieter zijn vader staan. Pieter
maakte de opmerking Ja madam ge moet niet gaan meekijken ze!. Nadat de vrouw
zelf geld had afgehaald begon ze tegen ons in het Nederlands te praten ...
beetje genant . Na in het centrum te
hebben rondgewandeld, brachten we nog een bezoek aan een kerkhof. Het leek een
beetje op het kerkhof van Recoletta in Buenos Aires. Heel mooi. s Avonds hebben
we lekker gegeten op restaurant en nadien in het hotel hebben we al een van de
lekkere wijntjes uit Mendoza gekraakt. Marlies heeft dat stukje van de avond
overgeslagen, want ze had wat buikpijn en is wat vroeger in bed gekropen.
Om 8u vertrokken we met de gids naar Samaipata. Maar eerst hadden
we een overheerlijk ontbijtbuffet in het hotel. Op een van de tussenstops
toonde de gids ons de grootste of toch een van de grootste mieren ter wereld. Kijk
Jol, een dikke mier! Marlies haar mama was dapper genoeg om er een op haar hand
te laten kruipen. Onderweg naar Samaipata hebben we een prachtig groen
berglandschap gezien met vele quintas. Dit zijn grote mooie huizen met een
enorme tuin die door rijke Bolivianen gebruikt worden als vakantiehuis. Aan een
van de wegen tussen de bergen was een bus van de weg afgeraakt. We konden hem
nog in de kant zien steken. Gelukkig hadden wij een hele goeie chauffeur J. Aangekomen in
Samaipata hebben we een museum bezocht met een hele mooie tuin. We zagen er
onder andere een grote kersrozenboom, apenstaartcactussen, een mannelijke en
vrouwelijke papaya boom die liefdevol naast elkaar stonden, ... In het museum
zagen we al een maquette van El Fuerte, de ruïnes die we later op de dag
zouden bezoeken. We zagen er ook vele beeldjes zelfs uit de pre-inca tijd. Na
het museum gingen we naar een lokaal winkeltje waar we al wat lokale spullen
hebben gekocht zoals een hoeje voor Marlies en een pul voor Pieter. Nadien zijn
we uitgebreid Boliviaans gaan eten en hebben we op een gezellig pleintje een
koffietje gedronken. In de namiddag bezochten we de ruïnes van El Fuerte (het
fort). De ruïnes gaan terug tot voor de tijd van de Incas en zijn
overblijfselen van de Guarani cultuur. Nadien zijn de Incas zich daar komen
vestigen en hebben ze er wijzigingen van hun eigen cultuur op aangebracht.
Bovenaan op de berg is er een rots die louter voor religieuze/spirituele
doeleinden werd gebruikt. Er zijn figuren, zetels, tafels en waterkanalen uit
de rotsen gehouwen. De meest duidelijke en bekende figuren zijn de poema en de
jaguar die de macht symboliseren en de slang die de vruchtbaarheid
symboliseert. Rondom de rots zijn er nog veel overblijfselen van de gebouwen
die er stonden. Na het bezoek aan de ruïnes bezochten we nog een
heel erg mooie privé tuin met een mooie waterval. Het was wel al redelijk laat
op de dag en bij het terug wandelen naar de bus was het al vrij donker. Ons vake
had valavond iets te letterlijk genomen en viel bij het oversteken van een
riviertje er helemaal in. Gelukkig had hij zich geen pijn gedaan en hebben we
er is goed mee kunnen lachen.
Vanmorgen zijn we vol spanning wakker geworden in ons hostel
in Santa Cruz. Enkele uurtjes later zouden we naar de luchthaven vertrekken om
onze ouders op te wachten. Aangezien we pas s nachts waren aangekomen, hadden
we nog geen Bolivianos dus zijn we eerst geld gaan afhalen om ons hostel en het
vervoer naar de luchthaven te betalen. Onderweg naar de bank hebben we als
ontbijt een lekker versgeperste fruitsap gekocht voor een spotprijs ... alsof we
terug in Azië zijn. Bolivië is dus terug beter voor de portemonnee ... onze ouders
zullen dat ook graag horenJ.
Nadien vertrokken we met de bus naar de luchthaven en daar kwamen we rond 12u
aan. Goed op tijd want onze ouders zouden pas rond 13u landen. Om 13u10 stonden
we klaar voor de deur om hen op te wachten. Wij dachten dat het niet lang zou
duren aangezien het maar een kleine luchthaven is, maar dat was buiten de douane
gerekend. Het heeft nog wel een uur
geduurd voor ze hun bagage hadden en door de controle zijn geraakt. Blijkbaar
hadden onze ouders ons al lang zien staan. Wij stonden voor spiegelglas waar je
langs hun kant kon doorkijken. Zij hadden al enkele keren naar ons gezwaaid en
vroegen zich af waarom wij niet terugzwaaiden. Het was zeker niet omdat wij
daar tegen onze zin hen stonden op te wachten want we waren ontzettend blij als
de deuren open gingen en zij er eindelijk doorkwamen. We hebben ze de voorbije
maanden gemist! Nadat we elkaar een dikke kus hadden gegeven, vertrokken we
naar ons hotel, Los Tajibos. Het was wel een kleine schok voor ons om van
goedkope hostels en campings over te schakelen op het chickste hotel van heel
Bolivië. Nadat we ons opgefrist hadden, hebben we met de gids een rondrid
gemaakt in de stad en een lokale markt met groenten en fruit bezocht. Overheerlijk
fruit hier! En 100 soorten patatten! Terug in het hotel hebben we onze ouders
verrast met een flesje wijn uit Mendoza en artisanale producten uit Mendoza
voor de moeders die bijna verjaren. Marlies haar papa had ook een verrassing.
Hij houdt al enkele weken een quiz en aangezien Marlies had gewonnen had hij voor
een mooie cadeau gezorgd. Na de tour mag Marlies de death road gaan doen. Dit
is een bekende down hill fietstocht in Bolivië. Gelukkig voor Pieter mag ze 1
persoon naar keuze meenemen J.
Na de uitwisseling van de cadeautjes hebben we lekkere steak gegeten met een
bijpassend Boliviaans wijntje. Vermoeid van de lange reis zijn we op tijd in
ons bed gekropen.
Vanmorgen hadden we de wekker gezet om 4u45 zodat we om 5u15
konden vertrekken naar het busstation. Om 6 uur hadden we een bus van San
Salvador de Jujuy naar San Pedro de Jujuy. Om 7 uur waren we al in San Pedro,
perfect op tijd om voor onze bus van San Pedro naar Santa Cruz de la Sierra om
7.55u. Om 7.20 kwam een bus toe van Flechabus, de maatschappij waarmee wij naar
Bolivia gingen reizen. Het leek wat
vroeg maar je weet nooit. Helaas, het was niet onze bus. We hadden wat stress
omdat we morgenmiddag sowieso in Santa Cruz moeten zijn. Doordat we het
busticket niet bij de maatschappij zelf, maar in een raar reisbureaus, hadden
geboekt, hadden we ook wat schrik dat onze bus niet ging opdagen. Om 7.55u nog
steeds geen bus. Whoesah, de bus gaat bijna komen. Om 8.15u ging Pieter toch
maar eens aan het loket vragen wanneer de bus ging komen. (Hopend dat die
mensen het niet in Keulen zouden horen donderen). Zij hadden goed en slecht
nieuws. Er ging wel degelijk een bus komen, maar wel met een uur vertraging.
Rond 9u kwam er weer een bus van Flechabus de terminal binnengereden. Oef, we
kunnen vertrekken! Toch niet! Het was opnieuw niet onze bus en volgens de
mensen van het loket zou het nog een extra 40min duren. En zo werd het 10u,
11u, ... . Pijlsnel is Flechabus niet echt. Chance dat we zo vroeg opgestaan
waren. Nog geen ene keer deze reis had onze bus vertraging gehad en juist
wanneer we echt ergens moeten geraken, daagt onze bus niet op. Wij dachten echt
dat we naar onze ouders zouden moeten bellen en zeggen dat we vast zaten in San
Pedro. Om 12u reed er opnieuw een Flechabus binnen. Ah ja, we zullen nog maar
eens gaan vragen maar het zal toch wel niet de onze zijn. Huh? De chauffeur zei
dat de bus naar Santa Cruz ging. Eindelijk, we geraken hier toch nog weg! Na 5u
rijden kwamen we aan de grens. Daar zeiden de mensen van de bus dat we gingen
lunchen. Hadden we dat juist verstaan? Het was 5u s namiddags. We hadden ook
geen Argentijnse pesos meer. Met de hele groep gingen we een klein restaurantje
binnen waar iedereen drinken en bord voorgeschoteld kreeg. Toch maar eens
gevraagd hoeveel het was en blijkbaar was het inbegrepen in het busticket. Dat
was onverwacht maar wel heel lekker. Na het eten was het tijd om de grens over
te steken. Het ging verrassend genoeg heel makkelijk. Wij hebben echt niet
graag grensovergangen maar op 5 minuten hadden we al de nodige stempels
gekregen. Er zat echter een Amerikaan op onze bus die geen woord Spaans sprak
en voor Amerikanen is de grensovergang veel moeilijker. De mannen van de bus
vroegen Pieter om te helpen vertalen. Best wel cool. Als Europeanen hadden wij
niets nodig, terwijl de Amerikaan 3 pasfotos, een kopie van zijn creditkaart,
zijn vaccinatiekaart met inenting tege gele koorts, een kopie van zijn
paspoort, kopie van een reservatie voor zijn eerste verblijf in Bolivia, bewijs
van volgende bestemming en 135 dollar nodig had. Hij had echter niets voorzien.
De mannen van de bus en Pieter gingen met hem mee zodat hij fotos en kopies
kon laten nemen en geld kon gaan wisselen (tegen een zeer slechte koers!). Hij
was echter niet gevaccineerd tegen gele koorts en het zag er naar uit dat hij
Bolivië niet binnen ging mogen. Wij zijn heel blij dat wij geen Amerikanen zijn,
maar wij waren wel beter voorbereid dan die man. Uiteindelijk is hij
binnengeraakt maar een bedankje aan Pieter kon er niet af. Er zaten gelukkig
wel andere vriendelijke mensen op de bus. Voor ons zat een tienermeisje met
haar moeder. We hebben een leuke babbel gehad met het meisje en ze gaf ons
voortdurend lekkere koekjes. Ze heeft ons ook al tips gegeven voor lekkere
desserts in Bolivië. Om 3u s nachts kwamen we aan in Santa Cruz. Niet een
ideaal moment van de dag om hier aan te komen. We hadden gelukkig al een hostel
geboekt maar we hadden geen geld om een taxi te betalen. De moeder van het
meisje zei ons dat het niet veilig is om op straat geld af te halen, zeker niet
s nachts, en dat de banken pas om 9 uur s morgens open gaan. Ze heeft ons dan
geholpen door onze taxi voor ons te betalen. Ongelooflijk lief! En zo zijn we
veilig en wel in ons hostel geraakt.
Vandaag hebben we uitgeslapen en nadien in het zonneke aan
de rand van het zwembad wat aan de blog gewerkt, mailtjes gestuurd en geskyped
met het thuisfront om te zien of ze klaar zijn voor vertrek.Voor de laatste
keer hebben we nog een lekkere Argentijnse steak gegeten met een bijpassend
flesje Benjamin. Kort bij ons hostel was er een klein festival, waar we s
avonds nog even naartoe zijn gegaan en nog een overheerlijke lomito especial
voor Pieter en een hamburguesa voor Marlies hebben besteld. Nadien was het tijd
voor een doke, want morgen moeten we vroeg uit de veren.
s Morgens hebben we een lekker ontbijt gekregen en daarna
zijn we het dorpje ingetrokken. We zijn heel het dorp doorgewandeld en achter
het dorpje de bergen ingewandeld. Na de wandeling hebben we in het dorpje een
bankautomaat gezocht, maar hebben we geen enkele gevonden die werkte. We
dachten op restaurant iets te gaan eten, maar wegens gebrek aan effectivo (cash
geld) zijn we op een lokale markt wat vers fruit en een lomito gaan kopen.
Overheerlijk! Nadien zijn we verder gereden naar Humahuaca. Onderweg passeerden
we de Steenbokskeerkring. In Humahuaca hebben we even gerelaxed in het
gezellige dorpscentrum vooraleer we terug richting San Salvador de Jujuy reden.
Op de terugweg zijn we in Uquia gestopt en hebben we een prachtige wandeling
gemaakt tussen de rode rotsen. Terug in Tilcara hebben we een uurtje off road
gedaan (=gravel road)... super mooi tussen de gekleurde bergen en cactussen.
Marlies had wel wat schrik om daar in the middel of nowhere platte band te
krijgen, maar we hebben het goed gered. Om 8u s avonds kwamen we terug aan in
San Salvador de Jujuy. Het was volop spits dus super druk. Marlies heeft Pieter
naar de publieke parking geconvoyeerd waar we de auto moesten droppen. Maar
aangezien deze en al de andere parkings volzet waren, hebben we na een half uur
rondrijden de auto gedropt aan een tankstation. We zijn de man van de
autoverhuur gaan halen, hij kon er van daar zelf zijn plan mee trekken. We zijn
heel het centrum doorgewandeld richting het hostel International. We hadden
geluk, want we hadden niet gereserveerd en er waren nog net 2 bedden in een
dorm vrij. We zeiden dat we maar 1 nacht gingen blijven en dat we nadien gingen
verhuizen naar een hostel korter bij het busstation. Dat was gemakkelijker
omdat we daar vrijdag een bus gingen hebben om 6 uur s morgens. De man deed
ons een voorstel dat we niet konden weigeren ... fixe korting als we 2 nachten
bij hem bleven J. Moe
van de mooie, maar toch wel vermoeiende tocht zijn we in ons 3 bedden hoog
stapelbed gekropen.
s Morgens zijn we de tickets voor onze bus naar Santa Cruz
gaan halen en nadien zijn we met onze auto vertrokken naar het (niet
echt)platte land van Jujuy. Met Pieter als chauffeur en Marlies als convoyeur
verrtokken we uit de drukke stad via de routa 9 noordwaarts. Eens de stad uit kwamen we onmiddellijk in een
heel erg groene, bergachtige omgeving. Aan de eerste mirador zijn we gewisseld
van chauffeur zodat Marlies ook is kon rijden. Na onze stop waren we vergeten
de lichten van de auto opnieuw aan te zetten. Aangezien dit verplicht is in
Argentinië, ook overdag, werden we aan de eerstvolgende politiecontrole
tegengehouden. Toen de agent teken deed dat we op kant moesten gaan, viel onze
frank. We zagen de bui al hangen ... dikke boete wegens rijden zonder lichten
aan. Toen de agent bij ons kwam hebben we gedaan alsof we niet wisten dat het
ook overdag verplicht was om de lichten aan te doen. De man was heel erg vriendelijk
en we zijn er gelukkig met een waarschuwing en de schrik vanaf gekomen. Nadien
zijn we verder gereden naar Purmamarca waar de 7-kleuren berg is. Onderweg
veranderde het landschap van een groene bergachtige omgeving naar een zeer
droog landschap met cactussen en bergen met allerlei kleuren. In Purmamarca
hebben we een mooie wandeling gemaakt en zijn we iets gaan eten. Lama voor
Pieter en kip voor Liesje. Nadien zijn we verder gereden naar de Salinas
Grandes, een grote zoutvlakte gelegen op 3400m hoogte. Om er te geraken moesten
we ook over een punt van 4170m. Voorlopig het hoogste punt dat we ooit al
geweest zijn. Ideaal om al wat aan de hoogte te wennen tegen dat onze ouders
naar Bolivië komen. Op de Salinas Grandes hebben we leuke fotos genomen en zijn
we nadien terug naar de routa 9 gereden. Onze volgende en laatste stop voor
vandaag was Tilcara. Aangezien het al donker was toen we daar aankwamen hebben
we snel een hostel gezocht. Aangezien in deze kleine dorpjes heel erg veel
hostels zijn, was dat vrij gemakkelijk. De eerste waar we gingen bellen was zo
goed dat we niet meer verder hebben gezocht. We werden ontvangen door een heel
erg vriendelijke dame die mensen in haar gezellige huisje ontvangt, een zeer
leuke sfeer.
Vandaag hebben we bijna heel de dag op de bus gezeten. Pas
rond 16 uur kwamen we aan in San Salvador de Jujuy. Op het eerste zicht was het
geen mooie stad. Het busstation zag er verloederd uit en toen we aan de
tourist info gingen vragen of er hostels waren, kregen we niet veel info. We
besloten iets te gaan zoeken en we vonden een goedkope twee-persoonskamer dicht
bij het busstation. Het was er niet echt gezellig dus we hebben snel onze
bagage gedropt en zijn de stad gaan verkennen. Het centrum bleek wel mooi te zijn. Gelukkig is alles hier open tot 21 uur, want we hadden nog veel te regelen. Eerst hebben we uitgezocht
hoe we tegen zaterdag 23 maart het beste in Santa Cruz De La Sierra (Bolivië)
kunnen geraken om daar onze ouders te verwelkomen. We hebben uiteindelijk een
bus gevonden die rechtstreeks gaat vanaf San Pedro De Jujuy. Daarna hebben we
onze komende dagen in Jujuy gepland. Door de uitgebreide info die we voor onze
reis van Pieter zijn nonkel Fred en tante Ingrid hadden gekregen, wisten we nog
dat het hier zeker de moeite was om de omgeving met de auto te verkennen. We
hebben een vrij goedkope auto gevonden en deze gehuurd voor de komende 2 dagen.
Daarna hebben we nog snel een hamburger gegeten en onze caveke in.
Vandaag hebben we niet zoveel gedaan. We hebben lang
geslapen, ontbeten en nadien nog wat aan de blog gewerkt. In de late namiddag
hebben we nog een wandeling gemaakt in Mendoza centrum vooraleer we naar het
busstation vertrokken. Om 7u vertrok onze bus richting Jujuy (een busrit van
21u!) We waren goed op tijd aan de bus, maar het is hier blijkbaar de gewoonte
om als local toeristen voor te steken. De locals hadden super veel bagage mee net
of ze gingen verhuizen. Ze gaven wat geld aan de mensen die de bagage inlaadden
en zo kon al hun rommel mee. Het gevolg was dat de bagageruimte vol was en onze
twee rugzakken er niet meer in geraakten. De bagagedragers vroegen ons daarom
20 pesos. Hallo?! Waarom zouden wij extra betalen voor amper 1 rugzak per
persoon terwijl we al bijna 100 euro hadden betaald voor deze busrit. We waren
Azië nog niet vergeten en konden dus nog op onze strepen staan. Bijgevolg, onze
bagage is op een of andere manier toch op de bus geraakt zonder dat we moesten
bijbetalen. Ondanks de moeilijke start hebben we toch een goede busreis gehad.
We zaten helemaal vooraan en dus toen we s morgens wakker werden hadden we een
goed zicht op de omgeving.
Vanmorgen zijn we met de bus vertrokken naar Maipu (niet
Waipu;)). Daar hebben we een fiets gehuurd en zijn we naar 3 wineries gefietst en 1 huis met artisanale producten zoals chocolade, tapenades, likeur, ... De 3
wineries waren totaal verschillend. De eerste was de oudste in de omgeving en werelderfgoed en
dus heel gezellig. De tweede had heel lekkere wijnen maar we kregen er geen uitleg bij. Het leek alsof we
enkele glazen wijn in een bar hadden besteld. De derde daarentegen gaf ons heel
nuttige informatie bij het proeven. Als afsluiter zijn we naar het huisje met
artisanale producten gefietst. Ook daar kregen we lekkere proevertjes voorgeschoteld. Het was een hele leuke dag. We hebben lekker kunnen eten en
drinken. Nadien hebben we de bus terug naar Mendoza genomen en daar hebben we
goed gekookt. Spaghetti met een bijpassend wijntje natuurlijk.
Rond 10u30 zijn we aangekomen in Mendoza. Daar hebben we
snel een hostel gevonden. Marlies had niet zo goed geslapen op de bus en heeft
in de namiddag een goed doke gedaan. Nadien hebben we in het tourist
information centre info gevraagd over de wijntour van morgen hebben we een bus
geboekt om zondag naar Jujuy te vertrekken.
Aangezien er in de hostel een gratis skype account is
waarmee je naar vaste lijnen in het buitenland kan bellen, heeft Pieter
geprobeerd het thuisfront is te bereiken. Maar spijtig genoeg. Er nam niemand
op. Alleen meter haar kuisvrouw om te zeggen dat meter naar de tandarts was ...
van slechte timing gesproken. Nadien zijn we de stad ingetrokken richting Boca.
Daar hebben we het stadium gezien en zijn we naar de typische gekleurde huisjes
gewandeld. Daar zijn we iets gaan drinken op een terrasje. Het was er heel
gezellig. Net alsof we in het zuiden van Frankrijk op een marktje waren. In de
namiddag zijn we teruggewandeld naar de drukke winkelstraat ons geld te gaan
wisselen en hebben van daar de metro naar Palermo genomen waar we op een
gezellig terrasje iets zijn gaan drinken. Nadien was het tijd om na twee weken
afscheid te nemen van Emma en om met de bus naar Mendoza te vertrekken.We hadden
niet veel zin om terug met al onze bagage de metro in te gaan en naar het
drukke busstation te wandelen maar met onze arendsogen hielden we iedereen in
het oog. Onze tactiek heeft gewerkt. We hebben Buenos Aires overleefd zonder
iets te verliezen.
Vanmorgen hadden we een gegidste tour in het centrum van de
stad. Het was een gratis tour zoals in Santiago. Die tour was heel goed dus we
wouden die in Buenos Aires ook doen. Aangezien wij met ons 3 de enige waren die
kwamen opdagen, hadden we een prive gids in de stad J. De gids was een heel leuke
kerel en het was heel interessante wandeltour door de stad. We vertrokken aan
de obelisk op de Av. 9 de Julio, breedste straat ter wereld. Nadien wandelden
we via de winkelstraat naar het centrale plein met de banco nacional en de
kathedraal (die een paar uur later op de site van de redactie verscheen omwille
van de nieuwe paus). Nadien wandelden we verder naar de buurt van Mafalda en
naar de oude haven.Na de tour hebben we nog wat rondgekuierd in het centrum en
zijn we naar de drukke winkelstraat gegaan. Marlies moest nog een zonnenbril
kopen. Tijdens het winkelen zagen we dat de nieuwe paus was verkozen en dat hij
uit Argentinië kwam. Grappig dat wij juist op dit moment in Buenos Aires zijn.
s Avonds stond op de site van de redactie dat de mensen in Buenos Aires
claxoneerden toen ze het nieuws vernamen, maar daar hebben wij niets van gemerkt.
In de drukke winkelstraat vind je bijna om de 10 meter iemand die buitenlandse
munten (liefst USD of euros) wil wisselen naar pesos. Er is hier namelijk zo
veel inflatie dat de mensen liever een sterke en veilige munt hebben. Ze geven
dan ook heel erg goede wisselkoersen. Aangezien je in het land geen dollars kan
kopen en de koersen die de kerels op de straat aanbieden iets te aantrekkelijk
zijn, vertrouwden we het niet helemaal en besloten we onze Australische en
Amerikaanse dollars toch maar niet te wisselen. Aangekomen in het hostel hebben
we toch maar eens gevraagd of het al dan niet veilig is om geld bij die mannen
op straat te wisselen. Aangezien ze ons vertelden dat het veilig is gaan we
morgen misschien terug om toch wat geld te wisselen. s Avonds gingen we terug
de stad in op zoek naar een pizzeria. We bestelde met ons 3 2 pizzas. De
eerste pizza was lekker, maar de tweede was geen succes. Het was eerder
raclette dan pizza zodat we niet eens ¼ van onze tweede pizza hebben opgekregen.
Terug in het hostel hebben we de overschot van de pizza dan maar aan een paar
mannen aangeboden.
Vanmorgen hebben we voor deze avond een tangoshow + lessen +
diner geboekt. Nadien zijn we de bus gaan boeken om binnen een paar dagen naar
Mendoza te gaan en hebben we een planning opgemaakt voor onze resterende 10
dagen in Argentinië. Na al dat geregel konden we eindelijk de stad wat gaan
verkennen. Eerst zijn we naar Recoletta gewandeld. Daar hebben we een kerkhof zoals Père Lachaise bezocht. Het is een kerkhof waar onder andere een paar ex-presidenten
en Evita begravan zijn in prachtige gebouwen. Nadien zijn we verder gewandeld
richting Palermo en hebben onderweg de gigantische metalen bloem bezocht.
Aangekomen in Palermo hebben we even gerelaxed in de Botanische tuin maar toen
was het al weer tijd om terug naar het hostel te gaan om ons op te maken voor
ons avondje uit. Het probleem is dat onze beperkte klerenverzameling niet
voorzien is op chique evenementen. Gelukkig had Marlies in Cambodja een kleedje
gekocht en mocht ze van Emma een paar deftige schoenen lenen. De tangolessen
waren super leuk (maar onze danskunsten zijn een beetje zielig in vergelijking
met wat we daarna gingen te zien krijgenJ).
Na de lessen kregen we super lekker diner. Wel wat raar: Je kon bij de boeking
kiezen tussen een menu en drank zoveel als je maar wou of gewoon 1 gang + 1
drankje. Wegens het grote prijsverschil hebben wij voor de 2e optie
gekozen. Maar toen de ober langskwam wist die daar niets van en hij zei dat we
een voor-, hoofd- en nagerecht kregen en zoveel drank als we maar wouden. Van
een meevaller gesproken J.
Het eten was ongelooflijk lekker. Het was al sinds België geleden dat we nog zo
lekker gegeten hadden. Na het eten begon de tangoshow. Wow! Het was echt
prachtig! We hadden een fantastische avond!
Vanmorgen hebben we de wekker om half 6 gezet want om ten
laatste 6 uur moesten we het lokaaltje waar we sliepen verlaten. We hebben vlug
wat ontbijt gekookt en hebben nadien verder gelift. Al vrij snel kregen we een
lift van 2 mannen die met hun pick-up richting Cachari gingen. Het was niet
echt ver, slechts 20 km, maar we waren wel weg van de péage en richting Buenos Aires.
Ze hebben ons afgezet aan het busstation van Cachari, maar aangezien dat nog
niet open was besloten we toch nog even te liften. Net toen we het bijna wilden
opgeven en een bus dachen te boeken werden we opgepikt door een vriendelijke
kerel met een pick-up die ons tot in het centrum van Buenos Aires heeft
gebracht. Hij vroeg ons waar we wilden afgezet worden. Emma wist nog van haar
vorige bezoek aan BA dat Palermo wel een leuke buurt was, dus vroegen we hem om
ons daar naartoe te brengen. Hij gaf in zijn gps een hostel in dat dichtbij Palermo
lag en reed er met ons naartoe. Aangezien er in de buurt van het hostel
straatwerken waren, kon hij niet met de auto tot in de straat geraken. Hij
heeft ongeveer een uur met ons rondgereden totdat we hem zeiden dat we dat
laatste stukje ook wel te voet konden doen. Het was wel een super vriendelijke
kerel. We denken dat hij ons niet durfde buiten te zetten J. Het hostel waar hij
ons naartoe wou brengen was echter volzet dus heeft Emma een plaatsje met
internetverbinding gezocht en een hostel voor ons drie geboekt. Nadien
vertrokken we met de metro naar ons hostel. Op de metro werden we al
onmiddellijk op de proef gesteld, maar gelukkig was Pieter alert genoeg zodat
de pickpockets niets konden stelen. Toen we van de ene metro stapten en door
een drukke gang moesten wandelen om naar een andere lijn te gaan werden we
bijna bestolen. Een jonge kerel begon de rits van Emma haar rugzak open te
doen. Gelukkig had Pieter die net achter Emma liep, dit gezien en is
tussenbeide gekomen. Ondertussen waren ze klikkers van Pieter zijn grote rugzak
aan het losmaken en waren ze bijna met zijn winterjas gaan lopen. Gelukkig had
Pieter ook dit net op tijd door. Laat dit een goede les zijn voor onze komende
dagen dat we hier goed op onze hoede moeten zijn. Aangekomen in ons hostel hebben
we ons geïnstalleerd en zijn we aan de overkant van de straat een lekker
broodje gaan eten. s Avonds zijn we bife de mariposa gaan eten. 2 beefstukken
voor drie personen en nog veel te veel. Het was wel super lekkere steak. Voor de
veiligheid hadden we onze paspoort, kredietkaart en fototoestel maar achter
slot en grendel in de hostel gelaten. Dus spijtig genoeg geen foto van onze
lekkere steak.
Om 8u werden we wakker. Het was terug een mooie zonnige dag.
Vandaag zouden we de ajuinen gaan ophalen en verder rijden naar Buenos Aires. De
uren gingen echter voorbij en niets gebeurde. Rond de middag koppelde de
chauffeur de cabine los van de laadbak en hij vertrok. Dit is niet goed. We
besloten al maar onze spaghetti te koken voor het geval we dat s avonds niet
meer zouden kunnen doen. We waren nog niet klaar of de chauffeur kwam terug.
Even dachten we van, oh nee we gaan vertrekken en onze spaghetti is nog niet
klaar. De chauffeur had eigenlijk minder goed nieuws. Het was vandaag zondag en
op zondag konden ze de lading niet preparen. Hij zou dus nog een extra dag
moeten wachten. Balen! We waren al meer dan een dag onderweg en hadden nog maar
200km afgelegd. De man had medelijden met ons en besloot ons dus naar de weg te
rijden vanwaar we naar Viedma konden liften. Die weg was echter nog meer
verlaten dan de weg waar we op stonden. We hebben daar een kwartier proberen
liften maar niet succesvol. Toen kwam de chauffeur terug. Wij dachten dat wij
zijn entertainment voor zondag gingen zijn en dat hij het spannend vond om te
zien of we gingen weg geraken. Na 10 minuten kijken zei hij dat we terug konden
in stappen en hij bracht ons terug naar de plek van waar we kwamen. Daar hadden
we het ondertussen echt wel al gezien dus vroegen wij hem of hij ons een
kilometer verder wou afzetten. Daar namen we opnieuw afscheid van de chauffeur
en we hoopten echt dat we vanavond niet terug met hangende pootjes moesten gaan
vragen of we terug in zijn vrachtwagen konden slapen. We hadden geluk. Na een
halfuurtje stopte opnieuw een vrachtwagen. Deze ging tot in Bahia Blanca, 350km
verderop! Yes, we geraken terug wat dichter bij Buenos Aires. Het was een super
leuke chauffeur en hij had echt wel een fancy vrachtwagen. Hij regelde ons
zelfs een lift tot in Buenos Aires. 3 vrienden van hem gingen s avonds naar BA
en we mochten met hen mee. Dit hadden we echt niet verwacht. Gisteren dachten
we nog dat we er een week over gingen doen om in Buenos Aires te geraken. In
Bahia Blanca namen we afscheid van Mariano en gingen we met de andere
vrachtwagens verder. Rond middernacht werden we wakker gemaakt. We moesten
uitstappen omdat de vrachtwagens in BA gingen gecontroleerd worden en ze
mochten geen passagiers hebben. Dat hadden ze ons wel in Bahia Blanca mochten
zeggen! Nu stonden we hier in the middle of nowhere aan de péage. We voelden
ons echt niet op ons gemak hier in het donker dus ging Pieter aan de mensen van
de péage vragen of wij ergens de nacht konden doorkomen. De mensen waren heel
behulpzaam en gaven ons een kantoortje waar we mochten overnachten.
Hit the
road jack. Vandaag gingen we verder proberen te liften naar Buenos
Aires. Ons hostel was in het centrum van Puerto Madrin dus we zijn eerst naar
de rand van de stad gewandeld. Op een gegeven moment keken Emma en Marlies
achterom om te zien waar Pieter was en Pieter was nergens meer te bespeuren. Op
hetzelfde moment stopte een stadsbus naast ons en de chauffeur begon ons
vanalles in het Spaans te vertellen. Sorry meneer, maar dit is niet het moment.
Wij gaan geen bus nemen en zijn Pieter kwijt. Toen Marlies iets tegen de
buschauffeur wou zeggen, zag ze een herkenbare gele t-shirt in de bus. Huh?
Pieter? Blijkbaar had hij gewandeld met zijn duim omhoog en was de bus gestopt
voor hem. Hij had uitgelegd dat wij geen bus wouden nemen maar de buschauffeur
wou ons helpen en ons tot aan de grote weg brengen. Daar aangekomen, stapten we
uit de bus en nog geen 5 minuten later stopte een vrachtwagen verderop. Huh? Is
dat voor ons? Wij hebben niet eens onze duim omhoog gestoken. Dit gaat vlot.
Gelukkig want vandaag was een regenachtige dag. Het leek echt de perfecte lift
dag te worden want deze chauffeur moest eerst nog ergens een lading ophalen en
ging daarna doorrijden tot in Buenos Aires. Hij was heel lief want wij mochten
helemaal meerijden en hij kocht onderweg chocolat voor ons. Hij mompelde echter
nogal en het was heel moeilijk om hem te verstaan. Na een tijdje verstonden we
dat hij nog niet wist waar en wanneer hij zijn lading zou gaan opladen. Na
200km stopte hij in Conessa en daar zou hij wachten op een telefoontje met de
bevestiging dat hij daar ajuinen zou kunnen ophalen. Hij zou die telefoon
binnen het uur krijgen. Uren gingen echter voorbij en niets gebeurde. Tot zover
onze perfecte lift dag. Het was ondertussen al 22u en dus te laat om nog verder
te liften. Van de chauffeur mochten we gelukkig in zijn vrachtwagen slapen. Een
vreemde slaapplaats maar verrassend genoeg hebben we nog wel goed
geslapen.
Vanmorgen hebben we terug een waske gedaan: we geraken er bijna
door J.
Nadien zijn we gaan zwemmen met zeehonden. Eerst hebben we wat training
gekregen om te leren hoe je met het pak gecontroleerd kan drijven en niet te
veel onverwachte bewegingen maakt zodat je de zeehonden niet afschrikt. 15 min
met de boot tot aan de zeehondenkolonie en dan het water in. Al snel kwamen er
enkele zeehonden tot bij ons gezwommen, alleen niet zoveel als we gehoopt
hadden. We zagen ook erg veel puppy zeehondjes, super schattig. Het was in totaal
45 minuten, maar het leken er maar 5. Nadien hebben we nog wat in de zon
gelegen en nog een klein waske gedaan in het hostel: eindelijk is alles terug
proper. In de namiddag hebben we nog wat uitgerust, aan de blog gewerkt en nog
eens met thuis gebeld.
Vandaag vertrokken we met de huurauto naar punto tombo. We
waren met 4: ons twee, Emma en een hollander. Ze hebben hier rare
verkeersregels maar het is ons toch gelukt om zonder problemen 400km in totaal af te leggen. In Punta Tombo
hebben we veel Magellaan pinguïns gezien, maar niet zoveel als we verwacht
hadden. Misschien zaten er net veel in de zee J.
Normaal gezien zouden er op heel deze broedplaats tot 1 miljoen pinguïns zitten,
maar wij hebben er slechts een paar honderd gezien. We waren zeker niet
teleurgesteld want het was nog altijd super leuk om pinguïns te zien. (look at
the feet, look at the feet). Terug in Puerto Madrin hebben we beefstuk-patat
(geen frietjes) gekookt en daarbij hebben we een lekker flesje Benjamin
gedronken J.
Een overheerlijke cabernet sauvignon uit Mendoza. Nadien hebben we terug een
stukje overheerlijke flan gekregen. Pieter heeft alvast het recept gevraagd.
Vanmorgen hadden we een lekker (niet echt gezond) ontbijt in ons hostel. Het waren taartjes zelf door de mensen van het hostel gemaakt.
We hebben wat aan de blog gewerkt en de eerste van vele waskes gedaan. We
hadden onze kleren al sinds Punta Arenas niet gewassen dus we hadden bijna geen
propere kleren meer. Nadien hebben we een kleine wandeling gemaakt tot aan het
strand. We gingen daar onze lunch op eten maar heel gezellig was het niet. Er
stond heel veel wind dus we hebben veel zand gegeten. Na de lunch wou Marlies
wat rusten op het strand maar dat was haar niet echt gegund. Eerst heeft Pieter
haar wat zitten plagen en juist wanneer Pieter ook wat wou rusten kregen we het
gezelschap van twee honden. Het leken net onze huisdieren te zijn. De twee
honden kwamen bij ons zitten en als er andere mensen in de buurt kwamen dan
liepen ze er naartoe en begonnen ze te blaffen. Nadien kwamen ze gewoon rustig
terug bij ons zitten. Andere mensen bekeken ons maar bedenkelijk. Het was best
wel zielig om afscheid van de honden te moeten nemen. Ze bleven ons volgen tot
in het centrum en we moesten de deur voor hun neus sluiten wanneer we het
kantoor van een autoverhuurbedrijf binnen gingen. We gingen daar een auto
vastleggen om s anderendaags naar Punto Tombo te gaan. Nadien hebben we ook
een tour vastgelegd oms vrijdags met zeehonden te gaan snorkelen. s Avonds
had Emma lekker voor ons gekookt met als dessert een lekker ijsje. Nadat we
gedaan hadden met eten kwam de man van het hostel vragen of we desondanks onze
uitgebreide maaltijd geen zin hadden in een postre. Het team van het hostel had
flan gemaakt voor de gasten van het hostel. Dat konden we natuurlijk niet weigeren.
Het was de lekkerste flan die we ooit hadden gegeten.
. Na in het centrum te
hebben rondgewandeld, brachten we nog een bezoek aan een kerkhof. Het leek een
beetje op het kerkhof van Recoletta in Buenos Aires. Heel mooi. s Avonds hebben
we lekker gegeten op restaurant en nadien in het hotel hebben we al een van de
lekkere wijntjes uit Mendoza gekraakt. Marlies heeft dat stukje van de avond
overgeslagen, want ze had wat buikpijn en is wat vroeger in bed gekropen.
