Was het door het gebrek aan plaats, het gebrek aan zuurstof of gewoon door de spanning, maar niemand heeft deze avond/nacht veel geslapen. Marlies weet wel waarom ze niet veel geslapen had. Al vanaf 8u moest zij naar het toilet maar ze had geen zin om naar buiten in het donker en de vrieskou naar het toilet te gaan. Bijgevolg heeft ze wakker gelegen tot 12u tot ze eindelijk besloot om de kou te trotseren. Zo koud was het eigenlijk ook niet dus ze had beter onmiddellijk geweest. Om 1 ’s nachts moesten we immers al opstaan om ons klaar te maken zodat we om 2 uur konden vertrekken. Per twee personen, kregen we 1 gids. Onze gids was Rocci. We werden met een touw aan elkaar vastgemaakt en vertrokken we in de sneeuw op onze tocht. In het begin ging alles goed, we waren zelfs als eerste weg. Maar na een half uurtje kreeg Marlies een appelflauwte en ging geen meter meer vooruit. Onze gids had er geen goed oog op voor de rest van de beklimming. We hadden immers nog 3u te gaan. Gelukkig hadden we cola en chocolade mee en was ze er snel terug bovenop. Verder heeft Marlies van heel de beklimming geen last meer gehad. Pieter daarentegen kreeg op een gegeven moment toch wat last van de hoogte. Daardoor kon hij niks meer eten. Verder had hij ook wat hoofdpijn en was hij kortademig. Maar samen uit, samen thuis ... we zijn samen naar de top gewandeld (gekropen) en hebben genoten van het uitzicht en de zonsopgang op 6088m. Het laatste stuk was heel zwaar en op sommige stukken best wel gevaarlijk maar we hadden een goede gids die ons veilig naar boven heeft gebracht. Het Duitse koppel was vlak achter ons en ook zij hebben het zonder veel problemen gehaald. Normaal gezien zouden we als eerste op de top hebben gestaan, maar een paar gidsen hadden met hun groep een shortcut genomen die veel steiler, maar ook veel korter was waardoor we er toch niet als eerste waren. Nadat we trots foto’s hadden genomen vanop de top, gingen we terug naar beneden. Doordat we in het donker waren opgestegen, zagen we nu pas hoe mooi het hier is! Aangekomen in de hut op 5300m hoorden we dat het Franse koppel en ook het andere Franse meisje het niet hadden gehaald. Daarentegen hadden alle Belgen de top wel gehaald. Maar ja wij zijn dan ook het dapperste volk J Het Franse meisje met haar diamox voelde zich nog het slechtst van iedereen, nogmaals het bewijs dat je preventief geen diamox moet nemen. Tegen het einde van de afdaling was Pieter wel volledig leeg, een gevolg van zijn gebrek aan eetlust op deze hoogte. Hij heeft een heel zware dag gehad maar het was er een om niet snel te vergeten. Na een goede maaltijd in de hut op 4700m was hij er gelukkig snel terug bovenop. Kort na de middag werden we met een busje terug naar La Paz gebracht. Marlies heeft daar een goed doke gedaan om te recupereren.’s Avonds zijn we met het Duitse koppel en het Franse meisje nog iets gaan eten en drinken en hebben we foto’s uitgewisseld.

08-04-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

In de voormiddag bleven we in de hut om nog wat te rusten en aan te sterken. Rond de middag vertrokken we te voet naar de volgende hut. De eerste hut die we tegenkwamen lag op 5130m. Van daar vertrekken de meeste organisaties naar de top. Maar het agentschap waar wij de beklimming hadden geboekt had een eigen hut die rond de 5300m lag. Wij moesten nu dus nog wat hoger wandelen, maar bijgevolg morgen vroeg wat minder. Het Franse meisje had onze raad in verband met de diamox niet opgevolgd en had er toch genomen. Zij was tijdens de beklimming zo misselijk dat ze niet kon volgen en dat een van de gidsen haar rugzak moest dragen. Hoewel het weer niet schitterend was, geraakten wij redelijk goed aan onze hut. Kort na ons kwam er nog een andere groep van 6 personen toe in de hut, met onder andere drie Belgen. We kregen nog een avondmaal en kropen rond 6 uur in ons bedje.Aangezien het een heel erg kleine hut was, hadden we niet veel plaats, maar het was wel lekker warm J. 

07-04-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

’s Morgens moesten we om 9 uur aan de office zijn waar we onze beklimming voor de Huayna Potosi hadden geboekt. We waren niet de enigen: er was nog een Frans koppel, een Frans meisje en een Duits koppel. We gingen eerst onze kledij passen: schoenen, broek, jas en wanten. Nadien stopten we nog aan een winkeltje om wat chocolade en koekjes te kopen voor tijdens de beklimming en nieuwe batterijen voor de hoofdlampen aangezien de beklimming in het donker zou plaatsvinden. Nadien reden we door naar de refugio Huayna Potosi op ongeveer 4700 m. Daar kregen we een uitgebreid middagmaal. Nadien wandelden we met al ons materiaal naar een gletsjer in de buurt voor een korte training. Het Duitse koppel ging normaal de training niet doen en onmiddellijk doorgaan naar de volgende hut. Maar de baas van de organisatie, een arts, vond dat ze nog niet lang genoeg op hoogte waren en raadde de trainingsdag mee te doen. “El doctore” zei ook dat ze preventief 3X/dag diamox moesten nemen om geen last te hebben van de hoogte. Hij vergat er wel bij te vertellen dat het veel bijwerkingen heeft en dat je veel meer moet drinken aangezien het ook een dehydraterend effect heeft. Voor zover wij wisten heeft diamox geen preventief effect en heeft het vooral veel bijwerkingen. We hebben hun dan toch kunnen overtuigen om dit niet te nemen. Op de training leerden hoe we met de schoenen met stijgijzers op de gletsjer moesten wandelen. We leerden met de piolet remmen, voor als je uitschuift op het ijs en we kregen ook een initiatie ijsklimmen. Nadien gingen we terug naar de hut voor een goed avondmaal en een goede nachtrust. Gelukkig zijn we alletwee al goed geacclimatiseerd voor deze hoogte en konden we goed slapen.

06-04-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Vanmorgen hebben we onze valiezen gemaakt en zijn we naar de luchthaven vertrokken. Daar moesten we afscheid nemen van onze ouders. Het was een onvergetelijke reis samen. Ook al zien we jullie binnen 5 maanden terug, het afscheid is nemen is moeilijk. Met traantjes in de ogen verlieten we de luchthaven en gingen we met de chauffeur terug naar het centrum van La Paz. Vandaag was geen topdag. We hebben wel wat aan de blog gewerkt en onze mails nagekeken, maar toch was het een dag om snel te vergeten. We hadden nood aan een nieuw avontuur. De Huayna Potosi! Morgen vertrekken we naar onze eerste (en waarschijnlijk onze laatste) 6000-er. ’s Avonds zijn we een lekkere pizza gegeten en hebben we onze rugzak gemaakt om morgen te vertrekken. We waren er klaar voor! 

05-04-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Vanmorgen hadden we een overheerlijk en vooral uitgebreid ontbijt in ons hotel in Coroico. Nadien zijn we drie watervallen gaan bezichtigen. Aan de laatste waterval was een klein zwembadje waar we in konden springen. Te koud voor ons maar onze chauffeur had nog jeugdherinneringen en is er twee keer ingedoken. Op de terugweg zijn we even gestopt aan een cocaplantage. Het zal waarschijnlijk de eerste en laatste keer zijn geweest dat we in een legale cocaplantage waren. We waren er ook niet alleen. Onze gids had in het gras een slang gehoord. De altiplano is toch gemakkelijk, zonder zorgen over muggen, spinnen en slangen. Nadien bezochten we een koffieplantage waar heel het proces van koffieplant tot koffie uit de doeken werd gedaan. Heel erg interessant. Er was ook een grote hond “Balu” die wat verslaafd was aan koffiebonen. Marlies had haar teva’s aan, dus had Pieter er niet beter op gevonden om een paar koffiebonen tussen haar tenen te steken. Balu kwam deze met plezier opeten... Jammie J Ook de muggen vonden Marlies haar voeten aantrekkelijk. Er is niets vervelender dan muggenbeten op mijn voeten als we zaterdag de Huayna Potosi willen beklimmen! Na het bezoek aan de koffieplantage hebben we heel erg lekker gegeten en na de lunch kregen we nog een koffiedegustatie. Dat was niet gemakkelijk. De helft van ons hadden dan ook de verkeerde koffie gekozen. Oeps. In de namiddag was het tijd om met de bus terug naar La Paz te klimmen. Gelukkig niet via de death road maar via de nieuwe weg. Aangekomen in La Paz hebben we nog een kleine rondleiding gekregen van onze gids. We gingen naar de oudste straat van La Paz, waar we ook een museum bezochten. Nadien gingen we naar de grote plaats. Daar was de vice-president aanwezig in een van de politieke gebouwen. Dit was duidelijk te zien aan de strenge bewaking die er aanwezig was. Ten slotte zijn we nog wat gaan shoppen: een charango voor Benjamin, sjaals, mutsen, pulls, ... en hebben we onze tocht naar de top van de Huayna Potosi vastgelegd. Terug in het hotel hebben we nog een gezellige drink gehad met onze gids en hebben we nadien genoten van ons laatste avondmaal. Bij het dessert hebben we het laatste wijntje gekraakt dat meegekomen is uit Mendoza, Argentinië. Daarna was het spijtig genoeg tijd om voor de laatste keer te gaan slapen in een hotelkamer met cinco estrellas.

04-04-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

’s Morgens vroeg zijn we vertrokken om de Death Road, een afdaling van meer dan 3000m, te gaan doen.  Het was een super leuke ervaring. Een van de beste activiteiten van onze reis tot nu toe. Het eerste stuk van de afdaling was op asvalt. Gemakkelijk om af te dalen alleen begon het hard te regenen zodat we ook hier moesten opletten. Door de regen hadden we allemaal koud dus we waren blij dat we terug even op de bus konden zitten vooraleer we de echte death road, een smalle grindweg, gingen afdalen. Het tweede stuk van de tocht was fantastisch. Het was gestopt met regenen maar de wolken bleven in de vallei hangen zodat het super mooi was. Pieter was de snelste afdaler. Marlies was in het begin wat traag maar met het gezelschap van papa is ze uiteindelijk als tweede kunnen eindigen. De vier Belgen op kop! Aangekomen in Coroico werden we opgewacht door mama en moeke en werden we naar ons hotel gebracht. “La Vieja Molina”. Super mooie, groene omgeving, maar het hotel zelf was precies wat in de tijd blijven steken. Op onze kamer rook het nogal muf, ook wel motteballengeur volgens sommigen J. In onze badkamer stond ook op een oude krant een kaars te branden. Creepy! Aangezien we allemaal moe waren van de voormiddag, hebben we aan de rand van het zwembad een doke gedaan. We hadden ons ingesmeerd met muggenmelk, maar blijkbaar niet voldoende. We zijn allemaal opgegeten van de muggen. (Behalve Marlies natuurlijk die daar vrij immuun tegen is) In de namiiddag gingen we met de gids het stadje in. Onze busdryver Jorge die van Coroico afkomstig is, toonde ons heel erg fier zijn dorp. Dit is het eerste dorp in Zuid-Amerika waar we zwarten hebben gezien. In de tijd van de Spaanse kolonisatie werden zwarte slaven gebruikt om in Potosi in de mijn te werken. Maar aangezien ze zich niet konden aanpassen aan de hoogte en de meeste op jonge leeftijd stierven, werden ze gebruikt om in Coroico op het land te werken. Daardoor is er nu ook een zwarte gemeenschap in Coroico. We gingen met de bus langs een kerkje waar een soort viering bezig was voor de jeugd. Onze buschauffeur zorgde ervoor dat we de viering konden bijwonen. Er werd heel veel gezongen. Een heel verschil met de mis bij ons. Na de misviering kreeg iedereen een kaarsje in een halve frisdrankfles. Een groot houten kruis werd achteraan op een pick-up gelegd. Deze pick-up reed door het dorp richting de grote kerk op het centrale plein. Achter de pick-up liepen al de mensen uit de kerk, inclusief ons, met een kaarsje in hun hand. Tijdens de processie werd er ook nog veel gezongen. Aangkomen aan de kerk werd het kruis rechtgezet en werd er gedanst, gezongen en muziek gemaakt. Heel erg leuk om mee te maken. Nadien werden we naar ons hotel gebracht waar we lekker heben gegeten en een flesje wijn hebben gekraakt.

