Dag 11: Vrijdag 05 oktober 2007

Ook deze ochtend werd er tamelijk vroeg ontwaakt. Maar bij het ontwaken brak er wel lichte paniek uit, de persoon (die tevens de avond ervoor noodgedwongen de avondtrip niet kon meemaken) die zo wijs was zijn baan zeker en vast terug te vinden bevond zich niet in het gebouw. Eventjes terugdenkende aan het feit dat we de avond ervoor uit allerlei donkere gaten plots mannen zagen opduiken uit de duisternis en dit op een gayparadise deed dit ons aan allerlei veronderstellingen denken. Gelukkig toen we na een kort overleg net hadden beslist om te gaan zoeken in het centrum kwam monsieur aangewandeld op de oprit. Hij had meer dan 2u doorheen de nacht gedwaald en was te koppig geweest een telefoontje te plegen. Het eergevoel van de man van zijn oriëntatiezin had hij toch niet kunnen opgeven!!! Het doucheritueel hervatte zich en we begonnen te pakken. We moesten de ferry van 13u15 halen om een aansluitende trein te hebben in Athene terug richting Thessaloniki. We hadden nog ruim wat tijd over en plaatsen ons op hetzelfde terrasje met hetzelfde menu als de ochtend ervoor en namen uiteindelijk de ferry. Het weer was beduidend beter want sommigen onder ons installeerden zich zelf zonder T-shirt op het sundeck. Dit keer zaten we dus voor een goede 5 uur vast op het water waardoor we tegen 6u30 aanspoelden in de haven Rafina. Daar terug de bus op richting metrostation om in het centraal station uit te komen. Het verhaal van de eerste dag herhaalde zich. “The train is full”. We hadden gehoopt de IC trein te kunnen halen die ons veel sneller in Thessaloniki zou brengen dan de gewone boemel maar de prijs was het vijfvoud en hij was volboekt. Voorde trein van middernacht restten er enkel nog staanplaatsen. We stonden dus voor 5 uur vast in Athene. Dan maar terug de metro in om nog iets te gaan eten en kort even door de winkelstraten te kunnen lopen zodat we de tijd konden doden. Nogmaals pitta, jawel nogmaals kwestie van geen last te krijgen van afkickverschijnselen. Na dit restaurantbezoek en de korte sightseeingtour bellef er nog een dik uur en een half over. Stemmen gingen op om per metro nog gauw eens tot de akropolis te sporen. Dit was toch maar 1 halte van de onze verwijderd. Snel enkele pictures schieten en dan weer wegwezen. Dan stond ons dus nog de supertoffe staande reis van 6 uur te wachten. We waren er als de kippen bij toen de trein binnenkwam in het station en veroverden ons toch 13 stoelen bij elkaar. Een jonge Griekse student vroeg nogal haastig achter een balpen aan ons en had in het mod dat ik nogal argwanend hem in de gaten hield. Uiteindelijk vertrouwde hij me toe dat we op ons ticket gewoon het wagonnummer en het plaatsnummer moesten invullen daar ze dat in het station ook manueel doen en dat er dan geen enkel probleem is. Diegene die eerst op die plaats zit is de winnaar. Die Grieken toch echt een apart ras. Slechts 1 persoon had wat moeilijkheden onder ons om zijn plaats te kunnen behouden mar uiteindelijk bleef ze toch zitten. Iedereen had wel een beetje een schuldgevoel van oneerlijk bezig te zijn maar als iedereen het zo doet is de schuld des te kleiner. De trein bleef maar in dat station staan. We stonden al reeds op een half uur na de vertrektijd nog steeds in het station. De Grieken in de wagon stonden allen met hun kop uit het raam de treinbegeleiders op het perron te beschelden dat het niet schoon was. Ik vermoed dat er een korte werkonderbreking ofzo werd gehouden. Daar ze hier in Griekenland voor het minste overgaan tot staking mag men zich dus op alle momenten aan iets verwachten. Uiteindelijk zette de trein zich in beweging met een dikke 3 kwartier vertraging. Maar we hadden tenminste een zetel veroverd. Een van onze mannen werd bestookt door een lesbische Griekse meid die het op zijn lijf had gemunt. Ze zaten volledig van elkaar te smullen. Het was trouwens die meid die eerst had staan “vechten”voor haar zitplaats en kort daarna met haar vriendin de wasmachine oefening uitvoerde. Een treinrit om niet snel te vergeten dus.

Dag 10: Donderdag 04 oktober 2007

Verrassend genoeg ontwaakte iedereen toch, naar onze normen dan toch, tegen 10u30. Even het hoofd buitensteken en iedereen werd verrast door het fenomenale zicht die we hadden uit het appartement. Echt adembenemend. Natuurlijk tegen dat iedereen een douche heeft genomen spreken we reeds over 12u en is het alweer tijd om ontbijt-lunch te nemen. Dit was enkel mogelijk in het centrum en dus zakten we dan maar af in die richting. Alweer belanden we in een pittabar. De frieten, de souvlaki, de satsiki en de kippenpitta samen met de cola en het mineraalwater gingen gretig over de toonbank. De maag volgestouwd begonnen we dan maar met een wandeling die ons richting een strand bracht. Daar vertoefden we nog zo een 3 tal uurtjes om  de baterijen verder op te laden. Een flinke wandeling terug richting centrum deed ons echt goed. Nu stond ons het stadscentrum te wachten. Echt super gezellig, nauwe steegjes, kleine shopjes, en natuurlijk niet te vergeten de typische witte gebouwen met hun blauwe luikjes die ons direct het fotobeeld van Griekenland presenteert. Na wat gerondloop in het knusse centrum wilde het merendeel zich toch nog wat opfrissen om opnieuw zo fris als een hoentje de nacht te lijf te kunnen gaan. Opnieuw een file voor de douche al ging het deze keer toch a sneller dan deze morgen. De vrouwen hadden er namelijk niets beters op gevonden ons onder tijdsdruk te plaatsen. Allen ruikende naar palmolive of een andere douche gel en terug zo goed als volledig op krachten daalden we terug af richting citycenter. Er was op dit vroege avond uur echt al heel wat meer volk te bespeuren. Of dit nu lag aan de 2 Costa cruise schepen die net hadden aangemeerd of niet god moge het weten maar het maakte het alleszins aangenamer dat er wat volk aanwezig was ook al waren het meestal leden van de B.Z.T. (Bond zonder Tanden) . We vroegen in een Griekse shop naar een betaalbaar restaurantje en kwamen terecht bij Niko’s. Opnieuw met geschuif van vele tafels konden we allen samen plaatsnemen. Als we onze borden kregen werd ons duidelijk dat de dingen die het goedkoopst waren op het menu de grootste borden waren. Maar het eten was echt zeer voortreffelijk. Bovendien dien ik ook nog de aanwezigheid te vermeden van mr. en mevr Pelikaan, 2 vaste inwoners van het eiland. Je vind er zeker foto’s van op mijn space die ik eerder al heb vermeld. Na de betaling een korte avondwandeling om nog even de beentjes te strekken en dan maar een bar onveilig maken. We hadden er al snel een gevonden die toch wel tamelijk recente muziek draaide. Zijn platenkast bestond hoogstwaarschijnlijk wel maar uit 2 cd want elk liedje hoorden we toch wel een 3 à 4 tal keren voorbijkomen doorheen de avond maar we lieten het niet aan ons hart komen. De beentjes vlogen echt bijna van iedereen in de lucht de ene danste al met wat meerstijl dan de andere maar dat deerde niemand “having fun” stond centraal. De drank was er wel gigantisch duur als men eens een gewoon simpel cola’tje wenste mocht men er 2 van die eurostukken met zilveren rand voor neertellen. Gelukkig was er vlaknaast een, jaja je raad het nooit, pittabar aanwezig die ook drank verkocht. Iedereen die dorst had ging daar dus kopen. Toch denk ik dat de eigenaar het niet erg vond daar wij de eerste waren die zijn kot betraden en toen we voortgingen er toch aanzienlijk wat volk aanwezig was. “Volk lokt volk” is niet voor niets een economisch begrip in de marketing. Tegen 3en hielden we het daar voor bekeken. Met een vermiste persoon die ons via telefoon liet weten dat hij de baan wel zou vinden en dat we niet op hem moesten wachten trokken we naar ons app’tje waar iedereen zonder vel gemor zich direct richting beddenbak begaf.

Dag 9: Woensdag 03 Oktober 2007

Bijna zogoed als volledig uitgeput en na oneindig veel stationstops die onze ongeveer 7u lange treinrit duurde arriveerden we in het centrale station van Athene waar we op dag 1 ook al hadden geweest. Daar namen we vervolgens de metro voor 3 stations met ertussen een overstap en dan nog een busrit van ongeveer 1.5u richting Rafina Harbour.

Daar moesten we ons dan op de ferry wagen die het wijde sop in ging om ons richting eerste eiland te brengen. Ons eerste eiland die we vereerden met een bezoek van ons internationaal gezelschap was Andros. We bereikten dit na een reis op het water van een dikke 2u30. Daar aangekomen was de eerste indruk nogal beneden alle peil. Bovendien had iedereen maximaal gebruik gemaakt van de bootreis om toch nog wat te kunnen bijslapen maar dit was nog niet voldoende. Het was zwaarbewolkt, er was veel wind en het was erg koud. Bovendien waren de gebouwen niet erg uitnodigend en waren er weinig tot geen toeristen te zien. We beslisten dan maar de bus te nemen richting “hoofdstad” , die ook Andros noemt. We kregen onverwacht nog eens 2u slaap aangeboden terwijl de bus zich aan een slakkensnelheid doorheen het bergachtige landschap trachtte te verplaatsen. Eenmaal deze busreis achter de rug wijzigde onze indruk nog niet volledig. We wandelden een beetje maar toch vonden we niet waaraan we ons verwacht hadden. Ons eerste plan bestond erin om een plaatsje te zoeken om te overnachten maar toen we de reisgids raadpleegden was er enkel s’avonds een mogelijkheid om de ferry te nemen richting Mykonos. Daar het eiland ons eigenlijk ook niet 100% beviel lieten we deze gedachte van overnachten dan ook maar snel met de wind verdwijnen. Uiteindelijk nestelden we ons een op een terrasje om een pitta te verorberen en daarna terug met volle moed toch nog verder te zoeken naar het gezelligere gedeelte van de stad. En jawel hoor onze moed werd beloont. We kregen prachtige uitzichten aangeboden over zee evenals sympathieke straatjes. We werden er soms gewoon stil van zodat we optimaal het jodium tot ons konden nemen. Eindelijk eens echte verse propere lucht ipv het zwarte CO2 gedoe uit de steden waaruit we vertrokken. Eenmaal het 3u werd in de namiddag namen we de bus, tevens de laatste van de dag, richting jachthaven om opnieuw op de ferry te kunnen stappen richting eiland nummer 2. 

