Vandaag hadden we nog een dagje om wat uit te rusten in Rurrenabaque. s Morgens gingen we ontbijten in een Franse panaderia. Een Fransman die hier een bakkerij is begonnen en hier locals aan het werk stelt. Heel erg lekkere koeken en brood J We hebben onze was naar een wasserij gedaan, want na een week jungle en pampa’s is er een grondige wasbeurt nodig J In ons hostel hebben we nadien wat uitgerust in de hangmatten. Marlies heeft een Chriske (doke van 3u) gedaan in de hangmat terwijl Pieter aan de blog heeft gewerkt. Nadien hebben we Jolin haar thesis verder verbeterd en zijn we op een terrasje een lekkere jugo gaan drinken. ’s Avonds zijn we een lekkere lomito gaan eten en nadien hebben we nog een terrasje gedaan waar ze WIFI hadden zodat we Jolin haar thesis nog konden doorsturen. Hier vernamen we spijtig genoeg ook dat ons Xavierke was gestorven.

17-04-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Vandaag stond de wekker om 5u15. Er stond namelijk (weeral) een zonsopgang op het programma. We vertrokken om 5u30 met ons bootje om naar een mooie salida del sol te gaan kijken. Het was heel erg mooi, maar er was een nadeel. Terwijl we zaten te wachten op de zon werden we opgegeten door de muggen. We hadden ons wel ingesmeerd met deet, maar ze prikten gewoon door onze kleren omdat daar geen deet was. Resultaat: onze benen en vooral Pieter zijn gat staan vol muggenbeten. De bastards! Tijdens de zonsopgang zat er naast ons een bende brulapen in de struiken. ’s Morgens brullen die onafgebroken. Wel eens leuk om te horen. Na de zonsopgang gingen we terug naar het kamp. Het was nog te vroeg om te ontbijten dus we konden nog even een doke in doen in de hangmat. 10 minuten voor onze wekker afging, werden we wakker gemaakt door 2 medetoeristen. Zij hadden geen dutje gedaan en zagen juist roze dolfijnen voorbij zwemmen.  Lief dat ze ons hadden wakker gemaakt zodat we ze ook konden zien. Om 8u kregen we ontbijt en nadien trokken we onze zwemkleren aan. Vandaag gingen we namelijk zwemmen met dolfijnen. We namen onze boot en gingen naar een plaats in de rivier waar het diep is en veel dolfijnen zitten. Af en toe zagen we er een paar zwemmen, maar toen we in het water waren kwamen ze niet super dicht, behalve een keer toen ze aan Marlies haar voeten zaten J. Het was wel wat raar om in dezelfde rivier te zwemmen waar we eerder alligators, kaaimannen en pirañas hadden gezien. Na het zwemmen gingen we terug naar het kamp voor onze laatste lunch en om onze zak te maken. We namen afscheid van de kaaiman, de alligator en de apen en gingen met de boot terug richting de oever kort bij de weg. Daar moesten we nog een tijdje op onze jeep wachten. Maar aangezien de dolfijnen verhuisd waren naar daar hadden we nog wel ons bekijks. We werden opgepikt door de jeep en opnieuw stond er ons een rit van meer dan 3 uur op de dirtroad te wachten. Gelukkig had het de voorbije dagen niet geregend en lag de weg al wat droger. Het was wel nog steeds geen comfortabele weg. Onderweg hadden we bovendien wat autopech. Ergens halfweg hadden we een platte band. Nadien hadden we nog eens motorpech. De motor maakte een heel raar geluid en we geraakten niet meer voorruit. Wij dachten dat we er met deze jeep niet meer zouden geraken, maar de chauffeur leek niet echt in paniek. Dit was blijkbaar al eerder gebeurd. Al stilstaand gaf hij een tijdje heel erg veel gas. Wij dachten dat hij de motor aan het opblazen was en begonnen toch wat ongerust te worden. Maar wonderbaarlijk: na een tijdje werkte de motor terug J. Onderweg hebben we nog een cobra de weg zien oversteken. Aangekomen in Rurrenabaque kregen we van de organisatie een gratis cola om te bekomen van de tocht. Dat was meer dan welkom. We namen een douche in ons hostel en spraken af om samen met heel de groep ’s avonds nog iets te gaan eten en foto’s en mailadressen uit te wisselen. Bij het eten kregen we een gratis caiperiña aangeboden. Best wel lekker! We hoorden ook van de andere toeristen dat wij het minste van iedereen betaald hadden voor de tour in de pampas. Behalve de Israeli’s die hadden nog minder betaald. Het merendeel van de toeristen zijn hier namelijk Israeli’s en die kregen een speciale korting aangeboden. Wat een discriminatie!

16-04-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

15-04-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Nog enkele foto's

15-04-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Gelukkige verjaardag Moeke! 

‘s Morgens zijn we op tijd opgestaan en hebben we onze zak gemaakt om naar de pampas te vertrekken. Spijtig genoeg was de bakker op zondag toe, dus gingen we maar op restaurant ontbijten. We hadden tijd genoeg: we waren daar om 8 uur en onze tour zou om 8u 30 vertrekken. Tijd genoeg dus om 2 simpele broodjes te bestellen en op te eten. Maar dat was buiten de snelheid van het restaurant gerekend. Het heeft ongeveer 40 minuten geduurd vooraleer we ons eten kregen. Pieter was al naar het office van Fluvial Tours gegaan om te zeggen dat we iets later zouden zijn, maar geen nood. Andere mensen waren ook wat later. We aten ons broodje op en kochten op de hoek van de straat nog een superlekker stuk bananenbrood. Blijkbaar staat daar elke morgen een oude Amerikaanse man zelfgemaakte brownies en bananenbrood te verkopen. Super lekker. Rond kwart na 9 vertrokken we uiteindelijk richting de pampas. Aangezien het gisteren heel de dag geregend had, beloofde het op de dirt road wel een moeilijke rit te worden. Inclusief de chauffeur zaten we met 9 in één jeep, niet echt comfortabel. Met ’80 en ’90 op de achtergrond gingen we langzaam maar zeker vooruit. We waren heel blij toen we na ongeveer 3 en een half uur uitstapten om ergens te eten. Na lekker gegeten te hebben was het nog een klein stukje verder naar de rivier waar de boot ons stond op te wachten. In de namiddag maakten we een boottocht op de rivier op zoek naar dieren. Uiteindelijk hebben we er toch heel wat kunnen zien. Vooral heel erg veel vogels: gieren, een uil, arends, paradijsvogels, ... en verder nog wat schildpadden en apen. We stopten met de boot naast een struik vol met aapjes. Onze gids lokte de apen met een banaan in onze boot. Ze kwamen zelfs op ons zitten. Pieter had iets minder geluk. Er zaten 2 apen op zijn hoofd en die begonnen daar ongegeneerd de liefde te bedrijven. Heel grappig voor de rest, maar Pieter voelde zicht toch wat gebruikt J Aangekomen in het kamp kregen we een lekkere verrassing: koekjes, popcorn en jugo. Het kamp bestond uit verschillende paalwoningen op het water. We ontdekten in het kamp een alligator en een kaaiman, maar die liggen daar blijkbaar altijd. Ze hebben zelfs al een naam gekregen: Pepe en Pedro. De mensen van het kamp beschouwen ze als hun huisdieren J. Verder zat er ook een hele groep apen in de bomen rondom het kamp. Die zitten daar ook altijd omdat ze wat afval uit de keuken krijgen of hopen van toeristen wat koekjes of bananen te krijgen. Nadat we onze rugzakken in het kamp hebben afgezet, zijn we terug met de boot vertrokken om naar een mooie zonsondergang te gaan kijken. Nadien hebben we opnieuw super lekker gegeten. Na la cena vertrokken we op krokodillenjacht. We gingen in het bootje gewapend met pillampen op zoektocht. Wanneer je in de ogen van een krokodil schijnt, dan geven deze een rode kleur. Best wel spooky om af en toe zo 2 rode ogen tegen te komen J. We gingen ook naar een plaats waar veel babyalligators zaten. De gids heeft er voor ons eentje gevangen. Hoe schattig! Nadien gingen we moe maar voldaan ons bedje in.

14-04-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

14-04-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Vandaag trokken we opnieuw met onze prive gids het bos in. We vonden de wandeling en het vissen gisteren zo leuk dat we besloten vandaag hetzelfde te doen. Net buiten het kamp hadden we geluk. We hoorden een hele kudde everzwijnen. We probeerden dichterbij te komen om ze te zien, maar dat was niet zo gemakkelijk. We hebben er een glimp van kunnen opvangen, maar van zodra ze ons geroken/gezien hadden waren ze ribbedebie. We zijn terug gaan vissen, maar spijtig genoeg hebben we niets gevangen. Op de eerste plaats waar we probeerden was er geen enkele die beet. Toen zijn we verhuisd naar een andere plaats en daar had Liesje al snel bijna beet. Er hing een grote vis aan haar lijn, maar toen ze hem probeerde op te halen, wist hij nog te ontsnappen. En toen was het gedaan met vissen. Het begon heel hard te regenen en zijn we maar terug naar het kamp gegaan. Het kamp was niet ver, maar toch waren we kletsnat. Dat hoort er dan bij in de tropen zeker. We hebben onze zak gemaakt en na het middageten zijn we in de regen met de boot terug naar Rurrenabaque vertrokken. We hadden van de Belgen gehoord dat er kortbij een goed hostel was dus daar zijn we doorweekt snel een warme douche gaan nemen. We hadden in het kamp van een Frans koppel en een Nederlander gehoord dat de bus van La Paz naar Rurrenabaque echt verschrikkelijk was. Het had 35 uur geduurd en ze hadden op bepaalde momenten echt gevreesd voor hun leven. We besloten dan toch maar om niet met de bus terug te gaan en zijn ons vliegtuigticket al gaan vastleggen om na onze pampa tour terug naar La Paz te vliegen. Voor de rest hebben we niet veel meer gedaan. We zijn een lekker soepje gaan eten om nog wat op te warmen en hebben aan de blog gewerkt.

13-04-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Vanmorgen kregen we een overheerlijk ontbijt. Na het ontbijt hebben we terug een wandeling in het bos gemaakt. We hebben veel spinnen en mieren gezien. We zagen ook mooie vlinders. Aan de rand van de rivier hebben we een voetafdruk van een babyjaguar gevonden. Opnieuw kregen we veel info over planten. We zagen papaya natural (een kleine, bittere papaya), verschillende soorten champignons (onder andere eentje met de vorm van een klein wijnglas) en een plant met verdovende werking. We hebben op een blaadje gekauwd en inderdaad, we hadden niet veel gevoel meer in onze mond. Op een gegeven moment zei de gids dat we even moesten wachten. Hij begon wat verder een tak van een boom te hakken en kwam er mee terug. De tak zat vol met water, en we hebben hem met de groep leeggedronken. Lekker en verfrissend. Terug in het kamp zagen we een heel erg grote mooie kever. Na de middag vertrokken de 3 Belgen terug naar Rurrenabaque. Wegens tijdsgebrek bleven ze maar 3 dagen. Het koppel van Israël had er genoeg van en ze gingen ook mee terug. Goed voor ons, want nu hadden we een prive gids voor ons 2. We mochten kiezen wat we in de namiddag wouden doen. We besloten te gaan vissen en hopelijk ondertussen ook nog wat andere dieren tegen te komen. Onderweg zagen we nog wat mooie vlinders. Kort bij de plaats waar we aan het vissen waren, zaten een paar prachtige paradijsvogels. Wij zagen eigenlijk gewone vogels zitten maar achteraf op foto’s zagen we hoe mooi ze waren. Het vissen zelf was voor Marlies geen succes. De piranas waren altijd met haar stukje vlees weg, maar bleven niet aan de haak hangen J. Piranas vissen is Marlies niet gegund. Pieter daarentegen had wel beet. Zijn eerste visje was een sardientje (medio punto! J) maar nadien heeft hij toch ook een pirana kunnen vangen. We gingen verder naar een ander stukje van de rivier met hopelijk wat grotere vissen. Onderweg vonden we nog een boom met lekkere bessen. Aangekomen aan het andere riviertje probeerden we grotere vissen te vangen. Opnieuw had Marlies niet veel succes. Voor 1 keer had ze wel een kunnen vangen maar de vis was los geraakt voor ze de vis aan de gids had kunnen geven. Zowel de gids als Pieter daarentegen hebben een grote vis kunnen vangen. Die worden deze avond klaargemaakt. Verser kan je ze niet hebben. Pieter had waarschijnlijk nog een veel grotere vis aan de haak, maar die was zo sterk dat de visdraad is gebroken... Aangekomen in het kamp heeft de gids de vissen gekuist. De andere toeristen waren heel jaloers op onze vangst. Het avondmaal was spaghetti voor iedereen, maar ook een bordje vis voor ons J. Tijdens het eten merkte iemand op dat er op het plafond een tarantula zat. Gelukkig had Liesje net gedaan, want de honger zou rap over geweest zijn. De eerste tarantula van onze reis!! Buiten wist een van de gids nog een nest van een tarantula zijn en inderdaad daar zat er nog eentje. 2 tarantulas op een avond dat volstaat wel J Slaapzacht!

12-04-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Vanmorgen zijn we om kwart na 5 opgestaan omdat om kwart voor 6 een taxi ons kwam ophalen. We hadden per ongeluk onze kamergenoot wakker gemaakt maar die was ons heel dankbaar omdat hij ook een tour naar Rurre had geboekt. Het enige probleem was dat hij niet wist wanneer hij ging vertrekken. Raar. Hij had de tour niet bij dezelfde maatschappij geboekt dus we zijn zonder hem vertrokken naar de luchthaven. Het was een beetje een louche taxichauffeur en de betekenis van een rood licht kende hij niet, maar we zijn er goed geraakt. We gingen naar de militaire luchthaven TAM. TAM was goedkoper dan Amaszonas maar we wisten niet echt wat we moesten verwachten. Aangekomen aan de luchthaven moesten we eerst peage betalen om op het terrein te mogen. Daarna moesten we luchthaventaks betalen. Toch een raar systeem hier. Gelukkig waren we niet de enige toeristen. Om 8u (een half uur te laat maar dat beter als verwacht) vertrokken we naar Rurre. Het was een vlucht van 50min. Het vliegtuig maakte evenveel lawaai als een grasmachine maar we kregen onverwacht wel een ontbijtje. De koffie heeft Marlies gemist aangezien ze de hele tijd geslapen heeft maar volgens Pieter was die niet echt te drinken. De landing was eens iets anders. We landden op asfalt maar nadien reed het vliegtuig verder door het gras en de modder richting het luchthavengebouw. Het was aan het regenen toen we uit het vliegtuig stapten. Gelukkig konden wij snel naar binnen lopen. Alleen was het luchthavenpersoneel niet zo snel. Onze bagage heeft nog 10 minuten buiten in de gietende regen gestaan voordat ze naar binnen werd gereden. Toen we uiteindelijk onze bagage kregen, hebben we met 3 andere toeristen een taxi genomen naar het centrum. Het leken leuke mensen maar spijtig genoeg hadden ze nog geen tour geboekt en gingen ze dus niet met ons mee. Het was wel een beetje spannend omdat we de tour in La Paz hadden geboekt en dus niet 100% zeker wisten dat er mensen ons gingen opwachten maar gelukkig was alles goed geregeld. We gingen normaal vandaag naar de pampas vertrekken en binnen 3 dagen naar de jungle maar aangezien we wat vertraging hadden en de pampas verder is dan de jungle, hebben ze de groep voor de jungle op ons laten wachten. We zaten in een groep met 3 Belgen en een Israëlisch koppel. Samen wandelden we naar de rivier om daar de boot te nemen. Het was een boottocht van 3u. Eerst vaarden we naar de overkant van de rivier om onze parkingang te betalen en dan vaarden we verder. Het was spijtig genoeg te hard aan het regen om foto’s te nemen maar het was een super mooie omgeving. Onderweg zagen we (Pieter eigenlijk niet) zelfs een toekan. De boot had gelukkig wel een dak zodat we toch niet kletsnat werden. Halfweg we tocht stopte het met regenen. Aangekomen in het kamp kregen we lekker eten. In de namiddag hebben we een mooie en interessante wandeling in het bos gemaakt. Na 5 minuten zagen we enkele apen hoog in de bomen zitten. Dat was veelbelovend. De gids had ons wel gezegd dat de kans om dieren te zien in de jungle niet erg groot is. Het motto van de gidsen is:”En Bolivia todo es possibile, pero nada es seguro”!! En inderdaad veel dieren hebben we niet meer gezien. We zagen wel veel interessante planten en veel insecten. We zagen onder andere een grote termietennest in een boom. Volgens de gids waren de termieten niet gevaarlijk en heel voedzaam. We hebben ze dan toch maar eens geproefd. Het was de eerste keer dat we een levend insect hadden gegeten maar gelukkig was het maar klein. Het smaakte zelfs wat naar munt J. Voor de rest zagen we grote bomen, cacaobomen, een boom met “een broek vol goesting (zie foto)J”, ... We hebben coco natural geproefd . Een lekkere vrucht met mangosmaak. Daarnaast kregen we ook een heleboel uitleg over medicinale planten. We hebben ook wat schedels van dieren gevonden. Het waren everzwijnen die door een jaguar gedood waren. Er zitten dus wel degelijk jaguars maar waarschijnlijk gaan we ze niet zien. Ze zijn heel timide. Terug in het kamp kregen we een lekkere avondmaaltijd. Voor het slapengaan hebben we nog een nachtwandeling gemaakt. Met het licht van een pillamp is het gemakkelijk om ’s nachts ogen van dieren te zien. Zo hebben we heel wat spinnen gevonden en hebben we een gekleurde pad gezien.

11-04-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Vandaag hadden we nog een rustdagje in La Paz. We hebben eerst wat aan de blog gewerkt en nadien zijn we Jolin haar thesis beginnen verbeteren. Het was raar om terug een thesis te lezen en het was zeker wennen om te werken tijdens onze vakantie J. ’s Middags zijn we opnieuw salteñas gaan eten en na de lunch zijn we voor Marlies een windstopper van de North Face voor maar 35 USD gaan kopen. We hebben na de middag werk en plezier gecombineerd want we hebben de thesis verder verbeterd met een heerlijke tas koffie en een muffin/brownie van bij Alexander’s. Dit café hadden we met onze ouders gezocht maar niet gevonden. Bij deze willen we hen laten weten dat het er echt wel heel lekker was J. ’s Avonds zijn we vlug bij de Pollo Rey, een fastfoodketen van hier, iets gaan eten en zijn dan op tijd gaan slapen want ’s anderendaags vertrok ons vliegtuig al om 7u30 naar Rurrenabaque. 

10-04-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Na een goede nachtrust waren we weer helemaal de oude. Vandaag moest er veel geregeld worden. We wouden ’s anderendaags naar Rurrenabaque vertrekken dus we moesten ons vervoer regelen en aangezien we niet wisten hoelang we in Rurre gingen blijven, wouden we ook ons visum verlengen. Dat kon gratis in het immigratiekantoor. In het immigratiekantoor vertelden ze ons dat we 90 dagen in plaats van 30 dagen konden blijven maar dat we daarvoor een kopie van ons paspoort nodig hadden. Aan de overkant van de straat was een copyshop dus dat was snel in orde. Terug in het immigratiekantoor bleek dat we zonder kopie ook al 90 dagen in Bolivië konden blijven. Ach ja, we kregen toch nog een extra stempeltje in ons paspoort en nu is het zeker in orde. Het was ondertussen al middag en we begonnen honger te krijgen. We vroegen ons af of La Salteña, het empanada-restaurant waar we met onze ouders waren geweest, in de buurt was. Toevallig zagen we het restaurant wat verder in de straat. We hebben er lekkere salteñas gegeten met maracuya jugo maar vonden het spijtig dat onze ouders er niet bij waren. Na de lunch zijn we pasfoto’s gaan laten nemen en zijn we naar de toeristische buurt gegaan om Rurre te plannen. We hebben in verschillende bureaus prijzen gevraagd en hebben zowel een jungle tour als een pampas  tour vastgelegd.  We hebben ook besloten om met het vliegtuig ipv met de bus te gaan. We vertrekken overmorgen. Voor de terugweg hebben we nog niets vastgelegd. Het plan is om met de bus terug te gaan maar we gaan in Rurre aan andere toeristen vragen of de busrit meevalt. 1 van de Belgen op de Huayna Potosi had ons immers gezegd dat een deel van rit zoals de dead road is. ’s Avonds besloten we in het zelfde restaurant te gaan eten als gisteren en om nadien in het Hollands restaurant een dessertje te gaan eten. Toen we daar binnen wouden gaan, zagen we het Duits koppel ook juist binnen gaan. Wat een toeval! En toen we juist besteld hadden, kwam ook het Franse koppel binnen. We hadden een gezellige avond samen. Nadien namen we opnieuw van elkaar afscheid want waarschijnlijk gaan we elkaar niet meer tegenkomen. We kregen wel de uitnodiging om volgend jaar met de Duitsers te gaan skiën. Wat een leuke mensen!

09-04-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Van wie zijn deze voeten? (Vergeet bij het antwoorden niet dat we overlaatst nog bezoek hebben gehad)

08-04-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Was het door het gebrek aan plaats, het gebrek aan zuurstof of gewoon door de spanning, maar niemand heeft deze avond/nacht veel geslapen. Marlies weet wel waarom ze niet veel geslapen had. Al vanaf 8u moest zij naar het toilet maar ze had geen zin om naar buiten in het donker en de vrieskou naar het toilet te gaan. Bijgevolg heeft ze wakker gelegen tot 12u tot ze eindelijk besloot om de kou te trotseren. Zo koud was het eigenlijk ook niet dus ze had beter onmiddellijk geweest. Om 1 ’s nachts moesten we immers al opstaan om ons klaar te maken zodat we om 2 uur konden vertrekken. Per twee personen, kregen we 1 gids. Onze gids was Rocci. We werden met een touw aan elkaar vastgemaakt en vertrokken we in de sneeuw op onze tocht. In het begin ging alles goed, we waren zelfs als eerste weg. Maar na een half uurtje kreeg Marlies een appelflauwte en ging geen meter meer vooruit. Onze gids had er geen goed oog op voor de rest van de beklimming. We hadden immers nog 3u te gaan. Gelukkig hadden we cola en chocolade mee en was ze er snel terug bovenop. Verder heeft Marlies van heel de beklimming geen last meer gehad. Pieter daarentegen kreeg op een gegeven moment toch wat last van de hoogte. Daardoor kon hij niks meer eten. Verder had hij ook wat hoofdpijn en was hij kortademig. Maar samen uit, samen thuis ... we zijn samen naar de top gewandeld (gekropen) en hebben genoten van het uitzicht en de zonsopgang op 6088m. Het laatste stuk was heel zwaar en op sommige stukken best wel gevaarlijk maar we hadden een goede gids die ons veilig naar boven heeft gebracht. Het Duitse koppel was vlak achter ons en ook zij hebben het zonder veel problemen gehaald. Normaal gezien zouden we als eerste op de top hebben gestaan, maar een paar gidsen hadden met hun groep een shortcut genomen die veel steiler, maar ook veel korter was waardoor we er toch niet als eerste waren. Nadat we trots foto’s hadden genomen vanop de top, gingen we terug naar beneden. Doordat we in het donker waren opgestegen, zagen we nu pas hoe mooi het hier is! Aangekomen in de hut op 5300m hoorden we dat het Franse koppel en ook het andere Franse meisje het niet hadden gehaald. Daarentegen hadden alle Belgen de top wel gehaald. Maar ja wij zijn dan ook het dapperste volk J Het Franse meisje met haar diamox voelde zich nog het slechtst van iedereen, nogmaals het bewijs dat je preventief geen diamox moet nemen. Tegen het einde van de afdaling was Pieter wel volledig leeg, een gevolg van zijn gebrek aan eetlust op deze hoogte. Hij heeft een heel zware dag gehad maar het was er een om niet snel te vergeten. Na een goede maaltijd in de hut op 4700m was hij er gelukkig snel terug bovenop. Kort na de middag werden we met een busje terug naar La Paz gebracht. Marlies heeft daar een goed doke gedaan om te recupereren.’s Avonds zijn we met het Duitse koppel en het Franse meisje nog iets gaan eten en drinken en hebben we foto’s uitgewisseld.

08-04-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

In de voormiddag bleven we in de hut om nog wat te rusten en aan te sterken. Rond de middag vertrokken we te voet naar de volgende hut. De eerste hut die we tegenkwamen lag op 5130m. Van daar vertrekken de meeste organisaties naar de top. Maar het agentschap waar wij de beklimming hadden geboekt had een eigen hut die rond de 5300m lag. Wij moesten nu dus nog wat hoger wandelen, maar bijgevolg morgen vroeg wat minder. Het Franse meisje had onze raad in verband met de diamox niet opgevolgd en had er toch genomen. Zij was tijdens de beklimming zo misselijk dat ze niet kon volgen en dat een van de gidsen haar rugzak moest dragen. Hoewel het weer niet schitterend was, geraakten wij redelijk goed aan onze hut. Kort na ons kwam er nog een andere groep van 6 personen toe in de hut, met onder andere drie Belgen. We kregen nog een avondmaal en kropen rond 6 uur in ons bedje.Aangezien het een heel erg kleine hut was, hadden we niet veel plaats, maar het was wel lekker warm J. 

07-04-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

’s Morgens moesten we om 9 uur aan de office zijn waar we onze beklimming voor de Huayna Potosi hadden geboekt. We waren niet de enigen: er was nog een Frans koppel, een Frans meisje en een Duits koppel. We gingen eerst onze kledij passen: schoenen, broek, jas en wanten. Nadien stopten we nog aan een winkeltje om wat chocolade en koekjes te kopen voor tijdens de beklimming en nieuwe batterijen voor de hoofdlampen aangezien de beklimming in het donker zou plaatsvinden. Nadien reden we door naar de refugio Huayna Potosi op ongeveer 4700 m. Daar kregen we een uitgebreid middagmaal. Nadien wandelden we met al ons materiaal naar een gletsjer in de buurt voor een korte training. Het Duitse koppel ging normaal de training niet doen en onmiddellijk doorgaan naar de volgende hut. Maar de baas van de organisatie, een arts, vond dat ze nog niet lang genoeg op hoogte waren en raadde de trainingsdag mee te doen. “El doctore” zei ook dat ze preventief 3X/dag diamox moesten nemen om geen last te hebben van de hoogte. Hij vergat er wel bij te vertellen dat het veel bijwerkingen heeft en dat je veel meer moet drinken aangezien het ook een dehydraterend effect heeft. Voor zover wij wisten heeft diamox geen preventief effect en heeft het vooral veel bijwerkingen. We hebben hun dan toch kunnen overtuigen om dit niet te nemen. Op de training leerden hoe we met de schoenen met stijgijzers op de gletsjer moesten wandelen. We leerden met de piolet remmen, voor als je uitschuift op het ijs en we kregen ook een initiatie ijsklimmen. Nadien gingen we terug naar de hut voor een goed avondmaal en een goede nachtrust. Gelukkig zijn we alletwee al goed geacclimatiseerd voor deze hoogte en konden we goed slapen.

06-04-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Vanmorgen hebben we onze valiezen gemaakt en zijn we naar de luchthaven vertrokken. Daar moesten we afscheid nemen van onze ouders. Het was een onvergetelijke reis samen. Ook al zien we jullie binnen 5 maanden terug, het afscheid is nemen is moeilijk. Met traantjes in de ogen verlieten we de luchthaven en gingen we met de chauffeur terug naar het centrum van La Paz. Vandaag was geen topdag. We hebben wel wat aan de blog gewerkt en onze mails nagekeken, maar toch was het een dag om snel te vergeten. We hadden nood aan een nieuw avontuur. De Huayna Potosi! Morgen vertrekken we naar onze eerste (en waarschijnlijk onze laatste) 6000-er. ’s Avonds zijn we een lekkere pizza gegeten en hebben we onze rugzak gemaakt om morgen te vertrekken. We waren er klaar voor! 

05-04-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Vanmorgen hadden we een overheerlijk en vooral uitgebreid ontbijt in ons hotel in Coroico. Nadien zijn we drie watervallen gaan bezichtigen. Aan de laatste waterval was een klein zwembadje waar we in konden springen. Te koud voor ons maar onze chauffeur had nog jeugdherinneringen en is er twee keer ingedoken. Op de terugweg zijn we even gestopt aan een cocaplantage. Het zal waarschijnlijk de eerste en laatste keer zijn geweest dat we in een legale cocaplantage waren. We waren er ook niet alleen. Onze gids had in het gras een slang gehoord. De altiplano is toch gemakkelijk, zonder zorgen over muggen, spinnen en slangen. Nadien bezochten we een koffieplantage waar heel het proces van koffieplant tot koffie uit de doeken werd gedaan. Heel erg interessant. Er was ook een grote hond “Balu” die wat verslaafd was aan koffiebonen. Marlies had haar teva’s aan, dus had Pieter er niet beter op gevonden om een paar koffiebonen tussen haar tenen te steken. Balu kwam deze met plezier opeten... Jammie J Ook de muggen vonden Marlies haar voeten aantrekkelijk. Er is niets vervelender dan muggenbeten op mijn voeten als we zaterdag de Huayna Potosi willen beklimmen! Na het bezoek aan de koffieplantage hebben we heel erg lekker gegeten en na de lunch kregen we nog een koffiedegustatie. Dat was niet gemakkelijk. De helft van ons hadden dan ook de verkeerde koffie gekozen. Oeps. In de namiddag was het tijd om met de bus terug naar La Paz te klimmen. Gelukkig niet via de death road maar via de nieuwe weg. Aangekomen in La Paz hebben we nog een kleine rondleiding gekregen van onze gids. We gingen naar de oudste straat van La Paz, waar we ook een museum bezochten. Nadien gingen we naar de grote plaats. Daar was de vice-president aanwezig in een van de politieke gebouwen. Dit was duidelijk te zien aan de strenge bewaking die er aanwezig was. Ten slotte zijn we nog wat gaan shoppen: een charango voor Benjamin, sjaals, mutsen, pulls, ... en hebben we onze tocht naar de top van de Huayna Potosi vastgelegd. Terug in het hotel hebben we nog een gezellige drink gehad met onze gids en hebben we nadien genoten van ons laatste avondmaal. Bij het dessert hebben we het laatste wijntje gekraakt dat meegekomen is uit Mendoza, Argentinië. Daarna was het spijtig genoeg tijd om voor de laatste keer te gaan slapen in een hotelkamer met cinco estrellas.

04-04-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

’s Morgens vroeg zijn we vertrokken om de Death Road, een afdaling van meer dan 3000m, te gaan doen.  Het was een super leuke ervaring. Een van de beste activiteiten van onze reis tot nu toe. Het eerste stuk van de afdaling was op asvalt. Gemakkelijk om af te dalen alleen begon het hard te regenen zodat we ook hier moesten opletten. Door de regen hadden we allemaal koud dus we waren blij dat we terug even op de bus konden zitten vooraleer we de echte death road, een smalle grindweg, gingen afdalen. Het tweede stuk van de tocht was fantastisch. Het was gestopt met regenen maar de wolken bleven in de vallei hangen zodat het super mooi was. Pieter was de snelste afdaler. Marlies was in het begin wat traag maar met het gezelschap van papa is ze uiteindelijk als tweede kunnen eindigen. De vier Belgen op kop! Aangekomen in Coroico werden we opgewacht door mama en moeke en werden we naar ons hotel gebracht. “La Vieja Molina”. Super mooie, groene omgeving, maar het hotel zelf was precies wat in de tijd blijven steken. Op onze kamer rook het nogal muf, ook wel motteballengeur volgens sommigen J. In onze badkamer stond ook op een oude krant een kaars te branden. Creepy! Aangezien we allemaal moe waren van de voormiddag, hebben we aan de rand van het zwembad een doke gedaan. We hadden ons ingesmeerd met muggenmelk, maar blijkbaar niet voldoende. We zijn allemaal opgegeten van de muggen. (Behalve Marlies natuurlijk die daar vrij immuun tegen is) In de namiiddag gingen we met de gids het stadje in. Onze busdryver Jorge die van Coroico afkomstig is, toonde ons heel erg fier zijn dorp. Dit is het eerste dorp in Zuid-Amerika waar we zwarten hebben gezien. In de tijd van de Spaanse kolonisatie werden zwarte slaven gebruikt om in Potosi in de mijn te werken. Maar aangezien ze zich niet konden aanpassen aan de hoogte en de meeste op jonge leeftijd stierven, werden ze gebruikt om in Coroico op het land te werken. Daardoor is er nu ook een zwarte gemeenschap in Coroico. We gingen met de bus langs een kerkje waar een soort viering bezig was voor de jeugd. Onze buschauffeur zorgde ervoor dat we de viering konden bijwonen. Er werd heel veel gezongen. Een heel verschil met de mis bij ons. Na de misviering kreeg iedereen een kaarsje in een halve frisdrankfles. Een groot houten kruis werd achteraan op een pick-up gelegd. Deze pick-up reed door het dorp richting de grote kerk op het centrale plein. Achter de pick-up liepen al de mensen uit de kerk, inclusief ons, met een kaarsje in hun hand. Tijdens de processie werd er ook nog veel gezongen. Aangkomen aan de kerk werd het kruis rechtgezet en werd er gedanst, gezongen en muziek gemaakt. Heel erg leuk om mee te maken. Nadien werden we naar ons hotel gebracht waar we lekker heben gegeten en een flesje wijn hebben gekraakt.

03-04-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

Vandaag vertrokken we naar het dorpje Tihuanacu om ruïnes te gaan bezoeken. Onze eerste stop was echter in El Alto om onze autoband te laten vervangen. Aangekomen in Tihuanacu bezochten we 2 musea en een ruine. De musea waren heel interessant. Van de ruïnes is niet zo veel te zien en de opgravingen zijn sinds enkele jaren gestopt. 1 van de tempels was door de Spanjaarden begraven omdat dat makkelijker was dan de tempel af te breken. Na ons bezoek hebben we allemaal mooie souveniertjes gekocht en zijn we naar de moonvalley gereden. Daar hadden we eerst een lekkere lunch. Daar kwamen we opnieuw de belgen tegen die we eerder deze week in Albergue Mallcu Cueva hadden ontmoet. Zij waren vandaag richting lago Titicaca gegaan. Maar wegens de staking die bezig is, konden ze niet naar isla del sol. Zij zeiden ons dat het niet de moeite was om naar het meer te rijden en dus zullen wij voor een alternatief voor de komende 2 dagen moeten zorgen. Na de lunch bezochten we de moonvalley. Klein maar fijn. Het bestaat uit zandstenen torentjes in een vallei. Om wat geld bij te verdienen speelde een man op 1 van de torentjes op plaatselijke instrumenten. Mooi. Na de moonvalley is de gids met ons door de chicke straten van La Paz gereden. Hier is duidelijk te zien dat het toch niet allemaal sukkelaars zijn. We zijn daarna nog wat gaan winkelen onder begeleiding van onze gids en hebben onze death road geboekt bij “Madness”. Het alternatief voor Titicaca is namelijk geworden dat wij met onze vaders de death road downhill gingen doen en dat we moeders met de auto mee gingen naar Coroico. Aangezien onze chauffeur van Coroico is, ging hij ons daar rondleiden. Na al dat geregel was het al zo laat, zodat we in ons hotel hebben gegeten. Zeer lekker!

02-04-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter  

GELUKKIGE VERJAARDAG MAMA! Spijtig genoeg voor mama moesten we vandaag heel vroeg opstaan. Om 8u vertrok ons vliegtuig naar La Paz. We hadden ontbijt om 6u. Toen de lichten ’s morgens tijdens het ontbijt uitgingen, dachten we dat het een elektriciteitspanne was, maar neen. Ze hadden het licht uitgedaan en kwamen met een taart met een kaars voor de jarige. Leuke verrassing. Om 6u30 vertrokken we naar de luchthaven. Daar was zeer weinig controle. Het kampeervuurtje was absoluut geen probleem en de handbagage werd niet gecontroleerd. We wisten niet dat zo’n luchthavens nog bestonden. In La Paz werden we opgewacht door de gids (ook al duurde het ff voor hij ons gevonden had, want hij stond ons op de verkeerde plaats op te wachten). Hij bracht ons naar hotel Europa. Na een dutje hebben we een wandeling in de stad gemaakt. We zijn gaan shoppen, onze ouders blijken te beseffen dat het einde van de reis in zicht is en hebben zich is goed laten gaan in de winkeltjes. In de namiddag begon het te regenen en we hadden geen regenjas mee. De oplossing: een kapsalon! Pieter en zijn vake zijn samen naar de kapper gegaan. Het resultaat mocht er zijn en tegen dat het klaar was, was het gedaan met regenen. Nadien zijn we koffie met dessert gaan eten/drinken ... op de jarige! We hebben nog wat uitgerust in het hotel en zijn ’s avonds naar een show met diner gegaan. Lekker eten en ondertussen werd er muziek gemaakt en gedanst. Het was een heel erg leuke avond. De dansers kwamen ook vaak mensen uit het publiek halen. Vooral Marlies viel erg in de smaak. Toen ons vake bij het dansen nogal moe werd, vond hij er niet beter op dan de danseres te laten ronddraaien tot ze zelf niet meer kon. Het was wel een grappig zicht J

01-04-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter