In de voormiddag bleven we in de hut om nog wat te rusten en
aan te sterken. Rond de middag vertrokken we te voet naar de volgende hut. De
eerste hut die we tegenkwamen lag op 5130m. Van daar vertrekken de meeste
organisaties naar de top. Maar het agentschap waar wij de beklimming hadden
geboekt had een eigen hut die rond de 5300m lag. Wij moesten nu dus nog wat
hoger wandelen, maar bijgevolg morgen vroeg wat minder. Het Franse meisje had
onze raad in verband met de diamox niet opgevolgd en had er toch genomen. Zij
was tijdens de beklimming zo misselijk dat ze niet kon volgen en dat een van de
gidsen haar rugzak moest dragen. Hoewel het weer niet schitterend was,
geraakten wij redelijk goed aan onze hut. Kort na ons kwam er nog een andere
groep van 6 personen toe in de hut, met onder andere drie Belgen. We kregen nog
een avondmaal en kropen rond 6 uur in ons bedje.Aangezien het een heel erg
kleine hut was, hadden we niet veel plaats, maar het was wel lekker warm J.
s Morgens moesten we om 9 uur aan de office zijn waar we
onze beklimming voor de Huayna Potosi hadden geboekt. We waren niet de enigen:
er was nog een Frans koppel, een Frans meisje en een Duits koppel. We gingen eerst
onze kledij passen: schoenen, broek, jas en wanten. Nadien stopten we nog aan
een winkeltje om wat chocolade en koekjes te kopen voor tijdens de beklimming
en nieuwe batterijen voor de hoofdlampen aangezien de beklimming in het donker
zou plaatsvinden. Nadien reden we door naar de refugio Huayna Potosi op
ongeveer 4700 m. Daar kregen we een uitgebreid middagmaal. Nadien wandelden we
met al ons materiaal naar een gletsjer in de buurt voor een korte training. Het
Duitse koppel ging normaal de training niet doen en onmiddellijk doorgaan naar
de volgende hut. Maar de baas van de organisatie, een arts, vond dat ze nog
niet lang genoeg op hoogte waren en raadde de trainingsdag mee te doen. El
doctore zei ook dat ze preventief 3X/dag diamox moesten nemen om geen last te
hebben van de hoogte. Hij vergat er wel bij te vertellen dat het veel
bijwerkingen heeft en dat je veel meer moet drinken aangezien het ook een
dehydraterend effect heeft. Voor zover wij wisten heeft diamox geen preventief
effect en heeft het vooral veel bijwerkingen. We hebben hun dan toch kunnen
overtuigen om dit niet te nemen. Op de training leerden hoe we met de schoenen
met stijgijzers op de gletsjer moesten wandelen. We leerden met de piolet
remmen, voor als je uitschuift op het ijs en we kregen ook een initiatie ijsklimmen.
Nadien gingen we terug naar de hut voor een goed avondmaal en een goede
nachtrust. Gelukkig zijn we alletwee al goed geacclimatiseerd voor deze hoogte
en konden we goed slapen.
Vanmorgen hebben we onze valiezen gemaakt en zijn we naar de
luchthaven vertrokken. Daar moesten we afscheid nemen van onze ouders. Het was
een onvergetelijke reis samen. Ook al zien we jullie binnen 5 maanden terug,
het afscheid is nemen is moeilijk. Met traantjes in de ogen verlieten we de
luchthaven en gingen we met de chauffeur terug naar het centrum van La Paz.
Vandaag was geen topdag. We hebben wel wat aan de blog gewerkt en onze mails nagekeken,
maar toch was het een dag om snel te vergeten. We hadden nood aan een nieuw
avontuur. De Huayna Potosi! Morgen vertrekken we naar onze eerste (en
waarschijnlijk onze laatste) 6000-er. s Avonds zijn we een lekkere pizza
gegeten en hebben we onze rugzak gemaakt om morgen te vertrekken. We waren er
klaar voor!
