Machu Picchu zien en bijna gestorven ... niet wij, maar wel Pieter zijn schoenen J. De eerste dag van de trektocht, in Playa Rosalinas, zag het er naar uit dat Pieter op zijn kousen naar Machu Picchu ging moeten wandelen maar met het nodige bindwerk is het toch gelukt om tot in Machu Picchu te geraken.  Vanmorgen hadden we de wekker gezet om 4 uur en ontbeten met yoghurtdrink. Om 5u 20 zijn we te voet vertrokken. Er zijn vele busjes die naar boven gaan, maar er is ook een mooi wandelpad dat naar boven gaat. Wij besloten te voet te gaan. We waren nu toch zo goed getraind. Het was toch nog een stevige beklimming met heel erg veel trappen. Gelukkig was het zo vroeg op de dag nog niet zo druk. Rond 6u 10 kwamen we boven aan. Daar was wel heel erg veel volk. Pieter moest nog snel naar het toilet, maar de toiletten waren nog niet open. Gelukkig is er naast de ingang een chick hotel waar hij snel naar het toilet is kunnen gaan. Aan de ingang kwamen we Trevor en Luke nog tegen maar aangezien zij andere plannen hadden voor hun bezoek, gingen we niet samen. Om 7 uur stonden we aan de ingang van Huayna Picchu. Hier mogen 400 mensen per dag op. 200 tussen 7 en 8 uur en 200 tussen 10 en 11. Aangezien deze ingang zo gelimiteerd is, was het goed dat we onze tickets zo ver op voorhand hadden gekocht. Het was ongeveer een uurtje stijgen naar de top van de berg. Maar zo getraind als wij waren, ging het bij ons wel een stuk vlotter dan bij de andere toeristen. Op Huayna Picchu hebben we wat gegeten (ook al mocht dat niet, maar je kan hier toch geen hele dag rondlopen zonder te eten...). Van op de berg hadden we een prachtig zicht op Machu Picchu. Wel grappig dat we van op de berg ook de kampplaats konden zien met slechts een tentje op ... het onze. Van op de top gingen we verder naar de “caverna grande” of “templo de la luna”. In templo De la Luna hebben we nog een 10 uurtje gegeten J. Na Huayna Picchu gingen we naar een ander, klein, bergje: Huchuy Picchu. Daar stonden nog een paar ruïnes, maar het mooiste was dat we daar helemaal alleen waren. We hebben daar gelunched met een prachtig zicht op de site van Machu Picchu. Nadien zijn we teruggegaan naar de ingang om daar een gids te regelen. Aangezien het spitsuur al gedaan was, waren we maar met een kleine groep. We waren maar met 4: wij 2 en een Peruaans koppel: Jorge en Monica. We hadden een heel erg goeie gids. Enkele weetjes waren:

o   Machu Picchu betekent “oude bergé

o   Huayna Picchu betekent: “jonge berg”

o   Vanop Huayna Picchu heb je een heel erg mooi zicht op Machu Picchu en kan je met veel verbeelding zien dat de site de vorm heeft van aan condor. Wij hadden het niet gezien van boven, maar toen ze het ons vertelde hebben we de foto’s nog eens bekeken ...

o   In totaal hebben ze aan de bouw van Machu Picchu een 30 à 40 jaar gewerkt met naar schatting 25.000 mensen.

o   Nog niet heel de site is ontdekt. Er werken nog steeds archeologen en ze vinden nog steeds meer en meer terrassen. En misschien zijn er nog wel wat gebouwen verstopt tussen de bomen.

o   De gewone gebouwen zijn gemaakt met stenen met cement tussen, maar voor de tempels hebben ze geen cement gebruikt. Deze stenen zijn zo gemaakt dat ze perfect op elkaar passen.

o   We hebben het Cruz del Sur gezien: een steen in dezelfde vorm als het sterrenbeeld. Elke hoek van deze steen wijst een van de windstreken aan.

o   Ingenieuze zonnehorloge gezien, waarop ze onder andere hun landbouwcycli baseren.

o   ...

Tijdens de tour hebben we al wat mooie verjaardagsfoto’s getrokken voor de opa van Marlies die binnen een paar dagen 81 wordt. We hebben ook de perfectie Lonely Planet foto getrokken (Machu Picchu + Huayna Picchu + een lama). Na de gegidste tour hebben we nog wat gepraat met Jorge en Monica. Het waren heel erg vriendelijke mensen. Ze hebben ons nog wat reistips gegeven voor het noorden van Peru en hebben ons uitgenodigd om hen in Lima te bezoeken. We waren oorspronkelijk niet van plan om naar Lima te gaan omdat we nog van geen enkele andere toerist positieve dingen gehoord hadden, maar nu dat we een uitnodiging hadden gekregen, moesten we wel gaan. Na de tour gingen we naar de Puente de Inca. Dit was niet echt super speciaal.  Spijtig genoeg was er niet genoeg tijd meer om naar de Puerta del sol te gaan. We hadden nog een klein halfuurtje voor de site toe ging en hebben ons dan nog ff op een mirador geïnstalleerd. Toevallig zaten Jorge en Monica daar ook. Samen hebben we nog genoten van de prachtige site en hebben we van Monica crackertjes gekregen. Nadien hebben we voorlopig afscheid genomen van Jorge en Monica. We zijn te voet naar beneden gegaan en hebben in Aguas Calientes inkopen gedaan. Terug op de kampplaats hebben nadien lekker gekookt: heel veel groentjes met pasta natuurlijk. Ondertussen was er nog een hele groep aangekomen op de camping en waren we niet meer alleen.

18-05-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

18-05-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Vanmorgen stond de wekker 5u 45 want om 7u zouden we met een collectivo richting Machu Picchu vertrekken. ’s Morgens hebben we de eigenaars van het hostel verteld wat er gebeurd is. Ze waren wat verwonderd, maar hebben er eigenlijk niet zo veel op gezegd ... misschien waren zij het wel. We zullen het nooit weten. Het was wel raar om al de mensen te zien en te bedenken dat zij het konden zijn. Spijtig dat Ilse hier niet was om te onderzoeken wie het gedaan had J.  Om kwart na 6 hadden we ontbijt geregeld. Deze keer was het brood met een omelet en aardappel. Een lekker en stevig ontbijt. Nadien hebben we een collectivo genomen richting Santa Maria. De collectivo is eigenlijk gewoon een taxi waar ze zoveel mogelijk mensen insteken. Op een gegeven moment zaten we 7 mensen in de auto J. Santa Maria lag niet volledig op de route van de collectivo en dus werden we gedropt op een paar kilometer. We hadden geluk, want er passeerde net een man met een pick up truck die ons een gratis lift tot aan Santa Maria heeft gegeven. Hij had ons zien wandelen en was gestopt. Het was net zoals in Nieuw-zeeland. In Santa Maria moesten we een tijdje wachten op een collectivo richting Santa Theresa. De busjes vertrekken namelijk pas als er voldoende passagiers zijn. We zijn dan in tussentijd een lekkere jugo de naranja gaan drinken. Met de bus van Santa Maria naar Santa Theresa was ongeveer 30 min. We dachten van daar verder te voet te gaan richting Hydro-Elektrica, maar aangezien het aan het regenen was hebben we hier ook snel een taxi genomen. Vanaf Hydro-Elektrica waren er 2 mogelijkheden ... een dure trein nemen of 10km wandelen tot aan Aguas Calientes. We registreerden ons in H E en als getrainde wandelaars dat we nu zijn, zijn we snel te voet gegaan. Een tweetal km voor je Aguas Calientes binnenkomt is er een brug over de rivier richting Machu Picchu. Aan deze brug is er ook een erg goedkope kampplaats. We beslisten om hier te kamperen ... goedkoper dan een hostel in Aguas Calientes en morgen iets minder vroeg opstaan voor ons bezoek aan Machu Picchu. Van op de camping hadden we al zicht op Machu Picchu. Het was wel raar. We hadden verwacht dat er op de kampplaats aan Machu Picchu superveel volk zou zijn, maar wij waren de enigen op deze kampplaats. We hadden wel gezelschap van 4 honden. Aangezien de 4 honden ons overal op de kampplaats volgden en altijd bij ons kwamen liggen, hebben we ze maar namen gegeven: Nestor, poepie, meisje en de kleine. Nu het nog warm was, hebben we snel een koude douche genomen. We zijn nog tot Aguas Calientes gewandeld om op de markt inkopen te doen voor morgen. Je mag normaal gezien geen eten meenemen op de site, maar aangezien we daar de hele dag gaan blijven gaan we toch wat eten in onze rugzak steken. In het centrum zijn we Trevor en Luke nog tegengekomen. Zij gaan morgen na het bezoek aan Machu Picchu met de trein richting Ollantaytambo. Wij zijn de prijzen ook eens gaan vragen, maar dat was ons toch iets te duur. De rit naar Ollantaytambo duurt ongeveer 1u30 en kost tussen de 55 en 75 dollar afhankelijk van het uur waarop je de trein wilt nemen. Daar gaat ons budget! Een van de locals legde ons uit dat je ook kan wandelen langs het spoor tot aan km 82. Aan km 82 is er een dorp en daar kan je voor 3 soles (dus minder dan 1 euro) de bus nemen tot Ollantaytambo. Het enige probleem is dat onze kampplaats ongeveer op km 112 ligt en dat we dus 30km moeten wandelen. Maar nog liever dat dan ons zo in het zak te laten zetten door de trein. Zeker als je ziet dat de locals maar 10 soles moeten betalen voor deze treinrit. Nadien zijn we lekkere pizza gaan eten met een Cusqueña voor Pieter en een Cola voor Marlies. Nadien zijn we ons tentje in gekropen, want het zal morgen weer vroeg dag zijn. Hopelijk is het morgen beter weer want vanavond had het een hele tijd geregend.

17-05-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Trevor en Luke hadden al om 4u ‘s morgens een auto richting Santa Theresa genomen. Wij bleven nog een dagje langer om de ruïnes hier te bezoeken, want dat was toch een van de redenen waarom we deze weg hadden genomen. Om 6 uur hadden we ontbijt besteld in ons hostel. Nadien zijn we nog wat extra brood gaan kopen om de dag door te komen. We zijn in het hostel nog wat kleren gaan wassen en hebben al ons nat gerief op gehangen. Nadien vertrokken we rond 8u 30 richting de ruïnes.De vrouw van ons hostel riep haar hond “Charro” en zei dat hij ons wel zou gidsen. En inderdaad al snel volgde hij ons op het pad. Na de vele dagen wandelen van de voorbije dagen was onze honger moeilijk te stillen. Dus we hebben ons al snel aan de kant van het pad gezet. Tegen 9 uur hadden we al 5 extra bokes met tonijn gegeten J. Onze gids Charro had wel niet echt goede manieren en was constant aan het bedelen. We hebben hem geleerd dat eerst de baas eet en dan hij J. Daarna gingen we verder richting de ruïnes: "Victos Rosaspata Yuraqrumi". Het was een hele mooie wandeling tot aan de ruïnes. Zoals te verwachten, waren we daar de enige toeristen. Er waren wel 8 werkers bezig aan de ruïnes. Het is een kleine ruïne, maar wel erg mooi. Op het einde van ons bezoek begon het te regenen dus zijn we wat gaan schuilen onder een klein afdakje. Daar hebben we de rest van onze broodjes opgegeten. Onze gids Charro had het vorige keer goed begrepen en heeft niet meer gebedeld. Er waren nog 2 andere honden op de site en onze gids kreeg schrik. Hij heeft zijn toeristen achter gelaten en is op zijn eentje terug gegaan naar het dorp. Wij gingen verder op het pad want er waren verder nog meer ruïnes. Volgende site: "ñusta hispana". Op de site kwamen we een parkwachter tegen die ons wat meer uitleg heeft gegeven. De naam van de site zou betekenen: “urine van de maagden”. Er is een rots op de site waar een lijn is ingegraveerd. De vrouwen moesten op deze plaats urineren. Als de urine de lijn volgde, dan was de vrouw een maagd en anders niet. Rare vorm van selectie J. Samen met de parkwachter zijn we terug gewandeld naar het dorp. In de vroege namiddag hebben we nog wat soep en thee gemaakt en nadien heeft Marlies nog een doke gedaan. Pieter heeft ondertussen al het gerief dat ondertussen droog was, opgeruimd. Na Marlies haar Chriske hebben we nog een kleine wandeling in het dorpje gemaakt, maar daar was eigenlijk niet veel te zien. Nadien hadden we terug een diner geregeld in ons hostel. Lekker en goedkoop! Vooral de thee was superlekker. Rond 8 uur zijn we in ons bedje gekropen. We waren er deze nacht aan vergeten denken om onze deur te barricaderen. Marlies werd rond middernacht wakker omdat ze naar het toilet moest. Waarschijnlijk te veel thee gedronken deze avond J. Na haar toiletbezoek kon ze niet meteen de slaap vatten ... gelukkig. Want een kwartiertje later ging opeens de deur open. Marlies dacht eerst dat het de hond van het hostel was, want die was overdag ook al is binnengekomen. Het bleek echter niet de hond te zijn, maar wel een persoon met een pillamp. Dan dacht Marlies dat de man van het hostel de deur terug kwam toedoen omdat zijn hond die had opgegedaan... Maar nee: de persoon met de pillamp kwam de kamer binnen en begon in het rond te schijnen. Het was hoogst waarschijnlijk zijn bedoeling om ons te bestelen, maar dat was zonder Marlies gerekend die klaarwakker in haar bed lag en de hele vertoning had gevolgd J. Marlies is super luid Pieter beginnen wakker roepen en de persoon met zijn pillamp heeft zijn licht uitgedaan en is er vandoor gegaan. Hij/zij was waarschijnlijk harder verschoten dan ons ... zijn verdiende loon J. Pieter die een goed doke aan het doen was, heeft bij het wakker worden nog net een schim naar buiten zien gaan. Niet echt de meest gezellige manier om wakker te worden. Het duurde wel nog even vooraleer hij helemaal wakker was. Marlies was uit bed gesprongen, had het licht aan gedaan en was tegen de deur gaan staan. ‘Pieter, zet het nachtkastje voor de deur!’. Het duurde wel 5 minuten voor Pieter uit zijn bed kwam en het nachtkastje er voor zette. Marlies had ondertussen schrik dat de man terug ging binnen komen, maar dat was gelukkig niet het geval. We hebben deze nacht veel geluk gehad en zullen toch iets attenter moeten zijn met onze deur ’s nachts. Gelukkig waren we saved by the blaas van Marlies J. Nadien  hebben we geprobeerd terug te slapen. Al lukte dat niet zo goed meer ...  Het was een nacht, die je normaal alleen in films ziet! Het was een nacht waarvan ik dacht dat ik hem nooit beleven zou.

16-05-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

De wekker stond om 5 uur, maar we hadden ons overslapen en werden pas rond 6 uur wakker. Het is ver gekomen dat we 6u opstaan al overslapen noemen. Om 7u 30 zijn we als laatste vertrokken. De anderen waren al vroeger vertrokken. We zijn gestegen naar een pas op 4592m. Onderweg hadden we prachtige uitzichten. Luke en Trevor stonden ons boven op te wachten. Aangekomen op de pas zaten we in de wolken en begon het te hagelen/regenen.  We hebben daar onder een dakje onze overschot van de pasta van gisterenavond opgegeten maar aangezien het koud was, zijn we snel terug vertrokken. Boven splitste het pad ... wij mochten links gaan op een echt Inkapad, maar de muildieren moesten een andere weg nemen. Om het pad te beschermen mogen zij er niet op omdat ze het zouden kunnen beschadigen. Het Incapad was een aangelegd pad met stenen, maar ging wel vrij steil naar beneden. Doordat het geregend had, waren de stenen vrij glad en was het een moeilijke afdaling. Marlies is eens uitgeschoven maar had haar gelukkig geen pijn gedaan.  Tijdens de afdaling kwamen we de 2 Amerikanen terug tegen. Hun muledriver had de kortste weg met stenen pijlen aangeduid ... aangezien we samen zijn afgedaald was dat ook wel handig voor ons. Zonder de pijlen van Edwin zouden we het ook wel gevonden hebben, maar zouden we veel meer kilometers hebben moeten wandelen. We zijn samen naar het hostel Six Pac Manco gegaan. Ons eerste plan was om daar te kamperen, maar door de regen en koude hebben we het plan gewijzigd. ’s Avonds heeft de vrouw van het hostel voor ons allemaal gekookt. Het was heel gezellig. Nadien zijn we ons bedje ingekropen... het was ondertussen al weer een tijd geleden dat we nog is een bed hadden gelegen dus dat ging deugd doen J. Er was wel een klein probleem met de deur van onze kamer. We konden die niet op slot doen, dus hebben we ze maar gebarrikadeerd met onze rugzakken. 

15-05-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Vandaag stond de wekker voor de verandering nog eens om 5u. Pieter vond het wat te vroeg maar ja ... ochtendstond heeft goud in de mond. Het was niet echt makkelijk om vanuit Yanama de route te vinden. Op deze route waren er nergens bordjes of richtingaanwijzers te vinden maar wonderbaarlijk hebben we de weg toch zonder problemen gevonden. Achteraf hoorden we van Trevor en Luke dat ze een stukje verloren gelopen waren. Beneden aan de rivier kwamen we een groep van 5 Amerikaanse jongeren tegen die dezelfde trektocht als ons deden. Wel met enig verschil dat ze gisteren een rustdag hadden genomen en al hun spullen gedragen worden door muilezels. We waren vandaag als eerste weg, maar al snel werden we ingehaald door de anderen. We moesten maar ongeveer 500 m stijgen maar tijdens het stijgen had Marlies het wat moeilijk. De beentjes wilden niet echt mee. Het zal waarschijnlijk de vermoeidheid zijn die zich de voorbije dagen heeft opgestapeld. Een stukje voor het hoogste punt hielden we een kleine pauze om de innerlijke geest wat te versterken met pasta en snacks. Nadien ging het al een stuk beter. Van daar zijn we dan zachtjes afgedaald tot aan de rivier. Een prachtige valei met wondermooie uitzichten. Af en toe kregen we wel wat miezerregen, maar gelukkig hadden we onze poncho’s bij om ons te beschermen. Al zweet je in zo een plastieken poncho wel zo hard dat je er ook nat van wordt J. We hebben ook even onder een overhangende rots geschuild om nog iets te eten en de schoenen van Pieter nog eens te repareren. Op het laatste stuk richting de kampplaats hadden we veel beziens. Er waren  veel  curieuze koeien. In groep volgden ze ons en staarden ze ons aan. Precies of ze hadden hier nog nooit eerder een toerist zien passeren. We zagen nog een paar mooie scherpe bergtoppen, een condor die er rond cirkelde en een glesjer. Aangekomen aan de kampplaats deden we onmiddellijk wat warme kleren aan, want het begon al goed af te koelen. We hebben ons tentje opgezet en gekookt. Aangezien het erg koud was (we sliepen op 3950m), mocht Liesje in de warme slaapzak slapen. Gelukkig voor Pieter hadden we in Cusco de drinkbus van Nikko gekocht. We hebben er kokend water ingedaan en Pieter heeft ze bij hem in de slaapzak gestoken ... lekker warm J

14-05-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Vanmorgen zijn we opgestaan om 6u. Het was daar precies een boerderij... overal beesten. Honden, koeien, kippen, geiten, ... Vooral voor de kippen moesten we opletten opdat ze op een onbewaakt moment niet met ons ontbijt gingen lopen. Toen we bij het opruimen de tent even hadden laten openstaan, zaten er al 2 kippen in J. Om 8 uur zijn we vertrokken. Volgens de arriero (Edwin) van de Amerikanen was het ongeveer 3 uur stijgen tot aan een pas van 3800m. Dus toen we na ongeveer 2 uur 2 mannen met schapen tegenkwamen, viel het wel tegen dat ze ons zeiden dat het van daar nog 3 uur klimmen was. En inderdaad we zijn pas na ongeveer 5 uur stijgen boven aan de pas gekomen en het was geen 3800m maar wel 4150m. Onderweg zijn we nog een grot tegengekomen waar we een kijkje in zijn gaan nemen, maar waar niet zo veel te zien was. Aangezien we niet weten hoe hoog we precies geslapen hadden, weten we ook niet hoeveel we gestegen hebben. Maar het was genoeg voor vandaag. Boven kwamen we de twee Amerikanen terug tegen. Luke was blijkbaar wat ziek van de hoogte en had moeten overgeven. Hij zag er niet echt goed uit. Gelukkig was het van daar terug een stuk naar beneden richting Yanama. Boven hebben we een kleine pauze genomen en nadien zijn we de pas over gestoken zijn. Het Australische koppel kwam net boven toen wij vertrokken. Luke was al iets voor ons aan de afdaling begonnen. Maar toen wij de afdaling net begonnen, hoorden we een enorm lawaai van vallende stenen.De steenlawine leek ons wel erg kortbij het pad te zijn waar we moesten passeren. We waren dan ook erg blij toen we zagen dat Luke zich uit schrik op veilige afstand had gezet en OK was. We hebben nog ff staan kijken en toch nog een paar steenlawines van kortbij kunnen zien. Wat ook heel erg opvallend was, was dat deze kant van de bergpas totaal verschillend was van de andere kant. Aan de andere kant van de berg had je vooral bomen, struiken en veel muggen. Hier was om een of andere reden geen enkele mug te bespeuren en stond er groen gras met mooie bloemen. Net of we in het paradijs waren toegekomen. De afdaling naar Yanama ging veel sneller dan verwacht en we kwamen al rond 15u in het dorp aan. Aangezien iedereen daar wel een stukje gras heeft, kan je daar bij de meeste mensen wel kamperen. Maar aangezien we graag samen met de rest van de groep gingen kamperen, hebben we even moeten zoeken waar Edwin met hun muilezels naartoe was gegaan. Aangekomen op de kampplaats hebben we ons nog wat in de zon gelegd en al ons gerief is goed laten drogen. We hebben een zalig doucheke genomen en we hebben wat kleren gewassen.Luke heeft ons getrakteerd op een coca cola ... wat een poepie. We hebben aan de mensen van Yanama gevraagd wat de mooiste weg is ... richting Huancacalle of naar Santa Theresa. Zij bevestigden wat we al eerder gehoord hadden ... Naar Huancacalle is veel mooier en daar heb je ook nog mooie ruïnes. Luke en Trevor gingen ook richting Huancacalle gaan, dus onze keuze was snel gemaakt. Aangezien het Australische koppel morgen een rustdag neemt, is het wel onze laatste dag samen. Zij gaan nadien proberen op de baan richting Theresa een bus te nemen. Toen de zon weg was, werd het wel heel snel kouder. We hebben gekookt en de groep op een pintje getrakteerd. Voor Liesje natuurlijk nog steeds geen bier maar een Coca Cola.

13-05-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Om 5u 30 stond de wekker want het beloofde weer een zware dag te worden. Pieter geraakte wel heel erg moeilijk uit zijn bed. Waarschijnlijk gisteren te lang aan het vuur blijven zitten J. We hebben lekkere oatmeal met chocolade gemaakt en alles opgeruimd. Rond 7u 30 zijn we vertrokken. Het Australische koppel had muilezels besteld tegen 6 uur, maar toen wij vertrokken, waren die nog steeds niet gearriveerd. Later hoorden we dat ze pas om 9 uur waren aangekomen en ze dus 3 uur hebben moeten wachten. Zijn wij blij dat we geen gids of muilezels hebben zodat we alles op ons eigen tempo kunnen doen. Eerst was het een kleine klim van de kampplaats op 2800 meter naar een pas van ongeveer 3200 m. Daarna begonnen we aan een heel erg lange afdaling tot aan de rivier op ongeveer 1800m.  Dus iets van een 1400m gedaald. Op onze afdaling kwamen we nog een heel erg mooie ruïne tegen. Het was vooral een mooie verrassing omdat we niet wisten dat er op deze wandeling nog andere grote ruïnes waren. De ruïne van: Pinchaunuyoc. Heel veel terrassen met een irrigatiesysteem. Nadien zijn we verder afgedaald naar de rivier. Aangezien het terug een super warme dag was en we toch alleen waren aan de rivier heeft Pieter daar een goed badje kunnen nemen J. Nadien hebben we lekkere pasta met tonijn klaargemaakt zodat we er sterk opstonden om aan de volgende klim te beginnen. Toen we al een tijdje aan de rivier zaten, passeerden er een aantal muledrivers. Wel grappig dat ze allemaal hetzelfde idee hadden als Pieter: kleren uit en de rivier in. Net voor we vertrokken arriveerden ook de Amerikanen en de Australiërs. Wij begonnen alvast aan de klim want we hadden nog een 1300 m te stijgen. Het was super steil en daardoor wel erg zwaar. Een fameuze kuitenbijter. Rond 17u kwamen we een bordje tegen met: “Maizal sole 15 minutos”. Na zo een zware dag waren er dat wel nog 15 te veel en rond 17u 30 kwamen we aan in Maizal. Trop is te veel! We waren wel blij nog voor het donker aan te komen. Onderweg werden we ingehaald door de twee Amerikanen. We hielden ff halt om uit te rusten en bedachten dat we eigenlijk elkaars namen nog niet wisten. Als zij over ons spraken dan spraken ze over “het Belgisch koppel” en als wij over hun spraken dan spraken we over “de twee Amerikanen”. Nu hadden we officieel met “Luke en Trevor” kennis gemaakt J. We hebben nog vlug voor het donker de tenten opgezet en nog een lekker soepje gegeten. De muledriver van de Amerikanen had een grote fles bier gekocht, waar we ook een glaasje van kregen. Op zulke momenten smaakt dat toch altijd iets meer J. Luke en Trevor hadden ook nog wat brocoli en rode wijn over die we kregen. Jammie!! Toen wij ver klaar waren met eten zijn de Australiërs rond 18u 45 toegekomen. Zij hadden dus nog een heel eind in het donker moeten wandelen. Wel balen wetende dat ze ’s morgens 3u op hun ezels hadden moeten wachten. Volgens de hoogtemeter van de Australiër zaten we nu op 3100m en niet op 2800 zoals onze kaart aangaf. Dat verklaart wel waarom de klim zo lang duurde J. We zijn ons tentje ingekropen en hebben nog ff de gebeurtenissen van de voorbije dagen neergepend zodat we het niet vergeten voor op onze blog.

12-05-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Vandaag stond er een van de hoogtepunten van onze trekking op het programma: “het bezoek aan Choquequiraw”. Rond 10 vertrokken we naar de ruïnes. Eerst gingen we naar grote terrassen die gebruikt werden om aan landbouw te doen. Nadien gingen we naar het grote plein in het centrum van de site. Net naast het grote plein bezochten we het huis van De Inca. Hier staat nog vrij veel van recht. Het strooien dak is wel verdwenen, maar de stenen constructie is wel nog volledig. Van het huis van De Inca gingen we verder naar boven. De gebouwen daar zouden gediend hebben om lijken in op te bergen. Omdat dit gedeelte hoger gelegen is, hadden we een supermooi zicht op de site. Daarna gingen we naar een van de mooiste en meest speciale plaatsen van de site: “de sector llamas”. Hier heb je een hele lange trap naar beneden en een 50-tal terrassen. Op de muren van de terrassen zie je verschillende lamas. Heel erg mooi! Nadien zijn we via de steile trap terug naar het grote plein gewandeld. Toch niet zo’n rustdag J. Vandaar zijn we dan een klein bergje opgegaan. Hier heb je sector “Usnu”. Een grote open plaats die de Incas zouden gebruikt hebben om de astrologie te bestuderen. Omdat dit een stukje hoger ligt dan de rest van de site hadden we ook hier een prachtig uitzicht en konden we mooie foto’s nemen. Daarna daalden we af naar Casa Sacerdota en Pikiwasi. De gebouwen in sector Pikiwasi hadden een administratieve functie. De site wordt soms wel vergeleken met Machu Picchu omdat daar een vergelijkbare indeling is van de gebouwen in verschillende sectoren. In totaal ligt er van Choquequiraw nog maar een 30 % bloot. Ze zeggen zelfs dat het in totale oppervlakte groter zou zijn dan Machu Picchu, maar dan hebben ze wel nog veel werk. Misschien moeten we hier binnen een aantal jaar nog eens terugkomen. Nadien zijn we terug gegaan naar de kampplaats. Beneden waren er nog meerdere terrassen, maar aangezien dat heen en terug nog een uur een half wandelen was en het bijna donker ging worden, gingen we daar niet meer naar toe. We hebben er gisteren en vandaag wel een heel mooi zicht op gehad van op de bergflanken. We hebben lekker gekookt en de Australiërs hebben bij gebrek aan een goed vuurtje dat van ons terug mogen gebruiken. Aangezien we onze blok kaas al zo beu waren en er toch nog een paar 100 gram over was, hebben we hem aan het Australische koppel gegeven. In ruil hebben we dan een Asperge soepje gekregen, want dat waren zij ondertussen al beu gegeten J. Op de kampsite hebben we nog een Nederlander ontmoet. Een hele sympathieke kerel. In zijn nieuwe versie van de lonely planet stond dat deze trektocht onmogelijk was wegens het ontbreken van de brug aan de rivier ... de lonely is dus toch niet altijd up to date. Hij probeerde een vuurtje te maken om ons aan te verwarmen, maar aangezien dat niet echt bleek te lukken is Pieter hem gaan assisteren. Zo hebben we nog een tijdje gezellig aan het vuur gezeten en zijn we nadien met kleren vol rook ons tentje in gekropen. 

11-05-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

We hadden gisterenavond aan de man van de kampplaats gevraagd of het mogelijk was om ’s morgens om 5u de kabelbaan over de rivier te nemen. Hij was dat blijkbaar niet vergeten, want om 4u stond hij al aan onze tent om ons te wekken. Wat een poepie! Ontbeten en opgeruimd in het donker en dan rond 5u in het donker de kabelbaan over de rivier. Best wel spannend. We zijn goed aan de overkant geraakt om te beginnen aan onze beklimming van ongeveer 1500 hoogtemeters. We merkten wel  dat we gisteren al heel wat muggenbeten hadden opgelopen en ook vandaag waren de bastards weer van de partij. Gelukkig hadden we voldoende repellent voorzien. Rond 8u kwamen we aan aan de eerstvolgende kampplaats: “Santa Rosa”. Daar hebben we de overschot van onze pasta van gisterenavond opgegeten en zijn dan verder gewandeld. Aangezien we voldoende tijd hadden, zijn we vaak gestopt om wat uit te rusten, snacks te eten en natuurlijk om van het prachtige uitzicht te genieten. Gelukkig lag dit pad grotendeels in de schaduw en was het dus niet zo warm als gisteren. Onderweg zijn ons een aantal toeristen voorbijgestoken, maar wij waren wel de enige op de hele trekking die het zonder muilezels deden. Er passeerden ons ook twee Amerikanen. Toen ze voorbij ons waren, hoorden we hen tegen elkaar zeggen: “Did you see those 2 tourists? They are also going to Machu Picchu and they are carying there own backpacks” J.  Rond 12 uur kwamen we boven aan in Maranpata. We waren blij eindelijk boven te zijn, maar kregen van gidsen van andere groepen te horen dat als je verder gaat richting Yanama dit niet de zwaarste dag was. Pfff, dat beloofd! Van in Maranpata konden we al een eerste glimp opvangen van Choquequiraw. Boven op een berg, wat een prachtige locatie! In Maranpata hebben we wat uitgerust en opnieuw bokes met kaas en honing gegeten. De kaas vonden we in het begin wel lekker, maar de smaak begon wat tegen te gaan. Toen we al een tijdje boven waren kwam ook het koppel uit Australië toe. Hun stoof had het gisteren avond blijkbaar begeven en ze vroegen of ze onze stoof mochten gebruiken. Gelukkig hadden wij wel goed gerief bij J. Rond 14u zijn we verder gewandeld richting de kampplaats aan Choquequiraw. Onderweg moesten we ook al de tickets kopen voor het bezoek aan de site morgen. We kregen al wat uitleg van de parkwachter en maakten nog een gezellig praatje. Hij vertelde ook dat ze niet erg gelukkig zijn met de kabelbaan die er gaat komen. Zij zouden het liever zo rustig houden als het nu is. Rond 15u30 kwamen we aan aan de kampplaats. De twee Amerikanen waren er ook. Een van hen is een gids uit de VS die hier voor een half jaar werkt als outdoor gids. Hij woont nu in de heilige vallei in Ollantaytambo. Zijn hoofdbezigheid is het gidsen van fietstochten in de heilige vallei. Dat is misschien nog wel iets interessants om te doen na ons bezoek aan Machu Picchu. De andere Amerikaan is een iets oudere super vriendelijke kerel die in de VS al verschillende jaren lezingen over deze trekking heeft gevolgd. Nu is het als een dream come true dat hij deze trekking kan doen. Hij was blij ons te zien en zei dat hij een hele dag aan ons had gedacht. Na de leuke babbel hadden we nood aan een douche dus hebben we ons een koude douche genomen. Heerlijk! We hebben eten gemaakt en zijn moe ons bedje in gekropen. Morgen staat het bezoek aan Choquequiraw op het programma en dus een beetje een rustdag. 

10-05-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Om 6u 30 hadden we ontbijt besteld in ons hostel. Lekkere bokes met appelsienconfituur, een roerei en koffie. Een stevige maaltijd om de dag te starten. Nadien zijn we in een winkeltje nog wat extra brood gaan kopen en hebben we nog eens gevraagd waar de trail precies start, want tijdens onze korte wandeling gisteren hadden we niet echt aanwijzingen gevonden. Rond 7u 30 zijn we vertrokken. Al snel vonden we de eerste aanwijzingen naar Choquequiraw... nog 32 km te gaan. We waren nog niet lang vertrokken toen we een heel erg vriendelijke parkwachter tegenkwamen. Hij vond dat we goed vooruit gingen en dat het dus wel zou lukken met de rugzakken. Hij waarschuwde ons wel dat het een heel erg stevige wandeling zou worden met veel stijgen en dalen. Hij zei ook dat er een plan is om binnen dit en een aantal jaar een teleferico te bouwen naar Choquequiraw zodat de site ook toegankelijk wordt voor minder sportieve toeristen. Het nadeel is dan natuurlijk dat het veel toeristischer zal worden dus we zijn blij dat wij het nu nog kunnen zien. Het eerste stuk ging redelijk plat voor iets meer dan 11km tot aan een mooie mirador. Daar hebben we een lekker boke met honing en kaas gegeten. Jammie! We merkten wel dat onze kaas nogal veel vocht begon te verliezen dus hebben we hem maar in een extra plastiek zakje gestoken. Van aan de mirador was het een stevige afdaling van ongeveer 1500 hoogtemeters. Het was wel superwarm, dus aan elk schaduwplekje hielden we even halt om een hitteslag te vermijden. Samen met ons daalden er ook nog 2 arrieros (muledrivers) met hun muildieren af. Na ongeveer 1200 meter dalen, kwamen we aan de eerste kampplaats: “Chiquiska”. Daar hebben we een archeoloog ontmoet die in Choquequiraw werkt en ook onderweg was naar daar. Hij ging wel beneden aan de rivier een ezel nemen en zo vandaag nog in Choquequiraw aankomen. We vertelden hem over de trektocht die we aan het doen waren. Hij gaf ons nog wat uitleg en vertelde dat het beter is om van Yanama niet naar Santa Theresa te wandelen, maar wel naar Huancacalle. De route van Yanama naar Santa Theresa is grotendeel gewoon op de weg en niet zo speciaal om te wandelen. Daarentegen is de route van Yanama naar Huancacalle in een heel erg mooie vallei en zijn er in Huancacalle nog mooie ruines te zien. We zullen het in beraad houden, maar de route naar Huancacalle betekent wel dat we niet tot in Machu Picchu kunnen wandelen. We zullen dan van Huancacalle de bus moeten nemen naar Santa Theresa. Op de kampplaats ontdekte Pieter ook dat bij zijn beide schoenen de zool er bijna volledig af lag. Het vele wandelen heeft zijn tol geëist. Gelukkig had hij zich er op voorzien. Met wat touw en strips hebben we de zool terug aan de schoen bevestigd. Wel niet echt ideaal aan het begin van een lange wandeltocht, maar er zit niet anders op. Na het vele reparatiewerk daalden we af naar de volgende kampplaats: “Playa Rosalina”. Een mooie kampplaats aan de rivier maar beneden in de canyon en dus heel erg warm. We hebben ons tentje opgezet, maar aangezien de grond beenhard was, was dat niet zo gemakkelijk. We hebben een lekkere koude douche genomen. Toen wij al een tijdje gearriveerd waren, kwam ook het Australische koppel toe. Aangezien zij muildieren hadden om hun rugzak te dragen, moesten ze zelf niets dragen en toch waren ze nog trager dan ons J. Blijkbaar hadden ze ’s morgens tot 9 uur op hun muildieren moeten wachten. Nadien hebben we een lekkere pastamaaltijd bereid. Aangezien de kampplaats gratis is, vonden we toch dat we de eigenaar iets mochten gunnen, dus kochten we een cola. We hebben nog wat gepraat met de eigenaar van de kampplaats. Om morgen de rivier over te steken moeten we een kabelbaan nemen. Er was vroeger een brug, maar die is ongeveer een jaar geleden weggespoeld. We vroegen aan de man of het mogelijk was om morgen om 5 uur de kabelbaan te nemen en dat was geen probleem. We willen liefst vroeg vertrekken zodat we niet in dezelfde hitte van vandaag naar boven moesten wandelen. De man vroeg ons ook of we geen medicatie hadden, want hij had wat last van diarree. We hebben hem met plezier een loperamide gegeven. Nadien zijn we op tijd ons bedje ingekropen, maar het was veel te warm om echt goed te kunnen slapen.

09-05-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Klaar om te vertrekken! Vanmorgen hebben we een lekker yoghurtdrankje gedronken en zijn dan vertrokken naar het busstation. We namen de bus om 10u. Onderweg hadden we veel fille dus we kwamen pas om 14.30u aan in Saywite. We waren blij dat we er waren. Het was super warm op de bus en achter ons zaten twee wenende baby’s. Verder stapte er om het kwartier een verkoper op de bus om allerhande dingen te verkopen. Aangezien het nog redelijk ver was naar Cachora namen we een taxi. We hadden van de Duitsers gehoord dat die taxi 25 soles kostte dus toen de taxichauffeur ons 30 soles wou aanrekenen hebben we toch even op onze strepen gestaan. Aangekomen in Cachora ging Pieter op zoek naar een hostel terwijl Marlies bij de bagage bleef. Er waren juist twee Australiërs aangekomen en blijkbaar gingen zij ook naar Machu Picchu wandelen. Zij gingen hun bagage door muilezels laten dragen maar het was toch een geruststelling te weten dat we niet als enigen deze trektocht gingen doen. We werden aangesproken door een vriendelijke man die een twee-persoonskamer voor 20 soles verhuurde. Het was een heel mooi hostel en we kregen wat info over de trektocht. We maakten nog een wandeling in het dorp en ’s avonds kregen we een lekkere maaltijd van de eigenaars van het hostel. (We vroegen of er ergens een restaurant was in het dorp en ze stelden voor om voor ons te koken voor maar 6 soles. Een aanbod dat we niet konden afslaan!). Nadien zijn we vroeg een doke gaan doen zodat we morgen op tijd kunnen vertrekken.

08-05-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Vanmorgen hebben we uitgeslapen en hebben we nog eens met de omie en opie kunnen skypen, want dat was lang geleden. We hebben ontdekt dat onze badkamer geen warm water heeft, dus hebben we een lekker koude douche genomen. Rond de middag zijn we de stad in getrokken. Daar hebben we voor 4 soles een lekker menu gegeten. Nadien zijn we naar het busstation gewandeld om onze tickets naar Cachora voor ’s anderendaags te kopen. Op de terugweg hebben we een tweede batterij gekocht voor ons fototoestel. Onze grootste nachtmerrie was om na de trektocht van negen dagen met een lege batterij in Machu Picchu aan te komen. Het leek geen namaak te zijn dus hebben we graag deze kleine investering gedaan. We hadden echter niet meer genoeg cash geld en dus moesten we een ATM zoeken. ATM’s genoeg alleen hebben we er zeker 10 moeten proberen vooraleer Pieter zijn kaart werd aanvaard of vooraleer we een redelijke hoeveelheid geld konden afhalen. Nadien zijn we naar de markt gegaan. Daar hebben we nog een jugo gedronken en hebben we nog wat maiz tostado gekocht voor op de trektocht. ’s Avonds zijn we een uitgebreid menu voor 15 soles gaan eten en zijn we benzina blanca voor ons kookvuurtje gaan kopen. In de outdoorshop verkochten ze ook drinkbussen van Nikko, geschikt om warm water in te gieten. Aangezien Marlies het ’s nachts aan de Ampato zo koud had gehad, besloten we deze drinkbus te kopen. Zo kan ze bij koude nachten heet water in de bus doen en dan de warme drinkbus in haar slaapzak steken. Na het shoppen was het tijd om onze zak te maken en om een doke te gaan doen.

07-05-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Rond 6u30 kwamen we toe in de busterminal in Cuzco. We gingen te voet naar het centrum. Het was maar een 3-tal km, dus niet echt de moeite om een taxi te nemen. Onderweg naar het centrum kwamen we een man tegen die ons een hostel aanbood voor maar 15 soles per persoon. Dat was echt heel erg weinig en we besloten een kijkje te gaan nemen. Het hostel is niet super gezellig of chik, maar er is WIFI en een privé badkamer dus we besloten om hier te blijven. Hij nam ons mee naar een vriend van hem die een kampeerwinkel uitbaat. We dachten daar een kaart te kopen voor onze trektocht die we gaan ondernemen. We gaan namelijk een wandeling maken van 2 dagen naar Choquequirau en van daar gaan we dan verder doorwandelen naar Machu Picchu. Maar aangezien we dit zonder gids willen doen, hebben we wel een goeie kaart nodig. Aangezien de man niet echt goeie kaarten had, zijn we op de Plaza de Armas is gaan horen bij de toerist info. Toen de man in de toerist info over onze plannen hoorde, keek hij wel wat raar. Hij zei dat het zeker mogelijk is en super mooi zal zijn, maar dat we waarschijnlijk de enige toeristen op deze trek zullen zijn. Deze wandeling is namelijk helemaal niet bekend en dus niet toeristisch. Hij vertelde ons waar we een kaart konden kopen en waar we onze tickets voor Machu Picchu konden kopen. We trokken de stad in. Eerst gingen we op een grote overdekte markt een jugo drinken. We hebben daar ook al wat inkopen gedaan voor onze trek: een blok kaas, mais tostado (iets dat we via onze gids op onze vorige tocht hebben leren kennen), nootjes en rozijnen. We kochten er ook een lekkere mango en aten er een visschotel tussen de locals. Wegens een dringende nummer 2 bij ons 2 zijn we dan terug gegaan naar ons hostel. We hebben in pasant de WIFI is getest en nog eens met het thuisfront kunnen skypen. Nadien zijn we terug de stad ingetrokken. In een grote boekenwinkel hebben we een goeie kaart voor de wandeling gevonden. We gingen ook naar het officiële kantoor waar ze de tickets voor Machu Picchu verkopen. We hadden wel een klein probleem. We willen namelijk ook naar Huayna Picchu gaan, maar daar mogen maar 400 mensen per dag op en dat moet je dus tijdig reserveren. Dat reserveren kan je hier in het office wel doen, maar het probleem is dat we niet exact weten hoe lang onze trektocht zal duren. We hebben dan maar ruim gerekend en hebben de tickets vastgelegd voor 18 mei. Zo hebben we in totaal 9 dagen om aan Machu Picchu te geraken en kunnen we de 10^e dag de site bezoeken. Daarna zijn we nog naar de supermarkt geweest om al het meeste van ons eten voor de trektocht te kopen. ’s Avonds zijn we dan lekker gaan eten. Het Duitse koppel dat we tijdens de beklimming van de Huayna Potosi hadden leren kennen had ons dit adresje doorgestuurd en het was inderdaad heel erg lekker en goedkoop. Daarna zijn we ons bedje ingekropen.

06-05-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Marlies heeft uitgeslapen en nadien nog evenTV gekeken (dat begint een slechte gewoonte te worden). Ondertussen heeft Pieter een deel van de achterstand op de blog bijgewerkt. In de voormiddag hebben we het museum over het ijsmeisje “Juanita” of “the inca icemaiden” bezocht. Dit is het bevroren lichaam van een meisje van rond de 13 jaar oud dat in 1995 gevonden is op de Ampata vulkaan. De vulkaan die wij normaal gezien gingen beklimmen. In 1995 was een van de vulkanen, de Sabancaya, in de buurt van de Ampato actief en door de hitte die daarvan vrijkwam is het ijs op de Ampato gesmolten en is het lichaam naar boven gekomen. Ze hebben nadien ook nog andere kinderlijkjes gevonden. Al deze kinderen zijn op deze en andere vulkanen geofferd in de tijd van de Inca’s om de goden gunstig te stemmen. In totaal hebben ze op verschillende vulkanen ongeveer 16 lichamen gevonden, maar vermoedelijk zijn er nog een heleboel meer. Deze kinderen werden rond hun 3 jaar door de Incakoning uitgekozen. Vanaf dat moment mochten ze niet meer bij hun familie wonen, maar gingen ze naar speciale plaatsen in het rijk voor de allerbeste opvoeding. Vanaf dat moment waren ze voorbestemd om in hun tienerjaren geofferd te worden. Dit was een hele eer, want het betekende dat ze na de offering zelf een soort God werden en hun volk in het hiernamaals moesten beschermen. In een cafeetje met WIFI zijn we nog iets gaan drinken zodat we al een deel van de blog online konden zetten en aan het thuisfront nog een teken van leven konden geven. Om 8.30u hebben we de bus genomen naar Cuzco. Het was een super chicke bus van Cruz Del Sur. Nog nooit hadden we op zo’n bus gezeten. Bij het vertrek kregen we een filmpje van 10min te zien over de veiligheidsregels op de bus. Zoals in een vliegtuig, alleen was het hier wat overdreven. Er werd zelfs uitgelegd hoe je de wc moest gebruiken. Nadien kregen we een lekkere avondmaaltijd en konden we zalig gaan slapen met een dekentje en een kussentje.

05-05-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Dit was de laatste dag van onze trektocht. We stonden voor de verandering nog eens op tijd op en vertrokken rond 6 uur richting Huanca. Een heel erg mooie wandeling langs de canyon. Onderweg had de gids nog 2 verrassingen ... een rotsformatie in de vorm van een voet en een andere in de vorm van een penis. Vooral dat laatste vond hij zelf heel erg grappig. Rond 9u 30 kwamen we aan in Huanca. Daar hebben we op het pleintje ontbeten. Normaal gezien zou er rond 14u pas een bus richting Arequipa zijn, maar we hadden geluk en konden rond 11u de bus al nemen.Aangekomen in Arequipa namen we afscheid van onze gids. Ergens zijn we wel blij dat we terug met ons 2 zijn. Het was een goede gids, maar soms hadden we het er toch wat mee gehad. We zijn terug naar ons hostel gegaan om ons eens goed te kunnen wassen. Nadien zijn we naar het busstation gegaan om onze bus voor morgen nacht naar Cuzco vast te leggen. We hebben onze bus toch maar bij een duurdere maatschappij vastgelegd, want we hebben vernomen dat je hier niet op vervoer mag besparen. Niet alle maatschappijen zijn even veilig. Sommige hebben bussen van heel erg slechte kwaliteit wat vaak resulteert in dodelijke accidenten en anderen die stoppen ’s nachts op verschillende plaatsen om nog meer mensen op te laden. Dit resulteert dan vaak in overvolle bussen en veel diefstal... Nadien zijn we terug naar het centrum gegaan om onze was van de trektochten binnen te doen. In de supermarkt zijn we iets gaan kopen om te eten, want na de trektocht hebben we daar nood aan J Nadien zijn we een terrasje gaan doen in een gezellige straat. Daar hebben we onze mails gelezen. Marlies heeft nog eens naar huis kunnen bellen en we hebben een lekkere spaghetti gegeten. Nadien hebben we naar goeie of slecht gewoonte voor onze tv nog een zakje popcorn geconsumeerd en rond 9 u ons caveke in, want dat is al laat voor ons J.

04-05-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Aangezien we gisteren al het hout hadden opgestookt, moest onze gids ’s morgens opnieuw hout gaan zoeken J Onze tent was weer goed aangevroren. Terwijl onze tent in het zonneke aan het ontdooien en opdrogen was, hebben we lekkere havermoutpap gegeten en zijn we rond 8.30u vertrokken. Het eerste half uur moesten we door hoog gras wandelen dat ongelooflijk hard prikte. Marlies heeft het goed geweten. Pieter had 2 broeken aan en daar kwamen de stekers gelukkig niet door J.  Met de slangenzoektocht van de Pampas in gedachten, heeft Pieter tussen het gras een kleine slang gevonden. Tot zover het idee dat hier rond 4700m geen beesten zitten. ’s Middags hebben we brood met tonijn gegeten met een laatste zicht op de Ampato vulkaan. Nadien zijn we verder gewandeld naar een mooie canyon ... daarin zijn we afgedaald. We kregen de keuze om ofwel door te gaan naar het eindpunt of om beneden in de canyon te slapen. Het was nog maar 14u maar we besloten toch om daar te blijven. Anders zou de tocht al op 4 dagen gedaan zijn en we hadden hem betaald voor een tocht van 5 tot 6 dagen. We moesten eerst nog een rivier oversteken, en Marlies heeft een van haar schoenen daar laten invallen. Handig hoor: waterdichte schoenen die buiten droog zijn, maar binnen nat. We hebben ons tentje opgezet op een super mooie plaats. Midden in de canyon omringd door rode rotsen. Pieter heeft zich gewassen in de rivier en nadien hebben we nog wat uitgerust en daarna gekookt. Het was een lekkere schotel met aardappelen, pasta, kaas,... nadien nog een lekkere thee. Onze gids ging slapen, maar wij hebben het vuurtje nog een tijdje brandende gehouden. Zeer gezellig en ook goed om Marlies haar schoen te laten drogen. Als dessert hadden we nog wat nootjes, koekjes en appels gegeten die we nog mee hadden.

03-05-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Aangezien we ’s nachts niet de vulkaan zijn opgewandeld, hebben we dan maar kunnen uitslapen tot 7u. Onze tent was ’s morgens stijf gevroren. Zelfs aan de binnenkant van onze tent hadden we wat ijsvorming. We hebben meestal ’s morgens wat condensatie aan de binnenkant en dat was nu ook aangevroren. We lieten onze tent drogen in de zon en ontbeten aan de voet van de vulkaan. Ondertussen heeft onze gids een ritueel gedaan om de goden van de Ampato vulkaan gunstig te stemmen. Hij zei dat het rirueel heel goed verlopen was en dat hij de goden een goede reis voor ons heeft gevraagd. We vertrokken verder op onze tocht rond 10u. We wandelden met een heel mooi zicht op de Ampato vulkaan. We hadden wel wat spijt dat onze gids er niet op durfde. Maar anderzijds was dat misschien wel het beste. Op deze vulkaan ligt namelijk heel wat sneeuw en we hadden geen getten en crampons (want dat was volgens de gids niet nodig, maar daar hebben wij wel onze twijfels over.) Op een gegeven moment stopte onze gids omdat we een bepaald dierengeluid hoorden. Onze gids dacht dat het een poema was, maar we zagen niet waar het dier zat. Totdat Marlies ze op een gegeven moment toch opmerkte. Onze gids was toen zeker dat het 4 poemas waren. Pieter heeft er een foto van getrokken, maar aangezien ze zo ver zaten is het moeilijk te onderscheiden of het nu vicunas of poemas waren. Maar aangezien het veel spectaculairder is om te zeggen dat we 4 poemas hebben gezien, zullen we het maar op deze versie houden J. Rond 13u hebben we gekookt aan een riviertje en nadien zijn we verder gewandeld tot ongeveer 16u. Daar hebben we een mooi kampeerplaatsje gevonden tussen de muren van een ruïne. De gids wou ons onze tent eerst ergens anders laten opzetten, maar daar kreeg je geen piketten in de grond J. Wij stelden voor om binnen de muren van de ruïne te kamperen, want daar was de grond om een of andere reden veel zachter. Uiteindelijk heeft hij dan toch onze raad gevolgd en hebben we daar onze tent opgezet. ’s Avonds hebben we een lekker theetje gedronken en gekookt. Terwijl de gids was gaan slapen hebben wij ons aan het vuur geïnstalleerd en al het hout opgestookt J. Als dessert hebben we lekker nootjes gegeten.J

03-05-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

We werden wakker toen de zon opkwam. Marlies heeft geen perfecte nacht gehad. Het was koud vannacht en Marlies haar slaapzak met een comfort van +11 graden was niet echt bestand tegen de vrieskou. Onze tent was stijf bevroren. Rond 7.30u kwam de zon vanachter de bergen, lekker warm. Spijtig genoeg kwamen met de zon ook de wolken. Gisteren was zo’n prachtige dag maar vandaag mocht het niet baten. We gingen vandaag verder stijgen naar 5300m en rond 5000m begon het te sneeuwen. Voor Marlies was het een baaldag. Het stijgen ging heel moeilijk en de sneeuw maakte het niet gemakkelijker. Geen idee of het de hoogte was, het gebrek aan slaap of de late lunch (pas om 15u!) maar hopelijk ging het morgen beter gaan. We zouden namelijk vannacht om 3u beginnen aan de beklimming van de Ampato. Hoewel het wat zwaar was vandaag, was het wel opnieuw een heel mooie tocht. In de wolken tussen de vulkanen. Rond 15u kwamen we aan een mooi plekje, tussen de viscachas. Hier hadden we lunch. Normaal zouden we nog een uurtje verder stijgen maar aangezien het slecht weer was, besloot onze gids om hier onze kampplaats te maken. 10 minuten nadat onze tent was opgezet, begon het opnieuw te sneeuwen. En zo bleef het sneeuwen tot ongeveer 19u. Onze gids vond het te gevaarlijk om ’s nachts de vulkaan op te wandelen en dus tot zover ons plan om op 6300m te staan. Spijtig! Door het slechte weer was ook al het hout nat zodat we ’s avonds niet konden koken. Onze gids zei ons niet wat we dan moesten doen, dus gelukkig hadden we zelf nog wat crackertjes om te eten. We hebben er dan maar wat aan onze gids gegeven en hebben hem uitgenodigd om bij ons in de tent te komen slapen. Met drie is toch een beetje warmer. Pieter als gentleman was zo lief om zijn warme slaapzak aan Marlies te geven. 

01-05-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Vanmorgen stonden we om 6u op omdat we om 7u zouden vertrekken. Onze gids leek echter minder professioneel dan we hadden gedacht. Hij was pas om 8u klaar om te vertrekken en we hadden toch onze twijfels bij de hoeveelheid voedsel dat hij voorzien had. Ach ja, we hoopten dat het wel in orde zou zijn. Vandaag gingen we stijgen naar 4700m. Om ons een veilige tocht te bezorgen, deed Remy een kleine offering aan Pachamama. Een slokje pisco: salut Pachamama, salut Marlies/Pieter. Het was een mooie tocht maar Marlies had rond de middag weer even last van de honger. We aten pas om 13u terwijl we al om 6.30u ontbeten hadden. Misschien hebben de mensen hier niet  veel voedsel nodig maar Marlies heeft toch op tijd haar eten nodig. Het middageten was wel lekker. Pasta met kip dat de vrouw van Remy ’s morgens al had bereid. In de namiddag had Pieter wat last. We moesten door hoog gras wandelen en zijn hooikoorts deed weer moeilijk. Uiteindelijk zijn we toch goed aan onze kampplaats geraakt. Het was een mooi plekje, dicht bij woonplaatsen van condors. ’s Avonds maakten we een klein kampvuurtje en aten we de overschot van ons middageten als avondeten. Als afsluiter dronken we een lekker theetje van coca en plaatselijke plant. Om 18.30u kropen we al ons tentje in en gingen we een doke doen. Ons fototoestel ging mee in de slaapzak om de batterij te beschermen tegen de kou.

30-04-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter