GELUKKIGE VERJAARDAG ILSE! De moeders hadden deze nacht wat
last gehad van de hoogte ... hoofdpijn en bijgevolg niet al te veel geslapen.
Gelukkig was het niet ernstig. Er was een andere toerist die s nachts zuurstof
nodig had dus het kon erger. s Morgens is Pieter met zijn ouders naar de
zonsopgang gaan kijken. Het was heel erg mooi. Om 8u vertrokken we met de jeeps
naar het REA (Reservaat Eduardo Aboroa). Als eerste op de planning stond een
bezoek aan arbol de Piedra. Dit is een vulkanische rotsblok die de vorm van een
boom heeft. Vervolgens gingen we naar de Laguna Colorado. Dit is een van de
hoogtepunten van onze hele reis. Een rode lagune met flamingos omringd door
bergen. Onvergetelijk! De lagune is enkele jaren geleden genomineerd om in de
lijst van wereld natuur wonderen te komen, maar heeft niet genoeg stemmen
gehaald en is dus niet verkozen. Nadien reden we door naar de geisers Sol de
Manana. Op 4900 meter!! Deze geisers hebben
hun naam te danken aan het feit dat ze het meeste actief zijn als de zon
opkomt. Wel heel anders dan de mudpools en geisers uit Nieuw-Zeeland waar je
altijd op veilige afstand achter een afsluiting moest blijven. Hier konden we
er gewoon tussen wandelen. Tegen de middag kwamen we aan de Chalviri lagune en
de warmwaterbronnen van Polques. Hier hebben we eerst een half uurtje in een
natuurlijke verwarmd zwembad gezeten. Je kon er wel niet te lang blijven
inzitten, want het water was super warm (rond de 40°). Nadien hadden we super
lekkere lunch. Doorheen de Pampa de Dali bereikten we in de namiddag de Laguna
Blanca en de Laguna Verde, gelegen aan de voet van de vulcaan Licancabur. Deze
vulkaan is niet meer actief, ze ligt op de grens met Chili en is ongeveer 5960m
hoog. Normaal had de Laguna Verde een mooie groene kleur, maar door een
aardbeving vorig jaar met het epicentrum in Chili is de Laguna haar groene
kleur kwijt. Dit komt omdat bij de beving de mineralen door elkaar zijn
geschud. We eindigen de dag in Villamar. Pieter heeft daar nog een kleine top
beklommen terwijl de rest op verkenning ging in het dorp. Deze keer had Marlies
haar papa valavond iets te letterlijk geïnterpreteerd en is hij bij het
oversteken van een riviertje in het water geschoven. Gelukkig was iedereen aan
het kijken terwijl hij viel. We overnachtten in Albergue Mallcu Cueva op
ongeveer 4060 meter.
Deze ochtend vertrokken we met de jeeps naar het platte land
van Uyuni. Aangezien het vandaag geen geasfalteerde weg is, zal het iets minder
comfortabel zijn dan gisteren, maar wel wat avontuurlijker. De eerste stop was
een treinenkerkhof. Een standplaats van oude afgedankte treinen die vroeger
werden gebruikt in de mijnbouw. We vervolgden onze weg doorheen de altiplano
richting San Cristobal. Onderweg hebben we mooie lamas gezien. San Cristobal
is een vrij nieuw dorp. Dit komt omdat het vroegere dorp aan een berg stond
waar ze een grote zilverader hebben gevonden. Mogelijk nog groter dan de zilver
voorraad in Potosi. Een canadees bedrijf heeft dan 17 km verder een volledig
nieuw en moderner dorp gebouwd. Een probleem was wel dat de bevolking hun kerk
niet wou verliezen en dus is de oude kerk volledig afgebroken en steen per
steen terug opgebouwd in het nieuwe dorp. Het heeft wel 8 jaar geduurd. Aangekomen
in de kerk werden we niet echt vriendelijk onthaald, ook al was het Goede
Vrijdag. Eerst werden we door de kinderen gringos genoemd, wat een
scheldwoord is voor Amerikanen. Nadien in de kerk zelf begon een man in de
micro om te roepen dat de toeristen wel wat meer respect mochten tonen... geen
idee wat die man zijn probleem was. En nadien vroeg hij in de micro om een
bijdrage te leveren voor hun kerk ... dan had hij beter niet eerst op onze teen
getrapt. Daarna zijn we verder gereden naar Culpina tot aan de vallei van
Alota. Onderweg hadden we een lekkere lunch in een verlaten stadje. In de
namiddag hebben we een adembenemend landschap gezien ... prachtige
rotsformaties uit vulkanisch gesteente, vulkanen waarvan er een in de verte nog
actief was. We konden er nog wat rook zien uitkomen. Er stonden speciale groene
planten. Vroeger werden deze planten gebruikt om vuur mee te maken, maar nu
zijn ze beschermd. Verder op de weg moesten we met de jeeps door een rivier
rijden. Het was dieper dan verwacht maar onze jeeps konden het gelukkig aan.We
passeerden ook een prachtige lagune, met mooie flamingos. Onze laatste
bestemming van vandaag was het hotel Tayka del desierto, in het midden van de
woestijn. Tayka is quechua voor abuela. Dit is onze hoogste overnachting:
4500m. We kwamen aan voor de zonsondergang zodat We hebben er lekker gegeten. Aangezien
het goede vrijdag was, stond er geen vlees maar vis op het menu. Super lekker!
En tegen de goede raad in hebben we toch maar een flesje witte wijn gedronken.
Een Boliviaanse Chardonay.
Normaal gezien gingen we om 9 uur vertrekken, maar de
chauffeur was er pas tegen 10 uur. We hadden wel wat langer kunnen slapen maar
nu hebben we nog uitgebreid cocathee kunnen drinken en lekkere snoepjes van het
hotel kunnen eten. In de wijk van de mijnwerkers zijn we speciale kledij gaan
passen voor het bezoek van de mijn in Potosi. Nadien kochten we ook nog wat
cadeaus voor de mijnwerkers. Je kon water, alcohol (96°), cocabladeren,
dynamiet, cigaretten kopen. Wij hebben het bij cocabladeren en water gehouden.
De gids raadde ons aan om geen alcohol te kopen omdat ze proberen het
drankgebruik van de mijnwerkers te verminderen. We kochten wel een klein flesje
alcohol om te offeren in de mijn. Aangekomen in de mijn maakten we eerst een
offering bij een beeld. Het ritueel gaat als volgt: je strooit cocabladeren
over het hoofd omdat de mijnwerkers steeds goede concentratie nodig hebben. Je
herhaalt dit op de armen en benen van het beeld, omdat de mijnwerkers sterke
armen en benen nodig hebben. Nadien strooi je nog cocabladeren over de penis,
voor een goede vruchtbaarheid. Als laatste strooi je cocabladeren op de grond
voor pachamama (moeder aarde). Nadien herhaal je heel het proces met de alcohol
en op het einde van dat proces neem je zelf een klein slokje. Ze drinken de alcohol
puur omdat ze denken dat wanneer ze het zouden vermengen met water, ze dan geen
pure mineralen meer in de berg zullen vinden. Om het ritueel af te ronden steek
je een cigarette aan en die steek je in de mond van het beeld. Hoe langer je
cigaret blijft roken, hoe beter het ritueel. Wij wouden ook een veilig bezoek
aan de mijn en besloten ook de offering te doen. De alcohol was wel een beetje
veel te sterk voor ons. Na het ritueel maakten we een kleine wandeling in de
mijn. In de mijn zouden een 10000 mensen uit Potosi werken. De gids vertelde
ons dat er niet echt een plan is voor wie waar graaft en dat de berg niet echt
stabiel meer is. Er zijn ongeveer 300 galerijen gegraven en de laatste 10 jaar
zou de berg al 200 meter in hoogte verminderd zijn wegens instortingen. Dit gaf
ons een heel veilig gevoel tijdens de wandeling J.
In sommige gangen was het heel erg warm en was de lucht toxisch ... daar bleven
we dan ook niet te lang. Na het mijnbezoek gingen we lekker eten op kosten van
onze gidsen, omdat ze ons zo lang hadden laten wachten deze morgen. De reden
voor het wachten was blijkbaar dat er een enorme file stond aan het
tankstation. Na het eten gingen we op weg naar Uyuni. Wat een prachtige
natuur!! Onderweg stopten we een aantal keren om de prachtige natuur te
fotograferen. We zagen prachtige bergen, cactussen (of waren het cacti? J) en verschillende
dieren: lamas, een soort konijn (een viscacha) en een andere soort lama. Bij
aankomst in Uyuni zagen we ook hier een enorme file aan het tankstation ... dat
is hier blijkbaar de gewoonte. s Avonds geen 5-sterren hotel, maar wel een
heel gezellig en karaktervol hotel. Hotel Jardines de Uyuni. Kleine kleurijke
kamertjes rond gezellige binnenplaatsjes. De gids raadde ons een restaurantje
aan voor s avonds. Op weg naar het restaurant kwamen we nog voorbij een
winkeltje met allemaal lokale spullen. We kochten er een heleboel souveniers
voor thuis en verder nog een hoedje voor Pieter en vake. Marlies kocht zich een
mooie pull en haar papa leuke muts. In het restaurant hebben we lekker gegeten,
maar er wat problemen met de service. Pieter, Moeke, Papa en Mama hadden hun eten al op, maar vake en
Marlies hadden nog niets gekregen. Ze waren hen blijkbaar vergeten. Maar al bij
al viel het nog wel erg in de smaak. Alleen Vake had een iets mindere keuze
gemaakt. De gedroogde lama was niet zijn ding. Balen. In het restaurant liep
ook een hond rond met een hele goeie tactiek. Als er mensen gedaan hadden met
eten en vertrokken, dan ging hij snel voor de camarero kon afruimen de borden
leegmaken J.
Om 9 uur werden we aan onze parador in Sucre opgepikt door 2
jeeps. Onze volgende bestemming was Potosi. Onderweg maakten we nog een
tussentop aan een mooie, oude brug, die vroeger zorgde voor een verbinding voor
voetgangers tussen de twee stukken land: Sucre en Potosi. Potosi is een
koloniale vestiging die zich op 4150m boven de zeespiegel bevindt en is tevens
de hoogst gelegen stad ter wereld. Vroeger was dit een zeer rijke stad omdat er
veel mineralen, vooral zilver, ontgonnen werd. Toen de economie hier begon te
verminderen, zijn de Spanjaarden weggetrokken. Ze hebben toen ook de meeste
rijkdom uit de stad meegenomen. Aangekomen in Potosi was het heel erg druk. De
school was net uit en we zagen alle kinderen in uniform op straat. We werden afgezet
in hotel Colosso, een verouderd hotel maar wel in orde. s Middags zijn we op
aanraden van onze gids iets gaan eten in Phishqa Warmis, wat quechua is voor
5 vrouwen. Het eten was er lekker maar het duurde wat lang. Bijgevolg waren
we te laat terug bij onze gids. Om 2u was er een gegidste rondleiding gepland
in casa de la moneda, maar gelukkig was de tour nog niet begonnen toen we een
10 minuten te laat aankwamen. In dit gebouw uit 1522 sloeg men tot in 1869
munten waarvan we de oude matrijzen nog konden bewonderen. Momenteel maakt
Bolivië zijn eigen geld niet meer. De munten worden in Chili en de briefjes in
Frankrijk gemaakt. In het museum hingen ook vele schilderijen waar duidelijk
invloeden van de Vlaamse Primitieven in te zien waren. De vrouwelijke gids was
heel erg serieus en het zag er niet naar uit dat er een glimlach van af ging
kunnen. ... Challenge accepted voor ons vake. Hij ging er zijn persoonlijke
missie van maken om haar tijdens de rondleiding is te laten lachen en het is
hem nog gelukt ook J.