Het spreekt voor zich dat we nog een zee van tijd overhadden daar de ferry slechts om 19u50 vertok. Iedereen was voorzien op nog een zwempje te doen dus trokken we te voet naar het dichtsbijzijnde strand. Ondertussen was de zon er toch doorgekomen en konden we dus nog een extra couchke leggen. Tegen 6en samen met de zonsondergang begonnen we ons boeltje te pakken om nog een supermarkt te zoeken of jawel alweer een pittabar zodat we weer iets achter de kiezen hadden en het erg dure eten op de boot konden vermijden. De tijd voor het inschepen is gekomen, we nestelden ons opnieuw in de salontjes die ter onzer beschikking stonden en deden dan nog maar eens voor de komende 2en een half uurtje onze oogjes dicht.

De vrees dat we deze nacht op het strand gingen moeten doorbrengen zat er wel dik in bovendien is het s’nachts echt niet warm waardoor we echt wel al verschillende scenario’s moeste bedenken. 1 ervan was uitgaan tot s’morgens in de vroegte maar met bars die sluiten tegen 2u is dat ook al niet zo evident. Jezelf laten vollopen met alcohol is ook al een optie die valt uit te sluiten. Maar we hadden geluk. Toen we in Mykonos van de ferry stapten stonden er vele mensen met bordjes “rooms and appartments for rent” we namen niet de eerste de beste maar zo na een kleine 100m stappen bood er iemand ons 2 app’s aan tegen 15 euro per persoon. Bovendien moesten er 2 mensen op de grond slapen. Na een korte onderhandeling konden we de prijs reduceren tot 10 euro per persoon. Deze mervrouw voerde ons met haar minibusje naar het gebouw die op de heuvel gelegen was en die zich bevond op een 15 min wandelafstand van het centrum. Iedereen blij een bed of toch een overdekte slaapplaats te hebben gevonden zetten we ons nog tezamen om de avond te vieren. Een fles ouzo van om en bij de 3 liter werd door de mannen op een spelvormige manier geledigd. Het spel bestond erin dat je de boek kaarten moet afblazen van de top van de fles. Wie ervoor zorgt dat de laatste kaart valt van het boek moet zijn glaasje ad fundum naar binnen werken. De vrouwen deden mee maar dan enkel met de iets deftigere vorm nl wijn. Het spel duurde zo een goede 2u en het niveau in de fles zakte tot de bodem van de fles. Iedereen was zo goed als zwaar beschonken. De een al erger dan de ander maar toch werd er besloten om nog richting centrum te trekken. We moesten 1 iemand achter in de kamer achterlaten omdat hij totaal niet meer in staat was ons te vergezellen. Hij wist van de wereld niet meer af en keek met een glazige blik op de wereld. Deze stopten we dan maar met de 3 manskrachten die het minst beschonken was dan maar in zijn bed. En zo vertrokken we dan maar. Als een rups met de snelheid van een slak en veel teveel kilometers dan de door de drank kronkelige wegen. De stad was reeds volledig leegelopen tegen 2u dus er zat niet veel anders meer op dan terug naar boven terug te keren. Tegen 3en waren we terug bovengeraakt. In de kamer waar onze grootste fanaat van de ouzo drank te slapen was gelegd hing er een reeds halfverteerde parfum van anijs en andere maaginhoud. Snel het kot laten ontluchten door alles open te zetten wat maar open kon en een uurtje nog nakeuvelen onder mannen besloten we dan maar naar binnen te trekken. Iedereen kon ondanks de geurhinder en dankzij de grote moeheid toch snel de slaap vatten.

Dag 8: Dinsdag 02 Oktober 2007

De dag begon dit keer vroeger dan gewoonlijk. Tegen 10en namen we het ontbijt tot onszelven en gingen we een poging ondernemen onze eerste wasbeurt te doorstaan. We zochten de wasserij op en werden daar bijgestaan door de eigenaar om donker en klaar van elkaar te onderscheiden. Om 13u werden we verwacht in het studentenrestaurant maar door onze was liep dit uit tot 13u30 en waren we dus een beetje te laat. Nadien nog naar de bibliotheek om nog een laatste check-up van de mails te doen evenals onze bevestiging voor de inschijving voor de griekse lessen te geven alsook aan onze regulator-professor mevr Kostopoulou (vind ik trouwens een prachtige naam) te laten weten dat we voor de rest van de week niet in Thessaloniki aanwezig waren. Dit omdat ze bij ons eerste gesprek had gezegd dat er misschien (een woord die samen met morgen centraal staat in de griekse manier van leven) een meeting zou worden georganiseerd om het programma samen te stellen. Zij maakte er geen enkel probleem van en beloofde ons de datum via mail over te maken vanaf ze een datum had gevonden die zou passen. Voilà tot zover het professionele gedeelte van de dag. We konden ons dus terug naar de residentie begeven om ons bagage te pakken voor de afreis richting eilanden.

Ja erg is het wel, we zijn hier amper een week en we spreken al van eens uit te wijken naar een van de meest populaire vakantieoorden van Griekenland. We hebben het gemunt op de eilanden. Op maandag was er reeds iemand vertrokken die het zelfs nog grootser zag. Zij trok richting Istanbul. Maar hiervoor vonden te meeste het te schandelijk reeds zover uit te wijken en dit na nog maar net 1 week verblijf op het Griekse vasteland. Wij kozen dus richting zuiden voor 2 eilanden. Aanvankelijk stonden er 3 eilanden op het programma maar achteraf gezien was dit niet haalbaar op 3 dagen. We besloten om tegen 19u deze avond te vertrekken richting station van Thessaloniki. Ervoor gingen we nog snel naar het studentenrestaurant om zo weinig mogelijk tijd te verliezen met nog eten te moeten maken. Om 20u stonden we dan ook in het station om onze biljetjes te kopen richting Athene. We moesten nog een dik uur en een half wachten alvorens we de trein konden bestijgen. Er werden een paar uno’tjes gelegd en net voor het vertrek had er nog iemand een pittakot gevonden waar men ook frieten verkocht. Natuurlijk trok gans de bende nog naar dat frietkot om de 6 uur lange treinrit te kunnen doorkomen zonder hongergevoel.

De trein komt het station binnengereden en met onze zakken murwen we ons tussen de ganse massa die ook de trein wil binnendringen. We konden beschikken over 2 coupés die we met ons 13 personen volledig volzetten. De zetels waren ferm doorzeten waardoor de meeste nogal moesten vriemelen om de slaap nog licht te kunnen vatten.

Dag 6: Zondag 30 september 2007

Ochtendstond heeft goud in de mond alleen laten we deze stond meestal iets te laat beginnen waardoor een ontbijt eerder wordt vervangen door een brunch of zelfs nog dichter tegen een lunch. De plannen voor vandaag verschilden al niet al teveel van die van gisteren. Opnieuw richting strand dus. Dit keer waren we met meer dan 20 mensen uit de residentie. We vertrouwden ons op Olga, een Moldavische meid die ons richting strand zou loodsen met de bus. Dus algemene verzameling aan de receptie om10u30 zodat we zeker tegen 11en het pand konden verlaten, waar we dan ook in slaagden. Dit keer moesten we geen aanspraak maken op de lange-afstandsbussen maar enkel op het standaard openbaarvervoer. Niettegenstaande ons beloofd was dat de rit echt niet lang zou duren deden we er toch ook 2u op. Het openbaar vervoer is hier erg goedkoop en voor ons zelfs nog goedkoper dan voor de gewone grieken. Dat is zo als je telkens bewust per ongeluk vergeet een kaartje te kopen. Toch brak er op het traject wel eventjes paniek uit toen er een controleur opstapte. Iedereen scharrelde naar het kleinnood van 30 centiemen want de ticketmachine in de bus aanvaard enkel gepaste munt. Dus eventjes een spannend moment. Maar de controleur was zelfs zo vriendelijk de mensen die enkel over grotere munten beschikten deze te wisselen. Geen minste graad van moeilijkheid. Daar aangekomen nodigde het strand al bijlange niet zo uit als dat van gisteren. Geen restootjes, geen dijk met pizza of pitta zaakjes,… . Dit was natuurlijk voor diegene die nog niet ontbeten hadden een groot probleem daar zij niet voorbereid waren op een dergelijke voedselschaarste. Omstreeks 3 uur begon iedereen zwaar last te krijgen van het knagende hongergevoel. Er waren 2 mogelijkheden. De eerste was de bus te nemen terug naar het vorige dorpje, op zo’n 5 km van het strand om naar de dichtstbijzijnde supermarkt te kunnen gaan, de 2^de mogelijkheid was en groupe het enige nogal in de diepte verstopte restaurant te bestormen met z’n allen en trachten te bekomen dat hij ons toch een take away zou bezorgen ipv daar ter plekke de nutriënten tot ons te nemen. Aanvankelijk wilde hij dus niet maar toen hij zag dat hij kans had naar zijn omzet te kunnen fluiten vond hij het uiteindelijk toch beter ons het eten te bezorgen op plastiekborden die we mee konden nemen naar het strand.

Er werd gezwommen, gewaterpolood, gelachen en gezongen. De ambiance zat er goed in.  Tegen 5en begon de hemel te overtrekken en tegen 5u30 gaf de zon niet meer de gewenste warmte waardoor we dan ook maar ons boeltje begonnen te pakken om terug residentiewaarts te keren. Daar het nipte gemis van de bus aan de strandhalte stonden we dus nog een halfuurtje te schilderen aan dat bushokje. We arriveerden tegen 20u en hadden dan de keuze voor het avondmaal. Een groep trok richting kebap, een andere opnieuw richting restaurant en er beslisten er ook een aantal waaronder de franse meidengroep eens zelf aan de kook te slaan. We volgden hun gedacht daarin en sloegen zelf dan ook maar eens aan de kook. Op het menu stond kalfslapje met aardappelen. Tevreden van onze geleverde prestatie verorberden we dan ook dit ons door god geschonken stuk vlees. Iedereen zijn lont was, precies na opnieuw een week van zeer lange dagen en zeer korte nachten, nogal aan het uitdoven en daardoor werd er dus niet veel meer ondernomen van activiteiten en kropen we dan maar eens vroeg onder de wol.

Dag 4: Vrijdag 28 september 2007

Deze morgen openden onze luikjes meerdere keren door de overonvriendelijke poetsvrouw van de residentie die dagelijks de gemeenschappelijke ruimtes komt poetsen. Gisterenavond was er tot laat in de keuken nog een drink aan de gang die ons belette tot het slapen gaan en zo was er dus menig leeggoed aanwezig in de keuken die moest worden verwijdert. Wat die poetsvrouw uithaalde met die flessen is me maar de vraag maar ik denk eerder dat ze trachtte te jongleren of zo toch iets in die trend. Echt een glascontener naast je oren laten ophalen veroorzaakt minder geluidshinder. Om 11u waanden we ons op de Griekse openbare wegen terug, voor de derde keer dit maal, richting faculteit. En jawel hoor het is niet voor niets dat het spreekwoord “derde keer goeie keer bestaat” ze doen het hier echt eer aan. Als eerste begaven we ons naar het secretariaat van de faculteit economy and law waar we door een vriendelijke grieks madamstje werden verder geholpen. Zij maakte onze studentenkaarten aan en gaf ons een boekje met de ECTS fiches samen met een boekje waar we niet van weten waarvoor het dient. Al die griekse symbooltjes om een echt punthoofd ervan te krijgen. Zij stuurde ons verder door naar Professor Kostopoulo die voor ons het mogelijk af te leggen vakkenpakket moet goedkeuren. Nadien zochten we de studentenrestaurant op waar we iets konijnachtig kregen aangeboden. Het viel echt wel mee er zijn slechter dingen in de wereld. Na te hebben gemiddagmaald gingen we op zoek naar het ziekenhuis die ons de gezondheidsverklaring moet geven om toegang te krijgen tot het gymnasium. Na veel gezoek vonden we uiteindelijk het ziekenhuis waar men ons van de faculteit had naartoe gestuurd. Het was een nogal triestig gebouw waar er een ongeloofelijke stank hing.

Thijs had reeds al van de dag tevoren een beetje last aan zijn scheenbeen hoogstwaarschijnlijk van overbelasting want we hebben de voorbije dagen al behoorlijk wat afgewandeld. Hoe verder we gingen hoe minder goed het ging voor hem. Uiteindelijk beslisten we dan toch naar het hospitaal te trekken. Het dichtstbijzijnde bij de residentie is het euromedica hospitaal. Vanbuiten zit het eruit als een erg modern gebouw t.o.v. de andere uit de omgeving althans en vanbinnen is het ook echt wel zeer mooi gedecoreerd met modern equipment. Daar bekeken ze het probleem even en moesten ons doorverwijzen naar het “general hospital” dit omdat er geen orthopedist in het ziekenhuis aanwezig was op dat moment. Dus we waanden ons wat verder naar het “general hospital”. Daar konden we een nieuwe zoektocht laten aanvangen om de emergency ingang terug te vinden. Na veel gezoek en gestap komen we daar dus aan. Hij moest een bloedtest ondergaan en we moesten dan een uur wachten op de bloeduitslag. Daarna moest die bekeken worden en uiteindelijk gaven ze een voorschriftje mee voor pilletjes tegen de pijn. Rusten is dus de boodschap. Terug naar de residentie dus. Daar instaleerden we ons met z’n allen terug met de laptop op de schoot aan de “centrale inkomsthal”. Plots werden we verrast door de binnenkomende conciërge. We hadden hem nooit eerder s’avonds gezien. Hoogstwaarschijnlijk had hij schrik dat minstens 1 van de 3 huisregels ging sneuvelen (no parties, no overnight stays and no visitors after 8 o’clock pm). Opkrassen dan maar allé de indruk toch wekken maar dat gaat nogal moeilijk als iedereen zijn laptop ander de arm neemt en zich gewoon op straat gaat zetten om verder te doen. Dus kwam hij nog maar eens buiten zien om ons te verjagen. Hij keek zelfs binnen in het nabije flatgebouw of hij toevallig iemand kon zien zitten achter zijn computer maar vond gelukkig niets.

We lieten dan ook de welkomparty aan onze neus voorbijgaan. Samen met de Engelse medebewoonster en een vers geariveerde duitser beslisten we dan maar gezellig te wezen aan het bureautje van de receptie. Er kwam rond 0 u een telefoontje binnen van een Spaans-Duits meisje die vroeg of het nog mogelijk was de residentie te betreden. Deze Duitser had ja gezegd maar had niet gedacht aan het detail dat we over geen sleutels kunnen beschikken van  de kamers. Dus zaten we met een probleem. Daar we met 3 mannen waren en dat mr Landlord er zeker een probleem van zou maken in het geval ze op een mannenkamer lieten slapen beslisten we dan maar om haar met instemming natuurlijk van de Engelse Vicky in haar kamer te slapen te leggen. We legden een deken op de grond en uiteindelijk kon ze de nacht doorbrengen. En dus sloten we de dag af opnieuw na 2en en dagen we de eerste van de welkomstparty reeds terugkeren. Ze waren positief, maar diegene die het laatst binnenkwamen deze morgen waren nog positiever maar dan in termen van alcohol uitgedrukt.

Dag 3: 27 september 2007

Het voornemen om om 10u richting faculteit te trekken schiep geen probleem en voerden we dan ook uit. Als ontbijt kocht ik me een broodje kaas hesp niet echt gepast als ontbijt en Thijs koos voor een soort zwaar suikerhoudend taartje waar hij onmiddellijk van af zag het verder op te eten toen hij zag dat het taartje een nogal verdacht groene onderkant had. Nadien begaven we ons verder bergafwaarts richting centrum om de supermarkt die we bezochten de eerste dag terug op te zoeken. Daar kochten we allerhande die moet dienen als voorraad voor komende dagen. We kochten uiteindelijk 6 ganse zakken vol met voedingswaren. Maar pas toen alles betaalt was beseften we dat we dat we met die plastic zakjes de berg terug opmoesten. De weg was lang en de zweetdruppels vormden zich op het aangezicht, naarmate we de residentie naderden nam de snelheid waarmee we stegen alsmaar af. Blij terug thuis te zijn aanbeland kon het sorteerwerk beginnen van wat in frigo te plaatsen en wat niet en nadien volgde een kleine siësta. Om 14u30 hadden we afgesproken om samen met onze franse medebewoners opnieuw richting stadscentrum te trekken. Dit maal om naar de toeristische balie te gaan om kaarten van de stad en documentatie te zoeken over de verschillende bezienswaardigheden in Griekenland. Nadien begaven we ons naar een Vodafone shop waar enkelen onder ons de aanschaf deden van een gsm met grieks nummer. Om de namiddag te besluiten liepen we nog eens over de dijk voor een stukje en uiteindelijk om even op adem te komen plaatsten we ons op een trap die direct uitgeeft in zee. Op amper een meter van de zee en onder de overheerlijke deugddoende Griekse zon vielen de gesprekken zowat stil. Iedereen genoot met volle teugen. Eenmaal er een pakje wolken voor de zon schoof begon het precies te verfrissen en beslisten we dan maar met z’n allen terug richting residentie te trekken om dan uiteindelijk opnieuw samen te komen om 20u om samen het avondmaal te nuttigen in de studenten restaurant. Alweer was het niet de “Hof Van Cleeve” kost maar het was in elk geval al veel beter dan de avond voordien. Dit keer was het rijst in combinatie met tomaat, een bordje komkommer (opnieuw zoals gisteren maar dit keer zonder kaas) en druifjes. Omdat iedereen moe was werd er dan ook maar beslist nog even samen aan de receptie te gaan internetten en datzla dan wel het einde van de dag betekenen.

Dag 2: 26 september 2007

In het vroege ochtendgloren (tegen 11en dus) beginnen we aanstalten te maken om ons naar de faculteit te begeven. Nadat een Noord-Italiaanse dame me de kortste weg richting faculteit had getoond was het dan ook kinderspel om zonder kaart de weg te vinden. Daar na ongeveer een uurtje in de file te staan tussen allerhande aangekomen erasmus-studenten ariveren we bij de verantwoordelijke voor inkomende erasmus-studenten mevr Koutousi. Ze geeft ons een stapeltje documenten om het ganse parcour te kunnen doen maar om onze studentenkaart te kunnen krijgen was het al te laat dat kantoor was reeds gesloten. Dus besloten we maar gezellig terug te keren naar de residentie om een beetje in de ingang te internetten en vooral om te zien wat men zoal binnenschuift als nieuwelingen. Tot noch toe is het kot bevolkt met aanzienlijk meer volk van het vrouwelijk geslacht er daar zijn wij natuurlijk blij om. Dus na menig geïnternet en een steeds aangroeiende hoeveelheid volk aan de receptie met of zonder laptop om een babeltje te slaan of mailtjes te versturen wordt er voorgesteld om samen richting studentenrestaurant te trekken. Het meerendeel van ons gaat erop in en dus met een 10 tal mensen trekken we richting voedselbevoorading. Eeen sober groot gebouw waar de plateaus op een rolband staan. Er is geen enkele controle of je je studentenkaart hebt of niet en het eten is er gratis. Dus we waagden onze kans om er binnen te geraken. Het eten was echt iets zeer bizar. Een dikke rijstsoort in de olijfolie met waren het nu laurierbladen of iets anders god mag het weten, er stond op de plateau ook nog 1 ronde, nogal aan de droge kant, pistolet en een bordje met schijfjes komkommer met fetakaas. De mensen met de grootste honger deden toch hun best om de borden te legen maar de meesten plaatsten toch het grootste deel van het gekregene op de afruimband. Daarna trokken we met z’n allen nog richting city center voor een gezellige babbel bij een glaasje. “S’nachts na 2en” Thuis geariveerd manifesteerde het hongergevoel zich toch nog eens en beslisten we dan maar om de rest van de spaghetti van de dag ervoor te nuttigen.

Geachte vrienden, vriendinnen, kennissen en verwanten. Ik heb dan toch maar besloten om een blog aan te maken en deze zal te vinden zijn op www.bloggen.be/thessaloniki. Zo kan iedereen via het net de gebeurtenissen volgen die plaatsgrijpen op het griekse grondgebied waar ik mij voor een 10 tal maanden zal bevinden.

Dag 1: 24 september 2007

Om 12u30 was het moment aangebroken om definitief het Kruishoutemse grondgebied vaarwel te zeggen althans toch voor een langere periode dan ik gewoon ben. De rit naar onze beruchte Brussels airport, met korte opeenvolgende acordeonfiles, verlengde, in minuten dan toch, mijn laatste momentjes om te kunnen genieten van het autorijden. Om 13u45 stond ik dan ook het stuur definitief af en begaf ik me naar de vertrekhal waar ik met vriend studie-genoot Thijs samen besliste in te checken. Daar we voor 10 maand van het Belgische grondgebied verwijderd zijn weet een mens natuurlijk niet wat wel en wat niet mee te nemen als bagage. Thijs kampte met een luttele 3kg overgewicht terwijl ik meer dan het drievoud ervan had opgestapeld in mijn koffer. Een toeslag moest dus worden betaald maar uiteindelijk was de supervisor zo vriendelijk om ons totaal overgewicht van 13 kg te reduceren naar de helft wat ons dus een hoop bespaarde.

Ingecheckt wezende schoffelden we schoorvoetend richting terminal B waar aan de grenscontrole de thuisblijvers ons uitwuifden.

Om pal 15u20 stapten we in de vliegende zeepkist van SN brussels-airlines die ons zou neerpoten na een vlucht van 3 en een half uur in de Griekse hoofdstad Athene. Dus nog een kleine 700 km te gaan om onze uiteindelijke eindbestemming Thessaloniki te bereiken.

Eerst en vooral dienden we de metro te nemen richting Central station of Athens in Griekenland beter gekend als Larisis. Na een rit van ongeveer 3 kwartier en 1 enkele overstap in een immens propere metro, waar men zelfs geen leguber volkje zoals men in Brussel gewoon is kon bespeuren, kwamen we aan in de halte die de verbinding legt met nationale en internationale stations. Men verwacht dat dit dus een mega gebouw zal zijn met nog meer sporen als onze trots Brussel-Zuid maar neen hoor de pinte station is een betere vergelijking 4 sporen en enkele treinen met zeer grote tussenposen. We vragen daar dan raad aan de infodesk en die zeggen van eerst een ticket aan te kopen voor de trein richting Thessaloniki dus naar de ticketbalie waar ik eerst een zeer onvriendelijke Griek aan het quichet krijg die me doodleuk verteld dat de trein full is. Allé dus terug naar de infodesk, daar opnieuw het antwoord een ticket kopen. Allé dus aangeschuifd bij het 2^de quichet daar kreeg ik gewoon een ticket zonder een vuiltje aan de lucht voor ons beide. Dus nog 2 uutjes wachten tegen dat die trein zich binnenrolt op het perron 1 van de Athens Central Station op een kwartiertje voor zijn vertrektijd. Om de tijd te doden tussen de aankoop van het ticket en de aankomst van de trein beslisten we dan maar een uno kaartje te leggen. Ik verloor van mijn goede vriend met toch wel een 5 – 2. Na onze 7 gespeelde games was het tijd om ons klaar te zetten om als een gek op de trein te springen tussen de menigte grieken die zich alles permitteren om er zo snel mogelijk op te zitten. Wij hadden dus 2 bedden in de eerste wagon dus een lekkere rush op het perron van de middenste naar de eerste wagon een goeie 200 m verder. Daar met enig gesleur dan maar de valiezen naar binnen gewerkt in de wagon en even op ademkomende en blij zijnde dat we reeds in de trein zaten wachten we onze beurt af  om door te schuiven naar onze wagon. Daar was reeds een oudere dikke Griek bezig met zijn bed op te dekken maar toen ik hem toonde dat hij eigenlijk mijn bed aan het dekken was werd hij plots niet al te vriendelijk tot een andere Griek me bijsprong en hem vertelde dat hij het idd bij het verkeerde eind had. Dan moesten we dus de valiezen zo een dikke 2 meter naar boven duwen zodat ze in de bagagerekken lagen waar ze hoorden. We balden beide de vuisten en vreesden tegelijk dat gans de beddenwinkel naar beneden ging komen onder het gewicht maar het hield toch stand. Mijn bed was dus reeds gemaakt dat van Thijs nog niet. Hij raakte wat in de war met de lakens maar slaagde er na veel gewroetel toch in het laken rondom zichzelf te slaan. Het moment van complete rust was aangebroken iedereen was aanwezig in de kamer en de dikke Griek vroeg of het licht uitmocht. Thijs deed nog de voorspelling als er hier deze nacht eenen is die snurkt dan verwacht ik dat het die persoon is en gelijk had hij. Nog geen 5 minuten na het doven der lichten was het al prijs het ganse regenwoud mocht er van hem aan geloven. Toen maakten we ons nog de reflex dat we eigenlijk blij mocten zijn dat we de bovenste bedden hadden niettegenstaande we al de bagage moesten omhoog sleuren hadden we tenminste de zekerheid dat moest het gareel van de bedden het begeven dat we er weinig tot geen last zouden van hebben in tegenstelling tot de personen onder ons.

Met korte eindjes slaap schuiven de Griekse sporen onder ons weg. Om 5u15 schieten we beide wakker want we hadden precies beide een diepe slaap achter de rug de vrees dat we het station Thessaloniki hadden gemist sloeg ons reeds om het hart. Ik rep me snel naar beneden om de conducteur te speuren om te vragen welke de volgende halte is en gelukkig het is Thessaloniki. Blijkbaar deed hij wel zijn ronde om iedereen wakker te maken die eruit moest maar toch. Dus het is ondertussen 5u30 en we zijn dus in het station van Thessaloniki. Dit station is opmerkelijk groter dan ons vertrekstation en alweer viel er niet veel aan te merken op de mensen die er rond liepen. Plots zagen we iets die ons dingen deed vermoeden van slaapdronkenschap maar dit was toch niet het geval. Een vrouw van middelbare leeftijd passeerde langs ons en haar voeten stonden achterstevoren een zeer uitzonderlijke handicap. We konden eerst niet geloven dat dit geval was waardoor we na een paar minuten nog eens door de hall liepen om zeker te zijn van wat we gezien hadden en inderdaad het had niets met roze olifanten te maken het was inderdaad waar. Spijtig voor die vrouw alleszins.

Daar in de documenten stond dat we dus pas om 9u in de Matsi residentie werden verwacht hebben we dan ook tot 8u30 gewacht een taxi te nemen. Er stapten nog 2 andere personen bij in de taxi ook iets wat ik als raar ervaarde maar we stelden ons geen vragen want waren daar te moe voor. Uiteindelijk nadat de taxichaufeur het eerst aan 3 andere chauffeurs ging vragen waar ons adres gelegen was vertrokken we. Het was volle spits blijkbaar en het ging dus maar niet vooruit. Na een rit van ongeveer een half uurtje komen we aan aan de residentie een babyblauw geschildert gebouw die niet overdadige luxe doet vermoeden. De chauffeur maakt ons een schamele 15euro lichter en we bellen aan bij de receptie. Een oudere man komt de deur open doen en zonder veel te zeggen neemt hij ons mee naar zijn centraal bureau die tevens dient als uitkijkpost wie er zoal binnen en buitengaat. We moeten onze namen schrijven bij de kamernummers die ons zijn toegewezen en verplaatsen ons richting kelderverdieping. De deuren worde ontgrendelt en we zien onze ter beschikking gestelde aantal vierkante meters voor ons opdoemen. De douche is gewoon in het toilet waarnaast er een gewoon roostertje ligt waar het water hoort in te verdwijnen. Geen douchebassin of niets dus. We beslissen beide eventjes te reposeren en te aklimatiseren in ons kamer en spreken af om om 12u het stad in te trekken wat we dan ook deden. We wandelden richting zee die leek nogal ver te liggen maar daar het bergaf was viel het uiteindelijk nogal mee. We trekten onze eerste foto’s en deden een wandeling over de dijk waar bijna geen mensen op waren te bespeuren. We nemen wat binnenstraten en belanden uiteindelijk tegen 3en in de plaatselijke pizzahut. Nadien beslisten we ons terug te begeven naar onze vertrekken. De baan terug verliep al bij al ook nog relatief vlot. Ondertussen waren er reeds andere gasten aangekomen die eens kwamen rondneuzen in het gebouw. We doen aan een verkennend gesprek met 3 franse meiden die rechten studeren en doen zo een beetje ons beklag tegen elkaar dat het toch wel erg is dat er bijna niets van keukengerij of andere zaken aanwezig is. Deze meiden verdwijnen na een tijdje terug in de richting van waar ze zijn gekomen en kort nadien begeeft er zich een Italiaans meisje in de buurt van onze keuken daar we beiden graag opendeurdag houden om te kunnen zien wat er zoal passeert en gebeurt schiet ik me erop af om te weten van welke zij draagt. Zij kijkt verbaast op dat ik plots in het italiaans tegen haar begin maar ook met haar dus een korte babbel over onze luxueuze keukeninrichting. We staan dus in de keuken wat te babelen en plots verschijnen er 2 jonge meiden die ons vragen of het mogelijk is de voordeur open te maken. Ik die dit dan ook spontaan en ze vertelden dat ze van frankrijk afkomstig waren dus opnieuw moest ik de Franse disque insteken. Een van hen logeerde in een appartement de andere verbleef in de kassandrou reisentie en vroeg of het mogelijk was een kamer te zien. Ik stond dan ook prompt ter stond toe mij kamer te showen en ja hoor ze zij dat het 10 000 keer beter was das in de kassandrou. Dus dat was al een van onze lijst van verblijven om eventueel naar te verhuizen dat we schrapten van onze lijst.

Ondertussen begon het 7 uur te worden en dus tijd om avondeten te prepareren. Het werd simpele spaghetti met tomatenpasta en peper. Kwestie van eenvoudig te beginnen. Voor de rest van de avond brachten we al chattend, mailend enz door achter de computer die op misterieuze wijze was verbonden met het internet.

Zo dit was het verhaaltje voor de dagen 24 september en 25 spetember.

Groetjes en tot de volgende!!!

Calix en Thijs

Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt.  Het is gewoon zoals je het zélf wenst.  Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed.  Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.

Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat.  Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard. 

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!