Vanmorgen hadden we een overheerlijk en vooral uitgebreid
ontbijt in ons hotel in Coroico. Nadien zijn we drie watervallen gaan
bezichtigen. Aan de laatste waterval was een klein zwembadje waar we in konden
springen. Te koud voor ons maar onze chauffeur had nog jeugdherinneringen en is
er twee keer ingedoken. Op de terugweg zijn we even gestopt aan een
cocaplantage. Het zal waarschijnlijk de eerste en laatste keer zijn geweest dat
we in een legale cocaplantage waren. We waren er ook niet alleen. Onze gids had
in het gras een slang gehoord. De altiplano is toch gemakkelijk, zonder zorgen
over muggen, spinnen en slangen. Nadien bezochten we een koffieplantage waar
heel het proces van koffieplant tot koffie uit de doeken werd gedaan. Heel erg
interessant. Er was ook een grote hond Balu die wat verslaafd was aan
koffiebonen. Marlies had haar tevas aan, dus had Pieter er niet beter op
gevonden om een paar koffiebonen tussen haar tenen te steken. Balu kwam deze
met plezier opeten... Jammie J
Ook de muggen vonden Marlies haar voeten aantrekkelijk. Er is niets vervelender
dan muggenbeten op mijn voeten als we zaterdag de Huayna Potosi willen
beklimmen! Na het bezoek aan de koffieplantage hebben we heel erg lekker
gegeten en na de lunch kregen we nog een koffiedegustatie. Dat was niet
gemakkelijk. De helft van ons hadden dan ook de verkeerde koffie gekozen. Oeps.
In de namiddag was het tijd om met de bus terug naar La Paz te klimmen.
Gelukkig niet via de death road maar via de nieuwe weg. Aangekomen in La Paz hebben
we nog een kleine rondleiding gekregen van onze gids. We gingen naar de oudste
straat van La Paz, waar we ook een museum bezochten. Nadien gingen we naar de
grote plaats. Daar was de vice-president aanwezig in een van de politieke
gebouwen. Dit was duidelijk te zien aan de strenge bewaking die er aanwezig
was. Ten slotte zijn we nog wat gaan shoppen: een charango voor Benjamin,
sjaals, mutsen, pulls, ... en hebben we onze tocht naar de top van de Huayna
Potosi vastgelegd. Terug in het hotel hebben we nog een gezellige drink gehad
met onze gids en hebben we nadien genoten van ons laatste avondmaal. Bij het
dessert hebben we het laatste wijntje gekraakt dat meegekomen is uit Mendoza,
Argentinië. Daarna was het spijtig genoeg tijd om voor de laatste keer te gaan
slapen in een hotelkamer met cinco estrellas.
s Morgens vroeg zijn we vertrokken om de Death Road, een
afdaling van meer dan 3000m, te gaan doen.
Het was een super leuke ervaring. Een van de beste activiteiten van onze
reis tot nu toe. Het eerste stuk van de afdaling was op asvalt. Gemakkelijk om
af te dalen alleen begon het hard te regenen zodat we ook hier moesten opletten.
Door de regen hadden we allemaal koud dus we waren blij dat we terug even op de
bus konden zitten vooraleer we de echte death road, een smalle grindweg, gingen
afdalen. Het tweede stuk van de tocht was fantastisch. Het was gestopt met
regenen maar de wolken bleven in de vallei hangen zodat het super mooi was.
Pieter was de snelste afdaler. Marlies was in het begin wat traag maar met het
gezelschap van papa is ze uiteindelijk als tweede kunnen eindigen. De vier
Belgen op kop! Aangekomen in Coroico werden we opgewacht door mama en moeke en
werden we naar ons hotel gebracht. La Vieja Molina. Super mooie, groene
omgeving, maar het hotel zelf was precies wat in de tijd blijven steken. Op onze
kamer rook het nogal muf, ook wel motteballengeur volgens sommigen J. In onze badkamer
stond ook op een oude krant een kaars te branden. Creepy! Aangezien we allemaal
moe waren van de voormiddag, hebben we aan de rand van het zwembad een doke
gedaan. We hadden ons ingesmeerd met muggenmelk, maar blijkbaar niet voldoende.
We zijn allemaal opgegeten van de muggen. (Behalve Marlies natuurlijk die daar
vrij immuun tegen is) In de namiiddag gingen we met de gids het stadje in. Onze
busdryver Jorge die van Coroico afkomstig is, toonde ons heel erg fier zijn
dorp. Dit is het eerste dorp in Zuid-Amerika waar we zwarten hebben gezien. In
de tijd van de Spaanse kolonisatie werden zwarte slaven gebruikt om in Potosi
in de mijn te werken. Maar aangezien ze zich niet konden aanpassen aan de
hoogte en de meeste op jonge leeftijd stierven, werden ze gebruikt om in
Coroico op het land te werken. Daardoor is er nu ook een zwarte gemeenschap in
Coroico. We gingen met de bus langs een kerkje waar een soort viering bezig was
voor de jeugd. Onze buschauffeur zorgde ervoor dat we de viering konden
bijwonen. Er werd heel veel gezongen. Een heel verschil met de mis bij ons. Na
de misviering kreeg iedereen een kaarsje in een halve frisdrankfles. Een groot
houten kruis werd achteraan op een pick-up gelegd. Deze pick-up reed door het
dorp richting de grote kerk op het centrale plein. Achter de pick-up liepen al
de mensen uit de kerk, inclusief ons, met een kaarsje in hun hand. Tijdens de
processie werd er ook nog veel gezongen. Aangkomen aan de kerk werd het kruis
rechtgezet en werd er gedanst, gezongen en muziek gemaakt. Heel erg leuk om mee
te maken. Nadien werden we naar ons hotel gebracht waar we lekker heben gegeten
en een flesje wijn hebben gekraakt.
Vandaag vertrokken we naar het dorpje Tihuanacu om ruïnes te
gaan bezoeken. Onze eerste stop was echter in El Alto om onze autoband te laten
vervangen. Aangekomen in Tihuanacu bezochten we 2 musea en een ruine. De musea
waren heel interessant. Van de ruïnes is niet zo veel te zien en de opgravingen
zijn sinds enkele jaren gestopt. 1 van de tempels was door de Spanjaarden
begraven omdat dat makkelijker was dan de tempel af te breken. Na ons bezoek
hebben we allemaal mooie souveniertjes gekocht en zijn we naar de moonvalley
gereden. Daar hadden we eerst een lekkere lunch. Daar kwamen we opnieuw de
belgen tegen die we eerder deze week in Albergue Mallcu Cueva hadden ontmoet. Zij
waren vandaag richting lago Titicaca gegaan. Maar wegens de staking die bezig
is, konden ze niet naar isla del sol. Zij zeiden ons dat het niet de moeite was
om naar het meer te rijden en dus zullen wij voor een alternatief voor de
komende 2 dagen moeten zorgen. Na de lunch bezochten we de moonvalley. Klein
maar fijn. Het bestaat uit zandstenen torentjes in een vallei. Om wat geld bij
te verdienen speelde een man op 1 van de torentjes op plaatselijke
instrumenten. Mooi. Na de moonvalley is de gids met ons door de chicke straten
van La Paz gereden. Hier is duidelijk te zien dat het toch niet allemaal
sukkelaars zijn. We zijn daarna nog wat gaan winkelen onder begeleiding van
onze gids en hebben onze death road geboekt bij Madness. Het alternatief voor
Titicaca is namelijk geworden dat wij met onze vaders de death road downhill
gingen doen en dat we moeders met de auto mee gingen naar Coroico. Aangezien
onze chauffeur van Coroico is, ging hij ons daar rondleiden. Na al dat geregel
was het al zo laat, zodat we in ons hotel hebben gegeten. Zeer lekker!
GELUKKIGE VERJAARDAG MAMA! Spijtig genoeg voor mama moesten
we vandaag heel vroeg opstaan. Om 8u vertrok ons vliegtuig naar La Paz. We
hadden ontbijt om 6u. Toen de lichten s morgens tijdens het ontbijt uitgingen,
dachten we dat het een elektriciteitspanne was, maar neen. Ze hadden het licht
uitgedaan en kwamen met een taart met een kaars voor de jarige. Leuke
verrassing. Om 6u30 vertrokken we naar de luchthaven. Daar was zeer weinig
controle. Het kampeervuurtje was absoluut geen probleem en de handbagage werd
niet gecontroleerd. We wisten niet dat zon luchthavens nog bestonden. In La
Paz werden we opgewacht door de gids (ook al duurde het ff voor hij ons
gevonden had, want hij stond ons op de verkeerde plaats op te wachten). Hij
bracht ons naar hotel Europa. Na een dutje hebben we een wandeling in de stad
gemaakt. We zijn gaan shoppen, onze ouders blijken te beseffen dat het einde
van de reis in zicht is en hebben zich is goed laten gaan in de winkeltjes. In
de namiddag begon het te regenen en we hadden geen regenjas mee. De oplossing:
een kapsalon! Pieter en zijn vake zijn samen naar de kapper gegaan. Het
resultaat mocht er zijn en tegen dat het klaar was, was het gedaan met regenen.
Nadien zijn we koffie met dessert gaan eten/drinken ... op de jarige! We hebben
nog wat uitgerust in het hotel en zijn s avonds naar een show met diner gegaan.
Lekker eten en ondertussen werd er muziek gemaakt en gedanst. Het was een heel
erg leuke avond. De dansers kwamen ook vaak mensen uit het publiek halen.
Vooral Marlies viel erg in de smaak. Toen ons vake bij het dansen nogal moe
werd, vond hij er niet beter op dan de danseres te laten ronddraaien tot ze
zelf niet meer kon. Het was wel een grappig zicht J