Na het bezoek aan de casa de la moneda kregen we nog een rondleiding in de stad
zelf. Het centrum is veel mooier dan de buitenwijken langs waar we de stad zijn
binnen gekomen. We zijn onder meer naar een lokale markt geweest waar we ons
een zak cocablaren hebben gekocht. Illegaal in België, hier de normaalste zaak
van de wereld. Mannen steken normaal gezien zon 50 bladeren in hun wang,
vrouwen 15. We hebben het eens geprobeerd. De smaak valt nog wel best mee en
het helpt tegen de hoofdpijn. Rond 5u was de rondleiding gedaan en zijn we een lekker
koffietje met appelstrudel en chocoladetaart gaan eten. s Avonds zijn we
opnieuw iets lekker gaan eten, deze keer in restaurant 4060 en dan moe ons
bedje in. Aangezien de stad zo hoog gelegen is, hadden we wel wat schrik voor
hoogteziekte, maar voorlopig valt het nog goed mee. We merken wel dat we iets
sneller buiten adem zijn en sommigen onder ons hebben een aspirientje genomen
wegens lichte hoofdpijn. Hopelijk komen we de nacht goed door en zijn we snel
geacclimatiseerd.
Sucre is het juridische en administratieve centrum van
Bolivië. In de periode van de Spaanse kolonisatie was de stad het culturele
hart van Latijns-Amerika. In 1624 stichtte men er reeds de Franciscus Xaverius
universiteit, de tweede oudste op het Amerikaanse continent. Om 9 uur
vertrokken we met onze gids die ons wat meer wegwijs ging maken in deze stad
vol prachtige architecturale pareltjes en interessante musea. Eerst gingen we
met de bus naar Recoletta. Dit is het oudste deel van de stad en heeft zijn
naam te danken aan het feit dat mensen daar samengebracht werden om ze het
geloof aan te leren. Het was een mooi pleintje met een fantastisch uitzicht op
de stad. Daarna gingen we naar een textiel museum. Daar leerden we heel wat bij
over de Boliviaanse cultuur. Elke stam heeft hier zijn eigen typische designs
van weven. Dus aan het design kan je herkennen van welke stam het weefwerk is. Na
het museum gingen we nog naar een winkel waar je typisch handgemaakte
Boliviaanse werkjes kon kopen. Elk van onze ouders kocht een mooi stuk om thuis
aan de muur te hangen.Nadien zijn we een lekker broodje gaan eten en in de
namiddag gingen we met de gids verder de stad in. Marlies had nog steeds wat
buikpijn en heeft ondertussen een goed doke gedaan. We bezochten een oud
klooster van de Karmelieten dat nu omgevormd is tot een privé school voor
meisjes. Een heel erg mooi gebouw met boven een prachtig zicht op de stad. Daarna
gingen we naar het liberty house waar onder andere een kopie ligt van de
declaration of independence. Nadien hebben we nog een mooi kerkje en een lokale
markt bezocht. Voordat we naar de markt gingen hadden we al een klein hongerke,
maar aangezien het daar niet zo fris rook was dat snel over. Het was vrij koud
en regende dus gingen we ons in een cafeetje wat verwarmen. Daar stond
toevallig de voetbal op: Bolivia-Argentina. Terug in het hotel heeft Pieter
Marlies wakker gemaakt en zijn we naar een restaurant gegaan. Het was gisteren
zo goed dat we naar hetzelfde geweest zijn. Never change a winning team! J Met dezelfde leuze
hebben we in het hotel opnieuw een wijntje uit Mendoza gedronken.
Vanmorgen moesten we weer vroeg uit de veren, want om 7u 50
vertok onze vlucht van Santa Cruz. We gingen naar Sucre, maar vlogen eerst naar
Cochabamba dat verder ligt dan Sucre om van daar dan naar Sucre te vliegen. Erg
vonden we dat niet, want zo hebben we heel wat sightseeing kunnen doen. Het was
ook een primeur voor iedereen want nog nooit hadden we in 2u 2 vluchten genomen
met 2 maaltijden. Het was wel stressvol om op een vlucht van 30 minuten te
eten. Aangekomen in Sucre werden we opgehaald door onze nieuwe gids en werden
we naar ons hotel Parador Santa Maria in het centrum gebracht. In de namiddag
maakten we een al een mooie stadswandeling. We verkenden de omgeving van het
centrum met de plaza 25 de marzo. De vaders probeerden hier geld af te halen,
maar dat was niet zo gemakkelijk aangezien hun kaart in bijna geen enkele ATM
werd geaccepteerd. Toen we uiteindelijk toch een ATM hadden gevonden die bleek
te werken kwam er een vrouw nogal kort achter Pieter zijn vader staan. Pieter
maakte de opmerking Ja madam ge moet niet gaan meekijken ze!. Nadat de vrouw
zelf geld had afgehaald begon ze tegen ons in het Nederlands te praten ...
beetje genant . Na in het centrum te
hebben rondgewandeld, brachten we nog een bezoek aan een kerkhof. Het leek een
beetje op het kerkhof van Recoletta in Buenos Aires. Heel mooi. s Avonds hebben
we lekker gegeten op restaurant en nadien in het hotel hebben we al een van de
lekkere wijntjes uit Mendoza gekraakt. Marlies heeft dat stukje van de avond
overgeslagen, want ze had wat buikpijn en is wat vroeger in bed gekropen.
Om 8u vertrokken we met de gids naar Samaipata. Maar eerst hadden
we een overheerlijk ontbijtbuffet in het hotel. Op een van de tussenstops
toonde de gids ons de grootste of toch een van de grootste mieren ter wereld. Kijk
Jol, een dikke mier! Marlies haar mama was dapper genoeg om er een op haar hand
te laten kruipen. Onderweg naar Samaipata hebben we een prachtig groen
berglandschap gezien met vele quintas. Dit zijn grote mooie huizen met een
enorme tuin die door rijke Bolivianen gebruikt worden als vakantiehuis. Aan een
van de wegen tussen de bergen was een bus van de weg afgeraakt. We konden hem
nog in de kant zien steken. Gelukkig hadden wij een hele goeie chauffeur J. Aangekomen in
Samaipata hebben we een museum bezocht met een hele mooie tuin. We zagen er
onder andere een grote kersrozenboom, apenstaartcactussen, een mannelijke en
vrouwelijke papaya boom die liefdevol naast elkaar stonden, ... In het museum
zagen we al een maquette van El Fuerte, de ruïnes die we later op de dag
zouden bezoeken. We zagen er ook vele beeldjes zelfs uit de pre-inca tijd. Na
het museum gingen we naar een lokaal winkeltje waar we al wat lokale spullen
hebben gekocht zoals een hoeje voor Marlies en een pul voor Pieter. Nadien zijn
we uitgebreid Boliviaans gaan eten en hebben we op een gezellig pleintje een
koffietje gedronken. In de namiddag bezochten we de ruïnes van El Fuerte (het
fort). De ruïnes gaan terug tot voor de tijd van de Incas en zijn
overblijfselen van de Guarani cultuur. Nadien zijn de Incas zich daar komen
vestigen en hebben ze er wijzigingen van hun eigen cultuur op aangebracht.
Bovenaan op de berg is er een rots die louter voor religieuze/spirituele
doeleinden werd gebruikt. Er zijn figuren, zetels, tafels en waterkanalen uit
de rotsen gehouwen. De meest duidelijke en bekende figuren zijn de poema en de
jaguar die de macht symboliseren en de slang die de vruchtbaarheid
symboliseert. Rondom de rots zijn er nog veel overblijfselen van de gebouwen
die er stonden. Na het bezoek aan de ruïnes bezochten we nog een
heel erg mooie privé tuin met een mooie waterval. Het was wel al redelijk laat
op de dag en bij het terug wandelen naar de bus was het al vrij donker. Ons vake
had valavond iets te letterlijk genomen en viel bij het oversteken van een
riviertje er helemaal in. Gelukkig had hij zich geen pijn gedaan en hebben we
er is goed mee kunnen lachen.
Vanmorgen zijn we vol spanning wakker geworden in ons hostel
in Santa Cruz. Enkele uurtjes later zouden we naar de luchthaven vertrekken om
onze ouders op te wachten. Aangezien we pas s nachts waren aangekomen, hadden
we nog geen Bolivianos dus zijn we eerst geld gaan afhalen om ons hostel en het
vervoer naar de luchthaven te betalen. Onderweg naar de bank hebben we als
ontbijt een lekker versgeperste fruitsap gekocht voor een spotprijs ... alsof we
terug in Azië zijn. Bolivië is dus terug beter voor de portemonnee ... onze ouders
zullen dat ook graag horenJ.
Nadien vertrokken we met de bus naar de luchthaven en daar kwamen we rond 12u
aan. Goed op tijd want onze ouders zouden pas rond 13u landen. Om 13u10 stonden
we klaar voor de deur om hen op te wachten. Wij dachten dat het niet lang zou
duren aangezien het maar een kleine luchthaven is, maar dat was buiten de douane
gerekend. Het heeft nog wel een uur
geduurd voor ze hun bagage hadden en door de controle zijn geraakt. Blijkbaar
hadden onze ouders ons al lang zien staan. Wij stonden voor spiegelglas waar je
langs hun kant kon doorkijken. Zij hadden al enkele keren naar ons gezwaaid en
vroegen zich af waarom wij niet terugzwaaiden. Het was zeker niet omdat wij
daar tegen onze zin hen stonden op te wachten want we waren ontzettend blij als
de deuren open gingen en zij er eindelijk doorkwamen. We hebben ze de voorbije
maanden gemist! Nadat we elkaar een dikke kus hadden gegeven, vertrokken we
naar ons hotel, Los Tajibos. Het was wel een kleine schok voor ons om van
goedkope hostels en campings over te schakelen op het chickste hotel van heel
Bolivië. Nadat we ons opgefrist hadden, hebben we met de gids een rondrid
gemaakt in de stad en een lokale markt met groenten en fruit bezocht. Overheerlijk
fruit hier! En 100 soorten patatten! Terug in het hotel hebben we onze ouders
verrast met een flesje wijn uit Mendoza en artisanale producten uit Mendoza
voor de moeders die bijna verjaren. Marlies haar papa had ook een verrassing.
Hij houdt al enkele weken een quiz en aangezien Marlies had gewonnen had hij voor
een mooie cadeau gezorgd. Na de tour mag Marlies de death road gaan doen. Dit
is een bekende down hill fietstocht in Bolivië. Gelukkig voor Pieter mag ze 1
persoon naar keuze meenemen J.
Na de uitwisseling van de cadeautjes hebben we lekkere steak gegeten met een
bijpassend Boliviaans wijntje. Vermoeid van de lange reis zijn we op tijd in
ons bed gekropen.
Vanmorgen hadden we de wekker gezet om 4u45 zodat we om 5u15
konden vertrekken naar het busstation. Om 6 uur hadden we een bus van San
Salvador de Jujuy naar San Pedro de Jujuy. Om 7 uur waren we al in San Pedro,
perfect op tijd om voor onze bus van San Pedro naar Santa Cruz de la Sierra om
7.55u. Om 7.20 kwam een bus toe van Flechabus, de maatschappij waarmee wij naar
Bolivia gingen reizen. Het leek wat
vroeg maar je weet nooit. Helaas, het was niet onze bus. We hadden wat stress
omdat we morgenmiddag sowieso in Santa Cruz moeten zijn. Doordat we het
busticket niet bij de maatschappij zelf, maar in een raar reisbureaus, hadden
geboekt, hadden we ook wat schrik dat onze bus niet ging opdagen. Om 7.55u nog
steeds geen bus. Whoesah, de bus gaat bijna komen. Om 8.15u ging Pieter toch
maar eens aan het loket vragen wanneer de bus ging komen. (Hopend dat die
mensen het niet in Keulen zouden horen donderen). Zij hadden goed en slecht
nieuws. Er ging wel degelijk een bus komen, maar wel met een uur vertraging.
Rond 9u kwam er weer een bus van Flechabus de terminal binnengereden. Oef, we
kunnen vertrekken! Toch niet! Het was opnieuw niet onze bus en volgens de
mensen van het loket zou het nog een extra 40min duren. En zo werd het 10u,
11u, ... . Pijlsnel is Flechabus niet echt. Chance dat we zo vroeg opgestaan
waren. Nog geen ene keer deze reis had onze bus vertraging gehad en juist
wanneer we echt ergens moeten geraken, daagt onze bus niet op. Wij dachten echt
dat we naar onze ouders zouden moeten bellen en zeggen dat we vast zaten in San
Pedro. Om 12u reed er opnieuw een Flechabus binnen. Ah ja, we zullen nog maar
eens gaan vragen maar het zal toch wel niet de onze zijn. Huh? De chauffeur zei
dat de bus naar Santa Cruz ging. Eindelijk, we geraken hier toch nog weg! Na 5u
rijden kwamen we aan de grens. Daar zeiden de mensen van de bus dat we gingen
lunchen. Hadden we dat juist verstaan? Het was 5u s namiddags. We hadden ook
geen Argentijnse pesos meer. Met de hele groep gingen we een klein restaurantje
binnen waar iedereen drinken en bord voorgeschoteld kreeg. Toch maar eens
gevraagd hoeveel het was en blijkbaar was het inbegrepen in het busticket. Dat
was onverwacht maar wel heel lekker. Na het eten was het tijd om de grens over
te steken. Het ging verrassend genoeg heel makkelijk. Wij hebben echt niet
graag grensovergangen maar op 5 minuten hadden we al de nodige stempels
gekregen. Er zat echter een Amerikaan op onze bus die geen woord Spaans sprak
en voor Amerikanen is de grensovergang veel moeilijker. De mannen van de bus
vroegen Pieter om te helpen vertalen. Best wel cool. Als Europeanen hadden wij
niets nodig, terwijl de Amerikaan 3 pasfotos, een kopie van zijn creditkaart,
zijn vaccinatiekaart met inenting tege gele koorts, een kopie van zijn
paspoort, kopie van een reservatie voor zijn eerste verblijf in Bolivia, bewijs
van volgende bestemming en 135 dollar nodig had. Hij had echter niets voorzien.
De mannen van de bus en Pieter gingen met hem mee zodat hij fotos en kopies
kon laten nemen en geld kon gaan wisselen (tegen een zeer slechte koers!). Hij
was echter niet gevaccineerd tegen gele koorts en het zag er naar uit dat hij
Bolivië niet binnen ging mogen. Wij zijn heel blij dat wij geen Amerikanen zijn,
maar wij waren wel beter voorbereid dan die man. Uiteindelijk is hij
binnengeraakt maar een bedankje aan Pieter kon er niet af. Er zaten gelukkig
wel andere vriendelijke mensen op de bus. Voor ons zat een tienermeisje met
haar moeder. We hebben een leuke babbel gehad met het meisje en ze gaf ons
voortdurend lekkere koekjes. Ze heeft ons ook al tips gegeven voor lekkere
desserts in Bolivië. Om 3u s nachts kwamen we aan in Santa Cruz. Niet een
ideaal moment van de dag om hier aan te komen. We hadden gelukkig al een hostel
geboekt maar we hadden geen geld om een taxi te betalen. De moeder van het
meisje zei ons dat het niet veilig is om op straat geld af te halen, zeker niet
s nachts, en dat de banken pas om 9 uur s morgens open gaan. Ze heeft ons dan
geholpen door onze taxi voor ons te betalen. Ongelooflijk lief! En zo zijn we
veilig en wel in ons hostel geraakt.
Vandaag hebben we uitgeslapen en nadien in het zonneke aan
de rand van het zwembad wat aan de blog gewerkt, mailtjes gestuurd en geskyped
met het thuisfront om te zien of ze klaar zijn voor vertrek.Voor de laatste
keer hebben we nog een lekkere Argentijnse steak gegeten met een bijpassend
flesje Benjamin. Kort bij ons hostel was er een klein festival, waar we s
avonds nog even naartoe zijn gegaan en nog een overheerlijke lomito especial
voor Pieter en een hamburguesa voor Marlies hebben besteld. Nadien was het tijd
voor een doke, want morgen moeten we vroeg uit de veren.
s Morgens hebben we een lekker ontbijt gekregen en daarna
zijn we het dorpje ingetrokken. We zijn heel het dorp doorgewandeld en achter
het dorpje de bergen ingewandeld. Na de wandeling hebben we in het dorpje een
bankautomaat gezocht, maar hebben we geen enkele gevonden die werkte. We
dachten op restaurant iets te gaan eten, maar wegens gebrek aan effectivo (cash
geld) zijn we op een lokale markt wat vers fruit en een lomito gaan kopen.
Overheerlijk! Nadien zijn we verder gereden naar Humahuaca. Onderweg passeerden
we de Steenbokskeerkring. In Humahuaca hebben we even gerelaxed in het
gezellige dorpscentrum vooraleer we terug richting San Salvador de Jujuy reden.
Op de terugweg zijn we in Uquia gestopt en hebben we een prachtige wandeling
gemaakt tussen de rode rotsen. Terug in Tilcara hebben we een uurtje off road
gedaan (=gravel road)... super mooi tussen de gekleurde bergen en cactussen.
Marlies had wel wat schrik om daar in the middel of nowhere platte band te
krijgen, maar we hebben het goed gered. Om 8u s avonds kwamen we terug aan in
San Salvador de Jujuy. Het was volop spits dus super druk. Marlies heeft Pieter
naar de publieke parking geconvoyeerd waar we de auto moesten droppen. Maar
aangezien deze en al de andere parkings volzet waren, hebben we na een half uur
rondrijden de auto gedropt aan een tankstation. We zijn de man van de
autoverhuur gaan halen, hij kon er van daar zelf zijn plan mee trekken. We zijn
heel het centrum doorgewandeld richting het hostel International. We hadden
geluk, want we hadden niet gereserveerd en er waren nog net 2 bedden in een
dorm vrij. We zeiden dat we maar 1 nacht gingen blijven en dat we nadien gingen
verhuizen naar een hostel korter bij het busstation. Dat was gemakkelijker
omdat we daar vrijdag een bus gingen hebben om 6 uur s morgens. De man deed
ons een voorstel dat we niet konden weigeren ... fixe korting als we 2 nachten
bij hem bleven J. Moe
van de mooie, maar toch wel vermoeiende tocht zijn we in ons 3 bedden hoog
stapelbed gekropen.
s Morgens zijn we de tickets voor onze bus naar Santa Cruz
gaan halen en nadien zijn we met onze auto vertrokken naar het (niet
echt)platte land van Jujuy. Met Pieter als chauffeur en Marlies als convoyeur
verrtokken we uit de drukke stad via de routa 9 noordwaarts. Eens de stad uit kwamen we onmiddellijk in een
heel erg groene, bergachtige omgeving. Aan de eerste mirador zijn we gewisseld
van chauffeur zodat Marlies ook is kon rijden. Na onze stop waren we vergeten
de lichten van de auto opnieuw aan te zetten. Aangezien dit verplicht is in
Argentinië, ook overdag, werden we aan de eerstvolgende politiecontrole
tegengehouden. Toen de agent teken deed dat we op kant moesten gaan, viel onze
frank. We zagen de bui al hangen ... dikke boete wegens rijden zonder lichten
aan. Toen de agent bij ons kwam hebben we gedaan alsof we niet wisten dat het
ook overdag verplicht was om de lichten aan te doen. De man was heel erg vriendelijk
en we zijn er gelukkig met een waarschuwing en de schrik vanaf gekomen. Nadien
zijn we verder gereden naar Purmamarca waar de 7-kleuren berg is. Onderweg
veranderde het landschap van een groene bergachtige omgeving naar een zeer
droog landschap met cactussen en bergen met allerlei kleuren. In Purmamarca
hebben we een mooie wandeling gemaakt en zijn we iets gaan eten. Lama voor
Pieter en kip voor Liesje. Nadien zijn we verder gereden naar de Salinas
Grandes, een grote zoutvlakte gelegen op 3400m hoogte. Om er te geraken moesten
we ook over een punt van 4170m. Voorlopig het hoogste punt dat we ooit al
geweest zijn. Ideaal om al wat aan de hoogte te wennen tegen dat onze ouders
naar Bolivië komen. Op de Salinas Grandes hebben we leuke fotos genomen en zijn
we nadien terug naar de routa 9 gereden. Onze volgende en laatste stop voor
vandaag was Tilcara. Aangezien het al donker was toen we daar aankwamen hebben
we snel een hostel gezocht. Aangezien in deze kleine dorpjes heel erg veel
hostels zijn, was dat vrij gemakkelijk. De eerste waar we gingen bellen was zo
goed dat we niet meer verder hebben gezocht. We werden ontvangen door een heel
erg vriendelijke dame die mensen in haar gezellige huisje ontvangt, een zeer
leuke sfeer.
Vandaag hebben we bijna heel de dag op de bus gezeten. Pas
rond 16 uur kwamen we aan in San Salvador de Jujuy. Op het eerste zicht was het
geen mooie stad. Het busstation zag er verloederd uit en toen we aan de
tourist info gingen vragen of er hostels waren, kregen we niet veel info. We
besloten iets te gaan zoeken en we vonden een goedkope twee-persoonskamer dicht
bij het busstation. Het was er niet echt gezellig dus we hebben snel onze
bagage gedropt en zijn de stad gaan verkennen. Het centrum bleek wel mooi te zijn. Gelukkig is alles hier open tot 21 uur, want we hadden nog veel te regelen. Eerst hebben we uitgezocht
hoe we tegen zaterdag 23 maart het beste in Santa Cruz De La Sierra (Bolivië)
kunnen geraken om daar onze ouders te verwelkomen. We hebben uiteindelijk een
bus gevonden die rechtstreeks gaat vanaf San Pedro De Jujuy. Daarna hebben we
onze komende dagen in Jujuy gepland. Door de uitgebreide info die we voor onze
reis van Pieter zijn nonkel Fred en tante Ingrid hadden gekregen, wisten we nog
dat het hier zeker de moeite was om de omgeving met de auto te verkennen. We
hebben een vrij goedkope auto gevonden en deze gehuurd voor de komende 2 dagen.
Daarna hebben we nog snel een hamburger gegeten en onze caveke in.
Vandaag hebben we niet zoveel gedaan. We hebben lang
geslapen, ontbeten en nadien nog wat aan de blog gewerkt. In de late namiddag
hebben we nog een wandeling gemaakt in Mendoza centrum vooraleer we naar het
busstation vertrokken. Om 7u vertrok onze bus richting Jujuy (een busrit van
21u!) We waren goed op tijd aan de bus, maar het is hier blijkbaar de gewoonte
om als local toeristen voor te steken. De locals hadden super veel bagage mee net
of ze gingen verhuizen. Ze gaven wat geld aan de mensen die de bagage inlaadden
en zo kon al hun rommel mee. Het gevolg was dat de bagageruimte vol was en onze
twee rugzakken er niet meer in geraakten. De bagagedragers vroegen ons daarom
20 pesos. Hallo?! Waarom zouden wij extra betalen voor amper 1 rugzak per
persoon terwijl we al bijna 100 euro hadden betaald voor deze busrit. We waren
Azië nog niet vergeten en konden dus nog op onze strepen staan. Bijgevolg, onze
bagage is op een of andere manier toch op de bus geraakt zonder dat we moesten
bijbetalen. Ondanks de moeilijke start hebben we toch een goede busreis gehad.
We zaten helemaal vooraan en dus toen we s morgens wakker werden hadden we een
goed zicht op de omgeving.
Vanmorgen zijn we met de bus vertrokken naar Maipu (niet
Waipu;)). Daar hebben we een fiets gehuurd en zijn we naar 3 wineries gefietst en 1 huis met artisanale producten zoals chocolade, tapenades, likeur, ... De 3
wineries waren totaal verschillend. De eerste was de oudste in de omgeving en werelderfgoed en
dus heel gezellig. De tweede had heel lekkere wijnen maar we kregen er geen uitleg bij. Het leek alsof we
enkele glazen wijn in een bar hadden besteld. De derde daarentegen gaf ons heel
nuttige informatie bij het proeven. Als afsluiter zijn we naar het huisje met
artisanale producten gefietst. Ook daar kregen we lekkere proevertjes voorgeschoteld. Het was een hele leuke dag. We hebben lekker kunnen eten en
drinken. Nadien hebben we de bus terug naar Mendoza genomen en daar hebben we
goed gekookt. Spaghetti met een bijpassend wijntje natuurlijk.
Rond 10u30 zijn we aangekomen in Mendoza. Daar hebben we
snel een hostel gevonden. Marlies had niet zo goed geslapen op de bus en heeft
in de namiddag een goed doke gedaan. Nadien hebben we in het tourist
information centre info gevraagd over de wijntour van morgen hebben we een bus
geboekt om zondag naar Jujuy te vertrekken.
Aangezien er in de hostel een gratis skype account is
waarmee je naar vaste lijnen in het buitenland kan bellen, heeft Pieter
geprobeerd het thuisfront is te bereiken. Maar spijtig genoeg. Er nam niemand
op. Alleen meter haar kuisvrouw om te zeggen dat meter naar de tandarts was ...
van slechte timing gesproken. Nadien zijn we de stad ingetrokken richting Boca.
Daar hebben we het stadium gezien en zijn we naar de typische gekleurde huisjes
gewandeld. Daar zijn we iets gaan drinken op een terrasje. Het was er heel
gezellig. Net alsof we in het zuiden van Frankrijk op een marktje waren. In de
namiddag zijn we teruggewandeld naar de drukke winkelstraat ons geld te gaan
wisselen en hebben van daar de metro naar Palermo genomen waar we op een
gezellig terrasje iets zijn gaan drinken. Nadien was het tijd om na twee weken
afscheid te nemen van Emma en om met de bus naar Mendoza te vertrekken.We hadden
niet veel zin om terug met al onze bagage de metro in te gaan en naar het
drukke busstation te wandelen maar met onze arendsogen hielden we iedereen in
het oog. Onze tactiek heeft gewerkt. We hebben Buenos Aires overleefd zonder
iets te verliezen.
Vanmorgen hadden we een gegidste tour in het centrum van de
stad. Het was een gratis tour zoals in Santiago. Die tour was heel goed dus we
wouden die in Buenos Aires ook doen. Aangezien wij met ons 3 de enige waren die
kwamen opdagen, hadden we een prive gids in de stad J. De gids was een heel leuke
kerel en het was heel interessante wandeltour door de stad. We vertrokken aan
de obelisk op de Av. 9 de Julio, breedste straat ter wereld. Nadien wandelden
we via de winkelstraat naar het centrale plein met de banco nacional en de
kathedraal (die een paar uur later op de site van de redactie verscheen omwille
van de nieuwe paus). Nadien wandelden we verder naar de buurt van Mafalda en
naar de oude haven.Na de tour hebben we nog wat rondgekuierd in het centrum en
zijn we naar de drukke winkelstraat gegaan. Marlies moest nog een zonnenbril
kopen. Tijdens het winkelen zagen we dat de nieuwe paus was verkozen en dat hij
uit Argentinië kwam. Grappig dat wij juist op dit moment in Buenos Aires zijn.
s Avonds stond op de site van de redactie dat de mensen in Buenos Aires
claxoneerden toen ze het nieuws vernamen, maar daar hebben wij niets van gemerkt.
In de drukke winkelstraat vind je bijna om de 10 meter iemand die buitenlandse
munten (liefst USD of euros) wil wisselen naar pesos. Er is hier namelijk zo
veel inflatie dat de mensen liever een sterke en veilige munt hebben. Ze geven
dan ook heel erg goede wisselkoersen. Aangezien je in het land geen dollars kan
kopen en de koersen die de kerels op de straat aanbieden iets te aantrekkelijk
zijn, vertrouwden we het niet helemaal en besloten we onze Australische en
Amerikaanse dollars toch maar niet te wisselen. Aangekomen in het hostel hebben
we toch maar eens gevraagd of het al dan niet veilig is om geld bij die mannen
op straat te wisselen. Aangezien ze ons vertelden dat het veilig is gaan we
morgen misschien terug om toch wat geld te wisselen. s Avonds gingen we terug
de stad in op zoek naar een pizzeria. We bestelde met ons 3 2 pizzas. De
eerste pizza was lekker, maar de tweede was geen succes. Het was eerder
raclette dan pizza zodat we niet eens ¼ van onze tweede pizza hebben opgekregen.
Terug in het hostel hebben we de overschot van de pizza dan maar aan een paar
mannen aangeboden.
Vanmorgen hebben we voor deze avond een tangoshow + lessen +
diner geboekt. Nadien zijn we de bus gaan boeken om binnen een paar dagen naar
Mendoza te gaan en hebben we een planning opgemaakt voor onze resterende 10
dagen in Argentinië. Na al dat geregel konden we eindelijk de stad wat gaan
verkennen. Eerst zijn we naar Recoletta gewandeld. Daar hebben we een kerkhof zoals Père Lachaise bezocht. Het is een kerkhof waar onder andere een paar ex-presidenten
en Evita begravan zijn in prachtige gebouwen. Nadien zijn we verder gewandeld
richting Palermo en hebben onderweg de gigantische metalen bloem bezocht.
Aangekomen in Palermo hebben we even gerelaxed in de Botanische tuin maar toen
was het al weer tijd om terug naar het hostel te gaan om ons op te maken voor
ons avondje uit. Het probleem is dat onze beperkte klerenverzameling niet
voorzien is op chique evenementen. Gelukkig had Marlies in Cambodja een kleedje
gekocht en mocht ze van Emma een paar deftige schoenen lenen. De tangolessen
waren super leuk (maar onze danskunsten zijn een beetje zielig in vergelijking
met wat we daarna gingen te zien krijgenJ).
Na de lessen kregen we super lekker diner. Wel wat raar: Je kon bij de boeking
kiezen tussen een menu en drank zoveel als je maar wou of gewoon 1 gang + 1
drankje. Wegens het grote prijsverschil hebben wij voor de 2e optie
gekozen. Maar toen de ober langskwam wist die daar niets van en hij zei dat we
een voor-, hoofd- en nagerecht kregen en zoveel drank als we maar wouden. Van
een meevaller gesproken J.
Het eten was ongelooflijk lekker. Het was al sinds België geleden dat we nog zo
lekker gegeten hadden. Na het eten begon de tangoshow. Wow! Het was echt
prachtig! We hadden een fantastische avond!
Vanmorgen hebben we de wekker om half 6 gezet want om ten
laatste 6 uur moesten we het lokaaltje waar we sliepen verlaten. We hebben vlug
wat ontbijt gekookt en hebben nadien verder gelift. Al vrij snel kregen we een
lift van 2 mannen die met hun pick-up richting Cachari gingen. Het was niet
echt ver, slechts 20 km, maar we waren wel weg van de péage en richting Buenos Aires.
Ze hebben ons afgezet aan het busstation van Cachari, maar aangezien dat nog
niet open was besloten we toch nog even te liften. Net toen we het bijna wilden
opgeven en een bus dachen te boeken werden we opgepikt door een vriendelijke
kerel met een pick-up die ons tot in het centrum van Buenos Aires heeft
gebracht. Hij vroeg ons waar we wilden afgezet worden. Emma wist nog van haar
vorige bezoek aan BA dat Palermo wel een leuke buurt was, dus vroegen we hem om
ons daar naartoe te brengen. Hij gaf in zijn gps een hostel in dat dichtbij Palermo
lag en reed er met ons naartoe. Aangezien er in de buurt van het hostel
straatwerken waren, kon hij niet met de auto tot in de straat geraken. Hij
heeft ongeveer een uur met ons rondgereden totdat we hem zeiden dat we dat
laatste stukje ook wel te voet konden doen. Het was wel een super vriendelijke
kerel. We denken dat hij ons niet durfde buiten te zetten J. Het hostel waar hij
ons naartoe wou brengen was echter volzet dus heeft Emma een plaatsje met
internetverbinding gezocht en een hostel voor ons drie geboekt. Nadien
vertrokken we met de metro naar ons hostel. Op de metro werden we al
onmiddellijk op de proef gesteld, maar gelukkig was Pieter alert genoeg zodat
de pickpockets niets konden stelen. Toen we van de ene metro stapten en door
een drukke gang moesten wandelen om naar een andere lijn te gaan werden we
bijna bestolen. Een jonge kerel begon de rits van Emma haar rugzak open te
doen. Gelukkig had Pieter die net achter Emma liep, dit gezien en is
tussenbeide gekomen. Ondertussen waren ze klikkers van Pieter zijn grote rugzak
aan het losmaken en waren ze bijna met zijn winterjas gaan lopen. Gelukkig had
Pieter ook dit net op tijd door. Laat dit een goede les zijn voor onze komende
dagen dat we hier goed op onze hoede moeten zijn. Aangekomen in ons hostel hebben
we ons geïnstalleerd en zijn we aan de overkant van de straat een lekker
broodje gaan eten. s Avonds zijn we bife de mariposa gaan eten. 2 beefstukken
voor drie personen en nog veel te veel. Het was wel super lekkere steak. Voor de
veiligheid hadden we onze paspoort, kredietkaart en fototoestel maar achter
slot en grendel in de hostel gelaten. Dus spijtig genoeg geen foto van onze
lekkere steak.
. Na in het centrum te
hebben rondgewandeld, brachten we nog een bezoek aan een kerkhof. Het leek een
beetje op het kerkhof van Recoletta in Buenos Aires. Heel mooi. s Avonds hebben
we lekker gegeten op restaurant en nadien in het hotel hebben we al een van de
lekkere wijntjes uit Mendoza gekraakt. Marlies heeft dat stukje van de avond
overgeslagen, want ze had wat buikpijn en is wat vroeger in bed gekropen.