03-04-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Vandaag vertrokken we naar het dorpje Tihuanacu om ruïnes te gaan bezoeken. Onze eerste stop was echter in El Alto om onze autoband te laten vervangen. Aangekomen in Tihuanacu bezochten we 2 musea en een ruine. De musea waren heel interessant. Van de ruïnes is niet zo veel te zien en de opgravingen zijn sinds enkele jaren gestopt. 1 van de tempels was door de Spanjaarden begraven omdat dat makkelijker was dan de tempel af te breken. Na ons bezoek hebben we allemaal mooie souveniertjes gekocht en zijn we naar de moonvalley gereden. Daar hadden we eerst een lekkere lunch. Daar kwamen we opnieuw de belgen tegen die we eerder deze week in Albergue Mallcu Cueva hadden ontmoet. Zij waren vandaag richting lago Titicaca gegaan. Maar wegens de staking die bezig is, konden ze niet naar isla del sol. Zij zeiden ons dat het niet de moeite was om naar het meer te rijden en dus zullen wij voor een alternatief voor de komende 2 dagen moeten zorgen. Na de lunch bezochten we de moonvalley. Klein maar fijn. Het bestaat uit zandstenen torentjes in een vallei. Om wat geld bij te verdienen speelde een man op 1 van de torentjes op plaatselijke instrumenten. Mooi. Na de moonvalley is de gids met ons door de chicke straten van La Paz gereden. Hier is duidelijk te zien dat het toch niet allemaal sukkelaars zijn. We zijn daarna nog wat gaan winkelen onder begeleiding van onze gids en hebben onze death road geboekt bij “Madness”. Het alternatief voor Titicaca is namelijk geworden dat wij met onze vaders de death road downhill gingen doen en dat we moeders met de auto mee gingen naar Coroico. Aangezien onze chauffeur van Coroico is, ging hij ons daar rondleiden. Na al dat geregel was het al zo laat, zodat we in ons hotel hebben gegeten. Zeer lekker!

02-04-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

GELUKKIGE VERJAARDAG MAMA! Spijtig genoeg voor mama moesten we vandaag heel vroeg opstaan. Om 8u vertrok ons vliegtuig naar La Paz. We hadden ontbijt om 6u. Toen de lichten ’s morgens tijdens het ontbijt uitgingen, dachten we dat het een elektriciteitspanne was, maar neen. Ze hadden het licht uitgedaan en kwamen met een taart met een kaars voor de jarige. Leuke verrassing. Om 6u30 vertrokken we naar de luchthaven. Daar was zeer weinig controle. Het kampeervuurtje was absoluut geen probleem en de handbagage werd niet gecontroleerd. We wisten niet dat zo’n luchthavens nog bestonden. In La Paz werden we opgewacht door de gids (ook al duurde het ff voor hij ons gevonden had, want hij stond ons op de verkeerde plaats op te wachten). Hij bracht ons naar hotel Europa. Na een dutje hebben we een wandeling in de stad gemaakt. We zijn gaan shoppen, onze ouders blijken te beseffen dat het einde van de reis in zicht is en hebben zich is goed laten gaan in de winkeltjes. In de namiddag begon het te regenen en we hadden geen regenjas mee. De oplossing: een kapsalon! Pieter en zijn vake zijn samen naar de kapper gegaan. Het resultaat mocht er zijn en tegen dat het klaar was, was het gedaan met regenen. Nadien zijn we koffie met dessert gaan eten/drinken ... op de jarige! We hebben nog wat uitgerust in het hotel en zijn ’s avonds naar een show met diner gegaan. Lekker eten en ondertussen werd er muziek gemaakt en gedanst. Het was een heel erg leuke avond. De dansers kwamen ook vaak mensen uit het publiek halen. Vooral Marlies viel erg in de smaak. Toen ons vake bij het dansen nogal moe werd, vond hij er niet beter op dan de danseres te laten ronddraaien tot ze zelf niet meer kon. Het was wel een grappig zicht J

01-04-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

31-03-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

VROLIJK PASEN!! We vertrokken om 7u 30 naar Colchani, langsheen een steenformatie. We kregen van onze gids de opdracht om tussen de vulkanische rotsen een paaskonijn of “viscacha” te zoeken. Geen gemakkelijke opdracht, maar Marlies heeft er toch een gevonden. Yes! Nadien brachten we een bezoek aan het dorpje San Agustin: mooi kerkje, maar het dorpje zag er heel erg verlaten uit. Vervolgens gingen we naar San Juan. Daar hebben we een lekker biertje gedronken in het zonnetje en nadien reden we verder richting de zoutvlakte.  De “Salar“ van Uyuni is met een oppervlakte van 12106km het grootste zoutmeer van Bolivia. Het is ongetwijfeld één van de mooiste landschappen van de Altiplano. Het water van deze meren bevat zout uit de oceaan. Door het omhoog rijzen van de bergketens werd een deel van de oceaan gevangen genomen in het binnenland, waardoor een immens zoutmeer werd gevormd. Door het opdrogen van dit zoutmeer ontstond ondermeer de Salar de Uyuni. In het begin van de zoutvlakte was er nog een stuk dat onder water stond. Dit gaf heel erg mooie effecten met de weerspiegeling van de rotsen en de wolken. We reden door het water richting het droge stuk van de zoutvlakte. Super leuk! Bij onze eerste stop probeerden we al enkele foto’s met optisch bedrog te maken. Nadien reden we verder richting het cactuseiland of “isla Incahuasi”. Daar hebben we een mooie wandeling gemaakt. Er staan naar schatting 6000 cactussen op het kleine eiland. Ze groeien slechts 1cm /jaar en sommige zijn zelfs 12m hoog. Het is een heel mooi en speciaal eiland, je moet het gezien hebben om te kunnen geloven dat het bestaat. We hadden er een lekker lunch met zicht op de zoutvlakte.In de namiddag hebben we ons nog geamuseerd met het nemen van leuke foto’s. Ondertussen zijn moeke en vake een kleine wandeling rond het eiland gaan maken. Nadien reden we met de jeep verder richting Colchani, naar het Palacio de Sal. Een super mooi hotel gemaakt uit zout. Mama en Papa zijn wel van kamer moeten wisselen, want de kamer stonk verschrikkelijk naar rook. Voor het eten hebben we kunnen genieten van een prachtige zonsondergang. Het eten was heel lekker. Een geheim recept van het hotel, gezouten kip (met zout van Uyuni natuurlijk!) Na het eten hebben we met de kaarten Chinees poepen gespeeld en Marlies heeft gewonnen. 

31-03-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

31-03-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

GELUKKIGE VERJAARDAG ILSE! De moeders hadden deze nacht wat last gehad van de hoogte ... hoofdpijn en bijgevolg niet al te veel geslapen. Gelukkig was het niet ernstig. Er was een andere toerist die ’s nachts zuurstof nodig had dus het kon erger. s Morgens is Pieter met zijn ouders naar de zonsopgang gaan kijken. Het was heel erg mooi. Om 8u vertrokken we met de jeeps naar het REA (Reservaat Eduardo Aboroa). Als eerste op de planning stond een bezoek aan arbol de Piedra. Dit is een vulkanische rotsblok die de vorm van een boom heeft. Vervolgens gingen we naar de Laguna Colorado. Dit is een van de hoogtepunten van onze hele reis. Een rode lagune met flamingos omringd door bergen. Onvergetelijk! De lagune is enkele jaren geleden genomineerd om in de lijst van wereld natuur wonderen te komen, maar heeft niet genoeg stemmen gehaald en is dus niet verkozen. Nadien reden we door naar de geisers “Sol de Manana”.  Op 4900 meter!! Deze geisers hebben hun naam te danken aan het feit dat ze het meeste actief zijn als de zon opkomt. Wel heel anders dan de mudpools en geisers uit Nieuw-Zeeland waar je altijd op veilige afstand achter een afsluiting moest blijven. Hier konden we er gewoon tussen wandelen. Tegen de middag kwamen we aan de Chalviri lagune en de warmwaterbronnen van Polques. Hier hebben we eerst een half uurtje in een natuurlijke verwarmd zwembad gezeten. Je kon er wel niet te lang blijven inzitten, want het water was super warm (rond de 40°). Nadien hadden we super lekkere lunch. Doorheen de Pampa de Dali bereikten we in de namiddag de Laguna Blanca en de Laguna Verde, gelegen aan de voet van de vulcaan Licancabur. Deze vulkaan is niet meer actief, ze ligt op de grens met Chili en is ongeveer 5960m hoog. Normaal had de Laguna Verde een mooie groene kleur, maar door een aardbeving vorig jaar met het epicentrum in Chili is de Laguna haar groene kleur kwijt. Dit komt omdat bij de beving de mineralen door elkaar zijn geschud. We eindigen de dag in Villamar. Pieter heeft daar nog een kleine top beklommen terwijl de rest op verkenning ging in het dorp. Deze keer had Marlies haar papa valavond iets te letterlijk geïnterpreteerd en is hij bij het oversteken van een riviertje in het water geschoven. Gelukkig was iedereen aan het kijken terwijl hij viel. We overnachtten in Albergue Mallcu Cueva op ongeveer 4060 meter. 

30-03-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Deze ochtend vertrokken we met de jeeps naar het platte land van Uyuni. Aangezien het vandaag geen geasfalteerde weg is, zal het iets minder comfortabel zijn dan gisteren, maar wel wat avontuurlijker. De eerste stop was een treinenkerkhof. Een standplaats van oude afgedankte treinen die vroeger werden gebruikt in de mijnbouw. We vervolgden onze weg doorheen de altiplano richting San Cristobal. Onderweg hebben we mooie lama’s gezien. San Cristobal is een vrij nieuw dorp. Dit komt omdat het vroegere dorp aan een berg stond waar ze een grote zilverader hebben gevonden. Mogelijk nog groter dan de zilver voorraad in Potosi. Een canadees bedrijf heeft dan 17 km verder een volledig nieuw en moderner dorp gebouwd. Een probleem was wel dat de bevolking hun kerk niet wou verliezen en dus is de oude kerk volledig afgebroken en steen per steen terug opgebouwd in het nieuwe dorp. Het heeft wel 8 jaar geduurd. Aangekomen in de kerk werden we niet echt vriendelijk onthaald, ook al was het Goede Vrijdag. Eerst werden we door de kinderen “gringos” genoemd, wat een scheldwoord is voor Amerikanen. Nadien in de kerk zelf begon een man in de micro om te roepen dat de toeristen wel wat meer respect mochten tonen... geen idee wat die man zijn probleem was. En nadien vroeg hij in de micro om een bijdrage te leveren voor hun kerk ... dan had hij beter niet eerst op onze teen getrapt. Daarna zijn we verder gereden naar Culpina tot aan de vallei van Alota. Onderweg hadden we een lekkere lunch in een verlaten stadje. In de namiddag hebben we een adembenemend landschap gezien ... prachtige rotsformaties uit vulkanisch gesteente, vulkanen waarvan er een in de verte nog actief was. We konden er nog wat rook zien uitkomen. Er stonden speciale groene planten. Vroeger werden deze planten gebruikt om vuur mee te maken, maar nu zijn ze beschermd. Verder op de weg moesten we met de jeeps door een rivier rijden. Het was dieper dan verwacht maar onze jeeps konden het gelukkig aan.We passeerden ook een prachtige lagune, met mooie flamingos. Onze laatste bestemming van vandaag was het hotel Tayka del desierto, in het midden van de woestijn. Tayka is quechua voor abuela. Dit is onze hoogste overnachting: 4500m. We kwamen aan voor de zonsondergang zodat We hebben er lekker gegeten. Aangezien het goede vrijdag was, stond er geen vlees maar vis op het menu. Super lekker! En tegen de goede raad in hebben we toch maar een flesje witte wijn gedronken. Een Boliviaanse Chardonay. 

29-03-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Normaal gezien gingen we om 9 uur vertrekken, maar de chauffeur was er pas tegen 10 uur. We hadden wel wat langer kunnen slapen maar nu hebben we nog uitgebreid cocathee kunnen drinken en lekkere snoepjes van het hotel kunnen eten. In de wijk van de mijnwerkers zijn we speciale kledij gaan passen voor het bezoek van de mijn in Potosi. Nadien kochten we ook nog wat cadeaus voor de mijnwerkers. Je kon water, alcohol (96°), cocabladeren, dynamiet, cigaretten kopen. Wij hebben het bij cocabladeren en water gehouden. De gids raadde ons aan om geen alcohol te kopen omdat ze proberen het drankgebruik van de mijnwerkers te verminderen. We kochten wel een klein flesje alcohol om te offeren in de mijn. Aangekomen in de mijn maakten we eerst een offering bij een beeld. Het ritueel gaat als volgt: je strooit cocabladeren over het hoofd omdat de mijnwerkers steeds goede concentratie nodig hebben. Je herhaalt dit op de armen en benen van het beeld, omdat de mijnwerkers sterke armen en benen nodig hebben. Nadien strooi je nog cocabladeren over de penis, voor een goede vruchtbaarheid. Als laatste strooi je cocabladeren op de grond voor pachamama (moeder aarde). Nadien herhaal je heel het proces met de alcohol en op het einde van dat proces neem je zelf een klein slokje. Ze drinken de alcohol puur omdat ze denken dat wanneer ze het zouden vermengen met water, ze dan geen pure mineralen meer in de berg zullen vinden. Om het ritueel af te ronden steek je een cigarette aan en die steek je in de mond van het beeld. Hoe langer je cigaret blijft roken, hoe beter het ritueel. Wij wouden ook een veilig bezoek aan de mijn en besloten ook de offering te doen. De alcohol was wel een beetje veel te sterk voor ons. Na het ritueel maakten we een kleine wandeling in de mijn. In de mijn zouden een 10000 mensen uit Potosi werken. De gids vertelde ons dat er niet echt een plan is voor wie waar graaft en dat de berg niet echt stabiel meer is. Er zijn ongeveer 300 galerijen gegraven en de laatste 10 jaar zou de berg al 200 meter in hoogte verminderd zijn wegens instortingen. Dit gaf ons een heel veilig gevoel tijdens de wandeling J. In sommige gangen was het heel erg warm en was de lucht toxisch ... daar bleven we dan ook niet te lang. Na het mijnbezoek gingen we lekker eten op kosten van onze gidsen, omdat ze ons zo lang hadden laten wachten deze morgen. De reden voor het wachten was blijkbaar dat er een enorme file stond aan het tankstation. Na het eten gingen we op weg naar Uyuni. Wat een prachtige natuur!! Onderweg stopten we een aantal keren om de prachtige natuur te fotograferen. We zagen prachtige bergen, cactussen (of waren het cacti? J) en verschillende dieren: lama’s, een soort konijn (een viscacha) en een andere soort lama. Bij aankomst in Uyuni zagen we ook hier een enorme file aan het tankstation ... dat is hier blijkbaar de gewoonte. ’s Avonds geen 5-sterren hotel, maar wel een heel gezellig en karaktervol hotel. Hotel Jardines de Uyuni. Kleine kleurijke kamertjes rond gezellige binnenplaatsjes. De gids raadde ons een restaurantje aan voor ’s avonds. Op weg naar het restaurant kwamen we nog voorbij een winkeltje met allemaal lokale spullen. We kochten er een heleboel souveniers voor thuis en verder nog een hoedje voor Pieter en vake. Marlies kocht zich een mooie pull en haar papa leuke muts. In het restaurant hebben we lekker gegeten, maar er wat problemen met de service. Pieter, Moeke, Papa en  Mama hadden hun eten al op, maar vake en Marlies hadden nog niets gekregen. Ze waren hen blijkbaar vergeten. Maar al bij al viel het nog wel erg in de smaak. Alleen Vake had een iets mindere keuze gemaakt. De gedroogde lama was niet zijn ding. Balen. In het restaurant liep ook een hond rond met een hele goeie tactiek. Als er mensen gedaan hadden met eten en vertrokken, dan ging hij snel voor de camarero kon afruimen de borden leegmaken J.

28-03-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Om 9 uur werden we aan onze parador in Sucre opgepikt door 2 jeeps. Onze volgende bestemming was Potosi. Onderweg maakten we nog een tussentop aan een mooie, oude brug, die vroeger zorgde voor een verbinding voor voetgangers tussen de twee stukken land: Sucre en Potosi. Potosi is een koloniale vestiging die zich op 4150m boven de zeespiegel bevindt en is tevens de hoogst gelegen stad ter wereld. Vroeger was dit een zeer rijke stad omdat er veel mineralen, vooral zilver, ontgonnen werd. Toen de economie hier begon te verminderen, zijn de Spanjaarden weggetrokken. Ze hebben toen ook de meeste rijkdom uit de stad meegenomen. Aangekomen in Potosi was het heel erg druk. De school was net uit en we zagen alle kinderen in uniform op straat. We werden afgezet in “hotel Colosso”, een verouderd hotel maar wel in orde. ’s Middags zijn we op aanraden van onze gids iets gaan eten in “Phishqa Warmis”, wat quechua is voor “5 vrouwen”. Het eten was er lekker maar het duurde wat lang. Bijgevolg waren we te laat terug bij onze gids. Om 2u was er een gegidste rondleiding gepland in “casa de la moneda”, maar gelukkig was de tour nog niet begonnen toen we een 10 minuten te laat aankwamen. In dit gebouw uit 1522 sloeg men tot in 1869 munten waarvan we de oude matrijzen nog konden bewonderen. Momenteel maakt Bolivië zijn eigen geld niet meer. De munten worden in Chili en de briefjes in Frankrijk gemaakt. In het museum hingen ook vele schilderijen waar duidelijk invloeden van de Vlaamse Primitieven in te zien waren. De vrouwelijke gids was heel erg serieus en het zag er niet naar uit dat er een glimlach van af ging kunnen. ... Challenge accepted voor ons vake. Hij ging er zijn persoonlijke missie van maken om haar tijdens de rondleiding is te laten lachen en het is hem nog gelukt ook J. Na het bezoek aan de casa de la moneda kregen we nog een rondleiding in de stad zelf. Het centrum is veel mooier dan de buitenwijken langs waar we de stad zijn binnen gekomen. We zijn onder meer naar een lokale markt geweest waar we ons een zak cocablaren hebben gekocht. Illegaal in België, hier de normaalste zaak van de wereld. Mannen steken normaal gezien zo’n 50 bladeren in hun wang, vrouwen 15. We hebben het eens geprobeerd. De smaak valt nog wel best mee en het helpt tegen de hoofdpijn. Rond 5u was de rondleiding gedaan en zijn we een lekker koffietje met appelstrudel en chocoladetaart gaan eten. ’s Avonds zijn we opnieuw iets lekker gaan eten, deze keer in restaurant 4060 en dan moe ons bedje in. Aangezien de stad zo hoog gelegen is, hadden we wel wat schrik voor hoogteziekte, maar voorlopig valt het nog goed mee. We merken wel dat we iets sneller buiten adem zijn en sommigen onder ons hebben een aspirientje genomen wegens lichte hoofdpijn. Hopelijk komen we de nacht goed door en zijn we snel geacclimatiseerd.

27-03-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Sucre is het juridische en administratieve centrum van Bolivië. In de periode van de Spaanse kolonisatie was de stad het culturele hart van Latijns-Amerika. In 1624 stichtte men er reeds de Franciscus Xaverius universiteit, de tweede oudste op het Amerikaanse continent. Om 9 uur vertrokken we met onze gids die ons wat meer wegwijs ging maken in deze stad vol prachtige architecturale pareltjes en interessante musea. Eerst gingen we met de bus naar Recoletta. Dit is het oudste deel van de stad en heeft zijn naam te danken aan het feit dat mensen daar samengebracht werden om ze het geloof aan te leren. Het was een mooi pleintje met een fantastisch uitzicht op de stad. Daarna gingen we naar een textiel museum. Daar leerden we heel wat bij over de Boliviaanse cultuur. Elke stam heeft hier zijn eigen typische designs van weven. Dus aan het design kan je herkennen van welke stam het weefwerk is. Na het museum gingen we nog naar een winkel waar je typisch handgemaakte Boliviaanse werkjes kon kopen. Elk van onze ouders kocht een mooi stuk om thuis aan de muur te hangen.Nadien zijn we een lekker broodje gaan eten en in de namiddag gingen we met de gids verder de stad in. Marlies had nog steeds wat buikpijn en heeft ondertussen een goed doke gedaan. We bezochten een oud klooster van de Karmelieten dat nu omgevormd is tot een privé school voor meisjes. Een heel erg mooi gebouw met boven een prachtig zicht op de stad. Daarna gingen we naar het liberty house waar onder andere een kopie ligt van de declaration of independence. Nadien hebben we nog een mooi kerkje en een lokale markt bezocht. Voordat we naar de markt gingen hadden we al een klein hongerke, maar aangezien het daar niet zo fris rook was dat snel over. Het was vrij koud en regende dus gingen we ons in een cafeetje wat verwarmen. Daar stond toevallig de voetbal op: Bolivia-Argentina. Terug in het hotel heeft Pieter Marlies wakker gemaakt en zijn we naar een restaurant gegaan. Het was gisteren zo goed dat we naar hetzelfde geweest zijn. Never change a winning team! J Met dezelfde leuze hebben we in het hotel opnieuw een wijntje uit Mendoza gedronken.

26-03-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Vanmorgen moesten we weer vroeg uit de veren, want om 7u 50 vertok onze vlucht van Santa Cruz. We gingen naar Sucre, maar vlogen eerst naar Cochabamba dat verder ligt dan Sucre om van daar dan naar Sucre te vliegen. Erg vonden we dat niet, want zo hebben we heel wat sightseeing kunnen doen. Het was ook een primeur voor iedereen want nog nooit hadden we in 2u 2 vluchten genomen met 2 maaltijden. Het was wel stressvol om op een vlucht van 30 minuten te eten. Aangekomen in Sucre werden we opgehaald door onze nieuwe gids en werden we naar ons hotel “Parador Santa Maria” in het centrum gebracht. In de namiddag maakten we een al een mooie stadswandeling. We verkenden de omgeving van het centrum met de plaza 25 de marzo. De vaders probeerden hier geld af te halen, maar dat was niet zo gemakkelijk aangezien hun kaart in bijna geen enkele ATM werd geaccepteerd. Toen we uiteindelijk toch een ATM hadden gevonden die bleek te werken kwam er een vrouw nogal kort achter Pieter zijn vader staan. Pieter maakte de opmerking “Ja madam ge moet niet gaan meekijken ze!”. Nadat de vrouw zelf geld had afgehaald begon ze tegen ons in het Nederlands te praten ... beetje genant .  Na in het centrum te hebben rondgewandeld, brachten we nog een bezoek aan een kerkhof. Het leek een beetje op het kerkhof van Recoletta in Buenos Aires. Heel mooi. ‘s Avonds hebben we lekker gegeten op restaurant en nadien in het hotel hebben we al een van de lekkere wijntjes uit Mendoza gekraakt. Marlies heeft dat stukje van de avond overgeslagen, want ze had wat buikpijn en is wat vroeger in bed gekropen.

25-03-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Om 8u vertrokken we met de gids naar Samaipata. Maar eerst hadden we een overheerlijk ontbijtbuffet in het hotel. Op een van de tussenstops toonde de gids ons de grootste of toch een van de grootste mieren ter wereld. Kijk Jol, een dikke mier! Marlies haar mama was dapper genoeg om er een op haar hand te laten kruipen. Onderweg naar Samaipata hebben we een prachtig groen berglandschap gezien met vele quintas. Dit zijn grote mooie huizen met een enorme tuin die door rijke Bolivianen gebruikt worden als vakantiehuis. Aan een van de wegen tussen de bergen was een bus van de weg afgeraakt. We konden hem nog in de kant zien steken. Gelukkig hadden wij een hele goeie chauffeur J. Aangekomen in Samaipata hebben we een museum bezocht met een hele mooie tuin. We zagen er onder andere een grote kersrozenboom, apenstaartcactussen, een mannelijke en vrouwelijke papaya boom die liefdevol naast elkaar stonden, ... In het museum zagen we al een maquette van “El Fuerte”, de ruïnes die we later op de dag zouden bezoeken. We zagen er ook vele beeldjes zelfs uit de pre-inca tijd. Na het museum gingen we naar een lokaal winkeltje waar we al wat lokale spullen hebben gekocht zoals een hoeje voor Marlies en een pul voor Pieter. Nadien zijn we uitgebreid Boliviaans gaan eten en hebben we op een gezellig pleintje een koffietje gedronken. In de namiddag bezochten we de ruïnes van “El Fuerte” (het fort). De ruïnes gaan terug tot voor de tijd van de Inca’s en zijn overblijfselen van de Guarani cultuur. Nadien zijn de Inca’s zich daar komen vestigen en hebben ze er wijzigingen van hun eigen cultuur op aangebracht. Bovenaan op de berg is er een rots die louter voor religieuze/spirituele doeleinden werd gebruikt. Er zijn figuren, zetels, tafels en waterkanalen uit de rotsen gehouwen. De meest duidelijke en bekende figuren zijn de poema en de jaguar die de macht symboliseren en de slang die de vruchtbaarheid symboliseert. Rondom de rots zijn er nog veel overblijfselen van de gebouwen die er stonden. Na het bezoek aan de ruïnes bezochten we nog een heel erg mooie privé tuin met een mooie waterval. Het was wel al redelijk laat op de dag en bij het terug wandelen naar de bus was het al vrij donker. Ons vake had “valavond” iets te letterlijk genomen en viel bij het oversteken van een riviertje er helemaal in. Gelukkig had hij zich geen pijn gedaan en hebben we er is goed mee kunnen lachen. 

24-03-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Vanmorgen zijn we vol spanning wakker geworden in ons hostel in Santa Cruz. Enkele uurtjes later zouden we naar de luchthaven vertrekken om onze ouders op te wachten. Aangezien we pas ’s nachts waren aangekomen, hadden we nog geen Bolivianos dus zijn we eerst geld gaan afhalen om ons hostel en het vervoer naar de luchthaven te betalen. Onderweg naar de bank hebben we als ontbijt een lekker versgeperste fruitsap gekocht voor een spotprijs ... alsof we terug in Azië zijn. Bolivië is dus terug beter voor de portemonnee ... onze ouders zullen dat ook graag horenJ. Nadien vertrokken we met de bus naar de luchthaven en daar kwamen we rond 12u aan. Goed op tijd want onze ouders zouden pas rond 13u landen. Om 13u10 stonden we klaar voor de deur om hen op te wachten. Wij dachten dat het niet lang zou duren aangezien het maar een kleine luchthaven is, maar dat was buiten de douane gerekend.  Het heeft nog wel een uur geduurd voor ze hun bagage hadden en door de controle zijn geraakt. Blijkbaar hadden onze ouders ons al lang zien staan. Wij stonden voor spiegelglas waar je langs hun kant kon doorkijken. Zij hadden al enkele keren naar ons gezwaaid en vroegen zich af waarom wij niet terugzwaaiden. Het was zeker niet omdat wij daar tegen onze zin hen stonden op te wachten want we waren ontzettend blij als de deuren open gingen en zij er eindelijk doorkwamen. We hebben ze de voorbije maanden gemist! Nadat we elkaar een dikke kus hadden gegeven, vertrokken we naar ons hotel, Los Tajibos. Het was wel een kleine schok voor ons om van goedkope hostels en campings over te schakelen op het chickste hotel van heel Bolivië. Nadat we ons opgefrist hadden, hebben we met de gids een rondrid gemaakt in de stad en een lokale markt met groenten en fruit bezocht. Overheerlijk fruit hier! En 100 soorten patatten! Terug in het hotel hebben we onze ouders verrast met een flesje wijn uit Mendoza en artisanale producten uit Mendoza voor de moeders die bijna verjaren. Marlies haar papa had ook een verrassing. Hij houdt al enkele weken een quiz en aangezien Marlies had gewonnen had hij voor een mooie cadeau gezorgd. Na de tour mag Marlies de death road gaan doen. Dit is een bekende down hill fietstocht in Bolivië. Gelukkig voor Pieter mag ze 1 persoon naar keuze meenemen J. Na de uitwisseling van de cadeautjes hebben we lekkere steak gegeten met een bijpassend Boliviaans wijntje. Vermoeid van de lange reis zijn we op tijd in ons bed gekropen.  

23-03-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Vanmorgen hadden we de wekker gezet om 4u45 zodat we om 5u15 konden vertrekken naar het busstation. Om 6 uur hadden we een bus van San Salvador de Jujuy naar San Pedro de Jujuy. Om 7 uur waren we al in San Pedro, perfect op tijd om voor onze bus van San Pedro naar Santa Cruz de la Sierra om 7.55u. Om 7.20 kwam een bus toe van Flechabus, de maatschappij waarmee wij naar Bolivia gingen reizen.  Het leek wat vroeg maar je weet nooit. Helaas, het was niet onze bus. We hadden wat stress omdat we morgenmiddag sowieso in Santa Cruz moeten zijn. Doordat we het busticket niet bij de maatschappij zelf, maar in een raar reisbureaus, hadden geboekt, hadden we ook wat schrik dat onze bus niet ging opdagen. Om 7.55u nog steeds geen bus. Whoesah, de bus gaat bijna komen. Om 8.15u ging Pieter toch maar eens aan het loket vragen wanneer de bus ging komen. (Hopend dat die mensen het niet in Keulen zouden horen donderen). Zij hadden goed en slecht nieuws. Er ging wel degelijk een bus komen, maar wel met een uur vertraging. Rond 9u kwam er weer een bus van Flechabus de terminal binnengereden. Oef, we kunnen vertrekken! Toch niet! Het was opnieuw niet onze bus en volgens de mensen van het loket zou het nog een extra 40min duren. En zo werd het 10u, 11u, ... . Pijlsnel is Flechabus niet echt. Chance dat we zo vroeg opgestaan waren. Nog geen ene keer deze reis had onze bus vertraging gehad en juist wanneer we echt ergens moeten geraken, daagt onze bus niet op. Wij dachten echt dat we naar onze ouders zouden moeten bellen en zeggen dat we vast zaten in San Pedro. Om 12u reed er opnieuw een Flechabus binnen. Ah ja, we zullen nog maar eens gaan vragen maar het zal toch wel niet de onze zijn. Huh? De chauffeur zei dat de bus naar Santa Cruz ging. Eindelijk, we geraken hier toch nog weg! Na 5u rijden kwamen we aan de grens. Daar zeiden de mensen van de bus dat we gingen lunchen. Hadden we dat juist verstaan? Het was 5u ’s namiddags. We hadden ook geen Argentijnse pesos meer. Met de hele groep gingen we een klein restaurantje binnen waar iedereen drinken en bord voorgeschoteld kreeg. Toch maar eens gevraagd hoeveel het was en blijkbaar was het inbegrepen in het busticket. Dat was onverwacht maar wel heel lekker. Na het eten was het tijd om de grens over te steken. Het ging verrassend genoeg heel makkelijk. Wij hebben echt niet graag grensovergangen maar op 5 minuten hadden we al de nodige stempels gekregen. Er zat echter een Amerikaan op onze bus die geen woord Spaans sprak en voor Amerikanen is de grensovergang veel moeilijker. De mannen van de bus vroegen Pieter om te helpen vertalen. Best wel cool. Als Europeanen hadden wij niets nodig, terwijl de Amerikaan 3 pasfoto’s, een kopie van zijn creditkaart, zijn vaccinatiekaart met inenting tege gele koorts, een kopie van zijn paspoort, kopie van een reservatie voor zijn eerste verblijf in Bolivia, bewijs van volgende bestemming en 135 dollar nodig had. Hij had echter niets voorzien. De mannen van de bus en Pieter gingen met hem mee zodat hij foto’s en kopie’s kon laten nemen en geld kon gaan wisselen (tegen een zeer slechte koers!). Hij was echter niet gevaccineerd tegen gele koorts en het zag er naar uit dat hij Bolivië niet binnen ging mogen. Wij zijn heel blij dat wij geen Amerikanen zijn, maar wij waren wel beter voorbereid dan die man. Uiteindelijk is hij binnengeraakt maar een bedankje aan Pieter kon er niet af. Er zaten gelukkig wel andere vriendelijke mensen op de bus. Voor ons zat een tienermeisje met haar moeder. We hebben een leuke babbel gehad met het meisje en ze gaf ons voortdurend lekkere koekjes. Ze heeft ons ook al tips gegeven voor lekkere desserts in Bolivië. Om 3u s’ nachts kwamen we aan in Santa Cruz. Niet een ideaal moment van de dag om hier aan te komen. We hadden gelukkig al een hostel geboekt maar we hadden geen geld om een taxi te betalen. De moeder van het meisje zei ons dat het niet veilig is om op straat geld af te halen, zeker niet ’s nachts, en dat de banken pas om 9 uur ’s morgens open gaan. Ze heeft ons dan geholpen door onze taxi voor ons te betalen. Ongelooflijk lief! En zo zijn we veilig en wel in ons hostel geraakt.       

22-03-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter