Leven deed je intens,
genieten van de goede dingen,
zolang het kon,
genieten van de gezelligheid,
genieten van je vrienden om je heen,
genieten van het leven,
tot op het moment dat het niet meer kon.
Bewonderen doen we je intens,
om de manier waarop je met alle
moeilijkheden omging.
Bewonderen doen we je om je relativeren
van de dingen in het leven.
Bewonderen doen we je om je moed en je
optimisme in het dragen van je ziekte.
Missen doen we je intens,
bij je familie,
bij je vrienden,
want je kende er zoveel...
Laatst had ik zin om je stem nog eens te horen, en had je nummer nog in mijn gsm bewaard. Ik dacht, zal eens bellen, misschien heb ik je antwoordapparaat nog. Kreeg ik me daar toch een vervelende vent aan de lijn, die niet kon geloven dat ik fout verbonden was. Ik legde neer, maar hij belde terug. Dit probeer ik nooit meer, en heb je nr met tranen in mijn ogen gewist.
Ben dit weekend naar Duitsland geweest, en terug gekomen via Monschau. Jij kwam daar ook altijd graag. Heb je winkeltje gezocht en niet gevonden. Er was niets te zien en droevig regenweer. Dan maar naar huis gereden. Weer een herinnering weg.
Er verdwijnt de laatste jaren al zoveel dat van jou was. Je thuis is ook al onherkenbaar, ik vind dat gewoon griezelig en voel me er niet meer op mijn gemak. Gelukkig heb ik nog vele herinneringen, die nooit zullen verdwijnen.
Suzanne, ik mis je.
Weet dat we nog van je houden,
weet dat we je nog graag zien.
Je was een rots op wie we bouwden,
maar ging vroeger dan voorzien.
