Leven deed je intens,
genieten van de goede dingen,
zolang het kon,
genieten van de gezelligheid,
genieten van je vrienden om je heen,
genieten van het leven,
tot op het moment dat het niet meer kon.
Bewonderen doen we je intens,
om de manier waarop je met alle
moeilijkheden omging.
Bewonderen doen we je om je relativeren
van de dingen in het leven.
Bewonderen doen we je om je moed en je
optimisme in het dragen van je ziekte.
Missen doen we je intens,
bij je familie,
bij je vrienden,
want je kende er zoveel...
Laatst was ik bij jou op bezoek,
en zag er een kaartje liggen met een mooie tekst.
Het kaartje had erg veel geleden van de regen,
ook al was het geplastificeerd.
Daarom dacht ik het mee te nemen
en het gedicht hier neer te zetten.
Zo blijven de mooie woorden nog bij jou.
Suzanne,
Terwijl jij er niet meer bent
gaat het leven door...
Men zegt wel dat 'het went'
Wij vinden niet het goede woord ervoor...
Want, ach, je hele leven
En je naam zijn nooit uit te wissen
Wij zullen je altijd, elke dag
Verwachten en toch missen......
Dit kaartje is van je schoonfamilie,
Weet dat we nog van je houden,
weet dat we je nog graag zien.
Je was een rots op wie we bouwden,
maar ging vroeger dan voorzien.
