Vanmorgen stond onze wekker om 3u. Que temprano! Om 3.30
zouden we worden opgepikt om te vertrekken naar de Colca Canyon. Om 3.20 ging
de bel al. Stressy! 5 minuten later waren we klaar. Er stond een busrit van
ongeveer 7 uur op het programma met enkele tussenstops. De eerste stop was in
Chivay waar we ontbijt kregen rond 6.30 uur. Nadien reden we verder naar Cruz
Del Condor. Dit is een supergoeie plaats om condors van dichtbij te kunnen
zien. En inderdaad, toen we daar toekwamen cirkelden er een 5-tal rond op deze
plaats. Het verliest wel heel wat van zijn charme doordat er zoveel toeristen
zijn. We hadden 40 minuten de tijd om op deze plaats fotos te trekken. Niet
makkelijk om een goeie foto van de condors te trekken, maar het is toch een
paar keer gelukt. Nadien reden we verder naar Plaza De Armas in Cabanaconde.
Daar werden we opgepikt door onze gids Remy. Een toffe kerel die al 17 jaar
gids is in deze regio. Hij nam ons mee naar zijn huis om uit te leggen wat we
allemaal gingen doen. Hij legde ook uit dat het in feite heel erg weinig was om
te wandelen. Daarom stelde hij voor om een iets grotere tour in de canyon te
maken. We vertrokken rond 10.30u. Cabanaconde ligt op ongeveer 3100m hoogte.
Vandaag gingen we in de canyon afdalen richting Llahuar. Een klein dorpje
(zoals ze dat hier allemaal zijn). De naam van het doprje is Quechua voor
sangre. Aangezien het toch een wandeling van een aantal uur was en we deze
ochtend vroeg hadden ontbeten, kreeg Marlies al snel een hongerklopje. Maar met
wat chocolade en cola is dat altijd snel verholpen. Pieter was nog niet
helemaal gerecupereerd van zijn ziekte, maar al bij al viel dat ook wel mee.
Rond 15u kwamen we aan in Llahuar. Uitgehongerd hebben we ons in een stoel
afgekapt en gewacht op ons middageten. We kregen eerst een lekkere soep en
nadien een schotel met avocado, rijst en kip. Niet slecht maar droge rijst gaat
toch niet zo goed naar binnen. Hopelijk wordt het niet elke maaltijd rijst. De
rest van de namiddag hebben we wat in het gras gelegen en een gezellige babbel
gehad met onze gids. Om 7 uur waren we alletwee doodmoe en zijn we al een
uurtje in ons bed gekropen om rond 8 uur op te staan voor het avondeten. Ja lap
... weer rijst, maar deze keer met een spiegeleike. Nadien waren we blij dat we
na een lange dag ons bedje konden inkruipen.
Vanmorgen hebben we wat uitgeslapen en nadien hebben we de tour
vastgelegd om morgen te vertrekken naar de Colca Canyon. Pieter was nog niet
helemaal genezen, maar al iets beter. Hopelijk is hij genezen tijdens de trektocht.
Op een grote indoor markt zijn we fruit gaan kopen en hebben we een lekkere
jugo gedronken. s Avonds zijn we nog een wandeling gaan maken naar een mirador.
Het gaf een mooi uitzicht over de stad. Op de terugweg naar het centrum zijn we
nog een rijstschotel gaan eten en hebben we op de Plaza De Armas wat nights
shots genomen. Nadien hebben we met een zak popcorn naar een film van Charlie
Chaplin gekeken. We zijn op tijd ons bed ingekropen, want morgen komen ze ons
al vroeg oppikken
Vandaag gingen we onze was laten doen. Het was weer eens
dringend nodig. De wasserij was echter nog niet open toen wij de stad in
trokken dus daar zaten we met onze zakken vuile was. We besloten eerst op de Plaza De Armas te ontbijten en aangezien Pieter zich niet top voelde ging
Marlies rond 10u kijken of de wasserij open was. Ze had geluk. Terug op de Plaza De Armas was haar plaats op het bankje ingenomen door een oude man. We
hebben een gezellig babbel met hem gedaan. In het Spaans weliswaar. Hij heeft
ons veel info over Peru gegeven. Rond 11u gingen we naar het tourist office om
onze tour in de Colca Canyon vast te leggen. Zij belden de gids maar die kon
pas tegen de middag bevestigen of hij s anderendaags met ons kon mee gaan. Wij
besloten in afwachting dan maar iets te gaan drinken. Rond 13u gingen we terug
naar het office maar omdat Pieter zich nog altijd niet goed voelde, vroegen we
om de tour een dag uit te stellen. Op de middag zijn we gaan luchen op een
terrasje op Plaza De Armas. Het uitzicht was beter dan het eten, maar slecht
was het zeker niet. Nadien zijn we nog een lekker ijsje gaan eten. Na de middag bezochten we het Monasterio Santa
Catalina (daar hebben we een schietgebedje gedaan zodat Pieter zich snel beter
zou voelen maar het mocht niet baten). Een heel mooi, groot 16e
eeuws klooster. Een stad in een stad. We vroegen hoe lang het bezoek zou duren
en dat was volgens de bewaker maar 1u. Dat was echter buiten Marlies gerekend
die wou blijven totdat het donker was en de kaarsjes aangingen (We hadden geluk
dat op dinsdag het klooster tot 8u open is). Heel gezellig. Nadien zijn we onze
was gaan ophalen, hebben we een pizza gegeten en zijn we een doke gaan doen.
Rond 4 uur s nachts kwamen we aan in het busstation van
Arequipa. We besloten binnen te wachten tot als het licht was maar aangezien
dat nog lang zou duren en we heel moe waren, besloten we om samen met een
Italiaan een taxi naar een hostel te nemen om daar nog wat te gaan slapen. Zo
hebben we toch nog 4u kunnen slapen. Na dat goed doke trokken we de stad in. Aangezien
we nog geen geld hadden van Peru, gingen we eerst naar de bank. Dat was
absoluut geen succes! Marlies haar kaart is daar ingeslikt. Toen we de kaart
instaken, verscheen er op het scherm: going to sleep. Toen de computer van de
geldautomaat opnieuw was opgestart vroeg hij om een kaart in te steken... Onze
kaart was dus verdwenen. Pieter is naar het hoofdgebouw van de bank geweest om
het uit te leggen, maar daar konden ze hem niet helpen. Blijkbaar worden
kaarten die ingeslikt worden, automatisch vernietigd. Of dat waar is weten we
niet, dus hebben we voor de zekerheid de kaart laten blokkeren. We zochten een
café met WIFI zodat we Marlies haar ouders konden inlichten en zodat ze de
bank konden contacteren. Daar hebben we ook met omie en opie kunnen bellen en
hebben we nog wat aan de blog gewerkt. Nadien hebben we een Lonely Planet van
Peru gekocht en zijn we in verschillende reisbureaus info gaan vragen over de
Colca Canyon. Na een lekker Wantan soep in China town, zijn we op tijd gaan
slapen.
Vanmorgen werden we om 7.30u wakker. We hadden een zalig
uitzicht vanuit ons bed. We ontbeten met zicht op het Titicaca meer en
vertrokken nadien rond 9u naar het zuiden. Het was een heel erg mooie
wandeling. We doorkruisten langs een oud Inca pad het hele eiland. Ergens over
halfweg was er een cafeetje waar we een lekkere cola hebben gedronken. We
passeerden ook een ecohotel waarvan we dachten dat we hier met onze ouders
zouden hebben gelogeerd. We trokken er fotos van maar achteraf bleek het toch
niet het juiste hotel te zijn. Om 15u30 namen we de boot terug richting Copacabana.
Zo waren we op tijd om om 18.30u de bus naar Arequipa te nemen. Een halfuurtje
voorbij Copacabana kwamen we aan de grens met Peru. Spannend! Weer een
grensovergang en dat doen we niet graag. Gelukkig ging het zoals in de vorige
Zuid-Amerikaanse landen zeer gemakkelijk. Rond 9u (plaatselijke tijd) kwamen we
aan in Puno. Daar moesten we van bus veranderen. Hoewel we op voorhand gevraagd
hadden of wij ergens moesten betalen en iedereen zei van nee, moesten we daar
busstationtax betalen. Een klein probleem aangezien we nog geen soles hadden.
De bankautomaat werkte niet maar gelukkig hadden we nog wat Chilenos die we
konden wisselen.
Vanmorgen hebben we om 8.30 de boot genomen richting Isla del Sol. Het was een heel trage boot dus
het was een boottocht van 2u naar het noorden van het eiland. We zaten op het
dek en aangezien we onze zonnecreme vergeten waren, hebben we toch wel een goed
kleurtje opgedaan. Iets te goed naar onze zin. Verbrand op het zonne-eiland! Op
onze boot zat een Amerikaan die een andere probleem had. Om 8.30 begon hij bier
te drinken en hij heeft zo meer dan 1 liter gedronken. Hij verschoot ervan dat
hij dringend naar het wc moest gaan. Aangekomen op het eiland hebben we wat
gerelaxed op het strand en nadien zijn we gewandeld naar de Inca-ruïnes. De
ruïnes waren niet super impressionant maar de omgeving was heel mooi. Normaal
zouden we vandaag verder wandelen naar het zuiden van het eiland maar aangezien
het al wat later op de dag was, besloten we terug te wandelen naar het stadje
in het noorden. Onderweg zagen we een pijl met hostal ecologico. Het was een schattig
huisje gelegen op een verlaten strand. Een prachtige locatie! We dachten dat
het duur zou zijn maar we besloten toch maar de prijs te vragen. Het bleek
super goedkoop te zijn en we waren daar helemaal alleen, dus we twijfelden
niet. s Avonds zijn we iets gaan eten in het dorpje. Lekkere trucha a la
plancha. Nadien wandelden we met onze pillamp terug naar ons huisje en zijn we
om 8.30u een zalig doke gaan doen.
Vanmorgen hebben we uitgeslapen en zijn we rond 9 uur gaan
ontbijten (Dat was waarschijnlijk 1 van de slechtste ontbijten die we al hadden
gekregen). Aangezien Marlies niet zo goed geslapen had en het in de voormiddag
slecht weer was, zijn we in de voormiddag nog een rustje gaan doen. We hebben
ook nog eens kunnen skypen met de mama. s Middags zijn we een hele menu gaan
eten voor 15 bolivianos. Het was nog lekker ook. Na de middag zijn we gewandeld
naar de Basiliek en dan verder gewandeld naar de drijvende eilanden. Het was
iets meer dan een uurtje wandelen, maar heel erg mooi langs het Titicaca meer. Op
de drijvende eilanden kon je verse forel eten. We hadden al gegeten, maar
hebben er toch nog maar eentje besteld. Ze pakten de forel rechtstreeks uit het
meer, kuisten en bakten hem. Verser kan je niet hebben! Nadien zijn we terug
gewandeld naar Copacabana. Daar hebben we een Calvarietocht gedaan naar een heuvel.
Het is een soort van bedevaartsoord, maar met een heel erg mooi uitzicht op het
meer en de stad. s Avonds hebben we onze boot vastgelegd om morgen naar Isla
del Sol te gaan en hebben we een bus vastgelegd om zondagavond naar Arequipa
te vertrekken.
Happy birthday Ingrid! Vanmorgen moesten we weer vroeg uit de veren, want om 7 uur
moesten we al aan het kantoor van de vliegtuigmaatschappij zijn om in te
checken. De bakker was nog volop aan het bakken maar gelukkig waren de pains
aux chocolats op tijd klaar. Nadien gingen we met de bus naar de luchthaven om
daar rond 9 uur het vliegtuig naar La Paz te nemen. Op het vliegtuig zat
Marlies naast een toerist die met de bus naar Rurre was gegaan. Hij zei dat het
een verstandige beslissing was dat wij met het vliegtuig waren gegaan. Iedereen
op de bus dacht dat ze zouden sterven. En er gebeuren daar nog regelmatig
dodelijke ongevallen. Daarom dat ze het la routa de muerta noemen. Aangekomen
in La Paz namen we een minivan van de luchthaven naar het busstation en daar hebben
we onze bus vastgelegd om deze namiddag
naar Copacabana te gaan. We voelden wel dat we na een week in Rurrenabaque onze
acclimatisatie kwijt waren. Wandelen in La Paz was opeens vermoeiend. In het
hostel in La Paz zijn we onze rugzakken gaan ophalen en hebben dan de bus naar
Copacabana genomen. We gingen met de bus eerst naar het kleine Titicaca meer.
Daar werden we met de boot overgezet en reden dan verder naar Copacabana. Op
onze bus zat ook een Frans koppel dat we in de jungle in Rurrenabaque hadden
ontmoet. We hebben samen met hen een hostel gezocht en zijn samen nog iets gaan
eten en drinken.
Vandaag hadden we nog een dagje om wat uit te rusten in
Rurrenabaque. s Morgens gingen we ontbijten in een Franse panaderia. Een
Fransman die hier een bakkerij is begonnen en hier locals aan het werk stelt.
Heel erg lekkere koeken en brood J
We hebben onze was naar een wasserij gedaan, want na een week jungle en pampas
is er een grondige wasbeurt nodig J
In ons hostel hebben we nadien wat uitgerust in de hangmatten. Marlies heeft
een Chriske (doke van 3u) gedaan in de hangmat terwijl Pieter aan de blog heeft
gewerkt. Nadien hebben we Jolin haar thesis verder verbeterd en zijn we op een
terrasje een lekkere jugo gaan drinken. s Avonds zijn we een lekkere lomito
gaan eten en nadien hebben we nog een terrasje gedaan waar ze WIFI hadden zodat
we Jolin haar thesis nog konden doorsturen. Hier vernamen we spijtig genoeg ook
dat ons Xavierke was gestorven.
Vandaag stond de wekker om 5u15. Er stond namelijk (weeral)
een zonsopgang op het programma. We vertrokken om 5u30 met ons bootje om naar
een mooie salida del sol te gaan kijken. Het was heel erg mooi, maar er was een
nadeel. Terwijl we zaten te wachten op de zon werden we opgegeten door de
muggen. We hadden ons wel ingesmeerd met deet, maar ze prikten gewoon door onze
kleren omdat daar geen deet was. Resultaat: onze benen en vooral Pieter zijn
gat staan vol muggenbeten. De bastards! Tijdens de zonsopgang zat er naast ons
een bende brulapen in de struiken. s Morgens brullen die onafgebroken. Wel
eens leuk om te horen. Na de zonsopgang gingen we terug naar het kamp. Het was
nog te vroeg om te ontbijten dus we konden nog even een doke in doen in de hangmat.
10 minuten voor onze wekker afging, werden we wakker gemaakt door 2
medetoeristen. Zij hadden geen dutje gedaan en zagen juist roze dolfijnen
voorbij zwemmen. Lief dat ze ons hadden
wakker gemaakt zodat we ze ook konden zien. Om 8u kregen we ontbijt en nadien
trokken we onze zwemkleren aan. Vandaag gingen we namelijk zwemmen met dolfijnen.
We namen onze boot en gingen naar een plaats in de rivier waar het diep is en
veel dolfijnen zitten. Af en toe zagen we er een paar zwemmen, maar toen we in
het water waren kwamen ze niet super dicht, behalve een keer toen ze aan Marlies
haar voeten zaten J.
Het was wel wat raar om in dezelfde rivier te zwemmen waar we eerder alligators,
kaaimannen en pirañas hadden gezien. Na het zwemmen gingen we terug naar het
kamp voor onze laatste lunch en om onze zak te maken. We namen afscheid van de
kaaiman, de alligator en de apen en gingen met de boot terug richting de oever
kort bij de weg. Daar moesten we nog een tijdje op onze jeep wachten. Maar aangezien
de dolfijnen verhuisd waren naar daar hadden we nog wel ons bekijks. We werden
opgepikt door de jeep en opnieuw stond er ons een rit van meer dan 3 uur op de
dirtroad te wachten. Gelukkig had het de voorbije dagen niet geregend en lag de
weg al wat droger. Het was wel nog steeds geen comfortabele weg. Onderweg
hadden we bovendien wat autopech. Ergens halfweg hadden we een platte band.
Nadien hadden we nog eens motorpech. De motor maakte een heel raar geluid en we
geraakten niet meer voorruit. Wij dachten dat we er met deze jeep niet meer
zouden geraken, maar de chauffeur leek niet echt in paniek. Dit was blijkbaar al
eerder gebeurd. Al stilstaand gaf hij een tijdje heel erg veel gas. Wij dachten
dat hij de motor aan het opblazen was en begonnen toch wat ongerust te worden.
Maar wonderbaarlijk: na een tijdje werkte de motor terug J. Onderweg hebben we
nog een cobra de weg zien oversteken. Aangekomen in Rurrenabaque kregen we van
de organisatie een gratis cola om te bekomen van de tocht. Dat was meer dan
welkom. We namen een douche in ons hostel en spraken af om samen met heel de
groep s avonds nog iets te gaan eten en fotos en mailadressen uit te
wisselen. Bij het eten kregen we een gratis caiperiña aangeboden. Best wel
lekker! We hoorden ook van de andere toeristen dat wij het minste van iedereen
betaald hadden voor de tour in de pampas. Behalve de Israelis die hadden nog
minder betaald. Het merendeel van de toeristen zijn hier namelijk Israelis en
die kregen een speciale korting aangeboden. Wat een discriminatie!
Na het ontbijt hebben we nog wat wildlife observatie gedaan in het kamp. Met wat eten lokten we de apen om een paar mooie fotos te nemen. Ook de alligator en de kaaiman, Pedro en Pepe, waren van de partij. Maar we deden nog een ander ontdekking in het kamp. Den dikke (een van Marlies haar katten) liep hier rond, maar dan in een dunnere versie. (Enkele dagen later vernamen we dat ons Xavierke ons verlaten had. We hadden niet verwacht dat hij er niet meer ging zijn als we terug naar huis gingen gaan. We hebben spijtig genoeg geen afscheid kunnen nemen. Ik ga u missen dikske! Toch leuk dat we hem nog ff in Bolivië hebben kunnen zien). Daarna vertrokken we opnieuw. Deze keer niet achter krokodillen maar wel achter slangen. Kort bij waar we gisteren de zonsondergang hebben gezien, is er een grote oppervlakte met ondiep water en hoog riet. Daar gingen we op zoek naar slangen. Er zouden anacondas, boas en andere soorten moeten zitten. Gelukkig voor Marlies haar papa zat dit niet in onze gezamenlijke reis, want dit is zijn grootste nachtmerrie: wandelen in hoog riet, wetende dat er slangen zitten. :) We kregen rubberen laarzen en trokken het veld in. Al na een paar minuten bleek dat niet het zoeken van de slangen, maar wel ons rechthouden in de modder de moeilijkste opdracht zou worden. 2 van de Duitse meisjes waren er namelijk al met hun gat in gevallen J. Een van de twee, een iets zwaardere, vroeg aan Marlies om hulp. Maar Marlies had schrik dat ze er haar mee zou intrekken en heeft dapper een andere de vrouw laten helpen J. We vroegen ons ook af waarom we eigenlijk laarzen moesten aandoen. Alvast niet om geen natte voeten te krijgen, want het water was op sommige plaatsen zo diep dat we er tot onze knieën instonden. Het liep dus gewoon langs boven onze laarzen binnen. Misschien waren de laarzen als bescherming tegen de slangenbeten bedoeld J. Na een paar uur bleek ons rechthouden wel te lukken, maar het vinden van slangen was veel moeilijker. We hadden namelijk nog steeds niets gevonden. We gingen dan maar terug richting onze boot. Gelukkig hadden onze gidsen wat meer doorzettingsvermogen. Terwijl iedereen het namelijk had opgegeven, was onze gids samen met de gids van een andere groep nog een stukje gaan doorzoeken. Daar hebben ze 2 grote boas gevonden. Toen we daar aangerend kwamen was de grootste, het mannetje, wel al weg. Maar het vrouwtje lag er nog steeds, goed verstopt in het riet. Onze gids heeft ze er van tussen gehaald en meegenomen naar een open plaats zodat we een goede foto konden nemen. Voordat we ze vastnamen, moesten we wel eerst de deet van onze handen wassen. Goed dat ze toch ook aan het welzijn van de dieren denken. We namen een mooie foto met onze trofee en lieten ze nadien rustig verder zonnen. Op de weg naar de kampplaats zagen we nog mooie vogels en een overzwemmende capibari. We gingen terug naar de kampplaats voor un almuerzo muy rico. Na het eten gebeurde er wel iets super grappig. Een van de aapjes kwam binnen in de eetzaal, pikte een van de bussen mayonaise en ging er snel mee lopen J Na het eten deden de meesten een dutje, daar zat Pieter dan met zijn niet-zittend gatJ. Hij is dan nog wat wildlife observatie gaan doen in het kamp. Na ons eten te hebben verteerd, waren we klaar voor de volgende jacht: pirañas. In het begin leek wel meer op feed the pirañas dan fish the pirañas. Ze aten onze beefstuk van onze haak, maar bleven niet aan de haak hangen. De Koene zou zeggen: eten of je wordt gegeten J. De gids had er al een paar gevangen maar bij ons bleef de vangst uit tot op een gegeven ogenblik Marlies er eentje naar boven haalde. Een primeur! De eerste vis voor ons Marlies in 5 keer gaan vissen. Nadien begonnen ze ook bij een van de Israelische mannen te bijten. We veranderden nog 2 keer van visplaats met hoop op meer geluk maar dat bleef uit voor de meesten onder ons. Behalve voor Marlies. Ze snapte het concept pirañas vissen wel niet goed, maar op de laatste plaats heeft ze net voor we gingen vertrekken nog 4 katvissen gevangen. Totaalstand: 6 vissen voor de gids, 5 voor Marlies, 3 voor een van de Israelis en cero,000000 voor de andere toeristen. Zelfs Pieter, de ervaren visser uit de jungle, wist hier geen enkele vis boven te halen. Tijdens het vissen zagen we ook nog een paar hele mooie papegaaien overvliegen. Aangezien het al donker begon te worden gingen we terug naar het kamp. Daar aten we lekkere spaghetti en gefrituurde visjes als nagerecht. Aangezien het nogal kleine vissen waren, was er niet veel eten aan, maar wel lekker van smaak.
s Morgens zijn we op tijd opgestaan en hebben we onze zak gemaakt
om naar de pampas te vertrekken. Spijtig genoeg was de bakker op zondag toe,
dus gingen we maar op restaurant ontbijten. We hadden tijd genoeg: we waren
daar om 8 uur en onze tour zou om 8u 30 vertrekken. Tijd genoeg dus om 2
simpele broodjes te bestellen en op te eten. Maar dat was buiten de snelheid
van het restaurant gerekend. Het heeft ongeveer 40 minuten geduurd vooraleer we
ons eten kregen. Pieter was al naar het office van Fluvial Tours gegaan om te
zeggen dat we iets later zouden zijn, maar geen nood. Andere mensen waren ook
wat later. We aten ons broodje op en kochten op de hoek van de straat nog een
superlekker stuk bananenbrood. Blijkbaar staat daar elke morgen een oude
Amerikaanse man zelfgemaakte brownies en bananenbrood te verkopen. Super
lekker. Rond kwart na 9 vertrokken we uiteindelijk richting de pampas. Aangezien
het gisteren heel de dag geregend had, beloofde het op de dirt road wel een
moeilijke rit te worden. Inclusief de chauffeur zaten we met 9 in één jeep,
niet echt comfortabel. Met 80 en 90 op de achtergrond gingen we langzaam maar
zeker vooruit. We waren heel blij toen we na ongeveer 3 en een half uur
uitstapten om ergens te eten. Na lekker gegeten te hebben was het nog een klein
stukje verder naar de rivier waar de boot ons stond op te wachten. In de
namiddag maakten we een boottocht op de rivier op zoek naar dieren.
Uiteindelijk hebben we er toch heel wat kunnen zien. Vooral heel erg veel
vogels: gieren, een uil, arends, paradijsvogels, ... en verder nog wat
schildpadden en apen. We stopten met de boot naast een struik vol met aapjes.
Onze gids lokte de apen met een banaan in onze boot. Ze kwamen zelfs op ons
zitten. Pieter had iets minder geluk. Er zaten 2 apen op zijn hoofd en die
begonnen daar ongegeneerd de liefde te bedrijven. Heel grappig voor de rest,
maar Pieter voelde zicht toch wat gebruikt J
Aangekomen in het kamp kregen we een lekkere verrassing: koekjes, popcorn en
jugo. Het kamp bestond uit verschillende paalwoningen op het water. We ontdekten
in het kamp een alligator en een kaaiman, maar die liggen daar blijkbaar altijd.
Ze hebben zelfs al een naam gekregen: Pepe en Pedro. De mensen van het kamp
beschouwen ze als hun huisdieren J.
Verder zat er ook een hele groep apen in de bomen rondom het kamp. Die zitten
daar ook altijd omdat ze wat afval uit de keuken krijgen of hopen van toeristen
wat koekjes of bananen te krijgen. Nadat we onze rugzakken in het kamp hebben
afgezet, zijn we terug met de boot vertrokken om naar een mooie zonsondergang
te gaan kijken. Nadien hebben we opnieuw super lekker gegeten. Na la cena
vertrokken we op krokodillenjacht. We gingen in het bootje gewapend met
pillampen op zoektocht. Wanneer je in de ogen van een krokodil schijnt, dan
geven deze een rode kleur. Best wel spooky om af en toe zo 2 rode ogen tegen te
komen J.
We gingen ook naar een plaats waar veel babyalligators zaten. De gids heeft er
voor ons eentje gevangen. Hoe schattig! Nadien gingen we moe maar voldaan ons
bedje in.
Vandaag trokken we opnieuw met onze prive gids het bos in.
We vonden de wandeling en het vissen gisteren zo leuk dat we besloten vandaag
hetzelfde te doen. Net buiten het kamp hadden we geluk. We hoorden een hele
kudde everzwijnen. We probeerden dichterbij te komen om ze te zien, maar dat
was niet zo gemakkelijk. We hebben er een glimp van kunnen opvangen, maar van
zodra ze ons geroken/gezien hadden waren ze ribbedebie. We zijn terug gaan
vissen, maar spijtig genoeg hebben we niets gevangen. Op de eerste plaats waar
we probeerden was er geen enkele die beet. Toen zijn we verhuisd naar een
andere plaats en daar had Liesje al snel bijna beet. Er hing een grote vis aan
haar lijn, maar toen ze hem probeerde op te halen, wist hij nog te ontsnappen. En
toen was het gedaan met vissen. Het begon heel hard te regenen en zijn we maar
terug naar het kamp gegaan. Het kamp was niet ver, maar toch waren we kletsnat.
Dat hoort er dan bij in de tropen zeker. We hebben onze zak gemaakt en na het
middageten zijn we in de regen met de boot terug naar Rurrenabaque vertrokken. We
hadden van de Belgen gehoord dat er kortbij een goed hostel was dus daar zijn
we doorweekt snel een warme douche gaan nemen. We hadden in het kamp van een
Frans koppel en een Nederlander gehoord dat de bus van La Paz naar Rurrenabaque
echt verschrikkelijk was. Het had 35 uur geduurd en ze hadden op bepaalde
momenten echt gevreesd voor hun leven. We besloten dan toch maar om niet met de
bus terug te gaan en zijn ons vliegtuigticket al gaan vastleggen om na onze
pampa tour terug naar La Paz te vliegen. Voor de rest hebben we niet veel meer
gedaan. We zijn een lekker soepje gaan eten om nog wat op te warmen en hebben
aan de blog gewerkt.
Vanmorgen kregen we een overheerlijk ontbijt. Na het ontbijt
hebben we terug een wandeling in het bos gemaakt. We hebben veel spinnen en
mieren gezien. We zagen ook mooie vlinders. Aan de rand van de rivier hebben we
een voetafdruk van een babyjaguar gevonden. Opnieuw kregen we veel info over
planten. We zagen papaya natural (een kleine, bittere papaya), verschillende
soorten champignons (onder andere eentje met de vorm van een klein wijnglas) en
een plant met verdovende werking. We hebben op een blaadje gekauwd en
inderdaad, we hadden niet veel gevoel meer in onze mond. Op een gegeven moment
zei de gids dat we even moesten wachten. Hij begon wat verder een tak van een
boom te hakken en kwam er mee terug. De tak zat vol met water, en we hebben hem
met de groep leeggedronken. Lekker en verfrissend. Terug in het kamp zagen we
een heel erg grote mooie kever. Na de middag vertrokken de 3 Belgen terug naar
Rurrenabaque. Wegens tijdsgebrek bleven ze maar 3 dagen. Het koppel van Israël
had er genoeg van en ze gingen ook mee terug. Goed voor ons, want nu hadden we
een prive gids voor ons 2. We mochten kiezen wat we in de namiddag wouden doen.
We besloten te gaan vissen en hopelijk ondertussen ook nog wat andere dieren
tegen te komen. Onderweg zagen we nog wat mooie vlinders. Kort bij de plaats
waar we aan het vissen waren, zaten een paar prachtige paradijsvogels. Wij
zagen eigenlijk gewone vogels zitten maar achteraf op fotos zagen we hoe mooi
ze waren. Het vissen zelf was voor Marlies geen succes. De piranas waren altijd
met haar stukje vlees weg, maar bleven niet aan de haak hangen J. Piranas vissen is
Marlies niet gegund. Pieter daarentegen had wel beet. Zijn eerste visje was een
sardientje (medio punto! J)
maar nadien heeft hij toch ook een pirana kunnen vangen. We gingen verder naar
een ander stukje van de rivier met hopelijk wat grotere vissen. Onderweg vonden
we nog een boom met lekkere bessen. Aangekomen aan het andere riviertje
probeerden we grotere vissen te vangen. Opnieuw had Marlies niet veel succes.
Voor 1 keer had ze wel een kunnen vangen maar de vis was los geraakt voor ze de
vis aan de gids had kunnen geven. Zowel de gids als Pieter daarentegen hebben
een grote vis kunnen vangen. Die worden deze avond klaargemaakt. Verser kan je
ze niet hebben. Pieter had waarschijnlijk nog een veel grotere vis aan de haak,
maar die was zo sterk dat de visdraad is gebroken... Aangekomen in het kamp
heeft de gids de vissen gekuist. De andere toeristen waren heel jaloers op onze
vangst. Het avondmaal was spaghetti voor iedereen, maar ook een bordje vis voor
ons J.
Tijdens het eten merkte iemand op dat er op het plafond een tarantula zat.
Gelukkig had Liesje net gedaan, want de honger zou rap over geweest zijn. De
eerste tarantula van onze reis!! Buiten wist een van de gids nog een nest van
een tarantula zijn en inderdaad daar zat er nog eentje. 2 tarantulas op een
avond dat volstaat wel J
Slaapzacht!
Vanmorgen zijn we om kwart na 5 opgestaan omdat om kwart
voor 6 een taxi ons kwam ophalen. We hadden per ongeluk onze kamergenoot wakker
gemaakt maar die was ons heel dankbaar omdat hij ook een tour naar Rurre had
geboekt. Het enige probleem was dat hij niet wist wanneer hij ging vertrekken. Raar.
Hij had de tour niet bij dezelfde maatschappij geboekt dus we zijn zonder hem
vertrokken naar de luchthaven. Het was een beetje een louche taxichauffeur en
de betekenis van een rood licht kende hij niet, maar we zijn er goed geraakt.
We gingen naar de militaire luchthaven TAM. TAM was goedkoper dan Amaszonas
maar we wisten niet echt wat we moesten verwachten. Aangekomen aan de
luchthaven moesten we eerst peage betalen om op het terrein te mogen. Daarna
moesten we luchthaventaks betalen. Toch een raar systeem hier. Gelukkig waren
we niet de enige toeristen. Om 8u (een half uur te laat maar dat beter als
verwacht) vertrokken we naar Rurre. Het was een vlucht van 50min. Het vliegtuig
maakte evenveel lawaai als een grasmachine maar we kregen onverwacht wel een
ontbijtje. De koffie heeft Marlies gemist aangezien ze de hele tijd geslapen
heeft maar volgens Pieter was die niet echt te drinken. De landing was eens
iets anders. We landden op asfalt maar nadien reed het vliegtuig verder door
het gras en de modder richting het luchthavengebouw. Het was aan het regenen
toen we uit het vliegtuig stapten. Gelukkig konden wij snel naar binnen lopen.
Alleen was het luchthavenpersoneel niet zo snel. Onze bagage heeft nog 10
minuten buiten in de gietende regen gestaan voordat ze naar binnen werd
gereden. Toen we uiteindelijk onze bagage kregen, hebben we met 3 andere
toeristen een taxi genomen naar het centrum. Het leken leuke mensen maar
spijtig genoeg hadden ze nog geen tour geboekt en gingen ze dus niet met ons
mee. Het was wel een beetje spannend omdat we de tour in La Paz hadden geboekt
en dus niet 100% zeker wisten dat er mensen ons gingen opwachten maar gelukkig
was alles goed geregeld. We gingen normaal vandaag naar de pampas vertrekken en
binnen 3 dagen naar de jungle maar aangezien we wat vertraging hadden en de
pampas verder is dan de jungle, hebben ze de groep voor de jungle op ons laten
wachten. We zaten in een groep met 3 Belgen en een Israëlisch koppel. Samen wandelden
we naar de rivier om daar de boot te nemen. Het was een boottocht van 3u. Eerst
vaarden we naar de overkant van de rivier om onze parkingang te betalen en dan
vaarden we verder. Het was spijtig genoeg te hard aan het regen om fotos te nemen
maar het was een super mooie omgeving. Onderweg zagen we (Pieter eigenlijk niet)
zelfs een toekan. De boot had gelukkig wel een dak zodat we toch niet kletsnat
werden. Halfweg we tocht stopte het met regenen. Aangekomen in het kamp kregen
we lekker eten. In de namiddag hebben we een mooie en interessante wandeling in
het bos gemaakt. Na 5 minuten zagen we enkele apen hoog in de bomen zitten. Dat
was veelbelovend. De gids had ons wel gezegd dat de kans om dieren te zien in
de jungle niet erg groot is. Het motto van de gidsen is:En Bolivia todo es
possibile, pero nada es seguro!! En inderdaad veel dieren hebben we niet meer
gezien. We zagen wel veel interessante planten en veel insecten. We zagen onder
andere een grote termietennest in een boom. Volgens de gids waren de termieten
niet gevaarlijk en heel voedzaam. We hebben ze dan toch maar eens geproefd. Het
was de eerste keer dat we een levend insect hadden gegeten maar gelukkig was
het maar klein. Het smaakte zelfs wat naar munt J.
Voor de rest zagen we grote bomen, cacaobomen, een boom met een broek vol
goesting (zie foto)J,
... We hebben coco natural geproefd . Een lekkere vrucht met mangosmaak.
Daarnaast kregen we ook een heleboel uitleg over medicinale planten. We hebben
ook wat schedels van dieren gevonden. Het waren everzwijnen die door een jaguar
gedood waren. Er zitten dus wel degelijk jaguars maar waarschijnlijk gaan we ze
niet zien. Ze zijn heel timide. Terug in het kamp kregen we een lekkere
avondmaaltijd. Voor het slapengaan hebben we nog een nachtwandeling gemaakt.
Met het licht van een pillamp is het gemakkelijk om s nachts ogen van dieren
te zien. Zo hebben we heel wat spinnen gevonden en hebben we een gekleurde pad
gezien.
Vandaag hadden we nog een rustdagje in La Paz. We hebben
eerst wat aan de blog gewerkt en nadien zijn we Jolin haar thesis beginnen
verbeteren. Het was raar om terug een thesis te lezen en het was zeker wennen
om te werken tijdens onze vakantie J.
s Middags zijn we opnieuw salteñas gaan eten en na de lunch zijn we voor
Marlies een windstopper van de North Face voor maar 35 USD gaan kopen. We
hebben na de middag werk en plezier gecombineerd want we hebben de thesis verder
verbeterd met een heerlijke tas koffie en een muffin/brownie van bij
Alexanders. Dit café hadden we met onze ouders gezocht maar niet gevonden. Bij
deze willen we hen laten weten dat het er echt wel heel lekker was J. s Avonds zijn we
vlug bij de Pollo Rey, een fastfoodketen van hier, iets gaan eten en zijn dan
op tijd gaan slapen want s anderendaags vertrok ons vliegtuig al om 7u30 naar
Rurrenabaque.
Na een goede nachtrust waren we weer helemaal de oude.
Vandaag moest er veel geregeld worden. We wouden s anderendaags naar
Rurrenabaque vertrekken dus we moesten ons vervoer regelen en aangezien we niet
wisten hoelang we in Rurre gingen blijven, wouden we ook ons visum verlengen.
Dat kon gratis in het immigratiekantoor. In het immigratiekantoor vertelden ze
ons dat we 90 dagen in plaats van 30 dagen konden blijven maar dat we daarvoor
een kopie van ons paspoort nodig hadden. Aan de overkant van de straat was een
copyshop dus dat was snel in orde. Terug in het immigratiekantoor bleek dat we
zonder kopie ook al 90 dagen in Bolivië konden blijven. Ach ja, we kregen toch
nog een extra stempeltje in ons paspoort en nu is het zeker in orde. Het was
ondertussen al middag en we begonnen honger te krijgen. We vroegen ons af of La
Salteña, het empanada-restaurant waar we met onze ouders waren geweest, in de
buurt was. Toevallig zagen we het restaurant wat verder in de straat. We hebben
er lekkere salteñas gegeten met maracuya jugo maar vonden het spijtig dat onze
ouders er niet bij waren. Na de lunch zijn we pasfotos gaan laten nemen en
zijn we naar de toeristische buurt gegaan om Rurre te plannen. We hebben in
verschillende bureaus prijzen gevraagd en hebben zowel een jungle tour als een
pampas tour vastgelegd. We hebben ook besloten om met het vliegtuig
ipv met de bus te gaan. We vertrekken overmorgen. Voor de terugweg hebben we
nog niets vastgelegd. Het plan is om met de bus terug te gaan maar we gaan in
Rurre aan andere toeristen vragen of de busrit meevalt. 1 van de Belgen op de
Huayna Potosi had ons immers gezegd dat een deel van rit zoals de dead road is.
s Avonds besloten we in het zelfde restaurant te gaan eten als gisteren en om
nadien in het Hollands restaurant een dessertje te gaan eten. Toen we daar
binnen wouden gaan, zagen we het Duits koppel ook juist binnen gaan. Wat een
toeval! En toen we juist besteld hadden, kwam ook het Franse koppel binnen. We
hadden een gezellige avond samen. Nadien namen we opnieuw van elkaar afscheid
want waarschijnlijk gaan we elkaar niet meer tegenkomen. We kregen wel de
uitnodiging om volgend jaar met de Duitsers te gaan skiën. Wat een leuke
mensen!
(Vergeet bij het antwoorden niet dat we overlaatst nog bezoek hebben gehad)
