Vanmorgen hebben we eerst onze zak gemaakt en nadien hebben
we goed ontbeten: milkshake van banaan en nesquick, bokes met philadelphia en
tomaat. We hebben uitgechecked en hebben ons in de receptie geïnstalleerd om
nog wat administratie te doen. We hebben onze blog nog wat geupdated, mails
nagekeken, ESTA in orde gebracht en een mail gestuurd naar LASCA ivm ons
kookvuurtje dat we willen meenemen naar de VS. s Middags zijn we dan naar
goede gewoonte ons goedkoop menuutje gaan eten en nadien hebben we ons in het
zonneke op een bankje op het plein geïnstalleerd. Aangezien Marlies een
Starbucks had verdiend na de grote trektocht, zijn we in de namiddag een heerlijke
chocomelk gaan drinken. We hadden onze laptop mee dus hebben we via skype mama
en papa jaloers kunnen maken. Daar hebben ook met Annelies gebeld ivm huurauto
in de VS. Om 16.30 was het tijd om onze bagage op te halen in het hostel en om
naar het busstation te vertrekken. Om 18 u vertrok onze bus naar Nazca. Het was
een super luxueuze bus: de cruzero suite van cruz del sur. We hebben lekker gegeten
en filmpje gekeken (we hadden privé-schermpjes en konden zelf onze films
kiezen! ) Nadien zijn we in onze cama in slaap gevallen.
Gelukkige verjaardag opie!! Naar goeie gewoonte waren we al
rond 7u wakker. Daar hebben we zelfs al lang geen wekker meer voor nodig. Marlies
had gedroomd dat Pieter was gaan waterskiën en ondertussen aan het filmen was
met het fototoestel. Toen is hij natuurlijk met het fototoestel in het water
gevallen en waren we al onze fotos van Machu Picchu kwijt. Pieter begint zich
af te vragen of Marlies niet stiekem de malariapillen aan het verder nemen is J. We hebben een lekker ontbijt gegeten: warme
chocolademelk en bokes met philadelphiakaas, peper en tomaat. Jammie!! Marlies
dacht (na twee weken) haar haar eens te wassen, maar aangezien er wegens werken
in de straat geen water was, ging dat niet door. Pieter begint te denken dat ze
aan het sparen is voor dreadlocks voor Jolin haar trouw J We hebben al een stukje van de blog
bijgewerkt. Maar er is nog veel werk aan! Nadien zijn we naar het busstation
gegaan om onze bus naar Nazca voor morgenavond vast te leggen. Op de lijn naar
Nazca verkochten ze geen semi-cama, alleen maar cama. Het zijn dus dure tickets
maar we zullen wel heel erg comfortabel zitten. We zijn ook een lonely planet
gaan kopen voor Colombia zodat we wat kunnen plannen hoeveel tijd we nog in
Peru kunnen spenderen. s Middags zijn we een lekkere menu gaan eten voor 4
soles per persoon. Nadien zijn we terug naar het hostel gegaan om nog eens met
het thuisfront te bellen. Marlies moest vooral eens bellen met haar opa die
vandaag 81 jaar geworden is, waarvoor een dikke proficiat!! We zijn geld gaan
afhalen aan de ATM, maar hier hadden we een klein probleem: de Maestro van
Pieter kon niet gelezen worden. Hij moet dus een dezer eens testen of zijn
kaart nog wel werkt. Anders kan Benjamin 2 nieuwe bankkaarten meebrengen naar
Costa Rica J.
Nadien zijn we naar het Museo Inca gegaan om wat meer bij te leren over de
Incas. Het was interessant, maar aangezien ze zeggen dat dit het beste muzeum
van Cusco is, hadden we er wel meer van verwacht. s Avonds zijn we naar een
restaurantje geweest waar veel locals zaten ... dat kan nooit slecht zijn. We zijn
onze was gaan ophalen, hebben nog wat aan de blog gewerkt en hebben een doke
gedaan.
Aangezien we ons alle twee niet top voelden (vooral Pieter
die s nachts nogal veel naar het toilet is moeten lopen), hebben we eens goed
uitgeslapen. We hebben tot half 10 in ons bedje gelegen, want om 10u was de
check out. Gelukkig daagde er iemand op
van het office van het fietsenverhuur met Pieter zijn pas en het wisselgeld. We
zijn in het office van KB Tambo nog goeiendag gaan zeggen bij Trevor, maar die
was al vertrokken op een tour. Hopelijk zien we hem ooit nog eens terug, want
het was een hele toffe kerel. Rond half 11 hebben we de collectivo genomen
richting Urubamba. Het was op dezelfde baan langs waar we gisteren waren
teruggekomen, dus nu konden we de baan ook is bij klaarlichte dag zien J. Rond 11u kwamen we
aan in Urubamba en we hadden geluk, we hadden onmiddellijk een bus naar Cusco.
Pieter voelde zich niet goed dus hij was blij toen we om 13u aankwamen in
Cusco. We zijn terug naar ons hostel van de vorige keer gegaan. Daar hebben we
onze mailtjes gecheckt en met het thuisfront geskyped om te laten weten dat
alles goed verlopen is. We zijn nadien chips gaan kopen: dat had Marlies
verdiend na de lange trektocht.We zijn s avonds lekker gaan eten in het zelfde
restaurantje van onze eerste avond in Cusco. Nadien zijn we ons bedje in
gekropen.
Vandaag stond onze fietstocht in de Valle Sacrada op het
programma. We hadden de fietsen gereserveerd om 8 uur s morgens. We zijn eerst
nog wat eten gaan kopen, dus we zijn uiteindelijk vertrokken om half 9. We
wisten de weg niet echt dus hebben we aan een paar mensen gevraagd of we de
juiste richting uitgingen en dat bleek meestal wel het geval te zijn. We
stopten na een half uurtje voor nog een uitgebreid ontbijt en reden dan verder
richting Moray. Al bij al was het toch nog een stevige beklimming. We moesten
in totaal een 700m stijgen en het was super warm. Marlies had na de trektocht
ook niet echt goede benen. Het ging dus maar langzaam vooruit. Uiteindelijk
zijn we rond 14u aangekomen in Moray. Eerst hebben we wat gegeten om de
innerlijke geest terug te versterken en nadien hebben we de site bezocht. De
site is heel erg speciaal: het zijn terrassen in een cirkelvorm (min of meer
toch) die gebruikt werden voor landbouw. Door de speciale vorm van de site
hadden ze op elk terras een verschillende temperatuur. Men denkt dat de Incas
deze plaats gebruikten om te experimenteren met gewassen en misschien zelfs om
nieuwe soorten planten te kweken. Vooral heel erg mooi om eens rond te
wandelen. De benen waren nog niet echt gerecupereerd maar we moesten verder. We
reden verder naar Maras. In het begin ging het nog een beetje bergop, maar
nadien begonnen we af te dalen. Dat ging een pak beter. Aangekomen in Maras
moesten we nog afdalen naar de Salineras. Dit gedeelte was ook bergaf, maar
aangezien we nu de volle wind op kop kregen moesten we toch nog wat bij trappen.
Enorm tegen de zin van ons Marlies J.
De Salineras waren ook wel heel erg mooi. Er loopt daar een warmwaterkanaaltje
met zout water. Ze hebben daar dan allemaal terrassen op de berg gebouwd die ze
laten vollopen met het zoute water. Nadien laten ze de terrassen uitdrogen en
kunnen ze het zout er uitscheppen. Van daar zijn we dan verder afgedaald naar
de rivier. Daar kwamen we terug op de baan. Het begon al donker te worden, maar
gelukkig hadden we een koplamp mee. We moesten nog 15 à 20 km op de baan
richting Ollantaytambo. Onderweg zijn we nog ff moeten stoppen om Pieter zijn
band bij te pompen wand die begon leeg te lopen na een lange fietsdag. Uiteindelijk
zijn we rond 19u 30 aangekomen in Ollantaytambo. Het was een supermooie dag,
maar de lange fietstocht en de hitte van de zon hadden ons volledig uitgeput.
We hebben ons juist nog een douche genomen en zijn dan in ons bedje gekropen.
We konden van in ons bed nog horen dat het weer groot feest was op het plein,
maar hadden niet meer de fut om er naartoe te gaan. Dit was de laatste dag van
de festiviteiten dus morgen zal de rust terugkeren in Ollantaytambo.
Vandaag was een rustdag in Ollantaytambo. Na een zalige
nacht in een goed bed zijn we het stadje ingetrokken. Opnieuw was er heel erg
veel ambiance met de feesten die er aan de gang zijn. Blijkbaar zijn er 17
dansgroepen met elk een fanfare die overdag de hele dag in het dorp rondgaan. We
zagen nu ook dat er rondom de stad verschillende mooie ruïnes liggen. Aangezien
het gisteren al donker was toen we aankwamen hadden we dat niet gezien. We zijn
ontbijt gaan kopen en hebben eens rond gehoord of we ergens fietsen konden
huren. Er is een office dat fietstochten aanbiedt maar 70 dollar voor een halve
dag dat vonden we toch wat te veel. In de plaats hebben we een plaats gevonden
waar we mountainbikes voor 40 soles kunnen huren. De fietsen zijn wel iets
minder goed dan bij de andere maar het zal daarmee ook wel lukken. Aangezien er
in het hostel een computer stond, hebben we naar huis een mailtje gestuurd om
te laten weten dat we de trektocht goed hebben overleefd. We hebben nog wat in
het stad rondgewandeld en zijn s avonds terug naar het grote feest op de markt
gegaan. Daar hebben we lekkere Churros gegeten. We zijn Trevor terug
tegengekomen en hebben een lekkere pint gedronken en nog wat Churros gegeten J. We hebben meegedanst
met de locals en zijn niet te laat gaan slapen aangezien er ons morgen een
fietstocht te wachten stond.
We zijn opgestaan om 6 u. We hebben bokes en yoghurt
gegeten. We hebben al ons gerief opgeruimd en zijn vertrokken richting Aguas
Calientes. De 4 honden: Nestor, Poepie, Meisje en De Kleine zijn ons gevolgd
tot in het centrum van Aguas Calientes. Nestor was al wat ouder dan de rest en
die heeft daar afgehaakt. Aan het treinspoor in het dorp hebben wel nog 2 andere
honden onze roedel vervolledigd. 2 mannetjes: Kereltje en Klein Manneke.
Kereltje was een grote reu en blafte in het begin veel naar ons. We hadden er
een beetje schrik van en vonden het dus niet zo leuk dat hij meeging maar hij
bleef ons volgen. Na een tijdje was hij gelukkig heel sweet. Met onze 5 honden
zijn we dan vertrokken langs de spoorweg. We waren wel benieuwd hoe lang ze ons
zouden volgen. Af en toe kwamen we tijdens de wandeling huizen tegen waar
andere agressieve honden zaten. We waren toen wel heel blij dat we onze 5
honden (en vooral Kereltje) bij hadden om ons te beschermen. Meestal vlogen ze
er in troep op af zodat wij zorgenloos konden passeren J. Het waren alle 5 brave
honden. Als we even pauzeerden om iets te eten, legde ze zich naast ons neer en
bedelden ze niet voor eten. In het begin waren de honden alle 5 heel actief. Ze
liepen altijd voorop en wanneer er een trein passeerde liepen ze er achter.
Maar ergens halfweg (na 15km) was hun
kaars precies al ver uit. Vanaf dan liepen ze allemaal mooi in een lijn achter
ons J.
Het moet nogal een zicht geweest zijn. Op een gegeven moment stopte er zelfs
een trein naast ons om te vragen of dit allemaal onze honden waren J. Wel grappig dat de
trein speciaal daarvoor stopte. De passagiers moeten zich ook afgevraagd hebben
waarom de trein in de middle of nowhere stopte. Na een 20-tal km passeerde er
een andere trein. De conducteur was allemaal tekens aan het doen maar we hadden
geen idee wat hij bedoelde. Toen zagen we dat hij net voorbij ons iets uit de
trein gooide... Het was een grote koude fles sprite. Hoe lief!!! Aangezien het
een relatief kort traject is met de trein had hij ons waarschijnlijk al een
paar keer gepasseerd. Hij zal medelijden gehad hebben met ons. Wij zijn
waarschijnlijk de enige toeristen die geen tickets gekocht hebben van Peru Rail
en er toch iets van gekregen hebben J.
Tijdens de wandeling hebben we ook nog vele mooie ruïnes gezien. De laatste 10km
van de wandeling waren wel minder leuk. Hier was er niet echt meer een pad
naast de spoorweg en moesten we op losliggende keien wandelen. Heel erg
irritant om op te wandelen. Net voor we aankwamen in het dorp op km 82 was er
nog een heel erg mooie ruïne. Daar hebben we Peruanen ontmoet die in Cusco
wonen en hier gegidste tours organiseren. Ze hebben ons nog wat informatie
gegeven en we zijn samen met hen naar het dorp gewandeld. In het dorp hebben we
samen met hen de collectivo genomen naar Ollantaytambo. Het was wel heel erg
zielig om afscheid te moeten nemen van onze hondjes. Ze zijn ons 30 km gevolgd
tot aan het dorp. Toen we de bus namen zijn ze nog een paar minuten achter de
bus blijven lopen. Marlies was zo ontroerd dat ze een traantje moest laten. Aangekomen
in Ollantaytambo gingen we naar KB Tambo, het hostel waar Trevor werkt. Maar
aangezien hier alles volzet was zijn we naar een ander hostel gegaan. Gelukkig
hebben we snel iets gevonden en met een warme douche. Aangezien het al 2 weken
geleden was dat we nog eens een warme douche hadden kunnen nemen, heeft dit
enorm deugd gedaan. We zijn in het hostel waar Trevor verblijft een lekkere
lasagna gaan eten. Het was in het dorp
net een groot 4-daags feest. We zijn samen met Trevor naar het plein gegaan om
naar de festiviteiten te kijken. Daar hebben we als dessert nog een pakje
lekkere churros gegeten. Jammie!
Machu Picchu zien en bijna gestorven ... niet wij, maar wel
Pieter zijn schoenen J.
De eerste dag van de trektocht, in Playa Rosalinas, zag het er naar uit dat
Pieter op zijn kousen naar Machu Picchu ging moeten wandelen maar met het
nodige bindwerk is het toch gelukt om tot in Machu Picchu te geraken. Vanmorgen hadden we de wekker gezet om 4 uur
en ontbeten met yoghurtdrink. Om 5u 20 zijn we te voet vertrokken. Er zijn vele
busjes die naar boven gaan, maar er is ook een mooi wandelpad dat naar boven
gaat. Wij besloten te voet te gaan. We waren nu toch zo goed getraind. Het was toch
nog een stevige beklimming met heel erg veel trappen. Gelukkig was het zo vroeg
op de dag nog niet zo druk. Rond 6u 10 kwamen we boven aan. Daar was wel heel
erg veel volk. Pieter moest nog snel naar het toilet, maar de toiletten waren
nog niet open. Gelukkig is er naast de ingang een chick hotel waar hij snel naar
het toilet is kunnen gaan. Aan de ingang kwamen we Trevor en Luke nog tegen
maar aangezien zij andere plannen hadden voor hun bezoek, gingen we niet samen.
Om 7 uur stonden we aan de ingang van Huayna Picchu. Hier mogen 400 mensen per
dag op. 200 tussen 7 en 8 uur en 200 tussen 10 en 11. Aangezien deze ingang zo
gelimiteerd is, was het goed dat we onze tickets zo ver op voorhand hadden
gekocht. Het was ongeveer een uurtje stijgen naar de top van de berg. Maar zo
getraind als wij waren, ging het bij ons wel een stuk vlotter dan bij de andere
toeristen. Op Huayna Picchu hebben we wat gegeten (ook al mocht dat niet, maar
je kan hier toch geen hele dag rondlopen zonder te eten...). Van op de berg
hadden we een prachtig zicht op Machu Picchu. Wel grappig dat we van op de berg
ook de kampplaats konden zien met slechts een tentje op ... het onze. Van op de
top gingen we verder naar de caverna grande of templo de la luna. In templo
De la Luna hebben we nog een 10 uurtje gegeten J.
Na Huayna Picchu gingen we naar een ander, klein, bergje: Huchuy Picchu. Daar
stonden nog een paar ruïnes, maar het mooiste was dat we daar helemaal alleen
waren. We hebben daar gelunched met een prachtig zicht op de site van Machu
Picchu. Nadien zijn we teruggegaan naar de ingang om daar een gids te regelen.
Aangezien het spitsuur al gedaan was, waren we maar met een kleine groep. We
waren maar met 4: wij 2 en een Peruaans koppel: Jorge en Monica. We hadden een
heel erg goeie gids. Enkele weetjes waren:
o
Machu Picchu betekent oude bergé
o
Huayna Picchu betekent: jonge berg
o
Vanop Huayna Picchu heb je een heel erg mooi
zicht op Machu Picchu en kan je met veel verbeelding zien dat de site de vorm
heeft van aan condor. Wij hadden het niet gezien van boven, maar toen ze het
ons vertelde hebben we de fotos nog eens bekeken ...
o
In totaal hebben ze aan de bouw van Machu Picchu
een 30 à 40 jaar gewerkt met naar schatting 25.000 mensen.
o
Nog niet heel de site is ontdekt. Er werken nog
steeds archeologen en ze vinden nog steeds meer en meer terrassen. En misschien
zijn er nog wel wat gebouwen verstopt tussen de bomen.
o
De gewone gebouwen zijn gemaakt met stenen met
cement tussen, maar voor de tempels hebben ze geen cement gebruikt. Deze stenen
zijn zo gemaakt dat ze perfect op elkaar passen.
o
We hebben het Cruz del Sur gezien: een steen in
dezelfde vorm als het sterrenbeeld. Elke hoek van deze steen wijst een van de
windstreken aan.
o Ingenieuze zonnehorloge gezien, waarop ze onder andere hun landbouwcycli baseren.
o
...
Tijdens de tour hebben we al wat mooie verjaardagsfotos
getrokken voor de opa van Marlies die binnen een paar dagen 81 wordt. We hebben
ook de perfectie Lonely Planet foto getrokken (Machu Picchu + Huayna Picchu +
een lama). Na de gegidste tour hebben we nog wat gepraat met Jorge en Monica.
Het waren heel erg vriendelijke mensen. Ze hebben ons nog wat reistips gegeven
voor het noorden van Peru en hebben ons uitgenodigd om hen in Lima te bezoeken.
We waren oorspronkelijk niet van plan om naar Lima te gaan omdat we nog van
geen enkele andere toerist positieve dingen gehoord hadden, maar nu dat we een
uitnodiging hadden gekregen, moesten we wel gaan. Na de tour gingen we naar de Puente de Inca. Dit was niet echt super speciaal. Spijtig genoeg was er niet genoeg tijd meer
om naar de Puerta del sol te gaan. We hadden nog een klein halfuurtje voor de
site toe ging en hebben ons dan nog ff op een mirador geïnstalleerd. Toevallig
zaten Jorge en Monica daar ook. Samen hebben we nog genoten van de prachtige
site en hebben we van Monica crackertjes gekregen. Nadien hebben we voorlopig
afscheid genomen van Jorge en Monica. We zijn te voet naar beneden gegaan en
hebben in Aguas Calientes inkopen gedaan. Terug op de kampplaats hebben nadien
lekker gekookt: heel veel groentjes met pasta natuurlijk. Ondertussen was er
nog een hele groep aangekomen op de camping en waren we niet meer alleen.
Vanmorgen stond de wekker 5u 45 want om 7u zouden we met een
collectivo richting Machu Picchu vertrekken. s Morgens hebben we de eigenaars
van het hostel verteld wat er gebeurd is. Ze waren wat verwonderd, maar hebben
er eigenlijk niet zo veel op gezegd ... misschien waren zij het wel. We zullen
het nooit weten. Het was wel raar om al de mensen te zien en te bedenken dat
zij het konden zijn. Spijtig dat Ilse hier niet was om te onderzoeken wie het
gedaan had J. Om kwart na 6 hadden we ontbijt geregeld.
Deze keer was het brood met een omelet en aardappel. Een lekker en stevig
ontbijt. Nadien hebben we een collectivo genomen richting Santa Maria. De
collectivo is eigenlijk gewoon een taxi waar ze zoveel mogelijk mensen
insteken. Op een gegeven moment zaten we 7 mensen in de auto J. Santa Maria lag niet
volledig op de route van de collectivo en dus werden we gedropt op een paar
kilometer. We hadden geluk, want er passeerde net een man met een pick up truck
die ons een gratis lift tot aan Santa Maria heeft gegeven. Hij had ons zien
wandelen en was gestopt. Het was net zoals in Nieuw-zeeland. In Santa Maria
moesten we een tijdje wachten op een collectivo richting Santa Theresa. De
busjes vertrekken namelijk pas als er voldoende passagiers zijn. We zijn dan in
tussentijd een lekkere jugo de naranja gaan drinken. Met de bus van Santa Maria
naar Santa Theresa was ongeveer 30 min. We dachten van daar verder te voet te
gaan richting Hydro-Elektrica, maar aangezien het aan het regenen was hebben we
hier ook snel een taxi genomen. Vanaf Hydro-Elektrica waren er 2 mogelijkheden
... een dure trein nemen of 10km wandelen tot aan Aguas Calientes. We
registreerden ons in H E en als getrainde wandelaars dat we nu zijn, zijn we
snel te voet gegaan. Een tweetal km voor je Aguas Calientes binnenkomt is er een
brug over de rivier richting Machu Picchu. Aan deze brug is er ook een erg
goedkope kampplaats. We beslisten om hier te kamperen ... goedkoper dan een
hostel in Aguas Calientes en morgen iets minder vroeg opstaan voor ons bezoek
aan Machu Picchu. Van op de camping hadden we al zicht op Machu Picchu. Het was
wel raar. We hadden verwacht dat er op de kampplaats aan Machu Picchu superveel
volk zou zijn, maar wij waren de enigen op deze kampplaats. We hadden wel
gezelschap van 4 honden. Aangezien de 4 honden ons overal op de kampplaats
volgden en altijd bij ons kwamen liggen, hebben we ze maar namen gegeven:
Nestor, poepie, meisje en de kleine. Nu het nog warm was, hebben we snel een
koude douche genomen. We zijn nog tot Aguas Calientes gewandeld om op de markt
inkopen te doen voor morgen. Je mag normaal gezien geen eten meenemen op de
site, maar aangezien we daar de hele dag gaan blijven gaan we toch wat eten in
onze rugzak steken. In het centrum zijn we Trevor en Luke nog tegengekomen. Zij
gaan morgen na het bezoek aan Machu Picchu met de trein richting Ollantaytambo.
Wij zijn de prijzen ook eens gaan vragen, maar dat was ons toch iets te duur.
De rit naar Ollantaytambo duurt ongeveer 1u30 en kost tussen de 55 en 75 dollar
afhankelijk van het uur waarop je de trein wilt nemen. Daar gaat ons budget! Een
van de locals legde ons uit dat je ook kan wandelen langs het spoor tot aan km
82. Aan km 82 is er een dorp en daar kan je voor 3 soles (dus minder dan 1
euro) de bus nemen tot Ollantaytambo. Het enige probleem is dat onze kampplaats
ongeveer op km 112 ligt en dat we dus 30km moeten wandelen. Maar nog liever dat
dan ons zo in het zak te laten zetten door de trein. Zeker als je ziet dat de
locals maar 10 soles moeten betalen voor deze treinrit. Nadien zijn we lekkere
pizza gaan eten met een Cusqueña voor Pieter en een Cola voor Marlies. Nadien
zijn we ons tentje in gekropen, want het zal morgen weer vroeg dag zijn.
Hopelijk is het morgen beter weer want vanavond had het een hele tijd geregend.
Trevor en Luke hadden al om 4u s morgens een auto richting
Santa Theresa genomen. Wij bleven nog een dagje langer om de ruïnes hier te
bezoeken, want dat was toch een van de redenen waarom we deze weg hadden
genomen. Om 6 uur hadden we ontbijt besteld in ons hostel. Nadien zijn we nog
wat extra brood gaan kopen om de dag door te komen. We zijn in het hostel nog
wat kleren gaan wassen en hebben al ons nat gerief op gehangen. Nadien
vertrokken we rond 8u 30 richting de ruïnes.De vrouw van ons hostel riep haar
hond Charro en zei dat hij ons wel zou gidsen. En inderdaad al snel volgde
hij ons op het pad. Na de vele dagen wandelen van de voorbije dagen was onze
honger moeilijk te stillen. Dus we hebben ons al snel aan de kant van het pad
gezet. Tegen 9 uur hadden we al 5 extra bokes met tonijn gegeten J. Onze gids Charro had
wel niet echt goede manieren en was constant aan het bedelen. We hebben hem
geleerd dat eerst de baas eet en dan hij J.
Daarna gingen we verder richting de ruïnes: "Victos Rosaspata Yuraqrumi". Het was een hele mooie wandeling tot
aan de ruïnes. Zoals te verwachten, waren we daar de enige toeristen. Er waren
wel 8 werkers bezig aan de ruïnes. Het is een kleine ruïne, maar wel erg mooi.
Op het einde van ons bezoek begon het te regenen dus zijn we wat gaan schuilen
onder een klein afdakje. Daar hebben we de rest van onze broodjes opgegeten.
Onze gids Charro had het vorige keer goed begrepen en heeft niet meer gebedeld.
Er waren nog 2 andere honden op de site en onze gids kreeg schrik. Hij heeft
zijn toeristen achter gelaten en is op zijn eentje terug gegaan naar het dorp. Wij
gingen verder op het pad want er waren verder nog meer ruïnes. Volgende site: "ñusta hispana". Op de site kwamen we een parkwachter tegen die ons wat meer
uitleg heeft gegeven. De naam van de site zou betekenen: urine van de
maagden. Er is een rots op de site waar een lijn is ingegraveerd. De vrouwen
moesten op deze plaats urineren. Als de urine de lijn volgde, dan was de vrouw
een maagd en anders niet. Rare vorm van selectie J.
Samen met de parkwachter zijn we terug gewandeld naar het dorp. In de vroege
namiddag hebben we nog wat soep en thee gemaakt en nadien heeft Marlies nog een
doke gedaan. Pieter heeft ondertussen al het gerief dat ondertussen droog was,
opgeruimd. Na Marlies haar Chriske hebben we nog een kleine wandeling in het
dorpje gemaakt, maar daar was eigenlijk niet veel te zien. Nadien hadden we
terug een diner geregeld in ons hostel. Lekker en goedkoop! Vooral de thee was
superlekker. Rond 8 uur zijn we in ons bedje gekropen. We waren er deze nacht
aan vergeten denken om onze deur te barricaderen. Marlies werd rond middernacht
wakker omdat ze naar het toilet moest. Waarschijnlijk te veel thee gedronken
deze avond J.
Na haar toiletbezoek kon ze niet meteen de slaap vatten ... gelukkig. Want een
kwartiertje later ging opeens de deur open. Marlies dacht eerst dat het de hond
van het hostel was, want die was overdag ook al is binnengekomen. Het bleek
echter niet de hond te zijn, maar wel een persoon met een pillamp. Dan dacht
Marlies dat de man van het hostel de deur terug kwam toedoen omdat zijn hond die
had opgegedaan... Maar nee: de persoon met de pillamp kwam de kamer binnen en
begon in het rond te schijnen. Het was hoogst waarschijnlijk zijn bedoeling om
ons te bestelen, maar dat was zonder Marlies gerekend die klaarwakker in haar
bed lag en de hele vertoning had gevolgd J.
Marlies is super luid Pieter beginnen wakker roepen en de persoon met zijn
pillamp heeft zijn licht uitgedaan en is er vandoor gegaan. Hij/zij was
waarschijnlijk harder verschoten dan ons ... zijn verdiende loon J. Pieter die een goed
doke aan het doen was, heeft bij het wakker worden nog net een schim naar buiten
zien gaan. Niet echt de meest gezellige manier om wakker te worden. Het duurde
wel nog even vooraleer hij helemaal wakker was. Marlies was uit bed gesprongen,
had het licht aan gedaan en was tegen de deur gaan staan. Pieter, zet het
nachtkastje voor de deur!. Het duurde wel 5 minuten voor Pieter uit zijn bed
kwam en het nachtkastje er voor zette. Marlies had ondertussen schrik dat de
man terug ging binnen komen, maar dat was gelukkig niet het geval. We hebben
deze nacht veel geluk gehad en zullen toch iets attenter moeten zijn met onze
deur s nachts. Gelukkig waren we saved by the blaas van Marlies J. Nadien hebben we geprobeerd terug te slapen. Al lukte
dat niet zo goed meer ... Het was een
nacht, die je normaal alleen in films ziet! Het was een nacht waarvan ik dacht
dat ik hem nooit beleven zou.
De wekker stond om 5 uur, maar we hadden ons overslapen en
werden pas rond 6 uur wakker. Het is ver gekomen dat we 6u opstaan al
overslapen noemen. Om 7u 30 zijn we als laatste vertrokken. De anderen waren al
vroeger vertrokken. We zijn gestegen naar een pas op 4592m. Onderweg hadden we
prachtige uitzichten. Luke en Trevor stonden ons boven op te wachten. Aangekomen
op de pas zaten we in de wolken en begon het te hagelen/regenen. We hebben daar onder een dakje onze overschot
van de pasta van gisterenavond opgegeten maar aangezien het koud was, zijn we
snel terug vertrokken. Boven splitste het pad ... wij mochten links gaan op een
echt Inkapad, maar de muildieren moesten een andere weg nemen. Om het pad te
beschermen mogen zij er niet op omdat ze het zouden kunnen beschadigen. Het
Incapad was een aangelegd pad met stenen, maar ging wel vrij steil naar
beneden. Doordat het geregend had, waren de stenen vrij glad en was het een
moeilijke afdaling. Marlies is eens uitgeschoven maar had haar gelukkig geen
pijn gedaan. Tijdens de afdaling kwamen
we de 2 Amerikanen terug tegen. Hun muledriver had de kortste weg met stenen
pijlen aangeduid ... aangezien we samen zijn afgedaald was dat ook wel handig
voor ons. Zonder de pijlen van Edwin zouden we het ook wel gevonden hebben,
maar zouden we veel meer kilometers hebben moeten wandelen. We zijn samen naar
het hostel Six Pac Manco gegaan. Ons eerste plan was om daar te kamperen, maar
door de regen en koude hebben we het plan gewijzigd. s Avonds heeft de vrouw van
het hostel voor ons allemaal gekookt. Het was heel gezellig. Nadien zijn we ons
bedje ingekropen... het was ondertussen al weer een tijd geleden dat we nog is
een bed hadden gelegen dus dat ging deugd doen J.
Er was wel een klein probleem met de deur van onze kamer. We konden die niet op
slot doen, dus hebben we ze maar gebarrikadeerd met onze rugzakken.
Vandaag stond de wekker voor de verandering nog eens om 5u.
Pieter vond het wat te vroeg maar ja ... ochtendstond heeft goud in de mond. Het
was niet echt makkelijk om vanuit Yanama de route te vinden. Op deze route
waren er nergens bordjes of richtingaanwijzers te vinden maar wonderbaarlijk
hebben we de weg toch zonder problemen gevonden. Achteraf hoorden we van Trevor
en Luke dat ze een stukje verloren gelopen waren. Beneden aan de rivier kwamen
we een groep van 5 Amerikaanse jongeren tegen die dezelfde trektocht als ons
deden. Wel met enig verschil dat ze gisteren een rustdag hadden genomen en al
hun spullen gedragen worden door muilezels. We waren vandaag als eerste weg,
maar al snel werden we ingehaald door de anderen. We moesten maar ongeveer 500
m stijgen maar tijdens het stijgen had Marlies het wat moeilijk. De beentjes
wilden niet echt mee. Het zal waarschijnlijk de vermoeidheid zijn die zich de
voorbije dagen heeft opgestapeld. Een stukje voor het hoogste punt hielden we
een kleine pauze om de innerlijke geest wat te versterken met pasta en snacks.
Nadien ging het al een stuk beter. Van daar zijn we dan zachtjes afgedaald tot
aan de rivier. Een prachtige valei met wondermooie uitzichten. Af en toe kregen
we wel wat miezerregen, maar gelukkig hadden we onze ponchos bij om ons te
beschermen. Al zweet je in zo een plastieken poncho wel zo hard dat je er ook
nat van wordt J.
We hebben ook even onder een overhangende rots geschuild om nog iets te eten en
de schoenen van Pieter nog eens te repareren. Op het laatste stuk richting de
kampplaats hadden we veel beziens. Er waren
veel curieuze koeien. In groep
volgden ze ons en staarden ze ons aan. Precies of ze hadden hier nog nooit
eerder een toerist zien passeren. We zagen nog een paar mooie scherpe
bergtoppen, een condor die er rond cirkelde en een glesjer. Aangekomen aan de
kampplaats deden we onmiddellijk wat warme kleren aan, want het begon al goed
af te koelen. We hebben ons tentje opgezet en gekookt. Aangezien het erg koud
was (we sliepen op 3950m), mocht Liesje in de warme slaapzak slapen. Gelukkig
voor Pieter hadden we in Cusco de drinkbus van Nikko gekocht. We hebben er
kokend water ingedaan en Pieter heeft ze bij hem in de slaapzak gestoken ...
lekker warm J
Vanmorgen zijn we opgestaan om 6u. Het was daar precies een
boerderij... overal beesten. Honden, koeien, kippen, geiten, ... Vooral voor de
kippen moesten we opletten opdat ze op een onbewaakt moment niet met ons
ontbijt gingen lopen. Toen we bij het opruimen de tent even hadden laten
openstaan, zaten er al 2 kippen in J.
Om 8 uur zijn we vertrokken. Volgens de arriero (Edwin) van de Amerikanen was
het ongeveer 3 uur stijgen tot aan een pas van 3800m. Dus toen we na ongeveer 2
uur 2 mannen met schapen tegenkwamen, viel het wel tegen dat ze ons zeiden dat
het van daar nog 3 uur klimmen was. En inderdaad we zijn pas na ongeveer 5 uur stijgen
boven aan de pas gekomen en het was geen 3800m maar wel 4150m. Onderweg zijn we
nog een grot tegengekomen waar we een kijkje in zijn gaan nemen, maar waar niet
zo veel te zien was. Aangezien we niet weten hoe hoog we precies geslapen
hadden, weten we ook niet hoeveel we gestegen hebben. Maar het was genoeg voor
vandaag. Boven kwamen we de twee Amerikanen terug tegen. Luke was blijkbaar wat
ziek van de hoogte en had moeten overgeven. Hij zag er niet echt goed uit.
Gelukkig was het van daar terug een stuk naar beneden richting Yanama. Boven hebben
we een kleine pauze genomen en nadien zijn we de pas over gestoken zijn. Het Australische
koppel kwam net boven toen wij vertrokken. Luke was al iets voor ons aan de
afdaling begonnen. Maar toen wij de afdaling net begonnen, hoorden we een enorm
lawaai van vallende stenen.De steenlawine leek ons wel erg kortbij het pad te
zijn waar we moesten passeren. We waren dan ook erg blij toen we zagen dat Luke
zich uit schrik op veilige afstand had gezet en OK was. We hebben nog ff staan
kijken en toch nog een paar steenlawines van kortbij kunnen zien. Wat ook heel
erg opvallend was, was dat deze kant van de bergpas totaal verschillend was van
de andere kant. Aan de andere kant van de berg had je vooral bomen, struiken en
veel muggen. Hier was om een of andere reden geen enkele mug te bespeuren en
stond er groen gras met mooie bloemen. Net of we in het paradijs waren
toegekomen. De afdaling naar Yanama ging veel sneller dan verwacht en we kwamen
al rond 15u in het dorp aan. Aangezien iedereen daar wel een stukje gras heeft,
kan je daar bij de meeste mensen wel kamperen. Maar aangezien we graag samen
met de rest van de groep gingen kamperen, hebben we even moeten zoeken waar Edwin
met hun muilezels naartoe was gegaan. Aangekomen op de kampplaats hebben we ons
nog wat in de zon gelegd en al ons gerief is goed laten drogen. We hebben een
zalig doucheke genomen en we hebben wat kleren gewassen.Luke heeft ons
getrakteerd op een coca cola ... wat een poepie. We hebben aan de mensen van
Yanama gevraagd wat de mooiste weg is ... richting Huancacalle of naar Santa
Theresa. Zij bevestigden wat we al eerder gehoord hadden ... Naar Huancacalle is
veel mooier en daar heb je ook nog mooie ruïnes. Luke en Trevor gingen ook
richting Huancacalle gaan, dus onze keuze was snel gemaakt. Aangezien het
Australische koppel morgen een rustdag neemt, is het wel onze laatste dag
samen. Zij gaan nadien proberen op de baan richting Theresa een bus te nemen. Toen
de zon weg was, werd het wel heel snel kouder. We hebben gekookt en de groep op
een pintje getrakteerd. Voor Liesje natuurlijk nog steeds geen bier maar een
Coca Cola.
Om 5u 30 stond de wekker want het beloofde weer een zware
dag te worden. Pieter geraakte wel heel erg moeilijk uit zijn bed.
Waarschijnlijk gisteren te lang aan het vuur blijven zitten J. We hebben lekkere
oatmeal met chocolade gemaakt en alles opgeruimd. Rond 7u 30 zijn we vertrokken.
Het Australische koppel had muilezels besteld tegen 6 uur, maar toen wij
vertrokken, waren die nog steeds niet gearriveerd. Later hoorden we dat ze pas
om 9 uur waren aangekomen en ze dus 3 uur hebben moeten wachten. Zijn wij blij dat
we geen gids of muilezels hebben zodat we alles op ons eigen tempo kunnen doen.
Eerst was het een kleine klim van de kampplaats op 2800 meter naar een pas van
ongeveer 3200 m. Daarna begonnen we aan een heel erg lange afdaling tot aan de
rivier op ongeveer 1800m. Dus iets van
een 1400m gedaald. Op onze afdaling kwamen we nog een heel erg mooie ruïne
tegen. Het was vooral een mooie verrassing omdat we niet wisten dat er op deze wandeling
nog andere grote ruïnes waren. De ruïne van: Pinchaunuyoc. Heel veel terrassen
met een irrigatiesysteem. Nadien zijn we verder afgedaald naar de rivier. Aangezien
het terug een super warme dag was en we toch alleen waren aan de rivier heeft
Pieter daar een goed badje kunnen nemen J.
Nadien hebben we lekkere pasta met tonijn klaargemaakt zodat we er sterk
opstonden om aan de volgende klim te beginnen. Toen we al een tijdje aan de
rivier zaten, passeerden er een aantal muledrivers. Wel grappig dat ze allemaal
hetzelfde idee hadden als Pieter: kleren uit en de rivier in. Net voor we
vertrokken arriveerden ook de Amerikanen en de Australiërs. Wij begonnen alvast
aan de klim want we hadden nog een 1300 m te stijgen. Het was super steil en
daardoor wel erg zwaar. Een fameuze kuitenbijter. Rond 17u kwamen we een bordje
tegen met: Maizal sole 15 minutos. Na zo een zware dag waren er dat wel nog
15 te veel en rond 17u 30 kwamen we aan in Maizal. Trop is te veel! We waren
wel blij nog voor het donker aan te komen. Onderweg werden we ingehaald door de
twee Amerikanen. We hielden ff halt om uit te rusten en bedachten dat we eigenlijk
elkaars namen nog niet wisten. Als zij over ons spraken dan spraken ze over
het Belgisch koppel en als wij over hun spraken dan spraken we over de twee
Amerikanen. Nu hadden we officieel met Luke en Trevor kennis gemaakt J. We hebben nog vlug
voor het donker de tenten opgezet en nog een lekker soepje gegeten. De
muledriver van de Amerikanen had een grote fles bier gekocht, waar we ook een
glaasje van kregen. Op zulke momenten smaakt dat toch altijd iets meer J. Luke en Trevor hadden
ook nog wat brocoli en rode wijn over die we kregen. Jammie!! Toen wij ver
klaar waren met eten zijn de Australiërs rond 18u 45 toegekomen. Zij hadden dus
nog een heel eind in het donker moeten wandelen. Wel balen wetende dat ze s
morgens 3u op hun ezels hadden moeten wachten. Volgens de hoogtemeter van de
Australiër zaten we nu op 3100m en niet op 2800 zoals onze kaart aangaf. Dat
verklaart wel waarom de klim zo lang duurde J.
We zijn ons tentje ingekropen en hebben nog ff de gebeurtenissen van de voorbije
dagen neergepend zodat we het niet vergeten voor op onze blog.
Vandaag stond er een van de hoogtepunten van onze trekking
op het programma: het bezoek aan Choquequiraw. Rond 10 vertrokken we naar de
ruïnes. Eerst gingen we naar grote terrassen die gebruikt werden om aan landbouw
te doen. Nadien gingen we naar het grote plein in het centrum van de site. Net
naast het grote plein bezochten we het huis van De Inca. Hier staat nog vrij
veel van recht. Het strooien dak is wel verdwenen, maar de stenen constructie
is wel nog volledig. Van het huis van De Inca gingen we verder naar boven. De
gebouwen daar zouden gediend hebben om lijken in op te bergen. Omdat dit
gedeelte hoger gelegen is, hadden we een supermooi zicht op de site. Daarna gingen we naar een van de mooiste en meest
speciale plaatsen van de site: de sector llamas. Hier heb je een hele lange
trap naar beneden en een 50-tal terrassen. Op de muren van de terrassen zie je
verschillende lamas. Heel erg mooi! Nadien zijn we via de steile trap terug
naar het grote plein gewandeld. Toch niet zon rustdag J. Vandaar zijn we dan een
klein bergje opgegaan. Hier heb je sector Usnu. Een grote open plaats die de
Incas zouden gebruikt hebben om de astrologie te bestuderen. Omdat dit een
stukje hoger ligt dan de rest van de site hadden we ook hier een prachtig
uitzicht en konden we mooie fotos nemen. Daarna daalden we af naar Casa
Sacerdota en Pikiwasi. De gebouwen in sector Pikiwasi hadden een
administratieve functie. De site wordt soms wel vergeleken met Machu Picchu
omdat daar een vergelijkbare indeling is van de gebouwen in verschillende
sectoren. In totaal ligt er van Choquequiraw nog maar een 30 % bloot. Ze zeggen
zelfs dat het in totale oppervlakte groter zou zijn dan Machu Picchu, maar dan
hebben ze wel nog veel werk. Misschien moeten we hier binnen een aantal jaar
nog eens terugkomen. Nadien zijn we terug gegaan naar de kampplaats. Beneden
waren er nog meerdere terrassen, maar aangezien dat heen en terug nog een uur
een half wandelen was en het bijna donker ging worden, gingen we daar niet meer
naar toe. We hebben er gisteren en vandaag wel een heel mooi zicht op gehad van
op de bergflanken. We hebben lekker gekookt en de Australiërs hebben bij gebrek
aan een goed vuurtje dat van ons terug mogen gebruiken. Aangezien we onze blok
kaas al zo beu waren en er toch nog een paar 100 gram over was, hebben we hem
aan het Australische koppel gegeven. In ruil hebben we dan een Asperge soepje
gekregen, want dat waren zij ondertussen al beu gegeten J. Op de kampsite hebben we nog
een Nederlander ontmoet. Een hele sympathieke kerel. In zijn nieuwe versie van
de lonely planet stond dat deze trektocht onmogelijk was wegens het ontbreken
van de brug aan de rivier ... de lonely is dus toch niet altijd up to date. Hij
probeerde een vuurtje te maken om ons aan te verwarmen, maar aangezien dat niet
echt bleek te lukken is Pieter hem gaan assisteren. Zo hebben we nog een tijdje
gezellig aan het vuur gezeten en zijn we nadien met kleren vol rook ons tentje
in gekropen.
We hadden gisterenavond aan de man van de kampplaats
gevraagd of het mogelijk was om s morgens om 5u de kabelbaan over de rivier te
nemen. Hij was dat blijkbaar niet vergeten, want om 4u stond hij al aan onze
tent om ons te wekken. Wat een poepie! Ontbeten en opgeruimd in het donker en
dan rond 5u in het donker de kabelbaan over de rivier. Best wel spannend. We
zijn goed aan de overkant geraakt om te beginnen aan onze beklimming van
ongeveer 1500 hoogtemeters. We merkten wel dat we gisteren al heel wat muggenbeten hadden
opgelopen en ook vandaag waren de bastards weer van de partij. Gelukkig hadden
we voldoende repellent voorzien. Rond 8u kwamen we aan aan de eerstvolgende
kampplaats: Santa Rosa. Daar hebben we de overschot van onze pasta van
gisterenavond opgegeten en zijn dan verder gewandeld. Aangezien we voldoende
tijd hadden, zijn we vaak gestopt om wat uit te rusten, snacks te eten en
natuurlijk om van het prachtige uitzicht te genieten. Gelukkig lag dit pad
grotendeels in de schaduw en was het dus niet zo warm als gisteren. Onderweg
zijn ons een aantal toeristen voorbijgestoken, maar wij waren wel de enige op
de hele trekking die het zonder muilezels deden. Er passeerden ons ook twee
Amerikanen. Toen ze voorbij ons waren, hoorden we hen tegen elkaar zeggen: Did
you see those 2 tourists? They
are also going to Machu Picchu and they are carying there own backpacks J. Rond
12 uur kwamen we boven aan in Maranpata. We waren blij eindelijk boven te zijn,
maar kregen van gidsen van andere groepen te horen dat als je verder gaat
richting Yanama dit niet de zwaarste dag was. Pfff, dat beloofd! Van in
Maranpata konden we al een eerste glimp opvangen van Choquequiraw. Boven op een
berg, wat een prachtige locatie! In Maranpata hebben we wat uitgerust en
opnieuw bokes met kaas en honing gegeten. De kaas vonden we in het begin wel
lekker, maar de smaak begon wat tegen te gaan. Toen we al een tijdje boven
waren kwam ook het koppel uit Australië toe. Hun stoof had het gisteren avond
blijkbaar begeven en ze vroegen of ze onze stoof mochten gebruiken. Gelukkig
hadden wij wel goed gerief bij J.
Rond 14u zijn we verder gewandeld richting de kampplaats aan Choquequiraw.
Onderweg moesten we ook al de tickets kopen voor het bezoek aan de site morgen.
We kregen al wat uitleg van de parkwachter en maakten nog een gezellig praatje.
Hij vertelde ook dat ze niet erg gelukkig zijn met de kabelbaan die er gaat
komen. Zij zouden het liever zo rustig houden als het nu is. Rond 15u30 kwamen
we aan aan de kampplaats. De twee Amerikanen waren er ook. Een van hen is een
gids uit de VS die hier voor een half jaar werkt als outdoor gids. Hij woont nu
in de heilige vallei in Ollantaytambo. Zijn hoofdbezigheid is het gidsen van
fietstochten in de heilige vallei. Dat is misschien nog wel iets interessants
om te doen na ons bezoek aan Machu Picchu. De andere Amerikaan is een iets
oudere super vriendelijke kerel die in de VS al verschillende jaren lezingen
over deze trekking heeft gevolgd. Nu is het als een dream come true dat hij
deze trekking kan doen. Hij was blij ons te zien en zei dat hij een hele dag
aan ons had gedacht. Na de leuke babbel hadden we nood aan een douche dus
hebben we ons een koude douche genomen. Heerlijk! We hebben eten gemaakt en
zijn moe ons bedje in gekropen. Morgen staat het bezoek aan Choquequiraw op het
programma en dus een beetje een rustdag.
Om 6u 30 hadden we ontbijt besteld in ons hostel. Lekkere
bokes met appelsienconfituur, een roerei en koffie. Een stevige maaltijd om de
dag te starten. Nadien zijn we in een winkeltje nog wat extra brood gaan kopen
en hebben we nog eens gevraagd waar de trail precies start, want tijdens onze
korte wandeling gisteren hadden we niet echt aanwijzingen gevonden. Rond 7u 30 zijn
we vertrokken. Al snel vonden we de eerste aanwijzingen naar Choquequiraw...
nog 32 km te gaan. We waren nog niet lang vertrokken toen we een heel erg
vriendelijke parkwachter tegenkwamen. Hij vond dat we goed vooruit gingen en
dat het dus wel zou lukken met de rugzakken. Hij waarschuwde ons wel dat het
een heel erg stevige wandeling zou worden met veel stijgen en dalen. Hij zei
ook dat er een plan is om binnen dit en een aantal jaar een teleferico te
bouwen naar Choquequiraw zodat de site ook toegankelijk wordt voor minder
sportieve toeristen. Het nadeel is dan natuurlijk dat het veel toeristischer
zal worden dus we zijn blij dat wij het nu nog kunnen zien. Het eerste stuk
ging redelijk plat voor iets meer dan 11km tot aan een mooie mirador. Daar
hebben we een lekker boke met honing en kaas gegeten. Jammie! We merkten wel
dat onze kaas nogal veel vocht begon te verliezen dus hebben we hem maar in een
extra plastiek zakje gestoken. Van aan de mirador was het een stevige afdaling
van ongeveer 1500 hoogtemeters. Het was wel superwarm, dus aan elk schaduwplekje
hielden we even halt om een hitteslag te vermijden. Samen met ons daalden er
ook nog 2 arrieros (muledrivers) met hun muildieren af. Na ongeveer 1200 meter
dalen, kwamen we aan de eerste kampplaats: Chiquiska. Daar hebben we een
archeoloog ontmoet die in Choquequiraw werkt en ook onderweg was naar daar. Hij
ging wel beneden aan de rivier een ezel nemen en zo vandaag nog in Choquequiraw
aankomen. We vertelden hem over de trektocht die we aan het doen waren. Hij gaf
ons nog wat uitleg en vertelde dat het beter is om van Yanama niet naar Santa
Theresa te wandelen, maar wel naar Huancacalle. De route van Yanama naar Santa
Theresa is grotendeel gewoon op de weg en niet zo speciaal om te wandelen.
Daarentegen is de route van Yanama naar Huancacalle in een heel erg mooie
vallei en zijn er in Huancacalle nog mooie ruines te zien. We zullen het in
beraad houden, maar de route naar Huancacalle betekent wel dat we niet tot in
Machu Picchu kunnen wandelen. We zullen dan van Huancacalle de bus moeten nemen
naar Santa Theresa. Op de kampplaats ontdekte Pieter ook dat bij zijn beide
schoenen de zool er bijna volledig af lag. Het vele wandelen heeft zijn tol
geëist. Gelukkig had hij zich er op voorzien. Met wat touw en strips hebben we
de zool terug aan de schoen bevestigd. Wel niet echt ideaal aan het begin van
een lange wandeltocht, maar er zit niet anders op. Na het vele reparatiewerk
daalden we af naar de volgende kampplaats: Playa Rosalina. Een mooie
kampplaats aan de rivier maar beneden in de canyon en dus heel erg warm. We
hebben ons tentje opgezet, maar aangezien de grond beenhard was, was dat niet
zo gemakkelijk. We hebben een lekkere koude douche genomen. Toen wij al een
tijdje gearriveerd waren, kwam ook het Australische koppel toe. Aangezien zij
muildieren hadden om hun rugzak te dragen, moesten ze zelf niets dragen en toch
waren ze nog trager dan ons J.
Blijkbaar hadden ze s morgens tot 9 uur op hun muildieren moeten wachten. Nadien
hebben we een lekkere pastamaaltijd bereid. Aangezien de kampplaats gratis is,
vonden we toch dat we de eigenaar iets mochten gunnen, dus kochten we een cola.
We hebben nog wat gepraat met de eigenaar van de kampplaats. Om morgen de
rivier over te steken moeten we een kabelbaan nemen. Er was vroeger een brug,
maar die is ongeveer een jaar geleden weggespoeld. We vroegen aan de man of het
mogelijk was om morgen om 5 uur de kabelbaan te nemen en dat was geen probleem.
We willen liefst vroeg vertrekken zodat we niet in dezelfde hitte van vandaag
naar boven moesten wandelen. De man vroeg ons ook of we geen medicatie hadden,
want hij had wat last van diarree. We hebben hem met plezier een loperamide
gegeven. Nadien zijn we op tijd ons bedje ingekropen, maar het was veel te warm
om echt goed te kunnen slapen.
Klaar om te vertrekken! Vanmorgen hebben we een lekker
yoghurtdrankje gedronken en zijn dan vertrokken naar het busstation. We namen
de bus om 10u. Onderweg hadden we veel fille dus we kwamen pas om 14.30u aan in
Saywite. We waren blij dat we er waren. Het was super warm op de bus en achter
ons zaten twee wenende babys. Verder stapte er om het kwartier een verkoper op
de bus om allerhande dingen te verkopen. Aangezien het nog redelijk ver was
naar Cachora namen we een taxi. We hadden van de Duitsers gehoord dat die taxi
25 soles kostte dus toen de taxichauffeur ons 30 soles wou aanrekenen hebben we
toch even op onze strepen gestaan. Aangekomen in Cachora ging Pieter op zoek
naar een hostel terwijl Marlies bij de bagage bleef. Er waren juist twee
Australiërs aangekomen en blijkbaar gingen zij ook naar Machu Picchu wandelen.
Zij gingen hun bagage door muilezels laten dragen maar het was toch een
geruststelling te weten dat we niet als enigen deze trektocht gingen doen. We
werden aangesproken door een vriendelijke man die een twee-persoonskamer voor
20 soles verhuurde. Het was een heel mooi hostel en we kregen wat info over de
trektocht. We maakten nog een wandeling in het dorp en s avonds kregen we een
lekkere maaltijd van de eigenaars van het hostel. (We vroegen of er ergens een
restaurant was in het dorp en ze stelden voor om voor ons te koken voor maar 6
soles. Een aanbod dat we niet konden afslaan!). Nadien zijn we vroeg een doke
gaan doen zodat we morgen op tijd kunnen vertrekken.
Vanmorgen hebben we uitgeslapen en hebben we nog eens met de
omie en opie kunnen skypen, want dat was lang geleden. We hebben ontdekt dat
onze badkamer geen warm water heeft, dus hebben we een lekker koude douche
genomen. Rond de middag zijn we de stad in getrokken. Daar hebben we voor 4
soles een lekker menu gegeten. Nadien zijn we naar het busstation gewandeld om
onze tickets naar Cachora voor s anderendaags te kopen. Op de terugweg hebben
we een tweede batterij gekocht voor ons fototoestel. Onze grootste nachtmerrie
was om na de trektocht van negen dagen met een lege batterij in Machu Picchu
aan te komen. Het leek geen namaak te zijn dus hebben we graag deze kleine
investering gedaan. We hadden echter niet meer genoeg cash geld en dus moesten
we een ATM zoeken. ATMs genoeg alleen hebben we er zeker 10 moeten proberen
vooraleer Pieter zijn kaart werd aanvaard of vooraleer we een redelijke
hoeveelheid geld konden afhalen. Nadien zijn we naar de markt gegaan. Daar
hebben we nog een jugo gedronken en hebben we nog wat maiz tostado gekocht voor
op de trektocht. s Avonds zijn we een uitgebreid menu voor 15 soles gaan eten
en zijn we benzina blanca voor ons kookvuurtje gaan kopen. In de outdoorshop
verkochten ze ook drinkbussen van Nikko, geschikt om warm water in te gieten.
Aangezien Marlies het s nachts aan de Ampato zo koud had gehad, besloten we
deze drinkbus te kopen. Zo kan ze bij koude nachten heet water in de bus doen
en dan de warme drinkbus in haar slaapzak steken. Na het shoppen was het tijd
om onze zak te maken en om een doke te gaan doen.
Rond 6u30 kwamen we toe in de busterminal in Cuzco. We
gingen te voet naar het centrum. Het was maar een 3-tal km, dus niet echt de
moeite om een taxi te nemen. Onderweg naar het centrum kwamen we een man tegen
die ons een hostel aanbood voor maar 15 soles per persoon. Dat was echt heel
erg weinig en we besloten een kijkje te gaan nemen. Het hostel is niet super
gezellig of chik, maar er is WIFI en een privé badkamer dus we besloten om hier
te blijven. Hij nam ons mee naar een vriend van hem die een kampeerwinkel
uitbaat. We dachten daar een kaart te kopen voor onze trektocht die we gaan
ondernemen. We gaan namelijk een wandeling maken van 2 dagen naar Choquequirau
en van daar gaan we dan verder doorwandelen naar Machu Picchu. Maar aangezien
we dit zonder gids willen doen, hebben we wel een goeie kaart nodig. Aangezien
de man niet echt goeie kaarten had, zijn we op de Plaza de Armas is gaan horen
bij de toerist info. Toen de man in de toerist info over onze plannen hoorde,
keek hij wel wat raar. Hij zei dat het zeker mogelijk is en super mooi zal
zijn, maar dat we waarschijnlijk de enige toeristen op deze trek zullen zijn.
Deze wandeling is namelijk helemaal niet bekend en dus niet toeristisch. Hij
vertelde ons waar we een kaart konden kopen en waar we onze tickets voor Machu
Picchu konden kopen. We trokken de stad in. Eerst gingen we op een grote
overdekte markt een jugo drinken. We hebben daar ook al wat inkopen gedaan voor
onze trek: een blok kaas, mais tostado (iets dat we via onze gids op onze
vorige tocht hebben leren kennen), nootjes en rozijnen. We kochten er ook een
lekkere mango en aten er een visschotel tussen de locals. Wegens een dringende
nummer 2 bij ons 2 zijn we dan terug gegaan naar ons hostel. We hebben in pasant
de WIFI is getest en nog eens met het thuisfront kunnen skypen. Nadien zijn we
terug de stad ingetrokken. In een grote boekenwinkel hebben we een goeie kaart
voor de wandeling gevonden. We gingen ook naar het officiële kantoor waar ze de
tickets voor Machu Picchu verkopen. We hadden wel een klein probleem. We willen
namelijk ook naar Huayna Picchu gaan, maar daar mogen maar 400 mensen per dag
op en dat moet je dus tijdig reserveren. Dat reserveren kan je hier in het office wel doen, maar het probleem is dat we niet exact weten hoe lang onze
trektocht zal duren. We hebben dan maar ruim gerekend en hebben de tickets
vastgelegd voor 18 mei. Zo hebben we in totaal 9 dagen om aan Machu Picchu te
geraken en kunnen we de 10e dag de site bezoeken. Daarna zijn we nog
naar de supermarkt geweest om al het meeste van ons eten voor de trektocht te
kopen. s Avonds zijn we dan lekker gaan eten. Het Duitse koppel dat we tijdens
de beklimming van de Huayna Potosi hadden leren kennen had ons dit adresje
doorgestuurd en het was inderdaad heel erg lekker en goedkoop. Daarna zijn we
ons bedje ingekropen.
